بایگانی سال : 2018

تهمینه میلانی در واکنش به گزارش روز گذشته روزنامه کیهان پستی را در اینستاگرام منتشر کرد و بر وابسته نبودنش به هیچ جریان و گروه سیاسی تاکید کرد.این کارگردان در این باره نوشت: «همینجا به صراحت اعلام می‌کنم که بدلایل متعدد، هرگز طرفدار سازمان مجاهدین خلق نبوده‌ام، حتی زمانی که انقلاب شد و من فقط ١٨ سال سن داشتم.امروز هم که ۵٧ سال سن دارم، همچنان طرف هیچ گروه سیاسی و حزبی نیستم، چرا که معتقدم هنرمند منتقد، هرگز نباید عضو گروه ، دسته یا حزبی باشد تا بتواند در جهت سلامت جامعه، کاستی ها را نقد کند. اما هر بار که سخنی بحق می گویم یا در مورد کاستی‌های اجتماعی، سیاسی و اجتماعی ابراز عقیده می‌کنم برای مثلا بی‌تاثیر کردن کلامم، این قبیل اتهامات واهی و یا همسویی با دشمن مطرح می‌شود.من از مسئولان کشور سوالی دارم: شهروندان صادق، معترض و منتقد در کجا و با چه روشی کمبودها را نقد کنند، تا متهم به همسویی با دشمن مورد نظر روزنامه کیهان نشوند.»
 
منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، امیر سرتیپ خلبان عباس رمضانی، سال ۱۳۵۲ به خدمت نیروی هوایی درآمد و سال ۹۰ بازنشسته شد. وی اکنون در دفتر مطالعات نیروی هوایی به خدمت خود ادامه می‌دهد و روایت‌های فراوانی از دفاع مقدس و دلاورمردی خلبانان نیروی هوایی در دل دارد. برای این خلبان پیشکسوت در دوران دفاع مقدس حادثه‌ای پیش آمد که موضوع اصلی فیلم سینمایی «عقاب‌ها» قرار گرفت.
وی درباره عملیات ۲۳ مرداد ۱۳۶۵  و  چگونگی اسارتش روایت می‌کند: ۲۳ مردادماه ۱۳۶۵ بود. با این ‌که در صبح آن روز مأموریت‌های انهدامی مختلفی توسط خلبانان شجاع نیروی هوایی روی چندین نقطه از مواضع مهم نظامی و اقتصادی عراق انجام شده بود، اما با این حال در بعد از ظهر که از نظر دشمن زمان غیر معقولی به نظر می‌رسید، از طریق فرماندهی عملیات ماموریتی به ما محول شد.‌

امیر سرتیپ خلبان عباس رمضانی
من و سرهنگ خلبان «یوسف سمندریان» در قالب دو گروه پروازی، باند را به قصد بمباران اهداف از پیش تعیین شده در خاک عراق ترک کردیم. به نزدیکی مرز عراق رسیدیم. تا این لحظه هیچ برخوردی با هواپیماهای شکاری دشمن نداشتیم. طبق دستورات صادر شده از فرماندهی عملیات مأموریت داشتیم مخازن سوخت دشمن را در شمال سلیمانیه و در نقطه‌ای که از حساسیت خاصی برخوردار بود و توسط نیروهای بعثی به شدت محافظت می‌شد، بمباران کنیم.
هنوز به هدف نرسیده بودیم که در دید رادارهای دشمن قرار گرفتیم. نیروهای عراقی با ایجاد سدی از آتش می‌خواستند ما را متواری کنند. هنوز چند مایل با هدف فاصله داشتیم. از دور دکل‌ها و تأسیسات به وضوح مشخص بودند. در این حال به یکباره هواپیمای سمندریان را دیدم که توسط پدافند راداری و موشکی دشمن هدف قرار گرفته بود و چون من در سمت راست هواپیما پرواز می‌کردم وی قادر به گردش به سمت راست نبود. موقعیت خود را تغییر دادم و از طریق رادیو، سمندریان را در جریان آتش گرفتن هواپیمایش گذاشتم. وی در جریان سانحه بود و از من راهنمایی خواست. از سمندریان خواستم به سمت راست برگردد و وی را از مهلکه دور کردم.
ابتدا بدون از دست دادن فرصت، منطقه از پیش تعیین شده را به شدت بمباران کردم که یکی از بمب‌ها به پشت پادگان سلیمانیه اصابت و ۲۰۰ نفر از نیروهای عراقی را تلف کرد. پس از بمباران تمام افکارم را متوجه هواپیمای سمندریان کردم. دیدم هواپیمایش پایین و پایین‌تر رفت و با شیرجه‌ای محکم به زمین خورد و از دید من خارج شد. خیلی منقلب شدم چرا که از سرنوشت همکارم بی‌اطلاع بودم. بعدها متوجه شدم که وی به اسارت عراق درآمده و سال ۶۹ نیز به میهن اسلامی بازگشت.
به قصد ترک منطقه دشمن ارتفاع پرواز را کاهش دادم و بر سرعت خود افزودم، اما ناگهان هدف پدافند راداری و موشکی دشمن قرار گرفتم که از نوع پیشرفته‌ای بود و در اولین لحظه هواپیما را از کنترل من خارج کرد. هر دو موتور سمت چپ و راست هواپیما در آتش می‌سوختند.هواپیما آتش گرفته بود و چرخ‌ها هم بی‌موقع باز شده بودند. در چنین شرایطی که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کردم توانستم خود را به آن سوی ارتفاعات مشرف بر منطقه سلیمانیه برسانم. بر روی دره عمیقی قرار گرفتم. هواپیما به کلی تعادل خود را از دست داد و از اختیار من خارج شد، ثانیه‌ای بعد نیز قفل کرد و به حالت شیرجه درآمد. دستی بر روی استیک زدم و همزمان در آخرین ارتباط رادیویی‌ام با رادار، اطلاع دادم که آماده ترک هواپیما هستم. لحظه‌ای بعد خود را در دل آسمان یافتم.
به سرعت در حال سقوط بودم. مکان فرودم دامنه‌ای جنگلی در کنار همان دره عمیق بود. چتر نجات به آرامی باز شد و در همین لحظه هواپیمای من به صخره‌ای برخورد کرد و به کوهی از آتش تبدیل شد. در حادثه سقوط از ناحیه گردن، چانه و دست و پا آسیب دیدم و اکنون جانباز ۵۴ درصد هستم. پس از سقوط که در مدت ۵۰ ثانیه رخ داد، بیهوش شده و وقتی به هوش آمدم متوجه شدم در لبه پرتگاه عمیقی قرار گرفته‌ام.
به جاده‌ای که در پایین دره قرار داشت خیره شدم، اتومبیل سفیدرنگی را دیدم که از فاصله تقریباً یک کیلومتری به سمت من می‌آمد. لحظه‌ای بعد به من رسید و توقف کرد. چند نفر از آن خارج شدند و با شتاب و هیجان از سینه‌کش کوه بالا آمدند. وقتی فهمیدند ایرانی هستم رفتارشان نرم‌تر شد و کمک کردند از خطر سقوط رها شوم. در شرایطی که عراق به دنبال اعدام به زعم خود انقلابی من بود و جایزه بسیاری را برای تحویل دادن من تعیین کرده بود،اتحادیه کُردهای مخالف صدام که مرا پیدا کرده بودند، به وسیله قاطر به نیروهای سپاه پاسداران که در کردستان عراق مستقر بودند، تحویل دادند و پس از چهار روز سالم به خاک ایران بازگشتم.
منبع: بهارنیوز

