بایگانی دسته ی : علمی

به گزارش ایسنا، این کارشناسان در بررسی چگونگی تاثیر بی‌تحرکی بر قدرت مغز دریافتند سطح IQ در میانسالان انگلیسی که هر روز مسافت طولانی را رانندگی می‌کنند سریع‌تر افت می‌کند.یکی از متخصصان در این مطالعه گفت: پیش از این مشخص شده بود مرتب رانندگی کردن برای بیش از دو تا سه ساعت در روز برای سلامت قلب مضر است. همچنین بررسی‌ها حاکیست از آنجاییکه در طول رانندگی، ذهن کمتر فعال است این کار می‌تواند برای مغز هم آسیب‌رسان باشد.در این بررسی کارشناسان انگلیسی به مطالعه سبک زندگی بیش از ۵۰۰ هزار فرد ۳۷ تا ۷۳ ساله برای مدت زمان پنج ساله پرداختند و در این بازه زمانی از آنان تست هوش و حافظه گرفته شد.کارشناسان انگلیسی دریافتند ۹۳ هزار نفری که برای مدت دو تا سه ساعت در روز رانندگی می‌کردند در شروع مطالعه قدرت مغزی پایین‌تری داشتند و با گذشت زمان این روند کاهشی ادامه پیدا کرده است.به نوشته روزنامه ایندیپندنت، در حالیکه نتایج مطالعات نشان می‌دهد افت شناختی با کم تحرکی جسمی مرتبط است کارشناسان معتقدند فاکتورهای دیگر هم می‌توانند در این زمینه نقش داشته باشند.

منبع: بهارنیوز

محمدحسن انتظاری در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به مصرف نوشیدنی‌های حاوی کافئین مانند قهوه، چای و شیر کاکائو، اظهار کرد: مصرف قهوه، چای و کاکائو برای بیماری‌های مزمن مانند دیابت یا بیماری‌های قلبی مفید است؛ به شرطی که در حد متوسط مصرف شود و زیاده‌روی صورت نگیرد.وی با بیان اینکه مصرف غلیظ قهوه و چای منجر به کم خونی می‌شود، افزود: مصرف این نوشیدنی‌ها در افرادی که مبتلا به زخم معده بوده یا مستعد ابتلا به این بیماری هستند، موجب تشدید آن می‌شود و علاوه بر این ضربان قلب و فشارخون را نیز افزایش می‌دهد. به همین دلیل توصیه می‌شود که با احتیاط و به صورت رقیق مصرف شود تا فواید آن به حداکثر و عوارض آن به حداقل رسد.این متخصص تغذیه با اشاره به اینکه مصرف مواد غذایی حاوی آنتی اکسیدان مانند قهوه و چای از سرطان‌ها، دیابت و آلزایمر به صورت مستقیم جلوگیری می‌کند، اضافه کرد: میزان مصرف این دسته نوشیدنی‌ها در تمام افراد به یک اندازه نیست و باید با احتیاط نوشیده شوند.انتظاری پوکی استخوان و بی‌خوابی را از جمله عوارض مصرف بیش از اندازه قهوه دانست و افزود: قهوه به دلیل اینکه حاوی کافئین است موجب نشاط می‌شود و بسیاری از افراد با مصرف قهوه و چای خستگی خود را برطرف می‌کنند.

منبع: بهارنیوز

آخرین تحقیقاتی که در مرکز تحقیقاتی بیماری‌های آلزایمر دانشگاه نورث‌وسترن آمریکا انجام شد نشان می‌دهد علائم و نوع بیماری آلزایمر در افراد مختلف، به بخشی از مغز بستگی دارد که در افراد مبتلا تحت تاثیر قرار می‌گیرد. براساس این تحقیق، برخی نشانه‌های کلیدی برای این بیماری وجود دارند که احتمالا افراد آنها را به عنوان نشانه‌های بیماری درنظر نمی‌گیرند. محققان دانشگاه نورث وسترن در این باره می‌گوید افراد معمولا به دلیل این که علائم کاهش حافظه را نشان نمی‌دهند مورد درمان قرار نمی‌گیرند درحالی که نشانه‌های دیگری از بیماری آلزایمر را دارند.

