بایگانی سال : 2017

به گزارش ایران خبر، همسر مریم می گوید: «۶٠ روز گذشته. این نخستین پنجشنبه‌ای هست که واسه مریم مراسم قرآن‌خوانی گرفتیم. به امید این که یه خبری ازش بیاد. روزهایی هست که پیاده مسیر جوی آب رو می‌رم و دنبالش؛ چشم، چشم می‌کنم و می‌گردم. چشم‌های مریم تو آخرین لحظه‌هایی که دیدمش همراهم هست. به کی بگم؟ جلو چشمم افتاد تو آب و واسه همیشه رفت که رفت. مامورای شهرداری اون شب جرات نکردن بزنن به آب. دو متر بالا اومده بود. مامورا گفتن بذاریم فردا صبح دنبالش بگردیم. اما پیدا نشد که نشد.»

روزنامه اعتماد در ادامه نوشته است: «دیگه حتی نمی‌تونم پامو بذارم تو خونه خودم. تو این ۶٠ روز با بچه‌ها خونه خواهرم زندگی می‌کنیم. سه چهار بار رفتم خونه تا وسایل بچه‌ها رو بیارم اما نفسم بالا نمی‌اومد. انگار همه‌ چیز خواب بود. به خودم می‌گم‌ ای کاش اون شب نمی‌گذاشتم بیاد دنبال بچه‌ها. ‌ای کاش جلوی کلاس زبان بچه‌ها قرار نذاشته بودیم. ‌ای کاش اون شب سیل نمیومد. ‌ای کاش می‌تونستم از تو آب بگیرمش. چی شد که پیداش نکردن؟»

اینها را منوچهر زاهدی می‌گوید. همسر مریم، زنی که دو ماه پیش در سیل تهران آب او را با خود برد و دیگر هیچ نشانی از او پیدا نشد. اینها را می‌گوید و عرق روی پیشانی‌اش را با دست پاک می‌کند. هستی ٨ ساله و پرهام ١٠ ساله در آن روز بارانی سخت، بعد از تمام شدن کلاس زبان منتظر رسیدن مادر و پدرشان بودند تا همگی با هم به خانه بروند. باران به‌ شدت می‌بارید و اندازه آب جوی کنار خیابان چندین برابر همیشه بالا آمده بود. پدر پشت فرمان ماشین منتظر بود تا همسرش، هستی و پرهام را روی صندلی عقب بنشاند و خودش هم سوار شود و با هم بروند. مادر بچه‌ها را سوار ماشین کرد و همین که درهای عقب را بست شدت آب جوی او را با خود برد. بچه‌ها آن شب با چشم‌های خودشان دیدند که مادرشان را آب با خود برد. در این دو ماه آقا منوچهر و هستی و پرهام طاقت وارد شدن به خانه خودشان را ندارند.

به کی بگم مامانمو آب برد؟
ساعت ٣ بعدازظهر پنجشنبه است و زن‌های خانواده زاهدی لباس‌های مشکی‌شان را پوشیده‌اند و آماده رسیدن مهمان‌ها و شروع مراسم قرآن‌خوانی هستند. مراسم در اتاق پذیرایی برگزار می‌شود و هستی و پرهام همراه دخترعمه کوچک‌تر از خودشان ساغر در یکی از اتاق‌خواب‌ها مشغول بازی هستند.

اتاق‌خواب نسبتا بزرگی که دیوارهایی به رنگ سبز و صورتی و دو تختخواب و یک میز تحریر داخلش می‌گوید ساکنان آن، کودک هستند. بچه‌ها از این طرف به آن طرف اتاق می‌دوند و سروصدا می‌کنند. مادر ساغر (عمه پرهام و هستی) داخل اتاق می‌آید و برای چندمین بار تذکر می‌دهد که سکوت کنند. پرهام یک پیراهن نوی سفیدرنگ با شلوار فاستونی مشکی پوشیده. اسم مادر را که می‌شنود سکوت می‌کند و روی تخت می‌نشیند. دخترعمه جوانش کنارش نشسته و از او می‌پرسد: پرهام مامان نگار چی شد؟ (بچه‌ها مادرشان را نگار صدا می‌زدند) پرهام همچنان ساکت است. سرش را پایین انداخته و با انگشت‌هایش بازی می‌کند. دخترعمه دوباره سوال می‌پرسد و پرهام می‌گوید: «مامان تو بارون رفت. من تو مدرسه به کسی نگفتم که مامان چی شده. از همه پنهون کردم ولی بعضی بچه‌ها خودشون می‌دونستن.»

