بایگانی دسته ی : چهرها

روزنامه آسمان آبی – یاسر سماوات: قهرمانی آسیا دیگر رویای دختران ایران نیست. سپتامبر ۲۰۱۷ بانوان پاروزن ایران، در نبردی نابرابر با تیم های چین، کره جنوبی، قزاقستان و دیگر مدعیان قهرمانی آسیا همه را پشت سر گذاشتند تا طوفانی در آب های آرام تایلند برپا کنند.

تیم روئینگ دو نفره سبک وزن بانوان با ترکیب نازنین رحمانی و مریم امیدی، نخستین مدال تاریخ این رشته که دست بر قضا خوشرنگ ترین مدال هم بود به چنگ آورد. حالا در روزگاری که آب دریاچه آزادی هم ته کشیده است (!) نازنین رحمانی از اوضاع دهشتناک اردوی تیم های ملی قایقرانی ایران و حماسه ای که با دست خالی خلق شد، می گوید؛ گفتگویی که اگر تا پایان آن با ما همراه باشید، به عظمت این حماسه پی می برید.

 

 

 

متاسفانه فدراسیون هم هر چند ماه یک بار حقوق ناچیز ما را می دهد. حقوق من ۵۰۰ هزار تومان است که چند ماه می گذرد تا بخشی از حقوق های عقب افتاده ما را بدهند. به تازگی هم گفتند اوضاع مالی خوبی نداریم. ما دانشجو هستیم و باید شهریه بپردازیم.

منبع: برترینها

برترین ها – ایمان عبدلی:

رضا کیانیان یا (توهین هفته)

حضور رضا کیانیان در یک نشست زیست محیطی و واکنش او نسبت به یکی از فعالان محیط زیست واکنش های زیادی را در فضای مجازی به همراه داشت. به طور خاص رسانه های اصولگرا جملات کیانیان را در آن جدل زیست محیطی توهین آمیز قلمداد کردند و اصلا صرف حضور او و هدیه تهرانی و دیگران را در چنین کمپین هایی را تبلیغاتی و بی ثمر دانسته اند! اما آیا واقعا کیانیان و دیگران نباید در چنین نشست هایی حضور پیدا کنند؟

واقعیت داستان این است که رسانه هایی که نسبت به حضور کیانیان واکنش نشان داده اند و در واقع غلو نمایی کرده اند. بیشتر به خاطر سوابق و موضع گیری های کیانیان خیلی او و امثال هدیه تهرانی را قبول ندارند. کما این که غالب هنرمندان در تمام مقاطع سیاسی طرف اصلاحاتی ها را می گیرند و البته که ورای ژست های رسانه ای برای عموم رسانه ها آن موضع گیری ها مهم تر از هر چیز دیگری است، یعنی می توانند کارنامه ی درخشان یک بازیگر غیر همسو را زیر سئوال ببرند، چون موافق آن ها نبوده و یا برعکس. این واقعیت را که بپذیرم بهتر می توانیم شرایط را تحلیل کنیم. کیانیان با کوچکترین اشتباه و یا تندی سوژه می شود، چون قبل تر در هنگامه ی فلان انتخابات طرف کاندیدای ما بوده پس به زعم آن ها باید از فرصت ها استفاده کرد و لهش کرد!

 

البته این ها ما را از اصل موضوع دور نمی کند. همین ستون کمتر از دو ماه پیش کیانیان را به خاطر حضور در بیلبورد ها سوژه کرده بود. آن روز نوشته بودیم که حضور کیانیان در بیلبورد فلان دمنوش متناسب با شان او نیست و این که پاسخ می دهد من مال مردم نیستم، کمی متناقض است، اما این بار انصافا حضور او و امثال او را در نشست های زیست محیطی را باید قدر بدانیم حتی اگر عده ای چشم بر واقعیت ببندند و درگیر تعلقات جناحی شده باشند.  فرض کنید او در آن نشست حضور نداشت؟ چند نفر از ما متوجه می شدیم، چند نفر جمع شده اند و دغدغه‌ی آب دارند؟

 در واقع امثال کیانیان و سلبریتی هایی که در چنین جمع هایی حاضر می شوند از اسم خودشان به نفع محیط زیست خرج می کنند و این که گمان کنیم مثلا هدیه تهرانی با یوزپلنگ ایرانی قصد خودنمایی دارد، بدبینانه و کینه توزانه است. بله! فعالان زیست محیطی زیادی هستند که گمنام اند و سال ها در جهت حفظ اندک فضای جنگلی و اندک منابع و آبی تلاش می کنند و کار اصلی را آنها کرده اند، اما تا چهره ها وارد چنین حوزه هایی نشوند، در فضای رسانه زده امروز شناخته نمی شوند و اصلا حرفشان به گوش مردم نمی رسد. در مورد این داستان هم حاشیه سازی و کاور کردن اصل موضوع که دغدغه حفظ منابع طبیعی غیر قابل تکرار است از هر چیزی مهم تر است. صرف چند جمله را بزرگنمایی کردن نه به درد دنیای ما می خورد، نه به درد آخرت آیندگان. مصداق بحث های ژورنالیستی بیهوده و فرسایشی همین ماجرای کیانیان است. کاش حداقل درخت و آب را سیاسی نکنیم و برای چهره هایمان، مساله مشارکت اجتماعی را هزینه ساز نکنیم.

ناشی گری؛ از بازیکن تا مدیر

برخلاف آن چه که هواداران افراطی آبی و قرمز فکر می کنند، باید دست عادل را بوسید که در افشاگری رحم ندارد و حتی شب قبل از بازی با الهلال دست طارمی را رو می کند. این که بازی ملی داریم و آرامش تیم مهم است و این حرف ها بیشتر مصداق کلاغ را جای قناری رنگ کردن و از احساسات مردم برای پوشاندن اشتباهات خودمان استفاده کردن است. اتفاقا عادل خوب موقعی دست طارمی را رو کرد تا بدانیم اگر پرسپولیس در حساس ترین مقطع فصل درگیر حاشیه می شود، ضربه را از کجا می خورد؟ ستاره ی نابالغی که همه چیز را شُل می گیرد و اصلا ظرفیت روانی چنین موقعیتی را ندارد. کاری با پرسپولیس کرد، کارستان!

حالا بهتر می فهمیم حرفه ای بودن یک بازیکن فقط در بدنسازی مناسب و عدم اعتراض به داور نیست. این ها گزاره های ساده ای از حرفه ای گری بازیکن فوتبال است، که از لا به لای گزارش های فوتبال دریافت کرده ایم. حرفه ای بودن یک بازیکن اما ابعاد بزرگتری دارد. طارمی و امثال او شاید فکر می کنند هنوز در کوچه های خاکی بازی می کنند که چنین فارغ و رها فقط به منفعت شخصی فکر می کنند. البته یک چیزهایی هم شنیده اند که با چهار تا پُست مجازی و موضع گیری جسته گریخته سیاسی حاشیه امنیت هم خواهند دشت. فکرش را کنید طرف پولی که میشد رضایت ریزه اسپور را بگیرد به جیب زده و…

 

ناشی گری؛ از مردم تا مردم

با چنین شرایطی چرا باید پرسپولیس از پسِ الهلال بر بیاید؟ برانکو تا کجا می تواند این درخت کم جان را هرس کند و جان ببخشد؟ بر مبنای همین واقعیت است که کی روش چراغ دست می گیرد در لیگ های درجه دوم اروپایی و دنبال بازیکن دو رگه می گردد. اصلا بازیکنان را رها کنید! ما در فرهنگ هواداری هم حرفه ای نیستیم. هر شکستی را به عوامل بیرونی ربط می دهیم و ذهن متوهم داریم. با همه‌ی حواشی تاثیر گذار هفته ی گذشته در واقع این کیفیت فنی الهلال بود که پرسپولیس را شکست داد؛ به همین سادگی!

پرسپولیس چهار تا خورد. استقلال شش تا خورده بود. قرمز و آبی نه برای موقعیت های همدیگر بلکه برای ناکامی ها همدیگر کری می خوانند. یعنی روی شوربختی هایشان مسابقه می دهند. فوتبال تبدیل به دیگی از فرصت ها شده که در آن فقط هواداران هیزم می شوند تا چرخه ی مالی سود آور برای بازیکن مدیر و…را تامین کنند. هیچ نشانی از پیشرفت و مسئولیت پذیری مشاهده نمی شود. با کی روش و برانکو هم موقتا خوش خواهیم بود و به محض این که داستان از حوزه مسئولیت آن ها خارج می شود شکست خورده محض هستیم. طارمی بیشتر به اوضاع ما می آید! برانکو و کی روش که اجنبی هستند! راست می گفت قلعه نویی این اجنبی ها این جا چه می کنند؟ الکی امیدوارمان می کنند و گاهی یادمان می رود تا چه حد تنزل کرده ایم. ما را هنوز به خیریت و حکمت و این عناوین آرامش ساز خوش است.

کردهای عراق یا (قومیت هفته)

همه پرسی کردستان عراق انجام شد و خب نتیجه غیر منتظره نیست. مساله ی عراق مساله غامضی است. مساله قومیتی که به سمت ملت حرکت می کند. نژاد و زبان پیشینه و.. کردها ظاهرا همه چیز برای ملت شدن را دارند، اما برای حرکت تاریخی یک ناسیونالیسم قومی به سمت یک ناسیونالیسم مرزبندی و قراردادی شده این ها کافیست؟

 ناسیونالیسم قومی بیش از هر چیز به عواطف و احساست نژادی تاکید دارد. یعنی کردها مثل یک فامیل و خانواده احساس تعلق خاطر به هم می کنند این جنس همبستگی موجود در میان آن ها را هر کدام از ما در میان اطرافیان مان داریم. منتهی این حس را به یک جمعیت بزرگ که تعمیم بدهید می شود حساب همین کردهای عراق. همان ها که با رژیم بعثی صدام مشکل داشتند و پس از قدرت گرفتن اهل تشیع در عراق نتوانستند سهم مورد دلخواهشان را بگیرند و دوباره با حکومت مرکزی به مشکل برخوردند و حتی بی میل به داعش هم نبودند. در هر صورت وجود منابع سرشار نفتی در استان های کرد نشین عراق این توان را به آن ها داده که در موقعیت ملت و دولت قرار بگیرند. هر چند که دولت – ملت سازی در ذات خودش نوعی دیگر گریزی دارد اما ظاهرا این تنها راه رستگاری در اذهان کرده ها بوده و در این میان اگر اردوغان حس خوبی نسبت به داستان ندارد از با پ.ک.ک است و می ترسد که قدرت گرفتن کردها به تمامیت ارضی ترکیه خدشه وارد کند.

 

 کردها به هر حال در ایران، ترکیه و سوریه و عراق جمعیت قابل ملاحظه ای دارند و دولت سازی آن ها پس لرزه هایی در تمام منطقه خواهد داشت. از همین جهت هم هست که له یا علیه این حکایت حرف زدن کار دشواری است. تنها چیزی که می تواند حسی از بی طرفی را در قضاوت چنین حکایت هایی بدهد مرور روند های تاریخی است. در طول تاریخ کجا و کدام تبارها هوس ناسیونالیسم قومی کرده اند و سمت ملت سازی رفته اند؟ مثل پاکستان و هند و همین هفتاد سال پیش که نگاهی به حال و روز پاکستان نشان می دهد که اقدام موفقیت آمیزی نبود و همین بنگلادشی که از کنار این جدایی پدید آمد هم کشور قابل ملاحظه ای در مناسبات سیاسی نیست. خلاصه که هر جای تاریخ را که نگاه بیاندازید؛ حرکت از سمت ناسیونالیسم قومی به سمت ملت سازی عاقبت خوشی نداشته است، انگار بهتر است آن ناسیونالیسم توان توشه اش را در جلب نظر حکومت داخلی که که در آن زیست می کند بگذارد و به مرور سهم خودش را مطالبه کند. می دانیم که فوق العاده دشوار و صعب العبور است این مسیر و البته نیاز به حکومت هایی پذیرنده دارد اما صرف قومیت نمی تواند دلیل کافی برای ملت سازی باشد. گاه مثل ایتالیای سده ها پیش بدون قومیت هم می شود ملت سازی کرد و موفق بود و یا حتی مثل آلمان می شود دوک نشین ها را زیر یک پرچم آورد، اما در مورد نمونه هایی مثل کردها تاریخ جواب مثبتی ندارد.

