بایگانی ماه : آگوست, 2017

سرهنگ محمد بوستانی در گفت‌وگو با ایسنا،‌ عنوان کرد: فردی چاقو به دست در خیابان امام رضای مشهد در حال حرکت بود که به نظر می رسد تعادل روحی و روانی نداشته است. مردم پس از مشاهده این فرد به پلیس اطلاع می‌دهند.وی افزود: ماموران پلیس با حضور در محل،‌ از فرد مورد نظر درخواست می‌کنند چاقو را به ماموران تحویل دهد که این فرد ضمن بی‌توجهی به سمت ماموران حمله‌ور شده و سپس اقدام به فرار می‌کند.بوستانی خاطرنشان کرد: ماموران پلیس برای دستگیر این فرد را دنبال می‌کنند که این مرد وارد یک مغازه شده و صاحب مغازه را گروگان می‌گیرد و چاقو را روی گردن صاحب مغازه قرار می‌دهد.وی اظهار کرد: ماموران پس از این که هشدار می‌دهند و این فرد بی‌توجهی می‌کند، اقدام به زدن تیر اخطار می‌کنند.بوستانی عنوان کرد: این فرد، گروگان را به پیاده‌رو می آورد و قصد دارد با سوار شدن در یک ماشین اقدام به فرار کند که مأموران طبق وظیفه خود به سمت وی شلیک و در نهایت این فرد را دستگیر می‌کنند.وی با اشاره به این که صاحب مغازه خوشبختانه دچار آسیبی نشده است، افزود: فرد گروگان‌گیر نیز به بیمارستان منتقل شد.

منبع: بهارنیوز

گروه جامعه_رسانه ها: روزنامه ایران نوشت:در پی تیراندازی شبانه در یکی از خیابان‌های مشهد که منجر به قتل شد مأموران پلیس آگاهی خراسان رضوی رد پای یک مرد زندانی و یک زن را در این درگیری مسلحانه شناسایی کردند.دراین واقعه خونین که شامگاه یکشنبه اتفاق افتاد ابتدا سرنشینان یک دستگاه پراید سفید در چهارراه امامیه مشهد در حال پیاده شدن از خودرو بودند که پراید دیگری در همان محل توقف کرد.اما ناگهان همان موقع صدای شلیک گلوله‌ای ساچمه‌ای از سلاح وینچستر، در فضا طنین انداخت.در این حادثه جوانی با اسلحه وینچستر به سوی راننده ۳۴ ساله پراید سفید شلیک کرد و دو سرنشین دیگر پراید که از خودرو پیاده شده بودند با دیدن مهاجمان پا به فرار گذاشتند، اما دوباره به صحنه حادثه بازگشتند و به درگیری ادامه دادند.

با گزارش این حادثه به نیروی انتظامی و اورژانس، مأموران پلیس و امدادگران وارد عمل شدند و در حالی که ۳ مهاجم ناشناس از محل گریخته بودند، پیکر راننده ۳۴ ساله به یکی از مراکز درمانی در منطقه قاسم آباد انتقال یافت. اما مرد جوان به علت شدت خونریزی و اصابت گلوله‌های متعدد ساچمه‌ای، جان سپرد.جریان حادثه توسط مأموران انتظامی به قاضی ویژه قتل عمد مشهد گزارش داده شد و ساعت ۲۲ شب قاضی دادسرا به همراه کارآگاهان اداره جنایی برای ادامه تحقیق روانه بیمارستان شدند ولی اطلاع یافتند مرد مجروح که «ح – س» نام داشت به علت اصابت گلوله به سر و صورت و قفسه سینه جان سپرده است. یکی از شاهدان حادثه گفت: وقتی پراید مهاجمان متوقف شد، ۲ نفر از آن بیرون آمدند که یکی از آنها با سلاح وینچستر شلیک می‌کرد و فرد دیگری نیز که کلت کمری در دست داشت از داخل فضای سبز بیرون آمد و بی‌هدف ۲ گلوله شلیک کرد.