هستی یک بلوز نوی سفیدرنگ با شلوار آبی کمرنگ پوشیده. عمه موهای فر خرمایی‌اش را بالای سرش بسته. او هم وقتی اسم مادر می‌آید ساکت است و خیره به زمین نگاه می‌کند. خودش را در آغوش دختر عمه رها می‌کند و می‌گوید: «یکی از همسایه‌هامون گفت مامانت رفته یه جایی دیگه برنمی‌گرده.» این را می‌گوید و بغض می‌کند. انگشت سبابه‌اش را توی دهانش می‌چرخاند. پرهام دستش را می‌گیرد و دوتایی با هم از اتاق بیرون می‌روند. دختر عمه جوان بچه‌ها می‌گوید: «تو دو ماهی که از ماجرا می‌گذره این بچه‌ها یک‌ بار هم در مورد اون شب صحبت نکردن. همیشه قرار بوده مامان برگرده، همیشه گفتن که شهرداری قول داده مامان را پیدا کنه، هیچ‌ کسی از رفتن و برنگشتنش حرف نزده. کافیه صدای زنگ دربیاد. هر جایی که باشن می‌دوند تا جلوی در تا ببینند کسی که پشت در ایستاده مادرشان هست یا نه. همه گریه‌ها و سوگواری‌ها جلوی بچه‌ها همان شب اول بود و از آن شب به بعد همه‌اش انتظار بود.»

جوی آبی که چندین سال است کشته می‌گیرد
تقریبا همه مهمان‌ها آمده‌اند و مراسم قرآن‌خوانی در حال آغاز شدن است. آقا منوچهر با کت و شلوار مشکی رنگی که به تن دارد وارد اتاق بچه‌ها می‌شود. اصرار دارد غم و پریشانی‌اش را پشت صورت مخفی کند. منوچهر زاهدی می‌گوید: «تا حالا هیچ حرفی از فوت مریم تو این خونه زده نشده. ما هم هیچ مراسمی نگرفتیم اما امروز قراره دعا کنیم که هر چه زودتر یه خبری ازش بیاد.» در میان صدای قرآن‌خوانی یکی از زن‌ها در اتاق پذیرایی آقا منوچهر کاغذی را می‌آورد که در آن استشهاد محلی جمع کرده. تنها مدرک ماجرا همچنان فیلمی است که دوربین بانک سینا از حادثه ثبت کرده است. آقا منوچهر می‌گوید: «همسایه‌ها از سال ٩٣ نامه‌ای نوشته‌اند و به شهرداری داده‌اند تا برای این جوی آب فکری کند. اما دریغ از یک درپوش فلزی که روی آن بگذارند. مسیر کانال آبی که همسر من در آن افتاد پس از طی ۶٠ تا ٧٠ کیلومتر به دشت ورامین می‌رسد. در طول این راه گودال‌هایی به عمق ۶ یا ٧ متر هست که حتی برای امدادگران آتش‌نشانی که بعد از حادثه وظیفه پیدا کردن جسد را دارند هم خطرناک است چه برسد به کسانی که در اثر اتفاق در آن می‌افتند. اگر جست‌وجوی ماموران شهرداری سازماندهی شده بود شاید این اتفاق نمی‌افتاد. آنها حتی سگ‌های هلال‌احمر را برای این جست‌وجو همراه‌شان نداشتند. بارها همسایه‌ها تذکر داده‌اند که در مواقعی که باران شدید می‌بارد روی این جوی‌ها را با شبکه‌های آهنی ببندند اما هیچ اقدامی نشده. این نخستین‌ باری نیست که چنین اتفاقی در جوی آب پاسداران می‌افتد و اگر شهرداری اقدامی انجام ندهد آخرین بار هم نخواهد بود. شهرداری باید دستگاه‌هایی برای جست‌وجو داشته باشد. آن شب حتی مامورهای شهرداری هم نمی‌توانستند در آن شدت آب وارد جوی شوند و همسر من را پیدا کنند. ابزار آنها چیزی شبیه چوب‌های بلندی بود که داخل جوی فرو می‌بردند تا ببینند جسمی شبیه آدم به آن می‌خورد یا نه.

