بایگانی سال : 2017

این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان در گفت‌وگو با ایسنا، درباره ضرورت و اهمیت ژانرنویسی اظهار کرد:  آدم‌های مختلف با سلیقه‌های مختلف وجود دارند و ممکن است  هر کدام به نوع یا ژانری از ادبیات علاقه داشته باشند. شاید یکی از علت‌هایی که مردم و بچه‌های ما کم  مطالعه می‌کنند این است که ژانر مورد علاقه  خود را در ادبیات‌مان پیدا نمی‌کنند.  یکی از  دلایلی که از کارهای ترجمه استقبال می‌شود این است که برای هر سلیقه‌ای ژانری وجود دارد و سلیقه‌ها را ارضا می‌کند و به آن‌ها جواب می‌دهد.  او در ادامه خاطرنشان کرد: مسلم است که ژانر باید وجود داشته باشد تا همه مخاطبان را تحت پوشش قرار دهد. کسی روحیه طنز دارد و نویسنده‌های ما طنز زیاد کار کرده‌اند، در نتیجه آن فرد مطلب مورد علاقه‌ خود را پیدا و مطالعه را شروع می‌کند. ولی دیگری ژانر مورد علاقه‌اش، ژانر وحشت است اما سیاست‌های سیاست‌گذاران درباره این ژانر خیلی  متغیر  بوده، گاهی می‌گفتند می‌شود در این ژانر نوشت و گاهی می‌گفتند نمی‌شود و  اغلب ژانر ترسناک در ادبیات ما سانسور شده‌ است. بچه‌هایی که این ژانر را دوست دارند، به سمت ترجمه کشیده می‌شوند که ظاهرا درباره آن سخت‌گیری نمی‌شود و بچه‌ها از آن استقبال می‌کنند.

طاقدیس اظهار کرد:  بیان یک‌سری از مطالب در ادبیات به‌ویژه ادبیات کودک و نوجوان ممنوع بود. ممنوعیت از چیزهای مهمی مانند عشق شروع می‌شد تا یک کلمه، و کسی درباره آن‌ها نمی‌تواست بنویسد. اما می‌بینیم در ادبیات خارجی به راحتی طوری می‌نویسند که همه منظور را می‌فهمند. تمام این محدودیت‌ها باعث می‌شود گروه‌های کوچک و بزرگی از مخاطبان را از دست بدهیم. 
او همچنین درباره این‌که در ادبیات چقدر به ژانرنویسی توجه شده است، گفت: فکر می‌کنم اوایل کسی اصلا توجه نداشته که چه چیزی می‌نویسد و وقتی به خیلی از نویسنده‌ها می‌گفتی ژانر، اصلا نمی‌دانستند یعنی‌ چه. شاید هم تقصیری نداشتند و کسی نبود که نویسندگی را به آن‌ها یاد بدهد. تمام گذشتگان هم منفور و مغضوب بودند و ما می‌خواستیم خودمان بنویسیم. بعدها به تعدای از ژانرهای قابل قبول‌تر از نظر سیاست‌گذارها رغبت نشان داده شد و بخصوص در طنز  پیشرفت‌هایی داشتیم. در ادبیات انقلاب اسلامی و ادبیات جنگ کارهایی داشتیم که در همان‌ها هم به خاطر محدودیت‌هایی که وجود داشت و ما نمی‌توانستیم ابعاد منفی جنگ را نشان بدهیم و قهرمان‌های داستان‌ها حالت اسطوره‌ای و مقدس پیدا می‌کردند، قدری ادبیات ما از حقیقت و واقعیت دور شد.
این نویسنده افزود: البته بچه‌هایی که در آن زمان بودند راحت‌تر ارتباط‌ برقرار می‌کردند اما بچه‌های این دوره‌ به هر علت، مثلا شاید این‌که آگاهی بیشتر شده، نمی‌توانند بپذیرند همه‌چیز خوب بوده است. بچه‌های الان که از آن فضا دور شده‌اند، خیلی چیزها به نظرشان مصنوعی و دور از واقعیت می‌آید.
سوسن طاقدیس در پاسخ‌ به این‌که آیا ژانرنویسی می‌تواند در بازار کتاب ظرفیت ایجاد کند، اظهار کرد: ظرفیت به سادگی، آسانی و سرعت اتفاق نمی‌افتد زیرا مخاطب ایرانی از مطالعه کتاب‌هایی که مولف آن‌ها ایرانی است زده و نسبت به آن‌ها بی‌اعتماد شده است. تا اعتماد مخاطبان جلب شود زمان طولانی و کار درست‌ و حسابی می‌طلبد و فکر نمی‌کنم نویسنده‌های ما بتوانند چنین شکاف ژرفی را پر کنند و به جایی برسند که مخاطب را قانع کنند که آثار ایرانی نیز خوب، موثر، سرگرم‌کننده و جذاب هستند. 
منبع: بهارنیوز

