بایگانی سال : 2017

حمیدرضا واشقانی فراهانیفــــارغ از دیــدگــاه نژاد‌پرستانه‌ای که مساله اعتیاد و کارتن‌خوابی را به ژن‌ها نسبت می‌دهد و خواستار عقیم‌سازی افرادِ دچار سوء‌مصرف موادمخدر است، درباره عقیم‌سازی این افراد در میان برنامه‌ریزان و فعالان موافق، دو استدلال اصلی وجود دارد. نخست آن‌که با این کار روند بازتولید سوء مصرف مواد مخدر و بی‌خانمانی متوقف می‌شود و دیگر آن که از رنج بردن کودکی که از این افراد متولد می‌شود جلوگیری خواهد شد. زیرا او هرگز به دنیا نخواهد آمد و نه مجبور خواهد بود سرمای زمستان را تحمل کند و نه در دوران جنینی و پس از تولد درگیر مسائل والدین خود خواهد شد. این مشکلات فقط مسائل بهداشتی یا مربوط به سلامت نیستند، بلکه علاوه بر آن مشخص نبودن پدر و به تبع آن نداشتن امکان دریافت شناسنامه، در معرض سوءاستفاده قرار گرفتن و یا خریدوفروش را نیز شامل می‌شود. لازم است توجه داشته باشیم، عقیم‌سازی (Sterilization) با وازکتومی و توبکتومی تفاوت دارد زیرا به صورت دائمی توانایی تولید مثل را از افراد می‌گیرد.مددکاری نه؛ کار اجتماعیاین دو استدلال ارتباطی با دیدگاه نژادپرستانه ندارند، اما متضمن پیش‌فرض‌ها و تقلیل‌هایی هستند که همسنگِ نسبت دادن سوءمصرف و بی‌خانمانی به ژن، خطرناک است. پیش از پرداختن به این موضوع، لازم است به یک سوءتفاهم جدی که در حوزه مسائل و آسیب‌های اجتماعی با آن رو‌به‌رو هستیم توجه کنیم. در جامعه ما، چه در محیط دانشگاهی و چه در سازمان‌های مردم‌نهاد و چه در باور عموم مردم، کسی که با آسیب‌دیدگان اجتماعی کار می‌کند، مددکار نامیده می‌شود و برای این کار رشته‌ای دانشگاهی هم با این نام وجود دارد. عنوان این حرفه و رشته دانشگاهی، در اصل Social Work است و همان طور که از آن برمی‌آید «کار اجتماعی» است و نه مددکاری. این عنوان واقعیت بیرونی را با پیش فرض گرفتن نقش‌های مدد «رسانی» و مدد«جویی» نمی‌بیند و بنابراین جایگاهی فرادستانه به فردی که اقدام مداخله‌ای می کند، نمی‌دهد. وقتی ما در نقش «مدد» کار ظاهر می‌شویم، منابعی در اختیار داریم (و این خود، داشتن نوعی از قدرت است) و چون «ما» «مدد» رسانیم، ماییم که بر حسب شرایط تصمیم می‌گیریم که چه باید بکنیم. گرچه در سال‌های اخیر این بحث مطرح شده که مددکار باید تسهیل‌گری کند، اما فارغ از این که غالبا درباره کلمه تسهیل‌گر نیز سوءتفاهم وجود دارد، صرفا این کلمه به ادبیات موضوع اضافه شده و اقدامات امروز ما با اقدامات ۲۰ سال پیش تفاوت ماهوی‌ چندانی ندارد.همچنین در این رشته، مجموعه اقدامات مداخله‌ای را در سه دسته فردی، گروهی و اجتماعی یا جامعه‌ای قرار می‌دهند که باز هم این سه، به ترتیب ترجمه‌ای نه‌چندان دقیق از کلمات Micro ، Mezzo و Macro هستند که در اصل معنای‌شان خُرد، میانی و کلان است. دسته‌بندی این سه مجموعه اقدام با کلمات فردی، گروهی و اجتماعی تا حدی درست است، اما به این سوءتفاهم دامن می‌زند که هر مجموعه اقدام، صرفا باید بر اساس تحلیلِ «در» همان سطح، طراحی و اجرا شود، به عبارت دیگر هنگام اقدام فردی نیازی نیست توجهی به موقعیت، وضعیت و مناسبات اجتماعی و ساختاری داشت. شکل ارائه واحد‌های کارورزی‌های مددکاری یعنی ابتدا گذراندن واحدهای کارورزی فردی و سپس گروهی و در نهایت اجتماعی، نیز این سوء تفاهم را پیش آورده است که این سه مجموعه اقدام به صورت جداگانه از هم، قابل انجام هستند. در حالی که در کار اجتماعی هر ساحت را باید به مثابه عینکی دانست که با آن به ابعاد مساله در دو ساحت دیگر و امکانات موجود می‌نگرند.