بایگانی دسته ی : چهرها

مصطفی رحیمی از نخستین کتابی که سال ۱۳۴۵ با عنوان «یأس فلسفی» در انتشارات نیل منتشر کرد و آن را به محمود اعتمادزاده (به آذین)* تقدیم کرد تا آن تابستان گرم ۱۳۸۱ که به شکلی عجیب از دنیا رفت، هر چه را نوشت و ترجمه کرد با اطمینان می توان در همین سه کلمه خلاصه کرد که آن شاعر کاتالونیایی هنگام مرگ به فرزندانش گفته بود و این قولِ شاعر کاتالونیایی چیزی بود که رحیمی خودش در مقاله «ارزش های روشنفکری» به آن اشاره کرده بود.

او در مقاله های متعددی که در مطبوعات دهه های ۴۰ تا ۷۰ نوشت تصویری از یک روشنفکر ایرانی به جا گذاشت که هم ذهنی نقاد و جستجوگر داشت هم در عین حال از موهبتِ صراحت کلام و شجاعت سیاسی بی مانند برخوردار بود. رحیمی مانند بسیاری از هم نسلانش یک مبارز بود ولی مبارزی که تمرکزش را بر آگاهی دادن گذاشت، خصوصا از راه مقاله نویسی. آنچه را نوشت متکی بود بر دانشی که از گذشته تاریخی ایران و ادبیات کلاسیکش داشت و همین طور دانشی که از فلسفه و حقوق به دست آورده بود.

با این حال در ۱۵ سالی که از مرگ او می گذرد به شکلی غم انگیز و تاسف برانگیز آثارش انگار رو به فراموشی گذاشته است. کتاب ها و مجموعه مقالات به ندرت تجدید چاپ می شوند و کمتر هم به او ارجاع داده می شود. مورد مصطفی رحیمی در تاریخ روشنفکری معاصر ایران قطعا یک مورد یگانه و خاص است. او هر چه از دهه ۴۰ جلوتر آمد مشی روشنفکرانه اش تفاوت های عمیق تری پیدا کرد با روشنفکرانی که در ویترین جریان روشنفکری ایران به نمایش گذاشته شدند. به رغم شجاعت سیاسی و صراحت کلامی که داشت تقریبا هیچ گاه در ویترین روشنفکری ایران گذاشته نشد و چهره ای قهرمانانه که پرهیاهو و مریدساز باشد از او به دست داده نشد.

سوال این است که چرا مصطفی رحیمی که چند دهه با مقاله هایش کارکرد متفاوتی از امر روشنفکری به نمایش گذاشت حالا انگار محکوم به فراموشی است؟ در حالی که آنچه را او در مقاله هایش با فصاحت نقد کرده یا در موردشان روشنگری کرده هنوز هم مبتلا به ایران است. آیا دلیلش را باید در سلیقه شبکه توزیعی دانست که روشنگری رحیمی را نمی پسندد؟ یا باید دلیلش را در ذهنینی دانست که ارزشی برای مقاله قائل نیست و نگاه مصرفی به آن دارد؟ یا باید دلیلش را در آیین فراموشی در ذات ایرانی ها د انست؟ دلیلش هر چه هست خودش شأنی برای روشنفکر قائل نبود که بر جهان فرمان براند. او برای روشنفکر یک نقطه پایان متصور بود که بعد از ایفای وظیفه اش باید انتظارش را داشت.

با همه اینها هر چه هست نمی توان ارزش مقاله نویسی رحیمی را که با زبانی خشک و رسمی همراه بود، نادیده گرفت. دست کم در مطبوعات ایران هنوز هم کمتر می توان تفسیری یافت که نوتر از تفسیرها و نقدهای رحیمی در باب موضوعات سیاسی، حقوق و اجتماعی باشد.

روشنفکری که از خیر شاعری گذشت

مجید حسینی: ۱۵ سال پیش مصطفی رحیمی در نهم دی از دنیا رفت. هنگام مرگ ۷۶ سال داشت و چند کار منتشر نشده نیز از او باقی مانده بود که مهم ترین آنها بدون شک کتاب بحث برانگیز «مارکس و سایه هایش» بود؛ کتابی که او سال ها درباره اش پژوهش کرده بود و به شدت امید داشت به کمک آن بتواند به قول خودش «گمگشتگان وادی توهم» را با «آزادی و مهر وطن» آشتی بدهد.

او در شهر نایین به دنیا آمده بود و تا ۱۸ سالگی که تحصیلات ابتدایی و متوسطه را می گذراند در همان شهرهای نایین و یزد ماندگار بود. بعد از آن به شهر اصفهان رفت و در همین شهر بود که با ابوالحسن نجفی دوستی به هم زد و علاقه اش به ادبیات دو چندان شد. با راهنمایی ابوالحسن نجفی مدتی برای مطبوعات در زمینه های ادبیات و هنر نوشت. بدون شک همین مطبوعات و همکاری مستمر رحیمی با آنها بود که در دهه های بعد از او یک چهره سرشناس در جریان روشنفکری ایران ساخت. خودش بعدها در آستانه انقلاب وقتی از سفر فرانسه برگشت نشریه ای با عنوان «نقد» منتشر کرد که در واقع نشریه ای بود متعلق به انتشارات آگاه. در همان مجله توانست مقالات روشنگرانه فراوانی در زمینه ادبیات و جامعه و فلسفه منتشر کند.

اما اولین مرحله مهم زندگی مصطفی رحیمی را باید ورودش به دانشگاه برای تحصیل در رشته حقوق دانست. او از اصفهان برای تحصیل در دانشگاه به تهران آمد. سال ۱۳۲۷ توانست با مدرک کارشناسی در رشته حقوق فارغ التحصیل شود. یک سال پس از فارغ التحصیلی توانست وارد وزارت دادگستری شود و برای کار و ماموریت به شهرهای کوچک و بزرگی غیر از تهران رفت. در همان سال های دانشجویی برای امرار معاش در دفترهای اسناد رسمی منشیگری کرده بود و در بانک ملی نیز در سمت کارمندی برای چند ماهی کار کرده بود.

بعد از آن که حدود ده سال در وزارت دادگستری کار کرد، توانست مقداری پول پس انداز کند و با همین پول بود که عازم فرانسه شد، برای تحصیل در پاریس. بعد از بازگشت به تهران دوباره مشغول کار در وزارت دادگستری شد تا این که در سال ۱۳۵۵ درخواست بازنشستگی داد و پس از آن همه وقت خود را صرف نوشتن مقاله و ترجمه و تحقیق کرد.

در بحبوحه انقلاب و درست یک روز قبل از خارج شدن محمدرضا شاه پهلوی از ایران، مصطفی رحیمی مقاله ای را در روزنامه آیندگان منتشر کرد که بعدها به مقاله ای بحث برانگیز تبدیل شد. رحیمی که کار نوشتنش را در آغاز با شعر و شاعری و داستان نویسی شروع کرده بود به تدریج تبدیل به منتقدی شد که در زمینه جامعه و فلسفه و سیاست قلم زد.

در زمینه ادبیات نخستین کاری که منتشر کرد: «بهشت گمشده» بود در سال ۱۳۲۸ که البته دستاورد چندانی برای نویسنده اش به ارمغان نیاورد و خیلی زود به فراموشی سپرده شد. رحیمی در نخستین کتابش که اثری منظوم بود سراغ موضوعی رمانتیک رفته بود؛ قصه آشنایی دختری با پسری که می خواهد خودکشی کند و دختر مانند فرشته نجات او را از این کار باز می دارد.

حدود ده سال بعد از آن نیز وقتی در آستانه سفر به پاریس بود، مجموعه دیگری با عنوان «شب» منتشر کرد که باز هم دستاورد شاعرانه قابل توجهی برایش به ارمغان نیاورد. بعدها در دهه چهل هر چند باز طبع شاعرانه اش را چند بار در معرض قضاوت گذاشت، ترجیحش این بود که صرفا به صفحات ادبی مجلات اکتفا کند و حاصل طبعش را در آنها منتشر و از انتشار کتاب شعر پرهیز کند اما وقتی از شعر فاصله گرفت سراغ داستان و رمان رفت و البته چند نمایشنامه. از این داستان ها که در سال های منتهی به انقلاب منتشر شدند نیز طرفی نبست.

مصطفی رحیمی بدون شک اگر در تاریخ معاصر حرفی برای گفتن داشت آن حرف ها همانی بودند که در قالب مقاله عنوان شان کرد و همین طور انتخاب هایی که در ترجمه کتاب ها و مقالات داشت و دغدغه های فردی اش را نمایش می داد.

یکی از دغدغه های همیشگی او مسئله سوسیالیسم و مارکسیسم بود و همواره تاکید می کرد ورود استالینیسم به جای مارکسیسم به ایران موجب شد روحیه ستیزه جویی و تهاجم در ایران تقویت و تشدید شود. بعدها وقتی در نقد آنچه نسل خودش تجربه کرد می نوشت به این نکته اشاره کرد که سال های دهه ۲۰ برای او و هم نسلانش سال هایی بود که تحت سیطره کتاب های حزب توده بود.

او بعدها چند سال قبل از درگذشتش وقتی به گذشته نگاه کرده بود گفت: «بعد از ۱۳۲۰ و آن سکوت و بی کتابی و بی مجله ای که یکباره شکست با کتاب های زیادی مواجه شدیم. آنچه در ابتدا، پیش از ۱۳۲۰ نظر مرا جلب کرد، کتاب های احمد کسروی بود و کتاب هایی از شخصی به نام عطاءالله شهاب پور که اسمش را روی کتاب هایش نمی نوشت و به جای آن می نوشت «بانی انجمن تبلیغات اسلامی».موضوع کتاب هایش انطباق دادن اسلام با علوم قرن بیستم بود. در دهه ۲۰ کتاب های کسروی همچنان منتشر می شد و کتاب های حزب توده هم به بازار می آمد.

مصطفی رحیمی بعد از انقلاب به مدت ۱۰۰ روز به زندان رفت. سال ۱۳۶۰ بود که او را در خانه علینقی منزوی بازداشت کردند و وقتی از زندان آزاد شد، همچنان به نوشتن و ترجمه و پژوهش مشغول شد اما هر چه زمان گذشت مناز آن آوازه رحیمی دهه ۵۰ نیز کاسته شد.

