بایگانی ماه : آگوست, 2017

به گزارش ایسنا، نام این قانون سال‌ها پیش بر سر زبان‌ها افتاد و قرار بود با تصویب آن حقوق شهروندی این گروه از بیماران مورد توجه قرار گیرد. آخرین اظهار نظرها در این خصوص به سال گذشته بازمی‌گردد و  دکتر احمد حاجبی -مدیرکل دفتر سلامت روانی، اجتماعی و اعتیاد وزارت بهداشت- درباره وضعیت تصویب این قانون توضیح داده بود که “پیش‌نویس آن به کمیسیون اجتماعی مجلس تحویل داده شده است و منتظر اعلام نتیجه آن هستیم. ” او هدف از تدوین  این قانون را حفظ حقوق بیمار، خانواده و جامعه اعلام کرده بود.  حقوقی که حاجبی از آن یاد می‌کند مواردی مانند حق اشتغال، تسهیل در روند قیومیت خانواده، پیگیری وضعیت درمان و مراقبت از بیمار و همچنین حقوق خانواده آنها را در بر می‌گیرد. یکی از  مواردی که تا امروز به آن توجه نشده‌ است راه‌اندازی شبکه‌ای منظم برای پیگیری درمان بیماران دچار اختلال روان است؛ حقی که فعالان این حوزه تاکید می‌کنند از این بیماران گرفته شده است.

لیلا محمدی- عضو هیئت مدیره انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی- یکی از کسانی که است که زمان زیادی با بیماران دچار اختلال روان کار می‌کند. او تعریف نشدن سیستمی برای تشخیص، درمان و پیگیری مراقبت از این بیماران را از مهم‌ترین مشکلات آنها می‌داند. محمدی تاکید می‌کند که امروز نبود این سیستم، روند درمان بیماران را مختل می‌کند.وی درباره تجربه خود از  درمان این بیماران می‌گوید: اگر بیماران دچار اختلال روان تحت پوشش بهزیستی باشند، سالیانه یکبار می‌توانند با کمک این سازمان و به صورت رایگان بستری شوند، اما بهزیستی هزینه بیش از یکبار  بستری را قبول نمی‌کند. بسیاری از این افراد نیز به مراکز روزانه مراجعه نمی‌کنند؛  به همین دلیل میزان بازگشت بیماری در آنها زیاد است و باید دو تا سه بار در سال بستری شوند.

محمدی ادامه می‌دهد: مراکز دیگری که این بیماران بتوانند به صورت رایگان یا منسجم از خدمات روانپزشکی برخوردار شوند، وجود ندارد. آنها دارای اختلالات مزمنی هستند و به همین دلیل باید برنامه‌ یا شبکه‌ای ترتیب داده شود که اگر بیمار برای ادامه درمان مراجعه نکرد، روانپزشک یا پرسنل مجموعه پیگیر او باشند؛ این موضوع کمک می‌کند شدت بازگشت بیماری و هزینه‌های درمان کاهش پیدا کند. وزارت بهداشت نیز می‌تواند از طریق تصویب قوانین و چهارچوب‌هایی، به این موضوع سامان دهد.

“مراقبت پس از درمان” حلقه‌ای مفقوده
محمدی تاکید می‌کند: وجود مراکز بازتوانی و نگهداری از این بیماران بخش مهمی‌ از حقوق شهروندی آنها است؛ چون بسیاری از آنها نمی‌دانند برای مراقبت و ادامه درمان به جز خانه خود، باید کجا بروند و چه کنند؟ جایی برای آنها تعریف نشده‌است. تنها خانواده از این بیمار مراقبت می‌کند و بسیاری از اوقات حق آنها برای استراحت و تفریح گرفته می‌شود. از طرف دیگر ممکن است این بیماران مورد سوء استفاده یا خشونت قرار گیرند؛  چون ممکن است خانواده از اینکه باید این همه سال بار سنگین مراقبت از بیمارش را تحمل کند، خسته شود.او معتقد است باید قوانینی تصویب شود که مقداری از بار بر دوش خانواده‌ها کاسته شود.

عضو هیئت مدیره انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی همچنین اضافه می‌کند: در بسیاری از کشورها قوانینی تعریف شده‌ است که طبق آن در یک شبکه، وضعیت بیمار و درمان او پیگیری می‌شود و خانواده مسئولیت اندکی دارد، اما در ایران بیمار بعد از ترخیص، اگر دوست داشت برای ادامه درمان مراجعه می‌کند و اگر نخواست وضعیت او به هیچ وجه پیگیری نمی‌شود.وی ادامه می‌دهد: در ایران ۹۰ درصد مسئولیت این بیماران بر عهده خانواده است. وقتی بیماری زود تشخیص داده  نمی‌شود، ممکن است بعضی از آنها در جایگاه پدری یا مادری قرار گیرند؛ در نهایت این بیماری و رفتارهای ناشی از آن به عنوان حق آنها در نظر گرفته می‌شود. قانونی نیز وجود ندارد تا پدر یا مادری که مشکل دارد را از خانواده جدا کند؛ آنها می‌توانند خانواده خود را هم بیمار کنند. بیمار دچار اختلال روان نشانه‌ای ندارد و همین موضوع باعث غفلت از آنها می‌شود و نیازها و حقوق آنها در نظر گرفته نمی‌شود.


