بایگانی ماه : آگوست, 2017

هر چند هیچ نوع درمان اختصاصی برای این سندرم وجود ندارد، اما چنانچه از بازماندگان فلج اطفال هستید و جدیدا دچار ضعف و درد عضلانی شده اید، به پزشک مراجعه کنید. داروهایی مثل آسپیرین و دیگر ترکیبات ضد التهاب غیر استروئیدی (ان-سدها) می توانند تا حدودی علائم و نشانه های این عارضه را برطرف کنند.
یک فیزیوتراپیست یا کار درمانگر می تواند به بررسی حرکات عضلات شما حین کار یا اوقات سرگرمی پرداخته و راه های بهتری را برای کاهش خستگی عضلانی به شما پیشنهاد کند. ورزش هایی مثل شنا و آئروبیک آبی (حرکات موزون در آب) را امتحان کنید و از استفاده افراطی از عضلات بپرهیزید.
نگرش شما هم نقش مهمی در فرایند تعدیل و سازگاری بازی می کند. در بسیاری از اجتماعات، گروه های حمایتی تشکیل می شوند که هدفشان ارائه مشاوره، توصیه های خود امدادی و نکات عملی به بازماندگان فلج اطفال است.
آکادمی امریکایی طب اطفال توصیه می کند برای کودکان از ترکیبات ویژه اطفال-که حداکثر ۱۰ درصد دیت دارند-استفاده گردد و حتی الامکان به جای پوست به لباس کودک مالیده شود.
• همه سوراخ های موجود در پرده ها و توری های نصب شده به در و پنجره ها را تعمیر کنید.
• با تخلیه آب موجود در سطل ها، تایرهای بلامصرف، حوضچه ها و چاله چوله ها، زهاب ها، فرقون، گلدان ها و ظروف مشابه، از تجمع آب راکد جلوگیری کنید. ظرف آب حیوان یا پرنده خانگی را حتما هر روز عوض کنید.
• در حوض و استخرهای تزئینی ماهی های پشه خوار بیندازید.
• سقف مسطح ناودان ها و زهاب را مرتب تمیز کنید.
• در صورت امکان آب باران را از چاله چوله های اطراف منزل یا محل کار تخلیه کنید.
• گودی ها یا سوراخ های موجود در تنه و کنده درختان را با ملات پر کنید.
• روی چلیک های باران و سوراخ های تانک آب توری بکشید.
منبع: مه شو

کاربردها
نمونه مایع مغزی نخاعی می تواند در تشخیص بیماری های مختلفی کمک کند. این بیماری ها عبارتند از: اسکلروز مولتیپل، سندرم ری، سندرم گیلن-باره، عفونت های سیستم عصبی مرکزی، برخی از تومورها و خونریزی زیر عنکبوتیه. نمونه مایع مغزی نخاعی را می توان از نظر پروتئین، قند، گلبول قرمز و سفید و سلول های (بدخیم) سرطانی مورد آزمایش قرار داد. این مایع را می توان برای شناسایی ویروس ها و باکتری ها کشت داد.
از ال-پی می توان برای تزریق رنگ (ماده حاجب) یا مواد رادیو اکتیو به داخل مایع مغزی نخاعی برای گرفتن تصاویر تشخیصی از جریان مایع نیز استفاده کرد، به این نوع عکس برداری میلوگرافی گفته می شود (به انتهای همین فصل مراجعه شود). گه گاه از این روش برای تزریق داروهایی مثل آنتی بیوتیک ها و داروهای شیمی درمانی هم استفاده می شود.
خطرات
ال-پی خطراتی را هم به همراه دارد، هر چند در مقایسه با گذشته کمتر شده اند. برای جلوگیری از عفونت، مراقبت های بیشتری صورت می گیرد و از این روش به شکل گزینشی استفاده می شود. در دسترس بودن تکنیک های تصویر نگاری پیشرفته تر، امروزه نیاز به ال-پی را در بسیاری از موارد برطرف ساخته است.
در صورت ابتلا به نوعی اختلال انعقادی یا افزایش فشار مایع نخاعی که بعد از نمونه برداری منجر به تحت فشار قرار گرفتن ساقه مغزی می شود خطر بروز عوارض در شما افزایش می یابد.
منبع: مه شو