درادامه بازپرس دستور بازرسی خودروی خون آلود را داد که کارآگاهان در جست‌و‌جوها شمشیر و چماقی بزرگ یافتند که بدین‌ترتیب احتمال دادند بین مهاجمان و سرنشینان پراید سفید آشنایی و خصومت قبلی وجود داشته است. تحقیقات ادامه یافت تا اینکه بامداد روز بعد بازپرس دستور احضار ۲ نفر از همراهان مقتول را صادر کرد و بدین ترتیب «ش-س» (برادر مقتول) و دوست وی که از سرنشینان پراید بودند برای بازجویی به پلیس آگاهی خراسان رضوی اعزام شدند.


برادر قربانی ماجرا گفت: من و برادرم و یکی از دوستانمان سوار بر پراید به منطقه قاسم آباد رفتیم تا یکی از دوستانمان را ملاقات کنیم. درحالی که من و دوستم از خودرو پیاده می‌شدیم ناگهان یکی از مهاجمان را که به طرف ما می‌آمد شناختم و فریاد زدم فرار کنید! برادرم داخل خودرو بود، من به داخل کوچه‌ای در همان منطقه گریختم ولی با شنیدن صدای گلوله متوقف شدم و به محل برگشتم که با پیکر غرق در خون برادرم روبه رو شدم.

 

این جوان درباره چگونگی ماجرای شلیک مهاجمان ناشناس گفت: حدود ۳ روز قبل آنها به سوی من در بلوار آزادی شلیک کرده بودند. آن روز من با زنی قرار داشتم زیرا آن زن پیشنهاد کرده بود همراهش به شمال بروم! ولی وقتی به محل قرار رفتم، افرادی به سوی من تیراندازی کردند.سرنشین دیگر پراید نیز به مأموران گفت: «لحظه درگیری، از خودرو پیاده شدم و به سمت یک نانوایی در همان محل رفتم که ناگهان مهاجمان شلیک کردند.» در پی اظهارات این ۲ جوان، توجه پلیس متوجه زنی شد که ردپایش در این جنایت به چشم می‌خورد.

 
با ادامه بررسی‌ها مشخص شد زن مورد نظر با جوان دیگری آشنا بوده و گفته می‌شود آن مرد دستور «زهرچشم گیری» از جوان مقتول را داده است. سرانجام کارآگاهان ردپای این مرد را در زندان یافتند که به نظر می‌رسید او همان ناشناسی است که دستور «زهرچشم گرفتن» را داده است. اکنون با پیدا شدن ردپای زن جوان، تحقیقات کارآگاهان برای روشن شدن سایر ابعاد این جنایت ادامه دارد.

منبع: بهارنیوز

گروه حوادث: مردی که به خاطر اختلافات پیش‌آمده بر سر یک اره‌ برقی، با سلاح شکاری پدر و پسری را به قتل رسانده بود، پس از محاکمه در دادگاه کیفری استان تهران در آستانه طناب دار قرار گرفت.مرداد ۹۵ وقوع یک فقره درگیری خانوادگی منجر به تیراندازی در روستای سنگان تهران به کلانتری امامزاده داوود اطلاع داده شد.در این درگیری، مردی ۳۵ ساله به نام مهدی با استفاده از سلاح شکاری اقدام به تیراندازی کرده و باعث قتل یک پدر و پسر و زخمی شدن سه نفر دیگر از آشنایان خود شده بود. او همراه پدر و دو برادرش از محل سکونت خود متواری شده بود تا کارآگاهان دستگیری‌اش را در دستور کار خود قرار دهند.

