بایگانی دسته ی : علمی

برای مثال یک فردی که دچار قطع عضو از ناحیه دست شده با استفاده از یک بازوی مجازی بر روی صفحه نمایش می‌تواند درد اندام خیالی خود را کاهش دهد.اندام خیالی(Phantom limb) به احساسی گفته می‌شود که اندام قطع شده یا جدا شده (یا حتی یک عضو مثل آپاندیس) همچنان به بدن متصل است و به شکل سابق قابل استفاده است. تقریباً ۶۰ تا ۸۰ درصد افرادی که دچار قطع عضو شده‌اند، اندام خیالی را حس می‌کنند و اکثریت آن‌ها این حس را دردناک می‌دانند.به گفته محققان این پژوهش، این راه جدید می‌تواند راه حلی برای این مشکل مداوم باشد. این پژوهش که بر روی ۱۴ بیمار انجام شد با موفقیت توانست درد این بیماران را تا ۵۰ درصد کاهش دهد.این بیماران بوسیله فناوری واقعیت مجازی از اندام از دست رفته خود استفاده کردند و با این کار احساس وجود آن اندام در آنها تداعی و زنده شد و در نهایت منجر به کاهش درد آنها شد.در طول این بازی آنها با استفاده از اندام مجازی خود به راندن یک ماشین مسابقه ای مشغول شدند و به این صورت از اندام قطع شده خود به صورت مجازی استفاده کردند.به گفته محققان این پژوهش این استراتژی جدید می‌تواند یک راه حل درمانی فوق العاده برای بیمارانی باشد که پس از قطع عضو از درد اندام خیالی رنج برده و هنوز به نبود آن اندام عادت نکرده اند.

منبع: baharnews.ir

منبع: baharnews.ir

روزنامه «شهروند» نوشته است: ما بیماری کارگران معدن زغال‌سنگ را گرفته‌ایم، در تهران، شهری که هیچ معدن زغال‌سنگی ندارد. در ریه‌هایمان، در نفس‌هایمان، در هر سلامی که می‌گوییم، سیاهی ته‌نشین شده است. خودمان خبر نداریم اما یک روز می‌گویند ریه‌هایمان سیاه شده است. یک روز خیلی معمولی بود که فهمید ریه‌هایش سیاه شده و برای همین هم هست که گاه و بیگاه نفس‌هایش تنگ می‌شود. وقتی دستگاه برونکوسکوپی را در ریه‌هایش می‌چرخاندند، انبوه ذرات کوچک سیاه رنگ خبر از بیماری نادری می‌داد که شش‌های او را سیاه کرده و بخشی از راه‌های هوایی را بسته بود. روی پرونده‌اش نوشتند: «مبتلا به آنتراکوز». این را «محمد» می‌گوید، با نفس‌های تنگ که خیلی از روزها نصفه بالا می‌آید و طاقتش را طاق می‌کند. زیاد راه نمی‌رود و در روزهایی که کیفیت هوا در وضع قرمز است، او یکی از خانه‌نشینان این شهر است.  یک روز سرد زمستان نتیجه آزمایشش را به دستش دادند و به او گفتند که بخشی از بافت ریه‌اش سیاه و تخریب شده است: «اول پرسیدند کجا کار می‌کنم. گفتم که کارمندم. بعد گفتند سابقه کار در مراکزی که با دود سروکار داشته باشد را داشته‌ام؟ مثلا تنور نانوایی یا هر کار دیگری اما من چنین سابقه‌ای نداشتم. خیلی سوال کردند اما آخرش گفتند این بیماری دود است و باید مدارا کنم، درمان ندارد.» آنتراکوز یا همان سیاه ششی که برخی پزشکان به آن می‌گویند بیماری ریه سیاه، بیماری رایج در میان کارگران معدن‌های زغال‌سنگ بوده و سال‌هاست مواردی از ابتلا به این بیماری در جهان گزارش نمی‌شود. به همین دلیل هم در کشورهای پیشرفته، مراکز علمی و بیمارستان‌هایی که به‌طور تخصصی در زمینه بیماری‌های ریوی و تنفسی تحقیق می‌کنند، بررسی‌های جدید درباره این بیماری را سال‌هاست که متوقف کرده‌اند. درحالی‌که دنیا سیاه ششی را به فراموشی سپرده است در تهران، شهری که هیچ معدن زغال‌سنگی ندارد، پزشکان حالا درگیر بررسی پرونده‌هایی شده‌اند که نشان می‌دهد تهرانی‌ها بیماری کارگران معدن زغال‌سنگ را گرفته‌اند.  «محمد» تنها یکی از آنهاست که در پنجاه و چند سالگی برای نخستین بار متوجه شد ریه سمت راستش را همان چیزی که پزشکان به آن می‌گویند «دوده» پر کرده است. مردی که نه لب به سیگار زده و نه در تمام سال‌های عمرش کاری با زغال و معدن و دود داشته است اما حالا ریه‌هایی دارد پر از ذرات سیاه متراکم که نفس کشیدن را برایش سخت کرده: «به من گفتند روند تخریب بافت ریه‌ات از سال‌ها قبل شروع شده و خبر نداشتی. بخشی از ریه‌ام به گفته پزشکان تغییر شکل داده و آسیب دیده. همه آنها می‌گویند باید با همین ریه معیوب تا آخر عمر زندگی کنی.» در شمال تهران و آخرین نقطه خیابان دارآباد بعد از یک سربالایی تند که به باغی تاریخی و مفرح می‌رسد، بیمارستانی هست که پزشکانش درد نفس‌های شهر را خوب می‌شناسند. بیمارستان «مسیح دانشوری»، اما در خوش آب‌وهواترین نقطه تهران ایستگاه آخر برای بسیاری از مردمان این شهر است که با نفس‌های تنگ می‌آیند و با پرونده‌های سیاه می‌روند.  دکتر «سیدمحمد سیدمهدی»، مسئول واحد تحقیقات آلودگی هوا و بیماری‌های شغلی در همین بیمارستان است و آنتراکوز و ریه‌های سیاه را خوب می‌شناسد. او است که به «شهروند» می‌گوید: «آنتراکوز یک بیماری ریوی است که تشخیص آن اغلب با برونکوسکوپی اتفاق می‌افتد. درواقع زمانی که با برونکوسکوپ داخل ریه و راه‌های هوایی را می‌بینند که پر از دانه‌ها و ذرات سیاه است، این بیماری تشخیص داده می‌شود و از این جهت بیماری خطرناکی است که می‌تواند بافت ریه را تخریب کند.» به گفته او آنتراکوز را به‌عنوان بیماری کارگران معدن زغال‌سنگ می‌شناسند علاوه بر این در گذشته می‌گفتند این بیماری با تنور هم ارتباط دارد، چون شیوعش در میان زنانی که در فضاهای بسته نان می‌پختند، بیشتر بود: «درحال حاضر در منابع علمی غربی اطلاعات زیادی درباره این بیماری نمی‌بینیم، چون مشکل‌شان نیست و درواقع از این بیماری عبور کرده‌اند. به نوعی این بیماری در کشورهای پیشرفته ریشه‌کن شده است ولی در ایران و تهران موارد جدیدی از این بیماری گزارش می‌شود. دست‌کم سالی ۶۰ بیمار مبتلا به آنتراکوز تنها در بیمارستان مسیح دانشوری پذیرش می‌شوند. در بررسی‌هایمان به تازگی متوجه شدیم سالانه حدود ۳۰ نفر هم با همین بیماری در بیمارستان امام‌خمینی پذیرش می‌شوند. این آمار قابل توجهی است. ممکن است در سایر بیمارستان‌ها هم مبتلایان به این بیماری شناخته شده باشند و ما خبر نداشته باشیم. ممکن است بسیاری از بیماران اصلا شناخته نشوند، یعنی دچار این بیماری شده باشند اما چون در روند درمان به مرحله برونکوسکوپی نمی‌رسند، بیماری آنها تشخیص داده نمی‌شود، بنابراین ممکن است این بیماری از آنچه ما فکر می‌کنیم شایع‌تر باشد.» آنتراکوز می‌تواند سال‌ها بدون علامت بماند و در مراحل اولیه بی‌خطر باشد اما اگر علامتی داشته باشد اغلب خود را با تنگی‌‌نفس نشان می‌دهد. ممکن است پس از تشخیص پزشکان بتوانند بخشی از عوارض این بیماری را تسکین یا کاهش بدهند اما هیچ درمان قطعی ندارد و شش‌هایی که سیاه شدند همچنان سیاه می‌مانند؛ تا آخر عمر… رد پای متهم اصلی در شهری که نه معدن زغال‌سنگ دارد و نه در خانه‌هایش تنور نانوایی، ابتلا به بیماری کارگران معدن زغال‌سنگ چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟ برای پاسخ به این پرسش باید به دنبال متهم اصلی گشت، متهم اصلی یعنی همان ذرات سیاه متراکمی که آرام‌آرام در نفس‌های ما رسوب می‌کنند و ریه‌هایمان را سیاه و نفس‌هایمان را سخت. این متهم اصلی «کربن» است یا همان دوده که در گذشته بر گرد زغال سوار می‌شد و روی نفس‌های کارگران معدن می‌نشست. کربن عامل اصلی بیماری آنتراکوز یا همان بیماری کارگران معدن زغال‌سنگ معرفی شده است اما تنها نفس کشیدن در هوای مسموم معادن زغال‌سنگ نیست که