استدلالی که عقیم‌سازی را برای جلوگیری از بازتولید بی‌خانمانی و سوءمصرف توجیه می‌نماید، مداخله‌ای را در سطح فردی پیشنهاد می‌کند. این درحالی است که این رویکرد نسبت سوءمصرف و بی‌خانمانی فرد با وضعیت اجتماعی و اقتصادی در نظر نمی‌گیرد. در شهر تهران، بنا به گفته رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس، بیش از دومیلیون واحد مسکونی خالی و بنا به گفته وزیر سابق مسکن ۴۰۰ هزار واحد خالی (بدون احتساب شهرک‌های جدید) وجود دارد. کنار هم گذاشتن این آمار و مساله بی‌خانمانی نشان می‌دهد، مسکن به عنوان سرپناه و یکی از نیازهای اولیه، فرایندی از کالایی‌شدن را طی کرده است و در طول مدت زمانی چند ساله، ناگهان حجم بزرگی از منابع به جای این که وارد بخش‌های تولیدی شود، وارد حوزه مسکن شده و مازادی عجیب و غیر ضروری را ایجاد کرده است. تناقضی دردناک که از سویی افرادی در «قبر» می‌خوابند و از سویی این میزان خانه بلااستفاده در این شهر وجود دارد.بی‌خانمان‌ها مطرودنداز سوی دیگر، فردی که بی‌خانمان می‌شود، به صورت ناگهانی به این وضعیت پرتاب نشده، بلکه فرایندی از طرد را تجربه کرده تا به این نقطه رسیده است. فرایندی که در اغلب موارد با از دست دادن شغل، مهاجرت به شهر، نبود امکان تحصیل یا ترک تحصیل، بحرانی روحی، صدمه و آسیب دیدگی جسمی و از کارافتادگی، دچار شدن به سوءمصرف مواد مخدر، نبود حمایت‌های اجتماعی و روانی بالاخص در دوران بلوغ، مشکلات ایجاد شده در زندگی مشترک و … شروع و به پارک یا اماکن دیگر ختم می‌شود. تحلیل هم‌زمان مساله در سطح خرد، میانی و کلان، به ما کمک می‌کند تا مجموعه اقداماتی هماهنگ را برنامه ریزی و اجرا کنیم. این برنامه می‌تواند شامل چنین مواردی باشد:در سطح خرد با تاکید بر حمایت‌های بهداشتی، درمانی، غذایی و آموزشی از فرددر سطح میانی با تشکیل گروه‌های خودگردان و خود حمایت‌گر که تجربه نسبتن موفق NA نشان می‌دهد که چنین کاری هم شدنی است و هم موثر و در سطح کلان با ایجاد تغییر در برنامه‌های اقتصادی و اجتماعی رسمی -که به بهانه رشد اقتصادی زمینه های طرد را فراهم می کنند یا سرعت آن را شدت می بخشند و یا مانع حمایت از افراد در حال طرد شدن یا طرد شده می شوند.ممکن است گفته شود که اجرای چنین برنامه‌های سخت است، اما سوال این‌جاست که اگر جامعه مدنی ما و نهادهای متولی و رسمی توانایی یا خواست چنین اقداماتی ندارند، چرا افراد دچار سوء مصرف و بی‌خانمان‌ها را -که قدرتِ دفاع از حقوق‌شان از آن‌ها گرفته‌شده- می‌خواهند عقیم کنند؟ مساله اصلی در این جا قدرت تاثیرگذاری است. بسیار دیده‌ایم اقلیتی به صرف داشتنِ قدرت در برابر یک تصمیم مخالفت کرده‌اند. اما در این وضعیت، به راحتی در باره یک مساله چالش برانگیز تصمیم می‌گیریم، زیرا از افرادی که برایشان و به جایشان تصمیم گرفته می‌شود، قدرت بیشتری داریم. محبوس کردن افراد دچار آلزایمر هم از همین منطق پیروی می‌کند که به جای فراهم کردن امکانات رفت و آمد امن و با همراه، آن ها را حبس کنیم تا مبادا در خیابان گم شوند و آسیب ببینند.عقیم‌سازی؛ نقض حقوق بشراستدلالی که عمل عقیم‌سازی را برای پیشگیری از تولد کودکان و رنج کشیدن آن‌ها لازم می‌داند، به نظر منطقی می‌رسد. اما در این جا، این نکته نادیده گرفته می‌شود که چه چیز می‌تواند حق مادر بودن و پدر بودن را از فرد سلب کند؟ آیا به صرف بیماری یا موقعیت اجتماعی اجازه داریم فردی را از فرزندآوری محروم کنیم؟ آن هم در شرایطی که آن بیماری، یعنی سوء‌مصرف مواد مخدر، قابل درمان و موقعیت اجتماعی، یعنی بی‌خانمانی، قابل تغییر است. حتی پیشرفت پزشکی امکان پیشگیری از ورود ویروس اچ‌آی‌وی به بدن جنین یا از طریق شیر به بدن نوزاد را فراهم کرده است. اگر حمایت‌هایی که لازم است مادران پیش و پس از زایمان، طبق ماده ۲۴ پیمان نامه جهانی حقوق کودک که ایران از سال ۱۳۷۳ به آن پیوسته از آن برخوردار باشند، برای زنان بی‌خانمان و دچار سوء مصرف فراهم شود، آیا باز عقیم‌سازی قابل توجیه است؟ در ماده ۲۴ پیمان نامه حقوق کودک تضمین مراقبت‌های قبل و پس از زایمان حق مادران و کودکان است. علاوه بر این سایر مفاد پیمان نامه حقوق کودک نیز بر بهداشت، تحصیل، رشد سالم، حمایت در برابر سوء رفتار، حق زندگی با خانواده و … را برای کودکان به رسمیت شناخته‌اند. اگر جامعه ما این قدر از این استانداردها و سایر حقوق طبیعی زنان، کودکان و مردان که در اسناد بین‌المللی گوناگون مانند میثاق حقوق اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ذکر شده، فاصله دارد و برای جمعیتی که درمقایسه با کل جمعیت کشور، کسری بسیار محدود است، نمی‌تواند این استانداردها را فراهم کند و حتی برنامه‌ای هم برای تحقق آن‌ها ندارد، آیا راه حل عقیم‌سازی است؟ آیا به جای فراهم کردن دسترسی بی قید و شرط به خدمات و امکانات بهداشتی-درمانی و حمایت‌های اجتماعی برای افراد دچار سوءمصرف و بی‌خانمان، صحیح است از سر استیصال، صورت مساله را پاک کنیم؟چه کسی تصمیم می‌گیرد؟در نبود برنامه‌های حمایتی و چندجانبه‌نگر و اجرای آن‌ها، طرح عقیم‌سازی باید به طرحی دائمی تبدیل شود، چون مناسبات اجتماعی موجود و فقدان حمایت از افراد آسیب‌پذیر، همچنان افراد جدیدی را بی‌خانمان یا دچار سوءمصرف می کنند و جامعه تحویل می‌دهند.وقتی سخن از داوطلبانه بودن این اقدام می‌شود، ممکن است عقیم‌سازی تا حدی مشروع جلوه کند. اما در این‌باره باید به دو نکته توجه داشت.اول آن که تصمیم گرفتن درباره چنین مسائلی تصمیم راحتی نیست. حتی افراد دارای شرایط نسبتا عادی هنگام تصمیم‌گیری برای انجام عمل توبکتومی و وازکتومی (که برگشت‌پذیر هستند) دچار تردید‌های فراوان می‌شوند. چگونه از فردی با روانی درهم شکسته، انسانیت‌زدایی شده و در مشقت و استرس مدام از دستگیر شدن، نداشتن جا برای خواب، از دست دادن پتو، گم کردن مواد مخدر، پیدا نکردن مواد و خماری کشیدن و … انتظار داریم که بتواند آگاهانه تصمیم بگیرد؟ جامعه چنان حیثیت انسانی آن فرد را لگدمال کرده که حاضر است برای کمی شیشه و رهایی از عذاب جانکاه خماری، تن به هر کاری بدهد. از سوی دیگر، به فرض آگاهی، او خود را دربرابر یک دوراهی می بیند. در این دوراهیِ انتخاب کردن یا نکردن، سوال این جاست که او چه قدر بر اساس شرایطی که از بیرون به وی تحمیل شده و چه قدر بر اساس خواسته قلبی خودش تصمیم می‌گیرد؟ آن زن، اگر دچار سوء مصرف و آواره خیابان نمی‌شد، آیا می‌خواست بچه‌دار شود؟ زنان حق دارند درباره باروری خود تصمیم بگیرند، آیا می‌توان بدون در نظر گرفتن اثرات وضعیت دشوار و غیرانسانی که به آن ها تحمیل شده، با افزودن کلمه «داوطلبانه» به عقیم‌سازی، سر و ته موضوع را هم آورد و چنین برنامه ای را مشروع جلوه داد؟

