آقای روحانی، امیدمان را ناامید نکن!
گروه سیاسی- رسانه‌ها: روزنامه قانون نوشت: سال ۹۲ که گویی چند دهه! از آن گذشته است، سالی بود که مردم خسته از برخی عملکردها به امید تغییر به میدان آمدند. آنها به میدان آمدند و هر روز و هر ساعت پا به پای دولت، مقابل دشمنان داخلی و خارجی روحانی ایستادند زیرا تصور میکردند که قرار است تغییرات عمده‌ای در روابط خارجی و به تبع آن در سیاست داخلی و اقتصاد رخ دهد.
هر روز مشکلات مالی و سیاسی گریبان‌گیر می‌شد ولی با بهانه و دلخوشی اینکه دولت در سیاست‌خارجی و برجام مشغول کار است، زبان‌ها قفل می‌شد و بازهم مردم با تمام وجود پشت دولت می‌ایستادند و از او دفاع میکردند. روزگار گذشت و ملت، چهار سال با وعده‌های برجامی و سیاست‌خارجی( که اگر از حق نگذریم تفاوت‌های چشمگیری نیز روی کاغذ برای ایران ایجاد شد) سر کرد. اعتراض و انتقاد ویژه‌ای به عملکرد ضعیف دولت در موضوعات سیاسی، فرهنگی و اقتصادی صورت نگرفت و طبق روال همان چند سال، دوباره از دولت روحانی دفاع شد.
دوران انتخابات سر رسید. وعده‌هایی از پیش مانده در حساب آقای روحانی، چوب‌خط وی را پر و کوله‌بار این قول‌های بی‌حساب را سنگین کرده بود. روحانی که ذوق و علاقه مردم را به رویکردها متوجه شده‌بود، ادعای «رای‌پایین- مانع برخی اقدامات» را مطرح و با رنگ و لعاب زدن جدید به وعده‌هایش مردم را به خود مشتاق کرد. البته بی شک مردم می‌دانستند که این بهانه‌ها تنها برای رهایی از فشار نگاه‌های سنگینی است که منتظر وقوع وعده‌ها بود اما آگاهانه و نه برای شخص خاصی بلکه برای رویاها و آرمان‌های‌شان که از زبان دیگری شنیده بودند، کمر راست کرده و پشت رای خود ایستادند.
آن روزگار باوجود تمام لشکرکشی که در مقابل روحانی صورت گرفت با پشتیبانی مردم به نفع روحانی به پایان رسید و موفقیت خاصی نصیب دولت مستقر کرد و همچنین رای بالایی به حساب شعارها و وعده‌های انتخاباتی! ریخته شد. اندکی بعد از انتخابات، در گزینش وزرا، دفاع از وعده‌ها و قدردانی از پشتیبانان موفقیت روحانی و … آقای رییس‌جمهور آنگونه که باید خوش ندرخشید و کم‌کم روزنه‌های امید به چشمان برخی تیره و تار آمد و حتی بسته شد.این روند تا جایی پیش رفت که برخی از پشتیبانان اصلی و طرفداران سینه‌چاک روحانی نیز سخن از دلخوری به زبان آوردند و از او شکوه کردند.
آن روزگار نیز گذشت ولی به مردمی که سالهای سخت فراوانی را به چشم دیده‌اند باید حق داد که نگران باشند. باید به مردم حق داد که نگران باشند تا خدای‌ناکرده، دوباره سوم‌تیرهایی دیگر با ندانم‌کاری برخی رخ ندهد. زیرا زمانی که اصلاحات با آن رویکردهای «باز» در عرصه‌های مختلف، رفت و جای خود را به احمدی‌نژاد داد، روحانی محافظه‌کار دیروز و به اصطلاح اعتدال‌گرای امروز، اگر با این روند امید را از مردم بگیرد و دیگر کسی برای ۱۴۰۰ توان قدم نهادن در مسیر تحقق آرمان‌ها را نداشته باشد، تکلیف چیست؟
آن زمان است که باید دعا کنیم یکی مانند رئیسی به قدرت برسد. زیرا اگر همین‌‌گونه ضربات فنی به امید مردم وارد شود، مشخص نیست چه گزینه‌ای با موج سواری بر احساسات ملت، افرادی مانند لاریجانی و هاشمی ۸۴ را در ۱۴۰۰ کنار بزنند و یکی مانند احمدی‌نژاد را برکرسی ریاست بنشانند. آرزو داریم امیدمان را نکشند و دشمنان‌مان را دلشاد نکنند؛ زیرا بسیاری، از روی بی‌کسی به برخی، کسی می‌گویند و خودمان نیز می‌دانیم که گاهی به کمترین‌ها راضی می شویم و از امثال روحانی می‌خواهیم امید ما را ناامید نکنند.
منبع: بهارنیوز