ابتدا از بازی آخر آلکمار مقابل ویتس آرنهم صحبت کنیم که موفق شدید با شکست این تیم ۶ امتیازی شوید.

– بله. خدا را شکر برد بسیار خوبی بود. باید در این مسابقه به برتری می رسیدیم. با تیم صدرنشین جدول رودررو شدیم و با انجام یک بازی خوب و برتر سه امتیاز کسب کردیم. تیم حریف اصلا در نیمه نخست موقعیت نداشت. با این حال بعد از این که گل مساوی را به ثمر رساندند در روند بازی ما تغییری ایجاد نشد و توانستیم در دقیقه ۸۰ گل پیروزی بخش را به ثمر برسانیم.

حسابی در این فصل بدشانس شده ای، هم مقابل پی اس وی و هم در این بازی تیرک زدیم.

– متاسفانه فعلا روی دور بدشانسی هستم و توپ هایم به تیرک می خورند اما شرایط این گونه باقی نمی ماند. وقتی نخستین توپ گل شود دیگر بقیه هم راه خودشان را پیدا می کنند. فعلا زدن نخستین گل سخت است.

حرکت تکنیکی فوق العاده ای در بازی با ویتس انجام دادی که حسابی دیده شد. این کنترل توپ را چرا انجام دادی؟

– در منطقه هجومی بودیم. من فرار کردم ولی بازیکن هم تیمی ام دیر پاس داد. در موقعیت آفساید توپ به من رسید. وقتی توپ داشت به سمتم می آمد گفتم حداقل یک حرکت تکنیکی با توپ انجام دهم.

راستی در بازی با پی اس وی، مارادونا هم در ورزشگاه بود. با او برخوردی داشتی؟

– نه. من اصلا خبر نداشتم مارادونا در ورزشگاه حضور دارد و در حین بازی در اسکوربورد او را دیدم. فکر می کنم از طرف باشگاه پی اس وی و شخص رودگولیت دعوت شده بود و بالطبع طرفدار تیم روبروی ما بود.

امسال که در لیگ اروپا حضور ندارید تیم شما چه هدفی را دنبال می کند؟

– همان طور که گفتید امسال بعد از دو سه فصل در لیگ اروپا حضور نداریم. به همین دلیل تمرکزمان را روی مسابقات داخلی گذاشته ایم تا بهترین نتیجه را کسب کنیم. شرایط خوب  و مثبتی حاکم است. امسال تیم خوبی داریم و بازیکنان با کیفیتی حضور دارند و من خیلی به آینده امیدوارم.

شایعه شده بود که پیشنهادهایی از لیگ های انگلیس و چند کشور اروپایی دیگر داری، اما در نهایت در آلکمار ماندی. این پیشنهادها در حد شایعه بود یا واقعیت داشت؟

– نه، واقعا این پیشنهادها جدی بود و صحبت هایی هم شد اما بنا به دلایلی ترجیح دادم یک فصل دیگر در آلکمار بمانم. می خواستم پیش از جام جهانی ثبات داشته باشم و در جایی بازی کنم که فشار کمتری را متحمل شوم تا احتمال مصدومیتم بالاتر نرود. همچنین خیلی اصرار داشتم ببینم تیم امسال چگونه بسته می شود که خدا را شکر دیدم شرایط مناسب است و ترجیح دادم یک سال دیگر اینجا بمانم و از این تصمیم خوشحالم. نمی توانم بگویم از کجاها پیشنهاد داشتم چون حرفه ای نیست اما هیچ کدام از پیشنهادها واهی نبود و همه واقعیت داشت و مذاکراتی هم صورت گرفت اما در نهایت تصمیم بر این شد که بمانم.

قبل از این که وارد بحث تیم ملی شویم درباره اتفاق عجیبی که یکی دو ماه پیش برایت رخ داد حرف بزنیم. وقتی که بعد از پشت سر گذاشتن تعطیلات می خواستی از ایران به هلند بروی و هواپیمایی که در آن بودی دچار نقص فنی شد…

– خیلی از این ماجرا می گذرد و تقریبا فراموشش کرده ام اما روز عجیبی بود. من روی یکی از صندلی های جلوی هواپیما نشسته بودم. حدود پنج دقیقه بعد از این که هواپیما تیک آف کرد خلبان خیلی کوتاه از پشت بلندگو گفت که باید لندینگ کند. خیلی از مسافران متوجه نشدند، اما من تعجب کردم تا این که لحظاتی بعد دیدیم هواپیما دور زد. کم کم متوجه شدیم هواپیما دارد کنترلش را از دست می دهد. بال راست آن دچار حریق شده بود. دقایقی بعد چرخ راست هم مشکل پیدا کرد و کار سخت تر شد اما خلبان با تبحر فراوان هواپیما را به سلامت روی زمین نشاند.

در آن لحظات چه حس و حالی داشتی؟ نزدیک بود هواپیما سقوط کند.

– شوکه شده بودم اما سعی می کردم خونسردی ام را حفظ کنم و به چیزهای بد ف۶کر نکنم. خدا را شکر که زود متوجه شدند و همه چیز به خیر گذشت و برای هیچ کس اتفاق بدی نیفتاد.

برسیم به تیم ملی. دو بازی ظاهرا تشریفاتی پیش روی ماست، اما گویا کی روش با تدابیری که اندیشیده به دنبال نتیجه گرفتن در هر دو مسابقه است.

– صددرصد همین طور است. صعود به جام جهانی اتفاق خیلی مهمی بود ولی ما می خواهیم دور مقدماتی را هم خیلی خوب تمام کنیم و قدرت مان را بار دیگر به اثبات برسانیم. فهرست آقای کی روش و مصاحبه ایشان هم گواه همین موضوع است. مصمم هستیم در برابر کره و سوریه بهترین نتیجه را کسب کنیم. با این حال نگاه ما بازی به بازی است و تمام تمرکز فعلی ما روی کره خواهد بود.

کره ای ها تدابیر زیادی برای مقابله با ایران اندیشیده و هم قسم شده اند که مقابل ما به برتری برسند. در این باره چه نظری داری؟

– فکر می کنم این مسابقه برای کره بسیار حساس و حیاتی است. آنها چند سال است مقابل ایران شکست خورده اند؛ در حالی که همیشه حریف سرسختی برای ایران بوده اند و این برای شان گران تمام شده است و به مذاق شان خوش نمی آید و می خواهند انتقام بگیرند. ما در تقابل های اخیرمان مقابل کره ای ها بسیار باهوش بودیم و نتیجه هم گرفتیم. کره برای صعود به جام جهانی باید ما را شکست دهد. این بازی، آخرین بازی خانگی آنها هم به حساب می آید. اگر مقابل ما به پیروزی نرسند، رفتن شان به جام جهانی خیلی دشوار می شود.

سامان قدوس هم برای نخستین بار به تیم ملی ایران دعوت شد. از او شناختی داری؟

– راستش را بخواهید خیر. از او شناختی ندارم و بازی هایش را ندیده ام. قطعا بازیکن با کیفیتی بوده که آقای کی روش از او دعوت کرده است. مهم موفقیت تیم است و همه ما یک هدف را دنبال می کنیم. امیدوارم سامان قدوس هم موفق باشد. خیلی ها برای موفقیت این تیم زحمت کشیده اند. حالا جوان هایی حضور دارند که تمام تلاش شان این است که جای باتجربه ها را به خوبی پر کنند.

به تازگی هم که ۲۴ ساله شدی. ۲۴ سالگی بحران دارد؟

– بله. ۲۴ سالگی بحران دارد. همه به من تبریک می گفتند اما احساس یک مرد ۳۰ ساله را داشتم. با حضور بچه های تیم هم یک تولد برگزار کردیم و یکی دو تولد دیگر هم با دوستانم آریا و آدریان و خیلی از آنها تشکر می کنم.

سروش رفیعی هم به هلند آمده بود. با او هم بیرون رفتی؟

– بله. سروش همراه با تیم باشگاهی اش برای گذراندن اردو به هلند آمده بودند. خیلی خوش گذشت. چند بار با هم بیرون رفتیم. چند وقت بو د او را ندیده بودم. الان هم فکر می کنم باید تهران باشد چون استراحت بعد از اردوی شان را پشت سر می گذارند. برایش در تیم جدید آرزوی موفقیت می کنم.

در یکی از مصاحبه هایت با رسانه های هلندی گفته بودی که مردم ایران بعد از صعود به جام جهانی ۲۰۱۸ به اندازه سال های قبل خوشحال نشدند. چرا این حرف را زدی؟

– منظور من شور و هیجان لحظه ای بود. به هر حال ایران برای نخستین بار موفق شد از دو هفته قبل صعود خود را به جام جهانی قطعی کند و این یک اتفاق تاریخی بود اما دفعه های قبل چون صعودهای ما دراماتیک و لحظه آخری بود، در آن لحظات ابتدایی شور و شوق بیشتری در جامعه وجود داشت. البته شرایط واقعا متفاوت بود اما باز هم اتحاد مثال زدنی در کشور ما وجود داشته و دارد.

تو با علیرضا منصوریان در تیم ملی امید همکاری کرده ای، این روزها منصوریان شرایط سختی در استقلال دارد. می خواستم نظرت را در این زمینه بدانم. آیا برکناری او را به صلاح می دانی؟

– به نظرم باید به مربیان جوان اعتماد کرد. این تغییرات کمکی به تیم نمی کند و زود به زود در فوتبال ایران جواب نمی دهد. مطمئنا منصوریان با دانشی ه دارد می تواند استقلال را از این وضعیت نجات دهد. فراموش نکنیم که او بازیکنان فعلی تیم را خریده و با شرایط آشناست. دورادور اطلاع دارم که بازیکنان هم با او رفاقت می کنند و احساس خوبی دارند. مدیریت استقلال باید از سرمربی خود حمایت کند تا تیم به نتیجه برسد.