منبع: baharnews.ir

خراسان نوشت: ناپدری ۳۴ ساله ای که متهم است پسر ۹ ساله زن صیغه ای اش را به قتل رسانده، صبح روز گذشته صحنه مرگ دلخراش «امین کوچولو» را در حضور قاضی ویژه قتل عمد بازسازی کرد.

امیر متهم این پرونده جنایی صبح روز گذشته در حالی که توسط کارآگاهان اداره جنایی به خیابان قائم (عج) در منطقه سیدی مشهد هدایت می شد پله های ساختمان چند طبقه را بالا رفت تا به واحد مسکونی همسرش رسید جایی که «امین کوچولو» تا مدتی قبل در آن نفس می کشید ولی به خاطر عصبانیت ناپدری اش جان خود را از دست داد.

دقایقی بعد متهم ۳۴ ساله مقابل دوربین قوه قضاییه قرار گرفت و پس از آن که قاضی علی اکبر احمدی نژاد (قاضی ویژه قتل عمد) مواد قانونی را به وی تفهیم کرد که مواظب اظهارات خود باشد و حقیقت ماجرا را بیان کند، لب به سخن گشود و پس از معرفی کامل خودش گفت: «امین» پسر شلوغی بود، آن روز طبق معمول من در خانه تنها بودم و همسرم با خودرو به مسافرکشی رفته بود. چون به خاطر بیکاری من، همسر صیغه ای ام مخارج خانه را تامین می کرد. وقتی «امین» از مدرسه به خانه آمد متوجه شدم که او داخل شلوارش ادرار کرده است درحالی که این موضوع باعث عصبانیت شدید من شده بود پلاستیکی را دور او پیچیدم و یک سر پلاستیک را به دستش دادم که آن را نگه دارد اما هنگامی که نزدیک در حمام رسیدیم او سر پلاستیک را رها کرد من که دیگر نمی توانستم خودم را کنترل کنم او را با عصبانیت داخل حمام انداختم که سرش به شیر دوش حمام خورد و سپس با سر روی سرامیک ها افتاد.

متهم که دچار تناقض گویی شده بود، گاهی عنوان می کرد که وقتی او را داخل حمام انداختم پایش روی چرتکه ای که آن جا بود قرار گرفت و سرخورد.

ناپدری سنگدل ادامه داد: وقتی سر «امین» به زمین خورد مانند «شکستن فندق» صدا کرد. پس از این حادثه او را به درمانگاه بردیم چرا که او از قبل به آسم مبتلا بود و سرماخوردگی داشت به همین دلیل هم با تجویز پزشک آمپول پنی سیلین تزریق کردیم اما حال او بدتر شد وقتی به ناچار امین را به بیمارستان ثامن (ع) بردیم پزشکان با دیدن وضعیت وخیم وی، بلافاصله دستور اعزام به بیمارستان امدادی را صادر کردند ولی او به کما رفت تا این که چند روز بعد نیز در مرکز درمانی جان سپرد.

در آغاز بازسازی صحنه قتل، ابتدا سرگرد سلطانیان (افسر پرونده) به تشریح خلاصه ای از محتویات پرونده و چگونگی دستگیری متهم پرداخت و گفت: آثار متعدد کودک آزادی مانند کبودی و سوختگی بر پیکر نحیف «امین» خودنمایی می کرد.اما ناپدری او در ابتدا چنین وانمود کرد که از ماجرای سوختگی ها اطلاعی ندارد و مدعی شد که «امین» خودش را با فندک می سوزاند. کارآگاه سلطانیان افزود: متهم ۳۴ ساله ابتدا در بازجویی ها داستان های گوناگونی را درباره چگونگی مرگ «امین ۹ ساله» مطرح کرد اما در نهایت لب به اعتراف گشود و گفت: او را با عصبانیت داخل حمام پرت کردم که سرش به شیر دوش خورد و با سر به زمین افتاد.

