آیا تحقیقی درباره ی سرطان پروستات بر مردان زیر ۶۰ سال انجام شده است ؟

متاسفانه هیچ تحقیقی با این وسعت بر روی مردانی زیر ۶۰ سال انجام نشده است. اما در بررسی اخیر جدا از اینکه حمایت فراوانی از روش «انتظار تحت مراقبت» شده است. روی بعضی مداخلات پزشکی در موارد خاصی نیز تأکید شده است. این تحقیق که در مجله انجمن پزشکی آمریکا در سال ۱۹۹۲ منتشر شد، مردان ۶۰ تا ۷۵ ساله مبتلا به مراحل A و B سرطان پروستات را تحت بررسی قرار داده است. محققین گزارشی دادند که در مردان ۶۰ تا ۷۵ ساله ای که توده های سرطانی پیش رونده ای داشتند پروستات برداری و پرتوتابی موثر واقع شد.
در این تحقیق، تیم تحقیق سرانجام بیماران مبتلا به سرطان پروستات شامل محققینی از چند مؤسسه پزشکی، فایده روشهای درمانی را برحسب بهبود کیفیت زندگی باقی مانده بیماران، مورد سنجش قرار داد. کیفیت در اینجا برآیندی از میزان ناتوانی جنسی، بی اختیاری ادرار و سایر عوارض سرطان سرطان و درمان آن می باشد. این بررسی نشان داد که در مردان نسبتاً جوان تر با توده های سرطانی موضعی در حال رشد، می توان با استفاده از پروستات برداری رادیکال با پرتوتابی همراه با انتظار تحت مراقبت میزان ادامه حیات فرد با کیفیت بهبود یافته زندگی را تا ۵ ر۳ افزایش داد. اما اگر توده سرطانی رشد آهسته ای- کمتر از یک سال- داشته باشد درمان ممکن است فایده کمی داشته باشد. در مورد مردان پیر امید به زندگی با کیفیت بهبود یافته کمتر از ۶ ماه محاسبه شده است و در برخی از بیماران عدم درمان به روشنی بر درمان برتری داشت.
اگر سرطان پروستات در مرحله C یا D بود، چه باید کرد ؟ آیا در این حالت درمان بهتر از انتظار مراقبت نیست ؟
شواهد روشنی حاکی از تأثیر درمان در مرحله C توده های سرطانی در دست نیست. اما اخیراً در پژوهشی که به وسیله محققین مرکز سرطان یادبود اسلوان- کترینگ انجام گرفت. تأثیر عدم درمان در ۳۴ مرد که سرطان پروستات آنان به تازگی تشخیص داده شده بود و علائم خفیفی از بیماری را بروز می دادند مورد بررسی قرار گرفت.
این تحقیق، کیفیت زندگی گروهی از بیماران که از هنگام تشخیص بیماریشان تحت هورمون درمانی قرار گرفته بودن را با بیمارانی که مصمم بودند تا هنگام افزایش سطوح آنتی ژن اختصاصی پروستات یا تشدید علائمشان درمان را به تعویق بیندازند مورد مقایسه قرار داد. در این بررسی منظور از کیفیت عناصری چون زندگی اجتماعی بیمار، احساس سلامتی بیمار، نگرانی و عدم وابستگی به اطرافیان بود. محققین دریافتند گروهی از بیماران که تعویق درمان را برگزیده بودند مشکلات جنسی کمتری داشتند و پر انرژی تر از گروهی بودند که تحت هورمون درمانی قرار گرفته بودند.
پس از ۶ ماه کسانی که تحت درمان قرار گرفته بودند از فشارهای روانی بیشتر رنج می بردند. محققین در مورد کسانی که عدم درمان را برگزیده بودند نوشتند که کیفیت زندگی به اندازه کمیت آن اهمیت دارد. در این بررسی تنها میزان ادامه حیات مورد نظر نبود. این اطلاعات از پرسشنامه هایی به دست آمده که به وسیله خود بیماران در طی شش ماه پس از انتخاب روش درمانی پر شده بود.
منبع: مه شو