روزنامه بهار: رویکرد صدا و سیما در بزنگاه‌های اجتماعی و سیاسی کشور در طی سال‌های اخیر متفاوت از رویکرد کلی جامعه و دیگر رسانه‌ها بوده است و به واسطه این انتخاب مسیر و عملکرد، واکنش‌ها و انتقادات بسیاری را به دنبال داشته است. در اعتراضات اخیر مردمی صدا و سیما به مانند همه این سال‌ها رویکردی را پیش گرفت که انتقاد برانگیز بود. این نوع رویکرد بی تفاوت به دغدغه‌های جامعه، آن هم برای رسانه ای همه گیر و سراسری که قرار است وفاق و همراهی در میان مردم ایجاد کند، دور از اهداف کلی آن بود. این رویکرد بی توجهی به اعتراضات مردمی در ادامه حاصلی جز انتقاد و گلایه هنرمندان و فعالان مدنی را نداشت.
***
شکست هر باره صدا و سیما در بزنگاه‌های اجتماعی
صدا و سیما برخلاف وظیفه سازمانی و ساختاری‌اش که رسانه ای جامع و همه گیر است و می‌تواند از شمال تا جنوب کشور را به هم پیوند بزند، در بزنگاه‌های مختلف اجتماعی و سیاسی رویکردی سوای از مطالبات مردمی و جامعه را پیش گرفته و فرصت‌های بسیاری را در سال‌های اخیر برای همراهی با مردم و جلب اعتماد آنها از دست داده است. این رسانه‌ها در مقاطع مختلف کشور از انتخابات رسمی گرفته تا اعتراضات مردمی، قرائت خاص و یکسویه خود را داشته است و در اعتراضات اخیر هم که بی‌تفاوتی را پیشه گرفت. این نوع رویکرد بازتابی جز بی اعتمادی و دوری این رسانه جمعی از سطح جامعه و مردم را در بر نداشت و گواه این بود که چقدر مسئولان و تصمیم‌گیران این رسانه دور از جامعه فکر و عمل می‌کنند. این رویکرد، شکست دوباره ای بر پرونده صدا و سیما بود. واکنش این رسانه در جریانات اخیر سکوت مطلق بود و خاموشی. در حالی که این رسانه می‌توانست با انتشار اخبار به شفاف‌سازی و آرام‌سازی جامعه کمک کند. در چنین شرایطی مردم به سوی دیگر رسانه‌هایی چون شبکه‌های اجتماعی که برخلاف وعده‌ها در اتفاقات اخیر فیلتر شدند و دسترسی به آنها محدود، رفتند و در نهایت مجبور شدند برای کسب خبر به شبکه‌های ماهواره ای که همواره اخباری دست چندم و همراه با قرائت‌های خود خواسته شان است، روی بیاورند.

ناتوان در پاسخ به نیازهای مردم
 رویکرد صدا و سیما و بی واکنشی به اتفاقات اخیر کشور، انتقاد هنرمندان و همچنین نمایندگان مجلس شورای اسلامی را برانگیخت. علاوه بر هنرمندان، الهه کولایی، فعال سیاسی نیز از صداوسیما انتقاد کرد و اظهار داشت: در حوادث اخیر نتوانست نیازهای مردم را به خوبی پاسخ دهد. این فعال سیاسی درباره اتفاقات اخیر گفت: اگر صداوسیما نتواند این نقش را به درستی ایفا کند، آن‌گاه رسانه‌های دیگر که ملاحظات و منافع دیگری را دنبال می‌کنند، جایگزین آن خواهد شد. الهه کولایی درباره کمک صداوسیما در روشن‌سازی فضای پیش آمده و آرام کردن فضا در مورد اعتراضات اخیر، گفت: در شرایطی که انقلاب ارتباطات، دسترسی‌های گوناگونی را برای مردم فراهم کرده است، وظیفه صداوسیما بیش از هر زمان دیگر دشوار و سرنوشت‌ساز می‌شود. رسانه باید بتواند اعتماد مردم را از طریق ارائه دیدگاه‌ها و نقطه نظرهای متنوع جلب کند.وی با تاکید براینکه انتشار اخبار صحیح، واقعی و متناسب با مشاهدات و یافته‌های مردم بسیار مهم است،‌ اظهارکرد: اگر صداوسیما نتواند این نقش را به درستی ایفا کند، آن‌گاه رسانه‌های دیگر که ملاحظات و منافع دیگری را دنبال می‌کنند، جایگزین آن خواهد شد.
این استاد دانشگاه ادامه داد: متاسفانه با وجود تذکرهای بسیار، صداوسیما نتوانست این نقش را در پاسخ به نیازهای مردم ایفا کند.کولایی تاکید کرد: بسیاری از مسائل و مشکلات کشور را می‌توان از طریق صداوسیما به گونه‌ای به مردم اطلاع داد که آنان بتوانند براساس درک واقعیت‌های جاری در کشور قضاوت و رفتار کنند.نماینده مردم تهران در مجلس ششم افزود: وقتی صداوسیما نتوانست چنین رابطه‌ای را با مردم برقرار و اعتماد آنان را جلب کند نتیجه آن خواهد شد که مردم به سمت منابع دیگری می‌روند که ضرورتا منافع مردم ایران را دنبال نخواهد کرد.وی درباره منشا این اعتراضات و احتمال سازماندهی بودن آن در ابتدای امر، گفت: متاسفانه کسانی در کشور هستند که منافع خود را جای منافع مردم می‌نشانند و حاضر به درک منافع، ملاحظات و نیازهای اساسی آنان نیستند.این استاد دانشگاه تاکید کرد: ممکن است افراد و گروها براساس یک درک نادرست و محدود اقدام‌هایی را انجام دهند که نه تنها امنیت خود بلکه امنیت کشور را به خطر می‌اندازد.این فعال سیاسی اصلاح‌طلب با اشاره به وضعیت فعلی اقتصاد در کشور عنوان کرد: در شرایطی که فشارهای گوناگون اقتصادی از یکسو، فساد،‌ رانت خواری و تبعیض‌های ناروا از سوی دیگر مردم را به شدت تحت تاثیر قرار داده است، استفاده از این فرصت‌ها برای تسویه‌حساب‌های سیاسی بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد که می‌تواند کشور را به ورطه نابودی بکشاند و منافع مردم را به خطر بیاندازد.کولایی افزود: متاسفانه ما شاهد هستیم این نوع سوء استفاده‌ها از موقعیت‌های موجود دشواری‌های جدی را به وجود آورده است. در واقع نیازها و خواسته‌های مردم زمانی که به درستی مورد توجه قرار نگیرد و برای رفع آنان و تامین عدالت، سیاست‌های مناسب اجرا نشود؛ بدون تردید رفتارها از مسیر عقلانی خارج می‌شود و زمینه سوءاستفاده از منافع مردم را فراهم خواهد آورد.

مردم خودشان را در تلویزیون نمی‌بینند
علی اکبر قاضی زاده، روزنامه‌نگار درباره رویکرد صدا و سیما اظهار داشت: صدا و سیما شیوه خاص خودش را دارد و سال‌ها است این شیوه را دنبال می‌کند. گزارش‌ها و روایت‌های این رسانه با واقعیت‌های جامعه و رویداد‌ها نسبتی ندارد. این موضوع شاید به سیاستگذاری‌ها در این رسانه بازمی‌گردد و عملاً تلویزیون را در اختیار طیف خاصی قرار دادند. وی اضافه کرد: صدا و سیما بدل به محفلی شده که کار چندانی به مصلحت کلی جامعه ندارد و به جای توجه به مردم روی‌شان را به جای دیگر می‌کنند. مردم از تلویزیون دلخور هستند و به تدریج از این رسانه فاصله گرفته‌اند.

ساده‌سازی پدیده‌های پیچیده
ابوالحسن داوودی، کارگردان سینما نیز درباره بازتاب اخبار در صدا و سیما گفت: سال‌های زیادی است برای کسب اطلاع به‌تلویزیون مراجعه نمی‌کنم چون رسانه ملی سال‌ها است ارتباطش با مخاطب قطع شده است. این رسانه از وظیفه‌ای که دارد فاصله گرفته و عملاً در اختیار جریان خاصی قرار گرفته است. در حالی که بر سر مسائل ملی مرتبط با سرنوشت مردم باید نگاهی ملی داشته باشد و از فضاسازی جناحی پرهیز کند.وی تاکید کرد: این رسانه در همه این سال‌ها با مشی‌ای که پیش گرفته، عملاً تأثیرگذاری‌اش را از دست داده و مردم به گزارش‌های آن اعتنایی نمی‌کنند. من نمی‌دانم تعمدی است یا به سهو این کارها را می‌کند، اصل موضوع بی‌اعتنایی رسانه ملی به وظایف‌اش است. در چهار دهه پس از انقلاب عملکرد تلویزیون سال به سال بدتر شده است.

