بایگانی ماه : دسامبر, 2017

آیا با خوردن غذاهای آبدار نیاز به نوشیدن آب نیست؟
قبل از ادامه بحث اجازه دهید تا به یک سوال مشترک جواب دهیم: پس تکلیف آب خوردن چی می شود؟ من ۸ لیوان آب در روز می خورم تکلیفم را روشن کنید، باید بخورم یا نه؟ در اصل اگر غذاهای پر آب بخورید چندان میلی به آب نخواهید داشت و بدنتان کمتر آب می طلبد. به عبارت دیگر آدم هایی که ۸ لیوان آب در روز می خورند به آن دلیل است که آب مورد نیاز بدنشان را از غذا نمی گیرند و مواد غذایی فشرده و کم آب اصلی ترین بخش پرهیز غذایشان است. پس بدنشان دائما برای آب در فغان است و همیشه تشنه اند. بعدا متوجه خواهید شد که وقتی غذای پرآب می خورید کمتر تشنه می شوید. وقتی غذای کم آب می خورید، یک لیوان آب پشت سرش می نوشید.
با این حال اگر مایل هستید آب بنوشید، در صورت دسترسی به آب مقطر از آن بنوشید. این آب ارجح تر است. آب چشمه یا کوهستان بر بدن انسان اثر چندان جالبی ندارد. چرا که این آب حاوی مواد معدنی جامد و نامحلول است که بدن انسان نه تنها از آنها استفاده نمی کند حتی نمی تواند سریع دفعشان کند. این مواد معدنی نامحلول مایلند به کلسترول موجود در سیستم گردش خون بچسبند و توده هایی سفت و ضخیم در رگ ها به وجود می آورند.
آب مقطر این خاصیت را ندارد. وقتی شما تکه ای میوه یا صیفی می خورید، مشغول خوردن آب مقطر هستید مواد معدنی از خاک گرفته شده اند، گیاه آن ها را تقطیر می کند و سپس آن را مصرف می کنید. شاید شنیده باشید که آب مقطر مواد معدنی را از بدن می شوید و پاک می کند.
این موضوع نسبتا صحیح است، آن مواد معدنی که با آب مقطر شسته می شود همان مواد معدنی جامد و نامحلولی هستند که بدن قادر به استفاده آنها نیست. بنا بر این اثرش مفید است. آب مقطر، مواد معدنی و محلول که جزئی از ساختمان سلولی بدنمان شده اند را هرگز نمی شوید. یک بار که مواد معدنی وارد ساختمان سلول شود دیگر هرگز چیزی آن را پاک نمی کند.
توضیح دیگری راجع به آب باقی مانده که بسیار مهم است. آب خوردن با غذا عملی است که بدن را بسیار ضعیف و ناتوان می کند. بسیاری از مردم هنگام غذا خوردن آب می نوشند. این اصلا عادت خوبی نیست. چرا که مایعات هضم کننده ای در معده هستند که غذاها را خرد و له می کنند. وقتی که همزمان با غذا آب می نوشید، این مایعات را رقیق می کنید و مانع هضم کامل غذا می شوید. همچنین این کار چرخه های هضم و جذب غذا را به تعویق می اندازد و همین خودش تاثیری منفی بر روی چرخه مهم دفع می گذارد. در واقع فقط مقدار زیادی انرژی تلف شده است.
به طور خلاصه با مصرف غذاهای پرآب شما می توانید مواد سمی را از بدنتان پاک کنید و وزنتان را پایین بیاورید. با ادامه مصرف غذاهای آب دار نه دیگر مواد سمی در بدنتان جمع می شود و نه وزنتان سر جایش بر می گردد. بر شما روشن کردیم که چقدر چرخه دفع در وزن کم کردن موثر است.
هیچ کاری در پیشبرد چرخه دفع به اندازه مصرف دائم غذاهای پرآب به میزان قابل توجه نیست. آسان ترین کار در دنیا ثابت کردن صحت این مطلب است. و فقط زمانی می توانید این کار را بکنید که خودتان با این برنامه پیش روید.
