بایگانی ماه : سپتامبر, 2017

حضرت آیت الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی صبح امروز (چهارشنبه) در دیدار رئیس و اعضای دوره جدید مجمع تشخیص مصلحت نظام، مجمع را از ابتکارات با ارزش امام بزرگوار خواندند و با اشاره به سه وظیفه مهم این نهاد یعنی «تشخیص مصلحت»، «مشاورت در تعیین سیاست‌های کلی» و «ارائه راه‌حل در معضلات کشور» تأکید کردند: مجمع باید صد در صد انقلابی، فکر و عمل کند و انقلابی باقی بماند.حضرت آیت الله خامنه‌ای با یادآوری مسئولیت بسیار ظریف و خطیر مجمع در «تشخیص و اِعمال مصلحت» افزودند: مجمع در مواقعی که مصلحتی مهم وجود دارد و نظر مجلس شورای اسلامی را بر تشخیص شورای نگهبان ترجیح می‌دهد، باید توجه کند مصلحتی که تحت عنوان ثانویه است، طبعاً باید بسیار مهم، مسجل و واضح باشد و با نظر اکثریت قاطع و قابل قبول مجمع، آن‌هم برای مدتی معین و موقت اعمال شود.
 

ایشان افزودند: اِعمال مصلحت باید با نگاه بلندمدت و نه روزمره، صورت پذیرد و برای تشخیص آن، بحث‌های دقیق، کامل و مستدل با حضور فعال همه اعضا از جمله فقهای شورای نگهبان انجام شود.حضرت آیت الله خامنه‌ای، تحقق دومین وظیفه مجمع یعنی «مشورت دادن به رهبری در تعیین سیاست‌های کلی نظام» را نیازمند بررسی‌های دقیق و همه‌جانبه خواندند و گفتند:

سیاست‌های کلی، هندسه نظام را در مسائل مختلف تعیین می‌کند و بسیار مهم است.رهبر انقلاب اسلامی، تفکیک سیاست‌های کلی در مسائل ماندگار و بلندمدت با موضوعات مقطعی را ضروری خواندند و خاطرنشان کردند: ممکن است برخی از سیاست‌های کلی نیازمند بازنگری و بروز شدن باشد و برخی هم کلاً زمانش سپری شده باشد.ایشان، مجمع را به «اِتقان» و «استحکام» در تدوین سیاست‌های کلی همراه با بحث‌های عالمانه، مستدل، مجتهدانه و دقیق، توصیه کردند و افزودند: به‌گونه‌ای عمل کنید که سیاست‌های کلی، «قوی، دقیق و با عبارات گویا و مفید» باشد تا پس از مدتی کوتاه نیازمند اصلاح یا تجدیدنظر نشود.

 

«صراحت»، «قابل تأویل نبودن» و «پرهیز از ورود به چگونگی اجرا»، از دیگر نکاتی بود که حضرت آیت الله خامنه‌ای در مقوله سیاست‌های کلی نظام، مورد تأکید قرار دادند.ایشان، تبلور سیاست‌های کلی نظام در قوانین، سیاست‌ها و اقدامات دولت و مجلس و سایر قوا و دستگاههای مسئول را بسیار مهم برشمردند و گفتند: سیاست‌های کلی، چارچوب همه اقدامات اجرایی و تقنینی کشور را مشخص می‌کند و دولت و مجلس و همه دستگاهها باید کاملاً منطبق با این سیاست‌ها عمل کنند.

