بایگانی سال : 2018

گروه هنری: این روزها درحالی که مجموعه وزارت ارشاد و شخص وزیر ارشاد با حضور در کنسرت‌های جشنواره موسیقی فجر سعی در حمایت از اجراهای قانونی دارند، همچنان در استان اصفهان با عملکردهای خارج از قانون، اجازه حضور بانوان موزیسین روی سن داده نمی‌شود.
 
به گزارش ایلنا، کنسرت ارکستر ملی اصفهان روزهای ۲۲ و ۲۳ دی با خوانندگی سالار عقیلی درحالی در سالن کوثر این شهر روی صحنه رفت که همچون سالیان گذشته اداره کل فرهنگ و ارشاد این استان از حضور بانوان موزیسین روی سن ممانعت به عمل آورد.

شهروز بلوچستانی (نوازنده فلوت ارکسترملی اصفهان) درباره ممانعت از حضور بانوان اعضای این ارکستر در اجرای روزهای ۲۲ و ۲۳ دی در اصفهان به ایلنا گفت: اجرای اخیر ارکستر ملی اصفهان در سالن کوثر شهر اصفهان با خوانندگی سالار عقیلی برگزار شد که طی آن جمعه ۲۲ دی از ساعت ۱۸:۳۰ و شنبه ۲۳ دی از ساعت ۲۰:۳۰ به اجرا پرداختیم. ارکستر ملی اصفهان از سال ۱۳۸۳- ۸۴ مشغول فعالیت است. در اجراهایی که این ارکستر قرار است روی صحنه ببرد؛ بانوان به عنوان اعضای این ارکستر در تمرینات همواره حضور دارند ولی مشکل اینجاست که اجازه حضور بانوان در اجراها داده نمی‌شود و ارکستر بدون حضور بانوان در اصفهان روی صحنه می‌رود. در واقع سال‌هاست که بانوان موزیسین اصفهانی حق روی استیج رفتن در این استان را ندارند. وی در ادامه افزود: این در حالی است که حدود دو ماه قبل ارکستر ملی اصفهان تقریبا با حضور تمامی اعضایش ازجمله بانوان ارکستر در شیراز به اجرای برنامه پرداخت. این گروه اول بهمن ماه نیز با حضور همین بانوان در شهرکرد روی صحنه خواهد رفت.

این نوازنده موزیسین گفت: در این زمینه بسیار صحبت شده است و همیشه گفته می‌شود که مسئله حضور بانوان روی صحنه در حال بررسی است اما واقعا مشخص نیست این بررسی‌ها چه زمانی به اتمام می‌رسد. در بسیاری از فعالیت‌های اجتماعی دیگری که در کشورمان انجام می‌شود بانوان و مردان همپای هم فعالیت می‌کنند؛ در موسیقی نیز بانوان جزو جامعه موسیقی هستند که فعالیت می‌کنند ولی نمی‌دانم چرا در این حوزه بانوان در اصفهان نمی‌توانند همپای مردان روی صحنه حضور داشته باشند. اینکه چرا بانوان موزیسین اصفهانی در شهر خودشان نمی‌توانند روی صحنه کنسرت بیایند هیچ توضیح منطقی ندارد.