به گفته محققان، مشکلات گفتاری ازجمله این علائم است که در افراد مبتلا به آلزایمر مشاهده می‌شود. زبان‌پریشی پیشرونده نوع خاصی از زوال عقل است که باعث کاهش توانایی فرد در پردازش جملات گفتاری و تلفظ کلمات می‌شود. بیماران ممکن است توقف‌های گفتاری، کاهش دامنه لغات و نیز استفاده نابه‌جا از کلمات را شاهد باشند. بروز مشکلات در زمینه نوشتن را نیز می‌توان از دیگرعلائم آلزایمر دانست.

فردی که مشکلی در املای کلمات ندارد، ممکن است ناگهان در این زمینه دچار مشکل شود. محققان تیم تحقیقاتی نورث وسترن همچنین می‌گویند بیماران آلزایمری ممکن است در زمینه خواندن مشکلاتی پیدا کنند؛ به عنوان مثال قادر به دنبال کردن جملات تا انتهای آنها نباشند یا یک پاراگراف کامل را بخوبی درک نکنند.در واقع آلزایمر اگر تشخیص داده نشود، افراد مبتلا فرصت مشارکت در درمان‌های کلینیکی این بیماری را از دست خواهند داد. افزایش آگاهی در مورد اشکال مختلفی که بیماری آلزایمر می‌تواند به خود بگیرد گام مهمی در تشخیص بموقع آن خواهدبود؛ اما این نشانه‌ها براحتی نادیده گرفته می‌ شوند.

منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، محققان معتقدند: در صورتیکه افراد به گونه‌ای رفتار کنند که سلامت مغز آنان ارتقا پیدا کند، از یک سوم موارد ابتلا به زوال عقلی پیشگیری می‌شود.محققان آمریکایی اظهار داشتند: جامعه باید به شیوه‌ای اقدام کند تا خطر ابتلا به زوال عقلی در تمامی دوران زندگی کاهش یابد و میزان ارائه مراقبت‌های درمانی برای مبتلایان بهبود بهبود پیدا کند. این اقدامات شامل در نظر گرفتن خدمات مراقبتی و اجتماعی ایمن و موثر به منظور همراه کردن مبتلایان به این بیماری با جامعه است. در این شرایط فرد مبتلا به زوال عقلی و اعضای خانواده‌اش مطمئن می‌شوند که جامعه آنان را پذیرفته و از آنان حمایت می‌کند.

در این مطالعه محققان آمریکایی نتایج مطالعات گذشته را که به بررسی فاکتورهای خطرزا در بروز زوال عقلی در تمام دوران زندگی پرداخته بودند، مورد توجه قرار دادند. به طور مثال نتایج مطالعاتی مورد بررسی قرار گرفت که ارتباط بین سطح تحصیلات، سلامت، فعالیت جسمی و خطر ابتلا به زوال عقلی را مورد ارزیابی قرار داده بودند.محققان آمریکایی دریافتند: چندین فاکتور خطرزا وجود دارد که کنترل آن‌ها می‌تواند تعداد مبتلایان به زوال عقلی را در سطح جهان ۳۵ درصد کاهش دهد. به طور مثال اگر تمامی افراد پس از سن ۱۵ سالگی تحصیلات خود را ادامه دهند، تعداد موارد ابتلا به زوال عقلی حدود هشت درصد کاهش پیدا می‌کند. همچنین  اگر افراد میانسالی که قدرت شنوایی خود را از دست داده‌اند، تحت درمان قرار گیرند، موارد ابتلا به زوال عقلی کاهش ۹ درصدی پیدا می‌کند. همچنین اگر تمامی مصرف کنندگان سیگار که بالای ۶۵ سال سن دارند، استعمال آن را کنار بگذارند موارد ابتلا به زوال عقلی حدود پنج درصد کاهش پیدا می‌کند.به گزارش ایسنا به نقل از لایوساینس، به گفته محققان فشار خون، چاقی، افسردگی، کم تحرکی، انزوای اجتماعی و دیابت در افراد بالای ۶۵ سال در بروز بیماری زوال عقلی موثر است.