 

حضرت آیت الله خامنه‌ای در پایان سخنانشان خاطرنشان کردند: مجمع تشخیص مصلحت، یادآور امام بزرگوار و فرآورده‌ی انقلاب است، و در فرآیند اداره و مدیریت کشور دارای تأثیر بسیار مهمی است، بنابراین باید تفکرات امام و انقلاب بر آن کاملاً حاکم باشد، انقلابی فکر و عمل کند و هیچ مصوبه، موضع‌گیری یا اقدامی متفاوت با مبانی اصلی انقلاب و میراث گرانقدر امام از آن مشاهده نشود. رهبر انقلاب اسلامی با تمجید از وجوه مختلف شخصیتی آیت الله هاشمی شاهرودی رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، از زحمات اعضای فعال مجمع تشکر کردند و حضور اعضای جدید در این نهاد را خونی جدید، نیرویی فزاینده و موجب امیدواری بیشتر خواندند. ایشان همچنین یاد شخصیت‌های برجسته و فقید مجمع در دوره قبل بویژه آقای هاشمی‌رفسنجانی و آقایان واعظ‌طبسی، عسگراولادی و حبیبی را گرامی داشتند و افزودند: آقای هاشمی‌رفسنجانی در سالهای متمادی ریاست مجمع با توانایی و تدبیر و آگاهی به وظایف خود عمل می‌کرد.

پیش از سخنان رهبر انقلاب اسلامی، آیت‌الله هاشمی شاهرودی رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، گفت: مجمع تشخیص مصلحت نظام با هوشمندی و جامع‌نگری امام راحل شکل گرفت و در دوره‌های مختلف نقش مهمی در خدمت به نظام و حل مشکلات کشور و تدوین سیاست‌های کلان ایفا کرده است.آیت‌الله هاشمی شاهرودی، مجمع را بازوی رهبری در تعیین سیاست‌های کلی خواند و انجام دقیق مسئولیت‌های خطیر مجمع را نیازمند همکاری همه قوا و ارکان نظام دانست.

منبع: بهارنیوز

هوشنگ عطاپور
 بعد از انتخابات دوم خرداد ۷۶ که مشابه ایام فعلی، بحث انتصابات داغ بود؛ یکی از دوستان سیاسی که نماینده دور چهارم مجلس شورای اسلامی هم بودند، از روی نقد عملکرد دولت مستقر حرف نغزی زدند که همچنان وصف حال ماست. او می‌گفت که: « در کشور ما رسم جاری بر این است که برای افراد به دنبال پست و مسئولیت می‌گردند تا این که پست و مسئولیتی باشد و بر اساس شاخص‌های متناسب با آن مسئولیت، مدیر یا مسئول پیدا بکنند!» واقعیت هم همین بود. فردی را سراغ داشتیم که نامزد وزارت سه یا چهار وزارتخانه متفاوت بود و در نهایت به یکی از آن وزارتخانه‌ها رسید!

واقعیت جاری هم همین است که عموما تعدادی محدود از مدیران در کشور موجود هستند که از بدو تاسیس جمهوری اسلامی ایران و از عنفوان جوانی بر مسئولیت‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی تکیه زده‌اند؛ و اگرچه به دودسته یا جناح سیاسی هم تعلق داشته‌اند، ولی در نهایت از پست‌های سیاسی به مسئولیت‌های اقتصادی و بالعکس جابجا شده‌اند و هر زمان قدرت اجرایی دست به دست می‌شد، در جریان این دست به دست شدن‌ها؛ غایب بزرگ توده‌های جوانی بودند که به مشاغل دولتی رسیده بودند و تا حدودی از پله‌های مسئولیت‌های دولتی بالا رفته، ولی برای ارتقا به مدارج بالاتر، به «مانع بزرگ» مدیران همه فن حریف چهار فصلی برخورد کرده و می‌کنند که از سابقه و ارتباط مستحکمی در ساختار قدرت برخوردار هستند. قصد نام بردن از آنها را ندارم؛ چون اکثرفعالین رسانه‌ای و افکار عمومی آنها را می‌شناسند و به قولی آنها «سلبریتی‌های سیاسی» کشور هستند و تا وجود دارند فضا برای عرض اندام بقیه فراهم نیست.