عزاداران حسینی یا (درک متقابل هفته)

از خوشبختی ماست که این ده روز خیابان ها مثل روزهای قبل، صرفا محل گذر و شتاب نیست. حالا در این روزها و شب ها خیلی ها در خیابان سکونت دارند و زندگی شکل دیگری به خود می گیرد. افراد در قالب های مختلف (ایستگاه ها صلواتی، دسته های عزاداری و…) ساکن خیابان می شوند و محرم از «معابر»، فرصتی برای تماشا کردن و تماشا شدن می سازد. در واقع نسبت ها عوض می شوند (نسبت مردم و خیابان) و خب برای خیابان ها و مردمی که به این شکل از زیستن عادت ندارند و هیچ گاه به آن خو نکرده اند، اتفاق تازه ای است که باید آسیب شناسی شود تا سوهاضمه ی روانی ایجاد نکند.
 
جمعیت با ادوات موسیقی صدا ایجاد می کنند و با لیوان های چای مشارکت می طلبند و از همه مهم تر برخی هاشان با حضور در خیابان پی کسب هویت هستند. همان چیزی که برخی خودنمایی قلمداد می کنند. در کنار جمعیت غالب این شب ها عده ای دیگر هم هستند دنیا برایشان همان رنگ روزهای گذشته را دارد و تقویم تاثیری در زندگی شان نگذاشته! و در نگاهی انتقادی (به هر دلیل) همراه و همگام عزاداران نیستند. داعیه این عده منطق مداری است که البته طی سال های گذشته همراه با مُد جامعه ایرانی پر رنگ تر هم شده است. آن ها نقد می کنند، دلیل علمی می آورند و از نقض حقوق شهروندی می گویند و اصلا خیل عزاداران حسینی را زیر سئوال می برند، حرف هایی که حداقل در تاکسی و پیاده رو سرانجام مشخصی نخواهد داشت.

 

 تضاد ها زیاد است و هر سال بیشتر هم می شود. بعضی افراد با شمایلی عزاداری می کنند که ارتباطی با نهضت امام حسین(ع) ندارد،اما همه ی این حرف ها بماند برای وقتی دیگر! فعلا باید به امکانی که داریم فکر کنیم و شکاف امکان و ایده آل را با بردباری و گفت و گو پر کنیم. امکان ما یا تقویت دو قطبی و نزاع و این بحث های بیهوده است و یا همراهی و احترام. انتخاب همراهی و گفت و گو بهانه خوبی برای درک متقابل است، اصلا همان پز و افه ی منطق و عقلانیت هم توصیه به گفت و گو می کند نه خصم، این گونه شاید آرام تر و مدنی تر کنار هم زندگی کنیم. مقصود این که؛ پرستیز از هویت آدم هایی می آید که به تمام تکه های سازنده‌ی پازل ذهنی خودشان احترام می گذارند و هیچ بخشی از وجودشان را حذف نمی کنند و با تمام خودشان در صلح هستند.

منبع: برترینها

” این پسره؟ همون کوتوله ی ریزه میزه؟ نه! نه! به هیچ وجه. اینو از من داشته باش، مگه از روی جنازه ی من رد بشی که این بچه رو توی این فیلم لعنتی بازی بدی”.

 

دهه ی ۷۰ است و هالیوود در دوران آشفتگی همیشگی این سال های خود به سر می برد. مردی که تلفن را قطع می کند و به کاناپه اش برمی گردد کسی نیست جز رابرت ایوانز، رییس افسانه ای بخش تولید کمپانی پارامونت پیکچرز. فیلمی که روز او و بسیاری دیگر را خراب کرده، فیلمی است حماسی و البته دردسرساز و پر حرف و حدیث از فرانسیس فورد کاپولا با نام «پدر خوانده» (The Godfather) در مورد دسیسه چینی های یک خانواده ی تبهکار در نیویورک سیتی. اما این «کوتوله ی ریزه میزه» که باعث تکدر خاطر او شده کیست؟

یک ایتالیایی- آمریکایی دون پایه از طبقه ی کارگر از محله ی برونکس نیویورک به نام آل پاچینو که کاپولا اصرار دارد باید نقش مایکل کورلئونه، فرزند سردسته ی مافیای داستان را بازی کند.

 

 

وقتی که پاچینو تنها ۴ سال سن داشت، رُز، مادرش، به او لقب «بازیگر» (The Actor) داد. عصرها که از سینما به آپارتمان کوچکش در برانکس جنوبی بازمی گشتند که وی در آن جان نقش راهنمای نشستن تماشاگران را ایفا می کرد، بازسازی های پسرش از شخصیت هایی که دیده بود را تماشا می کرد و می خندید، همان شخصیت هایی که پاچینوی جوان در حال چرت زدن در سینما دیده بود.پدرش، سالواتوره، سنگتراشی سختکوش، تنها ۱۸ سال سن داشت که “سانی” (در کودکی دوستان پاچینو او را سانی صدا می کردند) بدنیا آمد و در اواخر بهار سال ۱۹۴۰ و تنها در سن ۲۰ سالگی و کمتر از دو سال پس از تولد فرزندش آن ها را ترک کرد. ُز زنی عصبی و خجالتی که بعدها آل پاچینو او را یکی از شخصیت های نمایشنامه ای از تنسی ویلیامز توصیف می کرد به بزرگ کردن تنها فرزندش همت گماشت.

 

 

اما علاقه ی آل به بازیگری همچنان در او موج می زد. او در این باره گفته است:” وقتی بازی می کنم می توانم با کسی حرف بزنم، صحبت کنم، چیزی برای گفتن دارم. شبیه جادوگری است”. شغل های عجیبی را تجربه کرد: فروشندگی در یک داروخانه، مامور جمع آوری زباله، راهنمای سینما و مدیر یک ساختمان که یک بار عمداً فیوزهای برق را خاموش کرده تا دختر دوست داشتنی و جذاب مورد علاقه اش از او کمک بخواهد که البته نقشه ی خوبی نبود و نتیجه ی دلخواهی در بر نداشت.

استودیو از این همه شلوغی و عجله بیزار بود، کاپولا دائماً در لبه ی پرتگاه اخراج شدن از پروژه قرار داشت و همواره با فیلم بردار فیلم، گوردون ویلیس که به او لقب «شاهزاده تاریکی» داده بودند مشاجره هایی بی پایان داشت. ویلیس همواره از درخواست های کاپولا شکایت داشت و بارها از وی خواست که برای لهجه ی سنگین براندو زیرنویس تهیه کند. اما تجربه ی فیلم برداری این فیلم برای پاچینو داستانی کاملاً متفاوت و بی سر و صدا داشت، او خیلی آرام و بی صدا و البته تنها کار خود را می کرد.

 

 

وقتی که برای اولین بار با شخصیت مایکل در یک عروسی خانوادگی با صورتی بی احساس مواجه شدیم، که در یونیفورم نظامی اش بسیار موقر به نظر می رسید، وی غریبه ای بود که با تجارت خونین خانواده اش هیچ سنخیتی نداشت به نحوی که اگر نمی دانستید او یک کورلئونه ی واقعی با خون کورلئونه ای است باور نمی کردید که وی بتواند از بازی در این نقش لذت برد و موفق شود.

او از همان سال های کودکی به نوشیدن الکل روی آورد و به گفته ی خودش ۹ یا ۱۰ ساله بود که اولین لیوان مشروبات الکلی را سر کشید. اما در این دوران او باید بعد از هر نمایشی که اجرا می کرد مقداری الکل می نوشید و حتی قبل از آن. در برخی از موارد صبحانه اش تنها یک لیوان شراب بود. آخر هفته ها هم در تنهایی به شدت زیاده روی می کرد و معمولاً تا روزها به میگساری ادامه می داد . این موضوع بی ارتباط با زندگی شخصی و روابط عاطفی اش نبود.

 

اما دیان کیتون او را به سینما باز گرداند. زمانی که شرایط مالی برای پاچینو سخت شده بود کیتون به او گفت:” فکر میکنی داری چیکار می کنی؟ فکر می کنی می تونی برگردی به عقب و دوباره توی یک اتاق اجاره ای زندگی کنی؟ تو قبلاً خیلی پولدار بودی، برای یه مدت خیلی طولانی عزیز من. دیگه نمی تونی برگردی”.

 

 

با شروع قرن بیستم دیگر جا برای بازیگرانی مانند پاچینو و رابرت دنیرو که با روش متد اکتینگ خود هنر بازیگری را آموزش می دادند تنگ شده بود. دیگر دنیای فیلم های مارول و بازیگران جوان و خوش چهره بود و کشوری برای پیرمردها در دنیای هالیوود وجود نداشت. اما بدون شک پاچینو یکی از بزرگ ترین، دوست داشتنی ترین و نابغه ترین بازیگران تاریخ سینماست که مانند جیمز دین، مارلون براندو و رابرت دنیرو سال های سال طول خواهد کشید که کسی مانند او را بر پرده ی سینما ببینیم.

منبع: برترینها

هفته نامه صدا – ترجمه سهیلا تقوی نژاد: محمد بن زکریای رازی که به اختصار زکریای رازی شناخته می شود، دانشمند برجسته قرون سوم و چهارم هجری شمسی بود. در ایران عموما وی را با کشف الکل می شناسند اما او تالیفات ارزشمندی در حوزه های مختلف از جمله پزشکی، جراحی، فلسفه، ریاضیات، شطرنج و موسیقی از خود باقی گذاشته است.

مهم ترین کار رازی، تالیف کتاب الحاوی است؛ کتابی که تمام یادداشت ها و برداشت ها و تجربیاتش در علم پزشکی را در آن جمع آوری کرده است. وی هرگز آن را به عنوان کتابی منسجم ننوشت و پس از مرگش، شاگردان او این نوشته ها را جمع آوری و به کتاب تبدیل کردند. الحاوی متشکل از عصاره هایی است که رازی از نوشته های پزشکان یونانی، اسلامی و هندو به دست آورده است.

رازی در اواخر عمر نابینا شد. مورخان علل مختلفی برای این عارضه بیان مین کنند و ابوریحان بیرونی علت آن را کار مداوم با مواد شیمیایی سمی در دوران جوانی می داند. وی در سال ۳۰۴ هجری شمسی درگذشت و آرامگاه وی همچنان مشخص نیست.

کاشف دردهای آبله و سرخک

ارزش علمی کتاب

این کتاب با توجه به پیشرفت علم پزشکی در آن زمان و نیز محدودیت دسترسی به وسایل آزمایشگاهی پیشرفته، از لحاظ علمی در جایگاه بسیار بالایی قرار دارد. این کتاب اولین کتابی است که درباره دو بیماری بسیار شایع آبله و سرخک که سالانه جان بسیاری از مردم را می گرفتند و برخلاف تمام پزشکان یونانی و عربی ماقبل خود، جداگانه و به طور مفصل سخن می گوید. بدین ترتیب بسیاری از مورخان نظیر لومون، داگلاس و دیگران این تشخیص افتراقی وی را به رسمیت شناختند.

وی همچنین ارتباط بین نوع نمایش علایم بیماری در سرخک با شدت بیماری را معرفی کرد. او فارغ از هر گونه وابستگی و تکیه بر دانش قبلی درباره این بیماری به تحقیق و بررسی پرداخت و بسیار مشتاق بود که جزئیات درمان و نوع غذا را که بسیار در روند بهبودی تاثیرگذار است شرح دهد، چرا که معتقد بود تغذیه نقش مهمی در درمان بیماران دارد. کتاب الجدری و الحصبه رازی نشان می دهد که او بر خلاف سایر دانشمندان مسلمان زمان خود نه تنها مترجم علوم پزشکی یونانی و هندی و عربی نبوده، بلکه دستاوردهای مهم او در این زمینه راهگشای بسیار از عالمان سایر ملت های آن دوران به شمار می آید.

الحاوی فی الطب

الحاوی فی الطب مرجع بسیار مهمی از نوشته های یونانی، هندی و عربی ابتدایی برای دانش ما است زیرا رازی در مورد اعتبار منابع خود دقت داشته است. رازی قبل از این که این کتاب را کامل کند درگذشت، اما پیروانش این کتاب را تحت نظارت ابن عمید مرتب و تکمیل کردند. این کتاب جامع در زمینه پزشکی به زبان لاتین در سال ۱۲۷۹ تحت عنوان «Liber Continens» توسط فرج بن سلیم، یک پزشک یهودی نماز سیسیل ترجمه شد و توسط چارلز آنجو برای ترجمه آثار پزشکی استفاده شد.

ابن نفیس:

او در دمشق متولد شد و در سال ۱۲۸۸ در قاهره فوت کرد. کتاب او تحت عنوان «المجاز فی الطب» (کتاب مختصر پزشکی) است. این به عنوان بازنگری قانون ابن سینا در نظر گرفته شده است. بنابراین، ابن النفس به طور کوتاهی مکرر نوشت که ابن سینا در مورد آبله و سرخک در معرض قرار گرفته است و او بین دو بیماری متفاوت است.

