بایگانی سال : 2017

دست کم پنج «ناوچه کلاس براونشوایگ» ظرف چندین سال آینده به ناوگان دریایی آلمان خواهد پیوست؛ اقدامی که به منزله اخطاری به روسیه خواهد بود.

به گزارش اسپوتنیک، روزنامه آلمانی «زوددویچه تسایتونگ» گزارش داد که دست کم پنج ناوچه کلاس براونشوایگ ظرف سالهای آینده به ناوگان نیروی دریایی آلمان خواهد پیوست؛‌ اقدامی که به منزله اخطاری به روسیه خواهد بود.این روزنامه آلمانی به نقل از منابع پارلمانی اعلام کرد که پارلمان آلمان خرید پنج ناوچه کلاس براونشوایگ با ارزشی بالغ بر ۱.۵ میلیارد یورو را به تصویب رساند. گفتنی است که در حال حاضر نمایندگانی از «حزب راستگرای اتحادیه دموکرات مسیحی»، «حزب محافظه کار اتحادیه سوسیال مسیحی» و «حزب سوسیال دموکرات» ائتلاف حاکم بر آلمان را تشکیل می دهند.

روزنامه زوددویچه تسایتونگ به نقل از منابع موثق می نویسد: «برای مقابله با چالشهای جدید امنیتی در حوزه بالتیک، مدیترانه و کل جهان، ائتلافی متشکل از احزاب اتحادیه دموکرات مسیحی، اتحادیه سوسیال مسیحی و سوسیال دموکرات برای خرید پنج ناوچه جدید جهت پیوستن به ناوگان دریایی آلمان با ارزشی بالغ بر ۱.۵ میلیارد یورو برنامه ریزی می کنند».

پیش بینی می شود که دو ناوچه در سال ۲۰۱۹ به نیروی دریایی آلمان بپیوندند، در حالیکه سه ناوچه دیگر تا سال ۲۰۲۳ بخشی از ناوگان دریایی آلمان خواهند بود. شایان ذکر است در حال حاضر کشور آلمان دارای پنج ناوچه کلاس براونشوایگ «کی ۱۳۰» می باشد.

بنا بر گزارش این روزنامه آلمانی، این ناوچه ها عمدتاً در آبهای ساحلی از جمله در دریای بالتیک مورد بهره برداری قرار خواهند گرفت.

در همین ارتباط، روزنامه زوددویچه تسایتونگ به این نکته نیز اشاره می کند که نوین سازی ناوگان دریایی آلمان- از جمله خرید پنج ناوچه کلاس براونشوایگ- به مثابه اخطاری است که برلین به مسکو مخابره می کند.

این در حالی است که اوایل هفته جاری، «نیکولای پانکوف» معاون وزیر دفاع روسیه گفت که مسکو یک پایگاه دریایی دائمی در شهر بندری «طرطوس» در کشور سوریه تأسیس خواهد کرد؛ بندری که از سال ۱۹۷۷ محل تعمیر، نگهداری و پشتیبانی از ناوگان دریایی روسیه است.

پانکوف همچنین گفت که وزارت دفاع روسیه در حال بررسی استقرار مجدد پایگاههای روسیه در کشورهای کوبا و ویتنام است. افزون بر این، رسانه ها از طرحهای روسیه برای بازگشت به یک پایگاه نیروی هوایی شوروی سابق در شهر «سیدی برانی» مصر خبر می دهند.
منبع: مهر
 

منبع: alef.ir

آنکارا در حال حاضر نقش پسر خوب ولادیمیر پوتین را بازی می‌کند و این در حالی است که تهران با اعتماد به نفس بیشتری حرکت می‌کند و در حال تقویت قدرت و نفوذ خود با حفظ فاصله است

تا دیروز برقراری آتش‌بس در سوریه با طول عمر بیش از چندساعت یک آرزو بود، امروز آتش‌بس ششمین روز خود را هم سپری کرده است اما هیاهوهای بازیگران منطقه‌ای در حال شکل و شمایل بخشیدن دیگری به آن است. اگر تا دیروز دایره بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای در سوریه از شمار انگشتان دو دست هم فراتر می‌رفت، پایه‌های آتش‌بس اخیر در این کشور را ایران، روسیه و ترکیه در نشست ۲۰ دسامبر در مسکو گذاشتند. اقدامی که تعداد بازیگران تاثیرگذار را به سه کشور کاهش داد اما به نظر می‌رسد که ترکیه بار دیگر با اقدام‌های خود در حال تهدید حیات آن مثلث است.