همه می‌دانیم که هدف از انتخابات و دموکراسی، «انتقال مسالمت آمیز قدرت» بین جریان‌ها و گرایش های سیاسی و «چرخش نخبگان در ساخت قدرت» است. کشوری که حدود ۸۰ میلیون نفر جمعیت دارد و الان یکی از باسوادترین کشورهای خاورمیانه است و دانشمندان آن گردانندگان مراکز برجسته و مطرح علمی دنیا هستند؛ آیا ظرفیت و توان مدیریتی آن تنها به همین ۲۰۰نفر مدیری محدود می‌شود که از بدو تاسیس نظام جمهوری اسلامی، سکان مدیریت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشور را بر عهده داشتند؟ حالا همین تعداد مدیر، یعنی حدود ۱۰۰ نفر هم در سطح استانی، گلوگاه‌های مدیریت محلی را قبضه کرده‌اند و جالب آن که این‌ها بعد از بازنشستگی هم با تدوین و تغییر و یا به عبارتی دستکاری در قوانین، راه تداوم و استمرار مسئولیت خود را در مناصب قدرت حفظ کرده‌اند و همچنان بر مسئولیت‌های اجرایی تکیه زده اند.

امروز، راه ورود جوانان تحصیلکرده با تجارب مدیریتی متکی بر دانش روز، تا حدودی به ساختار قدرت بسته است؛ الان جای طرح این سوال مهم است که: بعد از ۳۸ سال از عمر نظام جمهوری اسلامی ایران، چه تعداد به مدیران حرفه‌ای بلند پایه افزوده شده است؟
چند نفر در حد و قواره‌ وزارت آموزش و پرورش و سایر وزارتخانه‌ها و سازمان‌ها و استانداری‌ها و. . . در درون گروه‌ها و جریان‌های سیاسی توانسته‌اند عرض اندام بکنند؟ در صورتی که هر دولتی سرکار می‌آید نام تعداد محدودی وزیر و استاندار و… در افواه مطرح و درنهایت همان‌ها هم ردای مناصب دولت را می‌پوشند و بقیه تماشاچی خواهند بود و با این میزان از تطویل عمر مدیران، قطعا وصول به مناصب بالا برای نسل سوم انقلاب اسلامی، سرابی بیش نخواهد بود!

یکی از موانع اصلی چرخش نخبگان در ساختار قدرت سیاسی در ایران، همین «مدیران قدیمی» هستند که با داشتن ژن‌های خوب (آقازاده‌های سابق) در پیرامون خود، حلقه‌های قدرت سیاسی با مدیران مشخص را که تا حدود زیادی از «توارث سیاسی» هم بهره می‌برد؛ تشکیل می‌دهند! یکی از فعالین سیاسی می‌گفت که «بالاخره ما هر زمان خواستیم مسئولیتی را بگیریم گفتند تو هنوز جوان هستی، الان ۴۰ سال دارم باز جوان هستم، پس کی ما به بلوغ مدیریتی می‌رسیم؟» آفت چنین رویکردی به مدیریت عالی و میانی در کشور، خسارت بار است؛ زیرا نظام اداری را از جذب ایده‌های جدید و خلاق محروم می‌کند و با گذشت زمان نظام اداری کشور به سوی تصلب و محافظه کاری کشیده می‌شود که هر نوع تحول و تغییری را پس می‌زند و حتی به شکل گیری لایه‌های مخفی و پایدار فساد در درون ساختار اداری منجر می‌شود که به آسانی قابل رفع نخواهد بود.

اکنون از این حیث، تجارب بسیاری در دنیای پیشرفته در دسترس است که می‌تواند مورد بهره برداری نهادهای سیاستگذار و مراجع بالای تصمیم‌گیری قرار بگیرد. به طور کلی نظام‌های اداری در دنیای پیشرفته، از صدر تا ذیل به سوی جذب ایده‌ها، و تجارب جدید و نیروهای جوان در حال حرکت هستند؛ زیرا در دنیای کنونی، جوانان بنیانگذاران و کارآفرینان برتر و صاحب نام جهانی هستند و رخداد چنین تغییری در دل وزارتخانه‌ها و سازمان‌های ملی و محلی، به شور و نشاط سیاسی بین نیروهای جوان منجر می‌شود و فتور و سستی حاکم بر نظام اداری را مرتفع می‌سازد؛ از ظرفی چهره‌های جدیدی را به افکار عمومی معرفی می‌کند که برای عموم مردم به ویژه جوانان الهام بخش خواهد بود.

