بایگانی ماه : اکتبر, 2017

محمد توکلی
همزمان با اینکه اصولگرایان و اصلاح طلبان تحلیل‌های گوناگونی را درباره ماجرای انتشار تصاویری از همنشینی رییس جمهور دوران اصلاحات با رییس مجلس، رییس سازمان صداوسیما و آیت الله امامی کاشانی در مراسم وداع با پیکر مرحوم راستی کاشانی مطرح می‌کردند خبر رسید که ظاهرا محدودیت‌های تازه‌ای برای سیدمحمد خاتمی وضع شده است. محدودیت‌های تازه‌ای که برخی از آن با عنوان «شبه حصر» یاد کرده اند.این خبر را برای اولین بار محمدرضا تابش، عضو فراکسیون امید و از نزدیکان خاتمی رسانه‌ای کرد. خبری که بسیاری را به تعجب واداشت. زیرا در همین روزها رسانه هایی از هر دو سوی سپهر سیاست در ایران تصاویر رییس جمهور اسبق را منتشر کرده بودند و این گمانه تقویت شده بود که ظاهرا بحث ممنوع التصویری او نیز رفته رفته حل شده است.

پس از بروز برخی واکنش‌های منفی به این تصمیم، برخی رسانه‌های اصولگرا از قول یک «منبع آگاه» که طبیعتا نام و نشانی هم از او مطرح نشده است اعمال محدودیت‌های تازه را تکذیب کرده و هر آنچه رخ داده است را ذیل مصوبه شورای عالی امنیت ملی دانستند. همان شورایی که رییس آن یعنی رییس جمهور بارها وجود مصوباتی همچون ممنوع التصویری درباره سیدمحمد خاتمی را تکذیب کرده است.به نظر می‌آید با مقایسه آنچه «منبع آگاه» رسانه‌های اصولگرا می‌گوید و خبر نزدیکان خاتمی درباره افزایش محدودیت‌ها می‌توان به این نتیجه رسید که مصوبه شورای عالی امنیت ملی در خصوص وقایع۸۸ آنقدر قابل تفسیر تدوین شده است که می‌توان بر مبنای آن هر اقدامی را علیه چند نفری که سران آن جریان اعتراضی خوانده می‌شوند انجام داد.

با نگاهی به چند هفته اخیر شاهد آن هستیم که یک امیدواری در سطح جامعه برای حل و فصل این پرونده ایجاد شده بود و حتی برخی چهره‌های اصولگرا نیز به صراحت از مخالفت خود با ادامه حصر سخن می‌گفتند. همین امر یک انتظاری را در جامعه ایجاد کرده بود و بسیاری این تصور را داشتند که به نقطه پایان این پرونده و گشایش در این گره کور نزدیک می‌شویم اما حالا تمامی آن امیدها از بین رفته است و ظاهرا نفر چهارم  هم به آن سه محصور ملحق شده و به وضعیتی شبیه حصر دچار است.علت این ماجرای تازه را شاید باید در همان تصاویر همنشینی خاتمی با چند چهره اصولگرا جستجو کرد. تصاویری که می‌شد نمادی از وحدت تفسیر شود اما ظاهرا بهانه‌ای برای مجازات شده است.

ماجرایی که بی شباهت به «گنه کرد در بلخ آهنگری. . .» هم نیست. علت دیگر چنین نگاهی به خاتمی هم ناشی از محبوبیت غیرقابل انکار اوست که در «تَکرار» هایش به روشن‌ترین شکل ممکن پیش روی همه قرار گرفته است. تصور برخی آن است که با ایجاد محدودیت برای او تاثیرپذیری جامعه از کلام رهبر جریان اصلاح طلبی کشور کاهش خواهد یافت.در پرونده‌های این چنینی سوال اساسی این است که چه کسی و بر مبنای چه موادی از قانون این تصمیمات را اتخاذ می‌کند. اینکه قانون اساسی و مقررات کشور را به کناری بگذاریم و مصوبه‌ای از شورای عالی امنیت ملی را که قاعدتا برای شرایط اضطرار بوده است را مبنای عمل قرار دهیم تا چه حد مبتنی بر رویه‌های حقوقی و قضایی است و آیا اساسا این الگوی رفتاری با منتقدان در راستای منافع ملی است؟