تحقیقات آنها نشان می‌داد طرفین نزاع خویشاوند هستند اما به دلیل اختلافات قدیمی، بارها با هم درگیر شده‌اند. نزاع اخیر نیز به خاطر یک اره‌برقی رخ داده بود به نحوی که به گفته شاکیان، خانواده متهم، اره‌برقی یکی از مقتولان را گرفته اما آن را پس نمی‌داد. دو روز قبل از حادثه هم فرزندان طرفین با هم دست به یقه شده بودند. براساس تحقیقات پلیس در روز حادثه، خانواده مقتول به سمت محل سکونت خانواده متهم که در سراشیبی قرار داشت، سنگ‌پرانی کرده بودند که متهم با دیدن این صحنه، اسلحه شکاری خود را برداشت و به سمت آنها تیراندازی کرد و مرگ آن دو را رقم زد.سرانجام متهم پس از چهار ماه در رباط‌کریم شناسایی و دستگیر شد. او در بازجویی‌ها به هر دو قتل اعتراف کرد تا پرونده‌اش برای رسیدگی در اختیار شعبه پنجم دادگاه کیفری استان تهران قرار گیرد. صبح دیروز، در ابتدای جلسه دادگاه، اولیای دم درخواست قصاص کردند. سپس متهم در جایگاه ایستاد و گفت: «خانواده مقتول از آشنایان ما هستند اما اختلافات ما از مدت‌ها قبل شروع شده بود. سری آخر بر سر پس دادن اره‌برقی یکی از مقتولان با هم درگیر شده بودیم. روز حادثه، وقتی سنگ‌پرانی طرف مقابل را دیدم سلاح شکاری‌ام را برداشتم و شلیک کردم. گلوله‌ها به پنج نفر از جمله یک پدر و پسر از فامیل‌هایمان خورد و باعث فوتشان شد. من از کاری که کردم پشیمانم و از اولیای دم درخواست بخشش دارم.» در پایان دادگاه قضات برای صدور رای نهایی وارد شور شدند.

منبع: بهارنیوز

به گزارش میزان، روز یکشنبه هفته جاری، ۳ تن از معلولان مرکز شبانه روزی ” فاطمه قشقایی کافی الملک” شبستر با علائم مسمومیت به بیمارستان ارجاع داده می شوند.وی افزود: پس از معاینه اولیه از سوی پزشک و انجام مداوای اولیه، این ۳ نفر که به صورت سرپایی پذیرش شده بودند از بیمارستان ترخیص و به مرکز نگهداری برده می شوند.مدیرکل بهزیستی استان آذربایجان شریقی با اشاره به وضعیت ۱۰ تن از معلولان دیگر این مرکز خاطرنشان کرد: روز دوشنبه، ۱۰ نفر از معلولان همان مرکز با علائمی مشابه به بیمارستان برده می شوند که متاسفانه ۲ تن از این معلولان که با علائم مسمومیت در بیمارستان پذیرش شده بودند جان خود را از دست می دهند.

ارشد زاده ادامه داد: این دو معلول فوت شده سابقه تشنج غیر کنترلی را داشته و تشنج می تواند یکی از دلایل فوت این دو معلول باشد. وی با تاکید بر اینکه علت مرگ دو معلول در مرکز نگهداری شبانه روزی معلولان مشخص نیست اظهارکرد: هنوز علت اصلی مرگ این دو معلول مشخص نیست و با توجه به آزمایش های صورت گرفته، علت مرگ اعلام خواهد شد.مدیرکل بهزیستی استان آذربایجان شرقی از تشکیل یک کمیته به منظور بررسی زوایای این حادثه خبرداد و تصریح کرد: کمیته ای با حضور من به عنوان مدیرکل استان، معاون امور توانبخشی، عوامل حراست، بازرسی و ۲ کارشناس ارشد توانبخشی آذربایجان شرقی در غالب یک کمیته موضوع مرگ ۲ معلول و مسمومیت چند تن دیگر را بررسی خواهیم کرد.وی تاکید کرد: یک تیم قضایی نیز بررسی موضوع را در دستور کار قرار داده و نتیجه به زودی اعلام خواهد شد.ارشد زاده در پاسخ به این پرسش که آیا معلولانی که دچار مسمومیت شده اند به خانواده های خود ارجاع داده می شوند یا خیر، گفت: تعدادی از خانواده های معلولان درخواست حضور فرزندان خود در خانه هایشان را داشته اند اما از آنها درخواست کرده ایم که فرزندان آنها در قرنطینه باشند تا نتیجه نهایی علت مسمومیت آنها مشخص شود.مدیرکل بهزیستی استان آذربایجان شرقی بیان کرد: ۱۱ معلولی که پیش از این دچار مسمومیت شده اند، مراحل درمان را طی کرده و وضعیت آنها تحت کنترل است.