به گزارش اعتماد، میوه نشست مسکو بیانیه‌ای بود که به امضای وزرای امور خارجه ایران، روسیه و ترکیه رسیده بود اما هنگامی که نوبت به روی میز قرار دادن این بیانیه و تطبیق آن با واقعیت‌های میدانی و پیرامونی سوریه شد، روسیه و ترکیه کار را در قالب مذاکرات دو جانبه در آنکارا پیش بردند. نگارش جزییات با سرعت بسیار زیاد انجام گرفت و زمانی که اعلام شد آتش‌بس از روز جمعه برقرار می‌شود تمام بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای با تردید و تعجب به آن نگریستند. روسیه بلافاصله قطعنامه حمایت از این آتش‌بس را به شورای امنیت برد و برای نخستین‌بار در برابر درخواست‌ها و پیشنهادها برای اصلاح آن هم مقاومت نکرد.

متن اصلاح شده با رای جامع در شورای امنیت به تصویب رسید و اعضای دایم شورای امنیت و نماینده ویژه سازمان ملل در امور سوریه اعلام کردند که از این توافق برای آتش‌بس حمایت می‌کنند. درست در همان بازه زمانی، ولادیمیر پوتین، رییس‌جمهور روسیه با حسن روحانی، رییس‌جمهور کشورمان تماس تلفنی داشت که در آن رایزنی، روحانی لزوم هماهنگی‌های بیشتر میان تهران و مسکو برای تا نشست آستانه را به وی یادآوری کرد. ولید معلم، وزیر امور خارجه سوریه نیزدر سفری از پیش تعیین نشده به تهران آمد و در گفت‌وگو با مقام‌های متعدد ایرانی از تلاش‌های ایران در سوریه قدردانی کرد. سفری که رنگ و بوی تجدید بیعت ایران و سوریه را با توجه به تغییرات در صحنه بازیگران درگیر در مذاکرات صلح برای این کشور داشت.

در حالی که روسیه و ترکیه بر حجم هماهنگی‌های دوجانبه می‌افزایند و قرار است تا پیش از نشست آستانه نیز رایزنی‌هایی در سطح کارشناسی میان دو کشور به شکل مستمر ادامه پیدا کند، خبرهای تایید شده حاکی از این است که محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران و سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه آخرین بار روز پنجشنبه ۹ دی ماه گفت‌وگوی تلفنی با هم داشته‌اند و از آن زمان تاکنون تماس تلفنی در سطح دو وزیر میان دو پایتخت برقرار نشده است.

آتش‌بس در سوریه برقرار شده است اما بخش اعظمی از جزییات مورد توافق آنکارا و مسکو در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. آنچه بحران سوریه را شش سال تمام از یک مرحله به سمت مرحله وخیم‌تر سوق داده است پیچیدگی‌های تحولات در صحنه میدانی، تعدد بازیگران و تنوع و تعارض منافع آنها، نامشخص بودن مرز میان اپوزیسیون سیاسی با معارضه مسلح، غیرقابل تشخیص بودن تفاوت میان معارضه مسلح با جریان‌های تروریستی بوده است. در چنین شطرنج پیچیده‌ای، متن نهایی برای آتش‌بس به سرعت نگاشته می‌شود و اجرا نیز از ساعاتی بعد کلید می‌خورد. آنکارا وعده می‌دهد جریان معارضه را کنترل کند و مسکو نیز متعهد می‌شود تا دولت بشار اسد، آتش‌بس را نقض نکند.

آنکارا در حالی برای چنین ضمانتی امضا می‌دهد که هنوز با وجود گذشت نزدیک به یک هفته از برقراری این آتش‌بس مشخص نیست که کدام جریان‌های معارضه به گعده آتش‌بس پیوسته‌اند و کدام یک فاصله خود را حفظ کرده‌اند و دست از تبادل آتش هم برنداشته‌اند. در این میان روسیه نیز با تعجیل تلاش می‌کند آتش‌بس را با وجود نقض‌های نه چندان اندک برجا مانده به تصویر بکشد و مسیر مذاکرات سیاسی سوری – سوری در آستانه را هر چه سریع‌تر هموار کند.

باز هم ساز مخالف چاووش اغلو
در چنین شرایطی جمهوری اسلامی ایران در چارچوب حمایت از هرگونه تلاشی برای برقراری آرامش در سوریه و انتقال کمک‌های بشردوستانه از آتش‌بس در سوریه استقبال کرد و اعلام کرد که حاضر است برای تسهیل روند مذاکرات سوری – سوری در آستانه نیز نقش مثبت خود را ایفا کند. وزیر امور خارجه ترکیه اما در نخستین گام خلاف تامین امنیت آتش‌بس در سوریه، باز سخنان ضدایرانی خود را تکرار کرد. روز گذشته مولود چاووش اغلو، در مصاحبه‌ای تلویزیونی انگشت اتهام برای نقض‌های پراکنده آتش‌بس در سوریه را به شکل غیرمستقیم به سمت ایران دراز کرد و در ادبیاتی نامتعارف با حال و احوال این روزهای رابطه دو جانبه به خصوص پس از نشست سه جانبه مسکو از ایران خواست که از نفوذ خود بر آنچه که آنکارا شبه‌نظامیان شیعه در سوریه می‌خواند، استفاده کند.