تو یک داماشی هستی، اما الان سپیدرود نماینده تیم های گیلانی در لیگ برتر است. نظرت در این باره چیست؟

– خیلی خوشحالم که فوتبال گیلان در لیگ برتر یک نماینده دارد. واقعا فوتبال شمال ایران با این همه استعداد باید تیم های بیشتری در لیگ برتر داشته باشد. خدا را شکر سپیدرود در دو هفته اخیر چهار امتیاز گرفته و شرایط خوبی پیدا کرده است و قطعا می تواند نتایج خوبی کسب کند.

سلفی مونا فرجاد، نورا هاشمی و پسرش اوستا به همراه بانو گلاب آدینه در یک رستوران، پس از اجرای نمایش “شیرهای خان بابا سلطنه”. نمایشی به کارگردانی افشین هاشمی که این شب ها در پردیس تازه تاسیس شهرزاد، حوالی خیابان جمهوری و امیر اکرم.

استوریِ بدون شرح خاطره حاتمی. خاطره دیده است دیگر تصویر خودش آن طور که باید توجه ها را جلب نمیکند، روی به موارد جذاب تری آورده است. 

 سحر قریشی بدون هیچ توضیحی این عکس را به اشتراک گذاشت تا خدایی نکرده قیافه اش از یادمان نرود.

الناز حبیبی که این روز ها در اروپاست، این سلفی را در کنار دو تن از عزیزانش به اشتراک گذاشت. به همراه حجابی که به لطف قلم نقاشی استوری ایجاد شده است. الناز جان مراقب باش! بادهای اروپا شدید هستند و خبرنگاران ایرانی هم کارشان را خوب بلدند.

احسان روزبهانی، الیکا عبدالرزاقی، پرند زاهدیف شهرام حقیقت دوست، امین زندگانی و پرویز برومند در کنار بهنام بانی، پس از تماشای یکی از کنسرت های اخیر وی. با این روندی که بهنام دارد و هر روز چند سانس کنسرت اجرا میکند، میترسیم با شروع محرم و صفر دچار افسردگی پس از کنسرت شود.

نوید محمدزاده با این استوری تولد رفیقش محسن کیایی را تبریک گفت. تبریک به این بازیگر خوب سینمای کشورمان.

 شوخی یغما گلرویی با سه عکس در سه زمان متفاوت در کنار بهرام رادان، از سال ۸۴ تا همین دیروز در پشت صحنه نمایش “سی”. مثل همیشه طبع طنزش بسیار ازاردهنده است و میتواند شما را از فرط خنده دچار بیماری های گوارشی بکند.

علی صالحی، محمد قاضی و دخترش به همراه سیدجواد یحیوی، سر میز صبحانه یک هتل در مشهد مقدس. خیلی تابلوست که به صورت اتفاقی یکدیگر را دیده اند.

عکس هنریِ غمگین طور سارا بهرامی که برای یک تولیدی پوشاک گرفته شده است. در واقع ایشان هم مدل شده اند.

همایون شجریان، سهراب پورناظری، دلنیا آرام و سایر همکارانِ پروژه “سی” در کنار استاد لوریس چکنواریان که به سعد اباد رفته و از تمرین عزیزان بازدید کرده بود. دلنیا آرام پیش از روی آوردن به تئاتر در ارکستر سمفونیک خوانندگی میکرد، از صدای سوپرانوی او چنین حدسی زده میشد که در کار موسیقی باشد.

 دو شهره و یک شبنم، که با هم یک گروه خوانندگی تشکیل داده اند و کنسرت برگزار می کنند، در یک کافه.

حمید خان لولایی در کنار آکواریوم گنجنامه همدان. چند وقت پیش که به گنجنامه رفته بودم آکواریوم اش خیلی خالی بود. گویا ماهی های این آکواریوم تنظیم خانواده پاس نکرده اند.

شهاب عباسی یا این سلفی در کنار حامد تهرانی از یک مجموعه طنز جدید خبر داد. سریالی به نام “هزارپایان” که امیدواریم به تریج قبای طرفداران سریال “هزاردستان” برنخورد. اتفاقا اسم طنز جالبی است.

تبریک ساره بیات به عوامل و دست اندرکاران فیلم “زرد” ساخته مصطفی تقی زاده که توانسته در یک جشنواره خارجی افتخار آفرینی کند. فیلمی که گویا علاقه ای به اکران شدن در ایران ندارد!

بهزاد خداویسی و همسر جان در اختتامیه جشنواره فیلم سلامت.

تبریک فراوان به پسرِ خوب والیبال ایران. فرهاد قائمی ۲۹ ساله شد.

کافه ای که قبل تر ها از آن نیلوفر خوش خلق بود، حالا به مدیریت جواد رضویان اداره میشود و آن را از نیلوفر خریده است. جواد جان اگر قرار بود درآمدی داشته باشد امین حیایی به این راحتی ها از خیر آن نمیگذشت، به کاهدان زده ای!

خدا پدر پدیدآورنده ی اسنپ چت را بیامرزد که به این ابداع مسخره اش سوژه ما را تامین میکند. متین ستوده و رویا میرعلمی.

 آناهیتا خانم الآن مثلا با این عکس غمگین خواستی بگویی که خیلی باهوش هستی؟! چه جالب افسرده بودن خود را توجیه میکنید.

 زیبا بروفه حسابی ماشین باز است و بار ها عکس هایی از خود در کنار ماشین های لوکس و جذاب به اشتراک گذاشته است. میتوان گفت تقریباً همانقدر که صابر ابر به آشپزی علاقه دارد، زیبا بروفه به خودرو و رانندگی علاقه مند است.

 عکس شیرین و جالب عمو اسدالله یکتا در کنار همسر عزیزش. آرزوی سلامتی داریم برای این زوج عزیز و خانواده صمیمی شان.

 روزبه جان وقتی روند چند ماه اخیر پست هایت را بررسی کنی متوجه میشوی که کار تو دیگر از به حس رفتن گذشته است. این تو نیستی که در حس فرو میروی، بلکه این حس است که مدتی میشود در تو فرو رفته است! به خودت بیا برادر.

دیروز روز عکاس های دارای شلوار پاره بود که حامد کمیلی با این عکس به استقبال آن رفت. تبریک به همه عکاس های عزیزی که شلوارشان جر خورده است.

سلفی هومن حاج عبداللهی در روزهای آخر فیلمبرداری پایتخت ۵٫ هومن حاجی عبداللهی، بهرام افشاری، ریما رامین فر، نسرین نصرتی به همراه سارا و نیکای عزیز.

جعفر پناهی کارگردان کارکشته سینما در کنار آثاری جدید از استاد پرویز تنوالی، مجسمه ساز شهیر کشورمان.

نمیدانم عکس جدید است یا قدیمی، هر چه باشد جالب است. فاطمه گودرزی در کنار خداداد عزیزی در روسیه.

نوید محمدزاده به تماشای نمایش “شیرهای خان بابا سلطنه” رفته بود که در پایان این عکس را در کنار کارگردان و بازیگر اصلی آن گرفت.

سال های قبل از این که دنی ترخو وارد دنیای بازیگری شود یک خلافکار به تمام معنا بود و مدت زیادی را در زندان های مختلف گذراند. پس چطور شد که چنین چرخش و تغییر شدیدی در زندگی این مرد خلافکار و خشن پیش آمد؟

سال ها قبل از آن که ترخو در آکهی تبلیغاتی شکلات اسنیکرز حضور داشته باشد در خیابان های لس آنجلس فرمانروایی می کرد. در آن روزها وی آن مرد خشن، جان سخت و البته دوست داشتنی که امروزه می بینیم نبود. در واقع ترخو از دوران کودکی وارد دنیای خلافکاران شده بود. وی در یکی از مصاحبه های خود گفت که برای اولین بار در سن ۱۲ سالگی به جرم زدن یک بچه ی دیگر با سنگ به مرکز بازپروری منتقل شده است. از آن زمان به بعد به لطف اعمال خشونت آمیز و مجرمانه ی عمویش، گیلبرت، که از مغازها دزدی کرده و از ترخو به عنوان راننده برای مواقع فرار استفاده می کرد بدتر نیز شد.

هر چه سن ترخو بالاتر می رفت خشن تر و مرموزتر می شد و سعی می کرد با همه درگیر شود. خودش در این باره گفته است:” شما یا کسی هستید که دیگران را هل می دهید یا کسی که دیگران شما را هل می دهند و من انتخاب کردم که هل دهنده باشم”. بنابراین وقتی که ترخو در سن ۱۸ سالگی یک ملوان را با بطری شکسته زد کسی تعجب نکرد. به همین دلیل بار دیگر به زندان افتاد. ترخو دستکم در ۵ سرقت مسلحانه و در مواردی با استفاده از نارنجک دست داشت و سپس به فروش مواد مخدر روی آورد و در یکی از معاملاتش حدود۱۵۰ گرم هروئین را به قیمت ۳۰٫۰۰۰ دلار فروخت. اما کیسه ی مواد به جای هروئین پر از شکر بود و تنها در گوشه ای از آن مقداری هروئین گذاشته  شده بود که خریدار را گول بزند.

در کمال بدشانسی ترخو، خریدار مواد یک مأمور مخفی پلیس بود که از این شوخی ها هم خوشش نمی آمد. به همین دلیل ترخو بیست و چند ساله به ۱۰ سال زندان محکوم شده و برای گذراندن دوران محکومیتش به زندان سن کوئنتین منتقل گردید، جایی که ترخود در آن جا به یکی از خشن ترین  بدنام ترین زندانی ها تبدیل شد. بعد از رسیدن دنی ترخو به زندان سن کوئنتین، دوستان زندانی اش دریافتند که ترخو بین آن ها زندانی نشده بلکه در واقع آن ها زندانی دنی هستند. ترخو به سرعت با انجام چندین مسابقه ی مشت زنی و ناک اوت کردن حریفانش برای خود اسم و رسمی در زندان سن کوئنتین پیدا کرد. ترخو گفته است که وی از سن ۸ سالگی در زمینه ی پهن کردن بینی افراد تبحر داشته زیرا در آن دوران توسط عمویش که ۱۳ سال داشت به عنوان کیسه بوکس مورد استفاده قرار می گرفت.