منبع: بهارنیوز

برخی از جابجایی مرزهای اصلاحات در پس ائتلاف آنها از انتخابات ۹۲ با میانه‌روهای جریان اصولگرا و اعتدال گرایان می‌گویند، این موضوع را چطور ارزیابی می‌کنید؟
اصلاح‌طلبی در کشور نوعی نگرش و نگاه است به برخورد با مسائل و مشکلاتی که در کشور وجود دارد و شیوه حل مسائل و راهکارهایی که دولت‌مردان و مسئولان باید داشته باشند، برای رسیدن به پیشرفت برای کشور در همه جوانب  و دستیابی به توسعه پایدار. این رویکردها تقریبا سال‌ها است که برای اصلاح طلبان و مردم تعریف شده است و به ویژه از طریق احزاب و جمعیت‌های اصلاح‌طلب مرتب تبیین می‌شود و آنها برای تحقق دیدگاه‌ها تلاش می‌کنند. با وجود این، پس از دو دولت احمدی‌نژاد و خصوصا در دولت دهم کشور به یک بن‌بست سیاسی رسیده بود. به لحاظ دیدگاه راست رادیکالی که در مقابل دیدگاه‌های اصلاح‌طلبانه قرار داشت و دیپلماسی فرهنگی، اجتماعی و خصوصا اقتصادی، کشور با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو شد که وضعیت ناامیدکننده و ناهنجاری برای کشور به وجود آورده بود. در آن وضعیت و با دولتی که از طرف دیگر قوای اصولگرا حمایت و رویکرد رادیکال تقویت می‌شد، اصلاحات نمی‌توانست با همه خواسته‌هایش روی کار آید. بنابراین اصلاح‌طلبان شاخص و احزاب اصلاح‌طلب به این نتیجه رسیدند که باید به‌نوعی عمل کنند تا در وهله اول سیستم ناکارآمد و ناهنجار گذشته کنار رود و در وهله دوم فضا باز شود برای توسعه و طرح رویکردهای اصلاح‌طلبانه. زیرا در آن زمان انسداد سیاسی و بازگشت وحشتناکی به گذشته پیش آمده بود، مواردی که در راستای خواسته حضرت امام و شهدا و مردمی که به انقلاب رای داده بودند، نبود.

و این زمینه رویکرد اصلاح طلبان در ائتلاف با دیگر نیروهای سیاسی را رقم زد؟
دقیقا با این رویکرد در سال ۹۲، اصلاح‌طلبان با اعتدال‌گرایان و برخی از اصولگرایان معتدل به نتیجه رسیدند که هم‌صدا و همسو شیوه‌ای را اتخاذ کنند که قدرت را از رقیب سیاسی بگیرند و بتوان در فضای سیاسی نفس کشید. این رویکرد با روی کار آمدن دولت یازدهم با هماهنگی اصلاح‌طلبان و اعتدالیون و با یک تلقی اصولگرای اصلاح‌طلب روی کار آمد. چون روحانی در مواضعی مانند شورای امنیت ملی و مجمع تشخیص مصلحت نظام و نهادهای اینگونه حضور داشت، اصولگرایان هم شناختی از او داشتند و به‌اندازه چهره‌های کاملا اصلاح‌طلب مورد ایذا قرار ندادند. البته رای‌دهندگان اصلی او اصلاح‌طلبان بودند که با شناخت از شخصیت و افکار سیاسی ایشان که اگرچه کاملا اصلاح‌طلبانه نبود، اما مغایر اصلاحات هم نبود، رای دادند.

