تدابیر درمانی برای اختلال قاعدگی (۱)

در این حالات هیپوتالاموس و هیپوفیز سالم بوده(شرایط افزایش گونادوتروپین ها) ولی اثرات فیدبکی بر روی آنها اعمال نمی شودکه یا بدلیل فقدان غدد جنسی (بیضه یا تخمدان) است (دیس ژنزی گونادال) .
یا غدد جنسی (تخمدانها) فعالیت خود را از دست داده اند(نظیر نارسایی و زودرس تخمدانها) . یا اشکالی در سنتزاستروئیدها وجود دارد (کمبود ۱۷ آلفا – هیدروکسیلاز و ۱۷، ۲۰ – دسمولاز) و یا اینکه بدلیل اشکال در ارگانهای هدف استروئیدهای جنسی اثری ندارند(سندروم های مقاوم به اندروژن) ، بنابراین ، این گروه ممکن است به صورت آمنوره اولیه (فقدان صفات جنسی ثانویه) و یا ثانویه (وجود صفات جنسی ثانویه ) تظاهر کنند.
۱- دیس ژنزی گونادها: در این گروه بایستی برای بروز و تکامل صفات جنسی ثانویه و رشد جسمی و نیز جلوگیری از استئوپورز ، استروئید و پروژسترون تقریبا برای همیشه تجویز شود. ودر صورت کروموزوم y گونادکتومی (در اولین فرصت ممکن بعد از تشخیص و یا قبل از بلوغ) به عمل آید. در اشکال ناقص دیس ژنری گونادال ( نظیر موزائیسم های X و یا Pure gonadal dysgenesis) امکان حاملگی وجود دارد.
۲- نارسایی زودرس تخمدان: در این گروه بایستی در صورت وجود عامل زمینه ای (اختلالات اتوایمیون) درمان کلاسیک مربوطه صورت گیرد. همچنین برای جلوگیری از استئوپورز و کاهش ریسک بیماری های قلبی استروژن و پروژسترون نیز تجویز می شود( همانند افراد یائسه) . درصورت بروز نارسایی زود رس تخمدانی قبل از ۳۰ سالگی (سندرم تخمدان مقاوم) بایستی جهت رد وجود کروموزوم y (انواع دیس ژنری گونادال ناقص که به صورت آمنوره ثانویه تظاهر می کنند) کاریوتایپ نیز به عمل آید.
۳- سندرم های مقاوم به آندروژن(testicular feminization) : در این بیماران بایستی گونادها بعد از بلوغ برداشته شود و متعاقباً استروژن و پروژسترون تجویز شود و در صورت وجود اختلالات آناتومیک اصلاح شوند .
۳ –  کمبود ۱۷ آلفا – هیدروکسیلاز : در این بیماران بایستی علاوه بر استروژن و پروژسترون ، کورتیکوستروئید نیز تجویز شود .
 
منبع: mahsho.com