من همان شب به کلانتری رفتم و شکایت کردم. آنها چند روز بعد من را به دادسرای جنایی معرفی کردند و بازپرسی که برای این کار گذاشته بودند بعد از چند بار رفت و آمد به من گفت اگر خبری شود به من می‌گویند. اما کم‌کم این اتفاق دارد فراموش می‌شود. انگار نه انگار که پای جان یک آدم در میان است.»
مریم کارمند شرکت کشتی‌سازی بود. او و همسرش پانزده سال پیش با هم ازدواج کرده بودند. «جای خالی مریم همه جا هست. همسایه‌ها هر روز سراغش را می‌گیرند. مدیر ساختمان بود. همه‌ چیز را دقیق حساب و کتاب می‌کرد و دقت داشت تا کسی از او نرنجد.»

آقا منوچهر اینها را می‌گوید و لبخندی تلخ می‌زند. میان صدای دعای «امن یجیب»‌هایی که از اتاق پذیرایی می‌آید سرش را پایین می‌اندازد و شانه‌هایش می‌لرزد.»

منبع: irankhabar.ir

این گزارش، ماجرای مردی است که با لباس مبدل به میان بی خانمان‌ها می‌رود و به درمان آنها می‌پردازد و بانی جنبشی برای درمان و مراقبت از آنها شده است؛ جنبشی به نام «پزشکی خیابانی».

به گزارش ایران، «جیم ویزِرز» مانند یک فرد بی‌خانمان لباس می‌پوشد. او هفته‌ای دو تا سه بار تعمداً و با هدفی خاص لباس بی‌خانمان‌ها را به تن می‌کند. موهایش را خاکی و لباس‌هایش را گِلی می‌کند و قدم به خیابان‌های تاریک شهر پیتسبورگ می‌گذارد. او دنبال آدم‌هایی می‌رود که در این مدل لباس پوشیدن الگویش بوده‌اند.

ویزِرز امروز با آدم‌هایی در ارتباط است که قبلاً هیچ گاه توجهی به آنها نداشت و همواره بی‌تفاوت از کنارشان می‌گذشت. او می‌گوید: «وقتی بار اول زیر پوست شهر فرورفتم، از دیدن این همه آدم بیمار و مفلوک در خیابان‌ها واقعاً شوکه شدم. انگار در خیابان‌های یک کشور جهان سوم راه می‌رفتم. جوان، پیر، بیماران روانی، بچه‌های فراری، زنانی که قربانی خشونت خانگی بودند، معلولان و … این آدم‌ها همه جا دیده می‌شدند. همه آنها داستان غم انگیز زندگی خودشان را داشتند.»

بی‌خانمانی هزینه زیادی را به سیستم سلامت هر کشوری تحمیل می‌کند. آدم‌های بی‌خانمان عمدتاً بیمارند و از آنجا که بیماری‌شان مدت‌ها درمان نشده، مزمن شده است. ویزِرز ۲۳ سال است که به درمان بی‌خانمان‌ها در خیابان‌ها، زیر پل‌ها و کنار رودخانه‌ها می‌پردازد. او می‌گوید: «ما فهمیدیم که می‌توانیم دراین باره کاری انجام بدهیم. از همین رو، سیستم «تماس با خانه» را راه انداختیم.»

پدر ویزِرز پزشکی محلی بود و از این سیستم برای درمان چنین بیمارانی استفاده می‌کرد. سیستم دکتر ویزِرز حالا به برنامه‌ای جامع برای شهر تبدیل شده است. از سال ۱۹۹۲ تا امروز، بیش از ۱۰ هزار بیمار از طریق این سیستم شناسایی و درمان شده‌اند. بیش از ۱۲۰۰ نفر از آنها نیز از زندگی در خیابان رها شده و به خانه‌های مناسب انتقال یافته‌اند.