روزنامه بهار: زمانی نمایشگاه مطبوعات، محل پیوند، تعامل و حتی تقابل منصفانه رسانه‌های مختلف بود. رسانه‌هایی که در کنار هم به انتشار اخبار روز جامعه تلاش می‌کردند و نقطه قوت آنها، انتشار اخبار دست اول و درست تر واقعیات جامعه بود. رسانه‌هایی که انعکاس جامعه را به درستی می‌شد در آنها دید اما این نمایشگاه در سال‌های اخیر از تب و تاب گذشته خود بنا به دلایلی دور شده است. این دلایل بیش از هر چیز به روزآمدگی مدیاها و رسانه‌های جمعی مرتبط است، در زمانه ای که مخاطب رسانه‌های دیجیتالی و فضای مجازی بیش از رسانه‌های کاغذی شده است، اعتبار این نمایشگاه نیز می‌توانست با روزآمدگی یا ابتکارات ویژه روزافزون شود. نمایشگاه مطبوعات در دوره ای از رکود به سر می‌برد و نیازمند ابتکارات و البته تغییرات بنیادین در اساس و برگزاری است.
***

نقطه عطف برگزاری نمایشگاه مطبوعات: فرصتی برای تعامل
همچنان مهمترین ویژگی برگزاری نمایشگاه مطبوعات، تعامل رسانه‌ها با مخاطبان و البته تعامل با یکدیگر است. این تعامل جوانب مختلفی از ارتباط رسانه‌ها با مردم، ارتباط رسانه با مسئولان و هنرمندان و بزرگان رشته‌های مختلف و البته ارتباط رسانه‌ها با یکدیگر را موجب می‌شود.
تعامل رسانه‌ها با مسئولان و چهره‌های مطرح کشوری: همچنان بسان گذشته، این نمایشگاه فرصتی برای ارتباط با مسئولان و بزرگان در همه امور فرهنگی، اجتماعی یا سیاسی است که این فرصت با دعوت از بزرگان یا حضور خودجوش آنها و مسئولان فراهم می‌شود. در این روزها رسانه‌ها می‌توانند بدون واسطه با مسئولان و بزرگان علم و هنر ارتباط برقرار کنند. دغدغه‌های آنها را بشنوند و طرح مسئله کنند و چه بسا شرایطی برای جلب همکاری ویژه با آن دسته از مسئولان، بزرگان یا هنرمندانی که کارشان در راستای اهداف آن رسانه است، به وجود بیاید. این یکی از مهمترین وجوه نمایشگاه مطبوعات بوده و هست. تعامل رسانه‌ها با مخاطبان: نکته قابل توجه ارتباط رسانه‌های مختلف با مخاطبانی علاقه مند یا منتقد است. نمایشگاه مطبوعات، فرصتی برای ارتباط رودرو با مخاطبان است.

آنهایی که می‌توانند رودرو به امتیازات و ویژگی‌های رسانه اشاره کنند و نظرات مثبت شان را مطرح کنند و همچنین مخاطبان منتقد هم فرصتی دارند تا دلایل خود را ارائه دهند. این تعاملات رودور ضمن اینکه مشخص می‌کند که مخاطبان رسانه‌ها و مطالب آنها را پیگیری می‌کنند، از همه مهمتر راهکاری برای ادامه مسیر رسانه‌ها می‌شوند. این انتقادت و واکنش‌های مردمی می‌تواند نقاط قوت و ضعف رسانه را آشکار کند و از این جهت نمایشگاه مطبوعات، فرصتی برای بازنگری به مسیر آمده و بررسی روند یک ساله و حتی چند ساله است. تعامل رسانه‌ها با یکدیگر: از طریق این نمایشگاه، رسانه‌های مختلف از اهداف و برنامه‌های هم آشنایی پیدا می‌کنند و این شناخت به تعامل و همکاری‌های چند جانبه در امور کاری و پشتیبانی منجر می‌شود. در این فرصت است که آنها به پتانسیل‌ها و نقطه نگاه یکدیگر آگاهی پیدا می‌کنند و این آگاهی همکاری‌های رقابتی و دوستانه را هم پوشش می‌دهد.