عملکرد یکسویه «جام جم»
بهروز غریب‌پور، کارگردان تئاتر اظهار داشت: تلویزیون در عرصه خبر و تحلیل واقعیت‌های اجتماعی کاملاً یک سویه عمل می‌کند و اصلاً منبع موثق و قابل اعتمادی نیست.وی تصریح کرد: تلویزیون آخرین جایی است که می‌توان ردی از اتفاق‌های خوب یا بد در آن یافت، رسانه‌ای ناکارآمد و یک سویه است. این رسانه خیلی‌ها را حذف کرده و نیروهای غیرمتخصص را به‌کار گرفته و این وضعیتی که شکل گرفته نتیجه عملکرد تلویزیون است. این رسانه معمولاً علیه آدم‌ها و افراد برنامه‌هایی را پخش می‌کند و فرصت پاسخگویی به آنها هم نمی‌دهد و اگر این فرصت هم در اختیارشان قرار گیرد، حرف‌های‌شان را گزینشی پخش می‌کنند. برخلاف تلویزیون، رادیو آگاهانه و منصفانه‌تر عمل می‌کند. جامعه مانند تن آدم است، نمی‌توان همه بیماری‌ها و عرضه‌ها را ناشی از ویروس‌های پراکنده در فضا دانست، ساختار بدن و مسائل معطوف به درون هم در ایجاد بیماری مؤثر است، رسانه ملی نباید همه چالش‌ها را به عوامل بیرونی و توطئه‌های دشمن ربط دهد و باید با دید و نگاه منصفانه و توجه به منافع ملی از رویدادهای مختلف گزارش دهد و مطالبات مردم را به درستی منتقل کند.این هنرمند تاکید کرد: وقتی یک تن بیمار و ناتوان شده، بی‌شک ویروس‌ها بر آن بیش‌تر اثر می‌گذارند، همواره توطئه‌های متعددی از سوی کشور‌های مختلف جهان علیه ایران در جریان است و در شرایط بحرانی توطئه‌ها بیش‌تر می‌شود، اما اینکه ریشه بحران را به بیگانگان ربط دهیم کار درستی نیست. مردم را نباید عامل بیگانه معرفی کنیم، باید خواسته‌ها و مطالبات آنها را طرح کرد.

زبان نامهربان «سیما»
سعید سهلی، کارگردان سینما تاکید کرد: از برنامه‌هایی که صدا و سیما درباره اعتراض‌های مردم می‌سازد و پخش می‌کند بُهت زده ام. مانده‌ام که صدا و سیما چه می‌کند؟ ۴۰ سال بعد انقلاب و سرنگونی نظام شاهنشاهی و این همه تجربه اندوزی، رفتار‌های صدا و سیما غیرحرفه‌ای و بسیار بد است.  کارگردان فیلم‌های «گشت ارشاد ۱ و ۲» در ادامه گفت: با وجود این همه امکانات و نیرو و برنامه ساز این نوع اطلاع‌رسانی و مواجهه با اعتراض‌های مردم بسیار مشکوک است و معلوم نیست کسانی که در صدا و سیما هستند، در فضا زندگی می‌کنند یا اینکه روی زمین قرار دارند؟! باید پرسید آنها در هپروت سیر می‌کنند یا آنکه در حال عادی خودشان هستند؟! برنامه‌هایی که می‌سازند، مصاحبه‌هایی که انجام می‌دهند و نوع گزارش‌هایی که از اعتراض‌ها می‌دهند، آدم را نگران و حیرت زده می‌کند. با دیدن گزارش‌های تلویزیون از اعتراض‌ها آدم احساس می‌کند دستی پشت پرده است تا بدتر مردم را عصبی و تحریک کند.  وی تاکید کرد: مردم اگر به رسانه‌های دیگر برای کسب اطلاع از رویدادها و وقایع اخیر مراجعه کنند، بیش‌تر برای‌شان عبرت آموز است تا اینکه بخواهند از رادیو و تلویزیون کسب اطلاع کنند. در وضعیتی که مردم عصبی و خسته هستند و کسانی هم از این عصبیت مردم سوء‌استفاده می‌کنند، صدا و سیما آنها را بدتر تحریک می‌کند آن هم در حالی که باید خیلی منطقی‌تر رفتار کند. سهیلی با تاکید بر شنیدن حرف مردم و چاره جویی اظهار داشت: در همه این سال‌ها تلویزیون صدای مردم را منعکس نکرد و به همین خاطر به خیابان آمدند تا صدای‌شان به جایی برسد. به اعتقاد من تلویزیون با گزارش‌ها و نوع اطلاع رسانی‌اش آب به آسیاب اختلاف‌ها می‌ریزد.

حق با مردم است
علیرضا عصار، خواننده موسیقی پاپ نیز به تازگی در آغاز برنامه کنسرت خود، در واکنش به اتفاقات اخیر در شهرهای مختلف به هواداران خود گفته است: بنا ندارم خیلی صحبت کنم؛ زیرا که همیشه در ترانه‌هایم درباره‌اش صحبت کرده‌ام. اما نظرم را نه به عنوان یک خواننده بلکه به عنوان یک شهروند ایرانی مطرح می‌کنم. من همانطور که همه شما هم حتما همین نظر را دارید، موافق برخی از اتفاقات مانند شیشه شکستن و آسیب رساندن به کسی و اموال عمومی نیستم؛ ولی نظر شخصی من این است و این را از اعماق جانم می‌گویم که حق با مردم است.
منبع: بهارنیوز

این نویسنده  و مترجم در گفت‌وگو با ایسنا درباره استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه به نسبت آثار تالیفی اظهار کرد: زمانی که اثری با موفقیت جهانی روبه‌رو می‌شود، مخاطب بیشتر مشتاق است آن را بخواند. معمولا اثر یک نویسنده‌ ایرانی گمنام یا حتی سرشناس در جغرافیای ایران محدود می‌شود و  شهرت بین‌المللی پیدا نمی‌کند.
او دلیل دیگر این‌ موضوع را این‌گونه بیان کرد: مخاطب ایرانی فکر می‌کند آثار خارجی الگو هستند و آثار ایرانی که نوشته می‌شوند کپی‌هایی از آن‌ها هستند، بنابراین مخاطبان ترجیح می‌دهند اثر الگو را بخوانند زیرا جهان‌بینی به‌روزتر و اصالت بیشتری دارد؛ البته این ذهنیتی است که یک مخاطب ایرانی دارد.یعقوبی در ادامه خاطرنشان کرد: مسئله دیگر سانسور است؛ مخاطب ایرانی فرض را بر این می‌گذارد که نویسنده خارجی خودسانسوری نمی‌کند و اگر اثرش دچار جرح و تعدیل شود دیگر کار اداره ممیزی ارشاد است اما نویسنده‌های ایرانی خودسانسوری بیشتری دارند.

این نویسنده افزود: آثار خارجی تنوع بیشتری  دارند و شیوه روایی که  نویسنده‌های خارجی به کار می‌برند جذاب‌تر از شیوه نویسنده‌های ایرانی است. نویسنده‌های ایرانی بیشتر در بند فرم و استفاده از نثری که به اصطلاح شکسته است، هستند؛ یعنی در آثار ایرانی غلبه نثر شکسته و فرم، مضمون اثر را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
او با تأکید بر این‌که توصیف‌ها و شیوه روایت داستان‌های نویسنده‌های خارجی نسبت به نویسنده‌های ایرانی جذاب‌تر است اظهار کرد: در حقیقت نویسنده‌های ایرانی به یکسانی رسیده‌اند، مضامینی که سراغش می‌روند و یا شیوه‌هایی که داستان را شروع می‌کنند و  به اوج می‌رسانند و خاتمه می‌دهند یکسان است. در برخی از کتاب‌ها اصلا اتفاقی نمی‌افتد و کل داستان از گزارش و توصیف تشکیل شده است.حسین یعقوبی افزود: زمانی که مخاطب ایرانی اثر چهار نویسنده ایرانی را می‌خواند  و می‌بیند شبیه هم هستند و جذابیت ندارند با خود می‌گوید چرا برای یک نویسنده ایرانی وقت بگذارم؛ بنابرین مخاطب وقتش را برای نویسنده خارجی که مطالب مختلفی درباره او و آثارش در اینترنت وجود دارد می‌گذارد.