دومین وسیله ای که درجه اهمیتش به اندازه مصرف مواد غذایی آب دار است و می تواند شما را در راه سم زدایی از بدن یاری دهد
منبع: مه شو

گندیدگی و تخمیر دو عامل موثر در تولید اسدهای سمی
آنچه که واقعا اتفاق می افتد دانستنش مهم است. بیشتر پروتئینی که مدت زیادی در معده مانده، می گندد و فاسد می شود و بیشتر کربو هیدرات ها هم تخمیر می شوند. گندیدگی و تخمیر دو عاملی هستند که بدن انسان تحت هیچ شرایطی نمی تواند آنها را تحمل کند. مواد غذایی که چنان تاثیری دارند نمی توانند در ساختمان سالم سلولی شرکت داشته باشند.
غذاهایی که فاسد یا تخمیر شده اند در بدن تولید اسیدهای سمی می کنند. چرا که گندیدگی و تخمیر و ترشیدگی مواد غذایی تولید گاز و نفخ می کند و آن موقع است که ترش می کنید، معده ای اسیدی پیدا می کنید و بالاخره داروها سر و کله شان پیدا می شود، آلکاسلزر و شیر منیزی و غیره و ذالک.
لیست داروها همچنان ادامه دارد. در این مملکت ما مثل آب خوردن آنتی اسید می خوریم. چرا؟ چون بی دلیل و بدون رعایت چیزی فقط غذا می خوریم. وقتی که تمام مواد غذایی همه با هم در معده ریخته می شوند بدن نمی تواند همه آنها را با هم تحمل کند. ما تنها گونه موجودات کره زمینیم که وقتی غذا خوردنمان تمام می شود باید برای بیرون کردنش از بدن، خود را به دارو ببندیم.
فقط گندیدگی، تخمیر و اسید! پس به جز توده ای مواد زاید و فاسد و غذاهایی که بوی گند می دهند چه چیز دیگری در معده باقی می ماند. می دانم که اصلا حرف مطبوعی نیست و من هم اصلا نمی خواهم که خشن و بی ادب باشم ولی می خواهم که عین واقعیت را بیان کنم. این دقیقا همان اتفاقی است که درون دستگاه گوارشی می افتد. غذا مجبور است در معده بماند و هضم نشود و به تدریج فاسد می شود. مواد معدنی که باید در این غذاها موجود باشند دیگر از بین رفته اند.
در تمام مدتی که بدنمان مشغول مصرف میزان قابل توجهی انرژی بوده است این غذاها هم همچنان بی مصرف در معده باقی مانده بودند. سپس غذا به زور وارد روده می شود و حدود ۱۰ متر در مسیر روده طی می کند. تصورش را بکنید! ۱۰ متر، روده مجبور است این غذای فاسد را تحمل کند و به گونه ای بالاخره از پسش برآید. به همین دلیل است که همه بعد از غذا خوردن خسته اند  و هیچ نیرویی ندارند. غذا به ۸ ساعت وقت نیاز دارد تا از معده و ۱۲ تا ۱۴ ساعت تا از روده خارج شود. در کتاب سیستم بهداشتی جلد دوم دکتر هربرت شلتون عمل دکتر آرتور کازون را شرح می دهد. دکتر کازون چنین گزارش داده است: در سال ۱۹۴۵ او و همکارش عهده دار دو کار عملی بودند که نشان می داد خوردن پروتئین و کربوهیدرات با هم در یک غذا، هضم را به تاخیر می اندازد یا اصلا مانع می شود.
او مرتبا آزمایش های مدفوع مختلفی را کنترل می کرد که میزان هضم در آن ضبط شده بود و بالاخره تجزیه نهایی مدفوع های مختلف پایان گرفت. او گفت: چنین آزمایشاتی همیشه معلوم می کند که هضم پروتئین وقتی با نشاسته مخلوط می شود در معده به تعویق می افتد. منتها میزان و اندازه اش در گونه های مختلف موجودات متفاوت است.
مخصوصا پروتئین و نشاسته ای که با هم قدرت داده شوند. آزمایش اجزاء مدفوع هر دو را یعنی هم دانه های نشاسته هضم نشده و هم تکه ها و الیاف پروتئینی را به خوبی نشان می دهد. در حالی که وقتی جداگانه آنها را می خوریم هر کدام به نتیجه مطلوبی خواهند رسید. اگر غذایمان به خوبی با هم ترکیب شوند کاملا خرد می شوند، جذب می شوند و بدن از آنها به خوبی استفاده می کند و هیچ تکه غذای هضم نشده ای هم در مدفوع دیده نمی شود.
منبع: مه شو