مسئولیت همه ایران در برابر خوزستان

سروش مظفرمقدم روزنامه بهارحدود سه دهه از جنگ ایران و عراق می‌گذرد و امروز شاهد وضعیت اسفناک زیست محیطی و کمبود امکانات زیرساختی در استان مقاوم خوزستان هستیم. خوزستانی که در صف اول  مبارزه علیه حکومت بعثی عراق جانفشانی کرده است. شرایط توان فرسای کنونی، هجوم گرد و غبار، قطع کامل آب و برق، شرایط غیر عادی و اضطراری مداوم، طاقت مردم این استان را ذره ذره طاق می‌کند. اگر  نیک  بنگریم، متوجه خواهیم شد که مردم ایران به خوزستان مدیون‌اند چرا که نه تنها مقاومت دلیرانه آنان در طول جنگ تحمیلی ناجی خاک ایران شد، بلکه بزرگ ترین منابع اقتصادی کشور در این استان واقع شده است.آیا هنوز هم جنگ مقصر است؟ به خاطر می‌آورم که در سفرم به اهواز، شب‌هنگام از پنجره کوچک هواپیما، منظره مشعل‌های فروزان گاز و پالایشگاه‌های عظیم  اطراف شهر، حالم را دگرگون کرد. برای ما  همواره این پرسش تکرار می‌شود که چرا به‌رغم وجود عظیم ترین  مخازن نفتی و گازی در این استان، مردم چنین گرفتار بلایای متعدد اند؟ دولت به شکل مستمر تقصیر را برگردن جنگ و تبعات آن انداخته است اما مگر پس از گذشت نزدیک به سی‌سال از جنگ تحمیلی، می‌توان سوء مدیریت و نبود  سرمایه‌گذاری‌های هدف مند و اساسی را بر گردن شرایط جنگ  انداخت؟ استخراج محبت، سودمندتر از استخراج نفت در اخبار می‌خوانیم که به دلیل بهره برداری بی رویه از مخازن نفتی  خوزستان، تالاب هورالعظیم خشکیده و ساخت سدهای متعدد و غیر استاندارد خاکی و غیره، موجب بر هم خوردن اکوسیستم منطقه شده است! آیا منافع اقتصادی و تمتع هر چه بیشتر از منابع سرمایه‌زا توسط برخی نهادهای قدرتمند دولتی یا شبه دولتی  ارزش بیشتری از نفوذ به قلوب مردم و آسایش و آرامش آنان  را دارد؟ سال‌ها پیش دکترمحمد  مصدق در برابر خواست نا مشروع حکومت شوروی در مورد امتیاز نفت شمال خطاب به ایوان سادچیکوف سفیر شوروی نوشت: آقای سفیر ! به یقین نفوذ و استخراج محبت و دوستی از معادن قلوب مردم ایران برای شما سودمندتر از استخراج نفت و گاز از مخازن تحت الارضی است ( نقل به مضمون ). بازنگری دوباره در روند مدیریت مناطق محرومی چون استان دلاور خوزستان و جلب محبت مردم در حال حاضر هم مساله‌ای سیاسی و هم حرکتی سازنده و اجتماعی است که دولتمردان ما از یاد برده اند. یکی از اهداف و شعارهای اصلی انقلاب، رفع محرومیت، دستگیری از مستضعفین و برقراری پایه‌های عدالت اجتماعی و اقتصادی بوده است. آیا پس از گذشت ۳۸ سال از انقلاب اسلامی ما به این چشم اندازها و اهداف دست یافته ایم؟ وجود ویرانه‌های جنگ در چشم اندازی نزدیک، امری تکان دهنده است. هنگامی که خبر می‌رسد شهر اهواز به مدت یک شب تمام در تاریکی (قطع برق) و غبار فرو رفته است، تابلویی زنده از مصائب مردم در سایه بی‌تفاوتی دست اندرکاران حکومت پیش چشمان ما ترسیم می‌شود. خبرنگار سیما در اخبار سراسری با لحنی پر تفاخر و منت گذارانه، اعلام می‌کند امروز زندگی عادی در اهواز از سر گرفته شده است و مردم از روند امور رضایت کافی دارند!! این رویکردهای بوروکراسی سالارانه و شعاری، دردی از دردهای مردم محروم خوزستان و سایر مناطق محروم ایران دوا نمی‌کند و تنها به پاک کردن صورت مساله اصلی و سرپوش گذاری بر معضلات عمیق مدیریتی و بی اعتنایی عمدی دست‌اندرکاران امر کمک می‌کند… در واقع می‌توان گفت که در ابتدای دهه چهارم انقلاب، ما به بدیهی ترین شعار‌ها و اهداف اجتماعی انقلاب نیز نزدیک نشده ایم. بسیاری از مردم نقاط محروم ایران از شعارهای سیاسی و وعده‌های فاقد پشتوانه منزجر شده‌اند چرا که به درستی می‌پندارند تنها در خلال انتخابات و راه پیمایی‌های کوچک و بزرگ است که به آنان رجوع می‌شود. این جو یاس و دلزدگی، به همراه مشکلات فراوان اقتصادی، اجتماعی، جلو پیشرفت و ترقی معنوی و توسعه همه جانبه جامعه ایران را خواهد گرفت. مردمی که از آسایش و امکانات اولیه زندگی طبیعی بی‌بهره می‌مانند، چگونه به امتداد عادلانه و منصفانه زندگی نسل‌های آینده خویش امیدوار باشند؟ شاید وقت آن رسیده باشد که بدون تعارف و تکلف، فاش سخن بگوییم و بدون واهمه از سیاسی شدن موضوع مورد بحث، آنچه را که واقعیت دارد به مسئولان گوشزد کنیم. چرا که به تعبیر امام علی (ع)، حکومت اسلامی حقیقی آن است که در آن یک شهروند عادی بتواند بدون لکنت زبان انتقادش را بر زبان بیاورد و مسئولان امر را مورد عتاب و خطاب قرار دهد. امروز اهواز دچار بحران جدی است و ما تنها در بند نقش ایوانیم. به نظر نگارنده همه مردم ایران موظف‌اند در اعتراض به آنچه در خوزستان رخ می‌دهد و با استفاده از حقوق شهروندی خویش، دولتیان، نمایندگان مجلس و سایر نهادهای اقتصادی و سیاسی خارج از مجموعه سه قوه را وادارند که به این شرایط رنج بار رسیدگی کنند. همه ما در قبال رخدادهای این‌چنینی در هر کجای کشور که باشد، مسئولیتی مشترک و انکار ناپذیر داریم. وقت آن است که در راستای پالایش و تصعید این وجدان و پذیرش جمعی، قدمی بزرگ برداریم.

منبع: baharnews.ir