او اظهار کرد: مشکل دیگر ما این است که ما نقد کتاب ایرانی کم داریم در حالی‌که از آثار ترجمه به کرات نقد وجود دارد. می‌توان درباره بیوگرافی‌ نویسنده‌های خارجی، سبک کاری  و کیفیت آثارشان مطالب زیادی به  زبان فارسی یا انگلیسی پیدا کرد. اما در مطبوعات و رسانه‌ها جای خالی‌ نقد آثار ایرانی دیده می‌شود.این نویسنده و مترجم با بیان این‌که جامعه ادبی از نویسنده، منتقد و مخاطب تشکیل شده است، گفت: جای خالی منتقد و تحلیل‌گر ادبی داخلی به شدت حس می‌شود. ما منتقدان سینمایی داریم که شهرت نسبی دارند، و افرادی که با سینما آشنا هستند می‌توانند نام‌شان را ببرند اما در حوزه ادبیات این‌شکلی نیست، یعنی ما منتقد و تحلیل‌گری نداریم که مثلا شهرت فراستی را داشته باشد، یا کسی را نداریم  که به صورت حرفه‌ای مرتب نقد بنویسد که مخاطب هم داشته باشد.

او در پاسخ به این سوال که چرا نویسنده‌های ما سراغ ژانرهای مختلف نمی‌روند، گفت: بخشی از این اتفاق به مخاطبان ما برمی‌گردد؛ برای خواننده‌های ایرانی داستان پلیسی و معمایی ایرانی باورپذیر نیست، اما اگر داستان برای یک نویسنده خارجی باشد برای‌شان باورپذیرتر است. فکر کنید نویسنده ایرانی اثر علمی-تخیلی، ترسناک و یا معمایی بنویسد، توفیق این اثر تقریبا نزدیک صفر است. تمام آثار ادبی که طی چند سال اخیر پرفروش شده‌اند درام‌های اجتماعی بوده‌اند، از «کافه پیانو» بگیرید تا «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم». در سطح پایین‌تر هم کتاب «قهوه سرد آقای نویسنده». به این‌ کتاب‌ها که هیچ‌کدام ژانر ندارند می‌گوییم درام اجتماعی. چند سال پیش کاوه میرعباسی مجموعه داستان ترسناکی نوشت که استقبال چندانی از آن نشد یا اسماعیل فصیح در دوره‌ای سراغ ادبیات پلیسی رفت که با اقبال محدودی روبه‌رو شد اما امتداد پیدا نکرد.

این ‌نویسنده خاطرنشان کرد: مخاطب ایرانی اگر بخواهد ابیات ژانر  بخواند ترجیح می‌دهد سراغ ادبیات ترجمه برود. این‌ موضوع هم نشان‌دهنده جای خالی منتقد و تحلیل‌گر است. اگر منتقدان درباره آثاری که خلق شده نقد می‌نوشتند و در جامعه جا می‌انداختند در طول زمان مخاطب پیدا می‌کردند.او درباره کتاب تازه خود نیز  گفت: اثر جدیدم با عنوان «تهران، دنیا، تمام‌وقت» قرار است در نشر چشمه منتشر شود. این کتاب یک اثر معمایی-جنایی و طنز است، در حقیقت رمان طنز است با موضوع  آدمی که احساس می‌کند درگیر ماجرای جاسوسی شده است که به چند قتل منتهی می‌شود. «تهران، دنیا، تمام‌وقت»  هم یک‌جور اثر کارآگاهی-جنایی است و هم تحلیل جامعه از اتفاقاتی است که در سطح فردی، جمعی و  ملی جریان دارند.یعقوبی درباره این‌که فکر می‌کند این کتاب با توجه به صحبت‌های خودش از استقبال نکردن مخاطبان ایرانی از آثار ژانر مورد توجه قرار می‌گیرد یا خیر، گفت: فکر می‌کنم به خاطر غلبه طنز،  مخاطبان بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند. معمولا مردم از کارهای طنز استقبال می‌کنند و امیدوارم به خاطر طنز بودن کتاب، از آن استقبال شود.
منبع: بهارنیوز

مهمترین بخشهای اظهارات پرستویی به شرح زیر است :

+ در دیدار با بهرام بیضایی از او پرسیدیم چرا نمی‌آیید؟ جواب داد چه تضمینی وجود دارد که کار کنم؟ این‌ها حالم را بد می‌کند.

+خیلی سینمای ما حقیر شده است. دیگر رغبتی برای بازیگری ندارم.

+من بلدم با فیش حقوقی‌ام زندگی کنم.

+بازیگر خوب بودن فقط بازی خوب نیست.

+من در بازیگری آمده‌ام خودم را پیدا کنم. بازیگری برای من وظیفه است.

+داریم تماشاچی را به ساده‌نگری سوق می‌دهیم.

+هر وزارت‌خانه‌ای برای خودش اختیاری دارد. تنها وزارت‌خانه‌ای که مستقل نیست و به همه جا باید جواب پس بدهد وزارت ارشاد است.

+الان رقابتی وجود دارد که چه کسی پر فروش است؟ آیا قبلا وضعیت کمدی ما این بود؟

+چه دلیلی دارد سالی ۱۰۰ تا فیلم بسازیم؟چه کمکی به سینمای ما می‌کند؟

+به روحانی نقد دارم اما می گویم توپ را نباید همیشه به زمین دولت بیندازیم

+مردم ایران نشان داده‌اند هر جا به آنها توجه نشان دادید و احترام گذاشتید به میدان آمده‌اند.

+به خاطر اتفاقات این روزها دل من به درد می‌آید. باید ببینیم مردم به کجا رسیده‌اند که این اتفاقات افتاده است.

+فیلم “خانه کاغذی” به خاطر همین اتفاقات قربانی شد. اینها حال من را بد می‌کند.

+همیشه یاد گرفته‌ایم خودمان را سانسور کنیم. اما این تکیه کلام من است که می‌گویم همیشه توپ را توی زمین دولت نیندازیم.هر چند این سوال را دارم که اصلا آقای روحانی خانه سینما و اهالی سینما را می‌شناسد؟

+داریم تماشاچی را به سمت و سویی هدایت می‌کنیم که انگار قرار نیست دیگر فیلم جدی ببیند.

+من پرکارترین و پرپیشنهادترین هنرپیشه‌ام اما کار نمی‌کنم. مخاطب برای من مهم است. و نمی‌گویم مخاطب کیلویی چند و پولم را بگیرم و بروم؟
منبع: بهارنیوز

کیانوش عیاری با اشاره به فیلم «بیدار شو آرزو» درباره تلخی و تاثیرگذاری فیلم هایش و دلیل توقیف آنها بیان کرد: عده ای هستند که همیشه نگران هستند و برای این نگرانی بهانه‌های گوناگونی دارند، اما باید توجه کنیم وقتی عارضه ای اجتماعی در یک فیلم مطرح می شود نمی توان تلخی آن عارضه را بهانه‌ای برای برخورد با فیلم کرد بلکه باید توجه داشت که بعضی عارضه های اجتماعی مثل فقر، فساد، فحشا و… می توانند تلخی های بسیار بدتری در جامعه داشته باشند.


 

وی ادامه داد: شکی نیست که در جامعه اتفاقات بسیار تلخ‌تری رخ می دهد و این دلواپسی باید به اجتماع بازگردد و متوجه جامعه ای شود که می تواند از فیلم من خیلی تلخ تر باشد.عیاری در بخش دیگری از سخنانش درباره فیلم هایی که از وی و یا دیگران توقیف می شود و گاهی فیلمی ممکن است بعد از سال‌ها دیگر ارزش اولیه خود را نداشته باشد، اظهار کرد: بعضی از فیلم ها بعد از سال ها همچنان تازه هستند و بسیاری از فیلم ها هم بیات می شوند و موضوعیت خود را از دست می دهند. گاهی هم ممکن است فیلمی توقیف نشود مثلا بسیاری از فیلم های خود من شاید توقیف نشده اند اما اتفاقات پیچیده ای شامل حالشان شده است که پایمال شده اند.