داود الانتاکی:

او در انتاکیه متولد شد و در سال ۱۵۹۹ در مکه درگذشت. کتاب پزشکی او، که به نام «تذکره داود» شناخته می شود، عنوان بلندتری هم دارد: «تذکره الاباب و الجمیع العجب الاوجاب». در بخش اول این کتاب، او علائم سرخک و آبله را به نحوی بسیار شبیه به توصیف رازی توصیف می کند. علاوه بر این، از دید او بین این دو بیماری تفاوت هست. در همان فصل او درباره آبله مرغان صحبت کرد و آن را به عنوان یک شکل خوش خیم از ویروس در نظر گرفت.

مدیا القسونی:

او یک پزشک مصری بود که در قرن هفدهم زندگی می کرد. کتاب پزشکی او تحت عنوان «قاموس الطبا» (دیکشنری پزشکی) منتشر شد. در فصل اول کتاب، که در آن وی با سرخک مقابله کرد، علائم سرخک و آبله را توصیف کرد و اشاره کرد که او از قانون ابن سینا نقل کرده است. او بین این دو بیماری تفاوت قائل شده و گفته است که ضایعه در سرخک کوچک و نازک است و در خارج از پوست گسترش نمی یابد، در حالی که در آبله ضایعات بافتی خارج از پوست خارج و ضخیم است.

داروسازی

دستاوردها در شیمی اسلامی منجر به داروسازی اسلامی شد. رازی به نوعی پیشگام این پیشرفت ها در تهیه داروها است و بسیاری از داروهای آن دوران را با استفاده از غلظت و تقطیر به دست آورد.

پس از او پیشرفت های شگرفی در شیمی اسلامی و طبعا توسعه داروسازی اسلامی صورت گرفت. به عنوان مثال خود رازی که اقدام به ترویج استفاده پزشکی از ترکیبات شیمیایی کرده بود. با این حال، صبور بن سعل (۸۶۹ دسامبر)، اولین پزشکی بود که تجویز و مصرف طیف وسیعی از داروها را برای درمان بیماری ها پایه گذاری کرد.

ابوریحان بیرونی در قرن یازدهم یکی از ارزشمندترین آثار اسلامی در زمینه داروسازی را تحت عنوان «کتاب الصیدله» (کتاب داروها) نوشت، که اطلاعات دقیقی از خواص داروها، نقش داروخانه و وظایف یک داروساز را مشخص کرد.

ابن سینا نیز حدود ۷۰۰ دستور آماده سازی، خواص، حالت عمل و علائم داروهای مختلف را توصیف کرد. او در حقیقت یک جلد از کتاب قانون خود را به مواد دارویی ساده اختصاص داد.

رازی روش های آماده سازی مونوکسید سرب، سرب سفید، سرب سولفید، مس سولفید، کادمیا، مارکسیدها، آرسنیک زرد، آهک، سدیم های مختلف، نمک، پتاسیم و غیره را شرح می دهد. همچنین تعداد قابل توجهی از دستورالعمل ها را برای مقادیر تقطیر شده بیان کرده که این امر خود آغاز شیوه تقطیر به عنوان یک روش پرکاربرد تهیه داروها و شاید یکی از مهم ترین روش ها باشد.

کشف های بسیار به رازی نسبت داده می شود. از جمله این که رازی کاشف الکل است؛ از تاثیر محیط قلیایی بر کانه پیلیت اسید سولفوریک فراهم کرد (که با داشتن اسید سولفوریک به دست آوردن دیگر اسیدها هم آسان بود)؛ از تاثیر آب آهک بر نشادر (کلرید آمونیوم)، اسید کلریدریک به دست آورد؛ با اثر دادن سرکه با مس، استات مس با زنگار تهیه کرد که به عنوان ماده ضدعفونی کننده با آن زخم ها را شستشو می داد؛ از سوزاندن زرنیخ، اکسید آرسنیک یا مرگ موش فراهم و برای نخستین بار از نارنج، اسید سیتریک تهیه کرد. همچنین او نخستین پزشکی است که داروهای سمی آلکالوئیدی ساخت و از آنها برای درمان بیمارانش بهره گرفت.

متافیزیک

مکتب متافیزیکی رازی تا آنجا که می توان آن را بازسازی کرد، از درک او از پنج اصل ابدی حاصل می شود. در این طرح، عقل به عنوان یک اصل جداگانه ظاهر نمی شود بلکه فضیلت بعدی خداوند به نفس است. روح هوشمند است و دارای عقل است و بنابراین می تواند ارزش نسبی چهار اصل دیگر را تشخیص دهد. در حالی که پنج اصل، عبدی هستند. ظاهرا عقل اینگونه به نظر نمی رسد. چنین آموزه ای از عقل به شدت مخالف عقاید همتایان معاصر فلسفی رازی است که به طور کلی طرفداران نوعی نئوپلتونیسم یا فلسفه ارسطویی هستند.

سه اصل باقی مانده از آن پنج اصل ابدی فضا، ماده و زمان، به عنوان اجزای غیرقابل انعطاف از جهان طبیعی حضور دارند. فضا به وسیله رابطه بین ذرات ماده یا اتم تعریف شده و جای خالی که آنها را احاطه کرده است، هر چه چگالی اتم ها بیشتر باشد، جسم حاصل از آن سنگین تر و جامدتر است.

در مقابل، بخش بزرگ تری از خلاء سبک تر و جامدتر است. زمان و ماده هر دو فرم مطلق، نامعقول و محدود دارند. به این ترتیب، موضوعی مطلق (محدوده خالص) وجود دارد که به هیچ وجه به مکان بستگی ندارد، درست همانطور که زمان وجود دارد. به این معنا که توسط حرکت تعریف نشده یا محدود نشده است. زمان مطلق رازی، مانند ماده، بی نهایت است؛ چیزی که از دید ارسطو به اندازه گیری حرکت محدود می شود. رازی در تعریف از زمان و مکان به خوبی می دانست که چگونه از ارسطو متفاوت است و همچنین به طور کامل و آگاهانه، عواقب ناشی از موضع ضد حرکت را پذیرفت.

فلسفه اخلاقی

در مورد آموزه های اخلاقی رازی بیشتر می توان سخن گفت، چرا که دو رساله او که حاوی عناصر یک فلسفه اخلاقی است – الطیب الروحانی (فیزیک – روحانی) و السیره الفلسفیه (زندگی فلسفی) – جان سالم به در برده اند.

از یک سو رازی اخلاق را نوعی پزشکی روانشناختی می دانست. ترمیم تعادل پس از انشعاب، هدف اصلاح روحانی یا روانی و جلوگیری از چنین اختلالات اخلاقی است. برای او، لذت نفس مثبت یا تجمعی نیست، بلکه نتیجه یک درد قبلی است که به علت خروج از حالت عادی ایجاد شده است و پس از آن به حالت طبیعی باز می گردد یا دوباره بازسازی می شود. هوس و اشتها به طور طبیعی رخ می دهند، اما باید از رشد بیش از حد آنها جلوگیری شود؛ این دو نباید پشتیبانی و یا تشویق شوند.

فضیلت واقعی در ارضای هر نیاز است، تنها تا آنجا که ضروری است. رازی علیه تمام افعال طغیانگرایانه بود. در مقایسه با مدل آشکار سقراط، معاصران او را به خاطر هدایت یک موجودیت عام، ازدواج کردن و داشتن فرزند، به دست آوردن زندگی و لذت بردن از معاشرت با شاهزاده ها متهم کردند. با این وجود رازی قویا اصرار داشت که چنین روحیاتی در مورد استاد باستانی خود صادق است؛ سقراط در نهایت به زندگی عمومی بازگشت و از افراط در موقعیت قبلی خود اجتناب ورزید.

به همین ترتیب، رازی منکر بی عدالتی دنیا و همچنین داوری غعیرمنصفانه شد. او گفت: پروردگار مهربان باعث ایجاد درد و بی عدالتی نمی شود. بدین ترتیب آسیب زدن به خود و یا هر چیز دیگر اشتباه است، مگر این که ضروری یا اجتناب ناپذیر باشد. همه باید با طبیعت مطابقت داشته باشند و در نتیجه، ممکن است به منافع یا مزایای بیشتری نیاز داشته باشند. به این ترتیب، رازی در برابر کشتار بی ضرر حیوانات هشدار داد. (به جز در مورد موجودات وحشی و گوشتخواران که ممکن است باعث مرگ قربانی خود و جدایی روح آن از جسم او گردند.)

از سوی دیگر، رازی با توجه به نقش خود در کنترل عقل، بر این باور است که فلسفه و زندگی فلسفی تنها رستگاری است که در نهایت امکان پذیر است. (نگاه کنید به رستگاری) زندگی در این مسیر بدین صورت است که خدا را در راه های ممکن برای انسان ها توضیح دهیم. این پایان نهایی که برای انسان ها به وجود آمده است شامل یک موجود فیزیکی نیست بلکه یک جهان دیگر بدون مرگ و درد است. روح انسان از زندگی قبلی خود در حالی که در بدن است، به آن جهان بر می گردد.

منبع: برترینها

از سال ١٣۵٨، فعالیت‌های خود را آغاز کرد. دورانی که به گفته خودش اوج مردسالاری و مشکلات برای جامعه زنان بود. فاطمه مقیمی، چهره نام‌آشنای حوزه کارآفرینی است که او را به‌عنوان اولین زن بنیان‌گذار صنعت حمل‌ونقل و کشتی‌رانی خصوصی در ایران می‌شناسند. وقتی از اوایل انقلاب و نحوه برخورد جامعه مردسالار با فعالیت‌های او سؤال می‌کنم، آهسته می‌گوید: «به این برخوردها عادت کرده‌ایم… پوستمان کلفت شده است».

از آن دوران و برخوردها و نگاه‌های جنسیتی گلایه‌ها داشت. می‌گوید: «درست بعد از انقلاب بود که با بحران‌هایی مواجه شدیم؛ محدودیت‌ها نسبت به حضور زنان در جامعه بیشتر از امروز بود». اما این محدودیت‌ها ظاهرا نتوانسته مانع از ادامه راه او شود. مقیمی که درحال‌حاضر مدیرعامل یک شرکت حمل‌ونقل بین‌المللی و کشتی‌رانی است، با گلایه‌های خود از نگاه تحقیر‌آمیز برخی که جنس زن را عامل ضعیف‌بودنش می‌دانند، ‌گفت: «ما هر دو مخلوق خداییم. زن‌بودن که ننگ نیست که بخواهم از این مسئله ناراحت شوم.

 

عادت می‌کنیم به اینکه در جامعه‌ای به دلیل زن‌بودنمان، نگاهی متفاوت به جایگاه شغلی‌مان شود. عادت کرده‌ام ولی به‌هرحال قبول نکرده‌ام و نشان داده‌ام که جنسیت من مانع من نیست». او از دوران سازندگی و اصلاحات و سیاست‌های اقتصادی آن زمان، به خوبی و خوشی یاد می‌کند. ماجرای گواهی‌نامه پایه یک، برخورد عجیب یک مقام مسئول با گواهی‌نامه او، یارانه‌گرفتن یک سرمایه‌دار، بی‌ارزشی پاسپورت ایرانی در دوران احمدی‌نژاد و تأثیر هواپیماهای برجامی بر روند کاری ناوگان هوایی کشور، از جمله مباحثی است که در این گفت‌وگو مطرح شده است.

سؤال از اینکه کجا و چگونه شروع کردید ظاهرا تکراری است. پس بحث را این‌گونه آغاز کنیم که با توجه به شرایط کنونی ایران، به نظرتان اگر شما مجددا از صفر آغاز کنید باز هم می‌توانید به نتیجه دلخواهتان برسید؟

قطعا می‌توانم موفق بشوم. امروزِ من، صفر مطلق نیست. من اگر بخواهم از امروز آغاز کنم، یقینا دارای تجربیاتی هستم که با تمسک به آنها می‌توانم دوباره موفق شوم.

 آیا باز هم حمل‌ونقل را انتخاب می‌کردید؟

از روی علاقه شخص خودم، بله. البته با علاقه‌مندی بیشتری هم وارد می‌شدم.

 از ابتدا علاقه‌مند بودید یا به صورت اتفاقی وارد حمل‌ونقل شدید؟

از ابتدا به صورت تصادفی وارد کار شدم و بعد از اینکه علاقه‌مند شدم آن را توسعه دادم.

 رشته اولیه شما مهندسی عمران بوده. به نظر شما اوضاع اکنون برای زنان ایرانی برای ادامه تحصیل در مهندسی عمران و ایجاد شغل و کارآفرینی چگونه است؟

من در رشته عمران به صورت جدی فعالیت نداشته‌ام. اما امروز آنچه در سطح جامعه می‌بینم، به‌هرحال با خوابیدن صنعت ساختمان در ایران، ادامه این کار نه برای زن به‌صرفه شده و نه برای مرد. صنعت ساختمان وقتی در رکود فرو رفته، مشخصا کارایی کمی داشته است. البته فرقی هم ندارد؛ هر نوع کسب‌وکاری، با توجه به علاقه‌مندی و تبحر و نوآوری و خلاقیت، می‌تواند آدم را موفق کند.

