بایگانی ماه : دسامبر, 2017

گروه سیاسی- رسانه‌ها: صادق زیباکلام، استاد دانشگاه، در یادداشتی برای روزنامه آرمان نوشت: «یک‌ بار دیگر هم در مصاحبه یا نوشته‌ای گفته بودم که خیلی علاقه‌مند نیستم تیم ایران در فوتبال برنده شود. برای این که وقتی در فوتبال برنده می‌شویم یک احساس کاذب به ما دست می‌دهد و در جایگاه و وضعیت خودمان تا حدود زیادی دچار دور شدن از حقیقت و واقعیت می‌شویم. به علاوه معتقدم متاسفانه می‌توان گفت در بسیاری از موارد بیش از اندازه به فوتبال بها می‌دهیم؛ در حالی که واقعا در نگاه به سایر کشورها، کمتر کشوری پیدا می‌شود که مثل ما ایرانیان این‌ قدر به آن بها دهند.

این فقط مردم عادی نیستند که این‌ قدر به فوتبال بها می‌دهند، بلکه مسئولان و صداوسیما سعی می‌کنند فضایی ناسیونالیستی را در رابطه با فوتبال به‌ وجود بیاورند که فی‌الواقع یک‌جورهایی بهره‌برداری‌های سیاسی هم با آن مخلوط می‌شود. در واقع خیلی با فضایی که در رابطه با فوتبال ایجاد می‌شود و با این هیجانات کاذبی که صداوسیما سعی می‌کند به راه بیندازد، با این امواج ناسیونالیستی که صداوسیما و مسئولان سعی می‌کنند به‌ راه بیندازند، موافق نیستم و به خاطر اینهاست که چندان از این که ما بتوانیم مراکش، پرتغال و اسپانیا را بزنیم، استقبال نمی‌کنم، چون آن‌وقت فکر می‌کنم که از نظر مسائل ناسیونالیسیتی صداوسیما دیگر می‌خواهد که بال دربیاورد. این است که معتقدم ای‌کاش مسئولان ما و صداوسیما آن‌قدر فوتبال را بزرگ را نمی‌کردند و پیروزی در فوتبال را تا این اندازه با اهمیت جلوه نمی‌دادند.
 
فوتبال، فوتبال است. آیا حالا که ایتالیا حتی در جام جهانی شرکت هم ندارد، مردم ایتالیا به‌ خاطر این که ایتالیا به جام جهانی راه نیافته، اعلام عزای عمومی کرده‌اند؟ لذا این ارزش و بها و این شور و هیجانی که مسئولان سعی می‌کنند ایجاد کنند، شاید در ازای برخی مسائل سیاسی است که از این طریق جبران می‌شود. در پاسخ به این سوال که آیا فوتبال می‌تواند برای آشتی ملت‌ها حداقل در یک گردهمایی محدود در یک فضا و مکان خاص مثل رقابت‌های جام جهانی نقش داشته باشد، باید بگویم که نه خیلی. مثلا فرض کنید که عربستان در این بازی‌ها با ما همگروه می‌شد! فرض کنید که امروز بازی ایران و عربستان است. غیر از این که بغض و کینه را بیشتر کند، چه کمکی در جهت کاهش تنش می‌کرد؟ فکر نمی‌کنم این‌ طور باشد. ورزش چندان به آشتی ملت‌ها و نزدیک‌ شدن آنها به همدیگر کمک نمی‌کند. من دوست دارم دو ملتی را که نسبت به هم سو‌ءتفاهم دارند، نشان دهید که در اثر بازی فوتبال یا کشتی با هم آشتی کرده باشند و قس علیهذا.
منبع: بهارنیوز

آرمان امیری: این روزها زیاد به گوش می‌رسد، زیاد شنیده‌ایم، دیده‌ایم و شاید خودمان هم هشتگ زده‌ایم: «باید ببازی». انعکاس صدایش بهت‌آور است. صحنه به ظاهر ساده بود. یک مسابقه کشتی و قهرمانی که روی تشک دستور شکست می‌گیرد، اما پژواک صدا برای ما یادآور یک تاریخ است. ده‌ها سال که می‌بازیم چون «باید ببازیم». همه ما حتما مصادیق فراوانی برای این باختن‌ها در ذهن داریم اما به باور من، این شکست‌ها هرچند همه تلخ هستند، اما فقط پیامد هستند. وقایعی گذرا هستند. قابل جبران و قابل فراموش کردن هستند؛ فقط یک شکست است که نه جبران می‌شود و نه فراموش.  فقط یک جا هست که باید مراقب باشیم که هرگز نبازیم.


