بایگانی سال : 2017

به گزارش ایسنا، شاید کمتر کسی باور ‌کند، هنوز هم در برخی از مناطق ایران پدر یا برادری به دختر یا خواهرش اجازه نمی‌دهد از خانه بیرون برود یا درس بخواند. دخترانی که برای رسیدن به سن ۱۵ سالگی و گرفتن گواهی رشد برای ازدواج تلاش می‌کنند تا بتوانند کلید بیرون رفتن از خانه را به دست بیاورند.  هنوز هم مردهایی در روستاها و جاهایی در کشور پیدا می شوند که به دخترها یا همسران‌شان اجازه نمی‌دهند از خانه خارج شوند یا درس بخوانند. بیشتر روستاها فقط یک مدرسه آن هم تا دوره راهنمایی دارند و برای آنکه دخترها بتوانند ادامه تحصیل دهند، به شرط آنکه خانواده‌شان به آنها اجازه دهد باید به نزدیک‌ترین شهر و درس خواندن در مدرسه شبانه بروند.  گرچه اوضاع فعلی نسبت به زمان گذشته خیلی بهتر شده است اما باز هم زنان سختی‌های بسیاری برای گرفتن حق‌شان می‌کشند و هنوز هم زنان روستا از ترس نگاه‌ها نمی‌توانند یک عینک آفتابی به چشم‌هایشان بزنند، پشت فرمان بشینند یا روسری رنگی سرشان کنند.آسیه دانشجوی فوق لیسانس بیابان زدایی است و یکی از استثناهایی که با داشتن ۳۰ سال هنوز ازدواج نکرده است. پدرش عارف و به گفته خودش روشنفکرتر از دیگر مردهای روستاست و سختی‌های بسیاری را به جان خریده تا او و چهار خواهر دیگرش درس بخوانند و به دانشگاه بروند. تقریبا همه خواهرهای او به دانشگاه رفته‌اند و خواهر کوچکش هم برای کنکور درس می‌خواند.
او می‌گوید: چند سالی می‌شود که گواهی‌نامه دارم اما از ترس حرف مردم نمی‌توانم پشت فرمان بنشینم و رانندگی کنم. مردهای روستای کلپورگان در سیستان و بلوچستان خیلی تعصبی هستند. بارها پیش آمده که پدرم برای انجام کاری به تهران یا زاهدان رفته و من مجبور بودم برای حضور در کلاس‌ام تا سراوان بروم. با آنکه گواهی نامه دارم اما از ترس حرف مردم ترجیح دادم سختی پیدا کردن ماشین تا شهر را به جان بخرم.آسیه در دانشگاه زاهدان درس می‌خواند، به همین دلیل مجبور است هفته ای دو بار مسیر روستای کلپورگان به سراوان و زاهدان را طی کند.

او می‌گوید: از ترس اینکه مردم نگویند دختر فلانی رفته زاهدان و رفتارش تغییر کرده است، حتی جرات نمی‌کنم عینک آفتابی به چشم‌هایم بزنم، زنان در سیستان و بلوچستان مشکلات بسیاری دارند. هیچ‌وقت آن روزهای زمستان را که مجبور بودیم با موتور پدرم برای رسیدن به کلاس‌هایم به سراوان برویم و یخ بزنیم، فراموش نمی‌کنم. با این حال از زندگی‌ راضی هستم.آسیه اضافه می‌کند: من و خواهرهایم به واسطه رفتن به دانشگاه و حضورمان در یک جامعه بزرگتر بینش وسیع تری پیدا کردیم و از حالت تعصبی روستا بیرون آمدیم. وضعیت زنان در شهرها مثل سراوان و زاهدان بهتر است و کسی آنها را برای رانندگی در خیابان بد نگاه نمی‌کند. اما چون مردم روستا در فضای بسته تری زندگی می‌کنند، درک درستی از محیط اطراف‌شان ندارند.او زمانی که مدرسه کلپورگان فقط تا دوره ابتدایی معلم داشته است، مقطع راهنمایی را در خانه به دختران آموزش داده است. کلاس درس هر روز در خانه یکی از ۱۲ دانش آموز برگزار می‌شده است. حالا یکسالی می‌شود که دوره راهنمایی را هم به مدرسه اضافه کرده‌اند.  آسیه می‌گوید: نسل جدید با اینکه خیلی باهوش هستند اما احترام گذاشتن به بزرگتر از خود را بلد نیستند. من دانش آموزانی باهوشی داشتم که اگر امکانات داشتند یا پدر و برادرهایشان اجازه ادامه تحصیل را به آنها می‌دادند، قطعا می‌توانستند پزشک شوند.  

