بایگانی ماه : سپتامبر, 2017

اگر من مبتلا به سرطان پروستان باشم چه اقدامی باید در مورد آن انجام دهم ؟
عمده ترین درمانهای انتخابی جراحی (با روشی که اغلب پروستات برداری رادیکال گفته می شود) پرتو درمانی، هورمون درمانی و ترکیبهای مختلف این سه نوع درمان می باشد. سایر درمانها هنوز آزمایشی تر از این سه روش می باشند.
آزمایشهای بالینی زیادی در مورد روشهای درمانی جدید همچنین در مورد ترکیبهای مختلف درمانهای مقرر شده برای بیشتر مراحل سرطان پروستات در اغلب بخشهای کشور در حال انجام است.
آیا منظور از تمام روشهای درمانی از بین بردن کامل سرطان است ؟
نه. پروستات برداری رادیکال و پرتودرمانی درمانهای شفادهنده در نظر گرفته می شوند. این به آن معناست که ممکن است آنها قادر باشند سرطان را کاملاً از بین ببرند. هورمون درمانی درمان تسکین دهنده ای است. این روش درمانی می تواند علائم را کاهش داده و رشد پروستات را آهسته کند. اما هورمون درمانی سرطان را کاملاً از بین نمی برد.
اگر در پی سنجش درمانهای مختلف هستید، اصطلاح دیگری وجود دارد که باید بیاموزید : «درمانهای کمکی» درمان هر درمانی است که پس از انجام موثرترین شیوه درمانی استفاده قرار می گیرد.
در مورد عدم درمان چه ؟ آیا آن هم یک درمان انتخابی است ؟
انتخاب این روش برای بسیاری از مردان انتخاب بسیار مهمی است. زیرا برخی از سرطانهای کوچک پروستات به علت رشد آهسته ای که در مراحل اولیه خود دارند ممکن است نیازی به درمان نداشته باشند. مخصوصاً وقتی که در مردان پیرتر یا کسانی که بیماریهای جدی تری دارند رخ می دهند. در موارد دیگر سرطانها ممکن است آن قدر پیشرفته باشند که هر درمانی به جز تسکین درد بیمار ممکن است بی رحمانه باشد.
به علاوه همان گونه که بعداً در این فصل بحث می کنیم گاهی درمان تأثیر بیشتری از «انتظار تحت نظر» ندارد. ویلت اف. ویتمور جونیور، پزشک از مرکز یادبود سرطان اسلون کتلینگ در نیویورک، سوالی را طرح کرده است که به طور خلاصه بیانگر همه تردیدهای ما در مورد درمان یا عدم درمان سرطان پروستات است : آیا در کسانی که لازم است درمان شوند امکان درمان وجود دارد و ایا کسانی که امکان درمان در آنها وجود دارد، لازم است درمان شوند ؟
منبع: مه شو

پروستات برداری رادیکال جراحی بزرگی است مه در آن کل پروستات و کیسه های منوی برداشته می شوند. نباید این جراحی با پروستات برداری محدودی که در موارد بزرگی خوش خیم پروستات انجام می شود، و ما در فصل پیش از آن صحبت کردیم، اشتباه شود. هر چند شیوع این جراحی به اندازه آن نیست. در بررسی اخیری مشخص شد که به علت افزایش سرطان پروستات گزارش شده و بهبود روشهای این جراحی، شمار پروستات برداری رادیکال در دریافت کنندگان برنامه دولتی مراقبتهای پزشکی سالمندان در بین سالهای ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۰ تقریباً شش برابر افزایش یافت.
پروستات برداری رادیکال جراحی پیچیده ای است که چند ساعت به طول می انجامد. پس ار برداشت پروستات مجرای ادراری ضرورتاً بازسازی می شود. به این صورت که، مثانه به داخل لگن پایین کشیده می شود، گردن مثانه به ریشه پیشابراه در نقطه ای که غده پروستات از آن جدا شده است بخیه می شود. این عمل در محل قبلی پروستات پلی ایجاد می کند و مجرای ادراری تحتانی را بازسازی می کند.
