بایگانی ماه : نوامبر, 2017

من فوبیای فظای بسته دارم! نسبت به ارتفاع فوبیا دارم و … آیا تا بحال چیزی درباره فوبی و یا فوبیا شنیده اید؟ ترس های زیادی در دنیا وجود دارند؛ اصولا هرکسی وابسته به سبک زندگی و مکان جغرافیایی که در آن زندگی می کند ترس هایی خواهد داشت. در ادامه به بررسی این اختلالات و روش های درمان آنها خواهیم پرداخت. با دکتر سلام همراه باشید.

اگر بدانید که فوبی، تا چه حد در جامعه رایج و معمول است، مطمئناً حیرت می‌کنید. فوبی در مردان و زنان، با انواع گروه‌های سنی و سابقه‌های گوناگون، دیده مـی‌شود. فـوبی، انواع مختلفی دارد.

عجیب‌ترین ترس‌ها که ممکن است به آن‌ دچار باشید، اما نامش را ندانید+اسامیبه گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،شاید موقعیت‌هایی که در زندگی با آنها روبه رو مـی‌شویم، بـاعث احـساس ترس در ما شوند. این ترس، ممکن است از وجود نوعی تهدید، علیه امنیت و سلامت خودمان یـا شخص مورد علاقهٔ ما، سرچشمه بگیرد. امکان دارد عکس العمل ما نسبت به ایـن تهدید، مشوش‌کننده باشد، امـا بـه هر حال، قابل فهم است. با اتخاذ برخی اقدامات می‌توانیم از سلامت خود مراقبت و ترسمان را کاهش دهیم. عموماً به محض از بین رفتن تهدید، ترس را کنار می‌گذاریم و روال عادی زندگی را پیش می‌گیریم.

اما تـجربهٔ یک فرد مبتلا به فوبی، از ترس، این گونه نیست. فوبی باعث می‌شود که افراد مبتلا به آن، از موضوعاتی خاص، که دیگران دلیلی برای ترسیدن از آنها نمی‌بینند، بهراسند. ترسی که یک مبتلا بـه فـوبی تجربه می‌کند، از پای درآورنده و غیر قابل کنترل است. به همین دلیل، وی برای اجتناب از چیزی که باعث ترس و نگرانی‌اش می‌شود، به دردسر می‌افتد. به نظر دیگران، ترس وی و عکس‌العملش در مقابل آن، کاملاً غـیر مـنطقی و غیر قابل فهم می‌باشد.

اگر بدانید که فوبی، تا چه حد در جامعه رایج و معمول است، مطمئناً حیرت می‌کنید. فوبی در مردان و زنان، با انواع گروههای سنی و سابقه‌های گوناگون، دیده مـی‌شود. فـوبی، انواع مختلفی دارد. برخی از آنها بسیار اختصاصی هستند؛ مثلاً ترس از پرواز یا ترس از حیوانات و یا حشرات خاص و بعضی از آن‌ها معمول‌تر هستند؛ مثلاً برخی افراد از مواجه شدن با مردم می‌ترسند (فوبی اجـتماعی)، کـه ایـن، نوع ترس از ترک آرامش مـنزل خـود (گـذر هراسی)، یا ترس از حضور در محیطهای بسته است.

هر یک از مبتلایان به فوبی، آن را به طریقهٔ شخصی خود تجربه می‌کنند. این طرق، تـعدادی نـشانه‌های مـعمولی هستند. فوبی، آثار آزاردهنده‌ای بر بدن دارد و ممکن اسـت یـکی از موارد تهوع، گیجی، تنگی نفس، خشک شدن دهان، و طپش قلب را باعث شود. گاهی اوقات به این نشانه‌ها، حملهٔ تـرس، اطـلاق مـی‌شود. هنگامی که فرد در این مرحلهٔ ترس قرار می‌گیرد، درست فـکر کردن برایش دشوار شده و ممکن است با ناامیدی خواهان رهایی از موقعیت یا چیزی باشد که باعث بروز چـنین عـکس العـملی از جانب او شده است. ممکن است فرد بسیار نگران باشد و به دلیل خـود حـملهٔ ترس، وحشت کرده و باور نماید که از لحاظ جسمی مشکلی دارد.

برخی مبتلایان اظهار می‌دارند که در اولین تـجربهٔ خـود از فـوبی، گمان کرده‌اند که لحظهٔ مرگشان فرا رسیده است و یا به یک حـملهٔ قـلبی واقـعی مبتلا شده‌اند. اما پس از انجام آزمایشات توسط پزشکان متوجه شده‌اند که چنین چیزی نبوده اسـت. پس از بـرطرف شـدن ترس، فرد نگران این است که اگر دوباره موضوع مشابهی پیش آمد، چگونه قـادر بـه کنترل آن خواهد بود. کم کم متوجه می‌شود که از فعالیت‌ها یا مکان‌هایی که بـاعث آغـاز حـملهٔ ترس می‌شود، خودبخود، اجتناب می‌کند. اگر گذر هراسی داشته باشد، بیش از پیش در تنهایی خـویش بـاقی می‌ماند.