با تعصب‌ها جنگیدم
پروانه دهواری- مسوول کارگاه سفالگری و دومین موزه زنده دنیا – یکی دیگر از زنانی است که بارها در بین صحبت‌هایش به سختی‌هایی که برای ثابت کردن توانایی‌های خود و زنان دیگر روستا کشیده است، اشاره می‌کند.او هنوز هم وقتی درباره زنانی که با مشکلات بسیار در خانه هایشان سفالگری می‌کنند و جایی برای پخت کارهایشان ندارند، سخن می‌گوید، اشک در چشم‌هایش حلقه می‌زند.  پروانه می‌گوید: پیش از این افراد خاصی حق استفاده از کارگاه سفال کلپورگان را داشتند. وقتی که می‌دیدم مسن‌ترها ساعت‌ها برای ساخت سفال‌هایشان وقت می‌گذارند و بعد از آنکه آنها را با هیزم پخت می‌کنند و می‌شکند، قلبم درد می‌گرفت. همیشه به اینکه چطور می‌توانم پولی جمع کنم تا بتوانم برای آنها یک کوره راه بیندازم، فکر می‌کردم اما هزینه ساخت یک کوره حدود ۲۰ میلیون بود و من این پول را نداشتم. حتی یک خیر پیدا کردم تا ایده‌ام را عملی کنم اما نشد.
او ۲۵ سال دارد و از ۱۵ سالگی ازدواج کرده است. یک دختر و یک پسر دارد. از بچگی سفالگری می‌کرده و در نمایشگاه‌های مختلفی شرکت کرده است. وقتی مسوولان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری فعالیت‌هایش را می‌بینند، پیشنهاد مدیریت دومین موزه زنده دنیا را به او می‌دهند.  

پروانه بارها تعصب مردان روستا را از نزدیک دیده است و بیان می‌کند: یک بار برای حضور در نمایشگاهی از من دعوت ‌شد تا هم سفالگری را آموزش دهم و هم درباره چگونگی ساخت سفال هفت هزار ساله کلپورگان صحبت کنم. کلپورگان است و هنر قدیمی سفالگری‌اش که به تازگی ثبت جهانی شده است. کلیپی از موسیقی عرفانی و هنرهای سنتی روستای کلپورگان در آن نمایشگاه ساخته شد که من هم در بخشی از آن و در حین نقش زدن روی سفال حضور داشتم. من هنوز به خانه نرسیده بودم که این کلیپ در بین مردم روستا پخش شد.او ادامه می‌دهد: مردم آن فیلم را به همسرم نشان می‌دادند و اعتراض می‌کردند که چرا همسرت  در فیلم‌هاست؟ همسرم هم جواب می‌داد این باعث افتخار من است و به همسرم اعتماد کامل دارم. تا مدتی وارد هر خانه ای که می‌شدم با کنایه با من صحبت می‌کردند.پروانه با بیان اینکه با تعصبات جنگیدم، می‌گوید:  با همسرم صحبت کردم، او هم با مردم حرف زد و جو روستا را آرام کرد. همسرم هیچ وقت من را تنها نگذاشت و همیشه در همه کارها کمکم ‌کرد. صبح‌ها که من در کارگاه مشغول هستم، او از دو بچه‌ام مراقبت می‌کند و حتی گاهی اوقات ناهار هم درست می‌کند و بعد از ظهرها هم جایش را با من  در کارگاه عوض می‌کند.

او فقط  توانسته تلا دوره راهنمایی درس بخواند و حالا تصمیم دارد ادامه تحصیل دهد و هنر بخواند. وقتی برای ادامه تحصیل به هنرستان سراوان رفته، گفته اند برای ادامه تحصیل در این رشته باید تا زاهدان برود و اگر می‌خواهد در سراوان درس بخواند فقط می‌تواند رشته گرافیک را دنبال کند.پروانه جزو زنانی است که تابوی رانندگی در روستا را شکست. او و مسوول قدیمی کارگاه سفال کلپورگان تنها زنان راننده روستا هستند.امید زنان و دختران روستای کلپورگان به عنوان جهانی شدن این روستا به واسطه سفال‌های هفت هزار ساله‌اش است، عنوانی که آرزو می کنند به از بین بردن افکار تعصبی مردها کمک کند.  