منبع: بهارنیوز

می‌گل هشترودی- روزنامه بهار
از خیابان پر ازدحام پیروزی که گذر می‌کنیم به منطقه‌ای می‌رسیم به نام «آب موتور»، با گذر از چند کوچه و خیابان می‌رسیم. به کوچه‌ای به نام «بهادری منفرد». وارد کوچه تنگ و تاریک که می‌شویم بوی نامطلوبی از جوب‌های اطراف حس می‌شود. هر چه به انتهای کوچه نزدیک می‌شویم تنگ‌تر می‌شود. خانه‌های این کوچه  بیش‌تر به دخمه شبیه‌اند تا خانه اما از شکل خانه‌ها مشخص است هنوز افرادی در آن‌ها زندگی می‌کنند. به پلاک یازده می‌رسیم. درب قهوه‌ای رنگ زوار در رفته‌ای دهن کجی می‌کند. خانه دخمه شکل دو طبقه‌ای که پنجره طبقه دوم به پشت در خانه اشراف دارد. زنگ اول را می‌زنم. زنی از پشت آیفون می‌گوید کیه؟ به او می‌گویم از روز نامه بهار آمده‌ایم. آیفون را می‌گذارد تا برای باز کردن در به حیاط بیاید، در همین حین پنجره طبقه دوم باز می‌شود و پیرزنی می‌گوید با کی کار دارین؟ در جواب سوالش می‌گویم با خانم بهیاری کار دارم خانه هستند؟ می‌گوید نمی‌شناسم و در خانه باز می‌شود. زنی با چادر مشکی پشت در ظاهر می‌شود. خودش است خانم بهیاری. . .

سلام می‌کنیم و اجازه ورود می‌گیریم جالب این است که همسایه بالایی آن‌ها را نمی‌شناسد. وارد حیاط خانه می‌شویم حیاط کوچکی که با وجود این‌که کهنگی خانه کلنگی از در و دیوار آن می‌بارید اما شسته شده و مرتب است. از در حیاط وارد به اصطلاح خانه می‌شویم. راهرو باریکی که مستقیم به آشپز خانه‌ای دو متری ختم می‌شود و سمت چپ یک حال و پذیرایی کوچک است. همین. کل خانه خلاصه شده در یک حال و یک آشپزخانه! کارتون‌های بزرگی از یخچال و گاز در راهرو به چشم می‌خورد. وارد حال می‌شویم. تلویزیون کوچکی کنار حال جا خوش کرده است که با صدای بلند برنامه تلویزیونی پخش می‌کند. یخچال، میز، کمد، پشتی، میز آرایشی، چند فرش رنگ و رو رفته و یک دست مبل زوار در رفته، خلاصه می‌شود در وسایل این حال و پذیرایی. زن ساده که چادر مشکلی اش را سفت گرفته است تعارف می‌کند بنشینیم. روی زمین روبه رویش نشستیم.

از او می‌پرسم شوهرش کجاست؟ می‌گوید خانه نیست. ۶ صبح می‌رود ۱۲ شب می‌آید. از او می‌خواهم در رابطه با شوهرش توضیح دهد، شوهری که می‌دانستم رفتگر شهرداری بوده و تقریبا شش سال پیش بعد از یک تصادف  اخراج شده است. زنی که رو به رویم نشسته آرام و با صدای لرزانی توضیح می‌دهد که شوهرش رفتگر شهرداری بوده که به صورت پیمانکاری کار می‌کرد. چند سال پیش یک روز در میدان  قیام با ماشینی تصادف کرد از همان موقع از کار اخراج و خانه نشین شد چون پایش آسیب دیده بود والان هم پلاتین در پایش است. همین خانه نشینی کم کم باعث شد او مشکل اعصاب پیدا کند. دیگر جایی به او کار ندادند ولی او طاقت در خانه ماندن ندارد. از شش صبح که از خواب بیدار می‌شود می‌رود در خیابان‌ها می‌چرخد تا ۱۲ شب که به خانه می‌آید. کاری برای انجام دادن ندارد فقط در خیابان‌ها می‌چرخد و تا آنجایی که من می‌دانم پاتوقش پمپ بنزین شهدا است. به من چیز زیادی نمی‌گوید چون معمولا عصبانی است و فحش می‌دهد. در همان خیابان هم بعضی‌ها او را به دلیل ظاهر آشفته و مشکل اعصابش مسخره می‌کنند، با آن‌ها هم دعوا می‌کند و فحش می‌دهد. به این‌جا که می‌رسد لرزش صدایش کاملا مشهود است. زیر لب خدا را شکر می‌کند اما صدایش را می‌شونم. لبش می‌خندد اما از گوشه چشمش قطره اشکی سر می‌خورد.