منبع: بهارنیوز

دکتر موید علویان در گفت‌وگو با ایسنا، درباره آخرین وضعیت ابتلا به هپاتیت C در کشور گفت: در سال ۱۳۷۹ در زندان‌های کشور اپیدمی هپاتیت C حدود ۲۰ درصد بود که با توزیع سرنگ یکبار مصرف بین زندانیان و تغییر اعتیاد آنها از تزریقی به خوراکی این بیماری تا حدودی کنترل شد. در حال حاضر حدود ۱۰ درصد از زندانیان کشور به هپاتیت C مبتلا هستند. تخمین زده می‌شود که حدود ۲۰۰ هزار بیمار مبتلا به هپاتیت C در ایران وجود دارند که بیشتر آنها هنوز شناخته نشده‌اند. وی ادامه داد: اگرچه هپاتیت C بیماری خطرناکی است ولی با درمان مناسب و تحت پیگیری بودن منظم پزشک و مراقبت بیمار از خود این افراد می‌توانند زندگی فعال و عادی داشته باشند؛ اما باید بدانیم که پیشگیری بسیار آسانتر و کم هزینه‌تر از درمان است.
رئیس شبکه هپاتیت ایران استفاده از سرنگ مشترک برای تزریق مواد مخدر، خالکوبی، حجامت، تاتو، سوراخ کردن گوش، خدمات پزشکی و دندانپزشکی در محل‌های نامطمئن و با وسایل آلوده، دریافت خون یا عضو اهدایی آلوده قبل از سال ۷۵، تماس پزشکان و کارکنان مراکز بهداشتی درمانی با خون فرد آلوده را از عوامل انتقال هپاتیت C عنوان کرد. وی ادامه داد: در موارد نادر از مادر آلوده به این ویروس بیماری به نوزاد در حین زایمان منتقل می‌شود. اگر کسی به ابتلای خود به هپاتیت C مشکوک است از اهدای خون خودداری کند. شایع‌ترین راه انتقال هپاتیت C روش تزریقی است که بیش از ۵۰ درصد موارد را شامل می‌شود. انتقال این ویروس از راه جنسی نسبت به هپاتیت B کمتر است. همچنین شیردهی نیز موجب انتقال این بیماری نمی‌شود.
علویان درباره علائم و نشانه‌های ابتلا به این بیماری گفت: دو نوع هپاتیت C وجود دارد. نوع اول هپاتیت C حاد نامیده می‌شود و به معنی عفونت کوتاه مدت است. علائم این مرحله شبیه آنفلوآنزای خفیف است. نوع دوم هپاتیت C مزمن است و فرد دچار عفونت جدی‌تر و طولانی‌تری می‌شود. بیشتر بیماران وارد مرحله مزمن می‌شوند ولی همچنان بدون علامت باقی می‌مانند. به همین دلیل در بسیاری از موارد دیده می‌شود که فرد تا ۱۵ سال یا بیشتر تشخیص داده نشده باقی می‌ماند و به صورت اتفاق بعد از اهدای خون یا بررسی کامل پزشکی متوجه ابتلا به این بیماری می‌شود.
رئیس شبکه هپاتیت ایران، “خستگی، تب، اندک سردرد، گلودرد خفیف، کاهش اشتها، تهوع، استفراغ، درد قسمت فوقانی راست شکم (روی کبد) درد مفاصل، خارش پوست، درد عضلانی، ادرار پررنگ و زردی پوست و سفیدی چشم بیمار” را از نشانه‌های ابتلا به این بیماری معرفی کرد.
وی افزود: هپاتیت C به آهستگی موجب آسیب کبد بیمار می‌شود. حدود ۸۵ درصد افرادی که وارد مرحله مزمن بیماری می‌شوند پس از ۲۰ سال یا بیشتر دچار آسیب شدید کبد و سیروز کبدی می‌شوند، قرمزی کف دست‌ها، تورم شکم، پاها و صورت، تجمعی از عروق خونی زیر پوست، خونریزی واریسی، آسیب دستگاه عصبی و مغز از نشانه‌های سیروز کبدی هستند.

منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، “آپولو ۱۱” ( Apollo 11) ماموریتی ازمأموریت‌های پروژه آپولو است که منجر به فرود نخستین انسان بر روی کره ماه شد. در طی این ماموریت که توسط  “سازمان فضایی آمریکا” (ناسا) سازماندهی شده بود، “نیل آرمسترانگ” (Neil Armstrong) و “باز آلدرین”(Buzz Aldrin) در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹، ساعت ۲۰:۱۸ جهانی بر کره ماه فرود آمدند.حدود ۶ ساعت بعد، آرمسترانگ در ۲۱ ژوئیه ساعت ۲:۵۶ جهانی بر ماه گام نهاد. 