منبع: بهارنیوز

محمدجواد فاطمی، رئیس مرکز تحقیقات سوختگی دانشگاه علوم پزشکی ایران در گفت‌و‌گو با خبرنگار ایلنا درباره وضعیت امکانات و تجهیزات برای درمان سوختگی در کشور گفت: مشکلاتی که در درمان سوختگی وجود دارد، در سالیان طولانی ایجاد شده، بنابراین نمی‌توان انتظار داشت یک دولت یا یک وزیر بتواند این مشکلات را برطرف کند، اما باید امیدوار بود که هر مسئولی که می‌آید؛ گام موثری در این جهت بردارد و مشکلی که ۴۰ سال است به راحتی فراموشش کردیم؛ بتوانیم حلش کنیم.
او ادامه داد: طبق برآورد وزارت بهداشت ما باید تا انتهای سال ۹۴ تخت‌های سوختگی را به دو هزار و ۴۰۰ تخت در سراسر کشور می‌رسانیدم. اگر فرض را بر این بگیریم که تا پایان سال ۹۶ فرهنگ مردم ارتقا پیدا کرده و آتش سوزی‌ها نیز کمتر اتفاق افتاده، باز هم تخت کم می‌آوریم.
وضعیت تخت‌های سوختگی فجیع است
فاطمی افزود: در حال حاضر فقط هزار و ۳۵۰ تخت سوختگی در کشور وجود دارد؛ یعنی حدود هزار و ۵۰ تخت تا پایان سال ۹۴ کم داشتیم. همچنین تعداد کمی از این تخت‌های موجود استانداردهای لازم را دارند و اغلب این تخت‌ها غیراستاندارد هستند. تعداد خیلی زیادی از تخت‌ها هم وضع فجیعی دارند و اصلا مناسب بستری کردن و مراقبت از یک بیمار سوخته نیستند.
فقط ۱۵۰ تخت ICU برای بیماران سوخته در سراسر کشور وجود دارد
رئیس مرکز تحقیقات سوختگی تهران با بیان اینکه قرار بود تا پایان سال ۹۴ تعداد تخت‌های ICU نیز به ۴۵۰ برسد، گفت: متاسفانه فقط ۱۵۰ تخت ICU برای بیماران سوختگی در سراسر کشور وجود دارد. بنابراین دو سوم تخت‌ ICU و حدود ۵۰ درصد تخت معمولی کم داریم. علاوه بر کمبود و استاندارد نبودن تخت‌ها با کمبود و غیراستاندارد بودن تجهیزات نیز در این بخش مواجه هستیم؛ یعنی پانسمان‌ها و سایر اقلام مورد نیاز برای بیماران سوختگی هم وضعیت خوبی ندارد.
مرگ و میر بر اثر سوختگی بسیار بالاست
فاطمی با بیان اینکه مرگ و میر بر اثر سوختگی بسیار بالاست، گفت: افرادی هم که بعد از سوختگی زنده می‌مانند عارضه‌های جدی پیدا می‌کنند و تا آخر عمر درگیر این عوارض هستند. بنابراین وضع سوختگی کشور اصلا خوب نیست.
امکانات و تجهیزات برای بیماران سوخته تا امروز محقق نشده است
او با اشاره به عملکرد دولت در این زمینه خاطرنشان کرد: دولت تا حدودی اقداماتی در این زمینه انجام داده است، اما نه آنقدری که مورد انتظار بوده است. در این سال‌ها استانداردسازی تخت‌ها و تجهیزات، تهیه امکانات و پانسمان‌های نوین برای بیماران و بیمه برخی اقلام و کاردرمانی از جمله انتظاراتی بوده که دولت باید به آن‌ها توجه می‌کرده، اما متاسفانه هیچ کدام از این موارد تا امروز محقق نشده است.
بیماران سوختگی بیمه ندارند
رئیس مرکز تحقیقات سوختگی کشور تاکید کرد: طرح تحول سلامت توانست تا حدودی به بیماران سوختگی کمک کند اما تا زمانی این بیماران بیمه نشوند مشکلی برطرف نخواهد شد.
تبدیل بخش سوختگی به بخش اطفال!
فاطمی تصریح کرد: وضعیت درمان و بیمارستان‌های ما در حوزه سوختگی خوب نیستند. بیمارستان کن باید تا پایان سال ۹۵ به بهره‌برداری می‌رسید که در حال حاضر متوقف شده، همچنین وضعیت شهرستان‌ها اصلا در این حوزه مناسب نیست. ‌بخش‌های سوختگی در برخی بیمارستان‌‌ها به بخش‌های دیگر تبدیل شده، مانند بیمارستان زاهدان که به بخش اطفال تغییر پیدا کرده است و به نوعی وضعیت در حال بد‌تر شدن است.