شاید بدانید که در حال حاضر، سازمان ملل متحد، ۱۹۲ عضو رسمی دارد. در مقابل، تعداد اعضای فدراسیون جهانی فوتبال (FIFA) در این لحظه ۲۰۹ کشور است. این یعنی دست‌کم ۱۷ عضو فیفا هستند که از نظر سازمان ملل یک کشور رسمی و مستقل حساب نمی‌شوند؛ اما جهان فوتبال منطق خودش را دارد. نه تنها فیفا، بلکه اکثر نهادهای ورزشی جهان واحدهایی حکومتی و سیاسی نیستند.  این‌ها معمولا «مردم‌نهاد»‌هایی (NGO) هستند که به صورت مستقل فعالیت می‌کنند و حتی کوچکترین دخالت‌های دولتی را نمی‌پذیرند. نمونه‌اش وضعیت دخالت دولت احمدی‌نژاد در فدراسیون فوتبال کشورمان بود که ما را تا مرز محرومیت از مسابقات جهانی پیش برد. نمونه دیگرش، رسمیت تیم ملی فوتبال فلسطین است، هرچند سازمان ملل هنوز استقلال و رسمیت این کشور را نپذیرفته، اما فدراسیون‌های ورزشی جهان فلسطین را به رسمیت می‌شناسند.        

شاید در اندیشه‌های سنتی تنها عرصه‌ای که تلاش می‌شد از حوزه نفوذ و دخالت دولت‌ها در امان بماند فقط حریم خصوصی شهروندان بود؛ اما این حریم خصوصی سال‌هاست که دیگر برای نقش‌آفرینی مستقل و آزادی‌های شهروندی کفایت نمی‌کند. سال‌ها است که شهروندان در صدد مدیریت مستقل «عرصه عمومی» (Public sphere) ، هستند؛ یعنی بخشی از عرصه اجتماعی، که همچنان تلاش می‌شود از سیطره نفوذ و دخالت دولت‌ها در امان بماند. انواع و اقسام مردم‌نهادها، شورای صنفی، گروه‌های خودگردان مردمی، انجمن‌های محلی و حتی شهرداری‌ها و شوراهای محل، همه بخش‌هایی از جامعه مدنی را تشکیل می‌دهند؛ یعنی سهمی از عرصه عمومی که اداره آن نه به دولت‌ها، بلکه به صورت مستقیم به خود شهروندان واگذار شده است.

عرصه عمومی، بزرگ‌ترین سد پیش پای تمامی نظام‌های خودکامه، به ویژه رژیم‌های توتالیتر است. عرصه‌ای که از یک «ایده» آغاز می‌شود: «آزادی انسان». استقلال انسان از سیطره نفوذ چهارچوب‌ها و قوانینی که تاریخ ثابت کرده بدون آن‌ها نیز انسان‌ها می‌توانند عرصه عمومی خود را در صلح، دوستی و آرامش حفظ کنند. اگر زمانی شهروندان یک جامعه، به کل از حفظ استقلال عرصه عمومی خود ناتوان و ناامید شوند، آنگاه سایه شوم توتالیتاریسم را بر سر خود احساس خواهند کرد. شکست در بازی ایده‌ها، سرآغاز چنین شکست شومی خواهد بود.

در واکنش به تصاویر شکست کشتی‌گیر ایرانی و فریادهای «باید ببازی» جناب مربی، بسیاری افسوس خوردند. بسیاری هم اعتراض کردند؛ اما به نظر می‌رسد که حتی معترضان نیز نمی‌دانند سویه درست این اعتراض و مقاومت باید به کجا نشانه رود. برخی ادعا کردند که «اگر با اسراییل مشکل دارید، چرا شهامت‌ش را نداریم که مستقیم مطرح کنید و هزینه‌اش را بپردازید»؟ در ظاهر انتقاد موجهی است، اما ایرادش آن است که اصل مشکل را به صورت پیش‌فرضی بدیهی به رسمیت شناخته: «دولت حق دارد تصمیم بگیرد که ورزشکاران با هم مسابقه بدهند یا ندهند»!

در مصداقی دیگر، خیزشی به راه افتاده است تا از مجری مراسم قرعه کشی جام جهانی درخواست کنند در پوشش خود دقت کند تا صدا و سیمای جمهوری اسلامی هم به پخش مراسم قرعه‌کشی رضایت بدهد. شکستی بالاتر از این برای عرصه عمومی نمی‌توانیم تصور کنیم. کار از اینکه ما توانایی وصول مطالبات خود از  مسئولان غیرپاسخ‌گو را داریم یا نداریم فراتر رفته است. حالا کار به جایی رسیده که اصل مطالبات دارد تغییر می‌کند. به جای اینکه به صدا و سیما فشار بیاورند که تصمیمات میلی خودش را به مردم تحمیل نکند، می‌خواهند از شهروند دیگر کشورهای جهان هم بخواهند که داوطلبانه به زورگویی ما تن در دهند.