می‌تواند نفس‌های انسان‌ها را به ذرات سیاه کربن آلوده کند. کربن یکی از آلاینده‌های هواست و مباحث مربوط به مضرات آن برای سلامت انسان سرفصل‌های متعدد و مفصلی در مطالعات و تحقیقات آلودگی هوا دارد و یکی از خطرناک‌ترین آلاینده‌هاست. آلودگی دوده یا کربن سیاه از احتراق ناقص تجهیزات احتراقی و به‌ویژه خودروهای دیزلی تولید می‌شود. اتوبوس یا مینی‌بوس فرسوده‌ای که هن‌و‌هن‌کنان از سربالایی کوچه‌ای بالا می‌روند یا همان خودرویی که هنگام حرکت دود سیاه غلیظی از اگزوزش به هوا می‌رود، همین‌ها منبع اصلی تولید همان کربنی هستند که به هوا می‌رود و می‌شود آلاینده و روی نفس‌های ما می‌نشیند. مشکل اصلی آلاینده کربن این است که می‌آید و نمی‌رود و به همین دلیل است که در مجاری هوایی رسوب می‌کند و می‌شود آنتراکوز: «کربن یا دوده از این منظر خطرناک است که بدن ما هیچ مکانیزمی برای مواجهه با آن ندارد؛ یعنی نه می‌تواند آن را دفع و نه جذب کند و بخشی از بیماری‌های قلبی و عروقی توسط آن ایجاد می‌شود. کربن یا همان سوت می‌تواند ژنتیک را تغییر دهد و همچنین می‌تواند موجب تکثیر سلولی شده و از آلاینده‌هایی است که تأثیر آن در ایجاد سرطان به اثبات رسیده است.» اینها حرف‌های دکتر «وحید حسینی»، مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هواست. در بررسی‌ و آنالیز آلاینده‌های هوا، کربن در همان گروهی از آلاینده‌ها جای می‌گیرد که در خبرها به آن می‌گویند: «ذرات معلق کوچکتر از ٢,۵ میکرون.» خیلی‌ها فکر می‌کنند ذرات معلق یعنی همین گردوغبار صبحگاهی و بعد هم چون شنیده‌اند که بدن انسان بخش زیادی از گردوغبارها از نوع طبیعی مثلا ریزگردهای برخاسته از بیابان را دفع می‌کند، نگرانی چندانی ندارند و در روزهایی که غلظت ذرات معلق بالاتر از حد استاندارد اعلام می‌شود مثل همه روزهای دیگر فعالیت می‌کنند، در شهر راه می‌روند و حتی ممکن است تصمیم بگیرند سری به دربند و درکه بزنند و کوه‌پیمایی کنند! همه اینها و بعضا برداشت‌های نادرست ما از آلودگی هوا، انواع آلاینده‌ها و خطراتی که می‌تواند برای سلامت‌مان داشته باشد، درحالی است که ذرات معلق از خطرناک‌ترین آلاینده‌های هوا برای سلامت انسان هستند به‌ویژه اگر جزو گروه کوچکتر از ٢.۵ میکرون‌ها باشند، چرا که درواقع همین ٢.۵ میکرونی‌ها هستند که می‌توانند از بافت سلولی ریه‌ها و برونش‎ها عبور کرده و وارد خون شوند. همین چند وقت پیش زمانی که گروهی از کارشناسان آلودگی هوا و پزشکان متخصص در زمینه بیماری‌های تنفسی برای شرکت در یک برنامه تخصصی با نام «تهران، شهر بدون دوده» به تهران آمده بودند، دکتر شیلخت، پزشک متخصص بیماری‌های ریوی از کشور سوییس درباره اثرات مرگبار ذرات معلق بر سلامت انسان گفت: «هر فرد روزانه در حدود ۱۰ تا ۲۰ مترمکعب هوا تنفس می‌کند و از این طریق روزانه ۴۰‌میلیارد ذرات معلق وارد سیستم تنفسی‌اش می‌شود. از این ذرات آنهایی که قطری کمتر از ۳ میکرون دارند وارد برونش‌‌ها می‌شود و ذرات کوچکتر از یک میکرون می‌توانند به آلوئول ریه‌ها نفوذ کنند و از طریق انتقال به خون به بافت‌های بدن وارد می‌شوند. طبق مطالعات ما آمار مرگ‌ومیر ناشی از ذرات معلق و اوزن برای جمعیت شهری ۱۰۰‌ میلیون نفری معادل ۱۵ هزار بیماری قلبی، ۱۲ هزار بیمار ریوی، ۸ هزار مورد بیمار مغزی، ۵ هزار عفونت ریوی در کودکان و ۲۰۰‌ هزار مورد سرطان است.» کیفیت هوایی که انسان‌ها نفس می‌کشند و همین شاخصی و عددی که معیار و مبنای اعلام کیفیت هوا در هر روز است برمبنای بررسی غلظت میزان آلاینده‌هاست. کار دستگاه‌های سنجش کیفیت هوا این است که میزان و غلظت