در این روش جراحی، برش در چه ناحیه ای انجام می شود ؟
دو روش پروستات برداری رادیکال وجود دارد. یکی از آنها روش پشت عانه ای است که از پشت و زیر استخوان عانه اقدام به دستیابی به پروستات می شود و روش دیگر پرینئال است که از طریق پرینئوم (فضای بین بیضه و مخرج) این عمل صورت می گیرد.
کدام یک از این دو روش بهترند ؟
هر دو مزایا و معایب خود را دارند. پروستات برداری پشت عانه ای این امتیاز را دارد که به جراح امکان می دهد در هنگام جراحی غدد لنفاوی را برای بررسی آسیب شناسی بردارد یا اگر سرطان پروستات گسترش یافته است از ادامه جراحی صرف نظر کند. این عمل در طی پروستات برداری پرینئال ممکن نیست. بنابراین یک بیمار مبتلا به سرطان ممکن است در فاصله چند روز نیاز به انجام دو جراحی جداگانه داشته باشد : یک برش شکمی برای بررسی غدد لنفاوی او و یک برش پرینئال برای برداشت پروستات او.
به نظر می رسد دلیلی برای انجام روش پرینئال وجود ندارد، درست است ؟
نه، روش پشت عانه ای هم معایبی دارد. بهبودی دشوارتر صورت می گیرد. زیرا یک برش شکمی به طور قابل ملاحظه ای ناخوشایندتر از یک برش پرینئال است و در این روش دست یافتن به پروستات و برداشت آن قدری مشکل تر است.
منبع: مه شو

همان گونه که خاطر نشان کردیم در مورد این مسئله اختلاف نظر وجود دارد. دید سنتی این است که وقتی سرطان منتشر شده است. برداشت پروستات حاصلی جز رنج فراوان بیمار در برندارد. اما تعدادی از دانشمندان معتقدند که چون مکانهای جدید ورود سرطان تنها می توانند از محل اولیه منشا بگیرند ممکن است مقابله با سرطان داخل پروستات مفید باشد.
آبا بررسیهایی در مورد کاربرد پروستات برداری رادیکال در هنگام پیشرفته بودن سرطان در دست نیست ؟
چرا. چند پژوهش بسیار جالب توسط درمانگاه مایو در حال انجام است. محققین در آنجا کاربرد هر کدام از روشهای پروستات برداری رادیکال یا تشعشع را بر روی بیماران مرحله D_1 که بیضه های آنها برداشته شده است (همان گونه که بعداً بحث خواهیم کرد، این عمل نوعی هورمون درمانی است) بررسی می کنند.
محققین گزارش داده اند که میزان ادامه حیات در کسانی که تحت درمانهای ترکیبی قرار گرفته بودند از کسانی که تنها هورمون درمانی شده بودند بهتر بوده است. در پایان پنج سال ۹۱ درصد مردانی که پروستات، بیضه های آنان هر دو برداشته شده بود در قید حیات بودند. این میزان را با ۶۶ درصد مردانی که تنها بیضه های آنان برداشته شده بود و در قید حیات بودند مقایسه کنید. در عرض ده سال این میزانها به ترتیب به ۷۸ درصد و ۳۹ درصد رسید.
حالت دومی که در آن پروستات برداری انجام می شود کدام است ؟
به طور غیررسمی یک حد سنی برای انجام پروستات برداری وجود دارد. به نظر می رسد اتفاق غیر رسمی در بین پزشکان این باشد که یک مرد ۷۰ ساله به بالا نباید جراحی شود. زیرا احتمالاً یا اصلاً باعث افزایش عمر شخص نمی شود و یا سالیان چندانی را به شخص اعطا نمی کند و حتی ممکن است از عمر باقی مانده او نیز کم کند.
این امر که حرفه پزشکی واقعاً این برخورد را در پیش گرفته است طی پژوهشی تأیید شد. این پژوهش توسط شرکت راند در سال ۱۹۹۱ با بررسی نوع درمانی که حدود ۲۵۰ مرد مبتلا به سرطان پروستات دریافت کرده بودند انجام شد. این تحقیق نشان داد که مردان مسن تر، بدون در نظر گرفتن مرحله سرطان آنها یا بیمارستانی که در آن درمان می شدند، کمتر مورد ارزیابیهای تشخیصی و درمانها قرار گرفتند. مردان بین ۵۰ تا ۶۴ سال تحت عمل پروستات برداری رادیکال و پرتوتابی قرار گرفته بودند در صورتی که درمان مردان بالای ۷۵ سال هورمون درمانی بود.