علاوه بر این، او با یک ماشین «ون» در شهر می‌گردد و به بی‌خانمان‌ها خدمت‌رسانی می‌کند. جنبشی جهانی که دکتر ویزرز با عنوان «پزشکی خیابانی» راه انداخته است، روز به روز فراگیرتر می‌شود. مؤسسه غیرانتفاعی«پزشکی خیابانی» که او بانی‌اش بوده، به جوامع مختلف کمک می‌کند تا این برنامه را آغاز کنند. شبکه کاری او شامل تیم‌های مختلفی در ایالات متحده امریکا و بقیه کشورهای جهان است. ویزرز به برخی سؤالاتی که خبرنگار سی‌ان‌ان از او درباره این جنبش کرده، پاسخ داده است که می‌خوانید.

با وجود جابه‌جایی مداوم بی‌خانمان‌ها، چگونه به آنها خدمات‌رسانی می‌کنید؟

این چالش مهمی است. چون پاتوق‌های بی‌خانمان‌ها جای ثابتی ندارد. افراد بی‌خانمان معمولاً از خیابان‌ها رانده می‌شوند تا جلوی دید نباشند. برای همین، بیشتر اوقات در حال حرکت هستند. در نتیجه، ما هم مجبوریم در حال حرکت باشیم تا پاتوق‌های آنها را پیدا کنیم.ما معمولاً در گروه‌های چهار نفری در شهر حرکت می‌کنیم و به پاتوق‌های آنها سر می‌زنیم. دوست نداریم با حرف‌های نابجا و درس اخلاق و شلوغ کردن، آرامش آنها را به هم بزنیم، چون به هر حال آنجا خانه آنهاست. علاوه بر این، همیشه فردی را که با محله آشناست و مردم آن منطقه را می‌شناسد با خودمان می‌بریم. معمولاً خودم یا یک پزشک متخصص همراه با یک یا دو دانشجو او را همراهی می‌کنیم، البته باید بگویم که یک مددکار اجتماعی هم ما را همراهی می‌کند.ما به پاتوق‌های آنها می‌رویم و اول مطمئن می‌شویم که از حضور ما ناراحت نشوند و فکر نکنند که برای آزار آنها آمده‌ایم. معمولاً تمام بی‌خانمان‌ها صمیمی هستند، البته نه اینکه واقعاً همگی دوستانه رفتار کنند. رفتارشان هم کاملاً طبیعی است، چون باید اعتماد کنند. بعد تلاش می‌کنیم وضعیت پزشکی آنها را بررسی کنیم. مثلاً سؤال می‌کنیم که تحت پوشش بیمه هستند یا نه (که معمولاً نیستند) از داروهایی که مصرف می‌کنند سؤال می‌کنیم. اینکه آیا تحت نظر پزشک هستند؟ آیا به طور مرتب برای ویزیت می‌روند؟ اولویت ما در اینجا شخص بیمار است. خدماتی که در وهله اول در این پاتوق‌ها ارائه می‌دهیم، بستگی به امکاناتی دارد که در کوله پشتی با خودمان آورده‌ایم. ما سعی می‌کنیم به آنها بفهمانیم که این درمان کافی نیست. هدف ما در این مرحله ارائه مراقبت‌های اولیه به آنهاست.

در این پاتوق‌ها با چه بیماری‌هایی رو به رو می‌شوید؟

این موضوع کاملاً واضح است که افراد بی‌خانمان و به طور کلی آنهایی که در خیابان زندگی می‌کنند، در معرض خطرات و بیماری‌های مختلفی قرار دارند و درصد آسیب‌پذیری‌شان نیز خیلی بیشتر است. برای همین، با توجه به شرایط متغیر آب و هوا و مشکلات فراوان خوابیدن در فضای باز، بیماری‌های مبتلابه مختلفی بین آنها مشاهده می‌شود: سرمازدگی، کمبود آب بدن، هیپوترمی (کاهش غیر طبیعی دمای بدن) و… اما مشکلات دیگری نیز وجود دارد که در بدن آنها ریشه دوانده و به جزئی از آنها تبدیل شده است: فشار خون بالا، دیابت، سرفه و سرماخوردگی، ذات‌الریه و انواع مصدومیت‌ها.

