زندگی در آخرین کلونی آفریقا
فرادید| کارنه راس* و آنتونی جین**- در صحرای غربی آفریقا، نزدیک به ۱۶۵٫۰۰۰ پناهنده در حال مبارزه برای نجات جانشان هستند. حدود چهل سال است که ساکنین صحرای غربی متحمل پیامدهای جنگ و اشغال قلمروشان شده‌اند اما ندای ناله‌هایشان تاکنون به گوش تعداد کمی در خارج از آن منطقه رسیده است.
به گزارش فرادید به نقل از نیوز ریپابلیک، مراکش در سال ۱۹۷۵ میلادی به قلمروی وسیع آن‌ها با مساحت ۲۵۹٫۰۰۰ کیلومتر مربع تجاوز کرد. تقریبا نیمی از جمعیت کوچ نشین “صحراویون” روانه کمپ‌های پناهندگی در نزدیکی مرز الجزایر شدند و ۱۶۵ هزار نفرشان تا به امروز زنده مانده‌اند. یک نسل کامل از مردم قوم صحراوی در این کمپ‌ها متولد و بزرگ شده‌اند.
قوم صحراوی پس از آغاز اشغال قلمروشان توسط دولت مراکش زندگی با چاشنی مقاومت را تجربه کردند. حملات در سال ۱۹۹۱ میلادی پایان یافت و دولت مراکش پذیرفت که بومی‌ها به استقلال خود می‌توانند رای دهند. اما به خاطر مانع‌تراشی‌های دولت مراکش، آن رفراندوم هرگز شکل نگرفت. سازمان ملل نیز هیچ کاری را صورت نداده است. ایالات متحده و اتحادیه اروپا که پس از تهاجم روسیه به اوکراین به این کشور تاختند، تاکنون در مورد وضعیت صحراویون هیچ اعتراضی نکرده‌اند.
من به عنوان مشاور دیپلماتیک صحراویون به اردوگاه‌هایشان سر زدم و شیفته جوامع زنده و دموکراتیکشان شدم. شادابی و طراوت آن‌ها را می‌توان از میان عکس‌های آنتونی جین درک کرد. البته حس نومیدی نسبت به بازگشت مبارزات مسلحانه را نیز می‌توان متوجه شد. مراکش به کمک دیوار ماسه‌ای به طول ۲۷۳۵ کیلومتر آن‌ها را محاصره کرده و طویل‌ترین میدان مین جهان را در آنجا ایجاد کرده است. روزنامه‌نگاران به ندرت اجازه ورود پیدا می‌کنند. در مجموعه تصاویر زیر می‌توانید تصاویر مربوط به اعتراضات “گدیم ایزک” (Gdeim Izik) را مشاهده کنید. مراکش به کمک بالگرد و نیروهای زمینی به آن‌ها حمله کرده و از گلوله‌های لاستیکی و ماشین آب‌پاش برای پراکنده سازی جمعیت استفاده می‌کنند. با گذشت هفت سال، همچنان برخی از معترضان در بازداشت نیروهای مراکشی به سر برده و تحت شکنجه‌های غیرمنصفانه قرار می‌گیرند.
آغاز راستین بهار عربی، همانطور که نوآم چامسکی نیز بدان پرداخت، در اردوگاه‌های گدیم ایزک جرقه خورد. دقیقا در همین نقطه است که تمام کشورها باید اشغال ناجوانمردانه مراکش را محکوم کرده و آزادی و استقلال را به آخرین کلونی آفریقا بازگردانند.
فعالان جمعیت صحراویون در اکتبر ۲۰۱۰ چادرهایی را در گدیم ایزک در نزدیکی پایتخت صحرای غربی برپا کردند. حدود ۲۰ هزار معترض در طول چند هفته روانه اردوگاه‌های موقتی شدند که پس از انحلال صحرای غربی توسط مراکش در سال ۱۹۷۶ میلادی نمایشی گسترده از نافرمانى مدنی بود.
نگویا و هیاط در اعتراضات سال ۲۰۱۰ دستگیر و شش ماه را در زندان گذراندند. دولت مراکش بومی‌ها را به بهانه اعتراضات دستگیر و آن‌ها را به شدت شکنجه می‌دهد تا به معادن فسفات و ذخایر نفتی صحرای غربی دسترسی داشته باشند
نیروهای صحراوی در حال رژه در اردوگاه داخلا در فوریه ۲۰۱۶ – سازمان ملل در حال توزیع آب آشامیدنی است. یک ماه بعد درست زمانی که بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل، از واژه “اشغال” برای حضور مراکش در آنجا استفاده کرد، نیروهای مراکشی مقامات سازمان ملل را اخراج کردند. آقای بان کی مون هشدار داده که با این رویه، جوانان صحراوی احتمالا به سمت اسلام رادیکال سوق داده خواهند شد
دانش‌آموزان دختر ۱۰ تا ۱۲ ساله در اردوگاه العیون. بنا به گزارش سازمان ملل، یک دختر از هر چهار دختر حاضر در اردوگاه‌ها به خاطر مشکلات سو تغذیه‌ای از مشکل توقف رشد رنج می‌برد. پرچم جمهوری صحراوی بر روی تی‌شرت این دختران مشهود است
زنان اردوگاه داخلا در حال اجرای نوعی رقص سنتی به مناسبت تاسیس جمهوری صحراوی. قوم صحراوی یک جامعه مادر سالار است که ریشه‌شان به قبایل کوچ نشین بربر برمی‌گردد. در آن جوامع نیز زنان امور مالی خانه را در دست گرفته و جوامع محلی را مدیریت می‌کنند. در حال حاضر، زنان در پارلمان صحراوی حضور داشته، اردوگاه‌های پناهندگی را مدیریت کرده و حتی دوره‌های آموزش نظامی صحراوی را نیز می‌گذرانند
*کارنه راس موسس ایندیپندنت دیپلماتیک است؛ یک سازمان غیرانتفاعی دیپلماتیک که به جبهه پولیساریو در صحرای غربی مشاوره می‌دهد.
** آنتونی جین، عکاس فرانسوی است. وی در سال ۲۰۱۰ به شکل مخفیانه وارد اردوگاه گدیم ایزک در صحرای غربی شد و از آنجا عکاسی کرد.
منبع: newsrepublic.com
ترجمه: وبسایت فرادید
منبع: فرادید