انواع گازها و ذرات موجود در هوا را بسنجند. برای بسیاری از آنها حد سلامت وجود دارد. حد سلامت یعنی این‌که اگر غلظت آلاینده‌ای مثل مونواکسیدکربن در حد مجاز باشد، برای سلامت انسان خطری ندارد اما کربن سیاه یا همان دوده جزو آلاینده‌هایی است که هیچ حد سلامتی برای آن وجود ندارد. این نکته‌ای است که دکتر «وحید حسینی» مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا درباره آن به «شهروند» می‌گوید: «کربن سیاه حد سلامت ندارد چون بدن ما در برابر دوده خیلی آسیب‌پذیر است و به همین دلیل دوده اصلا نباید در هوا وجود داشته باشد. در بسیاری از کشورهای جهان این آلاینده را به کلی با استفاده از فیلترهای دوده حذف کرده‌اند اما درحال حاضر دوده یا کربن سیاه ۱۰ تا ۱۵‌ درصد جرم ذرات معلق کمتر از ٢,۵ میکرون موجود در هوا را تشکیل می‌دهد. ما بارها گفته‌ایم کربن سیاه آلاینده‌ای است که باید روی آن حساب ویژه باز کنیم چون بسیار خطرناک است. البته درباره بحث سلامت و تأثیر آلودگی هوا روی بیماری‌ها، وزارت بهداشت باید نظر قطعی را بدهد اما به‌هرحال تهران که معدن زغال‌سنگ ندارد و ما باید از خودمان بپرسیم چطور است که مردم این شهر به بیماری کارگران معدن مبتلا شده‌اند و بدن آنها کربنی را که در دستگاه تنفسی‌شان جمع شده از کجا جذب کرده است؟ ابتلای مردم به بیماری‌هایی مثل همین آنتراکوز و بعضا گزارش‌هایی که درباره سایر بیماری‌های تنفسی می‌شنویم، نشان می‌دهد هشدارها و نگرانی‌های ما درباره این آلاینده بی‌دلیل نبوده است.» به گفته مدیرعامل شرکت کنترل کیفت هوا، منبع اصلی دوده یا همان کربن سیاه احتراق ناقص است و درحال حاضر بیشترین حجم دوده یا سوت را درتهران، خودروهای دیزلی تولید می‌کنند که بدون فیلتر دوده در شهر درحال ترددند و همچنین موتورسیکلت‌های کاربراتوری و خودروهای کاربراتوری تولید‌ قبل از سال ۸۲ که البته سال‌ها پیش از این روزها باید از چرخه حمل‌ونقل تهران خارج می‌شدند. او بیماری آنتراکوز یا همان سیاه ششی را می‌شناسد اما درنهایت پاسخ به این پرسش را که این بیماری تا چه اندازه می‌تواند ناشی از وجود کربن در هوای تهران باشد، نیازمند انجام مطالعات دقیق و تخصصی می‌داند، همان‌طور که سیدمهدی، مسئول تحقیقات آلودگی هوا و بیماری‌های شغلی بیمارستان مسیح دانشوری هم می‌گوید: «یک‌سری عوامل اثرگذار در ارتباط با ابتلا به بیماری آنتراکوز مطرح است مثل قرار گرفتن در معرض دوده تنور یا کسانی که شغل‌شان به نوعی با دود سروکار دارد و پای کوره هستند. همچنین ارتباط بیماری سل با آنتراکوز مطرح شده است ولی درباره این‌که آلودگی هوا دقیقا چه تأثیری در این زمینه دارد تحقیقاتی در ایران انجام نشده اما ترکیباتی که در هوا وجود دارند مثل دوده این پتانسیل را دارند که در ایجاد این بیماری تأثیرگذار باشند ولی ما برای این‌که قطعی در این زمینه صحبت کنیم نیازمند انجام تحقیقات هستیم، به‌هرحال آنچه ما می‌بینیم این است که این بیماری وجود دارد و تعداد بیشتری از مردم با علایم مشابهی مراجعه می‌کنند.» بخشی از تحقیقاتی که سیدمهدی از آن حرف می‌زند بررسی نوع کربن موجود در هوای تهران و ذرات کربن موجود در ریه‎‌های سیاه شده مبتلایان به بیماری آنتراکوز است و البته مراحل پیچیده دیگری که نیازمند اعتبارات و از سوی دیگر همکاری بین مراکز درمانی و سازمان‌های مطالعاتی و اجرایی مرتبط در حوزه آلودگی هواست. مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا در گفت‌وگو با «شهروند» تأکید می‌کند که این شرکت آمادگی دارد تا در زمینه شناخت بیشتر این بیماری و آنالیز آلاینده کربن سیاه با