شاید ده‌ها مسابقه ورزشی را به امر  و به اجبار باخته باشیم و شاید صدها مسابقه دیگر را هم ببازیم چون «باید ببازیم». این‌ها همه، مصادیقی گذرا هستند که روزی از آن عبور خواهیم کرد. اما تنها جایی که نباید ببازیم همان بازی «ایده‌ها» است. ایده آزادی و ایده استقلال و ایده حق انسانی را اگر ببازیم، دیگر هرگز از این کابوس شوم بیرون نخواهیم رفت.
منبع: بهارنیوز

وبسایت خبری روزنامه جمهوریت نوشت: در راستای تحقیقات قضایی دادستانی کل استانبول، حکم توقیف دارایی های رضاب ضراب و نزدیکان وی صادر شد.ضراب در دادگاه آمریکایی رسیدگی کننده به اتهامات وی و برخی مدیران بانکی از جمله محمد هاکان آتیلا معاون هالک بانک و مقامات ترکیه، اظهاراتی علیه برخی ترکیه داشته و آنها را به دریافت رشوه و دور زدن تحریم های ایران در سال های گذشته متهم کرده و در دادگاه به عنوان شاهد اظهاراتی را علیه مقامات ترکیه بیان کرده است.


 


به نوشته روزنامه جمهوریت، تحقیقات قضایی درباره رضا ضراب و نزدیکان وی به اتهام تهمت علیه دولت ترکیه و جاسوسی برای دولت های خارجی در شعبه مبارزه با تروریسم و جرایم سازمان یافته دادستانی استانبول آغاز شده است.به گزارش ایرنا، دادگاه رسیدگی به اتهامات محمد هاکان آتیلا معاون امور بین الملل هالک بانک ترکیه در ایالت نیویورک برگزار شده و رضا ضراب به عنوان شاهد در دادگاه حاضر شد.رضا ضراب تاجر ایرانی تبار ترکیه‌ای که در آمریکا بازداشت شده، با پذیرش ارتکاب هفت اتهام از جمله پولشویی، تقلب بانکی و پرداخت رشوه، در جلسه محاکمه محمد هاکان آتیلا یکی از مقامات ارشد هالک بانک ترکیه علیه وی و برخی مقامات ترکیه شهادت داد.رضا ضراب در دادگاه شهادت داد که معامله او با ایران مورد تایید اردوغان نخست وزیر وقت و مقامات سیاسی و بانکی ترکیه بوده است.

 

هاکان آتیلا معاون امور بین الملل هالک بانک ترکیه اتهاماتش را رد کرده، اما رضا ضراب با پذیرفتن اتهاماتش با دادستان های آمریکایی همکاری می‌کند.ضراب پیش از این گفته که با رشوه به یک وزیر ترکیه‌ای و با ترتیب دادن معاملات طلا و تجارت صوری مواد غذایی، امکان مبادلات مالی بین‌المللی را برای ایران فراهم کرده است.او در دومین روز شهادتش در دادگاه درباره معاملاتش در سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ گفت که بانک‌های زراعت و واقیف ترکیه هم در دور زدن تحریم‌های ایران دخیل بوده‌اند.ضراب همچنین گفت که هاکان آتیلا معاون هالک بانک ترکیه به همراه سلیمان اصلان مدیرعامل سابق این بانک دولتی، در طراحی معاملات مرتبط با ایران نقش داشته‌ است.
منبع: بهارنیوز

امیر راعی فرد- روزنامه بهار:
در تمامی کشورها، ورزش به عنوان امری با کارکردهای حقوق بشری و بدون در نظر گرفتن الزامات سیاسی پذیرفته شده است.در جهان ورزش اتفاقاتی بروز می‌یابد که اگر با پارامترهای سیاسی موجود در جهان به دنبال تحقق آنها باشیم شاید اموری دست نیافتنی قلمداد گردند. کشور ایران با توجه به ملاحظات داخلی در امر سیاست، گاهی با اتخاذ رویکردهایی منطقه‌ای، راهی جداگانه را در مدیریت ورزشی نسبت به سایر دولت‌ها می‌پیماید. شاید بتوان مدعی شد که وجود ریشه‌های فرهنگی در ارتباط با تصمیم‌گیری‌های دولتی  به معنای عام و یا رفتارهای شخصی موثران اجتماعی و ورزشی در راستای روال پذیرفته شده داخلی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. با کمی دقت در اتفاقات روزهای گذشته، به خوبی می‌توان رد پای خاستگاه‌های فرهنگی و سیاسی غالب در تصمیم‌گیران کشوری را مشاهده نمود.