این عضو ارکستر ملی اصفهان همچنین عنوان کرد: در بین بانوان، نوازندگان چیره‌دستی وجود دارند که تحصیل کرده موسیقی هستند و سالیان سال فعالیت کرده‌اند. این موزیسین‌ها در جلسات تمرینی حضور دارند ولی در نهایت مجوز حضور آنها روی استیج صادر نمی‌شود. وی در ادامه افزود: معمولا اگر خواننده‌ای به ارکستر دعوت شود رپرتوار متناسب با او تعیین می‌شود. مثلا اگر سالار عقیلی یا علیرضا قربانی دعوت شده باشند آثاری که آنها در آلبوم‌های منتشر شده‌شان دارند به عنوان رپرتوار ارکستر نیز تعیین می‌شود. اگر قرار باشد قطعات موسیقی کلاسیک مانند بتهون و باخ و موتسارت و سایر آهنگسازان شناخته شده این عرصه اجرا شود، سازهای ایرانی طبیعتا از ارکستر حذف خواهد شد. بانوان عضو ارکستر در مجموعه گروه کر، ساز فلوت، ساز ویلن و چلو حضور دارند. در زمینه سازهای ایرانی نیز بانوان نوازندگان چیره‌دستی در ارکستر داریم.
منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا٬ از نخستین روزی که نفتکش سانچی در آب‌های شرق چین دچار حادثه شد٬ انتقادهایی از فقدان اطلاع‌رسانی به‌موقع رسانه‌های رسمی در این زمینه مطرح شد که بخشی از این انتقادها به عملکرد و پیگیری رسانه‌ها و بخش دیگر به نحوه فعالیت حرفه‌ای روابط عمومی‌ها و مسئولان اطلاع‌رسانی مجموعه‌های مربوط وارد دانسته می‌شود.در این راستا متین کاکویی – دبیر خبر در سرویس اقتصادی خبرگزاری ایسنا – در این‌باره با بیان اینکه «به طور کلی اطلاع‌رسانی در مواقع بحرانی بسیار کم تمرین شده است»، می‌گوید: از صبح فردای روزی که این حادثه رخ داد، همکاران ما در خبرگزاری پیگیر اخبار آن بودند، ولی روابط عمومی شرکت ملی نفتکش هیچ اطلاعاتی در اختیار خبرنگاران نمی‌گذاشت. به نطر می‌رسید که خودشان هم شوکه و به دنبال جمع‌آوری اطلاعات هستند. حدود ۱۷ ساعت پس از حادثه اولین بیانیه شرکت ملی نفتکش و ۲۱ ساعت بعد اطلاعات تکمیلی حادثه منتشر شد. با پیگیری‌ها متوجه شدیم که در شرایطی که تمام رسانه‌های دنیا با جزئیات اعلام کرده بودند این نفتکش متعلق به چه کشوری بوده، روابط عمومی این شرکت به دنبال این بود که آیا نفتکش، ایرانی بودi یا خیر.

«در همان روز نخست از صبح تا بعد از ظهر به دنبال مصاحبه با مدیرعامل شرکت ملی نفتکش بودیم که در نهایت بعد از ظهر، از طریق واسطه‌ای به ما گفتند که به انجام مصاحبه تمایلی ندارند. در این میان واقعا در آن شرایط نقش روابط عمومی را به عنوان مانع احساس کردیم. خیلی از روابط‌عمومی‌ها به‌دلیل اینکه تجربه عملی کافی ندارند، یک سری موانع ذهنی مثل احساسی یا امنیتی جلوه دادن مسائل برای خود می‌سازند که امکان برقراری ارتباط رسانه‌ها را با مسئولان سخت می‌کند.»«در روزهای بعد همکاری بهتر شد؛ البته نه به خاطر تعامل بیشتر با روابط عمومی، بلکه به این خاطر که برای شرکت ملی نفتکش سخنگو تعیین کردند و مدیرانی که به صحبت در این‌باره تمایل داشتند، با خود خبرنگاران ارتباط برقرار کردند و در واقع می‌توان گفت که روابط‌عمومی از چرخه حذف شد.
«روز شنبه (۲۳ دی‌ماه) از ما برای حضور در جلسه‌ای مشورتی در شرکت ملی نفتکش دعوت شد. از آنجایی که خانواده‌های دریانواردان در ساختمان روبه‌رویی شرکت مستقر بودند، به منظور گفت‌وگو با خانواده‌ها به آنجا رفتم که بعد از چند دقیقه، من را از سالن بیرون کردند. وقتی با مدیر روابط عمومی در این باره صحبت کردم که سعی رسانه‌ها کمک کردن است، او هم پاسخ داد که اگر می‌خواهید کار کنید، باید مطابق با سیاست‌های ما پیش بروید. این یعنی کمترین سطح اعتماد میان رسانه و روابط عمومی. به دنبال این ماجرا، باز هم با فشار مشاور مدیر عامل بود که توانستیم به همراه عکاس و فیلمبردار میان خانواده‌ها برویم.»