نهادهای تحقیقاتی همکاری کند: «ما علاقه‌مندیم اثرات دوده بر سلامت مردم را بسنجیم، به‌هرحال این آلاینده‌ای است که در بسیاری از کشورهای جهان از هوا حذف شده و اگر بیمارستان مسیح دانشوری در بخش مطالعات مربوط به حوزه درمان سرمایه‌گذاری کند، ما هم در بخش اندازه‌گیری آلاینده‌ها می‌توانیم سرمایه‌گذاری کنیم.» با وجود این‌که هر ساله خبرهای زیادی درباره آلودگی هوا در تهران و دیگر شهرهای کشور منتشر می‌شود اما بررسی و پیگیری روند بیماری‌های مرتبط با آلودگی هوا نشان می‌دهد که حتی در مراکز تحقیقاتی و تخصصی کشور هم مطالعات دقیقی درباره تأثیر آلودگی هوا بر سلامت مردم انجام نشده است. به همین دلیل است که ممکن بعضا پزشکان با موارد نادر و حتی نگران‌کننده‌ای از بیماری‌هایی که احتمال می‌رود ناشی از آلودگی هوا باشند مواجه شده باشند اما به دلیل این‌که مجموعه این اطلاعات در جایی ثبت و تجمیع نمی‌شود و عمدتا در مراکز درمانی و پژوهشی پراکنده است، بخشی از تأثیرات مهم و تکان‌دهنده آلاینده هوا بر سلامت مردم همچنان ناشناخته مانده و ابتلای آنها به بیماری‌هایی مثل آنتراکوز که گمان می‌رود ارتباط نزدیکی به آلودگی هوا داشته باشند به مردم گزارش نمی‌شود. آنچه بیشتر مردم در ارتباط با تأثیر آلودگی هوا شنیده‌اند مربوط به تأثیری است که تنفس هوای آلوده می‌تواند بر احتمال ابتلا به سرطان داشته باشد. این درحالی است که مجموعه‌ای از بیماری‌ها به‌ویژه بیماری‌های تنفسی، قلبی و عروقی هستند که عموما افراد در معرض هوای آلوده را از دوران میانسالی به بعد تحت‌تأثیر قرار می‌دهند و می‌توانند موجب مرگ زودرس آنها شوند اما آمارهای آنها دست‌کم در ایران در شمار مرگ‌ومیرهای ناشی از آلودگی هوا هم ثبت نمی‌شود، این نکته‌ای است که مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا درباره آن می‌گوید: «آماری که سالانه در ایران به‌عنوان آمار مرگ‌ومیر ناشی از آلودگی هوا ثبت شده، آمار مرگ‌ومیر بلافاصله است و آمار مرگ‌ومیرهای بلندمدت ناشی از آلودگی هوا در این آمار نیست. یعنی آمار سرطان و بیماری ریوی در آن نیست، به همین دلیل است که ما معتقدیم آمار ٢۶‌هزار نفری تلفات آلودگی هوا در ایران و ۵‌هزار نفری در تهران به‌طور سالانه کف آمار مرگ‌ومیر در اثر آلودگی هواست. البته در این میان بخش زیادی از تأثیرات آلودگی هوا بر سلامت ازجمله بیماری‌ها هم می‌تواند ناشناخته باشد.» آن‌طور که حسینی می‌گوید آنالیز و بررسی آلاینده‌ها در تهران نشان می‌دهد که پروفایل آلاینده‌های هوا در ایران تغییر کرده است. تحت‌تأثیر تغییرات سبک زندگی بخشی از آلاینده‌های قدیمی حذف شده و آلاینده‌های جدیدی اضافه شده است مثلا آلاینده‌هایی که به بی‌تکس معروفند یا NO2 که در سال‌های اخیر در هوای تهران رو به افزایش است. حسینی درعین‌حال خطرناک‌ترین آلاینده هوای تهران را ذرات معلق کوچکتر از ٢,۵ میکرون اعلام و تأکید می‌کند که خطرات ذرات معلق و تاثیرات آنها بر سلامت هنوز آنچنان که باید برای برنامه‌ریزان و مسئولان کشور مشخص نشده است. درست است که غلظت ذرات معلق در تهران به‌عنوان مهم‌ترین آلاینده روزانه اعلام می‌شود اما در ایران برنامه جامعی برای پرداختن به مواد و عناصر تشکیل‌دهنده ذرات معلق و پایش آن وجود ندارد. حذف کربن سیاه از هوا و نجات جان و ریه‌های انسان‌ها در جهان دو راهکار داشته است؛ نخست تجهیز خودروهای دیزلی و آلاینده به فیلترهای دوده که تأثیر کوتاه‌مدت دارد و موجب کاهش غلظت کربن سیاه یا همان دوده در هوا می‌شود و دوم سیاست‌های اجرای سختگیرانه برای منع تولید و تردد خودروهایی که نمی‌توانند