بنابراین طبیعی بود که پس از وارد شدن به زندان سن کوئنتین، ترخو یه سلطان رینگ بوکس زندان تبدیل شود. ترخو در این باره گفته است:” مشت زنی، در زندان، از من یک انسان مشهور ساخت”. حتی زمانی که ترخو به زندان های دیگر نیز منتقل شد باز چیزی از شهرت او کم نشد و به گفته ی خودش در سه زندان سن کوئنتین،فولسام و سولداد در دو رده ی وزنی قهرمان بوکس به شمار می رفت. ترخو در داخل زندان نیز به اندازه ی بیرون از زندان خوفناک بود. وی به عنوان سردسته ی یک گروه کوچک در داخل زندان، با ترساندن زندانی های ضعیف تر از آن ها اخاذی می کرد و به اصطلاح در مقابل حمایت از آن ها پول می گرفت. اغلب زندانیان نیز با این باج خواهی او کنار می آمدند چون کسی قدرت و جرأت نه گفتن به ترخو بزرگ را نداشت. وی در زندان تتوهای معروفش را انجام داد.

اگر تاکنون بالاتنه ی لخت ترخو را دیده باشید متوجه این تتوها روی سینه و شکم او شده اید. این قطعه هنری را یکی از دوستان زندانی اش به نام هری «سوپر آرواره»راس برای او انجام داده بود که در زمینه ی تتو کردن استاد بود. البته از آن جایی که ترخو هر چند وقت یک بار به زندان جدیدی فرستاده می شد، راس نتوانست این تتو بزرگ و پیچیده که به شکل یک دختر گاوچران بود را تنها در یک مرحله و در یک زندان تکمیل کند و هر بار که آن ها در زندان مشترکی حضور داشتند راس قسمتی از کار را پیش می برد. روی هم رفته، به گفته ی ترخو، این کار دو سال و نیم در سه زندان زمان برد تا تکمیل شود و باز به گفته ی خودش مشهورترین تتو دنیا است. نقطه ی عطف زندگی ترخو که از او یک بازیگر مشهور ساخت در سال ۱۹۶۸ ودر زندان سولداد رخ داد.

در این سال ترخو تصمیم گرفت که به جای خوشگذرانی در سلولش، شورش کند. در ابتدا تعدادی از زندانیان تحت تاثیر مشروبات الکلی شورش کردند و در این حین ترخو یکی از نگبانان را با سنگ مورد اصابت قرار داد که به انتقال او به سلول انفرادی منجر شد. ترخو ادعا می کند که قصدش زدن کس دیگری بوده و اشتباهاً نگهبان زندان را مورد هدف قرار داده است. ترخو بیش از ۳ ماه را در سلول انفرادی گذراند و برای این که مشائر خود را از دست ندهد نقش بازیگران فیلم های «جادوگر شهر اُز» (The Wizard of Oz) و «گوژپشت نتردام» (The Hunchback of Notre Dame) را در تنهایی خود بازی می کرد. سلول انفرادی او یک جهنم به تمام معنا بود و به گفته ی ترخو آخرین کسی که قبل از وی در این سلول انفرادی قرار داشت با مدفوع خود روی دیوار کلمات کفرآمیز نوشته بود.

شرایط ترخو از این نیز بدتر شد زیرا فکر می کرد که به زودی به خاطر شورش و حمله به نگهبان زندان به اتاق گاز فرستاده خواهد شد. به همین دلیل سعی کرد مسیر زندگی خود را عوض کند و به دعا کردن پرداخت. و انگار کسی وجود داشت که به دعاهای ترخو پاسخ می داد. اتهامات علیه ترخو رد شد و زندانی جوان رفته رفته روش زندگی خود را تغییر داد. ترخو در این باره می گوید:” من در قعر جهنم بودم و به خاطر دعا زندگیم تغییر کرد”. البته این کار برای ترخو که در منجلاب گرفتار شده بود بسیار سخت به نظر می رسید. در واقع او از دوران کودکی مواد مصرف می کرد. به گفته ی خودش، و باز به لطف عمویش، در سن ۸ سالگی برای اولین بار ماری جوآنا مصرف کرده بود و در سن ۱۲ سالگی طبق معمول به لطف عمویش شروع به مصرف هروئین کرد.

همین مصرف مواد مخدر باعث شده بود که وی بسیار خشن و جسور باشد و وارد دنیای سرقت و مشت زنی بیرحمانه شود. به گفته ی خودش او تمامی سرقت ها را برای تامین هزینه ی مصرف مواد انجام داده بود. بنابراین به شدت نیاز داشت که خود را از مواد مخدر دور نگه دارد به همین دلیل به یک انجمن ترک مواد مخدر و مشروبات الکلی پیوست و اکنون ۵۰ سال از آخرین باری که وی مواد مصرف کرده می گذرد. وقتی که از زندان آزاد شد تصمیم گرفت که به افراد معتاد کمک کند به همین دلیل به مدت ۱۵ سال به عنوان مشاور ترک اعتیاد فعالیت کرد.

وی امروزه نیز در این زمینه فعالیت دارد و نوجوانان را به در پیش گرفتن مسیر درست زندگی و دوری کردن از دنیای خلافکاران تشویق می کند تا به موفقیت دلخواهشان دست یابند. او در این مورد می گوید:” تعریف من از موفقیت و سعادت این است که صبح هوشیار و پاک بیدار شده و سه فرزند داشته باشید که شما را بپرستند”. ترخو پس از آزاد شدن از زندان در سال ۱۹۶۹ خود را به شدت به عنوان مشاور ترک اعتیاد و رابط دادگاه مشغول نگه می داشت. در واقع برای تامین هزینه های زندگی به عنوان یک مرد آزاد وی مجبور بود هر کاری بکند. وی که به شدت به پول نیاز داشت سعی کرد وارد دنیای بوکس شود اما درخواست او مورد موافقت قرار نگرفت. به همین خاطر در مسابقات غیرقانونی شرکت کرد.

همچنین با کار در یک انبار اوراق ماشین زندگی خود را می گذراند تا این که با یکی از دوستانش کسب و کاری خصوصی را راه اندازی کردند. آن ها وارد کسب و کار باغبانی شدند. اما تجارت آن ها با فراز  و نشیب های دائمی همراه بود. حتی برخی از وسایل اصلی و ضروری باغبانی را نیز نداشتند. ترخود در این باره گفته است که حتی ماشین چمن زنی هم نداشته اند و هر وقت مشتری از آن ها می خواست که چمن های خانه اش را کوتاه کنند از چمن زن خود مشتری برای این کار استفاده می کردند. شرایط برای آن ها سخت پیش می رفت اما مطمئناً بهتر از آن بود که به سرقت از مغازه ها روی بیاورند زیرا ترخو دیگر نمی خواست به زندان برگردد.

در سال ۱۹۸۵، که ترخو به عنوان یک مشاور ترک اعتیاد فعالیت می کرد، یکی از مشتریان او با وی تماس گرفته و با درماندگی درخواست کمک می کند. این فرد در سر صحنه ی فیلم برداری فیلم «قطار افسار گسیخته» (Runaway Train) حضور داشت و به شدت میل به مصرف کوکائین پیدا کرده بود. جالب این که در این فیلم بازیگران مشهوری مانند جان وویت و اریک رابرتز در نقش دو زندانی بازی می کردند و داستان فیلم عمدتاً در زندان رخ می داد. به همین دلیل ترخو در سر صحنه ی فیلم برداری حاضر شد تا به فرد مورد نظر کمک کند. اما مدتی نگذشت که یکی نزد ترخو آمد و از او خواست که نقش کوتاهی را در فیلم بر عهده بگیرد که در واقع نقش یک زندانی بود. وقتی که ترخو این نقش را پذیرفت نزد فیلم نامه نویس، ادی بانکر، فرستاده شد.

جالب این که بانکر مدتی را در زندان گذرانده بود و وقتی که تتوی روی بدن ترخو را دید او را شناخت. این اتفاق بسیار جالب و باورنکردنی بود زیرا تیم ساخت فیلم دنبال کسی می گشتند که در زمینه ی بوکس اریک رابرتز را آموزش دهد و بانکر می دانست که ترخو در زندان قهرمان بوکس بوده است. به گفته ی ترخو در آن زمان اریک رابرتز روی یک صحنه ی مشت زنی کار می کرد و به دلیل ناآشنایی با بوکس به شدت به حریفش اسیب می رساند. بنابراین بانکر از ترخو خواست که فوت و فن مشت زنی را به رابرتز یاد دهد. در حالی که ترخو شیوه ی صحیح مشت زدن را به رابرتز یاد می داد، آندری کونچالوفسکی، کارگردان فیلم تحت تاثیر مهارت ترخو قرار گرفت و به او پیشنهاد کرد که نقش مقابل رابرتز در رینگ را ایفا کند.

این اولین تجربه ی بازیگری ترخو بود و همه ی آن را مدیون تتو افسانه ایش بود. ترخو از این اتفاق به عنوان “دخالت الهی” یاد می کند”.از آن زمان به بعد دیگر ترخو وقت سر خاراندن هم نداشت و در مدت ۳۰ سال در بیش از ۳۰۰ فیلم بازی کرده که از مهم ترین آن ها می توان به حضور در کنار چارلز برانسون در فیلم «رویای مرگ ۴» (Death Wish 4)، بازی در کنار استیون سیگال در فیلم «نیروی اجرایی» (Force of Execution) و همچنین همبازی شدن با چاک نوریس در فیلم «واکر،رنجر تگزاسی» (Walker, Texas Ranger) اشاره کرد. همچنین وی در فیلم معروف «هواپیمای محکومین» (Con Air) در نقش یک تجاوزگر سریالی به نام «جانی ۲۳ باکا» و در کنار بازیگران مشهوری مانند جان تراولتا و نیکلاس کیج ظاهر شد.