با پیروزی این اتحاد چه شد که اصلاح‌طلبان به بسیاری از خواست هایشان از دولت تدبیر و امید دست نیافتند؟
در دولت یازدهم به دلیل وضعیت وحشتناکی که کشور در همه جنبه‌ها روبه‌رو بود، اصلاح‌طلبان خیلی روی دیدگاه‌ها و خواسته‌ها و تمایلات خود پافشاری نکرده و با دولت همراهی کردند. نهایتا هم به این نتیجه رسیدند که با توجه به فضای عمومی کشور اگر دولت روحانی با رای بالایی روی کار آید، با قدرت بیشتری عمل خواهد کرد، زیرا اکنون هنوز فضا آماده نیست برای اینکه دولت اصلاح‌طلب روی کار آید. با این تلقی همه اصلاح‌طلبان بسیج شدند و در سراسر کشور سخنرانی‌هایشان را به کار گرفتند؛ تلاش‌ها نتیجه داد و دولت دوازدهم با ریاست روحانی روی کار آمد.

مسیر مطالبات سیاسی اجتماعی اصلاح طلبان و بدنه رای آنها که روحانی را به پیروزی رساندند تا امروز چگونه پیش رفته است؟
تلقی همه ما این بوده که روحانی و دولتش در این دوره، به خاطر رای بالا و پشتیبانی اکثریت مردم و خصوصا نخبگان سیاسی، قوت و قدرت بیش‌تری از دولت یازدهم و در جهت اصلاحات خواهد داشت. در دوره انتخابات  روحانی شعارهایی را مطرح کرده و در ستادهای ایشان مطرح شد که یکی حضور زنان در کابینه به عنوان وزیر بود. تلقی‌ها این بود که با وجود معاونت بانوان، ارتقا به جایگاه وزارت صورت بگیرد. متاسفانه این موضوع نه تنها تحقق پیدا نکرد بلکه تنزلی در جایگاه مدیریت کلان زنان ایجاد شده و تنها پاسخی که روحانی داد، این بود که می‌خواست این کار انجام شود اما نشد. اما این پاسخ قانع‌کننده‌ای نیست، خصوصا از طرف یک روحانی که در مواضع خود همسو با نگاه حضرت امام درباره حضور زنان در جامعه است و جمله فراموش‌نشدنی ایشان که «زنان باید در مقدرات اساسی مملکت دخالت کنند» . البته قطعا فعالان زنان در این زمینه ساکت نخواهند بود، اما به دلیل احساس تعهد و مسئولیتی که شخصیت‌های سیاسی زن دارند، ما خود را در گفتمان  روحانی تعریف می‌کنیم و خود را با او یکی می‌دانیم چون تصمیم گرفتیم که روحانی روی کار بیاید. اما تلاش‌های چندین دهه خود را برای ارتقای جایگاه زنان، حقوقی و با استدلال ادامه می‌دهیم؛ این وعده‌ها باید هر زمان که روحانی توانست محقق شود و او باید به شکلی توضیح دهد که چرا نشد. مساله دیگر رفع حصر است، سال‌های متوالی نمایندگان مجلس و شخصیت‌های سیاسی، علمای عظام خواستار آن هستند و بالاخره باید نهادی قانونا پاسخگو باشد. این یک حق و مطالبه ملی است. همان‌طور که مردم در شوراهای جمعی خود در شهرها و مراکز استان‌های کشور در دوره انتخابات ریاست جمهوری یک‌صدا رفع حصر را طلب می‌کردند. دولت و  روحانی به مردم برای رفع حصر قول داده‌اند که البته این مورد هم تاکنون محقق نشده است. مردم حق دارند از رئیس‌جمهورشان به ویژه از این جهت که حقوق‌دان است بپرسند که چرا این حصر هنوز ادامه پیدا کرده است، در حالی که مقصران و فتنه‌های اصلی مشخص شدند و اکنون به جای اینکه رئیس‌جمهور وقت یعنی احمدی‌نژاد و معاونانش به طور مشخص در برابر قانون و ملت محاکمه شوند، آزاد هستند و هیچ اقدامی در این زمینه صورت نگرفته و کسانی که نگران فعالیت‌ها  و تخلفات ‌آنها بودند هنوز در حصر  به سر می‌برند. انتظار ملت این بود که حتی اگر در دور اول ریاست جمهوری به دلیل مسائل مختلف عملا نتوانست گامی در این زمینه بر دارد، اکنون به صورت حقوقی و با استفاده از اختیارات قانونی خود مسئولیت آن را در دست گیرد و در حالی که وزارت کشور و وزارت اطلاعات را در دست دارد، به این موضوع ورود  کند. کروبی اکنون در چند ماه اخیر با توجه به وخامت وضعیت عمومی خود خواسته‌هایی را داشته و مشخصا هر بار درخواست محاکمه علنی کرده است. سایر محصوران هم چنین خواستی را دارند که بتوانند در یک دادگاه علنی حرف‌هایشان را بزنند و محاکمه شوند. آنها اعلام کردند رای دادگاه هرچه باشد می‌پذیرند. اینها مطالبات عمومی است. البته قطعا در زمینه‌های دیگر هم مطالباتی از دولت دوازدهم وجود دارد که باید تحقق پیدا کند و دچار روزمرگی نشود.