کارگردان فیلم «خانه پدری» عنوان کرد: به نظر من همین اکرانی که برای فیلم «خانه پدری» در گروه سینمایی «هنر و تجربه» در نظر گرفته اند نوعی توقیف کردن است. این فیلم را از سر خود باز کرده اند و اکران در این شرایط با توقیف تفاوت چندانی ندارد.عیاری در پایان گفت: چه تعداد از مخاطبان ممکن است به سینماهای «هنر و تجربه» بیایند و این فیلم را ببینند البته تماشاگرانی خیلی مصّر هستند و ممکن است فیلمی قله قاف هم نمایش داده شود و آن را ببینند اما «خانه پدری» یک فیلم کاملا عمومی است و صرفا برای مخاطب نخبه نیست.
منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، در این مراسم که با اجرای «ست مایرز» در هتل بورلی‌ هیلتون لس‌آنجلس برگزار شد در نهایت فیلم «سه بیلبورد» موفق به کسب چهار جایزه از جمله بهترین فیلم درام،‌ بازیگر زن دارم، فیلمنامه و بازیگر مرد نقش مکمل شد و فیلم «لیدی برد» نیز جایزه بهترین فیلم کمدی یا موزیکال را به خود اختصاص داد.
امسال «شکل آب» به کارگردانی «گیلرمو دل‌تورو» با نامزدی در هفت شاخه بیشتاز نامزدها بود اما در نهایت تنها به دو جایزه بهتری کارگردانی و موسیقی متن اکتفا کرد و «پُست» ساخته جدید «استیون اسپیلبرگ» نیز که در شش شاخه نامزد کسب جایزه بود دست خالی مراسم گلدن گلوب ۲۰۱۸ را ترک کرد.
در بخش تلویزیونی نیز سریال «دروغ‌های کوچک بزرگ» موفق به کسب جایزه بهترین مینی‌سریال یا فیلم تلویزیونی و سه جایزه بازیگری شد.
فهرست کامل نامزدها و برندگان هفتادوپنجمین دوره جوایز سینمایی و تلویزیونی گلدن گلوب (۲۰۱۸) به شرح ذیل است:
* بهترین فیلم درام
نامزدها: مرا به نامت صدا کن، دانکرک، پُست، شکل آب، سه بیلبورد خارج از اِبینگ میزوری
برنده: سه بیلبورد خارج از اِبینگ میزوری

*بهترین فیلم کمدی یا موزیکال  
نامزدها: هنرمند فاجعه، برو بیرون،‌ من، تونیا، برترین شومن، لیدی برد
برنده: لیدی برد
* نامزدهای بهترین کارگردانی
نامزدها: گیلرمو دل‌تورو (شکل آب)، مارتین مک‌دونا (سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری)، کریستوفرنولان (دانکرک)، ریدلی اسکات (تمام پول دنیا)، استیون اسپیلبرگ (پُست)
برنده: گیلرمو دل‌تورو (شکل آب)

*بهترین بازیگر مرد درام
نامزدها: تیموثی شلمی (مرا به نامت صدا کن)، تام هنکس (پُست)، دنیل دی‌لوئیس (موضوع فانتوم)، گری اُلدمن (تاریک‌ترین ساعت)، دنزل واشنگتن (رومن جی)
برنده: گری اُلدمن (تاریک‌ترین ساعت)

*بهترین بازیگر زن درام
نامزدها: جسیکا چستین (بازی مالی)، سالی هاوکینز (شکل آب)، فرانسس مک‌دورماند (سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری)، مریل استریپ (پُست)، میشله ویلیامز (تمام پول دنیا)
برنده: فرانسس مک‌دورماند (سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری)
*بهترین بازیگر مرد (کمدی یا موزیکال)
نامزدها: استیو کارل (نبرد جنس‌ها)،‌ آنسل الگورت (بچه راننده)، جیمز فرانکو (هرمند فاجعه)، هیو جکمن (بزرگترین شومن)،‌ دنیل کالویا (برو بیرون)
برنده: جیمز فرانکو (هرمند فاجعه)

*بهترین بازیگر زن (کمدی یا موزیکال)
نامزدها: جودی دنچ (ویکتوریا و عبدول)، هلن میرن (لذت طلب)، مارگت روبی (من، تونیا)، سیرشا رونان (لیدی برد)،‌ اما استون (نبرد جنس‌ها)
برنده: سیرشا رونان (لیدی برد)

* بهترین فیلم خارجی
نامزدها: یک زن شگفت‌انگیز (شیلی)، اول پدم را کشتند (کامبوج)،‌ در محو شدگی (آلمان)، بی‌عشق (روسیه)، میدان (سوئد)
برنده: در محو شدگی (آلمان)

* بهترین انیمیشن
نامزدها: بچه رئیس، نان‌آور، کوکو، فردیناند،‌ وینسنت دوست‌داشتنی
برنده: کوکو
* بهترین بازیگر نقش مکمل زن
نامزدها: مری جی.بلایژ (مادباند)، هونگ چائو (کوچک‌سازی)، الیسون جنی (من، تونیا)، اوکتاویا اسپنر (شکل آب)،  لاری میت کالف (لیدی برد)
برنده: الیسون جنی (من، تونیا)
* بهترین بازیگر نقش مکمل مرد
نامزدها: ویلم دفو (پروژه فلوریدا)،‌ آرمی هامر (مرا به نامت صد کن)، کریس پلامر (تمام پول دنیا)، سم راکوِل (سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری)
برنده: سم راکوِل (سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری)

* بهترین فیلمنامه
نامزدها: مارتین مک‌دونا (سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری)، گیلرمو دل‌تورو (شکل آب)، گرتا گرویگ (لیدی برد)، جاش سینگر و الیزابت هانا (پُست)، آرون سورکین (بازی مالی)
برنده: مارتین مک‌دونا (سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری)
* بهترین موسیقی اصلی متن
نامزدها: شکل آب، سه بیلبورد خارج از ابینگ میزوری، ماجرای فانتوم، پست، دانکرک
برنده: شکل آب (الکساندر دسپلات)
* بهترین ترانه
نامزدها: خانه( فردیناند)،‌ رودخانه قدرتمند (مادباند)، مرا به یاد بیاور(کوکو)، ستاره (ستاره)، این منم (برترین شومن)
برنده: این منم (برترین شومن)
******بخش تلویزیونی*****
* بهترین مجموعه تلویزیونی (درام)
نامزدها: تاج، بازی تاج و تخت، سرگذشت ندیمه،‌ چیزهای عجیب، این ما هستیم
برنده: سرگذشت ندیمه

* بهترین مجموعه تلویزیونی (کمدی یا موزیکال)
نامزدها: سیاه طور،‌ خانم میزل شگفت‌انگیز، استاد هیچ، اسمیلف،‌ ویل و گریس
برنده: خانم میزل شگفت‌انگیز
*بهترین بازیگر مرد (سریال درام) 
نامزدها: استرلینگ کی. براون (این ما هستیم)،‌ فردی هایمور (دکتر خوب)،‌ باب اودندیک (بهتره به سول زنگ بزنی)،‌ لیو شریبر (روی داناوان)،‌ جیسون بتمن (اوزارک)
برنده: استرلینگ کی. براون (این ما هستیم)

* بهترین بازیگر زن (سریال درام)
نامزدها: کاتریونا بالف (بیگانه)،‌ کلر فوی (تاج)،‌ مگی جیلنهال (شیطان)، کارتین لانگفورد (۱۳ دلیل)، الیرابت ماس (سرگذشت ندیمه)
برنده: الیرابت ماس (سرگذشت ندیمه)

* بهترین بازیگر مرد (سریال کمدی یا موزیکال)
نامزدها: آنتونی اندرسون (سیاه‌طور)، عزیر انصاری (استاد هیچ)،‌ کوین بیکن (من عاشق دیک هستم)، ویلیام اچ. میسی (بی‌شرم)، اریک مک‌کورماک (ویل و گریس)
برنده: عزیر انصاری (استاد هیچ)

*بهترین بازیگر زن (سریال کمدی یا موزیکال)
نامزدها: پاملا ادلون (چیزهای بهتر)،‌ الیسون بری (تابش)، ایسا را (ناامن)، راشل براسنان (خانم میزل شگفت‌انگیز)، فرانکی شاو (اسمیلف)
برنده: راشل براسنان (خانم میزل شگفت‌انگیز)
* بهترین بازیگر مرد در یک مینی سریال یا فیلم تلویزیونی
نامزدها: رابرت دنیرو (جادوی دروغ‌ها)، جود لا (پاپ جوان)، کایل مک‌لاکلن (توئین پیکس)، ایوان مک‌گروگر (فارگو)، جفری راش (نابغه)
برنده: ایوان مک‌گروگر (فارگو)

* بهترین بازیگر زن در یک مینی سریال یا فیلم تلویزیونی
نامزدها: جسیکا بیل (گناهکار)،‌ نیکل کیدمن (دروغ‌های کوچک بزرگ)، جسیکا لانگ (دشمنی: بت و جوآن)، سوزان سراندون (دشمنی: بت و جوآن)،‌ ریس ویترسپون (دروغ‌های کوچک بزرگ)
برنده: نیکل کیدمن (دروغ‌های کوچک بزرگ)