«خیلی راحت می‌تواستند در همان سالنی که خانواده‌ها حضور داشتند، یک اتاق خبر بحران با حضور خبرنگاران صداوسیما و خبرگزاری‌های مهم تشکیل بدهند تا از همان جا خبرها به‌درستی و سریع اطلاع‌رسانی شود و هم به‌دلیل نزدیکی به شرکت ملی نفتکش، سخنگو می‌توانست هر زمان که لازم است، با حضور در جمع خبرنگاران سخن بگوید.»
از طریق رسانه‌های خارجی در جریان قرار گرفتیم
پونه ترابی، خبرنگار حوزه نفت خبرگزاری ایسنا نیز در این‌باره می‌گوید: زمان وقوع حادثه از طریق رسانه‌های خارجی در جریان ماجرا قرار گرفتیم. پس از پیگیری خبر از شرکت ملی نفتکش، روابط عمومی این مجموعه اعلام کرد که به‌زودی اطلاعیه‌ای در این زمینه صادر می‌کند، اما بر خلاف حساسیت اتفاق، این مجموعه اطلاعیه مربوط را در فاصله زمانی طولانی منتشر کرد. از سمت دیگر نیز وزارت نفت اعلام کرد، هماهنگی در این زمینه با مجموعه شرکت ملی نفتکش ندارند.
خلاء اطلاع‌رسانی درست در مواقع بحران
در همین راستا بیژن نفیسی، روزنامه‌نگار پیشسکوت در گفت‌وگویی با ایسنا درباره عملکرد رسانه‌ها در پوشش اخبار آتش نفتکش سانچی معتقد است که «یکی از مهمترین وظایف رسانه‌ها پوشش رویدادها است؛ بویژه این رویداد مهم بود که از لحاظ ارزش خبری در سطح بالایی قرار داشت. در این مواقع یکی از مهمترین رسالت‌های روابط عمومی‌ها به دست آوردن اطلاعات درست و انتقال آنها به رسانه‌هاست. به این گونه رسانه‌ها نیز می‌توانند با انتشار اطلاعات درست به مردم و بویژه خانواده‌های دریانوردان محبوس شده در نفت‌کش اطلاع‌رسانی درست و به‌موقع‌ای داشته باشند».

«درست است که روابط عمومی‌ها باید شفاف‌تر در انعکاس اخبار این حادثه عمل می‌کردند، اما به هر حال آنها نیز احتمالا دسترسی سختی به اطلاعات درست داشتند. این خود یک مسأله بسیار مهم است که باید برای روزنامه‌نگاری بحران در آینده به آن به صورت جدی پرداخته شود. درست است که ما باید بسیار دقیق‌تر و عمیق‌تر در رسانه‌های داخلی به این رویداد می‌پرداختیم، ولی نمی‌توانیم توقع زیادی داشته باشیم. چراکه بسیاری از رسانه‌های ما به خیلی از اتفاق‌های نزدیکمان هم توجهی نشان نمی‌دهند و درست پوشش نمی‌دهند، چه برسد که به این حادثه که شرایط ویژه‌ای هم داشت.»این روزنامه‌نگار با بیان اینکه «خبر آتش گرفتن نفت‌کش سانچی به شدت برای مردم از ارزش خبری بالایی برخوردار بود»، می‌گوید: با وجود همه این موارد باید در نظر داشته باشیم که این شرایط خاص و ویژه بود. این حادثه در وسط اقیانوس رخ داد و طبیعتا دسترسی به محل رویداد سخت و امکانات ارتباطاتی بسیار محدود بود. از طرفی اطلاع‌رسانی درباره این رویداد نیز تا اندازه‌ای متکی به کشورهایی بود که به نوعی درگیر این حادثه بودند. از همین جهت می‌توان گفت که اطلاع‌رسانی در ابعاد بین‌المللی نیز با نواقصی همراه بود. به شخصه اخبار رسانه‌های خارجی را درباره این حادثه پیگری می‌کردم و شاهد بودم که اخبار متناقض زیادی در این زمینه منتشر می‌شد.»