اگر ترس از مواجه شدن با مردم را داشته باشد، تا آنجا که بـتواند از تـماس و ارتـباط با دیگران اجتناب می‌کند. برخی افراد مبتلا به فوبی اظهار می‌دارند، هنگامی که پستچی بـه دم در منزل آنها می‌آمد، مخفی می‌شدند یا هنگامی که شیشه پاک‌کن پیدایش مـی‌شد، بـه نـحوی از اتاق خارج می‌شدند و اگر زنگ در یا تلفن به صدا درمی‌آمد، یک ترس واقعی در آنها ایـجاد مـی‌شد. در نـهایت، هنگامی که شخص مبتلا از جمع دوستان و فعالیت‌های مربوطه طرد می‌گردد، بیشتر و بـیشتر گـوشه‌گیر و تنها می‌شود.

موضوع دیگری که فهمیدن آن برای دیگران دشوار است، این است که غلبه کـردن بـر ترس توسط افراد مبتلا بسیار مشکل است. مطمئناً، تصمیم به انجام کـاری و هـمزمان به سادگی بر ناتوانی خود صحه‌گذاردن، بـسیار عـاجزکننده اسـت. برخی افراد مبتلا گفته‌اند که روزها و روزهـا مـنتظر شخصی می‌نشسته‌اند تا بیاید و با او گپی بزنند، تا در این صورت بتوانند در خود تـغییری ایـجاد کنند، اما خود شخصاً هـرگز قـادر به ترک منزل نبوده‌اند. هـمچنین مبتلایان به فوبی، از نـاراحتیهایی کـه بیماری‌شان برای اطرافیان بوجود مـی‌آورد، احـساس گناه می‌کنند.

آن‌ها از این که نمی‌توانند شاهد رشد فرزندانشان باشند، از این که نـمی‌توانند آنـها را از مدرسه برگردانند یا درگردهمایی‌های والدیـن شـرکت کـنند، رنجیده خاطر هـستند. شـاید دلیل آن، این است کـه افـراد مبتلا به فوبی برای انجام کارهایی که به نظر آنها غیر ممکن می‌آید، تـا حـد زیادی روی کمک دیگران مطلب باعث تـنش مـی‌شود، زیرا مـمکن اسـت مـبتلایشان را مرتب کنند. این دیـگران به این طریق و نیاز به کمک آنها، احساس بدی پیدا کرده و رنجیده شوند. اصولاً افـراد مـبتلا به فوبی از وضعیت خود آزرده هستند. بـرخی مـبتلایان اظـهار مـی‌دارند کـه این بیماری بـرایشان وحـشتناک بوده است. همیشه احساس خستگی، بی‌برنامگی و بی‌انگیزگی داشته‌اند. تنها چیزی که خواهان آن هستند این است کـه بـه رخـتخواب بروند و خود را مخفی کنند.

نقش خانواده و دوسـتان در کنترل و درمان فوبی شـما، بـا نـشان دادن صـبر و حـوصله و درک احساسات دوستان و آشنایان چرا شخصی در مقابل محرکی خاص، با چنین نگرانی و تشویشی عکس العمل نشان می‌دهد، کار مشکلی است. اما سعی کنید به خود بقبولانید که تـرس آنها واقعی است. سعی بر قانع کردن آنها به این که کارشان احمقانه و افراطی است، فقط مبتلایان را بیشتر نگران می‌کند و باعث شرمندگی آنها می‌شود. سعی کنید به دوست بیمار خـود کـمک کنید تا دربارهٔ احساسات خود صحبت کند یا دربارهٔ راههای کمک به آنها، هنگام مواجه با ترس، با آنها بحث کنید. برای آنان بسیار مهم است که بدانند شـخصی هـست که از آنها محافظت و پشتیبانی کند.

عملاً می‌توانید با بردن شخص به محلهایی که به تنهایی در آنجا حضور نمی‌یابد، به او کمک کنید. قرار مـلاقات بـا دکتر رفتن به گروههای خـود امـدادی، برای آنان حکم جنگ را دارد. تا وقتی که احساس کنند خودشان قادر به انجام این کارها هستند، شما هم بایستی با آنها همراه شوید. بـرای پیـش گرفتن طریقی که دوسـت یـا آشنای بیمار شما مایل است، آماده باشید. فریب دادن شخص و غافلگیر کردن وی از طریق مواجه کردن او با موقعیتی که آمادگی روب روی با آن را ندارد، باعث تشدید استرس و نگرانی او می‌شود.