فضانورد سوم این ماموریت “مایکل کالینز” (Michael Collins)، به تنهایی در مدار ماه باقی‌ماند تا ۱۵ ساعت دیگر دو فضانورد دیگر به او ملحق شدند. پس از ۸ روز زندگی در فضا، هر سه فضانورد به زمین بازگشتند.این فضاپیما از مرکز فضایی کندی واقع در جزیره مریت، فلوریدا در ۱۶ ژوئیه به سمت کره ماه پرتاب شد. این ماموریت پنجمین ماموریت حامل انسان آپولو بود. آپولو ۱۱ از سه بخش تشکیل می‌شد؛ بخش اول گردونه فرماندهی کلمبیا که با سه فضانورد بر زمین فرود آمد. گردونه سرویس که شامل نیروی محرک، برق، اکسیژن و آب می‌شد. گردونه ماه‌نشین عقاب که همراه آرمسترانگ و آلدرین بر ماه فرود آمد.

آپولو ۱۱ جلوی موشک “ساترن ۵” (Saturn 5) نصب شده بود و پس از فرار از جاذبه زمین به همراه فضانوردان از موشک جدا شد و سه روز برای ورود به مدار ماه در راه بود. پس از ورود به مدار ماه، آرمسترانگ و آلدرین به ماه‌نشین نقل مکان کردند و در دریای آسایش فرود آمدند.دریای آسایش نام یکی از دریاوارهای کره ماه است. این دریاوار در حوضه آسایش در سطح ماه واقع شده‌است. مواد درون این دریاوار از بازالت مربوط به سنین میانی تا جوان در دوره رگباری بالا تشکیل شده ‌است.دریای آسایش نسبت به بقیه سطح ماه رنگی آبی‌فام‌تر دارد. هنگامی که عکس‌های متعدد از آن بخش پردازش و واضح شود، این رنگ در آن‌ها دیده می‌شود. رنگ آبی‌تر این دریاوار را به خاطر وجود فلز بیشتر در خاک و سنگ بازالتی آن دانسته‌اند.