کوتاه سخن آن که نتیجه چنین اتفاقاتی در عمل ناامیدی در سطح جامعه و البته محبوب‌تر شدن رییس دولت اصلاحات خواهد بود. با این نوع اتفاقات جامعه از الگوی میانه روانه که نماد آن در این سال‌ها حسن روحانی بوده است ناامید خواهد شد و از آن جا که هر کس در موقعیت مظلوم قرار گیرد در جامعه ایرانی محبوب‌تر خواهد شد بر محبوبیت بزرگِ جریان اصلاحات نیز افزوده خواهد شد. این هر دو به نوعی به زیان جریانی است که از چنین تصمیمات حذفی خوشحال است زیرا ناامیدی مردم از روحانی به معنای پناه بردنشان در آغوش جریان اصولگرایی نیست و شاید این نکته همان مسئله‌ای است که در بسیاری از اقدامات و اظهارات اصولگرایان فراموش شده است.

منبع: بهارنیوز

رضا صادقیان

وضعیت توسعه و پیشرفت نامتوازن در کشورمان قبل از آنکه راه به سوی تعادل در جامعه بگشاید و نگاهی همه‌ سویه به مسئله توسعه در بخش‌های مختلف را پوشش دهد، زاینده بحران زیست شهروندان در بستر جامعه است. شهروندان همین جامعه به یکباره از سوی بخش‌های رسمی و غیررسمی تشویق به استفاده از پدیده‌های نوین و تجربه نشده در حوزه‌های گوناگون می‌شوند، ولی همین مردم در هنگام رجوع به بخش‌های دولتی و حاکمیتی با برخوردهایی از سوی کارمندان و عاملان سیاست‌های رسمی روبه‌رو می‌شوند که نه تنها عملکرد آنان همخوانی با آن بخش‌های پیشرفته و توسعه یافته در دیگر بخش‌ها ندارد بلکه آن ابزارهای نوین را در تضاد با این رفتارها مشاهده می‌کنند.

به دلیل توسعه شبکه‌های مجازی و اجتماعی صبر مردم کم نشده است، ما طی سال‌های متوالی با توسعه نامتوازن و نادرست روبه‌روییم. در گفتارها و نوشتارهای مختلف مردم را به رعایت مصرف صحیح آب و حفظ محیط‌زیست دعوت می‌کنیم. صدا و سیما نیز سعی می‌کند در ساعات پر بیننده به این مهم بپردازد، همزمان با اجرایی شدن صدها طرح پر مصرف آب و مخرب محیط زیست به بهانه‌های واهی به اسم ایجاد شغل در مناطق محروم موافقت و بنیان محیط زیست و آب‌های زیرزمینی را برای همیشه در آن منطقه خشک می‌کنیم. این یعنی توسعه نامتوان و هزینه‌ساز و مخرب. نداشتن تعادل در گفتار و رفتار، با دست پیش کشیدن و با پا پس زدن آنچه خودمان گفتیم و به هیچ یک از قسمت‌هایش عمل نکردیم.

توسعه نامتوازن یعنی از احداث سد و سازه‌های ذخیره آب در جلسات نهانی با شخصیت‌های بانفوذ وزارتخانه‌های دخیل در کار دفاع کنیم و از طرفی دیگر بدون در نظر داشتن پیامدهای مهاجرت روستاییان به شهرها، مقابل انتقال آب به زمین‌های کشاورزی با تمام قدرت ایستادگی و چشمان خویش را بر روی سیل عظیم مهاجرت‌های چند سال اخیر مردم روستا به حاشیه‌ شهرها ببنیدم. مخابرات ایران و دیگر اپراتورهای تلفن‌های همراه با فراهم آوردن زیرساخت‌های لازم و افزایش سرعت اینترنت، دسترسی مردم به اطلاعات را در بازه‌های زمانی کوتاه‌تر فراهم می‌آورند، همزمان صدها نرم‌افزار کاربردی و تجاری با استفاده از همین بستر به فعالیت خدمات رسانی مشغول می‌شوند و فضایی آرام جهت خرید کالاهای مصرفی و روزمره، پرداخت قبض، واریز پول و موارد دیگری را ایجاد می‌کنند ولی هنوز سیستم دولتی با همان رویه وقت کشی و فرصت سوزی به مراجعه کنندگان پاسخ می‌دهد-نمی‌دهد و به معنای دقیق کلمه، مردم را ساعت‌ها، روزها و ماه‌های برای مشخص شدن وضعیت به خویش مشغول می‌کند.

