تشنجات لوب گیجگاهی و نحوه ی تشخیص آن

علایم و نشانه ها
• پیش از تشنج، جرقه های نورانی یا نقاط کوری در میدان بینایی (هاله)
• حواس پرتی گذرا
• انجام دادن مکرر یک عمل ساده، مثل ملچ ملوچ کردن
این تشنج ها عمدتا از لوب گیجگاهی نشات می گیرند، یعنی بخشی از مغز که از شقیقه ها تا درست پشت گوش ها گسترش یافته است. چنانچه این نوع تشنج با تغییر هوشیاری فرد همراه باشد به آن تشنج پیچیده ناقص می گویند.
پیش از تشنج های لوب گیجگاهی غالبا فرد دچار نوعی احساسات عجیب و غریب می شود (هاله) که در پی آن به مدت ۱ الی ۲ دقیقه دچار حواس پرتی شده یا تماس و ارتباط خود با محیط اطراف را از دست می دهد. جزء جسمانی تشنج می تواند تنها یک عمل تکراری ساده مانند ملچ ملوچ کردن، بلع مکرر (فرو دادن آب دهان به شکل مکرر) یا کشیدن لباس و احیانا به دهان بردن آن باشد.
این حرکات را اصطلاحا اتوماتیسم (حرکات خودکار) می نامند. بعد از خاتمه تشنج، برگشتن به وضعیت ذهنی طبیعی ممکن است چند دقیقه تا چند ساعت به طول بینجامد و احتمالا چیزی هم به خاطر نخواهید آورد. هاله تشنج، که معمولا چند ثانیه یا چند دقیقه پیش از وقوع حمله در فرد ایجاد می شود، به شکل توهمات بویایی، بینایی یا شنوایی توصیف می شود. هاله به شکل تغییر ادراک مثل دژاوو (قبلا دیده شده) یا خاطره راجعه یا احساس ناگهانی ترس یا اضطراب نیز اتفاق می افتند.
تشنج ها گاهی ناشی از اختلال خاصی در لوب گیجگاهی هستند، مثل بافت جوشگاهی یا تومور، اما غالبا علت مشخصی وجود ندارد. تشنجات دراز مدت (مزمن) لوب گیجگاهی را اصطلاحا صرع لوب گیجگاهی می نامند. حدود نیمی از افراد مبتلا به تشنجات ناقص پیچیده دچار تشنجات بزرگ (گرندمال) هم هستند.
تشخیص
پزشک، سوابق طبی شما و خانواده شما را جویا خواهد شد. آزمون های تشخیصی معمولا عبارتند از: نوار مغزی (EEG) برای بررسی فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در مغز آزمایش خون برای ردیابی اختلالات شیمیایی و سی-تی-اسکن یا ام-ار-آی برای بررسی ناهنجاری های ساختاری احتمالی در مغز که ممکن است منجر به تشنج شده باشند.
منبع: مه شو