ترکیه همصدا با جریان‌های نظامی مخالف بشار اسد در سوریه ادعا می‌کند که این دولت سوریه است که مسوولیت نقض آتش‌بس را بر عهده دارد لذا از ایران خواست از نفوذ خود بر بشار اسد برای توقف تبادل آتش بهره بگیرد. چاووش اغلو پا را از این اظهارات هم فراتر گذاشت و اعلام کرد که آنکارا و مسکو در حال کار روی تحریم‌هایی هستند که علیه طرف‌هایی که ناقض آتش‌بس باشند، اعمال خواهد شد. وزیر امور خارجه ترکیه در ادامه سخنانش هشدار داد که اگر نقض آتش‌بس در سوریه ادامه پیدا کند، سلامت نشست آستانه که به گفته وی ۲۳ ژانویه برابر با ۴ بهمن برگزار خواهد شد، زیر سوال خواهد رفت.

وزیر امور خارجه ترکیه در حالی با اظهارات روز گذشته خود از ایران می‌خواهد که مانع از نقض آتش‌بس توسط دولت سوریه شود که در توافق آتش‌بسی که صورت گرفته این روسیه است که باید ضامن رفتارهای دولت مرکزی در سوریه باشد اما در جمله‌بندی چاووش اغلو، درخواستی از روسیه صورت نگرفته است. چاووش اغلو در اظهارات خود مستقیما از حزب‌الله لبنان و دولت بشار اسد به عنوان ناقضان آتش‌بس نام برده و تلاش کرده تقصیر هرگونه تاخیر یا کنسل شدن نشست آستانه را بر گردن آنها بیندازد؛ این در حالی است که روز سه شنبه بسیاری از گروه‌های مخالف که به آتش‌بس پیوسته بودند به بهانه نقض آتش‌بس از سوی دولت اعلام کردند که شرکت در این نشست را معلق می‌کنند.

توان محدود ضمانت‌کننده‌های آتش‌بس
در حالی که روز سه شنبه برخی گروه‌های مخالف بشار اسد از بایکوت کردن مذاکرات آستانه سخن گفتند سی‌ان‌ان در پاسخ به این سوال که آیا غیبت معارضه در آستانه مهم است یا خیر ؟ نوشت: از منظر سیاسی مهم است. پس از آنکه روسیه و ترکیه بر سر حضور گروه‌های مختلف در پروسه سه گانه توافق (آتش‌بس، نظارت بر آتش‌بس و مذاکرات صلح) به توافق رسیدند هرگونه عقب‌نشینی از حضور در آستانه از سوی این گروه‌ها می‌تواند از منظر سیاسی برای مسکو و آنکارا چندان برازنده نباشد. اما این نخستین‌بار نخواهد بود که مذاکرات درباره سوریه یا بایکوت می‌شود یا به تاخیر می‌افتد. اما غیبت آنها از منظر نظامی چندان تاثیرگذار نخواهد بود. گروه‌های شبه نظامی در گعده داخلی خود نیز نمی‌دانند که چه موضع‌گیری واحدی باید در برابر طرح آتش‌بس روسی – ترکی داشته باشند.

دست مخالفان اسد پس از واگذاری حلب خالی‌تر شده است و اگر این گروه تا نشست آستانه چند نقطه کلیدی دیگر را هم واگذار کنند، وضعیت آنها بدتر از امروز نیز خواهد شد. جبهه النصره و داعش مشمول آتش‌بس قرار نگرفته‌اند و به نظر می‌رسد که همین غیبت می‌تواند حیات آتش‌بس را تا حد بسیار زیادی تهدید کند.