  شما از سال ۵٨ فعالیت‌هایتان را آغاز کرده‌اید. نسبت به آن زمان آیا مشکلات بیشتر نشده؟

به‌نظر من مشکلات بیشتر نشده. فقط شکل آنها عوض شده است.

 واقعا فکر می‌کنید که مشکلات بیشتر نشده؟

بله، مشکلات بیشتر نشده است. به دلیل اینکه در آن سال‌ها مشکلات خاصی وجود داشت. درست بعد از انقلاب بود که با بحران‌هایی مواجه شدیم. محدودیت‌ها نسبت به حضور زنان در جامعه بیشتر از امروز بود. امروزه دختران ما فکر می‌کنند محدودیتشان زیاد است. چندی پیش آماری را مطالعه می‌کردم که حکایت از افزایش حضور زنان نسبت به مردان در بازار کار در ١٠ سال اخیر داشت. این واقعیت پیش‌ِروی ما است. ورودی زنان واقعا بیشتر شده. دانش‌آموخته‌های دانشگاهی را ببینید. بسیاری از آنها زن هستند. اشتغال هم به همین صورت است. استخدام را فقط در بخش دولتی دنبال نکنیم. ما از یک طرف بر ‌خصوصی‌سازی تأکید می‌کنیم و می‌گوییم دولت باید کوچک شود. اما از سوی دیگر مدام می‌پرسیم چرا زنان را در دولت استخدام نمی‌کنید. زنان چرا دنبال استخدام هستند؟ اصلا جامعه چرا دنبال استخدام است؟ تخصص دارند یا نه؟

 مشخصا تنها تخصص و تفکر کارساز نیست. شما خودتان بهتر می‌دانید که آدمی اگر به دنبال راه‌اندازی حتی یک دست‌فروشی ساده هم باشد گرانی و رکود توأم، مانع از این امر می‌شود. وجود یک سرمایه کلان امروزه حرف اول را می‌زند.

من سرمایه کلان را که به آن اشاره داشتید نمی‌پذیریم. اما سرمایه اولیه را چرا؛ باید چنین سرمایه‌ای وجود داشته باشد. موضوع بعدی این است که لازم نیست همیشه به «سرمایه» بیندیشیم. شما ابتدا باید «سرمایه فکر» را دارا باشید و بعد از کسانی که سرمایه مالی دارند کمک بگیرید تا آنها سرمایه‌گذاری کنند. امروزه شاهد کاهش نرخ سود بانکی هستیم. این‌همه سرمایه در بانک‌ها تلنبار شده است. اگر واقعا جای مناسبی پیدا شود که بتوان سرمایه‌گذاری مطلوب در آن ایجاد کرد، آیا این کار را نمی‌کنند؟ اگر شما «فکر خوب» داشته باشید واقعا یک سرمایه‌گذار روی فکر و ایده شما سرمایه‌گذاری نمی‌کند؟

 حس نمی‌کنید در جامعه ما خلاف این گفته شما در حال وقوع است؟ دلیلش همین فرار مغزهاست.

خب، ببینید… البته این هم یک طرف قضیه است. باید تغییر نگاه در جامعه شکل بگیرد. ما به یک فرهنگ‌سازی در این حیطه نیاز داریم که من و شما تا مقطعی می‌توانیم آن را انجام دهیم. ولی رسالت بزرگ‌تر بر عهده دولت است. دولت باید تلاش کند این باور شکل بگیرد و این اتفاق رخ دهد. تغییر نگاه باید از طریق دولت صورت بگیرد. امروزه با وجود گپ‌هایی مربوط به کسب‌وکار، هیچ کسب‌وکاری به وجود نمی‌آید. وقتی هم سؤال می‌کنیم می‌گویند به‌خاطر این است که تضمینی برای حمایت از سوی دولت وجود ندارد یا به خاطر خطر مالیات‌ها و امنیت سرمایه‌گذاری است که تهدید می‌شویم.

ممکن است امروز میزان مالیات‌ها، میزان مشخصی باشد ولی فردا به‌واسطه ممیزی‌ها، این مقدار متفاوت شود. این باعث می‌شود امنیت نسبت به برگشت سرمایه حس نشود. بنابراین سرمایه‌ها در بانک‌ها انباشته می‌شود. اکنون هم می‌بینیم که سود سپرده‌ها کمتر شده؛ اما آیا سپرده‌ها به سمت اقتصاد کشور حرکت می‌کنند؟ مسلما خیر. دیدیم سرمایه‌ها به سمت بازار ارز، طلا و سکه رفت. در کنار فرار مغزها، فرار سرمایه هم وجود دارد. باید به ‌حال این اوضاع فکری کرد. اگر من حرف بزنم و شما هم به‌عنوان روزنامه‌نگار منعکس کنید، مردم هم کم‌وبیش بخوانند اما درنهایت مرجعی که تصمیم‌گیرنده است نتواند این مسئله را به حد تعالی تفکر برساند، شرایط تغییر نمی‌کند.

 یعنی باید گفت که منافع اقتصادی گروه‌ها و عده‌ای خاص، به منافع جوانان و کشور می‌چربد؟ نظر شما چیست؟

من نمی‌خو اهم بگویم که چه چیزی به چه چیز دیگری می‌چربد. سخن من این است که دولت یک رسالت دارد که این مشکل را به جایی ختم کند که سلامت و صحت و درستی و اعتماد برای عموم مردم را جذب کند؛ یعنی آن اطمینان لازم را برای مردم به وجود آورد.

  با توجه به مباحث مطرح‌شده، درحال‌حاضر اوضاع را برای آغاز به کار جوانان در شرایط کنونی چگونه ارزیابی می‌کنید؟ آیا جوان امروز می‌تواند با توجه به اوضاع کنونی کشور، موفق عمل کند یا خیر؟

شرایط امروز جامعه برای کسانی که می‌خواهند شروع به کسب‌وکار کنند، فرصت‌های خاص خودش را می‌طلبد. مهم‌ترین مطلبی که در مقایسه با سنوات پیشین به چشم می‌آید، این است که روز‌به‌روز توسعه بحث‌های کارآفرینی در کشورهای توسعه‌یافته بیشتر شده است. یکی از مواردی که می‌تواند به‌ حال جوانان مفید واقع شود، نگاه‌کردن به توسعه خلاقیت و کارآفرینی و نحوه نوآوری در سبک کارهایی است که انجام می‌دهند. جامعه امروز، هم از نظر اطلاعاتی و هم از نظر دانش، پیشرفت بیشتری داشته است.

برای همین شاید سبک کارهایی که ما انجام می‌دادیم، امروزه به نحوی دیگر قابلیت پذیرش داشته باشد و موفقیت را ضمانت بیشتری کند. درست است که گاهی اوقات جوانان ما می‌گویند دست زیاد شده، ولی به همان نسبت هم جمعیت و خواسته‌های مردم بیشتر شده. در آن‌موقع شاید با دو بنگاه در یک منطقه، کسب‌وکاری راه‌اندازی می‌‌کردند و رونق می‌گرفتند. در گذشته در یک منطقه، وجود یک خوار‌وبار فروشی کفایت می‌کرد. اما امروزه می‌بینیم در هر ۵٠ متر یک سوپرمارکت و یک هایپر راه‌اندازی می‌شود و کار می‌کنند. این به خاطر بالارفتن بازار مصرف است.

 

 از جو «مردسالاری» و تأثیرش بر ماهیت کاری‌تان بگویید. این مسئله تا چه میزان تأثیر داشت؟ از این لحاظ شما اذیت نمی‌شدید؟

یقینا تأثیر داشت؛ اما نه به آن میزان که مانع از حرکت من شود. اکنون خوشحالم چراکه به‌هرحال توانستم الگوی کاری شوم برای تعداد زیادی از بانوانی که در این صنعت حاضر شدند و توانستم با آقایانی که در این صنعت هستند، همراه باشم. مهم این است که در جامعه‌ای که کار می‌کنید، آن جامعه شما را بپذیرد و شما را قبول کند. این یک اصل است. این اصل در جایی شکل می‌گیرد که شما علم کاری، مدیریت و صداقت را در کارهایتان داشته باشید.

 اشاره به جو مردسالاری داشتید که برای شما موانعی ایجاد می‌کرد… .

هنوز هم مانع ایجاد می‌کند. شما نگاه کنید؛ در یک خیابان اگر آقایی رانندگی کند و ١٠ بار ماشینش را جلو و عقب کند تا پارک کند، کسی به او خرده نمی‌گیرد. اما یک خانم که دو بار ماشینش را جلو و عقب کند، بلافاصله جمله «زن است دیگر» نثار او می‌شود. البته من به این قصه عادت کردم. من گواهی‌نامه پایه یک دارم. چندی‌پیش به مقام خاصی مراجعه داشتم که باور نمی‌کرد من گواهی‌نامه دارم. از من پرسید «خدایی پشت ماشین نشستی!» باور نمی‌کرد من گواهی‌نامه پایه یک دارم.

  آخرین باری که پشت فرمان ماشین سنگین نشستید، چه زمانی بود?

همین چند ماه پیش بود.

 چه مسافتی را پیمودید؟

مهم نیست. ممکن است در گاراژ باشد. من دفترچه کار دارم.

آدمی ‌باید در کاری که فعالیت دارد، توانا و خبره باشد.

 از جمله «زن است دیگر» استفاده کردید که این روزها بسیار به گوش می‌رسد. در نهادهایی که با آنها سروکار دارید، تاکنون با چنین جملاتی هم روبه‌رو شده‌اید؟

پوست‌کلفت شده‌ایم دیگر!

 در کلامتان ناراحتی زیادی دیده می‌شود. یعنی برخوردها آن‌قدر شدید و برخورنده هست که چنین آزرده شوید؟

بله. واقعا این‌گونه است. البته عادت‌کردن با باورکردن متفاوت است. عادت می‌کنیم ناملایمات را بشنویم. این به‌هرحال می‌گذرد. ما دو مخلوق خداییم. زن‌بودن که ننگ نیست که بخواهم از این مسئله ناراحت شوم. عادت می‌کنیم به اینکه در جامعه‌ای به جهت زن‌بودنمان، نگاهی متفاوت به جایگاه شغلی‌مان شود. عادت کرده‌ام ولی به‌هرحال قبول نکرده‌ام و نشان داده‌ام که جنسیت من مانع من نیست. جنسیت من خیلی جاها نشان از محبت و عاطفه و کمک دارد. فقط جنس و رنگ ممکن است فرق کند.

 فعالیت سیاسی هم دارید؟

نه خیلی.

 با توجه به خط‌مشی دولت‌ها، در زمان کدام دولت‌ها بهتر توانسته‌اید عمل کنید؟

من زیاد با حوزه فعالیت دولت‌ها کاری ندارم.

خیر؛ دولت‌ها هم با ما کاری ندارند. البته اگر قوانین مدنظر باشد، در این مورد می‌توانم پاسخی ارائه کنم.

 بله؛ منظور همین قوانین مصوب در دوران دولت‌هاست.

در این مورد باید بگویم ما از دولت هشتم به قبل بهتر کار می‌کردیم.

 منظورتان قبل از دولت اصلاحات است؟

بله.

 در دوران اصلاحات اوضاع چگونه بود؟

در دوران آقای خاتمی و آقای هاشمی‌رفسنجانی، اوضاع آرام‌تری بر فضای اقتصادی کشور حاکم بود.

 چرا دوران آقای هاشمی ‌و آقای خاتمی را از لحاظ فعالیت‌های اقتصادی مناسب‌تر ارزیابی می‌کنید؟

به‌خاطر اینکه قوانین بهتر بود و قوانین بازدارنده کمتری در حیطه اقتصاد وجود داشت. بحث دیگر به وجهه بین‌المللی ما باز می‌گشت. در آن دوران، ما جنگ را به‌تازگی به پایان رسانده بودیم اما اوضاع باز هم خوب بود. در ادامه و این اواخر دیدیم که تحریم شدیم. این تحریم‌ها ما را زمین‌گیر کرد. کار من در حیطه حمل‌ونقل بین‌المللی است. در این حیطه اگر نتوانیم دروازه تجارتمان را با دنیا بگشاییم، مشخصا حمل‌ونقل بین‌المللی هیچ معنایی ندارد. واقعا در کار به مشکلات برخورد کردیم.

