مقاومت انسولینی یعنی چه ؟

برای این که سلول ها بتوانند از گلوکز برای تولید انرژی استفاده کنند بایستی انسولین به گیرنده روی دیواره سلول ها متصل گردد. بعد از اتصال به گیرنده یک سری واکنش هایی که گلوکز را به انرژی تبدیل می کند، انجام می گیرد.
عواملی که از واکنش های فوق جلوگیری می کنند سبب ایجاد مقاومت انسولینی می شوند. این حالت (مقاومت انسولینی) ممکن است ثانوی به کاهش تعداد گیرنده های انسولین باشد. در چنین حالتی انسولین کافی نمی تواند به سلول متصل شود و بدین ترتیب مصرف گلوکز مختل گشته و قند خون افزایش می یابد. مقاومت انسولینی می تواند ثانوی به فعل و انفعالات بعد از اتصال انسولین باشد. در چنین حالتی گلوکز نمی تواند به انرژی تبدیل گردد. و باز به علت عدم یا کاهش مصرف گلوکز به وسیله سلول ها میزان آن در خون افزایش می یابد. اختلال در واکنش های شیمیایی بعد از اتصال شایع ترین و مهم ترین علت مقاومت انسولینی به شمار می رود.
دانشمندان عقیده دارند که مقاومت انسولینی زمینه ارثی داشته و با افزایش وزن این زمینه فعال گشته و دیابت غیر وابسته به انسولین به وجود می آید. افزایش وزن عامل مهم زمینه ساز دیابت می باشد. بیشتر از ۸۰% بیماران دیابتی غیر وابسته به انسولین قبل از تشخیص چاق هستند.
وقتی قند خون افزایش یافت عواملی که سبب ایجاد آن بودند سبب وخامت آن می شوند. بردار نقطه چین شکل ۵ این مساله را نشان می دهد. اختلال درک افزایش قند خون بوسیله سلول های بتا و عدم ترشح به موقع انسولین سبب افزایش قند خون شده است. افزایش قند خون نیز به نوبه خود نقص را تشدید کرده و قند خون باز هم بیشتر افزایش می یابد.
افزایش قند خون بدلیل کاهش تعداد گیرنده های انسولینی سطح سلول ها، مقاومت انسولینی را باز هم بیشتر می کند.
منبع: مه شو