استانداردهای زیست‌محیطی لازم را پاس کنند و همچنین تأمین سوخت‌های کم گوگرد برای خودروهای دیزلی است. این‌که آلودگی هوا با سلامت انسان‌ها چه می‌کند و چگونه می‌تواند سلامت یک یا چند نسل را به مخاطره بیندازد در کلام و سخنرانی‌های مسئولان در روزهای آلوده ‌سال و همچنین همزمان با تبلیغات انتخاباتی به کرات شنیده می‌شود اما این‌که آنها در عمل تا چه اندازه به آلودگی هوا اهمیت می‌دهند از همین جا پیداست که بخش عمده قوانین و برنامه‌های کاهش آلودگی هوا که تاثیرات عملی در کیفیت هوا دارد، سال‌هاست که از این کمد به آن کتابخانه و از کتابخانه آن سازمان به بایگانی سازمان دیگری پاسکاری می‌شود. نه این‌که فکر کنید خطرات دوده سیاه – عامل اصلی ابتلا به بیماری آنتراکوز – برای مسئولان کاملا ناشناخته است، آنها سال‌هاست که می‌دانند آلودگی دوده چه خطرات مرگباری می‌تواند برای سلامت مردم داشته باشد و برای همین هم سال‌ها پیش دولت در مصوبه‌ای همه خودروهای دیزلی را که منبع اصلی تولید کربن و انتشار آن در هوای تهران هستند ملزم به استفاده از فیلتر دوده کرده، چرا که بالغ بر ۷۵‌ درصد دوده ناشی از فعالیت‌های حمل‌ونقل و موتورهای دیزلی است. البته در مصوبه خدابیامرز دیگری هم قرار بوده همه خودروهای فرسوده که بعضی‌هاشان ازجمله پیکان‌ها قادرند چند برابر وزنشان در‌ سال دوده – همان کربن سیاه – تولید کنند را از رده خارج کند اما وقتی نوبت به اجرای این مصوبات می‌رسد کافی است یکی از ده‌ها سازمان مرتبط در فرآیند پیچیده موازی‌کاری‌های مدیریتی اما و اگری در جریان اجرای کار بیاورد، آن وقت است که می‌توان اجرای یک مصوبه زیست‌محیطی را برای چند‌ سال دیگر تعلیق کرد و به تعویق انداخت. فیلترهای دوده برای خودروهای دیزلی وارد ایران شده‌اند اما نصب آنها زیرساخت‌هایی می‌خواهد که دولت هنوز موفق به فراهم‌کردن آنها نشده است، یکی از مهم‌ترین آنها ارایه سوخت مناسبی است که خودروهای دیزلی تجهیز شده به فیلترهای دوده را با مشکل مواجه نکند. از سوی دیگر خودروسازان به دلیل هزینه‌های نسبتا سنگین این فیلترها و از سوی دیگر نوسانات میزان گوگرد در سوخت زیر بار اجرای مصوبه و درواقع قانون الزام نصب فیلتر دوده نمی‌روند. در همین روزها هم خودروسازان خارجی و حتی برندهای معتبری مثل بنز که نمی‌توانند خودروهای آلاینده‌شان را به دلیل استانداردهای سخت‌گیرانه در بازارهای اروپایی به فروش برسانند در نبود ضمانت‌های اجرایی برای قانون منع تردد خودروهای دیزلی بدون فیلتر در ایران همچنان درحال وارد کردن خودروهای دیزلی غیراستاندارد به بازارهای ایرانند و برایشان فرش قرمز هم پهن شده است! همه خودروهای دیزلی سنگین در ایران از نوع آلاینده چند صدهزار دستگاه بیشتر نیستند، آمار دقیق‌ترشان به گفته مسئولان ٢٣٠‌ هزار خودروی دیزلی بدون فیلتر است و شمار خودروهای سواری فرسوده هم خیلی بیش از اینها نیست اما همین تعداد خودرو که آمارشان به یک‌میلیون دستگاه هم نمی‌رسد و در تهران زیر ۵٠٠‌ هزار خودرو هستند بی‌هیچ نگرانی در خیابان‌ها و جاده‌ها با دودکش‌های روشن به سمت آسمانی که دیگر آبی نیست، در رفت و آمدند. آنها منبع اصلی تولید همان ذرات معلق مرگباری‌اند که کربن هم بخشی از آنهاست. خیلی از آنها نمی‌دانند دودکشی که مستقیم به ریه‌های شهر وصل کرده‌اند و این دوده‌ای که به قلب آسمان می‌فرستند چگونه سوار بر نفس‌های سنگین در قلب‌ها و ریه‌های مردمی ته‌نشین می‌شود که با ته‌مانده نفس‌هایشان، آخرین امیدها را روی سربالایی تند دارآباد می‌کشند و با خودشان به بیمارستانی می‌آورند که شاید برایشان ایستگاه آخر است.