علاوه بر این وی در فیلم مشهور «مخمصه» (Heat) به کارگردانی مایکل مان حضور داشت. در ابتدا برای واقعی بودن صحنه های سرقت از بانک از ترخو به عنوان مشاور استفاده شد اما مان تصمیم گرفت که از وی با نام ترخو به عنوان یکی از اعضای تیم سرقت رابرت دنیرو استفاده کند. وی در این شاهکاری مهیج با بازیگران سرشناسی مانند رابرت دنیرو، آل پاچینو، وال کیلمر، ناتالی پورتمن، جان وویت و تام سیزمور همبازی شد. او در این مدت در فیلم های و سریال های سرشناس بسیاری بازی کرده است که از آن ها می توان به فیلم های «Six Days Seven Nights»، «xXx »، «The Devil’s Rejects»، «Animal Factory» و سریال های « The X-Files»، «Baywatch»، «Sons of Anarchy» و «Breaking Bad» اشاره کرد.

در دنیای سینما همکاری های بازیگر- کارگردان جالبی وجود دارد برای مثال، رابطه ی اسکورسیزی و رابرت دنیرو، یا کوروساوا و میفونه و البته جان فورد و جان وین. این موضوع در مورد ترخو و رابرت رودریگز نیز صدق می کند. این دو برای اولین بار در فیلم «Desperado» با هم آشنا شدند و رودریگز برای یکی از نقش های منفی فیلم از ترخو استفاده کرد و در نهایت مشخص شد که این دو نسبت فامیلی دوری هم با هم دارند. این همکاری همچنان تا به امروز ادامه دارد. رابرت رودریگز در مورد همکاری اش با ترخو چنین گفته است:” وقتی که برای اولین بار دنی را دیدم، به خودم گفتم او باید مثل ژان کلود ون دام یا  چارلز برانسون مکزیکی ها باشد”. بدین ترتیب ترخو از یک فردی که قبلاً خلافکار بود به ستاره ی فیلم های رودریگز تبدیل شد.

ترخو در کنار بازیگری همراه با دو شریک خود وارد کسب و کار رستوران داری شده و چندین رستوران را در شهر لس آنجلس راه اندازی کرده اند. او گفته که غذاهای اضافه ی رستوران هایش را به افراد بی خانمان می بخشد.

دارا خسروشاهی مدیرعامل شرکت اکسپدیا است. این شرکت اصالتا امریکایی یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های مسافرتی جهان محسوب می‌شود و به عنوان هلدینگ برای چندین شرکت و برند دیگر مطرح است. فعالیت اصلی شرکت اکسپدیا در حوزه گردشگری است. دارا خسروشاهی از سال ۲۰۰۵ تا کنون مدیرعامل این شرکت بوده است. از دیگر فعالیت‌های خشروشاهی می‌توان به مدیریت IAC، مدیریت BET و عضویت در هیئت مدیره نیویورک تایمز اشاره کرد.

چندی پیش؛ «تراویس کالانیک» یکی از موسسان اوبر تحت فشارهای هیئت مدیره استعفا کرد و از سمت خود کنار رفت. گزینه‌های زیادی در این مدت برای جانشینی تراویس کالانیک مطرح بودند که برخی از آن‌ها سرشناس و با سابقه و تجربه بسیار زیادی در دره سیلیکون به شمار می‌رفتند. از جمله کاندیداهای مدیرعاملی اوبر می‌توان به «مگ وایتمن» مدیر HP و «جفری ایملت» مدیر GE اشاره کرد اما به یک باره نام دارا خسروشاهی به عنوان مدیرعامل اوبر معرفی شد. خشروشاهی جزو کاندیداهای مدیرعاملی اوبر نبود.

دارا خسروشاهی متولد سال ۱۳۴۸ در تهران است. خانواده خسروشاهی یکی از معروف‌ترین و متمول‌ترین خانواده‌های ایرانی و صاحب چندین کارخانه داروسازی از جمله «تولید دارو» و «تولی‌پرس هستند. خانواده خسروشاهی سال‌ها پیش و بعد از انقلاب به امریکا مهاجرت و در شهر نیویورک ساکن شدند.

خشروشاهی در سال ۱۹۹۱ میلادی از دانشگاه براون با مدرک کارشناسی مهندسی برق فارغ‌التحصیل شد و در بین سال های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۸ در شرکت سرمایه گذاری «Allen & Company» مشغول به کار بود و از سال ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۸ هم مدیریت این شرکت را بر عهده داشت.

در کارنامه خسروشاهی؛ مدیریت غول رسانه‌ای IAC نیز دیده می‌شود. خسروشاهی یکی از مدیران ارشد IAC بود که در سال ۲۰۰۳ توسط شرکت اکسپدیا خریداری شد. پس از این خرید؛ خسروشاهی مدیرعامل اکسپدیا شد و این مدیریت تا کنون ادامه داشت.

در سال ۲۰۱۶؛ خسروشاهی با درآمد حقوق سالیانه ۹۶ میلیون دلار یکی از پردرآمدترین مدیران امریکا محسوب شد و حتا رتبه نخست را در میان مدیران بخش فناوری کسب کرد.

به‌عنوان همراه همیشگی، از سالی که بدون داوود رشیدی گذشت برایمان بگویید؟

منوچهر والی‌زاده از آن دسته دوبلورهای قدیمی است که هنوز فعالیتش در این عرصه را همراه با کار در رادیو و تئاتر و البته حوزه تصویر، به جد ادامه می‌دهد. وقتی برای انجام مصاحبه خواستیم به استودیوی محل کارش برویم، اول پذیرفت، اما در نهایت این نکته را مطرح کرد که هنگام کار نمی‌تواند مصاحبه انجام دهد، بنابراین ترجیح می‌دهد خودش به اینجا  بیاید.  

او از روزهای کاری خود و اینکه کار دوبله نیاز به انضباط و شادابی دارد، می‌گوید؛ «روزهای سه‌شنبه رادیو پیام هستم برای اینکه شنونده، حرف‌هایم را با علاقه گوش دهد باید با صدای رسا و شاداب صحبت کنم. اگر با بی‌حالی صحبت کنم مخاطب هم خوابش می‌گیرد.

منوچهر والی‌زاده چهارم تیر ماه سال ۱۳۱۹ در کوچه بوشهری ـ بین خیابان لاله زار و سعدی ـ به دنیا آمد. خودش را اینگونه معرفی می‌کند: «ما خانواده فقیری بودیم. پدرم انباردار شرکت تلفن در سعدی جنوبی بود و ته انبار حیاط کوچکی با دو اتاق وجود داشت که ما در آن زندگی می‌کردیم.

والی‌زاده سپس از برادرش که هنرپیشه تئاتر و سردبیر خبرگزاری پارس (ایرنا) بود و در یک ماموریت کاری فوت شد، می‌گوید؛ «دوره دبیرستان به مدرسه قریب در خیابان سعدی رفتم. همان زمان برادر من در تئاتر «گیتی» در لاله زار هنرپیشه بود و اجرا داشت، او سخنران خوبی بود، صدای خوبی داشت و ادبیات می‌دانست. همچنین دبیرچند انجمن ادبی و سردبیرخبرگزاری پارس بود.

دوبله را ریشه‌ای شروع کردم

به گفته خودش از سن ۹ سالگی به تئاتر علاقه‌مند شد و این راه در نهایت به دوبله منتهی شد؛ «هنرپیشه‌ها در تئاتر گیتی علاوه بر بازی، کارهای دیگری مانند دکور ‌بستن، بلیط فروشی، کنترل سالن انجام می‌دادند و آخر شب، برای بازی روی صحنه می‌رفتند. آقای صادق‌پور هم که صاحب تئاتر بود نقش بازی می‌کرد. من به دلیل اینکه برادرم در تئاتر گیتی بود، پیش او می‌رفتم و از سن ۸ یا ۹ سالگی به کار تئاتر علاقه‌مند شدم .

چگونه به دوبله دعوت شدم؟

والی‌زاده از زمانی که دوبله حرفه‌ای را شروع کرد، می‌گوید؛ «پرویز بهادر از گوینده‌های توانای رادیو بود که دعوت کرد تا فیلم ایتالیایی «نرون و مسالینا» را در حد یک خط گویندگی کنم. بعد از آن باز هم به کار تئاتر کشیده شدم. می‌دانید که تئاتر مادر هنرهای نمایشی است. سر لاله‌زار تئاتری به نام «تهران» بود که سالن تابستانی و زمستانی داشت و من آن جا کار کردم. منصور متین که از هنرپیشه‌های توانمند لاله‌زار بود و همسرش خانم مورین که کارگردانی می‌کرد، در آن جا حضور داشتند.

هر کاری انجام می‌دادم باز هم به دوبله می‌رسیدم

می‌گوید شناخته شدنش در دوبله، باعث شد که بازی در فیلم به او پیشنهاد شود؛ «پدرم از شرکت تلفن بازنشسته شد و من همزمان با کار دوبله، به مدت سه سال کارمند دفتری شرکت تلفن هم بودم. کار دوبله من زیاد شد، ساعت هفت که به اداره شرکت تلفن وارد می‌شدم، ساعت ۹ کسمایی زنگ می‌زد و می‌گفت بیا استودیو «ایران فیلم» کار داریم و من در آنجا با گوینده‌هایی مانند پرویز بهرام، جلال مقامی، منوچهر اسماعیلی و چنگیز جلیلوند همکار بودم. استاد ما در کار دوبله آقای کسمایی بود، او سختگیر نبود و چند باری که با او کار کردم از صدای من خوشش آمد.

دوبله یک نوع بازیگری بسته است

او معتقد است دوبلوری و بازیگری با هم در ارتباطند و می‌گوید؛ «ما ریشه‌ای و از سن پایین وارد کار شدیم و اگر دوام آوردیم به دلیل عشق، علاقه و  نوع صحبت کردنمان بوده است. این حرف‌ها که دوبلور نباید جلوی دوربین ظاهر شود از نظر من حرفی پیش پا افتاده است.