نفیسی با اشاره به انعکاس اخبار آتش گرفتن نفت‌کش ایرانی در آب‌های چین، یادآور می‌شود که «شاهد بودیم که انتظاری که از رسانه‌های بین‌المللی نیز در پوشش اخبار این حادثه که از هر جهت از اهمیت بالایی در عرصه بین‌الملل برخوردار بود برآورده نشد. در کل می‌توان گفت که پوشش اخبار این حادثه آن طور که باید در رسانه‌های داخلی و خارجی انعکاس نیافت.»در جریان این گزارش خبرنگار ایسنا با برخی دیگر از خبرنگاران حوزه مربوط در رسانه‌های دیگر نیز تماس گرفت که آنها اعلام کردند به‌دلیل روابط کاری خود، حاضر به صحبت در این‌باره نیستند.
 
منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، گزارشها حاکی است روابط عمومی دستگاههای مختلف برای فعالیتهای ارتباطی، رسانه‌ای و تبلیغاتی خود قراردادهایی را با بخش‌های مختلف سازمان صداوسیما منعقد می‌کنند تا از طریق برنامه‌هایی که اصطلاحا “مشارکتی” نامیده می‌شود، روی آنتن بروند.اما گزارشها حکایت از آن دارد که نتیجه این اقدامات، بازخورد مثبتی برای دستگاههای اجرایی ندارد و معمولا صداوسیما در برنامه‌هایی بی خاصیت و در ساعتهای کم بیننده برنامه هایی را با کیفیت نازل روی آنتن می‌برد.هرچند طبق مقررات صداوسیما مبالغ چنین برنامه‌هایی باید کلا به حساب سازمان واریز و سپس به تهیه کنندگان برنامه‌ها پرداخت شود، اما گزارشی از صحت اجرای این روند وجود ندارد و احتمال فساد و زدوبند در این زمینه وجود دارد.انتظار می‌رود وزارتخانه ها و سایر دستگاههایی که چنین مبلغ کلانی را خرج صداوسیما کنند گزارشی از عملکرد مالی خود ارائه کنند و صداوسیما نیز در باره این درآمد هنگفت شفاف سازی کند.
منبع: بهارنیوز