* بهترین بازیگر مرد نقش مکمل در یک سریال، فیلم تلویزیونی یا مینی‌سریال  
نامزدها: دیوید هاربر (چیزهای عجیب)، آلفرد مولینا (دشمنی: بت و جوآن)، الکساندر اسکارسگارد (دروغ‌های کوچک بزرگ)، کریستین اسلاتر (آقای روبات)، دیوید تولیس (فاگو)
برنده: الکساندر اسکارسگارد (دروغ‌های کوچک بزرگ)
* بهترین بازیگر زن نقش مکمل در یک سریال، فیلم تلویزیونی یا مینی‌سریال
نامزدها: لارا درن (دروغ‌های کوچک بزرگ)،‌ آن داد (سرگذشت ندیمه)، کریسی متز (این ما هستیم)، میشل فایفر (جادوی دروغ‌ها)، شایلین وودلی (دروغ‌های کوچک بزرگ)
برنده: لارا درن (دروغ‌های کوچک بزرگ)
*بهترین مینی سریال یا فیلم تلویزیونی
نامزدها: دروغ‌های کوچک بزرگ، فارگو، دشمنی: بت و جوآن، گناهکار، بالای دریاچه: دختر چینی
برنده: دروغ‌های کوچک بزرگ
منبع: بهارنیوز

به گزارش ایلنا، مهرداد فرید (تهیه‌کننده فیلم سینمایی جن زیبا) با اشاره به آخرین وضعیت این فیلم و حضور نداشتن آن در سی و ششمین دوره جشنواره فیلم فجر گفت: ما اصلا فیلم جن زیبا را به جشنواره فیلم فجر ارائه نکرده‌ایم. البته فرم جشنواره را تکمیل کرده بودیم اما هیچ نسخه‌ای به فجر ارائه نکردیم زیرا فیلم آماده نمایش نبود.
 
فرید با اشاره به آخرین وضعیت فیلم افزود: مراحل فنی فیلم بسیار طولانی است. فیلم در آخرین مراحل تدوین است و جلوه‌های ویژه کامپیوتری فیلم نیز انجام نشده است.وی با اشاره به اینکه فیلم جن زیبا برای مردم و اکران ساخته شده، افزود: تلاش داریم بعد از جام جهانی فوتبال روسیه در سال آینده فیلم را به صورت همزمان در ایران و ترکیه اکران کنیم. البته نسخه‌ای که در ایران به نمایش درمی‌آید هیچ تفاوتی با نسخه‌ای که در ترکیه اکران می‌شود، ندارد.فیلم سینمایی جن زیبا به کارگردانی و فیلمبرداری بایرام فضلی و تهیه‌کنندگی مهرداد فرید با حضور نورگل یشیل چای، فرهاد اصلانی، محرم زینال زاده، لیلا زارع، لیلا موسوی، علی جعفری، میثم پویان‌فر و غزل فرید ساخته شده است.این فیلم محصول مشترک ایران و ترکیه است و شرکت آلتینای ترکیه به عنوان سرمایه‌گذار و تهیه‌کننده ترکیه‌ای در این فیلم حضور دارد.فرید درباره سایر فعالیت‌های خود نیز گفت: در حال نگارش فیلمنامه‌ای به نام “ملاقات با جرجیس” هستم که یک فیلمنامه اجتماعی و کمدی است و قصد دارم آن را بهار سال ۹۷ بسازم.فرید که فیلم “دعوتنامه” را از جشنواره سال گذشته در نوبت اکران دارد، افزود: پخش این فیلم با حوزه هنری است و در حال برنامه‌ریزی هستم تا فیلم را بعد از پایان جشنواره فیلم فجر اکران کنیم البته برای اکران تغییراتی نیز در فیلم اعمال شده است.
منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، مدتی قبل چند مدیر فستیوال تئاتری از اروپا به ایران آمدند و ضمن دیدار با مدیران اداره کل هنرهای نمایشی به تماشای چند نمایش از جمله «این یک پیپ نیست» محمد مساوات، «فرق اَ وسط» رسول کاهانی، «آبجی» مهدی شاه‌پیری، «الیور توییست» حسین پارسایی، «گم‌وگور» امیر مهندسیان، «دو دلقک و نصفی» جلال تهرانی و «آکواریوم» سیامک احصایی نشستند.
درباره حضور این هفت مدیر اروپایی گزارش‌هایی پیش از این منتشر شده است، اما ایسنا هم با دو تن از آن‌ها یعنی «لو کلمبانی» از جشنواره Parallèle مارسی در فرانسه و «سسک کاسادسوس» از جشنواره Grec اسپانیا گفت‌وگویی انجام داد و نظرات آن‌ها را درباره نمایش‌هایی که دیده‌اند و نیز تئاتر ایران جویا شد.
این دو مدیر که در صحبت‌هایشان از تنوع آثاری که دیده بودند ابراز تعجب و شگفتی می‌کردند، از ارتباط پیدا کردن با گروه‌ها و تمایل برای دعوت از برخی از آن‌ها جهت اجرا در جشنواره‌های خود هم سخن گفتند. مدیر فرانسوی یکی از این فستیوال‌ها نیز از اینکه برخی هنرمندان تئاتری ایران همزمان در حوزه تصویر و فیلمسازی و سینما هم فعالیت داشتند ابراز تعجب کرد چرا که آن را در کشورش خیلی مرسوم نمی‌دانست.
همچنین در این گفت‌وگو که بیشتر سسک کاسادسوس مدیر اسپانیایی در آن اظهارنظر می‌کرد، درباره راه‌های جذب مخاطب بیشتر و راه‌های بهتر برای حضور تئاتر ایران در محافل بین‌المللی هم بحث شد.  
شروع این گپ‌وگفت از شناخت کلمبانی و کاسادسوس درباره ایران آغاز شد و اینکه با توجه به تجربه اول سفر به ایران چقدر با تئاتر ما آشنایی داشتند.
شناخت تئاتر ایران از طرق پیتر بروک
کاسادسوس دراین‌باره بیان کرد: ما اطلاعاتی را از اساطیر و داستان‌های کلاسیک ایرانی در گذشته داشتیم و چیزهایی هم درباره تئاترهای سنتی ایران به واسطه کارهایی که پیتر بروک روی تعزیه انجام داده بود، شنیده بودیم. خود من هم تعدادی کارگردان از نسل جوان تئاتر ایران را که در اروپا شناخته شده هستند، می‌شناختم و نمایش‌هایی را در جشنواره‌ها از آن‌ها دیده بودم. همین اطلاعات باعث شده بود کنجکاوی‌ام زیاد شود تا ایران و تئاترش را بیشتر کشف کنم، بویژه درباره نسل جوان تئاتر که جذابیت زیادی برایم دارد. ضمن اینکه خیلی دوست داشتم به ایران بیایم و در اینجا تئاتر ببینم، چون اگرچه قبلا آثاری از ایران را در اروپا دیده بودم اما چگونگی خلق تئاتر برایم جذابیت بیشتری داشت.
 لو کلمبانی هم با تایید بخشی‌از حرف‌های کاسادسوس اضافه کرد که پیش از این فقط نمایش‌های امیررضا کوهستانی را دیده و خیلی مشتاق بوده که بیشتر از تئاتر ایران بداند و دانش خود را نسبت به آثار تولید شده ایرانی‌ها زیاد کند.