بیان و صدا در هنرپیشگی اهمیت دارد

این دوبلور پیشکسوت معتقد است: صدا و بیان خوب در هنرپیشگی مهم است؛ «شما اگر نمایش رادیویی بازی کنی و صدا و بیان خوب نداشته باشی نمی‌توانی نقشت را خوب ایفا کنی و همچنین صدا و بیان خوب نداشته باشی نمی‌توانی بازیگر خوبی باشی. بیان و صدا نکته اول در هنرپیشگی است به دلیل اینکه فیزیک را همه دارند و نقشی را بازی می‌کنند اما بیان و صدا هم باید در این هنر باشد. هنرپیشه‌ای مانند آقای نصیریان که به او ارادت دارم را با این سن و سال ببینید که چه بیان، حس و صدایی بر روی صحنه دارد. آقای نصیریان زمانی که ۲۰ ساله بود نمایشنامه «بلبل سرگشته» را نوشت و نقش اول آن را در تئاتر «جامع باربد» بازی کرد که مانند بمب در لاله‌زار صدا کرد. من همین شب عید «بلبل سرگشته» را نمایشنامه‌خوانی کردم.»

هر شغلی را باید از جوانی شروع کرد

به گفته خودش کار دوبله و نمایش را باید از سنین جوانی شروع کرد؛ «به جایی رسیدیم که فردی در سنین میانسالی می‌خواهد کار دوبله را شروع کند اما موفق نمی‌شود زیرا در سنین کم به دلیل آماده بودن ذهن و گرفتاری‌ کمتر، فراگیری بهتر است. معتقدم هر شغلی را باید از نوجوانی و جوانی شروع کنی تا پیشرفت کنی بخصوص کار نمایشی که لطیف‌تر و زیباتر است و با کارهای دیگر فرق دارد. همه شغل‌ها جایگاهی دارند اما در کار ما یک زیبایی وجود دارد که آن را از نوجوانی دوست داشتیم و به اینجا رسیدیم.

می‌توانم صدایم را به هر شکلی درآورم

والی‌زاده از صدایی که باید با مراقبت حفظ شود، می‌گوید.

«خداوند بشر را خلق کرده و به هر کسی با توجه به شرایطش یک ویژگی درست و خوب هم داده است که گاهی خودمان آن را از بین می‌بریم. افرادی که در کار صدا هستند باید از این صدا به خوبی استفاده کنند. من امروز جای یک پیرمرد هفتاد ساله یا جوان هجده ساله می‌توانم صحبت کنم. این تجربیات پنجاه ساله من است که می‌توانم صدای خود را به هر شکلی درآورم؛ البته صدا باید انعطاف‌پذیر باشد تا شما بتوانید به شکل‌های مختلف حرف بزنید و حنجره را تغییر دهید. افرادی که در کار دوبله و گویندگی هستند با خواب کافی و دوری از دود و مشروبات الکلی می‌توانند صدای خود را حفظ کنند. اگر شب خوب نخوابی، صبح، حال و صدای خوب برای حرف زدن نخواهی داشت. ما شب کاری‌های زیادی داشتیم اما خواب هم کافی داشتیم.»

او ادامه داد: «ما از ۱۱ شب تا ۹ صبح سرکار بودیم و فیلم دوبله می‌کردیم. هوشنگ کاظمی که برادر مرحومه ژاله کاظمی (دوبلور) بود، فیلم‌های هندی دوبله می‌کرد و تازه ساعت ۹ صبح می‌نشست فیلمی که شب باید پخش می‌شد را آماده می‌کرد. آن زمان به دلیل اینکه انرژی داشتیم به ساعت کار توجهی نداشتیم«.

این هنرمند پیشکسوت از روزهایی که به دلیل بیماری مجبور شده است کار نکند، می‌گوید و اضافه می‌کند: «گاهی نقشی را دوبله می‌کنی شب سرما می‌خوری و صدایت دوجور می‌شود و مدتی کار دوبله تعطیل می‌شود. من اول خرداد ماه با ماشین در جاده تصادف کردم و مهره پشتم شکست. دکتر به من گفت که بیست و پنج روز حدود ۱۳ ساعت طاق‌باز بخواب و اگرفعالیت کنی خوب نمی‌شوی به قدری ترسیدم که به حرف دکتر گوش دادم. بیماری من باعث شد که دو قسمت نهایی فرار از ندان بعد از یک ماه و نیم دوبله شو.د»

شرایط  ورود به دوبله سخت شده است

منوچهر والی‌زاده شرایط برای ورود به عرصه دوبله را سخت می‌داند و معتقد است: «در گذشته اگر ۵۰ نفر دانشجو صدایشان خوب بود، وارد حرفه دوبلوری می‌شدند و کارشان می‌گرفت، اما امروز شرایط برای ورود به این عرصه بسیار سخت شده است زیرا از بین ۱۲ تا ۱۳ میلیون جوان، پنج میلیون به کار دوبله علاقه‌مندند اما هر کاری یک گنجایشی دارد.»

او جزو داوران مسابقه «جادوی صدا» بود اما امسال با آن‌ها همکاری نکرده است؛ «سازمان صداوسیما به گوینده نیاز داشت به همین دلیل مسابقه «جادوی صدا» برگزار شد که چهار هزار نفر در این مسابقه شرکت کردند و من جزو داوران بودم اما امسال گفتم نمی‌آیم به دلیل اینکه از سری قبل تعدادی را که قبول کردیم، وارد سازمان نشدند. افرادی که در این مسابقه شرکت کردند به این حوزه علاقه داشتند و صدایشان هم بد نبود اما سازمانی که فیلم برای دوبله‌ ندارد و همچنین با وجود دوبله زیرزمینی، آیا برای چهار هزار نفر دوبلور جایی هست؟ چند نفر هستند که صدای تازه دارند و می‌توانند وارد شوند اما باید تمرین کنند.«

در بسیاری از نقش‌ها گریه کردم

دوبلور حالت‌های شخصیتی که جایش حرف می‌زند را می‌گیرد؛ این جمله را والی‌زاده می‌گوید و سپس توضیح می‌دهد:

«اینجاست که صدا باید انعطاف داشته باشد تا وقتی جای لحظات غمگین و شاد یک شخصیت حرف می‌زنی، بتوانی بخندی و گریه کنی. حس غمگین و شاد شدن بر اساس تجربه به دست می‌آید به دلیل اینکه جای شخصیت‌های مختلف حرف زدم و می‌دانم فلان فرد چگونه گریه می‌کند یا می‌خندد. من در بسیاری از نقش‌ها گریه کردم. می‌توانی مصنوعی هم گریه کنی اما اگر طبیعی باشد حس و حال بهتری منتقل خواهد کرد و زیباتر است. فردی که دوبلوری را دوست دارد، باید با این حس و حال پیش برود تا پیشرفت کند و دوام بیاورد، در هیچ شغلی نمی‌توانی مصنوعی پیش بروی. هر شغلی را به زیبایی انجام دهی در آن ترقی خواهی کرد.»

ما در کار دوبله تجربه پنجاه ساله داریم

والی‌زاده از اهمیت تجربه در کار دوبله می‌گوید: «ما افرادی داشتیم که به حرفه دوبلوری وارد شدند اما دو ماه بیشتر نتوانستند بمانند به دلیل اینکه آن‌ها باید در اتاق دوبله می‌نشستند و حرف زدن دوبلورها جای شخصیت‌ها را نگاه می‌کردند. از این تماشا باید لذت ببری، یاد بگیری و کار را بگیری نه اینکه به خودت بگویی من هم صدایم خوب است پس چرا او نقش اول فیلم را دوبله می‌کند. باید بدانی که آن فرد چهل سال تجربه دارد. ما یک فیلم سینمایی را در یک روز دوبله می‌کنیم به دلیل اینکه تجربیات پنجاه ساله داریم، اما با دو گوینده جدید و تازه کار، دوبله همین فیلم دو هفته طول خواهد کشید.«

صدا و نحوه بیان در هر کاری اهمیت دارد

او معتقد است باید کلاس‌هایی برای نحوه بیان و صدا باشد و در هرکاری به این دو مقوله توجه شود؛ «من مدرس نیستم اما با تجربه‌ای که دارم می‌دانم متاسفانه جو زمانه به سمتی رفته است که به صدا در کار توجه نمی‌شود؛ در حالی که صدا و نحوه بیان در هر کاری اهمیت دارد؛ برای مثال اگر مخالف یک نماینده‌ مجلس باشی اما او خوب حرف بزند به حرف‌هایش گوش می‌دهی و بعد از او انتقاد می‌کنی اما اگر صدا و نحوه بیانش بد باشد، تلویزیون را خاموش می‌کنی. یک وکیل دادگستری وقتی صدا و بیان خوبی داشته باشد می‌تواند یک نفر را نجات دهد وگرنه صدایش خسته‌کننده خواهد بود و کسی به حرف‌هایش گوش نخواهد داد.

تقلید صدا در دوبله بزرگترین عیب است

از منوچهر والی‌زاده درباره جوانی که صدایش شبیه اوست می‌پرسیم که خاطره‌ای شیرین را تعریف می‌کند: «یک روز در راه برگشت از سازمان برنامه‌ای از رادیو جوان در حال پخش بود و گوینده‌ای صحبت می‌کرد که صدایش خیلی شبیه من بود. هر چه در طول مسیر با خودم فکر کردم من کی در این برنامه حرف زده بودم، یادم نیامد تا اینکه در آخر برنامه از نوع حرف زدن گوینده فهمیدم که فرد دیگری است که صدایش خیلی شبیه من است. چند وقت بعد در رادیو پیام بودم که تهیه‌کننده و صدابردار گفتند، آقای والی‌زاده، جوانی با شما کار دارد.

به گفته او تقلید صدا در دوبله بزرگترین عیب است؛ «برخی هم در این مدت آمدند به جای پرویز بهرام و خسرو خسروشاهی حرف زدند. حتی خسروشاهی به یکی از این افراد گفت بیا در کنار من دوبله کن اما بیان و پختگی خسروشاهی کجا و آن جوان کجا. در کار ما ادا درآوردن و تقلید صدا بزرگترین عیب است. فردی موفق می‌شود که عشق به کار دارد و خودش است. فردی که تقلید می‌کند مردم او را تا حدی تشویق می‌کنند و تا جایی در کارش موفق می‌شود اما این موفقیت ادامه‌دار نیست.»