منبع: مه شو

همانند هر جراحی عمده دیگری خطراتی وجود دارد. بررسیها نشان می دهند که حدود یک درصد بیماران در اثر عمل می میرند. این رقم هنگامی است که جراحی در یک بیمارستان مدرن صورت می گیرد. کمی خطر عفونت وجود دارد، فیستول یا زخم راست روده و خطر بالاتر- بین ۹ تا ۱۸ درصد-تنگی مثانه یا باقی ماندن اثر ناشی از زخم وجود دارد.
آیا این روش باعث ناتوانی جنسی می شود ؟
یک تا دو دهه پیش در واقع تمام پروستات برداریها منجر به ناتوانی جنسی می شدند جراحان یک جفت رشته عصبی نزدیک پروستات کنترل کننده نعوظ را نمی شناختند. بنابراین در حین انجام پروستات برداری رادیکال این اعصاب را تحت کشش قرار داده، یا قطع می کردند. سپس در سال ۱۹۸۲ پاتریک والش، پزشک و اورولوژیستی از دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز، این اعصاب تارعنکبوتی شکل را شناسایی کرد و روش مشهور جراحی بدون قطع اعصاب را طراحی کرد. این روش به جراح امکان می دهد تا هنگامی که پروستات را بر می دارد اعصاب را دست نخورده باقی بگذارد.
در حال حاضر، با وجود آنکه در بیشتر مردان بازیافت کامل توانایی جنسی پس از عمل چندین ماه تا دو سال طول می کشد، ناتوانی جنسی دائمی به دنبال جراحی بدون قطع اعصاب بیشتر یک استثنا است تا قاعده. در واقع در مردانی که هنوز توانایی جنسی خود را حفظ کرده اند و از سلامتی برخوردارند، پروستات برداری رادیکال، در مواقع مقتضی، بیشتر از سایر درمانهایی که به میزان بیشتری منجر به ناتوانی جنسی می شوند، توصیه می شود.
در حال حاضر آمارهای پروستات برداری و ناتوانی جنسی حاصل از آن چیست ؟
اخیراً والش نتایج حدود ۶۰۰ مرد را که در سالهای بین ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۸ تحت عمل پروستات برداری بدون قطع اعصاب قرار گرفته بودند، بررسی کرد. او گزارش داد که از ۵۰۰ نفری که قبل از جراحی دارای توانایی جنسی بودند ۶۸ درصد حداقل ۱۸ ماه پس از جراحی دوباره آن را بازیافته بودند.
بهترین نتایج در مردانی به دست آمد که کمتر از ۵۰ سال داشتند و آنهایی که سرطان پروستاتشان در مراحل اولیه بود. والش همچنین دریافت که اگر تنها یکی از رشته های عصبی حفظ شود، توانایی جنسی می تواند در مردان باقی بماند.
پس شانس اینکه توانایی جنسی فرد حفظ شود ۷۰ درصد است ؟
بله. در شرایط ایده آل و با جراحی که مسلط بر این تکنیک است. همچنان که باری ای. اپتاین، پزشک متخصص سرطان شناس پرتوتابی از مرکز سرطان فوکس چیس در فیلادلفیا، با زیرکی اذعان کرده است هنوز هیچ شواهدی در دست نیست که حاکی از آن باشد که میزان موفقیت حاصل از انجام جراحی پروستات برداری رادیکال تشریحی (بدون قطع اعصاب) توسط یک اورولوژیست معمولی قابل مقایسه با میزان موفقت جراحان چند مرکز تخصصی جراحی ای است که این نتایج را گزارش داده اند. به عبارت دیگر اگر شما قصد انجام عمل پروستات برداری بدون قطع اعصاب را دارید بهتر است پرونده ای که جراح شما از خود باقی گذاشته است را بررسی کنید.
منبع: مه شو