عدم توازن مواد شیمیایی مغز در بیماری پارکینسون

معمولا میزان دوپامین و استیل کولین در مغز در تعادل با یکدیگر هستند. در بیماری پارکینسون سلول های تولید کننده دوپامین از بین می روند و در نتیجه میزان دوپامین کمتر از مقدار کافی می شود و همچنین استیل کولین نیز بیش از حد فعال می گردد.
برخی متخصصین در مرحله بعد، اگونیست دوپامین (پرگولید و یا بروموکریپتین) را تجویز می نمایند، چرا که کمتر از لوودوپا یعنی دارویی که اغلب در درمان بیماری به کار می رود، باعث بروز حرکات پرتکان عصبی (اختلال حرکتی) می شود.
با این حال، در طول ۳ تا ۴ سال نخست، اکثر بیماران به داروی لوودوپا نیاز دارند. لوودوپا به دوپامین فعال تبدیل می شود. در حال حاضر شکل قدیمی و خالص لوودوپا جای خود را به ترکیبی از لوودوپا با کاربیدوپا (سی نمت) و یا لوودوپا با بنسرازید (مادوپار) داده است.
این داروها، قسمت عمده درمان دارویی را تشکیل می دهند و از سایر داروهای موجود در حال حاضر نتیجه بخش تر هستند. برخی داروها نیز به شکل شربت در دسترس بیمارانی هستند که در بلعیدن قرص و یا کپسول با مشکل مواجه می شوند. در برخی موارد، تاثیرات چشم گیر این داروها به تدریج و پس از ۵ تا ۱۰ سال از بین می رود، اما با این حال باز هم نشانه های بیماری را اندکی تسکین می نماید. نیازها و واکنش های بیماران به درمان با یکدیگر متفاوت است، پس دوز داروها و رژیم های مذکور در این کتاب را عینا در مورد بیمار خود به کار نبرید.
در صورت نامناسب بودن و عدم کارایی داروهای لوودوپا، گروه دیگری از داروها به نام آگونیست های دوپامین مورد استفاده قرار می گیرند. این نوع داروها به جای تولید و تامین دوپامین بیشتر، گیرنده های دوپامین را تحریک می نمایند و به فعالیت وا می دارند. پرگولید، بروموکریپتین و لیزورید نمونه هایی از داروهای گروه آگونیست دوپامین می باشند.
منبع: مه شو