منبع: baharnews.ir

دکتر علیرضا کیاست  با بیان اینکه شیمی یک رشته‌ پرطرفدار در میان دانش‌آموزان است چرا که دانش‌آموزان در این رشته با واقعیت‌ها آشنا می‌شوند، اظهار کرد: وقتی دانشجویانی که به‌تازگی وارد رشته ‌شیمی شده‌اند را می‌بینم، متوجه می‌شوم این دانشجویان واقعاً علاقه‌مند هستند که در زمینه شیمی فعالیت کنند. وی افزود: دانشجویان رشته‌ شیمی پس از اخذ مدرک لیسانس خود می‌توانند در گرایش‌های مختلفی مانند شیمی آلی، تجزیه، معدنی،‌ شیمی فیزیک،‌ فیتوشیمی و شیمی دارویی ادامه تحصیل دهند که هر کدام از این گرایش‌ها زمینه‌های خاص خود را دارند. این عضو هیأت‌ علمی گروه شیمی دانشگاه شهید چمران اهواز گفت:‌ ما در کشوری زندگی می‌کنیم که از نعمت نفت و گاز برخوردار است و باید از این نعمت‌ها صیانت و پاسداری کنیم؛ به عبارت دیگر باید به نحوی از این منابع استفاده کنیم که کشورمان در مسیر پیشرفت و توسعه پایدار قرار گیرد. کیاست خاطرنشان کرد:‌ در چند دهه گذشته با رهنمودهای رهبر معظم انقلاب، کشور در مسیری گام برداشته است که از خام‌فروشی پرهیز کند و بیشتر به سمت تولید محصولاتی که ارزش افزوده بیشتری دارند، گام بردارد اگر توجه کنید می‌بینید که مراکز پتروشیمی با حجم بسیار زیادی در حال توسعه هستند و اگر مشکل تحریم‌ها نبود حجم پذیرش دانشجوی شیمی ما حتی پاسخگوی نیاز کشور نبود و نیازمند افزایش ظرفیت‌ها بودیم. وی در خصوص وضعیت بازار کار دانشجویان شیمی، تصریح کرد: ‌باید پرسید که آیا داشتن شغل تنها به معنای استخدام در یک سازمان دولتی است؟ قطعاً اگر نگاهی به کشورهای توسعه‌ یافته بیندازیم می‌بینیم که در آن کشورها شرکت‌های دانش‌بنیان رشد قارچ‌گونه‌ای داشته‌اند. استاد شیمی دانشگاه شهید چمران اهواز ادامه داد: این شرکت‌های دانش‌بنیان هستند که طرح و ایده ارائه می‌دهند و آن را پرورش داده و سپس دانشجو را جذب و تلاش می‌کنند که با ایجاد سازوکارهایی ساده و با هزینه‌های اندک محصولات نوآورانه‌ای را تولید کنند. بازار کشورها نیز اغلب در تصرف این شرکت‌های دانش‌بنیان است. کیاست گفت:‌ در دانشگاه‌های ما، طی چهار سال معلومات زیادی به‌صورت تئوری به دانشجو منتقل می‌شود که شاید برای فرد کاربردی نداشته باشد؛ البته در چند سال اخیر در این حوزه تلاش‌هایی شده است تا بتوانیم تئوری را به کار پژوهشی تبدیل کنیم و نتیجه آن نیز در فعالیت دانشجویان کارشناسی ارشد و دکتری، خود را نشان داده است. وی افزود: ‌دانشجویان دوره‌های تحصیلات تکمیلی مقالات متعددی در مجلات معتبر علمی چاپ کرده‌اند و به‌خوبی در مرز دانش در حال فعالیت هستند اما شاید فعالیت‌های آن‌ها به‌صورت هدفمند انجام نمی‌شود، در حالی‌که در کشورهای خارجی گروه‌های تحقیقاتی در خصوص یک موضوع خاص مطالعه و تلاش می‌کنند پژوهش خود را به یک فناوری وصل کنند تا نتیجه آن بتواند به تولید یک محصول بیانجامد و مورد استفاده جامعه قرار گیرد. رییس دانشکده علوم دانشگاه شهید چمران اهواز ادامه داد: این در حالی است که ما پژوهش‌های بسیاری انجام می‌دهیم اما چون این تحقیقات هدفمند نیستند قطعاً به یک فناوری نیز وصل نمی‌شوند؛ امروزه با تشکیل پارک‌های علم و فناوری تلاش شده است که این مشکل تا حدی برطرف شود. وی اظهار داشت: ‌اگر به واحدهای پتروشیمی نگاه کنیم می‌بینیم اطراف ما کاتالیزورها و ترکیبات شیمیایی متعددی وجود دارد که هنوز توان سنتز آن‌ها را نداریم، ترکیباتی که شاید واقعاً نیاز به زیرساخت‌های پیچیده‌ای برای سنتز نداشته باشند اما همه آن‌ها وارداتی هستند. این استاد دانشگاه شهید چمران اهواز با بیان اینکه باید تلاش شود تا سدّ میان پژوهش و فناوری شکسته شود، تصریح کرد: قطعاً یکی از وظایف وزارت علوم،‌ تحقیقات و فناوری این است که راهکاری را در برابر محققان قرار دهد تا بتوانند از این سدّ عبور کنند. دانشجویان نیز اگر اعتمادبه‌نفس داشته باشند و فعل خواستن را صرف کنند، قطعاً به هدفی که برای خود مشخص کرده‌اند خواهند رسید. کیاست تأکید کرد: باید تغییراتی در سیاست‌های خود ایجاد کنیم که دانشجویان با تکنولوژی‌های نو آشنا شوند و اگر این مسأله رعایت شود دانشجویان هیچ مشکلی نخواهند داشت. اغلب تکنولوژی‌های موجود در صنعت ما متعلق به سال ۱۹۹۰ یا پیش از سال ۲۰۰۰ است اما مباحث تئوری که به دانشجویان آموزش داده می‌شود شاید مربوط به تکنولوژی‌های سال ۲۰۱۵ باشد؛ به همین دلیل زمانی که این دانشجو وارد صنعت می‌شود این تئوری‌ها را در صنایع مشاهده نمی‌کند و در واقع همخوانی بین تکنولوژی موجود در صنعت و تئوری ارائه‌ شده در دانشگاه وجود ندارد.