 آیا این تحریم‌ها تا جایی آسیب رساند که شرکت را با خطر تعطیلی روبه‌رو کند؟

خوشبختانه ما به تعطیلی نرسیدیم. روش‌های کاری‌مان را تغییر دادیم. من به‌هرحال مسئول یک شرکت هستم و توانستم گلیم خودم را از آب بیرون بکشم. اما طرف دیگر قضیه، جامعه است. جامعه به مشکل اساسی برخورد کرد.

 در سال‌های تحریم به دلیل مسائل کاری، به کشورهای خارجی سفر داشتید؟ از مشکلات آن دوران بگویید.

بله، در آن دوران مهم‌ترین مسئله‌ای که داشتیم، به نگاه عدم باور و احترام به جامعه باز می‌گشت. این بدترین ضربه‌ای بود که به ما وارد شد. ما را باور نداشتند و پذیرش نمی‌کردند و به ما احترام نمی‌گذاشتند. زمانی پاسپورت ایرانی اعتباری داشت. در زمان آقای هاشمی و آقای خاتمی این‌گونه بود. اما بعد از آن در دوران دولت بعد (احمدی‌نژاد) عملا می‌دیدیم که برخوردها حالت خوشایندی ندارند و همین زمینه این می‌شد که کارها کُندتر پیش برود.

 خاطره تلخی هم از آن دوران دارید؟

همان بی‌احترامی که در صف پاسپورت اتفاق می‌افتاد یا ترمینالی که برای ما در نظر می‌گرفتند و سرویس خدمات بی‌کیفیتی که در اختیار می‌گذاشتند، سخت و اسفناک بود.

 در دوران تحریم ضرر و زیان مالی هنگفت هم داشتید؟

مشخصا وقتی ناوگان‌ها و کارمندهایی را در اختیار داشته باشید که نتوانید برایشان کاری انجام دهید، باید از جیب پرداخت کنید. این همان ضرری بود که عایدمان شد. تحریم‌هایی برای مجموعه کاری ما به وجود آورد؛ این تحریم‌ها در اقتصاد کشور سوءتأثیراتی داشت که خروجی این تأثیرات منفی، منجر به صدمه‌رسیدن به تجارت بین‌المللی شد. وقتی تجارت بین‌المللی کم‌فروغ شود، بر حمل‌ونقل هم تأثیر‌ می‌گذارد. البته توقف به صورت مطلق رخ نداد ولی مسیر کاری ما تغییر کرد. دفاتری که در کشورهای اروپایی راه‌اندازی کرده بودیم، دچار اختلال در فعالیت شدند. این سوءتأثیرات آثارش تا مدت‌ها باقی خواهد بود کمااینکه هنوز با عوارض آثار آن دست‌وپنجه  نرم می‌کنیم.

 دولت یازدهم در گام اول سراغ برجام رفت. به نظر شما برجام چه تأثیراتی بر روال  اقتصادی -تجاری کشور داشت؟

امضای آن تفاهم‌نامه، بازتاب خوب و مثبتی را ایجاد کرد. در معاملات تجاری وقتی نگاه دنیا به طرف ایرانی خوب می‌شود، آثار آن، کل جامعه را دربر می‌گیرد. ماهیت کار ما که به‌ویژه در ارتباط با جامعه بین‌المللی معنا پیدا می‌کند، تأثیرپذیر از شرایطی است که پیش گرفته می‌شود. بعد از برجام دروازه‌های کاری بیشتری باز شد. اتفاقات مطلوب بیشتری را دیدیم و خطوط کاری ما هم باز متغیر شد. معامله ما با اروپا مقداری بهتر شد. در تحریم‌ها، ما بازار اروپایی خود را از دست دادیم. به‌همین‌دلیل مجبور شدیم به سمت بازارهای چین، مالزی، هند، پاکستان و آسیای‌شرقی تمرکز فعالیت داشته باشیم. بخش حمل‌ونقل با کامیون کمتر شد اما حمل‌ونقل ما با کشتی افزایش داشت. اینها تفاوت‌هایی بود که در مسیرهای کاری ما رخ داد. متعاقبا با تغییرات کنونی در مسیرهای سیاسی در کشور، دوباره شرایط و مسیرهای کار تغییر کرده است.

 بعد از برجام بازار اروپا را دوباره توانستید احیا کنید؟

نه به اندازه قبل. ولی تا قسمتی بله.

 چرا نتوانستید؟

به دلیل اینکه ناوگان جاده‌ای ما هنوز با استانداردهای روز همخوانی ندارد. هنوز از سیستم بازار بین‌المللی دور هستیم. هنوز نتوانسته‌ایم سیستم یورو چهار، پنج و شش را که اروپا می‌خواهد، مهیا کنیم. البته با برجام اتفاقات خوبی افتاد. تعداد فروند هواپیماهایی که تحویل گرفته شد و در پروسه تحویل‌گرفتن هستند، تأثیرات زیادی در امنیت پروازی و جابه‌جایی مسافر و بحث گردشگری داشت.

 در دولت احمدی‌نژاد، یک‌سری تصمیمات اقتصادی در حیطه کلان هم اتخاذ شد که تأثیرات آن هنوز در جامعه ما ملموس است. در یک قالب کلی از سوءتأثیر این تصمیمات بر کارآفرینی و اشتغال‌زایی در جامعه بگویید.

مشخصا عملکرد هر دولتی اثرات خود را در پروسه بعدی‌اش نشان می‌دهد. آنچه در دولت نهم (احمدی‌نژاد) رخ داد، بازتاب کارهای دولت هشتم (خاتمی) بود. بنابراین در دولت نهم، صندوق ذخیره ارزی وضعیت مناسبی داشت. فروش نفت هم در آن دوران اوضاع خوبی داشت. عملکرد دولت نهم، در دولت دهم علنی شد. برای آرام‌کردن جامعه، تصمیم گرفتند یارانه پرداخت کنند تا جامعه مقداری آرام شود. در کل تصمیمات نابجایی که در بحث اقتصاد پیش آمد، شاید به خود مجموعه، آسیب آنچنانی وارد نکرد، اما در ادامه و در سال‌های بعد و در دولت یازدهم، ترکش‌های آن در بازار حس می‌شد.

 

 در دوره تحریم، به دلیل مشکلات پیش‌آمده برای بانک‌ها، با انتقال پول مشکل نداشتید؟ این مسئله بر کار شما چه سوءتأثیراتی گذاشت؟

البته ما انتقال پول نداشتیم. تحریم بانک‌ها نیز به صورت مستقیم ما را با مشکل مواجه نکرد. ولی تجار ما که این مشکل برایشان پیش آمده بود، نمی‌توانستند پول جابه‌جا کنند. این به نوبه خود در روند فعالیت شرکت در جهت حمل‌ونقل سوءتأثیراتی داشت.

 برجام این مشکلات را حل کرد؟

تا حدودی بله، اما نه به صورت کامل.

 از کدام تصمیمات اقتصادی احمدی‌نژاد بیشتر گلایه دارید و منتقد هستید؟

اگر بخواهم به چند تصمیم اشاره کنم، از هدفمندی یارانه‌ها نام می‌برم. همچنین طرح مسکن مهر. کدام‌یک به نتیجه رسید؟ مسکن مهر اکنون خالی از سکنه است. یارانه به مردم چه کمکی کرد؟ اگر همین یارانه از طریق صندوق‌های کارآفرینی و ایجاد کسب‌وکار به جامعه تزریق می‌شد، تأثیر بهتری نداشت؟ چرا عادت داریم به اینکه کار نکنیم و پول بگیریم. ما از نظر علمی در این مملکت در طول چند دهه اخیر رشد علمی مناسبی داشته‌ایم. اما چرا از توانایی فارغ‌التحصیلان استفاده نمی‌کنیم؟ چرا از آنها کار نمی‌خواهیم؟ البته من نمی‌گویم استخدام کنیم. بیاییم و برای آنها مسئولیت ایجاد کنیم تا احساس مسئولیت کنند.

شما در ابتدای مصاحبه گفتید جوانان برای راه‌اندازی کسب‌وکار نیاز به پول و سرمایه‌ دارند؛ بله جوانان پول و سرمایه نیاز دارند. صندوق‌های توسعه کارآفرینی با نظارت دولت برای کمک به جوانان باید شکل بگیرد. من ریاضیاتم خوب نیست. عددی را که می‌خواهم بگویم مقدار نسبتا زیادی است… .

 البته من هم ریاضیاتم خوب نیست و فقط می‌دانم عدد سه هزار‌ میلیارد تومان عدد بزرگی است!

بله…! ببینید الان اگر کسی پرداخت مالیات ١٠‌میلیونی‌اش، به تعویق بیفتد، با هر مکافاتی شده از او می‌گیرند؛ اما سه هزار‌ میلیارد را راحت می‌خورند و تمام می‌شود و کسی هم نمی‌تواند آن را پس بگیرد. اینها آسیب‌هایی است که جامعه ما از آن لطمه خورده و هر روز هم در این کش‌وقوس‌ها به سر می‌برد و دل‌آزردگی ایجاد می‌شود. اکنون جامعه ما حدودا ٨٠‌ میلیون نفر است و ٧٠‌ میلیون آن یارانه می‌گیرند. من که یارانه نمی‌گیرم. شما یارانه می‌گیرید؟

 بله، ما یارانه می‌گیریم. از اقشار مرفه نیستیم.

چه عجب ما شنیدیم یک نفر یارانه می‌گیرد. همه می‌گویند یارانه نمی‌گیریم!

 اتفاقا باید گفت چه عجب شنیدیم که یک نفر گفت یارانه نمی‌گیرم. چون‌ همه می‌گویند می‌گیریم.

من واقعا یارانه نمی‌گیرم. شما (خطاب فاطمه مقیمی به یکی از مراجعه‌کنندگان که در دفتر بودند) یارانه می‌گیرید؟

(پاسخ مراجعه‌کننده که گویا از سرمایه‌داران هم بود: بله یارانه می‌گیریم. زندگی نمی‌چرخد. مقیمی خطاب به او: من این را از شما قبول نمی‌کنم. شما بنگاه اقتصادی دارید…) .

واقعا چطور ٧٠‌ میلیون نفر یارانه می‌گیرند؟ یعنی جامعه این‌قدر در سطح پایینی است؟ به گمان من این‌گونه نیست. جامعه را خوب رصد نکرده‌ایم. مقدار یارانه هرچند ناچیز است اما در نهایت یارانه پرداختی حجم بالایی می‌شود. ۶٠‌ میلیون را در ۴٠‌ هزار تومان ضرب کنید! سرسام آور است. نباید اتفاق می‌افتاد. این یکی از تصمیمات اشتباهی بود که دولت‌های بعد را گرفتار کرد و هیچ دولتی شهامت آن را ندارد که پرداخت آن را قطع کند. اینها همان اشتباهاتی بود که از دولت دهم آغاز شد و بر جامعه تأثیر گذاشت. ما عادت داریم شعار قشنگ بدهیم و به آنها هم عمل نکنیم.

 این شعارهای قشنگ که به آن اشاره داشتید، آیا در زمان آقای روحانی هم اتفاق افتاد؟

البته بحث من بحث سیاسی نیست و از منظر اقتصادی به آن اشاره کردم.

 اتفاقا منظور من هم همان شعارهای قشنگ اقتصادی است و نه سیاسی.

به‌هرحال اوضاع را داریم می‌بینیم. مشاهده کنید کدام‌یک از شعارهایی که در زمان انتخابات گفته می‌شد، عملیاتی شده‌اند؟

 کارنامه اقتصادی دولت یازدهم آیا بر حوزه حمل‌ونقل تأثیرات مثبتی هم داشت؟

کار مهمی که در آن دوران انجام شد، به نوکردن ناوگان هوایی باز می‌گردد. همین که بدون استفاده از بودجه کشور، بر مبنای طلب‌هایی که دولت داشت، قراردادهایی منعقد شود که از فرانسه ناوگان هوایی بخریم، امتیازات بسیاری برای ما داشت. مهم‌ترین مسئله این بود که در جامعه، سرمایه انسانی مهم‌ترین سرمایه محسوب می‌شود. حفظ این سرمایه انسانی بسیار ارزشمند است. ما با آن بحران‌هایی که در هر پرواز اتفاق می‌افتد، صدمات جدی را تحمل می‌کردیم. با به‌روزشدن ناوگان هوایی، تا حد زیادی این مشکل ما رفع شده است.