اجازه دهید روش خـودش را پیـش بگیرد و ممکن است تا حد زیادی به کمک و پشتیبانی شما برای دستیابی به آنچه که می‌خواهد، نیاز داشته باشد. اگر شخص مبتلا به فوبی، قادر به انجام وظایق معمولی خـود نـیست، سعی نـکند کنترل امور را بدست گیرند. این امر باعث از دست دادن اعتماد به نفس وی و بی‌اعتمادی نسبت به دیگران می‌شود. بـه کارهایی که او به خوبی انجام می‌دهد تأکید ورزید، زیرا تصدیق و تـشویق واقـعی، شـما را بیشتر به هدف نزدیک می‌کند تا اینکه به او بگویید خودش را کنترل کند.

دیدن این که یکی از نـزدیکانتان ‌دچـار تشویق و نگرانی بر اثر فوبی می‌شود، بسیار آزاردهنده است. ممکن است شما مـتوجه عـکس العـلمهای مبتلایان شوید نگران این باشید که مبادا از لحاظ جسمی مشکلی داشته باشند و ممکن است. بـخاطر رفتارهای غیر قابل فهم آنها، دچار ناراحتی شوید. همچنین، این حقیقت که شـخصی به شما تکیه دارد تـا تـمام کارهای روزانه‌اش را انجام دهید، آزارتان می‌دهد. اجازه ندهید که نیازهای آنها بر زندگی شما مستولی شوند.

مراقبت از خودتان هم اهمیت زیادی دارد. به دوستان و علاقمندیهای خود نیز، اهمیت دهید و مطمئن شوید کـه زمان کافی برای انجام کارهای مورد علاقهٔ خود دارید.

مبتلایان به فوبی چه کنند؟

هر نوع فوبی که مبتلایان بدان دچار هستند (برخی افراد بیش از یک نوع فوبی دارند)، می‌تواند تأثیر عمیقی بر زنـدگی آنـها بگذارد. خود نشانه‌های فوبی نیز تا حد زیادی آزاردهنده هستند. ممکن است مبتلایان برای اجتناب از چیزی که باعث وحشت بی‌اندازهٔ آنها می‌شود، روش زندگی خود را عوض کنند و این موضوع، اغلب آنـها را عـاجز، تنها و آزرده می‌کند. در نظر گرفتن چیزی به جز ناراحتی و بی‌تکلیفی خود، برای آنان کار مشکلی است. برای آنها سعی بر توضیح این که چرا تا این حد آشفته مـی‌شوند و نـمی‌توانند کارهای روزانهٔ خود را انجام دهند، کوششی بیهوده است.

برایشان مشکل است که به دیگران بگویند به گذر هراسی مبتلا هستند. عموم مردم، راجع به فوبی اطلاعات چندانی ندارد. در تـلویزیون و نـشریات، بـرنامه‌ها و مقالاتی راجع به فوبی دیـده مـی‌شود امـا مردم مفهوم آن را نمی‌فهمند. خانوادهٔ فرد مبتلا، احساس او را درک نمی‌کند و فقط به او می‌گویند که خود را کنترل کند. حال به اقداماتی اشاره مـی‌کنیم کـه افـراد مبتلا برای کمک به بهبودی خودشان، می‌توانند اتـخاذ کـنند:

-شخصی را بیابند و راجه به احساس و حالت های خود با او سخن بگویند و از حمایت او استفاده کنند.

-سعی کنند افکار بدی راجه بـه بـیماری‌شان نـداشته باشند. اگر فکر می‌کنند که از لحاظ جسمی مشکلی دارند، از تـوصیه‌های پزشک خانواده استفاده کنند.

-به هنگام مواجهه با ترس، راه‌هایی برای منحرف کردن فکر خود از موضوع، پیدا کـنند. تـا هـنگام برطرف شدن ترس، یا شخصی صحبت کنند. کارهای معمولی از جمله هـمراه داشـتن شیرینی و خوردن آن به هنگام ترس نیز، مفید است. شاید این کار به ظاهر، ساده نـشان دهـد امـا می‌تواند مفید باشد و ارزش یکبار امتحان کردن را دارد.

-سعی کنند نخستین نشانه‌های ترس را در خـود شـناسایی کـنند. شناختن راههای تسکین دهنده، غیر ممکن نیست، بنابراین می‌تواند عکس العملهای بدن خود را کـنترل کـنند و فـکر ترس را از سر بدر کنند. همچنین می‌توانند راهها آرامش‌دهنده را از دکتر هود یا مشاور و یا مـؤسساتی کـه دست‌اندرکار هستند، فرا بگیرند. همچنین برای آشنایی با اقدامات آرامش‌بخش، می‌توانند از کتابهای کـتابخانهٔ عـمومی نـیز، استفاده کنند.