از سوی دیگر موقعیت کردها در نشست آستانه نیز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و در حالی که این گروه منسجم‌ترین گروه مبارزه‌کننده با داعش در زمین سوریه است اما ترکیه با حضور آنها در مذاکرات آستانه زاویه دارد. کردها در چندسال اخیر در مناقشه داخلی سوریه مورد حمایت روسیه بوده‌اند و در جریان مبارزه با داعش، امریکا نیز از آنها حمایت می‌کند. در حالی که ترکیه و روسیه تعهد دو طرف درگیری به آتش‌بس را تضمین کرده‌اند، اما اصلی‌ترین سوال این است که هرکدام از این دو بازیگر دقیقا از چه توان سیاسی و میدانی برای کنترل طرف مورد تعهد خود برخوردار هستند؟ سی‌ان‌ان در پاسخ به سوال می‌نویسد: تسلط آنها بر دو طرف برای حفظ آتش‌بس کافی نیست. اصلی‌ترین مشکل این است که هر جبهه در سوریه گروه‌های متفاوتی را شامل می‌شود.

بسیاری از این گروه‌ها به نوعی با جبهه فتح‌الشام در ارتباط هستند. از سوی دیگر تعیین اینکه نقض را دقیقا کدام طرف انجام داده هم آسان نیست و حتی پس از تعیین مقصر، تنبیه آن نیز نمی‌تواند معنای ملموسی داشته باشد. ترکیه به عنوان مثال بر تمام گروه‌های درگیر تسلط ندارد و از سوی دیگر درگیری‌های نظامی این کشور با داعش در الباب سوریه از یک سو و ناامنی‌های داخلی ترکیه از سوی دیگر از توان آنکارا برای تاثیرگذاری جدی کاسته است.

حس بیهوده رقابت ترکیه با ایران
زمانی که در ۲۰ دسامبر ایران، روسیه و ترکیه بیانیه ۸‌ بندی را در مسکو امضا کردند، آنچه که محل تعجب بازیگران منطقه‌ای بود نه نزدیکی روسیه و ترکیه که امضای مشترک وزرای امور خارجه ایران و ترکیه بر پای ۸ بند یک بیانیه بود. ۶ سال تمام ایران در یک سوی پرونده سوریه ایستاده بود و ترکیه در سوی دیگر. المانیتور در این باره می‌نویسد: ترکیه با امضای بیانیه مسکو در حقیقت به سیاستی که از سال ۲۰۱۱ در سوریه دنبال می‌کرد دال بر برکناری فوری و بی‌قید و شرط بشار اسد پایان داد. یک حقوقدان ترک در این باره می‌گوید: بیانیه مسکو در حقیقت اعلامیه ورشکستگی سیاست‌های رجب طیب اردوغان رییس‌جمهور ترکیه در سوریه بود. ترکیه با امضایی که پای این بیانیه قرار داد در حقیقت به تقویت موضع ایران و روسیه در منطقه کمک کرد.

آنچه که در این بیانیه به آن اشاره‌ای نشده و البته چندان هم مورد توجه قرار نگرفته است، رقابت‌های منطقه‌ای است که ترکیه و ایران با هم دارند. این دو کشور تا همین یک ماه پیش هم در پرونده سوریه و هم در پرونده عراق با فاصله‌های بسیار زیاد از هم ایستاده بودند. دامنه رقابت‌های آنها نیز تنها به خاورمیانه محدود نمی‌شود بلکه وسعت آن تا قفقاز و آسیای میانه هم کشیده شده است. در حال حاضر نیز به نظر می‌رسد حس رقابت‌جویی که ترکیه با ایران در منطقه دارد می‌تواند حیات آتش‌بس در سوریه را تهدید کند.

در حالی که ترکیه حتی با وجود بیانیه مشترک با ایران و روسیه در مساله سوریه تلاش می‌کند وجهه رقابتی رابطه خود با ایران در منطقه را حفظ کند، المانیتور می‌نویسد که این کشور در حال حاضر در جایگاه رقابت با ایران در منطقه نیست. بزرگ‌ترین اشتباه آنکارا در مرحله نخست این بود که برکناری بشار اسد را به محور اصلی سیاست‌های خاورمیانه‌ای خود بدل کرد.

پس از آن هم ترکیه یک اشتباه فاحش دیگر مرتکب شد و آن هم این بود که همزمان هم می‌خواست با کرد‌ها بجنگد هم با داعش مبارزه کند و هم از موضع لزوم رفتن بشار اسد کوتاه نیاید. در چنین شرایطی و با این اشتباه‌ها، ترکیه باید بپذیرد که در مقایسه با ایران در جایگاه بسیار ضعیف‌تری قرار دارد. ترکیه در حال حاضر نقش پسر خوب ولادیمیر پوتین را بازی می‌کند و این در حالی است که ایران با اعتماد به نفس بیشتری حرکت می‌کند و در حال تقویت قدرت و نفوذ خود است.