سیر آنسفالیت ویروسی متغیر است، ممکن است کوتاه مدت بوده و هیچ گونه اثرات دراز مدتی هم در فرد برجا نگذارد، یا می تواند بسیار شدید بوده و اختلالات عصبی قابل ملاحظه ای را در فرد به یادگار بگذارد. این عوارض می توانند شامل: اختلال حافظه، ناتوانی در تکلم منسجم، عدم هماهنگی عضلانی، فلج یا نقایص شنوایی یا بینایی باشند.
شدیدترین فاز (حاد) بیماری می تواند از چند روز تا یک هفته به طول انجامد. طول مدت تب ممکن است بین ۴ تا ۱۴ روز باشد. رفع علائم و نشانه ها گاهی تدریجی، و گاهی فوری است. نقایص عصبی حاصل از بیماری ممکن است با تاخیر چند هفته ای یا چند ماهه برطرف شوند. حتی افرادی که شدیدا بیمار هستند هم ممکن است به بهبودی کامل دست یابند.
درمان
از آنجایی که ویروس های عامل آنسفالیت به آنتی بیوتیک پاسخ نمی دهند، درمان اصولی این بیماری عموما شامل استراحت، تغذیه و دریافت مایعات کافی به منظور فراهم ساختن امکان مقابله طبیعی بدن با ویروس است. در اوایل، تحریک پذیری شایع است. در افرادی که دچار اختلالات ذهنی می شوند، فیزیوتراپی و گفتار درمانی ممکن است ضرورت پیدا کند.
در مورد آنسفالیت هرپسی، از ترکیبات ضد ویروسی مثل آسیکلوویر (زوویراکس) با موفقیت، در مراحل اولیه بیماری استفاده شده است. در برخی از موارد، تجویز داروهای ضد تشنج ممکن است لازم شود.
پیشگیری
هر چند آنسفالیت ویروسی پدیده نادری است، یک راه خوب برای پیشگیری از آنسفالیت ثانویه، حصول اطمینان از واکسینه بودن خود و فرزندانتان در برابر عفونت های ویروسی است، که ممکن است منجر به آنسفالیت گردند، مثل آبله مرغان، سرخک، اوریون و سرخجه.
برای مصون نگاه داشتن خود و خانواده در برابر آنسفالیت منتقله از پشه در خلال همه گیری این بیماری:
• چنانچه در فاصله غروب آفتاب تا سحر بیرون از ساختمان هستید، شلوار و پیراهن آستین بلند بپوشید.
• از ترکیبات دافع حشره که حاوی دیت (DEET) هستند به پوست و لباس خود بزنید. اما برای استفاده از این مواد در بچه ها جانب احتیاط را نگه دارید.
منبع: مه شو

علایم و نشانه ها
• خواب آلودگی
• گیجی و اختلال سویابی
• تشنج
• تب ناگهانی
• سردرد شدید
• تهوع و استفراغ
• لرزش اندام ها
• گه گاه، سفتی گردن
علایم و نشانه های اورژانسی
• تغییر سطح هوشیاری
آنسفالیت نوعی بیماری نادر اما شدیدا التهابی است که معمولا علت آن یک عفونت ویروسی است. آنسفالیت گاهی اوقات به دلیل تهاجم مستقیم ویروس به سیستم عصبی مرکزی اتفاق می افتد.
شکل دیگر این عفونت، آنسفالیت ثانویه (یا پس از عفونت) است، که به دنبال یا همراه یک بیماری ویروسی مثل سرخرگ، آبله مرغان، سرخجه، یا اوریون ایجاد می شود. دانشمندان معتقدند علت آنسفالیت ثانویه نوعی واکنش افراطی از سوی سیستم ایمنی به یک ماده بیگانه است.
آنسفالیت ثانویه از داخل بدن شما نشات می گیرد، اما نوع ویروسی اولیه از محیط دور و بر به شما منتقل می شود. آنسفالیت ویروسی می تواند به صورت تک و توک در هر موقعی از سال یا به صورت یک همه گیری اتفاق بیفتد. شایع ترین شکل اسپورادیک (تک و توک)، آنسفالیت ناشی از هر پس سیمپلکس است، که ممکن است به صورت یک بیماری جزئی با سردرد و تب آغاز شود. به دنبال این مرحله فرد دچار علائم و نشانه های عصبی می شود که ممکن است شامل مشکل تکلم، ضعف عضلانی، گیجی، بیهوشی یا تشنج های مکرر باشند.
همه گیری های آنسفالیت بیشتر در خلال ماه های تابستان و توسط ویروس های منتقله از راه نیش پشه ایجاد می شوند. مهم ترین انواع آنسفالیت منتقله از راه نیش پشه، در ایالات متحده عبارتند از: آنسفالیت اسبی شرقی، آنسفالیت اسبی غربی، آنسفالیت سن لوئیس، آنسفالیت لاکروس و اخیرا آنسفالیت نیل غربی که توسط ویروس نیل غربی ایجاد می شود
منبع: مه شو