فضانوردان در مجموع حدود ۲ ساعت در ماه پیاده‌روی کردند. آن‌ها پس از بلندشدن از کره ماه به گردونه فرماندهی که کالینز در آن قرار داشت، ملحق شدند و ماه‌نشین را در فضا رها کردند. سرانجام آپولو ۱۱ در ۲۴ ژوئیه به زمین بازگشت و در اقیانوس آرام فرود آمد.هنگامی که آرمسترانگ از فضاپیما پایین آمد و بر ماه گام نهاد، فیلمش به صورت زنده در تلویزیون‌های سراسر جهان پخش شد.آرمسترانگ پس از گام نهادن در ماه جمله‌ای بسیار معروف به زبان می‌آورد: «این گامی کوچک برای یک انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است.» آپولو ۱۱ آرمان ملی “جان اف. کندی”، رئیس جمهور آمریکا در سال ۱۹۶۱ را برآورده کرد.
نیل آرمسترانگ و باز آلدرین توانستند در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ به عنوان اولین انسان‌ها بر روی کره ماه فرود بیایند و در آن قدم بزنند. با این مأموریت، راه برای فتح کره ماه توسط سایر سفینه‌ها باز شد. آپولو ۱۱ در ساعت ۱۳:۳۲:۰۰ شانزدهم ژوئیه ۱۹۶۹ از پایگاه فضایی کندی واقع در فلوریدا توسط موشک ساترن ۵ به فضا پرتاب شد. چهار روز بعد در ساعت ۲۰:۱۷:۴۰ سفینه بر روی ماه نشست. اما به محض آن‌که آپولو ۱۱ روی سطح ماه فرود آمد، قبل از همه چیز، فضانوردها سفینه را آماده ترک ماه کردند، زیرا برای آن‌ها مشخص نبود که چه اتفاقی ممکن بود در آن‌جا رخ بدهد.هدف فضاپیمای آپولو ۱۱، فرود بر نقطه‌ای خاص و ایمن از ماه بود. سه دقیقه مانده به فرود روی ماه، سفینه به درون چاله‌های فضایی افتاد و مثل توپ در فضا رها بود و به سرعت به سوی ماه می‌رفت. زنگ‌های خطر به صدا درآمده بودند و کامپیوترها مدام هشدار می‌دادند که نمی‌توانند این همه اطلاعات را پردازش کنند. سوخت سفینه هم تقریباً داشت تمام می‌شد.
آرمسترانگ با نگاه به سطح ماه دریافت که آن‌ها مستقیم به سوی تخته‌سنگ‌ها می‌روند. اگر فضانوردان کاری نمی‌کردند، مسافرت‌شان با یک انفجار بزرگ به پایان می‌رسید.وی هدایت سفینه را از دست کامپیوتر خارج کرد و خودش هدایت سفینه را بر عهده گرفت. مسیر سفینه را عوض کرد، ولی فضایی که او برای فرود برگزیده بود، کاملاً از تخته‌سنگ بود. آرمسترانگ آخرین شانس خود را امتحان کرد و برای آخرین بار مسیر سفینه را عوض کرد. سرانجام فضایی صاف پدیدار شد. در کمتر از ۳۰ ثانیه مانده به فرود بر ماه، سفینه را خاموش کرد تا خودش فرود بیاید.در تاریخ ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹، اولین فضاپیمای انسان در ساعت ۲۰:۱۷:۳۹ بر روی ماه فرود آمد.
 پایه‌های فضاپیما، ۵ تا ۱۰ سانتی‌متر در ماه فرو رفت. فضانوردان نیز تمام امکانات رفتن از ماه را آماده کردند تا اگر اتفاقی افتاد، به سرعت از ماه دور شوند.بامداد فردای آن روز، یعنی ۲۱ ژوئیه، در ساعت ۰۲:۵۶:۱۵، آرمسترانگ به‌عنوان فرمانده تیم، اولین کسی بود که از سفینه پیاده شد و بلافاصله به ضبط تصاویر پیاده شدن خود – درواقع جای پایش – در ماه مشغول شد.به‌گفته ناسا، ردپای آرمسترانگ تا مدت‌ها بر سطح ماه باقی خواهد ماند. چرا که در سطح ماه هیچ بادی نمی‌وزد (به دلیل فقدان اتمسفر)، آبی جریان ندارد و فعالیت آتشفشانی به وقوع نمی‌پیوندد.پس از آن “آلدرین” قدم به ماه گذاشت و آن دو مقداری از خاک و سنگ‌های موجود در سطح ماه (حدود ۲۲ کیلوگرم) را به عنوان نمونه، برای آوردن به زمین برداشتند.

فضاپیمای آپولو ۱۱ از دو بخش تشکیل شده بود:
گردونه فرماندهی «کلمبیا» که قرار بود در مداری دور ماه گردش کند. “مایکل کالینز” مسؤولیت هدایت این بخش را به عهده داشت و در طول ماموریت در مدار ماه باقی‌ماند.گردونه ماه‌نشین «عقاب» که شامل کپسول ماه‌نشین و سخت‌افزار مخصوص فرود روی ماه بود. نیل آرمسترانگ و باز آلدرین با این بخش روی ماه فرود آمدند.دو فضانورد به علت عدم شناخت و محدودیت‌هایی که داشتند، همان روز ساعت ۱۷:۵۴:۰۱ سطح ماه را ترک کرده، پس از اتصال مجدد به بخش فرمان «کلمبیا» به سمت زمین برگشتند.

فضانوردان در مجموع حدود ۲۱ ساعت و نیم روی سطح ماه بودند. آزمایش‌هایی که بعداً روی نمونه سنگ‌های آورده شده انجام شد، نشان داد که این سنگ‌ها عمری بیش از ۷٫۳ میلیارد سال زمینی دارند.فضانوردان علاوه بر جمع‌آوری خاک و سنگ از سطح کره ماه، آزمایش‌هایی را نیز انجام دادند که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
آزمایش‌های مقاومت مصالح، برای شناخت بیشتر خصوصیات فیزیکی مواد سطح کره ماه
آزمایش‌های زلزله‌نگاری برای بررسی اعماق سطح کره ماه
تعیین فاصله میان ماه و زمین با کمک لیزر
آزمایش‌هایی روی گرد و غبار سطح ماه
این ماموریت در واقع پاسخی به دستاورد شوروی برای ارسال اولین انسان به مدار زمین یعنی “یوری گاگارین”(Yuri Gagarin) بود.

منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا به نقل از کانورسیشن، مریم میرزاخانی، پروفسور ریاضیات و تنها زن دارنده مدال معتبر فیلدز در این رشته، روز ۱۴ ژوئیه در سن ۴۰ سالگی درگذشت.ظرف اندک ساعاتی نام او هم به فارسی (#مریم میرزاخانی) و هم به انگلیسی (#maryammirzakhani) به موضوعات مهم توئیتر و فیسبوک تبدیل شدند و آژانس‌های مهم خبری دنیا خبر درگذشتش را پوشش دادند و گزارش‌های زیادی درباره دستاوردهای این دانشمند منتشر کردند.غم و اندوه از دست رفتن این نابغه ریاضی به ویژه برای نسلی از دانشگاهیان جوان همچون نگارنده سخت است، چون ما همیشه مریم را به عنوان یک الگو تصور کرده‌ایم، الگویی که به ارائه تعریفی دوباره از جایگاه زنان در علم و به ویژه ریاضیات کمک کرد.
نکته جالب این بود که مریم همیشه تلاش می‌کرد از قرار گرفتن در کانون توجه رسانه‌ها اجتناب کند. به رغم این واقعیت که او تنها زنی بود که به چنین جایگاهی در دنیای ریاضیات دست یافته بود و فاتح مدالی بود که از آن به عنوان جایزه نوبل ریاضیات یاد می‌شود، سادگی و تواضعش زبانزد همه آن‌هایی بود که او را می‌شناختند.متاسفانه، من شخصا شانس ملاقات کردن  مریم را نداشتم، اما مانند بسیاری از هم‌دوره‌ای‌های ایرانی‌ام در دانشگاه‌های مختلف، او را الگویی به عنوان اثبات این موضوع می‌دانستم که جهان پذیرای انسان‌ها و دستاوردهای علمی‌شان است، صرف نظر از رنگ پوست، ملیت یا مذهب‌شان.از آنجا که مردم سراسر دنیا در اندوه از دست دادن این ریاضیدان با استعداد داغدارند، زندگی مریم الهام‌بخش دختران و پسران جوان در تمامی جنبه‌های زندگی‌شان است.
پیشرفت‌های مداوم یک نابغه سخت‌کوش
به‌رغم ظاهر آرام و لبخند گرمش، مریم مانند یک “مبارز” بود. او ابتدا می‌خواست نویسنده شود و عشق او به نویسندگی حتی در طول تحصیلش در دبیرستان هرگز کمرنگ نشد، با این حال، این نابغه لذت بزرگ‌تر را در حل کردن مسائل ریاضی یافت. به عنوان یک دانش‌آموز، مریم اولین عضو تیم ملی ایران بود که در مسابقات بین‌المللی المپیاد شرکت کرد و دو سال پیاپی دو مدال طلا را از آن خود کرد؛ دستاوردی که هنوز هم یک رکورد به شمار می‌آید.  مریم مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه صنعتی‌شریف ایران و پس از آن مدرک دکترایش را از دانشگاه هاروارد دریافت کرد. در سال ۲۰۱۴، او نخستین زن دارنده مدال فیلدز لقب گرفت و این افتخار را برای تلاش‌هایش در هندسه هذلولی از آن خود کرد.
مطالعات این دانشمند روی سطوح انحنادار مانند کره‌ها یا شکل‌های دونات و چگونگی درک ویژگی‌های آن‌ها متمرکز بود. دستاوردهای او کاربردهای زیادی در رشته‌های دیگر علوم از جمله حوزه نظریه‌های کوانتومی، مهندسی و علم مواد دارند و می‌توانند حتی بر نظریه‌هایی تاثیر بگذارد، مبنی بر اینکه جهان چگونه شکل گرفت.مریم، فروتنانه موفقیت‌هایش را به تلاش زیاد و صبر نسبت می‌داد و می‌گفت: “زیبابی ریاضیات فقط خودش را به مریدان صبورترش نشان می‌دهد.”متاسفانه، وقتی او به دریافت مدال فیلدز مفتخر گشت، با آخرین چالش خود یعنی سرطان سینه دست و پنجه نرم می‌کرد؛ بیماری که سرانجام او را از پا در آورد.
آنچه او بود و نه صرفا آنچه انجام داد، مهم است
دستاوردهای مریم در رشته ریاضیات تا سالیان مدید به یادگار خواهد ماند، اما آنچه مهم است میراث او به عنوان یک الگوست. مریم یک ایرانی، یک زن و یک مهاجر به ایالات متحده بود و متاسفانه این سه واژه در تعدادی از کشورهای غربی به خصوص آمریکا و با طرح پیشنهادی ترامپ درباره ممنوعیت مهاجرت به این کشور، خط قرمز به شمار می‌آیند.با این حال، استعداد مریم در ایران رشد کرد و بعدها ثمر داد و مریم بالاتر از تمامی برچسب‌های افراد و قضاوت‌هایشان درباره دیگران است.
افسانه مریم پس از مرگ زودهنگامش همچنان خواهد ماند، اما ذکر این نکته لازم است که مطابق مطالعات جمعیت‌شناختی انجمن ریاضیات آمریکا در سال ۲۰۱۵ درباره ۲۱۳ گروه ریاضی در دانشگاه‌های امریکا، هنوز فقط ۲۰ درصد هیات علمی تمام وقت ریاضی در دانشگاه‌های آمریکا زن هستند.تحقیقات نشان می‌دهد الگوهایی مانند مریم می‌توانند بر درک افراد حاضر در مشاغل ریاضی، مهندسی، علم و فناوری تاثیر بگذارد. درست مانند “ماری کوری” و “جین گودال”، بانوی دانشمند انگلیسی، که مردم آن‌ها را به عنوان پیشگامان عرصه علم می‌دانند، نام “مریم میرزاخانی” هم به عنوان یک نابغه ریاضیدان در تاریخ خواهد ماند.

منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، نیویورکر نوشت: در هفته‌ای جاری مریم میرزاخانی دانشمند مطرح ایرانی و اولین زن برنده مدال فیلدز که به نوبل ریاضیات معروف است، در ۴۰ سالگی بدرود حیات گفت.  این دانشمند که از سوی هم‌دوره‌ای‌های خود با لقب «هنرمند عرصه دینامیک و هندسه سطوح پیچیده» خوانده می‌شد، گاهی از دید دخترش آناهیتا در قامت یک «مادر نقاش» بود.  او در منزل خود در نزدیکی دانشگاه استنفورد عادت داشت که بر روی زمین بنشیند و ساعت‌ها روی صفحات کاغذ ایده‌ها، نمودارها و فرمول‌های ریاضی را ترسیم کند که سبب می‌شد دخترش به او بگوید: «مامان باز داره نقاشی می‌کنه!»
 
میرزاخانی از سویی گوشه‌گیر و درون‌گرا به نظر می‌رسید اما از طرف دیگر بسیار پرانرژی و با صلابت بود؛ خصوصا زمانی که در کلاس و پای تخته در حال تدریس بود.  به گفته رویا بهشتی، ریاضیدان فعال در دانشگاه واشنگتن در سنت‌لوئیس که دوستی دیرینه‌ای با مریم داشت، اشتیاق وی به ریاضیات از همان سال‌های نوجوانی مشهود بود. بهشتی در این باره می‌گوید: یک شور و شعف خالصانه فعالیت‌های مریم را به پیش می‌برد. بسیاری از مردم از فروتنی و آرامش او صحبت کرده‌اند اما او در کنار این ویژگی بسیار بسیار بلندهمت بود و از همان سال‌های جوانی مشخص بود که چه اهداف بلندی در نظر دارد.
 
بهشتی در ادامه می‌گوید: زمانی که وی در سال اول راهنمایی مشغول به تحصیل بود، معلمش به او گفت که استعداد چندانی در ریاضی ندارد ولی در سال ۲۰۱۴ همان دختری که استعدادش نادیده گرفته شده بود، اولین بانوی جهان شد که موفق به دریافت پرافتخارترین جایزه ریاضیات جهان یعنی مدال فیدلز شد.  میرزاخانی به کسب افتخار توجه داشت اما این موضوع همه ذهنیت او را دربرنمی‌گرفت.  دکتر “کورتیس مک‌مولن”(Curtis McMullen) مشاور ارشد دکترای میرزاخانی که در دانشگاه هاروارد فعالیت می‌کند، درباره لحظه اهدای جایزه وی در سال ۲۰۱۴ می‌گوید: زمانی که نام میرزاخانی به عنوان برنده مدال فیلدز اعلام شد، وی به جای توجه کامل به مراسم در کنار همسرش به هیجان‌زدگی دخترش آناهیتا توجه می‌کرد.
 