-خود را در معرض ترس قرار دهند؛ بدین گونه کم کم جرأت رو به رویی بـا عـوامل وحشت‌زا را پیدا می‌کنند. مثلاً اگر از ترک کردن خانه می‌ترسند، ابتدا به همراه شـخصی قـابل اعـتماد، تا فاصله‌ای کوتاه از خانه دور شوند. کم کم می‌توانند از خانه دورتر و دورتر شوند در حالی که نـیاز بـه همراه با کمتر احساس می‌کنند.

-فراموش نکنند که هیچ کس نمی‌تواند آنـها را مـجبور بـه انجام چنین اقداماتی بکند. اگر خودشان تصمیم بگیرند، موفق‌تر هستند.

کمک‌خواهی

هرچند مـبتلایان بـه تـنهایی می‌توانند کارهای زیادی در زمینهٔ درمان خود انجام دهند، ممکن است کـافی نـباشد. بی‌تفاوتی نسبت به بیماری و کمک خواستن از افرادی که نمی‌شناسند، برایشان مشکل است. ولی خاتمهٔ سرپوش گذاردن بـر بـیماری و دانستن این که راههایی برای نجات هست، کمک بزرگی می‌باشد. یکی از راهـهای کـمک به مبتلایان، داروها هستند.

بسیاری افراد هـنگامی کـه نـشانه‌های حملهٔ ترس را احساس می‌کنند به پزشک مـراجعه می‌نمایند. یک چک-آپ (کنترل) دارویـی، بـرای کشف هر گونه علل جسمی بـرای این نشانه‌ها، مهم مـی‌باشد. پزشـک ممکن است بیماران را درمان و یـا آنـها را به یک مشاور یا وانشناس معرفی کند. همچنین ممکن است دارو نیز تجویز شـود. مسکن‌ها و گاهی اوقات ضد افسردگیها بـرای تـسکین بـرخی علائم، سودمند هـستند. امـا باید به دنبال راهـهای دیـگری نیز بود.

گاه این داروها اثرات جانبی ناخوشایندی دارند، و برخی مسکنها نباید در مـدت طـولانی مصرف شوند. بهتر است بیماران از دکـتر خـود بخواهند کـه هـر دارویـی را که برایشان تجویز مـی‌کند، راجع به آن توضیحاتی بدهد.

مشاوره و روانکاوی در درمان فوبی چه نقشی دارد؟

برای بسیاری از مبتلایان به فوبی، مشاوره و روانکاری یا روانـشناسی، فـرصتی به آنان می‌دهد تا ترس‌ها و نـگرانی‌های خـود را بـیرون بـریزند. داشـتن یک پشتیبان و مـشوق، خـارج از محدودهٔ خانواده و دوستان، برای آنان ارزش زیادی دارد. از مشاوه و روانکاری گاهی اوقات به «گفتار درمانی» یاد می‌شود زیـرا بـه بـیماران فرصتی می‌دهد تا راجع به مشکلات خـود سـخن بـگویند. مـدت زمـان رونـکاوی (که انواع مختلفی دارد) باید طولانی‌تر باشد و بیشتر به بررسی اتفاقات گذشته اهمت بدهد. مشاوره روشی است عملی‌تر و بر مشکلات روزانه و کنونی شخص تمرکز می‌کند. یافتن یک مـشاور و روانکاو که بتوان به وی اعتماد کرد، بسیار مهم است. روانکاو به بیمار کمک می‌کند تا چگونه با فوبی، روبرو شود. وی از نظریه‌های مختلفی برای کمک به ما در این زمینه استفاده مـی‌کند. مثلاً؛

-فنون آرام‌سازی برای آرام کردن بدن و سرکوب ترس و وحشت.

-روانشناسی رفتاری که قدم به قدم به پیش رفته و به بیمار کمک می‌کند تا به تدریج بر موقعیت‌های ترسناک فـائق آیـد. هر چقدر اعتماد به نفس بیمار بیشتر شود، بهتر بر ترس خود غلبه می‌کند.

کمک‌های فردی (خود امدادی)

پیوستن به یک گوه مـشاور کـه در آن اقدامات خود امدادی انـجام مـی‌شود و دیدن افرادی که تجربه‌های مشابهی دارند، بسیار سودمند است. اگر چه بسیار مشکل است که چنین گروهی را پیدا کنند که از فوبی همنوع خود بـیمار رنـج می‌برند. اما ارزش جستجو را دارد. بـا ایـن کار، بیمار درمی‌یابد که دیگر تنها نیست و افرادی هستند که نگرانی او را می‌فهمند. با پیوستن به این گروه‌ها، شخص فرا می‌گیرند که دیگران چگونه بر بیماری خود غلبه کرده‌اند. مثلاً بـسیاری گـروهها، توصیه‌های عملی، از جمله آموزش آرام‌سازی بدن را بکار برده‌اند. مبتلایان هنگام رسیدن به این نتیجه که بیماری‌شان قابل درمان است، احساس فوق‌العاده‌ای خوشایندی خواهند داشت.