سرش را پائین انداخته و سکوت کرده است. از او می‌پرسم بعد از این‌که این اتفاق برای شوهرتان افتاد شهرداری و بیمه هیچ کاری برای او انجام ندادند. باز هم لبخندی روی لبش جا خوش می‌کند. می‌گوید نه هیچ کاری برای ما انجام ندادند گفتند چون شوهرت خارج از وقت اداری تصادف کرده و به صورت پیمانکاری کار می‌کرده هیچ چیزی حتی بیمه هم به او تعلق نمی‌گیرد. شوهرم روزی که تصادف کرد داشت دنبال کار بیمه اش می‌رفت. تا به حالا هم هیچ پولی به ما نداده اند. در باره بچه هایش می‌پرسم می‌گوید دو دختر دارد یکی دبیرستانی است دیگری کلاس ششم ابتدایی است. علت عدم حضورشان را جویا می‌شوم که توضیح می‌دهد شهرستان هستند. می‌گوید مادرم در شهرستان مریض حال است سرطان دارد و بچه‌ها را برای مراقبت از او به شهرستان فرستاده ام. صدایش هنوز هم بغض دارد و می‌لرزد اما لب هایش همچنان خندان است. می‌گوید نزدیک یک هفته است که رفته‌اند وقتی هم بودند از وضعیت پدرشان خیلی ناراحت بودند. پدرشان مدام عصبانی بود و با آن‌ها دعوا می‌کرد.

از او می‌پرسم پس این روزها چگونه امرار معاش می‌کنند؟ سرش را پائین می‌اندازد و می‌گوید بعضی وقت‌ها کسی کمکمان می‌کند بعد سرش را بلند می‌کند و با صدای لرزان و آرامی می‌گوید گاهی هم پله شوری و ازاین کار‌ها به خودم می‌خورد و انجام می‌دهم و پول می‌گیرم. روزهایمان را با همین‌ها می‌گذرانیم.به جعبه‌های بزرگ یخچال و گازی که در راهرو قرار دارد و فرش ۱۲ متری لوله شده‌ای که گوشه حال به دیوار زده‌اند اشاره می‌کنم و می‌گویم این‌ها وسایل شما هستند؟ در جوابم باز هم لبخند می‌زند و با همان صدایی که حالا کاملا از بغض می‌لرزد می‌گوید نه. کم کم قطرات اشک به وضوح از کنار چشمش پایین می‌آید. می‌گوید وسایل صاحب خانه است. ما ۶ میلیون پول پیش داده بودیم اما چون کرایه ماهیانه نداشتیم از همان ۶ میلیون کم می‌کرد. الان ۲ سال است اینجا هستیم و پول پیش هم تمام شده است. صاحب خانه اسباب آورده و می‌گوید تا ۲ روز دیگر باید تخلیه کنید. لبخندش عمیق‌تر می‌شود و سرش را پایین می‌اندازد می‌گویم حالا می‌خواهید چه کار کنید؟ در جوابم سری تکان می‌دهد و می‌گوید چه کاری می‌توانم انجام دهم؟ شما جای من بودید چه می‌کردید؟

از او می‌پرسم آیا تا به حال به کمیته امداد و موسسات خیریه مراجعه کرده است؟ با استیصال می‌گوید بله به کمیته امداد رفتم برای تحقیق به خانه مان آمدند اما وقتی دیدند شوهرم در خانه نیست، صبح می‌رود و شب می‌آید فکر کردند دروغ می‌گویم و شوهرم سر کاری می‌رود به همین دلیل دیگر سراغی از ما نگرفتند. به ۳ موسسه خیریه هم مراجعه کردم اما آن‌ها هم مثل کمیته امداد وقتی آمدند دیدند که همسرم نیست فکر کردند دروغ می‌گویم. این بار اشک گوشه چشمش را  با چادرش پاک می‌کند و سرش را پایین می‌اندازد. باز هم کلمه خدایا شکرت که از دهان او خیلی آرام گفته می‌شود به گوشم می‌رسد.