عقب‌نشینی در عراق پس از کوتاه آمدن در سوریه
المانیتور در ادامه می‌نویسد که روسیه به دنبال متوازن کردن نقش منطقه‌ای ایران با کشیدن ترکیه به سمت خود است. ترکیه در بیانیه مسکو به نوعی با ایران و روسیه متحد شده اما حقیقت این است که در حال عقب‌نشینی از مواضع خود در سوریه و عراق و به طور کلی در خاورمیانه است. همزمان که بر نقش مثبت و فعال ایران چه از بعد اقتصادی و چه از منظر سیاسی در قفقاز و آسیای میانه افزوده می‌شود از نقش ترکیه در این دو منطقه کاسته می‌شود.

در مساله موصل نیز اردوغان اصرار بی‌موردی به حضور کرد و این در حالی بود که حسن روحانی رییس‌جمهور ایران در سخنانی در ماه اکتبر هشدار داد که دخالت کشورهای دیگر در امور هم بدون مجوز کشور میزبان بسیار خطرناک است. اردوغان در برابر این اظهارات سکوت اختیار کرد.

در همان مقطع حیدرالعبادی، نخست‌وزیر عراق تلاش می‌کرد فضای رابطه آنکارا – بغداد را متشنج‌تر نکند و در سخنانی اعلام کرد که عراق به دنبال جنگ با ترکیه نیست اما اگر تقابلی رخ دهد، بغداد آماده دفاع از خود خواهد بود. پاسخ اردوغان به العبادی تند و به دور از آداب دیپلماتیک بود. رییس‌جمهور ترکیه به نخست‌وزیر عراق گفت: حد خودش را بداند چرا که وی در قد و قواره اردوغان نیست. همان اردوغان روز ۳۰ دسامبر تلفن را برمی‌دارد و با حیدرالعبادی صحبت می‌کند.

اینکه رییس‌جمهور ترکیه به نخست‌وزیر عراق زنگ می‌زند و این مسوولیت را به نخست‌وزیر کابینه خود محول نمی‌کند، نشان می‌دهد که وی از مواضع پیشین خود در قبال عراق هم عقب‌نشینی کرده است. درست همان‌طور که در سوریه عقب‌نشینی کرد.

به نظر می‌رسد که ترکیه تلاش می‌کند تا پیش از نشست آستانه، به نوعی در برابر ایران متحد‌سازی کند یا حداقل از تعداد مخالفان خود بکاهد. اردوغان روز ۲۸ دسامبر نیز در سخنانی تاکید کرد که قطر و عربستان سعودی هم باید به مذاکرات درباره سوریه بپیوندند.

المانیتور در ادامه این مطالب می‌نویسد: حضور قطر و عربستان سعودی در این مذاکرات به معنای پایان توافق‌های انجام گرفته خواهد بود. بخش اعظمی از پرونده سوریه به ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ در امریکا گره خورده است. دولت سوریه از بیانیه مسکو استقبال کرده است اما با صراحت به روس‌ها گفته که به ترکیه اطمینان ندارد. ایران و حزب‌الله لبنان در سوریه حضور پررنگی دارند و ترکیه نیز نتوانست با وجود تمام تلاش‌ها حزب‌الله را در سوریه در لیست تروریستی مدنظر خود قرار دهد. از سوی دیگر جبهه النصره که به شکل غیرعلنی از حمایت‌های آنکارا برخوردار بوده در لیست گروه‌های تروریستی قرار گرفته است.

المانیتور در پایان می‌نویسد: پوتین شطرنجباز ماهری است و اردوغان را کاملا در اختیار خود گرفته است. او هم بر اردوغان سیطره پیدا کرده و هم به او می‌گوید که چه کارهایی بکند. درست است که به نظر می‌رسد سرنوشت صلح در سوریه امروز به آنچه در آستانه و مسکو می‌گذرد مرتبط شده است اما روسیه باید مراقب رابطه مملو از بی‌اعتمادی آنکارا و تهران و تاثیرپذیری پرونده سوریه از آن هم باشد.

در این میان نقش روسیه به بندبازی می‌ماند. اندکی جانبداری بیش از اندازه از ترکیه می‌تواند منجر به بی‌اعتمادی بشار اسد به نیت روس‌ها شود و همزمان بر فاصله ایران بیفزاید. ایران، بازیگر یک یا دو روزه در سوریه نیست و بدون حضور ایران هیچ صلحی در سوریه میسر نخواهد بود.

منبع: alef.ir

محمد زعیم‌زاده طی یادداشتی در روزنامه وطن امروز نوشت:
 
۱- این هفته دیالوگی بین ‌رئیس‌جمهور و رئیس قوه‌قضائیه درباره شفافیت و فساد با محوریت برخورد با بابک زنجانی در گرفت.
 