اما مروری بر فهرست هراس‌های اختصاصی که برخی از مردم گرفتار آنها هستند، می‌تواند بسیار جالب باشد.

کلاستروفوبیا یا Claustrophobia یا ترس از محدود شدن در فضاهای کوچک یا اتاق‌های کوچکی که گریز از آنها آسان نباشد.

کرونوفوبیا یا Chronophobia یا ترس از گذشت زمان

ترس از عنکبوت یا Arachnophobia

ترس از سوزن و آمپول یا Trypanophobia

ترس از محیط تاریک یا Nyctophobia

ترس از زایمان یا Tocophobia

آگورافوبیا Agoraphobia یا ترس از فضاهای باز و جمعیت

ترس از دلقک‌ها یا Coulrophobia

ترس از زنده به گور شدن یا Taphophobia

ترس از عاشق شدن یا Philophobia

ترس یک فرد از اینکه دیگران به او خیره شوند یا Scopophobia

هراس از شادی یا Cherophobia

ترس از روبات‌های یا وسایل مکانیکی که انسان‌نما یا مقلد انسان باشند (روبات‌های انسان‌نما، مجسمه‌های مومی، مجسمه‌های مکانیکی متحرک) یا Automatophobia

ترس از آینه‌های و بازتاب نور یا Eisoptrophobia

ترس از دانش یا Epistemophobia

ترس از فضاهای خالی یا باز یا Kenophobia

ترس از جسد و مرده‌ها یا Necrophobia

ترس از خوابیدن یا Somniphobia:

ترس از دریا یا مسافرت دریایی یا Thalassophobia:

ترس از دیدن آدم‌هایی که قطع عضو شده‌اند یا Apotemnophobia

ترس از عروسک‌ها یا Pediophobia

ترس از اشیای دارای سوراخ یا

Trypophobia

ترس از استفراغ یا Emetophobia

ترس از جنگل یا Hylophobia

ترس از لجن و مایعات چسبناک یا Blennophobia

ترس از مار یا Ophidiophobia

ترس از کلمات یا Verbophobia

ترس از شیاطین یا اجنه یا Bogyphobia

منبع: باشگاه خبرنگاران

منبع: دکتر سلام

عده‌ی زیادی که هر روزه بر تعدادشان افزوده می‌شود، بر این باور هستند که امواج الکترومغناطیسی باعث سردرد، حالت تهوع و ایجاد درد فلج کننده‌ای در آن‌ها می‌شود. اما آیا واقعاً این امواج برای سلامتی افراد مضر هستند؟
به گزارش آلامتو به نقل از زومیت؛ خانم مری کولز شهروند ۶۳ ساله‌ی انگلیسی، از رفتن به تئاتر، رستوران، سینما، فرودگاه و پارک‌ها خودداری می‌کند. اگر نوبت پزشکی در بیمارستان داشته باشد، تا آخرین لحظات ساعات کار بیمارستان، بیرون از ساختمان منتظر می‌ماند و خرید‌های خود از سوپرمارکت را هم بسیار سریع انجام می‌دهد.
حتی قدم زدن در خیابان‌های اطراف منزلش هم می‌تواند موجب درد وحشتناکی در دهانش شود. به همین دلیل است که همیشه هنگام خروج از خانه یک کاور مخصوص از جنس الیاف نقره و پلی‌آمید بر روی لباس خود می‌پوشد.
گرچه برای رهگذران، این رفتار خانم کولز عجیب به نظر می‌رسد، اما او اصرار دارد که این پوشش (با نام Aaronia Shield) تنها راه محافظت در برابر امواج ناشی از موبایل‌ها و وای فای است.

