نحوه ی تشخیص و درمان بیماری هانتینگتون

تشخیص
تشخیص بیماری هانتینگتون به طور کلی مبتنی بر شرح حال، معاینه جسمانی ساقه خانوادگی است پزشک ممکن است یک سی- تی- اسکن یا ام – آر- ای از مغز هم درخواست کند.
بیماری هانتینگتون تا چه حد جدی است ؟
پس از بروز بیماری علایم و نشانه های آن رفته رفته شدت یافته و نهایتاً به مرگ فرد منجر می شوند. اگرچه علایم و نشانه ها از شخصی به شخص دیگر فرق می کنند، اما عملکردهای حیاتی مانند بلع، غذا خوردن، تکلم و راه رفتن، معمولاً زوالی تدریجی دارند. مرگ عموماً در نتیجه عوارض این بیماری مانند عفونت یا زمین خوردن روی می دهد.
درمان
اکثر افراد مبتلا به بیماری هانتینگتون دیر یا زود دچار معلولیت های جسمی و ذهنی خواهند شد. در مراحل ابتدایی بیماری این افراد ممکن است به بستری شدن کوتاه مدت نیاز داشته باشند. با پیشرفت بیماری ممکن است مراقبت های دراز مدت خانگی ضرورت پیدا کند.
هیچ درمانی که بتواند بیماری هانتینگتون را متوقف ساخته یا بهبود ببخشد در دسترس نیست، اما رویکردهایی جهت کاهش علایم و نشانه های آن وجود دارد.
داروها
داروهای آرام بخشی مثل کلونازپام (کلونوبین)و داروهای ضد جنون مانند هالوپریدول (هالدول) و کلوزابین (کلوزاریل) می توانند به کنترل غیرارادی، حملات پرخاش جویانه و توهمات کمک کنند.
از داروهای متنوعی مانند فلوگزتین (پروزاک) سرترالین (زولوفت) و نورتریپتیلین (اونتیل، پاملور) می توان برای کنترل افسردگی و رفتارهای وسواسی چیزی که برخی از بیماران هانتینگتونی از آن رنج می برند استفاده کرد. داروهایی همچون لیتیم (اسکالیت، لیتوبید) می توانند به کنترل نوسانات شدید عاطفی و فراز و نشیب های خلقی (دمدمی مزاجی) کمک کنند.
اثرات جانبی بسیاری از داروهای مورد استفاده در درمان علایم و نشانه های بیماری هانتینگتون ممکن است شامل تحریک پذیری مفرط، خستگی و بی قراری باشند.
گفتار درمانی
بیماری هانتینگتون می تواند با مختل ساختن تکلم فرد، او را در بیان افکار پیچیده خود ناتوان سازد. گفتار درمانی می تواند به رفع این معضل کمک کند. به دوستان، اعضاء خانواده و مراقبین بهداشتی یادآور شوید که چنانچه شخص مبتلا به بیماری هانتینگتون حرف نمی زند، ضرورتاً بدان معنا نیست که وی از درک آنچه در اطرافش می گذرد ناتوان است از افراد بخواهید تا به حرف زدن با بیمار ادامه دهند و محیط دور و بر او را تا حد امکان در وضعیت طبیعی نگه دارند.
کجی گردن
کجی گردن، که گاهی به آن رگ به رگ شدن گردن هم می گویند، نوعی گرفتگی متناوب یا مداوم عضلات بزرگ گردن است. این عارضه نوعی دیستونی است-انقباضات ناگهان و غیرارادی یک عضله یا گروهی از عضلات کجی گردن ممکن است ارثی یا اکتسابی باشد، مثلا بعداز صدمه دیدن گردن؛ گاهی هم دلیل مشخصی ندارد.
گرفتگی عضلات گردن معمولاً در یک سمت واضح تر از طرف دیگر است. این مسئله ممکن است باعث خمیدگی یا یک وری شدن دایمی سر شود. فشار عصبی یا اضطراب می تواند و خامت علایم و نشانه ها را به دنبال داشته باشد.
استعمال گرما و ماساژ می تواند درد سر و گردن را تخفیف دهد. نرمش و استفاده از گردن بند طبی می تواند به رفع گرفتگی عضلات کمک کند. تزریق سم بوتولینوم (بوتوکس) برای شل کردن عضلات، به رفع علایم و نشانه ها کمک می کند، هرچند معمولاً به تزریقات مکرری نیاز است و در موارد شدید، جراحی ممکن است یکی از گزینه های درمانی باشد.
منبع: مه شو