وظیفه ماست که فیلم با هر زبانی را دوبله کنیم

والی‌زاده درباره کیفیت و سختی دوبله سریال‌های کره‌ای چنین اظهار می‌کند: «ما دوبلور هستیم و وظیفه داریم که هر فیلمی را با بیان و صدای خوب از هر زبانی به فارسی برگردانیم تا برای مخاطب خوشایند باشد. این روزها همه‌ فیلم‌ها کره‌ای شده است. زمانی که کیفیت فیلم پایین باشد، دوبله لذت خاصی ندارد، اما برخی کارهای کره‌ای مانند «جواهری در قصر» و «سال‌های دور از خانه» (اوشین) خوب بودند. در سریال «امپراطور دریا» دانشجویان هنر کره‌ای بازی کرده بودند، در سریال‌هایی که این جوان‌ها بازی می‌کنند، پیدا کردن جای مکث حرف‌هایشان مشکل است. در اینگونه کارها برای مدیر دوبلاژ سخت می‌شود که سینک کند تا منِ دوبلور بروم و به جای شخصیت حرف بزنم. اگر دوبله ناسینک باشد، گردن مدیر دوبلاژ می‌اندازند زیرا او باید فیلم را درست کند و دوبلور فقط دوبله می‌کند«.

او سپس تاکید می‌کند که دوبله فیلم و سریال‌های چینی از کره‌ای هم سخت‌تر است؛ «فیلم انگلیسی زبان را بهتر کار می‌کنیم به دلیل اینکه با واژه‌هایش آشنایی داریم و می‌دانیم کجای دیالوگ مکث وجود دارد. اما در فیلم‌های کره‌ای، ژاپنی و چینی کلمات را نمی‌فهمیم. دوبله کارهای چینی سخت‌تر است به دلیل اینکه دیالوگ‌ها در چنین فیلم‌هایی فقط صوت است، اما کلامی ندارند و لب‌هایشان تکان نمی‌خورد؛ البته تجربه کاری باعث شده است تا به جای هر شخصیتی حرف بزنید.»

تغییر نسل و صدا در دوبله طبیعی است

والی‌زاده از صداهای جدید در عرصه دوبله هم می‌گوید و خاطرنشان می‌کند: «بعضی‌ها می‌گویند یاد دوبله‌های دهه ۴۰ بخیر؛ دهه طلایی بود. دوبله‌های جدید خوب نیستند. اما باید به یاد داشت که نسل ما از بین خواهد رفت و نسل جدیدی می‌آید. طبیعتا برای انتقال نسلی به نسل دیگر خلائی به وجود می‌آید و ۱۰ یا ۲۰ سال طول می‌کشد تا مردم به صداهای جدید عادت کنند. اما مطمئن باشید زمانی می‌رسد که مردم صدای جدید را می‌پذیرند و هنرمندان هم تغییر می‌کنند و به‌روز می‌شوند. مردم باید این نسل جدید را دوست داشته باشند و تشویق کنند. در هالیوود هم این اتفاق می‌افتد و نسل هنرمندان عوض می‌شود«.

دوست دارم فیلمی که دوبله می‌کنم در سینما اکران شود

او درباره ممنوعیت اکران فیلم‌های خارجی در سینماها، می‌گوید: «فیلم‌هایی که ما برای نمایش خانگی دوبله می‌کنیم برای سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ است و دلم می‌سوزد که مردم در گوشی خود می‌بینند؛ اما چاره چیست؟ من آخرین فیلم تام هنکس را دوبله کردم این فیلم برای نمایش در سینماها ساخته شده است و دوست دارم این فیلم را که دوبله می‌کنم روی پرده سینما اکران شود. پردیس‌های سینمایی سالن‌های متعددی دارند. برای مثال می‌توانند در پنج سالن فیلم ایرانی نشان ‌دهند و در دو سالن فیلم خارجی اکران کنند. با اکران فیلم خارجی مخاطب فیلم ایرانی هم زیاد می‌شود.

علاقه مردم من را زنده نگه داشته است

او از وضعیت دوبله می‌گوید و معتقد است: «ما در هر صورت به دلیل تعصبی که بر حرفه خود داریم کارمان را درست و با علاقه انجام می‌دهیم. تلویزیون فیلم تکراری می‌گذارد و باز هم یک فیلم کره‌ای را باید دوبله کنیم. افرادی که به کار دوبله علاقه و عشق دارند از این وضعیت غصه می‌خورند. امروز دیگر نمی‌بینم فردی بگوید فیلمی را که دیدم دوبله‌اش عالی بود. هر یک از دوبلورها جایگاه و طرفداران خود را دارند. علاقه‌ مردم است که مرا زنده نگه داشته است. من دوست دارم فیلم خوب دوبله کنم تا شنونده داشته باشد و تشویقم کنند تا فیلم بعدی را بهتر دوبله کنم اما متأسفانه کمتر اتفاق می‌افتد«.

جای تام کروز و تام هنکس حرف زدم

به گفته خودش برخی فقط می‌خواهند فیلم دوبله شده را ببیند و توجهی به کیفیت دوبله ندارند؛ «من اغلب جای تام کروز و تام هنکس حرف زده‌ام. برای مثال اگر ۱۰ کار از تام کروز بوده، هشت فیلم آن را من دوبله کرده‌ام. در گذشته هر بازیگر برای یک دوبلور بود اما امروز سیستم، ماشینی شده است و زمانی که من بگویم نمی‌توانم بیایم فرد دیگری را جایگزین من خواهند کرد به دلیل اینکه نمی‌خواهند هنر دوبله را دنبال کنند و فقط می‌خواهند فیلم را به فارسی ببیند. این افراد با کسانی که از فیلم، دوبله و صدا لذت می‌برند، فرق دارند. من از بچگی در این کار بودم و نمی‌توانم عشقم را فراموش کنم؛ بنابراین من باید جای بازیگران فیلم، خوب حرف بزنم تا حداقل خود را راضی کنم.«

قبول نکردند «فرار از زندان» را دوبله نکنم

والی‌زاده درباره حساسیت و علاقه برخی به دوبله هم می‌گوید: «سریال «فرار از زندان» برای سایتی است و خریداری شده بنابراین باید فیلم را زود پخش می‌کردند. من به دلیل تصادفی که داشتم، استراحت مطلق بودم به همین دلیل گفتم دوبلور را عوض کنید تا فرد دیگری جایگزین شود اما انقدر حساس بودند که من سریال را دوبله کنم که در سایت نوشتند: به علت بیماری والی‌زاده، دو قسمت آخر «فرار از زندان» بعداً دوبله می‌شود.

تیتر زدند مصاحبه با لوک خوش‌شانس!

او سپس خاطراتی از دوبله کارتون «لوک خوش‌شانس» تعریف می‌کند که در زمان خود با اسقبال بسیاری مواجه شد.

«۲۶قسمت از کارتون «لوک خوش ‌شانس» که پخش شد، بسیار سر و صدا کرد. شاید امروز به دوبلور لوک خوش شانس بیشتر معروف هستم تا دوبلور تام کروز!

در قسمت‌های میانی کارتون لوک خوش شانس بود بود که از یکی از روزنامه‌ها به من تلفن زدند که به دفترشان در خیابان طالقانی بروم. از شهرستان‌ها به دفتر روزنامه زنگ زده بودند که والی‌زاده را دعوت کنید تا بتوانیم با او تلفنی صحبت کنیم. من هم به دفتر روزنامه رفتم و از ساعت ۳ بعد از ظهر تا ۹ شب تلفن جواب می‌دادم. روزنامه که چاپ شد، دیدم در صفحه اول تیتر زدند: مصاحبه با لوک خوش شانس! من هم ناراحت شدم و به سردبیر روزنامه زنگ زدم و گفتم شما با لوک خوش شانس که کارتون است چجوری مصاحبه کردید، حداقل می‌نوشتی مصاحبه با گوینده لوک خوش شانس.»

دوبلورهای کارتون و انیمیشن‌ هنرمندتر هستند

والی‌زاده از سختی دوبله انیمیشن می‌گوید؛ «فیلم‌های کارتون و انیمیشن دوبله‌ی سختی دارند و دوبلورهای آنها هنرمندتر هستند به دلیل اینکه مخاطبان آن بیشتر نوجوانان و کودکان هستند؛ بنابراین باید با بیان درست فارسی و صدای خوب دوبله شود تا بفهمند. اگر به زبان فارسی خدشه‌ای وارد شود به زبانمان و مخاطب کودک و نوجوان خیانت کرده‌ایم. دوبله کارتون و انیمیشن هنر خاصی است و با جای تام کروز و تام هنکس حرف زدن فرق دارد. کارتون تیپ‌سازی است. خود من چندان نمی‌توانم به جای شخصیت‌های کارتون حرف بزنم و لوک خوش شانس هم استثنا بود. من به اندازه انگشت‌های دستم کارتون حرف زدم و در این میان لوک خوش شانس درخشید، چون شخصیت‌های دقیقی داشت«.

کار دوبله با تمرین بهبود پیدا می‌کند

او بهبود دوبله را در تمرین می‌داند و از پیشرفت تکنولوژی در دوبله می‌گوید: «دستگاه دیجیتالی آمده است که فیلم را بسیار ساده در خانه دوبله می‌کند اما قدیم اینگونه نبود و دستگاهی به نام آپارات بود. دستگاه‌های دیجیتال به کار دوبله سرعت داده، اما آسیب هم زده است. به هر حال ما دستگاه نیستیم و نباید خودمان را به آن بفروشیم و حسمان را از بین ببریم، زیرا با دستگاه حس منتقل نخواهد شد. تو با دستگاه نباید همراه شوی بلکه دستگاه باید در اختیار تو باشد «.

عاشقانی که از صدای دوبلورهای قدیمی کلکسیون دارند

به گفته خودش عاشقانی هم در این عرصه هستند؛ «من افرادی را می‌شناسم که کلکسیونی از صدای من یا دوبلور مورد علاقه‌شان دارد. این افراد نه می‌خواهند دوبلور شوند و نه گوینده، فقط عشق و علاقه دارند. سه نفر در شهرهای مشهد، اصفهان و گرگان هستند که به دلیل عشق،  صدای همه هنرپیشه‌های قدیمی تا دوبلورها را دارند و با من هم در ارتباطند. این سه نفر با یکدیگر نیز ارتباط دارند. آیا با وجود این افراد عاشق اگر من فیلمی را بد حرف بزنم درست است؟ باید خوب دوبله کنم تا از من راضی باشند«.