درست همانند افرادی که به مضر بودن امواج الکترومغناطیسی معتقد هستند (که تعدادشان روز به روز در حال افزایش است)، خانم کولز هم معتقد است که از سندروم عدم تحمل حساسیت الکترومغناطیسی یا به اختصار EHS رنج می‌برد. به بیان دیگر، او فکر می‌کند دستگاه‌های الکترونیکی که اکثر ما در زندگی روزمره‌مان به آن‌ها وابسته هستیم، او را مریض می‌کنند.
Aaronia Shield نام پارچه‌ای گران‌قیمت است که سازندگان آن مدعی‌اند می‌تواند جلوی نفوذ امواج الکترومغناطیسی را بگیرد.
حدود ۵ درصد از جمعیت انگلستان (بیش از ۳ میلیون نفر) عقیده دارند که تا حدودی تحت‌تاثیر حساسیت الکترومغناطیسی یا همان آلرژی به امواج رادیویی ساطع شده از دستگاه‌ها هستند. منظور از دستگاه‌ها طیف وسیعی از وسایل الکترونیکی، از موبایل‌ها گرفته تا تلویزیون و حتی لامپ‌های روشنایی است. امواج متصاعد شده از این دستگاه‌ها ناشی از تابش غیر یونیزه هستند که فرکانس آنها بسیار کم درنظر گرفته شده تا بر روی انسان بی‌تاثیر باشند.
با این حال افرادی که از EHS رنج می‌برند معتقدند تابش در این سطح پایین هم می‌تواند مضر باشد. این افراد علائمی مانند سردرد، بی حالی، حالت تهوع، سختی در نفس کشیدن و حتی فلج شدن را گزارش کرده‌اند. آن‌ها همچنین بیم آن را دارند که این تشعشعات ممکن است موجب سرطان، بیماری‌های خودایمنی و اختلالات عصبی در بلند مدت شود.
مری کولز می‌گوید:
“قبل از اینکه در سال ۲۰۱۲ به EHS مبتلا شوم، باورم نمی‌شد که چنین بیماری‌ای وجود داشته باشد. مریض شدن به دلیل استفاده از تکنولوژی‌هایی که سال‌ها مشغول استفاده از آن‌ها بوده‌ام و تا به حال مشکلی با آن‌ها نداشته‌ام، به نظر غیرواقعی می‌آید. اما دردی که من از آن رنج می‌برم کاملاً واقعی است. بدترین حالت، احساس شوک الکتریکی درون دهانم است. مجبور شدم تمام سبک زندگی‌ام را عوض کنم تا در معرض امواج وای فای و سیگنال‌های تلفن همراه قرار نگیرم. وای فای امروزه همه جا وجود دارد و دوری از آن بسیار سخت است. دوری از افرادی که تلفن همراه دارند از آن هم سخت تر است.”
‌این ایده‌ی بسیار بحث برانگیز که میدان‌های الکترومغناطیسی می‌توانند سلامت ما را تحت‌تاثیر قرار بدهند، اولین بار در دهه‌ی ۶۰ میلادی هنگامی که دکتر رابرت بِکِر آمریکایی کمپینی علیه خطوط ولتاژ بالا به راه انداخت مطرح شد. او معتقد بود خطوط ولتاژ بالای انتقال برق موجب بیماری افرادی که در حوالی آن زندگی می‌کردند شده است.
در سال‌های اخیر، همراه با رشد چشمگیر صنعت ارتباطات، ترس از خطرناک بودن امواج الکترومغناطیسی ناشی از موبایل‌ها و امواج وای فای هم شدت یافته است. اما راهی برای گریز از تکنولوژی وایرلس در دنیای امروز وجود ندارد. سال آینده تعداد هات‌اسپات‌های وای فای در بریتانیا به ۲۱ میلیون عدد خواهد رسید و تعداد تلفن‌های همراه از جمعیت کشور هم فراتر خواهد رفت.
اگرچه شواهد محکمی مبنی بر ارتباط بین تکنولوژی موبایل و بیماری وجود ندارد، اما مطالعاتی هم وجود دارند که به اثرات نگران کننده‌ای اشاره کرده‌اند. پژوهشی بر روی اسکن مغزی در سال ۲۰۱۱ نشان داد که در حضور تشعشعات وای فای فعالیت مغز دانش‌آموزان مذکر در نواحی که مربوط به دقت کردن است کاهش می‌یابد.
تحقیق دیگری در سال ۲۰۱۰ نشان داد که سیگنال‌های وای فای فعالیت مغزی را در زنان جوانی که طی آزمایشی سعی در تکرار یک سری اعداد که برای آن‌ها خوانده می‌شد را داشتند، به شدت کاهش می‌داد.