ما افرادی مبتلا به سرطان را در این پاتوق‌ها دیده‌ایم. آدم‌هایی دیده‌ایم که از نارسایی کبد رنج می‌بردند. بیماران دیالیزی که خدمات مربوطه را در خیابان دریافت می‌کردند و در واقع در خیابان دیالیز می‌شدند و … این شرایط اسفبار و ناراحت‌کننده همین‌طور ادامه داشت.

تقریباً هر نوع بیماری و مرضی که در کلینیک با آن رو به رو شده بودم، در بین بی‌خانمان‌ها هم دیدم. حتی در خیابان‌ها با بیماری‌هایی مواجه شدم که تا به حال ندیده بودم. شاید از این حرف من تعجب کنید: خیابان‌ها و افراد بی‌خانمان، محیطی غنی برای آموزش پزشکی محسوب می‌شوند.

مطابق با اظهارات شما، خیابان‌ها نوعی کلاس برای دانشجویان پزشکی محسوب می‌شود. از تجربه‌های آنها برایمان بگویید؟

آنها می‌بینند آدم‌های بسیاری در شهرشان وجود دارد که در خیابان‌ها و مکان‌هایی زندگی می‌کنند که خودشان هرگز حاضر نیستند در آنها قدم بگذارند. آنها آدم‌هایی را می‌بینند که تغییرات آب و هوا، باران و برف، سرما و گرما را تحمل می‌کنند.البته آنها این فرصت را هم پیدا می‌کنند تا موفقیت بی‌خانمان‌ها را ببینند. وقتی فرد بی‌خانمانی تلاش می‌کند و خودش را از چنین شرایط ناامیدکننده‌ای نجات می‌دهد، نگاه آنها هم تغییر می‌کند و این درس بسیار مهمی است.

کلاس‌های خیابانی واقعاً نگاه‌ها را تغییر می‌دهد البته به هیجان و علاقه فرد هم بستگی دارد. آنها می‌گویند: «پس شرایط این طور است.» همین باعث می‌شود تا هم بیشتر تلاش کنند و هم به پیشرفت خود و اجتماعشان فکر کنند. به نظر من، درس‌هایی که افراد بی‌خانمان می‌توانند درباره انسانیت و گوش دادن به حرف‌های آدم‌ها به بقیه بدهند، بسیار برتر و مهم‌تر از درمان‌های پزشکی است که ما در اختیارشان قرار می‌دهیم. این واقعیت مهم و غیرقابل انکاری است.

من دوست دارم که فکر کنم دانشجویانم مثل ویروس هستند. ما آنها را برای گذراندن دوران رزیدنتی به مکان‌های مختلف می‌فرستیم و به نوعی آنها را در خیابان‌ها پخش می‌کنیم. در آنجاست که آنها می‌پرسند: «آیا اینجا پزشکی خیابانی وجود دارد؟» یا «پزشکان شما چرا سری به زیر پل‌ها نمی‌زنند؟» این سؤالات و گفت‌و‌گوها واقعاً در حال گسترش است. رسیدن به چنین هدف و بسط چنین نگاهی واقعاً ارزشمند است.

چه آرزویی برای آینده دارید؟

«خب مهم‌ترین آرزویم برای آینده این است که تمام افراد بی‌خانمان از مراقبت‌های پزشکی مناسب و کافی بهره‌مند شوند. اینکه به آنها بگوییم: «شما برای ما مهم هستید». خیلی دوست دارم روزی را ببینم که تمام دانشکده‌های پزشکی، واحد درس «پزشکی خیابانی» دارند و درس پزشکی خیابانی را به دانشجوها آموزش می‌دهند. این موضوع خیلی مهمی است و نتایج آن به نفع تمام افراد آن شهر و جامعه است. گذشته از خدماتی که به بی‌خانمان‌ها می‌شود و پولی که از این طریق در سیستم سلامت کشور باقی می‌ماند، پزشکی خیابانی جوامع ما را متحول می‌کند و این فوق‌العاده است. ما با این روش یاد می‌گیریم که در کنار هم باشیم و می‌فهمیم که می‌توانیم دست به دست هم بدهیم و مشکلات را حل کنیم.«ما آدم‌ها باید طوری با دیگران رفتار کنیم که دوست داریم با خودمان رفتار شود؛ هدف پزشکی خیابانی دقیقاً عمل کردن و مصداق بخشیدن به این جمله است.»