کلاس گویندگی برگزار می‌کنند اما نمی‌دانند دوبله چیست

او اعتقاد دارد که مدرس نیست و می‌گوید: «برخی کلاس گویندگی برگزار می‌کنند اما نمی‌دانند دوبله چیست. چند نفر هم ثبت‌نام کرده‌اند و ترمی یک میلیون یا یک میلیون و نیم از آن‌ها گرفته شده است. به من هم پیشنهاد می‌شود بیا و تدریس کن اما من می‌گویم مدرس نیستم. من فقط ۱۰ جلسه برای تدریس به دانشکده هنر دانشگاه تهران رفتم و چون فضای دانشجویی بود، لذت بردم. اما بعد ۱۰ جلسه  دیگر نرفتم«.

زیبایی کارمان با استخدام در صداوسیما از بین می‌رفت

والی‌زاده شغل خود را آزاد می‌داند و می‌گوید: «دوبلورها در سازمان صدا وسیما رسمی نمی‌شوند. سال ۵۸ می‌خواستند بچه‌هایی که از قدیم در سازمان حضور داشتند را استخدام کنند اما ما گفتیم نمی‌توانیم، زیرا شغلمان آزاد است، انجمن گویندگان هم قبول نکرد. استودیوهای بیرون برای سینماها فیلم داشتند به همین دلیل ما نمی‌توانستیم فقط در سازمان باشیم چون در بیرون هم به ما احتیاج داشتند. پشیمان نشدیم به دلیل اینکه اگر می‌خواستیم استخدام تلویزیون شویم حقوق بگیر می‌شدیم. با استخدام شدن، سلامت و زیبایی کار ما از دست می‌رفت و کارمان اداری می‌شد و حتی عشقی هم نبود اما امروز با علاقه کارمان را انجام می‌دهیم. شغل هنری نباید در استخدام باشد

پرتره نابی که عکاس آمریکایی از چهره حسن یزدانی، پس از قهرمانی مقتدرانه و کسب طلای مسابقات جهانی ثبت کرده است. عکسی یکی از پر تکرار ترین عکس های روز گذشته در شبکه های اجتماعی بود. برای این پلنگ جوان و بی قرار آرزوی سلامتی و موفقیت داریم.

ضربه ای که پوریا پورسرخ با این پست بر پیکره رئال مادرید وارد کرد، مورینیو با اخراج کاسیاس وارد نکرد.

واکنش ترانه خانم علیدوستی به ابراز احساسات مردم حاضر در کنسرتِ گروه چارتار که حسابی شرمنده اش کردند.

 نقاشی ای که یکی از هواداران زهره فکور صبور کشیده و برای وی فرستاده است. از اتاق فرمان اشاره شد که این نقاشی نیست و با یک اپیلیکیشن گرافیکی ساخته شده، ولی خب ما خیلی پیگیر قضیه نمیشویم و ذوق زهره خانم را خراب نمی کنیم.

سلفی پردیس احمدیه پس از تحمل سه ساعت سردرد. پردیس جان سعی کن بخوابی تا خوب شی. (توصیه مادران برای درمان تمامی دردها)

 خوش بگذرد سوگل خانم، فصل انگور است و انگور های ارومیه هم که نیازی به تعریف ندارند. از دست نده.

کیهان ملکی و امین زندگانی در کنار هم، یادآور روزهای خوب سریال “روزگار جوانی”. البته امین زندگانی کلا چند قسمت میهمان این سریال بود.

در همین لحظه که یک عکس از شهنام شهابی و همسرش را به دلیل عدم امکان آباژوریزه کردن از مطلب حذف کردیم، شما را به این عکس دسته جمعی از مهرداد صدیقیان و همکلاسی های دوران ابتدایی اش دعوت میکنیم. مهرداد جان نیازی به مشخص کردن نبود، خیلی تابلوست که کدامی.

 

جنگل: باشه، خودتم عکستو گرفتی این آتیشو خاموش کن.

شوخی جالب بزرگمهر حسینپور با مناسبت های عجیب و غریبی که اخیراً مد شده است و هر روز به یک دلیل به یکدیگر تبریک میگویند.

اسکار بهترین جایگیری ماه هم می‌رسد به استاد رضا بابک در این سلفی شبنم فرشاد جو با استاد سعید پورصمیمی.

جناب مدرس ای کاش یک سلفی هم پس از رسیدن به مقصد میگرفتی تا میدیدیم حال و روزتان بعد از کرایه عجیبی و غریبی که این موتوری ها درخواست میکنند چگونه است.

 پست آقای عصار را اینگونه تکمیل میکنم: دلتنگ دیدار روی ماه تک تک شما، البته به جز سیامک انصاری.

و در ادامه دستگاه گوارشم گفت: همه این کارا رو بذار برای ده دقیقه دیگه، علی الحساب خودتو برسون به جایی که باید برسونی!

نفیسه خانم روشن هستند، سفیر حمایت از خفاش ها، در حال گشت و گذار در سن پطرزبورگ.

 محسن کیایی در تست گریمی که هیچگاه اجرا نشد و بسیار از این اتفاق خوشحالیم.

محمدرضا غفاری و استاد امین تارخ، رو در رو، در نمایی از سریال جدید “سایه بان” به کارگردانی برادران محمودی.

مهراوه خانم شریفی نیا هم در مشهد است و به زیارت مولای غریبان رفته است. مهراوه جان خوب بگردی میتوانی لیلا بلوکات و حامد حدادی را هم در همان حوالی پیدا کنی و سلفی سه نفره بگیرید. پیدا کردن حامد اصلا کار سختی نیست!

آتیلا ۶ ساله از تهران.

 ملیکای عزیز، من هیچ کُلتی روی پیشانی ات نمیبینم، پس دلیلی برای شعر گفتن بیش از این وجود ندارد. کامنت مهراوه به کنار،هت تریکِ لایکِ عموپورنگ را کجای دلم بگذارم؟!

 علی انصاریان در طول سفرش به دبی در کنار این مجسمه پینوکیو عکس گرفت و مجبور شد برای آن یک کپشن آموزنده دست و پا کند. خیلی جدی اش نگیرید.

گویا مجید اخشابی مدل تبلیغاتی محصولات سایپا شده است! باز خیلی بهتر از کریم باقری و تبلیغ خمیردندان است.

عجب روزگار نامردیست، یک نفر خدمت سربازی را در مرز پاکستان و یا در میان مین ها میگذراند، یک نفر هم با شیپور زدن.

 سارا خادم الشریعه به کنسرت سیامک عباسی رفته بود که در پایان این عکس را در کنار او گرفت.

عمو رضا رویگریِ خوشتیپ و دوست داشتنی.

نیما شعبان نژاد با این پست از تمامی حمایت ها و الطاف رامبد جوان در حق وی تشکر کرد. رامبد در این چند سال خیلی ها را مدیون خود کرده است و باعث شناخته شدن و شهرت افراد بسیاری گشته است. ادعایی هم ندارد و دمش گرم.

گویا عزیزان برای به پایان رسیدن تابستان خیلی عجله دارند. هر چه باشد پاییز فصل ایده الی برای عکس های هنری است.

الیکا عبدالرزاقی و دوستان و عزیزان، در جشن تولد برادرش.

 دوهمی هوتن شکیبا، ستاره پسیانی، الهام کردا، صابر ابر و دوست عزیزشان در یک کافه.

آقا بهنام تشکر روی یک کشتی، در اسکله زیبای بندر انزلی.

سپند امیرسلیمانی اینگونه تولد مهران غفوریانِ دوست داشتنی را تبریک گفت. خودش را اذیت نکن سپند جان، هیچ جوره نمیتوانی به بانمکیِ مهران باشی.

 هوا را از من بگیر، ولی کافه را نه! شرح حال خیلی از چهره های عزیز در این دوران است. سلفی احسان کرمی و رویا تیموریان در یک کافه.

احمد مهرانفر با این عکس از خود در حال گریم شدن، از به پایان رسیدن فیلمبرداری پایتخت ۵ خبر داد. علیرضا خمسه هم در بک گراند دارد گریم میشود.

سلفی بازیگران و میهمان های ویژه نمایش شب گذشته “آیینه های رو به رو”. با حضور پیمان معادی، فقیهه سلطانی و سایر دوستان که شاهد اجرای احسان کرمی، حبیب رضایی، رویا تیموریان، بهنوش طباطبایی و سایر همکارانشان بودند.

ساره بیات در حال بازدید کردن از نمایشگاه بین المللی صنایع دستی که در محل دائمی نمایشگاههای بین المللی تهران در حال برگزاری است.

رضا جان خودت دیگر به این حواشی دامن نزن. والا ما که پیش از این چیزی در این باره نشنیده بودیم، خودت قضیه را مطرح و بزرگ کردی.

عمو اکبر عبدی مرد تکرار نشدنی سینمای کشورمان دیروز ۵۷ ساله شد. تبریک فراوان به آقای عبدی و خانواده و دوستداران اش. خوشحالیم که در دورانی زندگی میکنیم که اعجوبه ای مثل اکبر عبدی در آن دوران حضور داشته و هنرنمایی کرده است.

خبر شوکه کننده و البته خوبِ روز گذشته، خبر ازدواج بهاره رهنما بود که با تصاویری از جشن عروسی اش، تایید شد. حالا میفهمیم دلیل غیبت مشکوک این چند وقت اخیرشان چه بوده است، درگیر مراسم و خرید و این چیز ها بوده اند! خیلی خوشحالیم و این اتفاق مبارک را به خانم رهنما و همسرشان تبریک میگوییم.

۱٫ زمانه ای که سخن گفتن از پایبندی به باور، آرمان، هویت، عِرق ملی، ارزش استقلال و اساسا ارزش ها را غلبه احساس بر خرد می دانند، طبیعی است که سخن گفتن از تختی ضرورتی ندارد. چرا که پرونده او (نیک و بد) هر چه بود دیگر بسته شد. در زمانه ای که الگوپذیری و الگوپردازی، نوعی افسانه پردازی قلمداد می شود، سخن گفتن از تختی چه ضرورتی دارد؟