تا سال آینده تعداد هات‌اسپات‌های وای فای در بریتانیا به ۲۱میلیون عدد خواهد رسید
حساسیت برای سلامت کودکان به اندازه‌ای است که پارلمان اروپا درخواست محدودیت استفاده از وای فای در مدارس و همچنین محدودیت استفاده از موبایل توسط کودکان را دارد. اما EHS در بریتانیا (بر خلاف سوئد) به عنوان یک بیماری شناخته نمی‌شود. آژانس حفاظت از سلامت انگلستان می‌گوید هیچگونه شواهد علمی مبنی بر ارتباط بیماری‌ها با تجهیزات الکتریکی وجود ندارد؛ هرچند گزارش علائم واقعی و ناراحت کننده‌ توسط مردم را به رسمیت می‌شناسد.
برخی پزشکان هم از این بیماری ابراز نگرانی می‌کنند. دکتر اندرو ترسیدر پزشک خانوادگی در سامِرسِت انگلستان بیماران زیادی را دیده که از علائم EHS شکایت می‌کنند. او عقیده دارد حساسیت الکترومغناطیسی یک بیماری جدی است. او همچنین می‌گوید:
“ما دقیقاً نمی‌دانیم این بیماری چگونه اتفاق می‌افتد، اما با توجه به حساسیت سلول‌های بدن به دیگر انواع موج‌های دارای انرژی مانند امواج صوتی و نور، این‌که سلول‌ها به دیگر فرکانس‌ها (مانند امواج رادیویی) حساس نباشند عجیب خواهد بود. امیدوارم در آینده‌ای نزدیک، سرویس سلامت همگانی انگلستان (NHS) در تصمیم خود تجدید نظر کرده و این بیماری را جدی بگیرد.”
هنگامی که مری کولز در اکتبر ۲۰۱۲ شروع به تجربه‌ی درد شدیدی در دهان کرد، فکر می‌کرد که این درد واکنشی است به مواد شیمیایی موجود در فوم ضد حریقی که کارگران از آن برای پر کردن سوراخی در دیوار آشپزخانه‌ی او استفاده کرده‌ بودند.
سه ماه بعد، پس از اینکه فوم استفاده شده در دیوار آشپزخانه را تعویض کرده بود، همچنان از همان علائم رنج می‌برد؛ این دفعه هنگام استفاده از لپ‌تاپ، موبایل و حتی تلویزیون. خانم کولز که به تنهایی در لندن زندگی می‌کند می‌گوید:
“کم کم شک کردم که این واکنش‌ها منشاء شیمیایی ندارند؛ پس شروع به آزمایش بر روی خودم کردم. برای ناهار با خواهرزاده‌ام که آیپد دارد بیرون رفتیم. آیپد را نزدیک صورتم گرفتم و بلافاصله احساس درد شدیدی در دهانم کردم. ناگهان متوجه شدم دیگر نمی‌توانم تلوزیون تماشا کنم، از کامپیوتر یا تلفنم استفاده کرده و یا حتی بدون درد لامپ‌های خانه را روشن کنم و این خیلی ترسناک بود.”
مری از طریق یکی از دوستانش با انجمن حساسیت به امواج الکترومغناطیسی انگلستان آشنا شد که ۱۰۰۰ عضو دارد. مری می‌گوید:
“همچنین به ملاقات دکتر خانوادگی رفتم. علیرغم اینکه او من را جدی گرفت، اما اصلاً نمی‌دانست که باید چکار کند. به من پیشنهاد داده شد که مورد رفتار درمانی قرار بگیرم، که برای درمان افرادی با مشکلات روانی (مانند افسردگی) استفاده می‌شود و هیچ اشاره‌ای به خود حساسیت واقعی نشده بود.”
او به جای گوش دادن به حرف دکتر، از دیگر افراد مبتلا مشاوره گرفت.
“لامپ‌های خانه را از فلوئورسنت با لامپ‌های رشته‌ای قدیمی یا هالوژن تعویض کردم که سطح پایین‌تری از تشعشع دارند. اتصال وای فای خود را با اتصال سیمی جایگزین کرده و فیلتری بر روی خط تلفن نصب کردم تا سیگنال‌های اینترنت پهن‌باند را حذف کند. همچنین از طریق اینترنت پارچه‌ی Aaronia Shield خریدم که در مقابل امواج از من محافظت می‌کند. این پارچه ساخت آلمان است و تقریباً هر متر آن ۷۰ پوند قیمت دارد. از آنجا که دندان‌های زیادی در دهانم با فلز پر شده بود، به من توصیه شد تا از شر آن‌ها خلاص شوم، چون رسانای الکتریسیته هستند. فرآیند جایگزین کردن آن‌ها با مواد غیر فلزی ۶ ماه به طول انجامید. من همچنین از یک رژیم سالم غذایی پیروی می‌کنم.”
مری عقیده دارد که توانسته علائم بیماری را کاهش دهد، اما زندگی بسیار سختی دارد.
“مجبور شدم از بسیاری از چیز‌هایی که عاشقشان بودم دست بکشم؛ از جمله رهبری تورهای گردشگری در لندن. همچنین قرار است به تمام منطقه‌ای که من در آن زندگی می‌کنم وای فای سراسری بیاید و هیچ تضمینی نیست که خیابان من از این قضیه مستثنی باشد.”