این داستان‌نویس در گفت‌وگو با ایسنا درباره استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه به نسبت آثار تالیفی، با بیان این‌که این جریان به ادبیات محدود نیست و در فیلم و سریال هم شاهد این موضوع هستیم، اظهار کرد:  برخی نویسنده‌های ایرانی که تقریبا کار حرفه‌ای انجام می‌دهند و مشغول چاپ کتاب‌های‌شان هستند، فاقد هر نوع جهان‌بینی و اندیشه‌ای هستند. نویسنده و فیلمساز باید دارای اندیشه و جهان‌بینی باشد. ما از فقدان زیرمتن رنج می‌بریم. نمی‌شود فقط تعدادی شخصیت را  در بستر  یک حادثه عاشقانه و یا حادثه مرگ با یک پایان باز تعریف کنیم و ژست روشنفکرانه بگیریم، جایزه‌ برگزار کنیم و خودمان برای خودمان نقد  بنویسیم، این‌ها علاج واقعیت تلخ ما نیست.
او افزود: ما یک جمعیت ۵۰۰ نفره از ۸۵ میلیون جمعیت ایران هستیم که تعدادی از این ۵۰۰ نفر می‌نویسند، تعدادی برای ۲۰۰ نفری که در سال کتاب چاپ کرده‌اند نقد می‌نویسند، تعدادی هم جایزه برگزار می‌کنند و خودشان برای هم خوشحال هستند. در واقع ادبیات در درون خود گندیده است  و دیگر ادبیاتی وجود ندارد؛ البته استثناهایی هم در این بین وجود دارند، مثلا کتاب «تهرانی‌ها»ی امیرحسین خورشیدفر و یا مجموعه داستان «روی خط چشم» پیمان هوشمندزاده.
نیکنام با بیان این‌که ما باید یک روند  و یا روال  داشته باشیم، گفت: نویسنده‌های ما باید بتوانند به طور منظم کتاب چاپ کنند. مثلا جویس کرول اوتس، نویسنده‌ای که بالای ۷۰ سال سن دارد، سالی یک کتاب می‌نویسد؛ کدام یک از نویسنده‌های جوان ما این‌طور هستند؟ خیلی از نویسنده‌های ما می‌گویند مشکل معیشتی دارند، نویسنده‌هایی هم که این مشکل را ندارند حرفه‌ای کار نمی‌کنند. من با توجه به شناختی که از نویسنده‌ها دارم این حرف را می‌گویم.
این شاعر و منتقد در ادامه بیان کرد: برای نوشتن اصلا تحقیق میدانی نداریم؛ کاری که نویسنده خارجی به راحتی انجام می‌دهد. نویسنده‌های خارجی در هر ژانری که بخواهند بنویسند تحقیق می‌کنند. مثلا اگر در ژانر علمی-تخیلی بخواهند بنویسند سراغ تحقیقاتی درباره فضا و موجودات فضایی می‌روند. نویسنده‌های ما حوصله تحقیق ندارند. ما یک نوع از  ادبیات را چسبیده‌ایم و آن را ول هم نمی‌کنیم؛ آن حوزه محدود به روابط انسانی در زندگی‌ آپارتمانی غالبا هم در تهران است که اکثر شخصیت‌ها دچار شکست در روابط خود می‌شوند و یا می‌میرند، خیلی هم بخواهیم داستان را لایه‌دار کنیم و اسمش را یک پودر و یا افزودنی مجاز بگذاریم، مسائل سیاسی و اجتماعی به روی آن می‌پاشیم در حالی که این تعریف رمان و داستان نیست. اما اصلی‌ترین مشکل ما فقدان دانش و جهان‌بینی است.
او با بیان این‌که نویسنده‌های ما در کتاب‌های‌شان حرفی برای گفتن ندارند، تأکید کرد: نویسنده‌های نسل اول داستان‌نویسی ما مانند صادق هدایت حداقل یکی، دو زبان می‌دانستند، به آن‌ها تسلط داشتند و متون کشورهای دیگر را به زبان اصلی می‌خواندند. اما تعداد نویسنده‌های ما که زبان می‌دانند محدود است. نویسنده‌های نسل قبل ما بر ادبیات کهن ما از قرن چهارم تا زمان مشروطه اشراف داشتند، اما اگر از یک نویسنده ۳۰ ساله بخواهیم که ادبیات قرن هشتم را بخواند این کار را نمی‌کند. نویسنده ما کتاب «فیه ما فیه» مولانا را نخوانده و زبانش ضعیف است. در واقع نویسنده‌ها دانش ضعیفی دارند و دانش روز دنیا را دنبال نمی‌کنند و فاقد جهان‌بینی هستند.
نیکنام  در ادامه افزود: نویسنده و شاعر باید به تعریفی از معادلات جهان دست پیدا کند. نویسنده‌های ما نمی‌دانند چرا داعش ظهور کرد و اصلا به آن فکر نمی‌کنند. چه انتظاری داریم؟ مخاطب را نباید دست کم بگیریم؛ مخاطب باهوش است. مخاطبانی که از آن‌ها می‌نالیم سینما نمی‌روند چرا وقتی یک فیلم خوب ساخته می‌شود برایش صف می‌بندند و فیلم فروش میلیاردی دارد؟ مخاطب می‌تواند کار خوب را تشخیص دهد. چرا کتاب «جزء از کل» سریع فروخته می‌شود و به چاپ‌های متعدد می‌رسد یا هنوز داستایوفسکی مخاطب دارد؛ مخاطب تشخیص می‌دهد کار خوب چیست اما مخاطبان سراغ کتاب ایرانی نمی‌روند. چرا کتاب‌های پرحجمی مانند «اتحادیه ابلهان» و «جزء از کل» فروخته می‌شوند اما مخاطب کتاب‌های نویسنده‌های ایرانی را نمی‌خواند؟