سسک کاسادسوس ـ مدیر فستیوال اسپانیایی
تنوع تئاتر در ایران یک امتیاز بزرگ است
در این بخش مدیر جشنواره Grec اسپانیا به علاقه و شناختی که به سینمای ایران دارد اشاره و اظهار کرد: فکر می‌کنم امروز، سینما سفیر بزرگی برای ایران است و خودم مجموعه زیادی از فیلم‌های ایرانی را دارم چون خیلی به آن علاقه‌مندم. مخصوصا اینکه فکر می‌کنم وقتی قرار بر شناخت هنر یک کشور باشد اولین قدم برای رفع این کنجکاوی سینما است، چون هم راحت‌تر اطلاعات می‌دهد و هم قابل دسترس‌تر است؛ تئاتر خیلی سخت‌تر از سینماست و هزینه زیادی هم برای تماشای آن باید پرداخت کرد اما سینما این‌طور نیست.
در ادامه، سوالات به نمایش‌هایی رسید که این گروه در هنگام حضور در تهران تماشا کرده‌اند؛ نمایش‌هایی که بیشترشان رضایت آن‌ها را به همراه داشته است و به گفته لو کلمبانی «کارهایی بود که متفاوت و متنوع بودند.» او معتقد است آنچه برایش در این اجراها پررنگ بوده انرژی و انگیزه زیاد هنرمندان جوان بود که زیبایی‌شناسی صحنه را ارتقاء می‌دادند.
در این باره سسک کاسادسوس گفت: پیش از هر چیز فکر می‌کنم یک امتیاز بزرگ برای تئاتر ایران وجود دارد و آن هم نمایش‌های متفاوتی است که در صحنه‌های کوچک و بزرگ شهر مثل تئاترشهر، تالار وحدت و سالن‌های خصوصی اجرا می‌شوند. ما نمایش‌هایی را دیدیم که خیلی عالی سازمان‌دهی شده بودند و این شانس و امتیاز را داشتیم تا چیزهایی را ببینیم که یک توریست معمولا در تهران نمی‌بیند.
تماشاگران حیرت‌آور با تئاترهای اوریجینال
او افزود: یک نکته جالب توجه دیگر برای من تماشاگران این تئاترها بودند که بسیار حیرت‌آور هستند، برایم تعجب‌آور بود که این‌ تماشاگران چطور نسبت به رویدادها واکنش دارند و چطور مردم به خلاقان جوان هنر تئاتر احترام می‌گذارند، چون کارگردان‌های جوانی این روزها در تئاتر ایران مشغول به کار هستند و توجه به کارشان جالب است.
این مدیر جشنواره اسپانیایی خاطرنشان کرد: یک مسئله مهم دیگر برایم این بود که نمایش‌هایی را در تهران دیدم که هر کدام صدایی اوریجینال برای خود داشتند، یعنی تکرار یکدیگر یا حتی تکرار تئاترهای اروپایی مثل شکسپیر و مولیر نبودند. اینجا هر اجرا یک صدای مشخص و متمایز دارد و آنچه من از تمام این‌ کارایی که دیدم با خود به کشورم می‌برم اطلاعات بسیار غنی و ارزشمندی است.
کاسادسوس افزود: البته این موقعیت خوب را هم داشتیم که کارگردان‌ها را نیز در کنار مردم ببینیم و درباره شیوه کارشان با آن‌ها گفت‌وگو کنیم. ما متوجه شدیم  یک نسل جوان برای یک گروه تماشاچی جوان کار می‌کند و درباره مسائل روز صحبت می‌کنند که همین صحبت درباره جامعه امروز برای نسل جوان جذاب است و تماشاگر زیادی را جذب می‌کند.
لو کلمبانی نیز در این باره گفت: ما خیلی توسط تماشاگران سوپرایز شدیم چون در سالن‌ها تماشاگران جوان زیادی را دیدیم در حالی که در اروپا تعداد تماشاگران مسن برای دیدن تئاتر بیشتر است. در برخی اجراها انرژی زیادی از سوی تماشاگران به گروه اجرایی تئاتر نشان داده می‌شد و این بسیار هیجان‌انگیز بود.
وقتی محدودیت خلاقیت می‌آورد
در ادامه این صحبت‌ها کاسادسوس درباره دیگر ویژگی هایی که از تئاتر ایران درک کرده است با اشاره به نمایش «فرق اَ وسط» توضیح داد: یک نکته قابل توجه در تئاترهای ایرانی خلاقیت‌هایی است که به دلیل وجود یکسری محدودیت‌ها بروز می‌کند و این خلاقیت در حرکت و متن دیده می‌شود. مثل آنچه در کار «فرق اَ وسط» دیدیم. این حرکت که در این نوع آثار رقص نیست، گاهی جزیی از واقعیت می‌شود و همین برایم جذاب بود که خلق این‌ها به خاطر همان محدودیت‌هاست. این زمانی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند که بگویم ما در اینجا دنبال کپیِ تئاترهای غربی نیستیم و آثاری که امضای شخصی داشته باشند برای من مهم هستند.
هویت تئاتری ایران باید حفظ شود
او با بیان اینکه گاهی درک برخی مسائل به دلیل تفاوت‌های فرهنگی سخن می‌شود، ادامه داد: در کل به نظرم تئاترهایی که در اینجا و در قالب تئاتر ایران دیدیم بسیار با پیشرفت بالاست و مشابه آنچه در خارج از ایران اجرا می‌شود نیستند. نمی‌دانم چه تعداد کمپانی بین‌المللی تئاتر به ایران سفر می‌کند اما فکر می‌کنم آنچه جذاب است این باشد که این هویت تئاتری در ایران حفظ شود و بهتر است برای انتقال این هویت و نمایش آن یکسری کمپانی یا افراد تئاتری به ایران بیایند و تبادلاتی برای بهتر شدن و اجرای کارها صورت گیرد.
این مدیر فستیوال  Grec اسپانیا با اشاره به برخی ویژگی‌هایی که باید روی آن‌ها بیشتر کار شود گفت: مثلا حرکت و کروگرافی که در برخی تئاترهای ایران دیدم خیلی جالب بودند، اما در عین حال به پیشرفت و ترقی هم نیاز دارند چون انگار در بعضی موارد از نظر یک طراح حرکت درست اجرا نمی‌شوند. ضمن اینکه ما در داستانِ نمایش‌هایی که دیدیم خیلی چیزها را ممکن بود متوجه نشویم چون ماهیت‌شان ایرانی و ترجمه‌اش برای ما سخت بود به همین دلیل استفاده از حرکت برای ارتباط بهتر است.
لو کلمبانی نیز در ادامه افزود: من هم موافق نظر سسک هستم و فکر می‌کنم باید حرکات در هر دو روش داستان و اجرا پیشرفت کند. ما خیلی دوست داریم در اروپا کارهای ایرانی بیشتری ببینیم و خوشحال می‌شویم که از آن‌ها برای حضور به اجرا دعوت کنیم.
ضعف‌های تئاتر ایران از نگاه یک مدیر فستیوال اروپایی 
ادامه این گفت‌وگو به دلایلی که سبب شده تئاتر ایران خیلی در دنیا معرفی نشده باشد، رسید و از آن جمله به نبود یک سایت بین‌المللی برای ارتباط با کمپانی‌ها و جشنواره‌های خارجی اشاره شد.
در این‌باره سسک کاسادسوس گفت: پیش از اینکه بخواهیم به نبود سایت اشاره کنیم باید به آنچه سبب رشد کیفی تئاتر ایران می‌شود بپردازیم و یکی از کارها برای ارتقاء آن همان پیشرفت در مقوله «حرکت» است، ضمن اینکه استفاده بهتر از فضاها در اجرا و استفاده از المان‌های بیشتر هم به این ارتقاء کمک می‌کند. در میان کارهایی که اینجا دیدم بازیگری‌ها خوب بود و دراماتورژی‌های انجام شده هم برایم خیلی خاص بودند، چون تعلیق‌هایی در کارها دیده می‌شد یا تایم‌لپس‌هایی به کار رفته بود که سبب شده بودند آثاری متفاوت از آنچه بیشتر در اروپا دیده‌ایم را مشاهده کنیم.
وی بیان کرد: البته در این میان بین‌المللی کردن یک نمایش هم مسئله مهمی است و جدا از ویژگی‌هایی که باید یک نمایش داشته باشد تا خارج از کشور به اجرا برسد، باید معمولا یکسری افراد به عنوان سفیر فرهنگی یا تئاتری باشند تا به کشورهای دیگر بروند و آثاری را که قابلیت اجرا در کشوری دیگر دارند، معرفی کنند. با این حال راه‌اندازی سایت هم یک راه دیگر برای معرفی کارها و گروه‌ها است، اما به تنهایی کارگر نیست. قبل از آن احتیاج به تولید تئاتر است. وقتی تئاتر تولید شود سایت هم ارزش راه اندازی پیدا می‌کند.