 می‌دانید که فضای باز سیاسی در پیشبرد اهداف اقتصادی می‌تواند تأثیر‌گذار باشد. شما به‌عنوان یک کارآفرین که فعالیت‌های تجاری – اقتصادی دارد، حلقه مفقوده در پیشبرد اهداف اقتصادی کشور را به چه میزان در فضای باز سیاسی جست‌وجو می‌کنید؟

من اعتقادم بر این است که باید هزینه‌های سیاسی داشته باشیم، تا بتوانیم کار اقتصادی را پیش ببریم. اگر در بحث سیاست، موفق به پیاده‌کردن دیدگاه‌های لازم برای پیشبرد اهداف اقتصادی نشویم، در بحث اقتصادی‌مان عقب می‌افتیم. ما نباید هزینه اقتصادی کنیم تا سیاستمان ترمیم شود؛ بلکه باید هزینه سیاسی کنیم تا اقتصادمان  پیش برود. چندی‌پیش نشستی بین ایران و گرجستان داشتیم. هم سفیر ایران و هم سفیر گرجستان حضور داشتند.

روابط بین دو کشور ایران و گرجستان بسیار حائزاهمیت است. گرجستان از کشورهایی است که می‌تواند زمینه‌ساز رشد و توسعه اقتصادی ایران شود. اگر خوب نگاه کنیم، گرجستان درحال‌حاضر، دروازه ورود به اروپاست؛ همچنین مسیر کریدور شمال به جنوب است. مسئله عضویت گرجستان در WTO نیز در حال انجام‌شدن است. با تحلیل این اوضاع مشاهده می‌کنیم که می‌توانیم از طریق گرجستان به روابط اقتصادی خوبی نائل شویم. اینها همان منافع اقتصادی است که می‌توان با ارتباطات سیاسی ایجاد کرد.

 این ارتباط سیاسی که به آن اشاره داشتید، بعد از انقلاب در کدام دوران بیشتر هموار بود و توانست مسیر اقتصادی کشور را هموارتر کند؟

به نظر من در دولت آقای هاشمی‌رفسنجانی بود.

 در جایی از شما سؤال شده بود که از کار زیاد خسته نمی‌شوید که در پاسخ «ژن خوب» را طرح کرده بودید که مانع از خستگی‌تان می‌شود. از قضا چندی‌پیش هم یکی از آقازاده‌ها به همین «ژن خوب» اشاره داشت. تفاوت کلام شما با کلام ایشان در چیست؟

من این کلمه را به کار نبرده‌ام و اصلا دوست ندارم از این کلمه استفاده کنم. این روزها در ادبیات بسیاری از آدم‌ها قید می‌شود. اگر آدمی هم سهوا کلامی را بر زبان آورده، این مسئله را این‌قدر دامن نزنیم. لطفا این‌طور پیش نرویم. این کلمه چیزی نیست که بخواهیم در مورد آن صحبت کنیم.

 شما در جایی از این کلمه استفاده کرده‌اید. به هر حال می‌خواهیم بدانیم تفاوت نظر شما با سایرین که مدیریت شایسته را به صورت وراثتی دنبال می‌کنند، در چیست؟

من این‌گونه و با این کلمه به سؤال شما جوابی نمی‌دهم و با این کلمه همراهی نمی‌کنم.

 با ژن خوب؟

آخر چه معنایی دارد؟ چرا همه از این کلمه این‌گونه استفاده می‌کنند؟ چرا تمسخر می‌کنیم؟

 شاید وقتی کسی در پاسخ به مسائلی، پاسخ مناسب ارائه نمی‌کند، باید این‌گونه به استقبال او رفت.

من حاضر نیستم آدم‌ها را به سخره بگیرم. اگر کسی اشتباه می‌کند به‌هرحال باید گذشت… حالا او یک کلام بر زبان آورده… رضایت بدهید دیگر… بگذرید… من و شما هم ممکن است در کلام  اشتباه کنیم.

ولی مشخصا مدیریت شما وراثتی نیست… مدیریت شما از پدر یا مادر به ارث نرسیده.

مهم این است که خانواده چگونه من را تربیت کند و بعد زیرساخت وجودی من در جامعه چگونه رشد کند. این مهم است. ولی حاکمیتِ انتخاب این رشد، خود من هستم. من هم می‌توانم در یک جامعه هم خوب باشم و هم بد. همه آن آدم‌هایی که دزد هستند آیا حین تولد دزد بودند. همه آنها که دانشمند هستند، آیا حین تولد دانشمند بوده‌اند؟ بحث اینجاست که خود آدم هم باید، «خودمدیریتی» داشته باشد. راجع به این مسئله فقط همین را می‌گویم و دیگر صحبتی نمی‌کنم. چیزی که در جامعه بازخورد منفی داشته، چرا سعی می‌کنید آن را دوباره مطرح کنید؟

منبع: برترینها

برترین ها – امیررضا شاهین نیا:
سلامی دوباره خدمت همه شما عزیزان و همراهان مجله اینترنتی برترین ها. مثل
همیشه با گزیده ای از فعالیت چهره ها در شبکه های اجتماعی در روزهای
گذشته
در خدمتتان هستیم. ممنون از اینکه امروز هم همراه ما هستید. ضمن قبولی
طاعات و عبادات و عرض تسلیت بمناسبت ایام عزاداری حضرت حسین (ع) و یاران
باوفایش، شما را به همراهی با مطلب امروز دعوت میکنم.

 

---

عجب! زبان آدمی قاصر میماند از این حجم از بلاهت.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 امیر آقایی، مریم شیرازی و کمند امیرسلیمانی در پشت صحنه سریال جدید “نوار زرد” که برخلاف حدسمان از تلویزیون پخش خواهد شد. یک کارگردان باید خیلی بی ذوق باشد که برای کاراکتر امیر آقایی در سریال مو بگذارد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 پس از این پست استاد تتلو، دیگر دلیلی برای تعللِ آقای فتح الله زاده و برادر فاتح تریم در آمدن به استقلال وجود ندارد.

 

---

حالا اینکه عمو رضا از چه چیزِ این عکس به ویرانیِ ایران پی برده است، بگذریم.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 امیر جدیدی، یک انزلی چیِ اصیل.

 

 

منبع: برترینها

جانی دپ بازیگری است که بیشتر به خاطر ایفای نقش‌های جالب و عجیب غریبی که هیچکس دیگر در آنها بازی نمی‌کند شناخته شده است.

 

۱.اسم کامل او جان کریستوفر دپ است.

۲. جانی دپ در ۹ ژوئن ۱۹۶۳ در کنتاکی به دنیا آمده.

۳. پدر او مهندس عمران و مادرش پیشخدمت رستوران بود. جانی ۴ خواهر برادر دیگر هم دارد که از او بزرگتر هستند.

۴. در کودکی و قبل از اینکه سرانجام والدینش در یک جا ساکن شوند، آنها در ۲۰ شهر مختلف زندگی کرده‌اند.

۵. پدر و مادر او وقتی جانی هنوز خیلی جوان بود از هم جدا شدند. او مشکلات خانوادگی پیداکرد و به همین دلیل بدن خودش را زخمی می‌کرد که این زخم‌ها هنوز بر تن او هستند. او در مصاحبه‌ای که در سال ۲۰۰۳ انجام داد گفت: بدنم مثل دفترخاطرات من هست. این مثل کاری است که ملوانها می‌کردند. هر تتو برای آنها معنی‌ای داشت. زمانهای خاصی در زندگی هست که شما نشانه‌ای بر روی بدن خودتان می‌گذارید. حالا فرقی نمی‌کند این نشانه را با چاقو و بدست خودتان می‌گذارید یا به دست یک تتو آرتیست حرفه‌ای.

 

۶.او در سن ۱۵ سالگی مدرسه را رها کرد تا یک موزیسین راک بشود.

۷. دو هفته بعد از آن او دوباره به مدرسه بازگشت اما مدیر مدرسه او را نپذیرفت و او را نصیحت کرد که رویای خود در موسیقی را دنبال کند.

۸. او اولین بار در سال ۱۹۸۳ با Anne Allison ازدواج کرد. همسرش بعدها او را به نیکلاس کیج معرفی کرد و اینطوری شد که او وارد بازیگری شد.

 

۹.جانی برای بدست آوردن پول و ادامهٔ فعالیتش در زمینهٔ موسیقی کارهای عجیب و مختلفی انجام می‌داد. او حتی برای مدتی بازاریاب فروش خودکار بود.

۱۰. ۲ سال بعد جانی و همسرش جدا شدند و او با Jennifer Gray نامزد کرد که بعدا این نامزدی بهم خورد و او با Sherilyn Fenn نامزد کرد

۱۱. در هنگام فیلمبرداری او با Winona Ryder آشنا شد و روی بازوی راستش Winona forever را تتو کرد، اما بعد از جدایی از او آن را به wino forever تبدیل کرد.

۱۲. در سال ۱۹۹۴ او با سوپر مدل بریتانیایی به نام Kate mass به مدت ۴ سال رابطه داشت که البته بعد از آن سر داستان‌هایی رابطه‌شان بهم خورد.

 

۱۵. جانی و ونسا در سال ۲۰۱۲ خبر جدایی‌شان را اعلام کردند.

۱۶. جانی دپ حدودا ۲۰ تتو دارد که شامل نام مادر و فرزندانش نیز می‌شود.

 

۱۷.در طی ۲ سال، یعنی سالهای ۲۰۰۳ و ۲۰۰۹ ، جانی دپ به عنوان جذاب‌ترین مرد معاصر توسط مجلهٔ people برگزیده شد.

 

منبع: برترینها

مرتضی و مهدی فنونی‌زاده، دو برادر فوتبالی هستند که برخلاف خیلی از برادران دیگر رابطه خیلی خوبی داشته و دارند. برادر کوچکتر که برخلاف میلش در دهه ۶٠ استقلالی شد، مدتی درگیر اعتیاد بود اما با کمک برادر بزرگتر یعنی مرتضی به زندگی برگشت. حالا مهدی توانسته در یک تیم دسته اولی عنوان مدیرفنی را به خود اختصاص دهد اما هر دو نفر از این‌که ستاره‌های دهه ۶٠ نتوانستند وارد جرگه مربیان فوتبال در رده بالا شوند، گلایه می‌کنند.

 

مدیرعامل این باشگاه از دوستان من است و این پیشنهاد را داد که به آنها کمک کنم و من هم استقبال کردم. فعلا در اراک مستقر نشدم و امیدوارم بتوانم به این تیم کمک کنم.
به‌نظر می‌رسد بعد از اتفاقاتی که چند‌سال درگیر آن شده بودید، یک بازگشت رویایی داشتید.

من هم فقط می‌توانم خدا را شکر کنم. به‌هرحال اتفاقاتی که برای من رخ داد، خوب نبود. دیگر نمی‌خواهم به آن روزها فکر کنم و ان‌شاءالله هر روز بتوانم در زمینه مربی‌گری بالاتر بروم.

حتما انتظار دارید که به‌عنوان سرمربی در لیگ دسته اول یا حتی لیگ برتر حضور داشته باشید؟

سیستم فوتبال نسبت به دورانی که بازی می‌کردیم، تفاوت کرده است. می‌توانم بگویم رفاقت‌ها مرده است و کسی به فکر امثال من، مجتبی محرمی و بقیه هم‌نسلی‌های ما نیست. هر کسی جایی تیم می‌گیرد، نزدیکان خودش را می‌برد. من ١٢‌سال است که بالاترین مدرک مربی‌گری را دارم اما هیچ‌کس سراغ ما نمی‌آید. مثل دانه‌های تسبیح، مربیان داخل فوتبال جابه‌جا می‌شوند و هیچ چهره جدیدی را نمی‌بینیم. برخی از این مربیان اصلا فوتبال بازی نکردند و حالا برای خودشان تیم دارند.

از آن سمت می‌بینیم امثال مجتبی محرمی و ناصر محمدخانی بیرون گود هستند. مگر اینها چه چیزی کم دارند؟ سال‌ها بازیکن تیم‌ملی بودند و الان هم مدرک مربی‌گری دارند اما نفرات دیگری جای‌شان را گرفته‌اند.

 نقش این اتفاقات در این‌که برخی از هم‌دوره‌ای‌های شما در یک مقطع زمانی به بیراهه رفتند را چقدر می‌دانید؟

قطعا تاثیرگذار بوده است. ما بی‌توجهی دیدیم که ناامید شدیم و پای‌مان را کج گذاشتیم. اصلا کسی هم راه خلاف نرود و بخواهد سالم زندگی کند، مگر منبع درآمدی دارد؟ شنیدم محمد پنجعلی آتلیه عکاسی زده است. کار بدی نیست اما من می‌گویم افتخاراتی که محمد پنجعلی داشته را کدام یک از مربیان فعلی فوتبال ما دارند؟ واقعا از این اتفاقات شاخ درنمی‌آورید؟

از نظر شما چرا در تمام این سال‌ها از پیشکسوتان دهه ۶٠ و ٧٠ در مربیگری کمتر استفاده شده است؟

این را من نباید جواب بدهم. ما را از فوتبال دور کردند و به سمت دیگری فرستادند. در وهله نخست اگر از ما در فوتبال بعد از خداحافظی‌مان استفاده می‌شد، حداقل سرمان به فوتبال گرم بود. البته بحث مخارج زندگی هم هست و قطعا درآمدزایی نیز وجود دارد اما اولویت این است که فوتبالی‌ها در فوتبال باشند. هنوز هم امیدوارم این فوتبال تکانی بخورد تا بازیکنان دهه ۶٠ به حق‌شان برسند.