در چنین مرحله‌ای تنها زمینه‌های اعتراض و گلایه‌ها به سیستم تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری را فراهم کردیم و نتیجه سیاست‌ها با توسعه‌ای متوازن فرسنگ‌ها فاصله دارد، سیستمی که صدها گام از تغییرات جامعه به دور است و تلاش می‌کند به جای پاسخ دادن به مطالبات تجمیع شده همه آنها را به روزی دیگر حوالت دهد. انتشار بخش‌هایی از گزارش تلویزیونی درباره عملکرد قوه قضاییه، بخش‌هایی از نهادهای دولتی و بیمارستان‌ها حکایت همین توسعه نامتوازن است. توسعه‌ای که می‌توان با گرفتن یک شماره تلفن و گفتگو با اپراتور یکی از شرکت‌های خدماتی اینترنت، سفارش غذا و تاکسی سرویس بخش خصوصی به نیازهای خود پاسخ دهیم ولی در بیمارستان با رفتار زننده و توهین آمیز کارمند پذیرش، داروخانه و دکتر کشیک شب روبرو شویم. توسعه نامتوان یعنی چیزهایی هست که هنوز سرجای خودشان قرار نگرفته است.

پادشاه بیمار قاجار، مظفرالدین شاه می‌گفت: «همه چیزمان به همه چیزمان می‌آید» . این گفته در روزگاری که مشروطه تازه جان گرفته بود و جایگاه حقوقی مردم براساس اعتراض‌ها و مطالبات مشروطه‌خواهان پررنگ‌تر از دوره‌های دیگر شده بود و مفهوم بی‌حق «رعیت» به معنای حق‌مدار «مردم» تغییر یافته و برای نخستن بار در تاریخ کشور ایران مردم از جایگاه حقوقی در برابر قدرت‌ مداران و شاه برخوردار شده بودند، معنا پیدا می‌کرد. تکرار چنین عبارتی برای ایران امروز و توجیه برخی از عدم توازن‌ها بدون در نظر داشتن هزینه‌های ناگزیر چنین سیاست‌هایی خالی از معناست، چندان فرصت در دست نیست که همه چیزمان را به همه چیزمان تنظیم کنیم. تنها ارمغان توسعه نامتعادل هزینه‌سازی است، ویران کننده و تنها دستاوردش طی سال‌های پیش‌رو ویرانی بیشتر در جامعه خواهد بود. به جای داد سخن از پیشرفت‌ها دادن، لازم است نیم نگاهی به پیامدهای عدم توازن داشته باشیم. کشوری که با آمار بالای بیکاری، جوانان مجرد، افزایش آمارهای طلاق، فوران آسیب‌های اجتماعی، اعتیاد، مصرف موارد مخدر به اسم تفریح و سرگرمی و خودکشی و میزان قابل توجه مرگ و میر حوادث رانندگی در جاده‌ها روبروست آیینه تمام نمای توسعه نامتوازن است.

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی_رسانه ها: هفته نامه صدا نوشت: فرزند رئیس دولت اصلاحات می‌گوید که رئیس دولت هفتم و هشتم در انتخابات مجلس هفتم خیلی تنها شده بود: «به عنوان یک سیاستمدار که رابطه پدر و فرزندی را کنار می‌گذارد، ممکن است که بگویم رئیس‌جمهور خیلی بهتر از این می‌توانست عمل کند.یا می‌توانست جور دیگری برخورد کند یا اینکه نه. ولی می‌خواهم بگویم متعصبانه برخورد نمی‌کنم که بگویم وای چقدر پدرم مظلوم بود و تنها مانده بود. شاید حقش بود به عنوان یک فعال سیاسی. یک فعال سیاسی ممکن است اشتباهاتی کند که منزوی شود ولی به عنوان فرزند که حالت عاطفی داشت واقعاً دوره سختی بود.» 
سید عمادالدین خاتمی افزود: «در دوره اصلاحات به نظرم می‌شد جاهایی به نحو دیگری عمل کرد. باز ممکن است نهایتاً تصمیمش را تأیید کنم اما به فرآیند ممکن است خیلی وقت‌ها نقد داشته باشم، مثلاً فرآیندی که بر سر طرح لوایح دوقلو طی شد فرآیند غلطی بود. یعنی یا محکم باید می‌ایستاد و می‌گفت که استعفا نخواهم داد، یا اگر می‌گفت که استعفا می‌دهم، استعفا می‌داد. ببینید، من نمی‌گویم که باید استعفا می‌داد. می‌گویم نباید می‌گفت که استعفا می‌دهم و بعد استعفا نمی‌داد.