در سالیان اخیر جریانات سیاسی در کشور و گروه‌های مختلف اجتماعی با رویکردهای اصلاح‌طلبانه، با روش‌هایی مدنی نسبت به برخی رفتارهای تصمیم‌گیران حکومتی، اعتراضاتی را مطرح کرده اند که البته راه به جایی نبرده است.سه اتفاق متوالی در روزهای گذشته که هر کدام به تنهایی می‌تواند به عنوان یک شکست مهلک فرهنگی و اجتماعی قلمداد گردد، بار دیگر صدای زنگ خطر چگونگی بروز برخی خواسته‌های سیاسی و فرهنگی سیاستمداران را برای جامعه ایرانی به صدا در آورده است.شکست عامدانه کشتی‌گیر ایرانی، آن هم به دستور مربیان، خود آغازگر تراژدی سه‌گانه شکست‌های فرهنگی ایران در عرصه جهانی بود.

پیش از این بنا بر سیاست‌های کلان کشوری، ورزشکاران ایرانی از مقابله و مبارزه با ورزشکاران اسرائیلی امتناع می‌کردند.حال با فرض پذیرفتن این اقدام که امروزه به امری معمول در سیاست‌های ورزشی کشور بدل شده است، مسئولان ورزشی باید نسبت به بدعت توهین آمیز جدیدشان پاسخگوی افکار عمومی باشند.سنت زشت و موهن شکست عامدانه در میدان یک رقابت ورزشی به اندازه‌ای توهین آمیز است که جای کمترین دفاع اخلاقی و ایدئولوژیک را حتی برای تصمیم‌‌گیران این فضاحت تاریخی باقی نمی‌گذارد.باید توجه داشت که پذیرفتن عامدانه شکست در یک مسابقه ورزشی فارغ از زیر سوال بردن اخلاق می‌تواند به محرومیت‌های سنگین انضباطی بیانجامد.

دومین جسارت بی ادبانه فرهنگی را یک ورزشکار ایرانی به کارنامه ورزشی این روزهای ما افزوده است. فوتبالیستی که به سبب کسب نام و نشانی ورزشی به خود اجازه می‌دهد تا با طرح درخواستی ظاهرا خیرخواهانه، امکان مشاهده کامل پخش مستقیم قرعه کشی جام جهانی را با تحقیر فرهنگی یک ملت معاوضه نماید. باید توجه داشت که نقد حرکت کودکانه سردار آزمون به معنای زیر سوال بردن نیت فردی او برای ارائه یک خدمت نیست، بلکه این نقد صریح، تصمیم گیران فرهنگی کشور را نشانه گرفته است.سردار آزمون با طرح درخواستی ساده‌انگارانه از مجری زن برگزاری مراسم قرعه کشی جام جهانی جهت رعایت پوشش مناسبی که امکان پخش زنده برنامه را در ایران مهیا کند، بار دیگر نوک پیکان انتقادات را به سوی تصمیم‌گیرندگانی نشانه رفته است که گویا تحقیر فرهنگی ایران در عرصه‌های جهانی برایشان از کمترین درجه اهمیت برخوردار است.

آخرین حلقه پازل سه‌گانه تحقیر ایران در عرصه‌های ورزشی و فرهنگی به مرد محجبه تایلندی باز می‌گردد! مسابقات آسیایی گرگان نیز به محلی جهت تحقیر فرهنگی ایرانیان بدل شد. جایی که مربی تایلندی جهت نظارت بر کار شاگردان خود مجبور به استفاده از یک حوله به عنوان روسری می‌شود تا امکان حضور در ورزشگاه را پیدا نماید. انتشار تصاویر این مرد تایلندی که برای انجام وظیفه مربی‌گری خود مجبور به اقدام ظاهری برای تغییر جنسیت! می‌شود، کاری ترین ضربه فرهنگی این روزها را به کشور وارد ساخت.از تکذیب اولیه مسئولان امر گرفته تا طرح شکایت از مربی تایلندی، هر کدام می‌تواند دامنه تحقیر آمیز بودن این گونه رفتارهای مدیریتی را به خوبی نشان دهد.

باید توجه داشت که جلوه فرامرزی این گونه تصمیمات مدیریتی و ارتکاب برخی رفتارها بر مبنای اجتهادات شخصی، می‌تواند سند قضاوت فرهنگی یک کشور قلمداد گردد. کوتاه سخن اینکه بازنگری فرهنگی در ارتباط با رفتارهایی که به عنوان منش جهانی پذیرفته شده است و هماهنگی بیشتر با جامعه جهانی در رابطه با این موارد می‎تواند به میزان زیادی از این گونه تحقیرشدگی‌های جهانی در عرصه‌های فرهنگی و ورزشی جلوگیری نماید. به عبارتی ندای اصلاح گری سیاسی طیف منتقد و اصلاح‌طلب داخلی باید تمامی عرصه‌های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کشور را مورد توجه قرار دهد.
منبع: بهارنیوز