نحوه ی تشخیص بیماری پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون عمدتاً براساس شرح حال بیمار و معاینه عصبی جامع صورت می گیرد. علایم و نشانه های مشابهی هم ممکن است در پی مصرف برخی از داروها در فرد ایجاد شوند، به خصوص داروهای مورد استفاده در تهوع یا اختلالات روان پزشکی شدید (روان گردان ها) به علاوه، پزشک برخی از دیگر بیماری های زوال گرای مغزی را هم که در برخی وجود پارکینسون مشترک هستند مد نظر قرار خواهد داد.
رعشه یا لرزش اندام ها ممکن است علل دیگری داشته باشد، مثلاً رعشه ذاتی بسیاری از پارکینسونی ها رعشه کمی داشته یا اصلا رعشه ندارند.
زمان دقیق بروز پارکینسون غالباً معلوم نیست ممکن است شما علایم و نشانه های آغازین پارکینسون را زیاد جدی نگیرید.یکی از نخستین علایم و نشانه هایی که ممکن است در شما ایجاد شود، کشیدن مختصر یا هنگام راه رفتن، نوعی احساس سفتی و سنگین اندام یا لرزش خفیف انگشتان یک دست است. به جز این چند شاخص زود هنگام سایر علایم و نشانه ها معمولاً آن قدر واضح و به قول معروف تابلو هستند که پزشک می تواند با یک معاینه ساده متوجه آنها شود.
بیماری پارکینسون تا چه حد جدی است ؟
بیماری پارکینسون معمولاً سیبر پیشرونده ای دارد، یعنی علایم و نشانه های آن به تدریج شدیدتر می شوند. البته زمان این فرایند از فردی به فرد دیگر بسیار متغیر ممکن است شما حتی بعداز ابتلا به این بیماری تا سال ها زندگی فعال و پویایی داشته باشید. در برخی هم پیشرفت بیماری سریع تر است. در خلال مراحل پایانی بیماری، بسیاری از افراد نیاز به کمک دارند. این بیماری در شدیدترین شکل خود می تواند با سفتی و خشکی عضلات و رعشه بی امان، فرد را دچار از کار افتادگی و معلولیت نماید، اگر چه چنین حادثه ای تنها در اقلیت کوچکی رخ می دهد.
بسیاری از بیماران پارکینسونی دچار افسردگی می شوند، به علاوه تقریباً در یک سوم بیماران درجاتی از زوال عقلی روی می دهد. در مراحل پایانی ممکن است فرد دچار توهمات شنوایی و بینایی شود. این علایم و نشانه ها ممکن است ناشی از مصرف داروهایی باشند که به منظور بهبود سایر تظاهرات بیماری تجویز شده اند.
منبع: مه شو