بنابر این گزارش مادر «امین» هم که خود را به صحنه بازسازی قتل رسانده بود درحالی که سعی می کرد به طور ضمنی از همسرش دفاع کند به قاضی احمدی نژاد گفت: همسر اولم مرد معتادی بود که از او جدا شدم و با امیر ازدواج کردم اما تنها ۲ روز قبل از آن که «امین» به کما برود متوجه سوختگی و کبودی های روی بدنش شدم!

گفتنی است دهم آبان ، ماموران اورژانس اجتماعی بهزیستی ، گزارشی از یک ماجرای کودک آزاری را در حالی به دادسرای عمومی و انقلاب مشهد ارائه کردند که احتمال مرگ مغزی کودک مذکور وجود داشت به همین خاطر بلافاصله قاضی احمدی نژاد با حضور در مرکز درمانی شهید کامیاب، تحقیقات خود را در این باره آغاز کرد. این درحالی بود که پزشکان معالج مرگ مغزی «محمدامین» را تایید کردند و بدین ترتیب تلاش ها برای اهدای اعضای این کودک معصوم به بیماران نیازمند شروع شد اما پدر «امین» که پس از پیگیری های زیاد پیدا شده بود، با اهدای اعضای فرزندش مخالفت کرد تا این که چند روز بعد «امین» دیگر نفس نکشید و این گونه پرونده جنایی روی میز قاضی احمدی نژاد قرار گرفت.

منبع: alef.ir

روزهای ابتدایی زمستان را می‌گذرانیم که مترادف است با شروع سال جدید میلادی… گاهی این تاریخ‌ها هر چند زیاد هم با برنامه زندگی ما منطبق نباشند اما بهانه خوبی هستند برای بازگشت به یکسال گذشته و مرور آنچه که در زندگی بیرونی و درونی‌مان اتفاق افتاده است.

به گزارش خبرآنلاین؛ اگر شما هم جزو آن دسته آدم‌هایی هستید که به رشد شخصیتی و درونی خود اهمیت ویژه‌ای می‌دهند پس بهتر است این چهار سوال اساسی را از خود بپرسید و در کنه ماجرا دقیق شوید. هر کدام از این پرسش‌ها می‌توانند به منزله تلنگری باشند که شما را درباره آنچه که به رشد درونی‌تان مربوط می‌شود به خود آورند.

پاسخ صادقانه شما به هر کدام از این سوال‌ها دو نتیجه در پی دارد؛ اول اینکه درخواهید یافت از زمستان گذشته تا زمستان امسال یعنی دوره زمانی یکساله را چطور گذرانده‌اید و دوم اینکه متوجه خواهید شد چطور می‌توانید یکسال آینده را بهتر سپری کنید و از نظر شخصیتی فرد بهتری باشید.

شما در یکسال گذشته …

۱- آیا به آدم مثبت‌تری تبدیل شده‌اید؟

مادامی‌که در حال یادگیری این نکته باشید که فرصت‌های اطرافتان را دریابید و آنها را استفاده کنید، نیمی از پتانسیل خود را صرف همین موضوع کرده‌اید یا به نوعی آن را هدر داده‌اید. به جز این، خیلی ساده‌تر است اگر سعی کنید سودمندتر باشید و از دل شکست‌هایتان خودتان را دوباره سرپا کنید و همواره از چارچوب ذهنی خواهان ترقی خود مراقبت کنید. این یعنی مثبت‌تر فکر کردن.

با این تفاسیر آیا می‌توانید در یکسال گذشته خود نیمه روشن‌تر را به راحتی ببینید؟ یا اینکه خودتان را در حالی می‌بینید که به انحصار منفی بافی‌ها درآمده بودید؟

طبیعت برخی از افراد نسبت به دیگران مثبت‌تر است. با این حال با تمرین کردن هر کسی می‌تواند به خودش یاد بدهد چطور در شرایط سخت هم باز به قسمت‌های روشن هر اتفاق نگاه کند. اگر شما یک فرد مثبت اندیش هستید برای یکسال آینده این خصیصه را در اولویت‌هایی قرار بدهید که قرار است ملکه ذهنتان بشود.