منبع: baharnews.ir

سفینه فضایی «پروگرس ام.اس-۰۴» روز پنجشنبه هنگام خروج از جو کره زمین آتش گرفت و به قطعات کوچک تقسیم شد.  شبکه دوم تلویزیون دولتی روسیه گزارش داد: به احتمال زیاد قطعات لاشه سفینه پروگرس در جمهوری تووا در منطقه سیبری روسیه سقوط کرده است. خبرگزاری ایتارتاس هم به نقل از شاهدان عینی نوشت: قطعات لاشه سفینه پروگرس در منطقه ای به نام «ایشتی خم» در جمهوری تووا سقوط کرده است. رسانه روسی افزود: سفینه پروگرس در ارتفاع ۱۹۰ کیلومتری بر فراز جمهوری تووا دچار وضعیت اضطراری شده و آتش گرفت و قطعات آن در یک منطقه کوهستانی سقوط کرد.   خبرگزاری روسی اینترفاکس پیشتر گزارش داده بود که ارتباط مخابراتی (تله متری) سفینه باری پروگرس مدت کوتاهی پس از پرتاب از پایگاه فضایی بایکانور با ایستگاه کنترل زمینی قطع شد.این سفینه حامل ۲ تن محموله از جمله مواد غذایی، کپسول های هوا، تجهیزات و دستگاههای علمی برای ایستگاه فضایی بین المللی بود. در گزارش رسانه روسی گفته شد که ارتباط با سفینه باری ۳۸۳ ثانیه پس از پرتاب قطع شد و به احتمال زیاد یکی از دلایل بروز این مشکل، قرار گرفتن آن در یک مدار دیگر بود.   براساس برنامه تنظیم شده، قرار بود این سفینه باری روز شنبه به ایستگاه فضایی بین المللی محل استقرار فضانوردان متصل و محموله به این سازه فضایی منتقل شود. در سال های اخیر چند سانحه فضایی در روسیه رخ داده و مسئولان بخش فضایی این کشور به همین دلیل مورد انتقادهای شدید قرار گرفته اند. آخرین مورد این سوانح، سقوط موشک فضایی ‘پروتون-ام’ روسی حامل ماهواره مکزیکی بود که روز ۲۶ اردیبهشت ماه ۱۳۹۴شمسی رخ داد. به گزارش رسانه ها، موشک ماهواره بر ‘پروتون-ام’ دقایقی پس از پرتاب از ایستگاه فضایی ‘بایکانور’ روسیه در قزاقستان سقوط کرد. یک ماه پیش از این حادثه نیز یک فضاپیمای باری سایوز روسی حامل سه تن بار پس از پرتاب در فضا از کنترل خارج شد و پس از مدتی در اقیانوس آرام سقوط کرد.این حادثه حدود پنج میلیارد روبل (معادل یکصد میلیون دلار) خسارت به روسیه وارد کرد. با این وجود روسیه پرتاب های فضایی را متوقف نکرده و سالانه چند فضاپیمای سرنشین دار یا باری را به مقصد ایستگاه فضایی بین المللی پرتاب می کند. ایستگاه فضایی بین المللی که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده، در مدار نزدیک و در ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است که روزی ۱۵ بار به دور این سیاره می گردد. این ایستگاه محصول همکاری مشترک سازمان های فضایی آمریکا، روسیه، اروپا، ژاپن و کانادا است. سازمان فضایی برزیل نیز با این برنامه همکاری می کند و چین نیز علاقه خود را برای پیوستن به این جمع به ویژه از طریق همکاری با سازمان فضایی روسیه اعلام کرده است. روسیه تنها دارنده امکانات پرتاب موشک برای حمل ماهواره و تاسیسات فضایی به کشورهای دیگر است که آمریکا و اعضای اتحادیه اروپا از این سامانه ها روسی استفاده می کنند و حتی از پایگاه های خارج از مرزهای خود نیز عملیات پرتاب را برای کشورهای دیگر اجرا می کند.

منبع: baharnews.ir

ایرینا موخینا رئیس گروه تحقیقاتی روسیه گفت: برای ساخت مغز مصنوعی از زیست ماده ای استفاده شده که از موش‌ها بدست آمده است.وی افزود: اجزا جمع آوری شده در یک لوله آزمایشگاهی ویژه قرار داده شدند و تحت تاثیر فرایندهای مختلف یک شبکه عصبی ویژه با قابلیت به خاطر سپردن و دارای حافظه تشکیل شد.به گفته موخینا، این دستاورد جدید به زیست شناسان روسیه اجازه می‌دهد تا به مطالعه مسائلی که پیشتر در مکانیسم حافظه انسان ناشناخته بود، پرداخته و همچنین بتوانند داروهای جدیدی برای درمان اختلالات حافظه، مانند بیماری پارکینسون بسازند.دانشمندان روسی از روش‌های منحصربفرد خود براساس یافته‌های تحقیقاتی استفاده کرده‌اند که به دلیل حساسیت این پروژه تاکنون جزئیات اعلام آن نشده است.

منبع: baharnews.ir