در ادامه مسیر ائتلافی، اصلاح طلبان در برابر دولت متحد خود چه مسیری و رویکردی را در پیش خواهند گرفت و مسیر مطالبه گری از دولت را چگونه می‌پیمایند؟
روحانی نقش و وظیفه خود را در زمینه مطالبات رای دهندگانش و وعده هایی که در دوران انتخابات مطرح کرده باید ایفا کند، احزاب فعال کشور و شخصیت‌های حقیقی اصلاح‌طلب که بیشترین نقش را در فرآیند روی کار آمدن دو دولت اخیر داشتند نیز باید نقش و وظیفه خود را ایفا کنند. مهم‌ترین نقش را احزاب در اصلاح امور کشور دارند. تشکلا‌تی هستند که به طور تعریف‌شده و نظام‌مند طبق اساس‌نامه و مرام‌نامه‌های خود عمل می‌کنند و باید به نهادینه شدن قانون در کشور از همه جهات کمک کنند. در کشوری که قانون اساسی مترقی دارد، دور زدن قانون و غیرقانونی عمل کردن از هیچ شخص و نهادی در هیچ سطحی پذیرفته و قابل تحمل نیست. این امور با وجود روحانی که حقوقدان است باید سریعا نهادینه و هر مورد غیرقانونی باید رصد شود و متخلفان مورد پیگرد قانونی قرار بگیرند. ما در این زمینه‌ها در دهه‌های گذشته ضعیف بودیم و در دولت قبلی نیز خیلی پیشرفت نداشتیم اما در سایه همین دولت تدبیر و امید باید فعال شدن احزاب را انتظار داشت. احزاب هستند که باید در گشایش سیاسی به وظایف خود عمل کنند و حقوق قانونی خود را دنبال کنند تا بتوانند آنطور که شایسته و لازمه وجود احزاب مترقی در کشور است عمل کنند. اگر قصوراتی در روحانی و دولتش دیده شود و یا فشارهایی از سوی دولت در سایه‌ای که همواره چوب لای چرخ دولت اصلاحات می‌گذارد وجود داشته باشد، مردم در ابتدا متوجه آن نخواهند شد، احزاب باید افشاگری کنند و مطالبه مردم را به صورت سیستمی و جدی پیگیری و نقد کنند. البته این نقد در مورد دولتی که ما در روی کار آمدنش بیشترین کمک را کردیم، نباید خیلی چالشی باشد که به گروه‌های فشاری که وجود دارند و عامل اصلی عدم پیشرفت در امور محسوب می‌شوند، کمکی شود. اما به هیچ وجه هم ساکت نمی‌مانیم، چون می‌دانیم این نقدها و پیگیری‌ها کمکی به دولت است که بتواند این مسائل را جدی‌تر دنبال کند. دولت اگر خود را موظف به پاسخگویی بداند، هر طور شده تلاش خواهد کرد که به شعارهای انتخاباتی خود جامه عمل بپوشاند.

منبع: بهارنیوز