منبع: alef.ir

رای بدوی پرونده موسوم به جهانگیر در دادگاه انقلاب کرج صادر و بر اساس آن متهم ردیف اول به اتهام افساد فی الارض و تشکیل شبکه کلاهبرداری به اعدام محکوم شد.

به گزارش میزان، احکام پرونده ۱۰۰۰ میلیارد ریالی موسوم به «جهانگیر» با ۳۸ متهم و با بیش از ۳۰ عنوان اتهام، با عناوینی چون افساد فی‌الارض، کلاهبرداری شبکه‌ای، جعل اسناد رسمی در شعبه سوم دادگاه انقلاب شهرستان کرج صادر شد.

رسیدگی به این پرونده اواسط مهرماه و به ریاست رسول کرم پور، رئیس شعبه سوم دادگاه انقلاب شهرستان کرج آغاز شد و پس از چندین جلسه استعماع اظهارات شکات و دفاعیات متهمان، در ۱۱ دی ۱۳۹۵ منجر به صدور رای شد.

رسول کرم‌پور، رئیس شعبه سوم دادگاه انقلاب کرج در مورد این پرونده گفت: این پرونده که دارای ابعاد وسیعی بود دارای ۱۸۰ شاکی و ۳۸ متهم بود که استنادات مربوطه در قالب ۱۲۰ جلد و ۱۳۵۰۰ برگ به دادگاه ارائه و در مرحله رسیدگی قرار گرفت.

وی اضافه کرد: شناسایی و بازداشت متهمان بر اساس گزارش اداره کل اطلاعات استان البرز به دادسرای عمومی و انقلاب کرج در مورد فعالیت یک باند فعال در امر کلاهبرداری شبکه‌ای بود که پس از انعکاس این گزارش متهمان بازداشت و در همان مرحله مقادیر زیادی اسناد و مدارک جعلی و ساختگی کشف شد.

رئیس شعبه سوم دادگاه انقلاب کرج با اشاره به فعالیت پیچیده این باند توضیح داد: متهم ردیف اول این پرونده، «ج. الف» معروف به جهانگیر، دارای بیش از ۱۳ فقره سابقه کیفری بود و با تشکیل شبکه زنجیره‌ای کلاهبرداری به چنان قدرتی دست یافته بود که قادر بود در هر  زمان و به هر شکل، املاک مد نظر خود را با اسناد رسمی آن بدست آورده و با طرح شکایت و ادعاهای واهی، بزه دیدگان را محکوم کند.

وی ادامه داد: سایر متهمان نیز که شامل اعضای اصلی شبکه، صاحبان مصوبه و امتیاز اخذ تسهیلات، اعضای فرعی شبکه، واسطه‌های دریافت اموال و کارشناسان رسمی دادگستری بوده اند به انحای مختلف علاوه بر ارتکاب جرم و تحصیل مال نامشروع متهم ردیف اول را در رسیدن به اهداف خود کمک کرده‌اند.

کرم پور اظهار داشت: پس از بررسی استنادات و اظهارات شکات و متهمان رای مربوط به عناصر این شبکه که مجموعا شامل یک حکم اعدام، بیش از ۸۴۱ سال حبس، ۵ مورد حبس ابد، رد مال، ممنوعیت از کارشناسی و اشتغال در ادارت دولتی است صادر و در مرحله ابلاغ حکم به وکلای متهمین قرار داد.

وی تصریح کرد: در مورد مجازات‌های متعدد و حبس برای متهم، بر اساس قانون مجازات اسلامی، تنها مجازات اشد اجرا خواهد شد و احکام صادره غیرقطعی و دارای قابلیت تجدیدنظرخواهی در دیوان عالی کشور است.
 

منبع: alef.ir