 

آقا مرتضی می‌گفت اول شما به علی پروین و پرسپولیس علاقه داشتید و درنهایت به استقلال رفتید و برادرتان هم شرایطی دقیقا برعکس داشت؟

بله، دقیقه همین‌طور بود. اتفاقاتی افتاد که مرتضی به پرسپولیس رفت و من هم گفتم که هر دو برادر یک جا نباشیم برای‌مان بهتر است و به همین خاطر به استقلال رفتم. خدا منصور پورحیدری را رحمت کند. یک روز یکی از بچه‌ها سراغ من آمد و گفت پورحیدری ابراز علاقه کرده برای استقلال بازی کنی که من هم گفتم برایم باعث افتخار است. از آن به بعد دیگر استقلالی شدم و هیچ‌وقت به این‌که به پرسپولیس علاقه داشتم، فکر نکردم، یعنی قلبا دیگر استقلالی شدم و گذشته را فراموش کردم. پیراهن هر باشگاهی را می‌پوشی، باید به همان تعصب داشته باشی.

برخلاف خیلی از برادرانی که در فوتبال بوده‌اند، شما و آقا مرتضی همیشه پشتیبان هم بوده‌اید؟

من کاری به نفرات دیگر ندارم اما همیشه پیش خودم گفته‌ام که فوتبال تمام می‌شود اما برادربودن تمامی ندارد. ما آن‌قدر به هم نزدیک هستیم که حتی در یک محله زندگی می‌کنیم. هوای همدیگر را داریم و تا آخر عمر هم هر مشکلی داشته باشیم، از هم کمک می‌گیریم. الان هم در آلومینیوم اراک سعی می‌کنم از کمک مرتضی استفاده کنم و او را هم در آن‌جا به کار بگیرم.

در سال‌هایی که فوتبال بازی می‌کردید، هیچ خودتان را جای یکدیگر جا نزدید؟

خیلی شباهت نداریم که بخواهیم چنین کاری کنیم. مرتضی از من ۵‌سال بزرگتر است، با این حال همیشه به یکدیگر کمک کردیم.

در آخر درباره تیم فعلی استقلال و مشکلاتی که گریبانگیرش شده هم صحبت کنید.

من ١٠٣ بازی برای استقلال کردم و فقط یک باخت آوردیم. الان می‌بینم این تیم در ۶ هفته ۴ باخت آورده که عجیب است. دیگر باختن برای استقلال عادی شده و اصلا برای‌شان هم مهم نیست. زمانی شده بود که وقتی ما به زمین می‌رفتیم، تماشاگران زیر ۴گل از ما قبول نمی‌کردند. آن وقت چقدر حقوق می‌گرفتیم؟ ما ماهانه ٨، ٩‌هزار تومان دستمزد داشتیم.

ما به همراه بهروز سلطانی و نجم‌الدین بخشی که از پیشکسوتان پرسپولیس هستند، مدرسه فوتبالی در تابستان داشتیم. البته آن‌قدر از این مدرسه فوتبال راضی بودند که والدین بازیکنان از ما خواستند ترم پاییز را هم برگزار کنیم. مهدی، برادرم نیز اخیرا مدیرفنی تیم آلومینیوم اراک شده و از من هم خواسته آن‌جا کمکش کنم.

به‌نظر می‌رسد آقا مهدی هم بعد از اتفاقاتی که چند‌سال درگیر آن بود، با سلامت کامل به فوتبال برگشته است؟

بله،‌ مهدی چند سالی درگیر اعتیاد شده بود و از نظر روحی و روانی به هم ریخته بود. خدا را شکر که او به روزهای خوب خود بازگشته و از پستی هم که در تیم اراکی گرفت، خیلی خوشحال شدم. به‌هرحال هرکسی تا سلامت نباشد،‌ نمی‌تواند کاری از پیش ببرد.

 آن‌طور که ما می‌دانیم شما به‌عنوان یک برادر بزرگتر کنارش بودید و به بهبودش کمک کردید؟

مهدی دیگر بچه نیست و الان ۵٢ سالش است. تنها چیزی که در برادر عوض نشده، خوش‌قلبی او است. به‌خاطر مشکلاتی که داشت، مدتی درگیر اعتیاد شد. البته این اتفاق نه‌تنها برای مهدی بلکه برای خیلی از بازیکنانی که در دهه ۶٠ و ٧٠ فوتبال بازی می‌کردند، رخ داد و آنها هم آلوده شدند. خدا را شکر می‌کنم که مهدی به راه راست هدایت شد و به زندگی برگشت. ما ورزشکاران دو بار در زندگی می‌میریم؛ یک بار وقتی فوتبال را کنار می‌گذاریم و یک بار هم وقتی که مثل بقیه زندگی‌مان تمام می‌شود. برخی از بازیکنان با همین مرگ نخست، کارشان تمام می‌شود و به سمتی می‌روند که اصلا در شأن آنها نیست.

شما دلیل اتفاقی که برای برادرتان رخ داد را دقیقا چه می‌دانید؟

بی‌توجهی مسئولان فوتبال باعث چنین اتفاقی شد. مدیران فوتبال ما، فوتبالی نیستند و همه با رانت و رفیق‌بازی بر مسند کار هستند. به همین دلیل است که به پیشکسوتان و کسانی که برای این فوتبال زحمت کشیدند، کمتر اهمیت می‌دهند.

واقعا جای سوال است که از هم‌نسل‌های شما کمتر نفراتی هستند که حالا در حوزه مربی‌گری فعالیت کنند؟

از نظر من هم عجیب است اما اتفاق افتاده و به کسی هم برنمی‌خورد. برای یک بازیکن که در بهترین تیم ایران و تیم‌ملی بازی کرده، شاید پایین‌ترین پست، اداره یک مدرسه فوتبال باشد. البته این موضوع برای من افتخاری است اما چرا نباید در طی تمام این سال‌ها به من و امثال من تیم بدهند و یک بار اعتماد کنند؟ باور کنید تمام مدارک مربی‌گری را هم گرفته‌ام و از این نظر هیچ کمبودی ندارم. همان‌طور که گفتم فقط بحث من نیست. رضا رجبی، جعفر مختاری‌فر، شاهین بیانی، شاهرخ بیانی و… چرا نباید در هیچ تیمی سمت فنی داشته باشند؟ اخیرا شنیدم که محمد پنجعلی آتلیه عکاسی افتتاح کرده است. کار بدی نیست اما چرا نباید از یک اسطوره در فوتبال ایران استفاده شود؟

شما از چه کسی توقع دارید که به مطالبات پیشکسوتان رسیدگی کند؟

من بیشتر از همه از فدراسیون توقع دارم. مدیران باشگاه که هر چند‌سال یک بار تغییر می‌کنند و اصلا ورزشی هم نیستند. درواقع آنها مستاجر ما پیشکسوتان هستند. اگر واقعا به فکر ما و استفاده از توانایی پیشکسوتان بودند که یک تیم حداقل در رده پایه می‌دادند و می‌گفتند هر کسی در پست خودش سالی دو بازیکن به بزرگسالان تحویل دهد. ما امسال یک بازیکن ٩ساله در مدرسه فوتبال‌مان داشتیم که حتی نمی‌دانم اسمش دقیقا چی هست. به او می‌گوییم «علی جیغی» اما باور کنید مثل مسی است. این بچه بااستعداد باید کجا برود و خودش را معرفی کند؟ البته من قصد دارم با مهدی مهدوی‌کیا صحبت کنم تا این بازیکن را به آکادمی‌اش ببرد.

در تمام این سال‌ها از تیم‌های لیگ برتری پیشنهادی دریافت نکردید؟

اصلا بحث من نیست، خیلی از هم‌دوره‌ای‌هایی من که برای خودشان کسی بودند، الان خانه‌نشین هستند. ١٠ مربی در لیگ برتر داریم که به صورت چرخشی در تیم‌های مختلف هستند. جالب است که با بهترین امکانات هم نمی‌توانند نتیجه بگیرند اما یک تیم دیگر به آنها می‌دهند. مگر چه می‌شود که یک بار هم به ما اعتماد کنند؟ لیگ برتر که هیچ، تیم دسته سومی هم به ما نمی‌دهند.

هیچ‌وقت سعی نکردید با مدیران فوتبالی ارتباط برقرار کنید و از این طریق تیم بگیرید؟

ما شاگرد علی پروین هستیم و هیچ‌وقت زیر بار حرف زور نمی‌رویم. یک مثال واضح به شما می‌گویم. من با پنجعلی و سلطانی به پیشنهاد یکی از تیم‌های لیگ یکی، برای مذاکره رفتیم. قرار بود پنجعلی سرمربی باشد و من هم دستیارش باشم. مدیر آن باشگاه به ما گفت که باید ١٠ بازیکن را نادیده بگیرید و بقیه را جذب کنید. تا این حرف را شنیدیم، چک‌های ۴٠٠میلیونی و ٢٠٠ میلیونی که گرفته بودیم را برگرداندیم. یکی از همکاران ما گفت همه مربیان این روزها از این کارها می‌کنند اما من گفتم ما این‌کاره نیستیم. منظورشان این بود که ١٠بازیکن را با پول به تیم می‌آورند و باید هم بازی کنند. درد فوتبال ما این است و باعث می‌شود به امثال ما تیم ندهند.

شما چند سالی هم در تیم‌های پایه پرسپولیس فعالیت داشتید؟

من ٩‌سال آن‌جا بودم. وقتی طاهری مدیرعامل پرسپولیس شد، گفت من از قیافه بازیکنان دهه ۶٠ خوشم نمی‌آید! البته مطالباتی هم داشتیم که پرداخت شد؛ البته می‌دانست اگر پول ما را ندهد،‌ برایش گران تمام می‌شود!

خیلی‌ها تیم فعلی پرسپولیس را با تیم دهه ۶٠ که شما هم عضوی از آن بودید، ‌مقایسه می‌کنند. چقدر این قیاس را واقعی می‌دانید؟

از طرف من بنویسید تیم فعلی انگشت کوچک تیم دهه ۶٠ هم نمی‌شود. اگر این بازیکنان در تیم دهه ۶٠ بودند، شاید فقط سیدجلال یک نیمه بازی می‌کرد و طارمی هم ۵ دقیقه می‌توانست در آن تیم بازی کند. مثلا جای امثال عربشاهی و پنجعلی چه کسی می‌توانست به میدان برود؟ البته این تیم هم روان بازی می‌کند و قهرمان هم شده است. با این حال در هر بازی باید ١٢ تا گل بزنند اما در آخر یک گل به زور می‌زنند.

 

 شاید خیلی‌ها تیم دهه ۶٠ را یادشان نیاید. درباره آن دوره پرسپولیس بیشتر صحبت کنید.

اول از همه تفاوت ما با الان این بود که لیدر نداشتیم. یک «ممد بوقی» هم داشتیم که خدابیامرز هیچ پولی هم نمی‌گرفت. اول پروین را تشویق می‌کرد و بعد هم به بازیکنان تک‌به‌تک روحیه می‌داد. الان اکثر لیدرها هر چقدر بیشتر سبیل‌شان توسط بازیکنان و مربیان چرب شود، بیشتر آن فرد خاص را تشویق می‌کنند. البته برخی از این لیدرها هم سالم هستند و برخی دیگر هم خط می‌گیرند. درواقع تفاوت اصلی ما با این نسل نبودن پول در آن دوره بود. یادم می‌آید استقلال را در دربی ٣ بر صفر بردیم و کسی نبود به ما پاداش بدهد. علی آقا به من گفت بیا به بازار برویم و برای بازیکنان پول جمع کنیم تا شاید نفری ۵‌هزار تومان به هر نفر برسد. آنهایی که تیم دهه ۶٠ را یادشان هست، همین حالا هم آن‌قدر که ما را تحویل می‌گیرند، با بازیکنان نسل جدید کاری ندارند.

قطعا شما و برادرتان شدیدا هوای همدیگر را هم داشتید؛ اگرچه در دو تیم رقیب بودید.

باور کنید اگر مهدی الان بازی می‌کرد، باید حداقل ٢‌میلیاردو۵٠٠‌میلیون پول می‌گرفت. در تیم‌ملی کنار هم بازی می‌کردیم و چون من بزرگتر بودم، هر چیزی به مهدی می‌گفتم گوش می‌کرد. من پشت مهدی بازی می‌کردم و هوایش را هم داشتم.