هرچند بعضی کارشناسان به این داستان‌ها مشکوک هستند. پروفسور مالکوم اسپرین مدیر بخش فیزیک پزشکی بنیاد سلطنتی برکشایر می‌گوید:
“هیچ‌گونه شواهدی مبنی بر ارتباط میان امواج وای فای یا سیگنال‌های موبایل با بیماری وجود ندارد. سطح تشعشع از این دستگاه‌ها بسیار پایین است؛ به حدی که در اکثر موارد اصلاً قابل تشخیص نیست. شدت تابش امواج وای فای صدهزار بار کمتر از یک اجاق مایکروویو خانگی است. اگر حساسیت به امواج الکترومغناطیسی واقعی بود، باید هنگامی که اولین بار در یک قرن پیش معرفی شدند با آن‌ روبرو می‌شدیم. به نظر من علائم این بیماری می‌توانند ناشی از نگرانی مردم درباره‌ی تکنولوژی باشند، نه خود تکنولوژی.”
مقاله مرتبط: آیا ماکروفر مضر است؟
اما افرادی که خود را مبتلا به EHS می‌دانند می‌گویند ناراحتی‌شان خیلی واقعی است.
ریکی گاردینر ۶۶ ساله که قبلاً عضو یک گروه موسیقی بوده، حالا در یک منطقه روستایی، زندگی آرامی را می‌گذراند. نشانه‌های بیماری در او اوایل دهه ۸۰ پدیدار شد و عقیده دارد که علائم بیماری او ناشی از ۵ کامپیوتری بود که از آن‌ها برای تولید موسیقی استفاده می‌کرده است. او می‌گوید:
“شدت تابش امواج وای فای صدهزار بار کمتر از یک اجاق مایکروویو خانگی است”
این علائم با احساس گرمای عجیبی درون بدنم آغاز شدند و در اواسط دهه نود حالم بسیار بدتر شد. ضربان قلبم نامنظم بود و مشکل تنفس داشتم. چند سالی به علت بیماری نمی‌توانستم کار کنم. همه چیز را تا به حال امتحان کرده‌ام. از خوابیدن درون خیمه‌ای پارچه‌ای برای گرفتن جلوی تابش امواج گرفته تا رنگ کردن خانه‌ام با رنگی از جنس گرافیت. هنوز هم برای تولید موسیقی از کامپیوتر استفاده می‌کنم، اما وای فای ندارم و هنگام استفاده از کامپیوتر در سمت دیگر اتاق نشسته و از دوربین دوچشمی برای دیدن مانیتور استفاده می‌کنم.”
اگرچه ریکی فکر می‌کند دارد وضعیت خود را مدیریت می‌کند، اما از اینکه EHS بیشتر جدی گرفته نمی‌شود عصبانی است. او می‌گوید:
“صنعت ارتباطات پول‌سازترین صنعتی است که دنیا تا به حال به خود دیده. برای همین راحت‌تر است تا ما به عنوان افراد دیوانه نادیده گرفته شویم، تا این‌که این سوال مطرح شود که آیا بمباران ما توسط امواج الکترومغناطیسی کار درستی است؟”
سو براون ۵۳ ساله و مادر ۲ فرزند است. او با ریک موافق است و ۳ سال پیش، بعد از اینکه در مدرسه‌ای که در آن کار می‌کرد وای فای نصب شد، استعفا داد. او می‌گوید:
“من همیشه سالم بودم؛ اما ناگهان بدون هیچ دلیل مشخصی شب‌ها به سختی خوابم می‌برد. درد شدیدی در سرم شروع شد و گاهی اوقات حالت تهوع داشتم. دکترم مسکن قوی تجویز کرد، اما کارساز نبود. فکر میکردم شاید تومور مغزی داشته باشم. ولی در تعطیلات مدرسه، علائم تقریباً ناپدید می‌شدند. من عاشق کارم بودم ولی مجبور به استعفا شدم. بعداً از طریق تکنسین IT مدرسه متوجه شدم تجهیزات وای فای دقیقاً در همان تاریخی که بیماری من شروع شده بود نصب شده بودند.”
علائم سو بعد از ترک محل کارش بهتر شدند، اما پس از نصب یک هاب اینترنت پرسرعت در خانه‌شان دوباره بازگشتند.
“حالا به سختی می‌توانم جایی بروم؛ چون وای فای به شدت گسترده شده است. علائم بیماری وحشتناک است، اما وقتی در مورد آن‌ها صحبت می‌کنم مردم فکر می‌کنند دیوانه‌ام.”
شاید شواهد علمی برای اثبات وجود بیماری‌ای به اسم حساسیت به امواج الکترومغناطیسی وجود نداشته باشد، ولی سو به نمایندگی از جمعیت رو به رشد مبتلایان به این بیماری می‌گوید:
“برای ما، این بیماری بسیار هم جدی است.”
نظر شما چیست؟ آیا علیرغم تمامی شواهد علمی واقعاً چنین بیماری‌ای وجود دارد؟ یا این بیماری ساخته و پرداخته‌ی ذهن افرادی است که از تکنولوژی وحشت دارند؟

برترین جاهای دیدنی روسیه برای تفریح
۶ راه خانگی برای سفید کردن دندان‌ها

منبع: آلامتو