علایم و نشانه ها
• تب
• سردرد شدید
• استفراغ
• گیجی
• تشنج
• ضعف و بی حالی شدید و پیش رونده
• خواب آلودگی
• در شیرخواران، برجستگی ملاج ها
• سفتی گردن
علایم و نشانه های اورژانسی
• منگی شدید
• اغما
• تشنج
مننژیت نوعی عفونت و التهاب پرده ها (مننژها) و مایع اطراف مغز و نخاع (مایع مغزی نخاعی) می باشد. این بیماری بیشتر توسط باکتری یا ویروس ایجاد می گردد. از این دو نوع، مننژیت باکتریایی معمولا جدی تر و خطرناک تر است.
مننژیت معمولا به طور ناگهانی و با تب بالا، سردرد و استفراغ شدید تظاهر پیدا می کند. ۷۰ درصد موارد مننژیت در کودکان زیر ۵ سال رخ می دهد، اما رفته رفته موارد بیشتری از این بیماری در افراد ۱۵ تا ۲۴ سال گزارش می شود. سالمندان هم نسبت به گذشته بیشتر به این بیماری مبتلا می شوند.
برخی از انواع مننژیت واگیردار هستند. ممکن است در پی سرفه یا عطسه فرد مبتلا شما نیز با باکتری مواجه شوید. باکتری می تواند از راه بوسیدن یا استفاده مشترک از وسایل غذاخوری، مسواک یا سیگار منتقل شود. در صورت زندگی یا کار با فرد مبتلا، باز هم در معرض خطر بیشتری خواهید بود.
این عفونت اغلب به صورت یک بیماری تنفسی آغاز می شود. عفونت دریچه های قلب، استخوان ها یا عضو دیگری از بدن می تواند از طریق جریان خون به مننژها منتقل شود. عفونت ممکن است با تهاجم مستقیم باکتری هایی که قبلا در نزدیکی سیستم عصبی مرکزی شما متمرکز شده اند، مثلا در پی یک عفونت گوش، سینوس، بینی یا دندان، نیز ایجاد گردد.
باکتری استرپتوکوکوس پنومونیه (پنوموکوک) شایع ترین علت مننژیت در بالغین و کودکان است. این نوع مننژیت بیشتر زمانی رخ می دهد که باکتری وارد جریان خون شده و از آن طریق خود را به مغز و نخاع می رساند. ممکن است این باکتری را در ریه ها هم داشته باشید، که در آنجا باعث سینه پهلو می شود. مننژیت پنوموکوکی می تواند به دنبال عفونت گوشیا صدمه به سر هم ایجاد شود.
نوعی از این باکتری موسوم به منگوکوک می تواند همه گیری های محلی در محیط های نسبتا محدود مثل دانشگاه ها، مدارس شبانه روزی یا پایگاه های ارتش ایجاد کند. این بیماری باعث بروز جوش های ارغوانی شکلی در ۵۰ درصد موارد می شود. سایر گونه های باکتری که تک و توک باعث مننژیت می شوند عبارتند از: هموفیلوس انفوانزای نوع ب و استافیلوکوک.
علل کمتر شایع مننژیت باکتریایی حاد عبارتند از: آبسه روی سخت شامه و اقداماتی مثل تپ یا نمونه برداری از مایع نخاع (ال-پی)-اعتیاد کلی، دیابت، ایدز، و داروهای سرکوبگر ایمنی که در پی پیوند عضو مصرف می شوند می توانند شما را در برابر مننژیت آسیب پذیر تر کنند.
دیگر اشکال این بیماری، که به طور معمول خطر کمتری دارند، عبارتند از: مننژیت ویروسی (آسپتیک)، مزمن و راجعه. مننژیت آسپتیک بیشتر توسط انواعی از ویروس ها ایجاد می شود، اما ممکن است واکنشی باشد به برخی از داروها یا مواد شیمیایی که در حالت معمول در مایع مغزی نخاعی وجود ندارند. این نوع مننژیت علائم و نشانه های زیادی شبیه آنچه در عفونت باکتریایی مشاهده می شود، ایجاد می کند.
ویروس نقص ایمنی انسانی (اچ-آی-وی)، سل، عفونت های قارچی، سلول سرطانی بدخیم یا سیفلیس می توانند باعث مننژیت مزمن شوند. علائم و نشانه ها، اغلب طی یک دوره چند هفته ای تظاهر پیدا می کنند.
مننژیت راجعه ممکن است حاصل یک کانال ارتباطی میان بینی و پوشش مغز (فضای زیر عنکبوتیه) باشد. این کانال که معمولا به دنبال ورود ضربه به سر ایجاد می شود باعث تخلیه مایع مغزی نخاعی از راه بینی می گردد. همین طور به باکتری ها اجازه می دهد از بینی یا سینوس ها خود را به فضای زیر عنکبوتیه برسانند.
اخیرا، ویروس هرپس سیمپلکس (ویروس تبخال)هم به عنوان عامل دیگری از مننژیت راجعه شناسایی شده است. این ویروس می تواند در بدن به زندگی نهفته ادامه دهد و هر از گاهی فعال شده، منجر به مننژیت گردد.
منبع: مه شو