می‌پرسم انتظار داشتی شهرداری چه کاری برایتان انجام بدهد؟ سرش را بالا می‌آورد و می‌گوید دلم می‌خواست کاری می‌کردند که حد اقل بیمه به ما تعلق بگیرد و یک خانه کوچکی داشتیم که حداقل بدون اجاره در آن زندگی می‌کردیم. مهم نیست که خانه چقدر کوچک بود همین که سقفی روی سرمان بود کافی بود. پس فردا که باید خانه را تخلیه کنیم هیچ پولی نداریم که با آن خانه بگیریم هر جا هم که رفتم صحبت کردم از اجاره هفتصد هزار تومان به بالا حرف می‌زدند. خنده روی لبش پر رنگ‌تر می‌شود و می‌گوید حالا بعد از تخلیه باید در خیابان چادر بزنیم. می‌پرسم صاحب خانه گفته وسایلتان را به خیابان می‌اندازد؟ در جواب لبخندی می‌زند و می‌گوید نه نگفته است اما این‌که وسیله اش را توی خانه آورده است معنی دیگری دارد؟

آدرس پاتوق شوهرش را می‌گیریم از او خداحافظی می‌کنیم و به پمپ بنزین شهدا می‌رویم. از مسئول‌های پمپ بنزین درباره عباس بهیاری سوال می‌کنیم، مردی که رفتگر بود و حالا ناراحتی اعصاب دارد. می‌گویند شب‌ها به این جا می‌‌آید. برای اطلاع بیش‌تر از کسبه محل پرس جو می‌کنم. عده‌ای او را نمی‌شناسند و عده‌ای هم خود را به نشناختن می‌زنند مرد اخمویی که در مغازه املاک کنار پمپ بنزین کار می‌کند در جواب سوالم سرش را بلند می‌کند، نگاهی به من می‌اندازد و می‌گوید نخیر نمی‌شناسم اما کسبه دیگر گفته بودند که عباس بیش‌تر اوقات در مغازه این مرد اخمو است و بارها همین مرد به او کمک مالی کرده است. مرد رفتگری را آن سمت خیابان می‌بینم به سمت او می‌روم و می‌پرسم کسی را می‌شناسد که قبلا رفتگر بوده اما تصادف کرده و حالا مشکل اعصاب دارد؟ می‌گوید یکی را می‌شناختم اسمش یوسف بود اما دو هفته پیش تصادف کرد و مرد! با این یک جمله حرف او می‌توان فهمید امثال عباس‌ها زیادند اما صدایی از آن‌ها شنیده نمی‌شود. به سراغ زن دستفروشی که در همان حوالی بساط پهن کرده بود می‌روم و از او سراغ عباس را می‌گیرم، اول با اخم نگاهم می‌کند و می‌گوید چه کارش دارید آنقدر اذیتش می‌کنید؟ مگر شما خدا ندارید؟ او را توجیح می‌کنم که برای اذیت کردن نیامده‌ام لبخندی می‌زند و عذر‌خواهی می‌کند. می‌گوید چون خیلی از جوان‌ها او را در خیابان اذیت می‌کنند این برخورد را داشته است. زن دستفروش می‌گوید عباس ۷ شب به بعد در همان حوالی میدان شهدا و شکوفه دیده می‌شود. با خانم بهیاری تماس می‌گیرم و می‌پرسم پاتوق دیگری از شوهرش سراغ ندارد. در جوابم می‌گوید نه به خدا نمی‌دانم کجاست او ۱۲ شب می‌آید و من اصلا جرات ندارم با او صحبت کنم.

عباس ها، یوسف‌ها و امثال این رفتگران زحمت کش در اطراف ما زیادند و سر نوشت آن‌ها نیز از یک جایی به بعد شبیه یکدیگر است و هستند خانواده هایی که زیر بار فقر و فشار باز هم با سیلی صورت خود را سرخ می‌کنند، مثل زن عباس که در تمام مدت صحبت به درد هایش لبخند می‌زد و هر جا دردش عمیق‌تر می‌شد لبخندش نیز عمیق‌تر بر صورتش جا خوش می‌کرد اما اشک‌های بی صدایش نشان از دردی عمیق داشت.

منبع: بهارنیوز