نامزد پوششی؟ آری، اما…
روزنامه بهار
با نگاهی معطوف به انتخابات۹۶ آرایش سیاسی کشور می‌توان این گونه نتیجه گرفت که جریان اصولگرا با همه سازوکارهای ظاهرا دموکراتیکش در نهایت به سید ابراهیم رئیسی به عنوان کاندیدای اصلی انتخابات خواهد رسید و جریان اصلاح طلب نیز همانطور که از ماه‌ها قبل، گاه به اشاره و گاه به صراحت اعلام کرده بود انتخابی جز حسن روحانی نخواهد داشت. جریان احمدی نژاد – مشایی نیز با کاندیدایی با احتمال رد صلاحیت بالا وارد صحنه انتخابات شده است و چندان پر اهمیت نشان نمی‌دهد. برخی چهره‌ها در جریان اصلاحات در هفته‌های اخیر از لزوم حضور نامزدی اصلاح طلب در کنار روحانی سخن گفته‌اند تا بتواند «صدای اصلاحات» در انتخابات۹۶ باشد.
چنین نگاهی واجد اشکالاتی است که از آن جمله می‌توان به عدم وجود هیچ گونه تضمینی برای انصراف نامزد مورد اشاره به سود روحانی، سردرگمی افرادی که قرار است رای خود را به نام جریانات اصلاحی در صندوق رای بیندازند، احتمال هم صدایی با جریان اصولگرا در نقد دولت مستقر و. . . اشاره کرد. اما حضور کاندیدا (یا حتی کاندیداهایی) در کنار روحانی به دلایلی غیر از آن چه تا به امروز گفته شده لازم است.
آن طور که از شواهد و قرائن برمی‌آید جریان اصولگرا می‌خواهد با سه تا چهار نامزد در کنار ابراهیم رئیسی وارد عرصه رقابت شود تا در مناظره‌ها از «زمان» و «توان» کافی برای نقد و اعتراض به کارنامه چهار ساله دولت مستقر کمال استفاده را ببرد. اگر در این سو، روحانی بخواهد یک تنه وارد این رقابت شود؛ به این معناست که حتی اگر توان پاسخگویی به نقد، اعتراض، سیاه نمایی و چهار تا پنج رقیبش که یکصدا هستند را هم داشته باشد قطعا زمان کافی برای این کار در اختیارش نخواهد بود.
به این معنا که رقیب دولت مستقر که در ظاهر به فرض پنج نفر و در واقع یک نفر (ابراهیم رئیسی) خواهد بود در مقابل روحانی پنج برابر زمان بیشتری را در مناظره‌ها و سایر برنامه‌های تبلیغاتی برای معرفی برنامه‌های خود و نقد دولت یازدهم خواهد داشت. به عنوان مثال مصطفی میرسلیم به عنوان یکی از نامزدهای اصولگرا اخیرا گفته است که اصولگرایان در مناظره‌ها مقابل یکدیگر نخواهند بود. چنین سخنی به‌معنای قلب کردن کارکرد مناظرات انتخاباتی و نشانه‌ای از این موضوع است که اصولگرایان تنها برای افزایش زمان و توان خود لشکری از نامزدها را به سوی انتخابات۹۶ گسیل کرده اند.
در صورت پذیرش چنین واقعیتی آن گاه باید به فکر دو تا سه نامزد همراه با روحانی بود که هم عملکرد دولت فعلی را بشناسند و قبول داشته باشند و هم نقش یاری رسان را- چه از نظر زمانی و چه توان و اطلاعات – در حوزه‌های مختلف ایفا کنند. این شکل از حضور نامزدهای پوششی در کنار حسن روحانی با آنچه برخی اصلاح طلبان در خصوص حضور «صدای اصلاحات» در انتخابات می‌گویند کاملا متفاوت است.
سخن آخر آن که وضعیت مطلوب آن بود که در شرایطی که همه می‌دانند رقابت واقعی در انتخابات۹۶ دوگانه «رئیسی – روحانی» است جریان اصولگرا این بازی سیاسی – رسانه‌ای را به راه نمی‌انداخت و اجازه می‌داد که تبلیغات انتخاباتی و مناظرات انتخابات۹۶ در یک وضعیت متعادل بین دو رقیب اصلی برگزار شود، اما در این شرایط که اصولگرایان قواعد بازی را بر هم زده‌اند به نظر می‌رسد که دیگر چاره‌ای جز حضور نامزدهای یاری رسان به روحانی نیست و می‌بایست این‌ترفند سیاسی را به گونه‌ای معقول خنثی کرد.
منبع: بهارنیوز