او خاطرنشان کرد: بخشی از بلایی که بر سر ادبیات ما آمده به خاطر تولید انبوه بوده است. زمانی که ناشران  معتبر ما هر کتابی را در ادبیات ایران چاپ ‌ می‌کنند وضعیت همین می‌شود. مثلا بسیاری از مخاطبان به اعتبار یک نشر سراغ کتابی می‌روند اما زمانی که کتاب را می‌خوانند، می‌بینند شبیه متن نوشته‌شده فلان سریال ترکیه‌ای است، بنابراین ترجیح می‌دهند برود «اتحادیه ابلهان» را بخوانند تا حداقل چیزی به دانش‌شان اضافه شود. نویسنده‌های ما از تنبلی رنج می‌برند. مادامی که ما تنبل، متوهم  و در عین محفلی ادبیات را اداره می‌کنیم  تا صد سال آینده هم اوضاع همین است، تیراژ ۵۰۰ تا به ۵۰ می‌رسد و بعد هم تمام می‌شود و کسی کتاب نمی‌نویسد، یا اگر هم می‌نویسد همین‌ چیزهایی است که شاهدش هستیم.
او سپس درباره تأثیر رسانه‌ها بر استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه، اظهار کرد: اگر بخواهیم یک آسیب‌شناسی از این موضوع  داشته باشیم باید به سه موضوع توجه کنیم؛ اول نویسنده‌ها هستند که زحمت نمی‌کشند، کار حرفه‌ای نمی‌کنند و زمان برای نوشتن نمی‌گذارند و خودشان را ملزم به تلاش نمی‌بینند و هیچ تعهد درونی‌ای ندارند. اتفاق بعدی در  ناشران می‌افتد که با تساهل بی‌اندازه، کتاب چاپ می‌کنند و کارشناسی ندارند که آثار سره را از ناسره سوا کند. مسئله سوم مطبوعات هستند؛ ما در مطبوعات منتقد حرفه‌ای باسواد نداریم. دلیل این کار هم این است که مطبوعاتی‌های ما امنیت شغلی ندارند بنابراین انگیزه‌ای برای نقد برای‌شان باقی نمی‌ماند. همچنین در دانشگاه‌های ما نقد ادبی به صورت آکادمیک تدریس نمی‌شود.
این نویسنده با بیان اینکه اگر نقد خوبی نوشته و در رسانه‌ها منتشر شود، حتما  آن نقد دیده می‌شود، اظهار کرد: الان نقدهایی که منتشر می‌شوند بیشتر تعارف تکه پاره کردن هستند. من و شما با هم دوست هستیم و اگر شما کتابی منتشر کنید من نقد دوستانه می‌نویسم و از کار شما تعریف می‌کنم که این موضوع درست نیست، بلکه باید بر اساس اصول کاری این اتفاق بیفتد. زمانی که ما گروه شده‌ایم و  هوای یکدیگر را داریم و سعی می‌کنیم یک فضای حمایتی بسازیم این مصیبت‌ها به وجود می‌آید. مخاطب براساس حمایت ما یکی، دو بار اعتماد می‌کند اما بار سوم می‌گوید حتما این‌ها دوست‌ هستند که یکدیگر را پوشش می‌دهند.
او درباره تأثیر جوایز ادبی نیز بیان کرد: من اگر متولی فرهنگ بودم یک دهه جوایز را ممنوع می‌کردم، زیرا جوایز به قدری حاشیه‌های زننده و زشت دارند که دون شأن برگزارکنندگان، کاندیداهای جایزه و جایزه‌بگیران است. از زمان تعیین داوری تا اعلام برگزیده، حاشیه‌هایی وجود دارد که آدم می‌گوید کاش این جایزه‌ها نبودند. حالا هم که در فضای مجازی هر کسی در صفحه‌ای که دارد  هرچیزی که دلش بخواهد درباره جایزه‌ها می‌نویسد و فضایی را به وجود می‌آورند که اعتبار جایزه و اعتبار هیئت داوران، اعتبار  کتاب و اعتبار شعر و داستان به‌طور کامل از بین می‌رود. همان خرده اعتماد و کورسوی امیدی که وجود دارد تا مخاطب به سمت کتاب ایرانی برود هم  از بین می‌رود به همین دلیل می‌گویم کاش جایزه نباشد.  اگر یک دهه جایزه‌ای نباشد نویسنده‌ها تلاش می‌کنند  و کمی می‌خوانند و مطالعه خود را بالا می‌برند و  یاد می‌گیرند بی‌حاشیه کار کنند. در فضای فرهنگی ما حاشیه‌ها پنج کیلومتر است و متن دو سانتی‌متر.
لادن نیکنام در پایان گفت:‌ زمان قضاوت‌گر  و مشاهده‌گر خیلی خوبی است. نویسنده، شاعر، داستان‌نویس، منتقد و یا حتی مترجم ایرانی اگر حاشیه‌ای نداشته باشد و کار حرفه‌ای انجام دهد مانند همه جای دنیا بخواند و بنویسد و دانش خود را افزایش دهد،  فکر می‌کنم  به برآیند فرهنگی‌ای که دل‌مان می‌خواهد می‌رسیم؛ اما با این  فضاها نه‌تنها به نقاط عطف فرهنگی نمی‌رسیم بلکه یک دوره تاریخ بی‌فرهنگی را برای خود رقم می‌زنیم.
منبع: بهارنیوز

