چه داروهایی برای درمان پرفشاری خون بیمار مناسب هستند؟

پزشک معالج هر بیمار با در نظر گرفتن عواملی مختلف از جمله چگونگی تاثیر دارو، عوارض جانبی احتمالی، وضعیت سلامتی عمومی، جنسیت، سن و نژاد، شدت پرفشاری خون و موارد منع مصرف دارو اقدام به تجویز دارو می کند. بعضی از داروهای ضد فشارخون به طور اختصاصی برای درمان بیماری های ویژه مستقل از فشارخون تجویز می شوند، اگر چه این بیماری ها اغلب با پرفشاری خون همراه هستند. به عنوان مثال:
داروهای متعلق به گروه بازدارنده ACE در بیماران مبتلا به دیابت شیرین که مقدار پروتئین ادرار آنها افزایش یافته، بیماران مبتلا به نارسایی قلب یا افراد دارای سابقه حمله قلبی تجویز می شوند.
بتابلاکرها در بیماران مبتلا به نارسایی قلب یا دارای سابقه حمله قلبی تجویز می شوند.
بتابلاکرها یا داروهای مسدود کننده کانال کلسیم برای کنترل علایم بیماران مبتلا به آنژین صدری (درد موقتی قفسه سینه، ناشی از ناکافی بودن اکسیژن رسانی به عضله قلب در افراد مبتلا به بیماری سرخرگ کرونر) تجویز می شوند.
مصرف بعضی داروهای ضد پرفشاری خون در برخی از بیماران ممنوع است. به عنوان مثال:
مصرف داروهای باز دارندہ U»ARB ACE )9 بسیاری ۵ داروهای دیگری که برای درمان فشارخون بالا به کار نمی روند) در دوران بارداری ممنوع است.
مصرف بتابلاکرها در بیماران مبتلا به آسم یا بیماری ریوی مزمن ممنوع است.
بعضی بیماری های همراه با پرفشاری خون ممکن است در اثر مصرف برخی داروهای ضد پرفشاری خون تشدید شوند. مثلا مصرف داروهای مدر می تواند موجب بدتر شدن بیماری نقرس شود.
از آنجا که داروهای مختلف ضد پرفشاری خون از آثار ثابت شده ای برخورددار هستند،در حال حاضر توافق عمومی درباره اینکه در ابتدا کدام یکی از آنها را باید در اکثر بیماران به کار برد وجود ندارد. شواهد حاکی از آن هستند ACE، مسدود کننده های کانال کلسیم و بتابلاکرها از آثار تقریباً مساوی داروهای پایین آورنده فشارخون، فرد را در برابر عوارضی مانند نارسایی قلبی، سکته مغزی و حمله قلبی محافظت می نمایند.
همان طور که ذکر شد بسیاری از بیماران به خوبی به یک دارو پاسخ می دهند ولی ممکن است به داروی دیگر پاسخ مناسبی ندهند. بنابراین تشخیص گروه دارویی دارای اثر مناسب در هر بیمار، عامل اصلی تعیین دارویی است که باید پزشک برای آن بیمار تجویز کند. علاوه براین، استفاده از داروهای خاصی ممکن است در بعضی شرایط ویژه بالینی از پیامدهای بهتری برخوردار باشد.
در صورت عدم پاسخ کافی یک بیمار به نخستین داروی ضد پرفشاری خون داروی اول را تا رسیدن به دوز حداکثر بالا برد یا بعد از رسیدن مقدار داروی اولی به دوز متوسط، داروی دوم را اضافه نمود.
نکته: در بیماران مبتلا به پرفشاری خون مجزای سیستولیک که سن بالای ۶۰ سال دارند و قبل از درمان، فشارخون سیستولیک آنها به طور قابل ملاحظه ای افزایش نشان می دهد ممکن است نتوان فشار سیستولیک را به کمتر از ۱۴۰ میلیمتر جیوه رساند.
در این موارد، دستیابی به فشار خون سیستولیک موقت ۱۶۰ میلیمتر جیوه یا آنچه که با دوزهای مطلوب سه داروی ضد پرفشاری خون حاصل می شود منطقی به نظر می رسد.
به دنبال شروع درمان پرفشاری خون، باید اکثر بیماران به منظور پی گیری نحوه تأثیر درمان حداقل ماهی یک بار تا رسیدن به فشارخون هدف، به پزشک مراجعه کنند.
کمتر از ۵۰٪ بیماران مبتلا به پر فشار خون، با یک دارو کنترل می شوند.
در صورت نرسیدن به فشارخون هدف سه گزینه درمانی، پیش روی پزشک قرار دارد:
افزایش دوز داروی اول تا رسیدن به سطوح حداکثر مجاز.
جایگزین کردن دارویی از گروه دیگر.
اضافه کردن داروی دوم از گروه دیگر.
چنان چه پاسخ اولیه به یک دارو کافی است باید همان دارو ادامه داده شود.
اگر پاسخ به یک دارو، نسبی است باید دوز آن را افزایش داد یا داروی دوم را از گروه متفاوت به آن اضافه نمود. ه چنان چه پاسخ ناچیزی نسبت به درمان به عمل آمده دیده می شود باید یک داروی دیگر از گروه دیگر را جایگزین کرد.
استفاده زودرس از دوز پایین یک داروی مدر و یا افزودن آن به عنوان اولین داروی اضافی را باید مد نظر داشت.
در صورتی که کراتینین بیمار بالاتر از ۲/۰ میلی گرم در دسی لیتر یا GFR (سرعت تصفیه گلومرولی کلیه) کمتر از ۳۰ میلی لیتر در دقیقه برحسب ۱/۷۳  مترمربع باشد باید از داروهای مدر موثر بر قوس هنله (مثل فوروسماید) به جای دیورتیکهای تیازیدی یا مشابه تیازید استفاده کرد.
نباید دو دارو از یک گروه را همراه با هم استفاده کرد.
در بسیاری از بیماران استفاده از دو یا چند گروه دارویی به صورت ترکیبی موجب دستیابی به فشار خون هدف می شود.
نکته: علایم غیر اختصاصی مانند خستگی، سیاهی رفتن چشم یا اختلال شناخت ممکن است در اثر کاهش حاد فشار خون ایجاد شوند. این علایم ممکن است طی ۴ تا ۶ هفته ادامه درمان برطرف شوند.
منبع: mahsho.com