نقاط ضعف نمایشگاه مطبوعات
نمایشگاه مطبوعات به همان اندازه که امکانی برای تعامل رودرو را فراهم می‌کند و این امکان بسیار ارزشمند است اما از سوی دیگر، یک ضعف ساختاری را هم آشکار می‌کند و آن این است که این نمایشگاه فارغ از تغییرات بنیادینی که در ساختار و محتوای جامعه و رسانه‌های اثرگذار بر جامعه پیش می‌رود و این جای تعجب دارد. عدم توجه مسئولان به نمایشگاه رسانه: توجه مسئولان، بزرگان ادب، هنر، فنون و چهره‌های سیاسی به این نمایشگاه در جلب توجه همگان موثر است و از سویی قوت قلبی برای رسانه‌هایی است که در شرایطی نامطلوب از نظر بودجه و امکانات، دغدغه مند مشغول به فعالیت هستند. توجه مسئولان و بزرگان به این نمایشگاه و حضور خودجوش آنها می‌تواند دغدغه مندی و تلاش رسانه‌ها که رکنی از دموکراسی و انصاف در جامعه هستند را تضمین کند اما متاسفانه این مهم از سوی مسئولان و از همه مهمتر ریاست محترم جمهور مورد توجه قرار نگرفت و به جز معدود افراد مسئولی چون جهانگیری (معاون اول رئیس‌جمهور)، شمخانی (دبیر شورای عالی امنیت ملی) و تنی چند امسال مسئولان کمترین حضور را در این نمایشگاه داشتند.

عدم روزآمدی و تمهیدات ابتکاری: جای تعجب از این جهت دارد که نمایشگاه رسانه که محل پیوستن و جمع شدن همه رسانه‌های موثر در جامعه است، از فضای عمومی جامعه عقب تر است و این عقب افتادگی از نوع روزآمدگی را در غرفه ها، نحوه برگزاری نمایشگاه و همایش‌ها و به ویژه اساس برگزاری نمایشگاه می‌توان به وضوح یافت. برخلاف نمایشگاه‌های دیگری چون رسانه‌های دیجیتال و امثال آن، نمایشگاه رسانه بسیار کمتر روزآمد شده است. روزآمدگی یعنی استفاده از نرم افزارها، طراحی‌های مدرن و مدیاهای جدید که در این نمایشگاه بی اندازه کم است و این برای نمایشگاه رسانه که قرار است بر جامعه اثرگذار و اثرپذیر از آن باشد، ناامیدکننده است. در نمایشگاه‌های مختلفی که سالانه در کشور برگزار می‌شوند، کمتر می‌توان شاهد روزآمدگی بود اما این برای رسانه‌ها که داعیه اثرگذاری بر جامعه را دارند، جای نگرانی دارد و توجه جدی مسئولان، برگزارکنندگان و رسانه‌ها را می‌طلبد.

پیشنهاد: بازنگری به هدف برگزاری نمایشگاه
نمایشگاه مطبوعات اگر زمانی محلی برای ارتباط مستقیم رسانه‌ها به دلیل نبود برخی امکانات بود،این روزها به دلیل امکانات در دسترس تری چون سایت، نرم افزارها و راه‌های ارتباطی مختلف دچار چالشی جدی شده است. این نمایشگاه به نسبت گذشته در تعاملات با مردم و مسئولان اثرگذاری ندارد و هدف آن اگر تعاملات و حتی ویترینی برای معرفی محصولات بود، امروز تنها بازمانده اهداف پیشین، همان ویترین بودن آن است. نزول نمایشگاه به فراهم کردن ویترینی برای ارائه محصولات فرهنگی رسانه ها، در زمانه ای که تعاملات وجوه دیگر و در دسترس‌تری  وجود دارند، ناامیدکننده است و نیاز است که هدف از برگزاری آن بازنگری شود و اهداف جدی تری چون طرح برنامه‌ها و ابتکارات جدید یا تعاملات بین‌المللی و انعکاس درست واقعیات جامعه را دنبال شود.
منبع: بهارنیوز