یگانه تاجیک- روزنامه بهار:
کاظم ملایی کارگردان فیلم سینمایی «کوپال» است. فیلم «کوپال» تاکنون موفقیت‌های بسیاری در عرصه بین‌المللی به‌دست آورده و حضور چشمگیری در جشنواره‌های جهانی داشته است. به همین بهانه با این کارگردان گفت‌وگو کردیم.
***
 با توجه به حضور بین‌المللی فیلم «کوپال» در جشنواره‌های جهانی و موفقیت‌هایی که برای این فیلم حاصل شد آیا خودتان چنین پیش‌بینی برای بازخورد فیلم در جشنواره‌ها داشتید؟
در حقیقت اعتقاد و انتظار من فراتر از این بود، چرا که تازه شانس حضور در بعضی از جشنواره‌ها را از دست دادم که مهم‌ترین دلیل آن نداشتن یک پخش کننده‌ حرفه‌ای بود. دلیل دیگرش لحن و زبان خود فیلم بود چرا که اکثر فستیوال‌های بزرگ هنوز از ایران به دنبال درام‌های اجتماعی با رویکرد رئالیستی و چالش برانگیز هستند که طبیعتا «کوپال» باز هم این شرایط را نداشت. اکثر جشنواره‌هایی که «کوپال» در آن‌ها به نمایش درآمد و بعضا خوش درخشید، به دنبال محصول متفاوتی از سینمای ایران بودند. حالا که این بحث مطرح شد دوست دارم از تمام دوستان همکارم خواهش کنم که به هیچ عنوان پشت فیلم‌های‌شان را خالی نکرده و آن‌ها را تنها نگذارند. تهیه کننده‌ها و پخش‌کننده‌ها بعضی اوقات مرتکب اشتباه می‌شوند چرا که نمی‌دانند یک فیلم با مساله دراماتیک مهم هیچ‌وقت بازنده نمی‌شود. برای ساخت فیلم «کوپال» ۲۲ تهیه‌کننده به من نه گفتند و بعد از تولید فیلم هم تمام پخش کننده‌های حرفه‌ای ما آن‌را رد کردند چرا که معتقد بودند این فیلم محصول صحیحی از سینمای ایران نیست و بازار بسیار محدودی در عرصه‌ بین‌الملل خواهد داشت. از خانم کتایون شهابی تشکر می‌کنم که فیلمم را مردود کرد و به بنده توصیه کرد آن‌را کنار گذاشته و به فکر ساخت فیلم دیگری به عنوان فیلم اولم باشم. ایشان معتقد بودند، این فیلم صرفا یک فیلم تجربی است و به هیچ عنوان سینما نبوده و شانس حضور در هیچ فستیوال الف و ب و دالی را نخواهد داشت.