مک‌مولن در ادامه می‌گوید: تفاوت مریم با بسیاری از دانشمندان دیگر این بود که تلاش می‌کرد همواره بیشتر از آن چه تا به حال به یک موضوع پرداخته شده، آن را مورد بررسی قرار دهد و به صورت عمیق وارد مسائل می‌شد و برای خود در مسائل علمی چالش ایجاد می‌کرد و هیچ توجهی به مشکل بودن مسائل نداشت.  “مانجول بارگاوا” (Manjul Bhargava)، ریاضیدان دانشگاه پرینسستون که او نیز در سال ۲۰۱۴ مدال فیلدز را به دست آورد، می‌گوید: میرزاخانی استاد فضاهای پیچیده و منحنی در ریاضی بود. همه می‌دانند که کوتاه‌ترین فاصله بین دو نقطه یک خط راست است اما زمانی که سطح کار منحنی باشد، قضیه متفاوت خواهد بود. مریم قضیه‌های پیچیده و مهمی را در رابطه با این سطوح و روابط حاکم بر آنها طرح و به اثبات رسانده است که نتایج آن در هندسه و موضوعات فراتر از آن قابل توجه است.
 
این دو نفر یکدیگر را در دوره دکتری در دانشگاه هاروارد ملاقات کرده بودند.  بارگاوا درباره بیماری میرزاخانی خاطرنشان کرد: با وجود بیماری، او کارهای بی‌نظیری در سه سال پایانی عمر خود انجام داد و شدیدا علاقمند بود روی مسائل دشوار هندسی کار کند؛ حتی اگر حل آنها نیازمند ده‌ها سال کار بود.  همکاران میرزاخانی بر این نکته تاکید دارند که وی به شدت از رسانه‌ها و در کانون توجه بودن دوری می‌کرده است و حتی تصور می‌کرد ایمیل‌های مربوط به برنده‌ شدن مدال فیلدز یک شوخی هستند و به دلیل انجام شیمی‌درمانی به خاطر سرطان سینه نمی‌خواست پیگیر شرکت در مراسم شود اما سرانجام با برنامه‌ریزی‌های انجام شده برای دور نگه داشتن خبرنگاران وی در این مراسم شرکت کرد و پس از چند روز اقامت در کنگره سال ۲۰۱۴ پیش از ایراد سخنرانی خود محل کنگره را ترک کرده بود.  “اینگرید دابچیز”( Ingrid Daubechies) رئیس اتحادیه جهانی ریاضیات در این رابطه گفت: صبح آن روز «همه به دنبال مریم می‌گشتند تا با او مصاحبه کنند اما او رفته بود.»

منبع: بهارنیوز

 


 

به گفته فوربس، این تصاویر سه بعدی بر پایه طرح‌های شماتیکی که از طریق یکی از کمپانی‌های طراح قاب‌های محافظ یعنی “Nodus” به دست آنها رسیده، خلق شده‌اند.شاید بتوان مهم‌ترین نکته در عکس های جدید آیفون ۸ اپل را بزرگ‌تر شدن اندازه کلید پاور در نظر گرفت. در این صورت انتقال تاچ آی دی به بخش کناری منطقی به نظر می‌رسد. پیش از این نیز اهالی کوپرتینو، پتنت مرتبط با این طراحی به منظور قرار دادن سنسور اثر انگشت روی کلید پاور را ثبت کرده بودند.

 

 

کلید فیزیکی مطابق با بسیاری از شایعاتی که طی ماه‌های گذشته شد، به صورت دیجیتالی در صفحه نمایش عریض‌تر این گوشی (با اندازه ۵٫۸ اینچ) قرار خواهد گرفت. در واقع این بخش به “function area” جدید که عملکردی مشابه تاچ بار داشته و اعلان‌های گوشی را نیز نمایش می‌دهد، اضافه خواهد شد. قرارگیری دوربین و سنسورها در بخش بالای صفحه باعث شده تا مهندسان اپل محل نمایش اعلان‌ها را تغییر دهند.از دیگر موارد قابل توجه در این تصاویر نیز می‌توان به دوربین دوگانه عمودی، استفاده از پورت لایتنینگ به جای یو اس بی نوع C و حذف جک ۳٫۵ میلی‌متری اشاره کرد.

منبع: بهارنیوز