چه شد که دو برادر با حضور در دو تیم استقلال و پرسپولیس مسیرشان را از هم جدا کردند؟

به‌نظرم قسمت بود که این اتفاق بیفتد. دقیقا برعکس دوران کودکی که من طرفدار تاج بودم و ناصر حجازی و علی جباری را دوست داشتم، پرسپولیسی شدم. مهدی هم علی پروین را دوست داشت و استقلالی شد. البته وقتی با پرسپولیس قرارداد بستم و ١٠ دقیقه بازی کردم، عاشق پرسپولیس شدم. در نسل فعلی هم هستند بازیکنانی که آرزوی‌شان در پرسپولیس بوده و حالا در استقلال بازی می‌کنند یا برعکس.

منبع: برترینها

روزنامه ابتکار: ۲۹  آبان ماه سالروز درگذشت شاعر بنام معاصر منوچهر آتشی بود. آتشی در دوم ماه مهر ۱۳۱۰خورشیدی درروستای دهرود دشتستان که از توابع بوشهر است، چشم به جهان گشود و در ۷۴ سالگی پس از گذراندن یک دوره بیماری، در ۲۹ آبان ۱۳۸۴ در بیمارستان سینای تهران درگذشت وبنا بر وصیتش، در بوشهر به خاک سپرده شد. نیما یوشیج بنیانگذار شعر نوین را به واسطه تعلق خاطر او به زادگاهش – یوش مازندران- می‌توان شاعر شمال هم نامید. در همین قیاس، زنده یاد منوچهر آتشی شاعر ایلیاتی و روایت گرجنوب لقب گرفته است.

شاعری از جنوب

آتشی تحصیلات ابتدایی(دبستان گلستان) و متوسطه (دبیرستان سعادت) را در بوشهر گذراند و برای طی دوره دانشسرای عالی به شیراز رفت. درسال ۱۳۳۳ آموزگاری را در بوشهر آغاز کرد و درسال۱۳۳۶ وارد دانشسرای عالی تهران شد و در رشته‌ی زبان انگلیسی لیسانس گرفت. درکنار تدریس در بوشهر، قزوین و تهران به فعالیت‌های فرهنگی دیگر- سرودن شعر، ترجمه و روزنامه نگاری -نیز اشتغال داشت. از جمله، در پایان سال‌های دبیری خود مسوولیت ویراستاری را درانتشارات سازمان رادیو و تلویزیون ایران به عهده داشت. شاعر جنوب در سال ۱۳۵۹از خدمات دولتی بازنشسته شد و در یکی از شرکت‌‎های خصوصی به کار پرداخت.

از نسل شاگردان نیما

آتشی از آخرین بازمانده گان گروهی بود که شاگردان بلاواسطه‌ی نیمای بزرگ محسوب می‌شدند. در کنار زنده یادانی چون مهدی اخوان ثالث و احمد شاملو، آتشی با نیما حشرو نشر بسیار داشت و در گسترش اوزان نیمایی وافزودن ابزارهای شعرنو نقش بزرگی ایفاکرد. زندگی شاعرانه‌ی او را شاید بتوان به دو دوره تقسیم کرد. در دوره شش ساله اول که ازچاپ نخستین اشعار او در نشریات(۱۳۳۳) تا چاپ اولین دفتر شعر او(آهنگدیگر-۱۳۳۹) به درازا کشید، آتشی بواسطه دلبستگی شدیدش به زنده گی ایلیاتی و غیر شهری، از استعاره ها، تمثیل‌ها و مضامین ویژه‌ای استفاده می‌کند که عمدتا با دریا، خلیج، کوه، دشت و بیابان، بیشه و علف، درخت و کلبه، پرچین واسب، درندگان و پرندگان و نظایر آن‌ها سروکار دارند و زندگی شهری را سرزنش و تحقیر می‌کنند.

 در این دوره، آتشی از اصطلاحات محلی نیز وام بسیار می‌گیرد. “اسب سفید وحشی/ بر آخور ایستاده گرانسر/ اندیشناک سینه‌ی مفلوک دشت هاست/ اندوهناک قلعه‌ی خورشید سوخته است/ با سر…”/ و یا/ “آمده‌ام از گرد راه گرم و عرق ریز/ سوخته پیشانیم زتابش خورشید/ مرکب آشفته یال خانه شناسم/ سم به زمین می‌زند که: در بگشایید/ آمده‌ام تا به/ پای دوست بریزم/ بسته به ترکم شکار کبک و کبوتر…”/ و یا/ “این روح سوگوار جنوبی/ بالای ابرها هم/ ما را رها نمی‌کند/ در ابر نیز دریا می‌بینددر دریا مرگ…”

پلنگ دره‌ی دیزاشکن

در آغاز کار، نقد نویسان آن زمان و نیز جمع کثیری از شاعران شهرنشین، شعر آتشی را زیر پرسش بردند و او را “محصور در حصاری بسته” ،”فاقد جهان بینی کافی”، “روستایی” و “انزوا طلب”خواندند. فرخ تمیمی در کتاب پلنگ دره‌ی دیزاشکن (زندگی وشعر منوچهر آتشی) بر وجه عاطفی و روستایی شاعر جنوب تاکید می‌کند و از “شورش” او علیه مظاهر شهری سخن می‌گوید. آتشی با بردباری غیر قابل تصوری این اتهامات را تحمل کرد و سرانجام در سال‌های ابتدایی دهه‌ی ۴۰ در نشستی که باحضور محمد علی سپانلو، جواد مجابی و محمود مشرف آزاد تهرانی(م.آزاد) به شعر او اختصاص داده شده بود، مباحثه زیر صورت پذیرفت:

سپانلو گفت:”آتشی صاحب یک رمانتیسم مردانه است. اما در باره‌ی طبیعت وزمان، ذوق رمانتیک دارد و در مسائلی چون عشق جسمانی، ذوقی ندارد. آتشی درنتیجه‌ی شهر نشینی، کفاره‌ی نامنصفانه یی پرداخته و حتا روستایی گری سابق خود رادر تغزل از دست داده است.”مجابی گفت:”…داشتن تفکر روستایی، با استفاده از فضای روستایی در شعر،تفاوت دارد. نگاه آتشی، نگاه یک تهران نشین به تهران نیست. نگاه یک روستایی است کهبه خاطر عقیده یی که دارد،می ترسد. روابط شهری برایش ناشناخته است. قابل تشخیص نیست. درحالی که شاعری که شهرنشین باشد، از سطحی فراتر به مظاهر می‌نگرد…”

آتشی در پاسخ گفت:”…نیمای بزرگ سروده: ازپس پنجاه و اندی زعمر/ نعره بر می‌آیدم از هر رگی/ کاش بودم باز دور از هرکسی/ چادری و گوسفندی و سگی/ و یا در جای دیگر باز هوای فضای روستانشینی خود را کرده و سروده/ من از آن دونان شهرستان نیم/ خاطر پردرد کوهستانی‌ام. نیما مثل من روستایی کامل بوده، یا من مثل او…کسانی که در نقد شعرهای من فقط یک بعد یا یک وجه عاطفی به قول خودشان “شورش” علیه مظاهر شهری گری را وجهه‌ی مطالعه و بررسی شعر من گرفته اند، یک صدا نوشته‌اند که فلانی سراسر نوستالژی گذشته و روستاست! ولی هیچ کدام درباره‌ی نیما چنین نگفته‌اند. همین مطلب – به ظاهر -نوستالژی روستا یا در واقع “شورش” علیه وضع موجود آیا آن قدر اهمیت ندارد که مورد بازبینی و بررسی دقیق تر قرار گیرد؟ آیا حضور مستمر این – به ظاهر -غم غربت روستا در شعر یک شاعر، نشانه‌ی طبیعی بودن و حقیقی بودن حضور او -درمقایسه با حضور ژورنالیستی بسیاری دیگر، حتا از معاریف – در عرصه ادبیات مدرن ایران نیست؟…

پژواک نام نیما

منوچهر آتشی در آغاز دفتر “زیباتر از شکل قدیم جهان ” شعری در “ستایش نیما” نوشته است، که جدا از ارزشهای زیبایی شناسانه، در نکته‌ای از آن می‌توان تامل کرد:از حجره‌ها که برون آمدم/ از غارها و از کمر جانور/ از دیرها و معبدها که بیرون زدم/ از خواب مردگان/ . ../ نام تو را برابر کوه بانگ زدم/ پژواک صدایم شگفتا/ نام خودم بود. آتشی نام خود را پژواک نام نیما می‌داند. در دفتر مورد اشاره، زیر عنوان “یادداشت برای خواننده ـ و احتمالا منتقد” نکته‌هایی آمده است، که خواننده را به دیدگاههای او نزدیکتر می‌سازد.

او می‌نویسد: “کسانی از دیگرگونی شعر من، یا سبک و سلیقه من (در مقایسه با گذشته‌های دور) سخن گفته‌اند و می‌گویند. من می‌گویم چنین نیست. اما اگر در این مدعاها وجهی از واقعیت موجود باشد، می‌بایست جور دیگری مطرح شود. من هرگز از بیرون وارد شعر نمی‌شوم، بلکه از درونِ شعر به بیرون سرک می‌کشم. من پنجاه سال است محاط در شعرم. همه چیزم را به پایش ریخته ام، و این ادعا نیست. خیلی‌ها می‌دانند در واقع من استمرار بلاانقطاع شعرم. من و شعرم در هیئتی جدایی ناپذیر، مثل یک جریان در بستر زمان و مکان می‌غلتیم و می‌رویم. بستر ما (سبک، شکل و…) حاصل این غلتیدن ماست.” در پایان یادداشت آتشی آمده است: “… شعر من آواز مستمر وجود من است.

در جهانی که وجود مرا از وجود دیگران می‌پردازد و ادامه می‌دهد. دیگرانی که پیوسته به هم و. .. تنهایند. چون تنهایند به هم پیوسته اند. تنهایی می‌شود شعرشان.” با وجود وفا داری به فرهنگ جنوب، آتشی از اوایل دهه چهل با دیدی جهان بینانه‌تر عمل کرد و سروده‌هایش به تدریج جهان شمولی وسیع‌تری پیدا کردند. محمد حقوقی در این باره می‌گوید: “منوچهر آتشی، درست در زمانی که مهدی اخوان ثالث از”زمستان” بیرون آمده بود و به “آخر شاهنامه”ی خود می‌رسید واحمد شاملو با”هوای تازه”ی خویش روی به “باغ آینه” داشت، سواربر توسن شعری با سکه‌ای دیگر، اشعار مرده و ایستای رمانتیک سیاه سال‌های ۳۰ را باپخش “آهنگ دیگر” زنده و پویای خود از سکه انداخت…”. در این دورهاست که آتشی می‌کوشد میان فرهنگ شهر و روستا نوعی آشتی یا دست کم همزیستی مسالمت آمیز برقرار کند:

چه پروا/ بادبان از ورق پاره‌ها داریم/ و دفتری قطور در گریبان/ می‌رانیم/ بر موج زار حادثه/ شعر بر کاغذ نوشته می‌شود اما/ نفس/ ظرطه در غزل ما وزنده است/ و باد/ به شرط کرانه ما/ معنا می‌شود/ چه پروا/ بادبان از ورق پاره‌ها پر کرده‌ایم/ و ورق پاره پر شعر/ شعر پر اندیشه/ و اندیشه از نفس ما که شرطه‌ی دریاهای ظلمانی است/ می‌وزد/ نفسی که توفان‌ها را/ آرام می‌کند/ و دریا را/ به خلیج‌های خلوت/ یدک می‌کشد/ چه پروا/ باد گو بنال . بپیچد برخود/ دریا در دفترهای ماست.

آتشی دوبار ازدواج کرد و هر دو به جدایی کشید. همسر اول و دخترش از آن ازدواج، که وکیل است، مقیم امریکا هستند. آتشی گفته است که اصرارش در نرفتن از ایران، سبب این جدایی شد. از شاعر ایلیاتی یازده دفتر شعرباقی مانده است: “آهنگ دیگر”(۱۳۳۹)، “آواز خاک” (۱۳۴۷)، “دیدار در فلق”(۱۳۴۸)، “وصف گل سوری”(۱۳۶۷)، “گندم و گیلاس”(۱۳۶۸)، “زیباتراز شکل قدیم جهان”(۱۳۷۶)، “چه تلخ است این سیب”(۱۳۷۸)، “حادثه در بامداد”(۱۳۸۰) و سه دفتر شعر دیگر با نام‌های “اتفاق آخر”، “حادثه در بامداد” و “خلیج وخزر”. از او همچنین مجموعه‌ای از مقاله‌ها و نوشته‌ها و تعدادی ترجمه، باقی مانده است.

منبع: برترینها