۲- آیا درباره نقاط قوت و ضعف خود بیشتر آگاه شده‌اید؟

اظهارنظر صادقانه درباره نقاط ضعف و قوت هر فردی می‌تواند یک چالش واقعی باشد. نه تنها صادق بودن حتی با خودمان کار دشواری است بلکه ما مخلوقاتی هستیم که در شرایط مختلف بر حسب اوضاع روحی‌مان، موقعیت و سایر دیگر فاکتورها رفتارهای متفاوتی از خود بروز می‌دهیم.

شاید به همین دلیل باشد که باید با خودمان صادق باشیم تا دریابیم در چه موقعیت‌هایی می‌درخشیم و در چه شرایطی دچار ضعف می‌شویم.

در همین مورد طی یکسال گذشته چطور پیش رفته‌اید؟

در همین راستا برای چند ماه آینده برنامه ریزی کنید تا نقاط ضعف خود را بهبود بخشید و البته نقاط قوت‌تان را بیشتر تقویت کنید.

هیچ‌کس کامل نیست با این حال همه ما می‌توانیم در مسیر زندگی‌ به خود کمک کنیم تا با به کارگیری استعدادها و توانایی‌های خاص‌مان و با تکیه بر جاه طلبی‌هایمان خودمان را ثابت کنیم.

۳- آیا کشف کردید که واقعا چه چیزی در زندگی می‌خواهید؟

آنچه که شما واقعا در زندگی‌تان می‌خواهید با بالا رفتن سن تغییر خواهد کرد. به عنوان مثال در سال‌های پایانی نوجوانی و در شروع دهه بیست زندگی بیشتر افراد به دنبال حضور در دانشگاه و طی کردن تحصیلات عالیه هستند. این هدف سپس به برخورداری از یک شغل مناسب تغییر می‌کند و بعد از آن خواسته افراد به بهره‌مندی از یک رابطه بلند مدت در قالب ازدواج و تشکیل خانواده منتقل می‌شود.

حالا با نگاهی به یکسال گذشته این موضوع را بررسی کنید که تا چه حد اهداف شما طی ۱۲ ماهی که سپری کرده‌اید تغییر کرده‌اند. بعد از آن شاید باید به فکر اعمال تغییراتی باشید که شما را در مسیر رسیدن به رویاهایتان قرار بدهد. شاید باید برنامه‌های جزئی را تغییر بدهید و شاید هم باید در سبک زندگی‌تان تحولاتی اساسی را تجربه کنید.

اما اگر اهداف شما هیچ تغییری نکرده‌ است چقدر در یکسال گذشته برای نزدیک شدن به آنها تلاش کرده‌اید؟

۴- آیا در زندگی شخصی یا کاری‌تان به موفقیتی دست پیدا کرده‌اید؟

شما نباید همیشه برای پیشرفت‌های شخصیتی کردار پهلوانی از خودتان نشان بدهید یا کار ویژه‌ای بکنید. زمانی‌که تصمیم بگیرید از حاشیه امنیت بیرون بیایید، در واقع در همین مقطع به سمت مسیر درست حرکت می‌کنید.

به چالش‌هایی فکر کنید که طی یکسال گذشته بر آنها غلبه کرده‌اید. آیا بر ترس‌هایتان غلبه کرده‌اید؟ یا جاه طلبی‌هایتان را دریافته‌اید؟ به هر حال هر موفقیتی که شما در زندگی‌تان به دست بیاورید نوعی تغییر شرایط زندگیست.

اگر موفق به ایجاد این تغییرات شده‌اید بنابراین به خودتان تبریک بگویید که موفق شدید قدم‌هایی برای پیش رفتن در زندگی‌تان بردارید و به آن فردی تبدیل شوید که همیشه دوست داشتید باشید.

ریسک کردن در زندگی و برنامه ریزی برای یکسال پیش رو شاید دورنمای ترسناکی داشته باشد اما بازتاب‌های شخصی شما بهترین راه برای اطمینان پیدا کردن بابت این موضوع است که شما در مسیر درستی قدم برمی‌دارید.

با همه این تفاسیر اگر یکسال گذشته برای شما مطلوب نبوده نگران نباشید چون روزهای آینده همین گوشه و کنار هستند تا به موقع پیش روی شما قرار بگیرند.

منبع: لایف هک

منبع: alef.ir