حمایتی از بازتوانی بیماران‌‌ رها شده وجود ندارد
او افزود: مسائلی مانند بازتوانی بیماران‌‌ رها شده و لباس سوختگی تحت پوشش بیمه قرار ندارد، بسیاری از کاردرمان‌ها با مسائلی سوختگی آشنا نیستند و مشکلات روانی واجتماعی بیماران سوختگی اصلا دیده نشده است. همه این موارد از مشکلاتی است که بیماران سوختگی با آن درگیر هستند. اما مسئله اصلی سوختگی در ایران پیشگیری است، تعداد بسیار زیادی از موارد سوختگی قابل پیشگیری است.
آمار بیماران سوخته در ایران بسیار بالاست
فاطمی با بیان اینکه ایران در سال ۳۰ هزار بیمار سوختگی دارد، گفت: این آمار نسبت به جمعیت ایران بسیار بالاست، زیرا این ۳۰ هزار نفر بیماران بستری هستند که سوختگی‌های شدید و وسیع داشتند.
رئیس مرکز تحقیقات سوختگی به افزایش آمار سوختگی در فصل زمستان اشاره کرد و گفت: در حال حاضر انجمن ققنوس با همکاری مرکز تحقیقات سوختگی برای پیشگیری در تلاش هستند. همچنین روز اول دی به عنوان روز ملی پیشگیری از سوختگی در وزارت بهداشت مصوب شده و امیدواریم مراحل اجرایی آن زود‌تر انجام شود تا بتوانیم آخرین روز پاییز و اولین روز زمستان برنامه‌هایی برای پیشگیری از سوختگی اجرا کنیم.
مرگ اکثر بیماران سوخته بدلیل عدم کنترل عفونت است
او درباره آمار فوتی سوختگی افزود: در ایران سالانه حدود ۳ هزار نفر بر اثر سوختگی جان خود را از دست می‌دهند که اکثر آن‌ها از عفونت بعد از سوختگی فوت می‌شوند و شایع‌ترین علت مرگ در بیماران سوختگی همین عدم کنترل عفونت است.
نبود آنتی‌بیوتیک‌ها و پانسمان‌های جدید از عوامل مرگ بیماران
فاطمی ادامه داد: کمبود نیروی انسانی، کمبود تجهیزات، استاندارد نبودن بیمارستان‌ها، وجود میکروب‌های مقاوم در بخش‌های سوختگی، استفاده نا‌به‌جا از آنتی‌بیوتیک‌ها، نبودن آنتی‌بیوتیک‌های جدید و عدم وجود پانسمان‌های نوین علت‌های عدم کنترل عفونت بعد از سوختگی است. تعداد زیادی از بیماران سوختگی به علت عفونت‌های شدید جان خود را از دست می‌دهند.
رئیس مرکز تحقیقات سوختگی دانشگاه علوم پزشکی ایران تصریح کرد: سوختگی‌های شیمیایی دو دسته هستند؛ افرادی که در محیط‌های صنعتی دچار سوختگی شیمیایی می‌شود و دسته دوم افرادی که در معرض اسیدپاشی و انتقام جویی قرار گرفتند. کسانی که مورد اسیدپاشی قرار می‌گیرد به علت رسانه‌ای شدن بیشتر مورد توجه هستند که حدود یک درصد از بیماران را تشکیل می‌دهند.
اعلام استان‌هایی که خودسوزی در آنها شایع است
او با اشاره به افزایش خودسوزی در کشور گفت: خودسوزی در برخی استان‌ها مانند ایلام، کردستان، کرمانشاه، سیستان و بلوچستان و شمال خوزستان بسیار شایع است و جزو فجیع‌ترین نوع سوختگی‌ها حساب می‌شود. افرادی که خودسوزی می‌کنند به علت اینکه درصد بالایی از بدنشان می‌سوزد، بیشتر از دیگر بیماران در معرض مرگ و میر هستند.
سوختگی‌های الکتریکی کارگران بدلیل عدم ایمن‌سازی کارگاه‌ها
فاطمی افزود: دومین نوع سوختگی که شایع است، سوختگی‌های الکتریکی است که با برق است و متاسفانه در جوانان و کارگران اتفاق می‌افتد که علت آن عدم ایمن‌سازی در کارگاه‌هاست.
منبع: بهارنیوز