 

مورد دیگر سخنان او در دانشگاه تهران، در سال ۸۳ بود. درست است که کلیت ماجرا یکی از نقاط قابل افتخار دوره اصلاحات می‌تواند باشد که یک سری دانشجویی که به جای خاصی هم وصل نیستند، سر رئیس‌جمهور فریاد می‌زنند، توهین می‌کنند و هیچ اتفاقی هم برای آن‌ها نمی‌افتد؛ ولی در آن جلسه، تندی‌هایی کردند که نباید می‌کردند. در آن جلسه جملاتی گفتند که نباید می‌گفتند. حتی این جمله تاریخی که همه خیلی دوست دارند و به عنوان یک دید و فراست عجیبی از طرف سید محمد خاتمی به آن نگاه می‌کنند هم درست نبود. اینکه او در آن سخنرانی گفت که بعد از من کسانی خواهند آمد که طور دیگری عمل خواهند کرد؛ این جواب قابل قبولی از یک رئیس‌جمهور آن هم بعد از ۸ سال نیست. وقتی شما به رئیس‌جمهوری می‌گویید چرا کار نکردید؟ او باید دفاع کند که من این کار را کردم. یا بگوید چرا نگذاشتند کار کنم یا چرا نخواستند کار کنم یا هر دلیل دیگری. بالاخره باید از خودش دفاع کند. اینکه چون بعدی‌هایی خواهند بود که بدتر از من هستند، دلیل خوب بودن من نیست.»
 
عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت ایران اسلامی از مخالفت مادرش با کاندیداتوری پدرش در سال ۷۶ و تجربه آزاردهنده دوران هشت ساله ریاست‌جمهوری خاتمی برای خانواده‌اش گفت: «البته آن دو دوره که من خیلی کم‌سن بودم ولی سال ۸۸ که بحث کاندیداتوری دوباره مطرح شد، ما همه به شدت مخالف بودیم و نزدیک به یک ماهی که کاندیدا بودند یعنی از بهمن که اعلام کاندیداتوری کردند تا اسفند که مهندس موسوی آمد و انصراف دادند، واقعاً خیلی روزهای بدی بود. یعنی از نظر روحی خانواده ما خیلی در فشار بود. واقعاً هیچ کدام دوست نداشتیم که این اتفاق بیفتد. چون آن هشت سال خیلی تجربه تلخی بود. ممکن است از بیرون خیلی تجربه خوشایندی باشد ولی واقعاً تجربه آزاردهنده‌ای بود. فضای عصبی که حاکم می‌شد، تنش‌هایی که وجود داشت، طبیعتاً در خانه می‌آمدند.»
 
خاتمی در ادامه گفت: «من پدرم را تقریباً نمی‌دیدم. گاهی می‌شد یک هفته تا جمعه بعد او را نبینم. برای همین در آن مدت، اتفاقاً رابطه عاطفی خیلی عمیقی هم نتوانسته بودم با پدرم برقرار کنم، برای اینکه هم او را نمی‌دیدیم و ارتباطی نمی‌توانستیم داشته باشیم. من ۹ سالم بود که ریاست‌جمهوری بابا شروع شد و ۱۷ سالم بود که تمام شد. درست در دوره بلوغ و نوجوانی‌ام بود. البته بعدش خیلی رابطه ما عمیق شد. در خانه فقط من و مادرم بودیم. علاقه‌مندی‌های سیاسی من هم بود، می‌توانستیم با هم دیالوگ برقرار کنیم. این‌ها مسائل عاطفی است که از منظر یک فرزند می‌دیدیم. ولی اعصاب‌خردی‌ها، کمردردها و خیلی چیزهایی که نمی‌شود گفت از آن ایام روزهای تلخی در ذهن من ساخته.»
 
او از زلزله بم به عنوان یک خاطره تلخ یاد کرد که «جمعه هم بود، روزی که زلزله بم آمد. صبح خیلی زود، ساعت حدود ۶ صبح، ما با تلفنی که آقای موسوی لاری زده بود و می‌گفت که زلزله آمده از خواب بیدار شدیم. از نظر سیاسی هم انتخابات مجلس هفتم واقعاً دوره سختی بود. یعنی یادآوری آن دوره هم برای من تلخ است.»

منبع: بهارنیوز