به گفته عالی‌ترین مقام قضایی در مساله بابک زنجانی و بازگرداندن اموال بیت‌المال از سوی دولت و وزارتخانه‌های مربوط این حوزه اهمال‌هایی صورت گرفته است که به یک معنا رونمایی از مساله بابک زنجانی از زاویه‌ای دیگر بود، ماجرایی که تیم تبلیغاتی دولت سعی کرد به جای پاسخ به آن، افکار عمومی را به سمتی دیگر ببرد؛ راهبردی که سخنگوی قوه‌قضائیه آن را اینگونه تشریح می‌کند:  «من تحلیلم این است یک فشار مضاعفی را بر قوه‌قضائیه و برخی نهادها وارد می‌کنند و تا زمان انتخابات ادامه می‌دهند. علت این است که قوه دارد با دانه‌درشت‌ها، آقازاده‌های متخلف و صاحبان قدرت برخورد می‌کند. شما نگاه کنید طی هفته‌های گذشته چه کسانی بازداشت شدند، بسیاری از تخلفات از سیستم بانکی است؛ به جای اینکه آن را درست کنند این حرف‌ها را می‌زنند.

برخی از همین آقایان که اخیرا بازداشت شدند ۶٠٠ تا هزار میلیارد بدهی دارند. یک نفر که الان پرونده‌اش باز است در چند ماه بیش از ۶٠٠ چک برگشتی داشته است. چرا نباید اسامی اینها اعلام شود؟ حیف که قانون اجازه نمی‌دهد اسم ببرم. خب! چرا بدهی بانک‌ها به دولت و دولت به بانک مرکزی را شفاف نمی‌کنید؟ اینها منابع ما را از بین می‌برد یا یک سرقت ضبط ماشین؟ سرقت ضبط ماشین بد و آن فرد مجرم است و باید با او برخود شود، آنگاه اینها بد نیست؟»
 
۲- بی‌شک یکی از مولفه‌های گفتمان جذاب عدالت که در جامعه قدرت شورانندگی و بسیج آرا و افکار عمومی را هم دارد مولفه شفافیت است. درباره انتخابات ۹۲ و پیروزی حسن روحانی هم قطعا یکی از اتفاقات مهم که سبب رای‌آوری حسن روحانی شد تصویری بود که تیم تبلیغاتی روحانی از عدم شفافیت در برخی مناسبات مالی در دولت قبل ارائه کرد، مساله‌ای که پس از حضور روحانی در پاستور از سوی تیم تبلیغاتی وی با محوریت مساله  بابک زنجانی به شکل جدی‌تر دنبال شد و تا حدودی هم در پیشبرد اهداف دولت بویژه در مواردی که نیاز بود برخی مسائل در رسانه‌ها خفیف و فرعی شود کارگشا بود اما مساله این بود که روایت گفتمان‌ها و مولفه‌های آن از آغاز تا پیروزی یک روایت است و از پیروزی‌ به بعد روایتی دیگر. به طور طبیعی از آغاز تا پیروزی یک گفتمان یا خرده‌گفتمان یا حتی یک مولفه از گفتمان، آن المان گفتمانی در شکل پادگفتمان موجود ظهور می‌کند اما از  فردای پیروزی، به گفتمان مسلط در حوزه اجرا تبدیل می‌شود و اقتضای طبیعت آن فرق می‌کند و نسبت پیش‌برندگان آن مولفه با عملکرد خودشان سنجیده می‌شود.
 
۳- ماجرا از این قرار است که پس از ۳ سال و نیم از روی کار آمدن دولت روحانی حس افکار عمومی از رخنه کردن فساد بیشتر از قبل است به این معنا که سر جمع می‌توان گفت شاخص شفافیت به عنوان آنتی‌تز فساد حداقل در افکار عمومی در وضعیت مناسبی قرار ندارد، در واقع نسبت دولت روحانی با مساله شفافیت اقتصادی و سیاسی در چند گام آسیب‌دیده است. وقتی در مساله تصویب برجام و پروسه مذاکرات آن نمایندگان مجلس وقت اخبار دست اول مذاکرات را نه از تیم مذاکره‌کننده بلکه از ایندیپندنت و سی‌ان‌ان می‌شنیدند، وقتی برجام با ابهام کامل و در ۲۰ دقیقه تصویب شد، وقتی در مساله توافق به طور جدی سخن از برخی ضمائم شفاهی در میان است که ستون فقرات آن بر قول شفاهی جان کری، وزیر خارجه رفتنی آمریکا استوار است و شفافیت درباره آن کفر ابلیس خوانده می‌شود و سوال‌کنندگان درباره آن در حد ارتداد محکوم شدند، وقتی قراردادهای نفتی و قرارداد خرید هواپیما و قرارداد با کارخانه‌های خودروسازی فرانسوی و….  به نحوی منعقد می‌شود که حتی برای نمایندگان مجلس و برخی  نهادهای نظارتی هم  ابعاد آن روشن نیست، وقتی پرداخت نزدیک به ۴ هزار میلیارد حقوق نجومی به مدیران دولتی به ۲۰ میلیارد تومان تخفیف داده می‌شود، مساله کانونی شفافیت در دولت یازدهم به شکل جدی آسیب می‌بیند.
 
