نام چند مورد از داروهایی که برای بیماری پارکینسون تجویز می شود

داروهای آنتی کولینرژیک
این داروها در درمان لرزش و سفتی عضلات در ابتدای بیماری کارامد هستند، اما به اندازه لوودوپا در درمان کندی، خشک شدن پاها و افتادن های مکرر مثمر ثمر نیستند. البته در کنترل ترشح بزاق و جاری شدن آب دهان عملکرد خوبی دارند زیرا باعث خشکی دهان می شوند. این نوع داروها، به همراه لوودوپا عملکرد خوبی دارند اما معمولا در بیماران سالخورده به تدریج اثر آنها کاهش می یابد و یا احتمال دارد که بیمار دچار گیجی، توهم و یا کمی حافظه شود. در اثر مصرف این دارو، علایم بزرگ شدگی غده پروستات و یا آمادگی و استعداد ابتلا به آب سیاه نیز افزایش می یابد. آنتی کولینرژیک ها در درمان بیماری پارکینسون ناشی از مصرف دارو، همچنین موارد نادر پارکینسون پس از التهاب مغز (آنسفالیت) کارایی بسیاری دارند. همان گونه که در جدول آمده است، داروهای گوناگون از لحاظ اثربخشی و عوارض جانبی تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند.
داروهای لوودوپا
این نوع داروها را برای درمان بیماری پارکینسون متوسط و شدید بر می گزینند. با مصرف داروهای لوودوپا، سفتی عضلات، کندی حرکت و اغلب لرزش، بهبود می یابد. اثرات مثبت آن در سالخوردگان و افرادی که سال ها است به پارکینسون مبتلا هستند کمتر به چشم می خورد، چرا که این بیماران قادر نیستند دوز بالای این دارو را که برای کنترل نشانه های بیماری ضروری است، تحمل کنند. از بهترین انواع لوودوپا، می توان سی نمت و مادوپار را برشمرد.
داروهای آنتی کولینرژیک
این داروها در مراحل ابتدایی بیماری که نشانه های آن خفیف است، مصرف می شوند، همچنین آنها را معمولا در مورد بیماران جوان تر تجویز می کنند که با مشکلات مضاعف سالخوردگی مواجه نیستند.
دوز دارو
درمان با دوزهای اندک دارو (که با غذا میل می شود) شروع خواهد شد و بتدریج این دوز افزایش می یابد تا به حداقل دوز لازم برای کنترل قابل قبول نشانه ها و معلولیت های بیماری به دست می آید.
داروهای لوودوپا
داروهای لوودوپا را معمولا هنگامی تجویز می نمایند که داروهای آنتی کولینرژیک ب تدریج اثر کمتری داشته باشند. این نوع داروها با موفقیت انواع متوسط و شدید پارکینسون را درمان می کنند.
داروهایی همانند سی نمت و مادوپار حاوی مخلوطی از لوودوپا و داروی دیگری هستند که غلظت لوودوپا را در مغز افزایش می دهد و عوارض جانبی را در سایر اندام های بدن به حداقل ممکن می رساند. به عنوان نمونه، سی نمت ۱۱۰، حاوی لوودوپای ۱۰۰ میلی گرمی به علاوه کاربیدوپای ۱۰ میلی گرمی است؛ و مادوپار ۲۵۰ شامل لوودوپای ۲۰۰ میلی گرمی به علاوه بنسرازید ۵۰ میلی گرمی است.
بهترین دوز، اغلب چیزی میان کنترل همه علایم و جلوگیری از عوارض جانبی است. بسیاری از پزشکان ترجیح می دهند اندکی از دوزی که می توانند اضافه کنند را برای نیازهایی که احتمالا در آینده بیمار دارد، کنار بگذارند. اکثر بیماران مشکل چندانی با عوارض جانبی ابتدایی ندارند. البته گاهی اوقات حالت تهوع، استفراغ و یا ضعف و بی حالی دردسر ساز است اما به آسانی و با انجام برخی تغییرات و زمان بندی ها می توان این عوارض را برطرف نمود.
منبع: مه شو