خیلی از نمایش‌های ایران برای اجرای بین‌المللی مناسب نیستند 
کاسادسوس در ابن باره گفت: نکته مهمی که باید اشاره کنم این است که کارهایی که من در اینجا دیدم برای اجرای بین‌المللی تولید نشده بودند، بلکه برای مخاطب ایرانی آماده شده‌اند. در حالی که وقتی بحث بین‌المللی شدن را مطرح می‌کنیم باید به یکسری فاکتورها توجه کنیم، چون مثلا خواندن ترجمه در پایین نمایش‌های وقتی روی صحنه هستند معمولا سخت است و اینکه آثاری بر پایه تصویر یا حرکت باشند خیلی می‌توانند برای نمایش در خارج از کشور جذاب باشند. در کنار این‌ها هویت و داستان هم اهمیت زیادی دارد، همچنین موزیک. در این چند روز نمایش‌هایی را دیدم که موسیقی آن‌ها خیلی به اثر کمک کننده بود اما با وجود تمام این‌ها تأکید می‌کنم که مهم‌ترین مسئله این است که هنرمندان جوان ایرانی از کارهای خارجی تقلید نکنند و کار خودشان را به اجرا برسانند.
تئاتر اروپا هم دغدغه جذب مخاطب دارد؟
در ادامه درباره یکی از دغدغه‌های بزرگ تئاتری‌های امروز ایران یعنی جذب مخاطب بحث شد؛ دغدغه‌ای که باعث شده بسیاری از تولیدکنندگان تئاتر برای فروش بیشتر و جذب مخاطب از ستاره‌های سینما یا چهره‌های مطرح دیگر استفاده کنند و همین مسئله با انتقادات زیادی از سوی تئاتری‌ها بویژه آن‌هایی که از پیشکسوتان این حوزه هستند روبرو شده است.
 در این باره سسک کاسادسوس با اشاره به اینکه خودش متخصص افزایش ارتقاء مخاطبان تئاتر است و این موضوع یک دغدغه و مسئله مهم برایش محسوب می‌شود، گفت: برای جذب مخاطب در اروپا چند راه وجود دارد؛ یکی استفاده از وسایل بازاریابی مثل فروش بلیت اینترنتی است که فکر می‌کنم در ایران هم باشد، این مسئله بویژه  در مواجهه با تماشاگرانی که نسبت به یک گروه تئاتری وفادار هستند اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. 
او افزود: استفاده از ستاره‌های مطرح و بزرگ یک راه قوی دیگر است که البته معتقدم این راه در طول زمان تماشاگری را نگه نمی‌دارد و بیشتر برای تئاترهای تجاری خوب است مثل تئاترهای خصوصی تجاری و از نظر من تئاترهای غیرجذاب. این‌ها معمولا کارهایی هستند که به خارج از ایران نمی‌توانند بیایند چون ستارگان ایرانی در اروپا شناخته شده نیستند.
این مدیر تئاتری ادامه داد: برای من جذاب‌ترین و مهمترین راه جذب مخاطب راهی است که به آموزش آن‌ها ارتباط دارد و فرانسوی‌ها این کار را خیلی خوب انجام می‌دهند به طوری که افراد ماهری در این کشور برای انجام این کار وجود دارند و فعالیت‌های زیادی را برای مخاطبان جدید انجام می‌دهند. روشی که آن‌ها پی می‌گیرند به نوعی «حساس‌ کردن مردم» نام دارد. در این روش شما به عنوان یک گروه تئاتری که نمایشی را قرار است اجرا کنید، همان تماشاگران همیشگی را نمی‌خواهید بلکه به دنبال تماشاگران بیشتر و متفاوت‌تر هستید. در فرانسه برای این مسئله کارهای زیادی برای مخاطبان تازه انجام می‌شود مثل برگزاری ورکشاپ، کنفرانس، ارائه آموزش و انجام راه‌هایی که به هر طریقی مخاطبان تازه‌ای در آن تربیت می‌شوند. برای من این راه جذاب‌ترین روش در اروپاست که البته بحث‌های زیادی هم درباره آن وجود دارد.
کاسادسوس گفت: یک راه جذاب دیگر هم برای من دخالت و درگیر کردن هنرمندان در جامعه است؛ به این ترتیب که هنرمندان یکسری پروژه‌های هنری در همان جامعه خلق می‌کنند. درواقع گاهی این طور است که هنرمند می‌تواند تئاتر خود را با یک گروه غیرحرفه‌ای تولید کند. خلق این پروسه هنری بویژه اگر با یک گروه غیرحرفه‌ای باشد به تنهایی جذابیت‌هایی دارد که می‌تواند تماشاگرانی را برای آینده تئاتر بسازد. البته تأکید می‌کنم هر چه کار هنری‌تر و مدرن‌تر باشد باید دنبال راه‌های متفاوت‌تری هم برای جذب مخاطب گشت و در آنجا دیگر فقط مارکتینگ جواب نمی‌دهد. وقتی شما یک کار هنری متفاوت دارید قطعا برای بالا بردن مخاطب خود هم باید از راه‌های متفاوت‌تری استفاده کنید تا کارتان معرفی شود. به همین دلیل معتقدم مسئله مخاطب امری است که باید طولانی مدت به آن نگریست و برایش برنامه‌ریزی کرد.
تاثیر نقد و شبکه‌های اجتماعی بر مخاطبان تئاتر
ادامه این بحث به تاثیر نقد تئاتر در تئاترهای اروپایی رسید که چقدر در جذب مخاطب اثرگذار هستند؛ نقدی که آن‌طور که باید در ایران جدی گرفته نشده و لااقل برای تماشاگران تئاتر تاثیر خاصی ندارد.
در این‌باره سسک کاسادسوس بیان کرد: این روزها افراد زیادی در وبلاگ‌های خود درباره تئاترها مطلب می‌نویسند و مردم به آن مطالب ستاره می‌دهند یا نظرات خود را منتشر می‌کنند. در این باره نکته مهمی که وجود دارد این است که اگر قرار باشد فقط از شبکه‌های اجتماعی استفاده کنیم خیلی از نظرات و واکنش‌ها هیجانی خواهند بود و به نوعی ممکن است خالی از محتوای عمیق باشند، در نتیجه برای تماشاگران قابل اعتماد نخواهند بود، اما اگر افراد متفاوتی نظرات متفاوتی بنویسند می‌توان از آن‌ها بهره بیشتری برای اعتماد کردن برد. همچنین نباید فراموش کنیم که نوشتن نقد درباره تئاتر خیلی سخت است ولی شنیده‌ام که اینجا دانشگاه‌های زیادی وجود دارد و نقدهایی بر پایه تحصیلات و سواد دانشگاهی و آکادمیک بیشتری نوشته می‌شود، چیزی که در خیلی از کشورها وجود ندارد و حتی در کشور ما (اسپانیا) نیز این طور نیست که تئاتر در سطح دانشگاه باشد به همین دلیل منتقدان معمولا در سطح بالایی نیستند.
او افزود: همچنین اطلاع دقیق ندارم که فعالیت شبکه‌های اجتماعی در ایران چطور است، اما در اسپانیا تماشاگران در این شبکه‌ها و صفحات تئاتری نظرات خود را می‌نویسند و در برخی از آن‌ها چند منتقد مقالات خود را درباره یک اثر منتشر می‌کنند و بقیه هم نظراتی را اضافه می‌کنند. 
تاکید بر ارتباط میان تئاتر ایران و اسپانیا 
 گفت‌و گو با بحث درباره امکان فعالیت مشترک میان تئاتر ایران با هر کدام از این کشورها و جشنواره‌هایی که کاسادسوس و کلمبانی مدیرشان هستند به پایان رسید.
لو کلمبانی دراین باره گفت: در این روزهایی که در ایران بودم از میان نمایش‌هایی که دیدم آثاری بودند که دوست دارم حتما از این پس کارهای آن گروه‌ها را دنبال کنم و برخی هم برای دعوت و اجرا در اروپا قابل بحث هستند تا ببینیم چطور به لحاظ زیژبان و اجرا امکان حضور ان‌ها در خارج از ایران وجود دارد.
سسک کاسادسوس هم اضافه کرد:‌ من بیشتر براین معتقدم که باید یک ارتباطی میان تئاتر ما و ایران برقرار شود و این کار برای من از چند طریق میسر است، مثلا خوب است که برخی نمایشنامه‌نویسان ایرانی را دعوت کنم تا با نویسندگان دیگر تبادل نظر کنند و حتی می‌توان نویسندگان اسپانیایی را به ایران فرستاد تا نمایشنامه‌های مشترکی نوشته شود و پس از آن نمایش‌هایی متفاوت و براساس داستان‌هایی که به اینجا هم تعلق دارد تولید شوند.
منبع: بهارنیوز