اما بی‌هیچ تردیدی تیر آخر به شفافیت را خود جناب رئیس‌جمهور شلیک کرد که در توجیه فساد عظیم در صندوق ذخیره فرهنگیان گفت، مساله مهمی نیست، هر چیزی را اختلاس نگوییم، عده‌ای وام گرفته‌اند و آن را پس نداده‌اند! پس از آن بود که در بخشی از افکار عمومی این سوال شکل گرفت: مگر جرم بابک زنجانی که حالا حکم اعدامش هم صادر شده یا  پدیدآورندگان پرونده ۳ هزار میلیاردی غیر از این بوده است؟
 
در واقع در سال پایانی دولت یازدهم نحوه مواجهه دولت با شفافیت و آنتی‌تز آن یعنی فساد به گونه‌ای بوده است که فهم عمومی جامعه از نسبت دولت با مقوله شفافیت آسیب جدی دیده است و کانتکسی که دولت در آن سخن از مقابله با فساد می‌زد آسیب جدی دیده است که دیگر تکس‌هایی مانند بابک زنجانی در آن کار نمی‌کند و حتی کارکرد آن با احوالاتی که قوه‌قضائیه از نسبت زنجانی با انتخابات نقل می‌کند به  ضد کارکرد انتظاری حضرات تبدیل شده است.

منبع: alef.ir

رئیس جمهور کره جنوبی در دومین دادگاه رسیدگی به اتهاماتش شرکت نکرد.

به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از یونهاپ؛ “پارک گون- هه”، رئیس جمهور کره جنوبی، برای دومین بار در یک هفته اخیر امروز (پنجشنبه) نیز در جلسه دادگاه رسیدگی به اتهاماتش حاضر نشد. وی  با حضور نیافتن در جلسه دادگاه قانون اساسی این کشور از شهادت دادن در رابطه با اتهامات وارده سر باز زد.

 اولین جلسه دادگاه قانون اساسی کره جنوبی روز سه شنبه (۱۴ دی) برگزار و حضور نیافتن “پارک” در این جلسه موجب شد تا قاضی دادگاه قانون اساسی نشست بعدی را به امروز (پنجشنبه) موکول کند. دادگاه قانون اساسی کره جنوبی در حال رسیدگی به پرونده‌ای در مورد استیضاح رئیس جمهوری در پارلمان است.

یونهاپ امروز در گزارشی ضمن اشاره به حضور نیافتن دوباره رئیس جمهور در جلسه دادگاه اعلام کرد به زودی قضات دادگاه قانون اساسی نظرات خود را در خصوص این موضوع اعلام خواهند کرد.

 رئیس دادگاه قانون اساسی که قرار بود چند نفر دیگر از متهمان این پرونده در این دادگاه حاضر شوند، در سخنانی گفت که دادگاه بی طرفانه کار رسیدگی و دادرسی خود را انجام می دهد و موضع ای عادلانه و منصفانه در این باره اتخاذ خواهد کرد.

طبق قوانین کره جنوبی چنانچه رئیس جمهور برای بار دوم در دادگاه حاضر نشود جلسه دادرسی بدون حضور او می تواند ادامه یابد.

 اگر دادگاه قانون اساسی کره جنوبی به برکناری “پارک” رای دهد، پس از ۶۰ روز انتخابات زودهنگام برای برگزیدن رئیس جمهور جدید برگزار خواهد شد.