 خودتان این هدف‌گذاری را داشتید که قبل از اکران فیلم در ایران اول آن را در جشنواره‌های جهانی اکران کنید؟
بله دقیقا، چون مطمئن بودم که «کوپال» به‌خاطر داستان مهمی که مطرح می‌کند، حتما مورد توجه محافل مختلف جهانی قرار می‌گیرد، برای همین می‌دانستم که باید صبوری کرده و تا اواخر ۲۰۱۷ با دقت و حوصله‌ زیاد فقط بر روی نمایش جشنواره‌ای‌اش تمرکز کنم تا بدین ترتیب فضای تبلیغاتی مناسبی هم برای اکران آن به‌وجود بیاورم.

 بازخورد مخاطبان خارجی نسبت به فیلم شما چه بود؟ در کدام کشور بیشتر مورد استقبال قرار گرفت؟
نمایش‌های خارجی به شدت برایم جذاب و غیرقابل پیش‌بینی بود، البته «کوپال» نسبت به نسخه‌ جشنواره فجر تغییرات مهمی کرد و علاوه بر کوتاه شدن زمانش، پایان خوش‌بینانه‌اش هم که به مذاق اکثریت خوش نیامده بود تغییرات اساسی کرد. فکر می‌کنم بدترین نمایش «کوپال» در کاخ جشنواره‌ فجر سال گذشته و بهترین نمایش آن در جشنواره‌ کرالای هفته‌ قبل بود که تماشاچیان با فیلم ارتباط بسیار زیادی برقرار کرده بودند و در طول نمایش فیلم، بارها آن را مورد تشویق و لطف خود قرار می‌دادند.

 به نظر شما چه ویژگی‌ای در «کوپال» باعث شده تا این اندازه در جشنواره‌های جهانی مورد توجه قرار بگیرد؟
«تک پرسوناژ بودن» این فیلم و وجود «وحدت مکان» در آن باعث می‌شود که در جشنواره‌های جهانی خیلی جدی‌تر دیده شود. مخاطب حرفه‌ای سینما، شیفته‌ و طرفدار فیلم‌های تک بازیگر و تک لوکیشن است. از طرفی این فیلم مساله‌ دراماتیک بسیار مهمی دارد. «فیلم‌های بقاء» همیشه به‌خاطر مسائل مهم‌شان مخاطب بسیار زیادی در میان اکثریت مردم داشته‌اند. هم‌چنین این فیلم‌نامه ساختاری کاملاً ارسطویی داشته و تاریخ سینما ثابت کرده است که آثار شاه‌پیرنگی و کلاسیک هم‌چنان نسبت به آثار ضدپیرنگ، هوادار و مخاطب بیشتری در میان مردم دارند. از طرف دیگر مخاطب امروز از دیدن فیلم‌های بدون قهرمان و پایانِ باز سرخورده شده است. او دوست دارد که قهرمان برای رسیدن به هدفش فعال باشد و هیچ‌گاه دست از تلاشش برندارد. آن‌ها همیشه از دیدن یک قهرمان واقعی‌ بر روی پرده سینما استقبال کرده‌اند.
«کوپال» نمونه‌ یک قهرمان کنش‌مند و باهوش است، که در طول فیلم سفر کرده و دچار قوس شخصیت می‌شود. داستان فیلم از لحاظ طراحی و موقعیت نمایشی ویژه است، بدین معنا که تا به حال یک خانه‌ پر از حیوانات تاکسیدرمی شده، مکان دراماتیکِ یک اثر نمایشی نبوده است و حتی در سینمای داستانی ایران تا به حال یک سگ عهده‌دار یک شخصیت اصلی در بین بازیگران فیلم نبوده است. و در نهایت مساله‌ مهم تکریم محیط زیست دغدغه‌ جدی امروز دنیاست. این روزها جریان‌های انتقادی بسیار تندی علیه شکارکشی و تخریب زیست‌محیط در شبکه‌های اجتماعی و خبری به راه افتاده است، به همین خاطر همیشه جای خالی یک اثر قصه‌گو و نمایشی در این زمینه کاملاً احساس می‌شده است. تصور می‌کنم که «کوپال» به این دلایل توانسته است،توجه جشنواره‌ها و مخاطبان جهانی را به خود جلب کند.
منبع: بهارنیوز