منبع: alef.ir

این استاد روابط بین الملل دانشگاه آزاد در گفتگو با سایت انتخاب خبر اظهار داشت: با توجه به آنکه گذر از نظم کهن بین المللی و حصول به نظم نوین حاکم بر آن نیازمند عبور از خاورمیانه به ویژه هارکلند نو بوده است جغرافیای سوریه به چند دلیل حامل این فشردگی شد. وی در ادامه گفت: نخست سوریه در محور مقاومت، ستون فقرات تعریف عملیاتی از مقاومت را تشکیل می‌داد لذا شکل دهی به نظام آینده بین الملل در گرو فروپاشی نظم منطقه‌ای تحت فشار جبهه مقاومت قرار داد و لذا باید سوریه به عنوان جغرافیای مناسب انتخاب می‌شد. این کارشناس روابط بین الملل در ادامه خاطر نشان کرد: با توجه به اینکه متحد اصلی غرب در منطقه اسرائیل بود، این کشور باید از غشای امنیتی بعد از جنگ‌های ۳۰ روزه و ۲۲ روزه برخوردار می‌شد. درس امنیتی نشان داده بود که برای ایجاد غشای امنیتی برای اسرائیل لازم است جهاد میان نگرش‌های مقاومت اسلامی با اسرائیل را به ریل رو در رویی فرقه‌ای و قدرت طلبی پایتخت‌های اسلامی بکشانند و لذا سوریه جغرافیای مناسبی برای ایجاد شکاف بین اهل تسنن و شیعیان در ارتباط با دمشق و شخص بشار اسد بود. مطهرنیا در ادامه افزود: باید پذیرفت که شخص بشار اسد از یک سو به شیعیان نزدیک بود و از طرفی بر یک جامعه سنی حاکم بود که با حزب بعث عراق که ناشی از فروپاشی صدام مضمحل شده بود در یک ارتباط ایدئولوژیک ولی در یک اصطحکاک فرسایشی در طول تاریخ قرار داشت. وی در ادامه تصریح کرد: با ورود به جغرافیای پیچیده سوریه زمینه‌های اتلاف انرژی حاصل از درآمد رؤیایی فروش نفت بشکه‌ای ۱۵۰ دلار می‌توانست زمینه ساز ایجاد اتلاف این انرژی باشد، لذا جنگ نیابتی در سوریه شکل گرفت چراکه درآمدهای باد آورده از دلارهای نفتی برای تهران، عربستان و روسیه باید در منطقه‌ای هزینه می‌شد که آنها را از منطق توسعه ملی دور کند و لذا از این منظر هم جغرافیای سوریه برای این کار بسیار مناسب بود. این استاد دانشگاه در ادامه اضافه کرد: شاهد بودیم که با وجود اینکه منطق سیاسی حاکم بر تهران و روسیه، عربستان و‌ترکیه بر آن بود که بشار اسد کنار رود ایالات متحد با گرفتن یک پیروزی استراتژیک با خلع سلاح شیمیایی کردن رژیم بشار اسد در سال ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ بر این نکته متمرکز شد که چندان تمایلی به رفتن بشار اسد ندارد. وی همچنین گفت: تهران و مسکو هم اکنون مدعی هستند که بشار اسد را در دمشق حفظ کردند و توانسته‌اند در برخی موارد داعش را شکست داده و حلب و موصل را نجات دادند اما آنچه پشت سر آنان باقی مانده زمین سوخته‌ای بیش نیست.این استاد دانشگاه و آینده پژوه در این راستا گفت: در وضعیت کنونی اهداف حاصل از منازعه در سوریه در حال رسیدن به گلوگاه انتهایی است و این گلوگاه چندی است که آغاز شده است و زمانی که ائتلاف جهانی ضد داعش شکل گرفت این معنا از منظر اراده معطوف به حل این موضوع نمود پیدا کرد. وی در ادامه افزود: بعد از امضای تفاهمنامه ژنو بین ایران و ۵+۱ زمینه‌های این ائتلاف عملیاتی‌تر شد و اکنون با پیروزی در حلب و موصل بستر کافی برای محدود کردن داعش فراهم آمده است، این تحرک برای رسیدن به صلح می‌تواند در چنین بستری نسبت به گذشته معنادار‌تر باشد. مطهرنیا در ادامه تصریح کرد: کاتالیزور و شدت بخش این حرکت نیز به واقع با روی کار آمدن‌ترامپ و تشکیل یک تیم معنا دار از عناصر نزدیک به کرملین و ضد تهران در هیئت دولت ایالت متحده آمریکا است که در عین حال که نزدیک کرملین و ضد تهران هستند همبستگی‌های معناداری با تل آویو دارند. مطهرنیا در پایان پیش بینی کرد: تحولات منطقه حاکی از آن است که در آینده تلاش می‌شود محور واشنگتن، مسکو و تلاویو در جهت پایان بخشیدن ماجرای سوریه شکل گیرد و تحت فشار آمریکا پایتخت کشورهای‌ترکیه و عربستان و تحت فشار روسیه پایتخت ایران تحت فشار قرار گیرد تا کمترین امتیازها به بازیگران منطقه‌ای و بیشترین امتیاز‌ها هم به بازیگران فرا منطقه‌ای اختصاص یابد.

منبع: baharnews.ir