جای خالی اورژانس بیماران دچار اختلال روان

بخش دیگری از مشکلات بیماران دچار اختلال روان انتقال آنها به مرکز درمانی در موارد اورژانسی است؛ زمانی که بیماری آنها با شدت بیشتری بازگشته است و نمی‌توان روال عادی را برای انتقال آنها به بیمارستان روانپزشکی طی کرد. محمدی از این وضعیت گلایه می‌کند و می‌گوید: ما بیماران زیادی داریم که وقتی حال‌شان بد می‌شود، خانواده جرات نمی‌کند او را به بیمارستان منتقل کند یا برای ویزیت دکتر ببرد. اگر با سامانه ۱۲۳ هم تماس بگیرند و درخواست کمک کنند، به آنها گفته می‌شود تنها در صورت حضور نیروی انتظامی بیمار را منتقل می‌کنیم. اورژانس بیمارستانی نیز می‌گوید اگر اتفاقی برای پرسنل من بیفتد چه کسی پاسخگو خواهد بود؟ حتی نیروی انتظامی نیز درباره بیماران روان واکنشی نشان نمی‌دهد.

او اضافه می کند: هیچ برنامه‌ای برای موارد اورژانسی انتقال بیماران به مراکز درمانی وجود ندارد. برای بیمارستان‌های روانپزشکی هم چنین مسئولیتی تعریف نشده است؛ آنها می‌گویند فرزندتان را راضی کنید که به بیمارستان بیاید. علاوه بر این موضوع باید روند مصرف داروها در بیمار روانی که اختلالات مزمن دارد به صورت قانونی پیگیری شود.محمدی به موضوع سلامت خانواده این بیماران  نیز اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: بهزیستی موظف است هزینه نگهداری این بیماران را به صورت یارانه بپذیرد ولی این اتفاق نمی‌افتد. خانواده‌ها نیز بعد از مدتی فرسوده می‌شوند؛ خانواده‌ای که مدتها است از فرزند بیمار خود مراقبت می‌کند و هر روز با سختی‌هایی روبرو است، نیاز به استراحت دارد و لازم است جایی وجود داشته باشد که بیمار برای مدتی به آنجا سپرده شود. اگر سیستم‌های سرپایی و ویزیت در منزل وجود داشته باشد بخشی از مشکلات خانواده بیماران رفع می‌شود.

این مراکز که محمدی تاکید می‌کند باید تعداد زیادی از آنها در ایران راه اندازی شود، مراکز نگهداری روزانه نام دارند که می‌توانند برای ساعاتی از بیمار نگهداری کنند یا او بتواند خدمات توانبخشی دریافت کند و خانواده آنها نیز آموزش‌هایی ببیند. به گفته او در حال حاضر تنها دو مرکز نگهداری روزانه از این بیماران وجود دارد.عضو هیئت مدیره انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنی درباره مراکزی که در ایران به درمان بیماران دچار اختلال روان کمک می‌کنند، می‌گوید: برخی مراکز به صورت کلینیک خصوصی فعالیت می‌کنند و هزینه ویزیت بالایی هم دارند. وزارت بهداشت نیز در حال حاضر از کارشناسان سلامت روان در خانه و پایگاه‌های بهداشت کمک می‌گیرد. این کارشناسان بیشتر در حوزه تشخیص اختلالات روانی فعالیت می‌کنند. مراکز بهزیستی نیز به صورت سرپایی بیمار می‌پذیرند و البته هزینه پایینی دارند. مراکز بستری روزانه نیز به تعداد بسیار کمی وجود دارند. در شهرستان‌ها نیز چنین مرکزی وجود ندارد. مراکزی نیز مانند آسایشگاه‌ها در زمینه نگهداری از معلولان ذهنی فعالیت می‌کنند.


قانون سلامت روان هنوز به تصویب نرسیده است

بر همین اساس جای قانونی ملی در حوزه سلامت روان که وظایف دستگاه‌های دست‌اندرکار را مشخص و این بیماران را به حقوق شهروندی و البته درمانی و مراقبتی خود برساند، همچنان خالی است؛ قانونی که سال‌ها پیش مطرح شده اما گویا در پیچ و خم‌های مراحل تصویب متوقف مانده است.در هر حال به گفته علی اسدی – معاون دفتر سلامت روانی، اجتماعی و اعتیاد وزارت بهداشت- این قانون فعلا در مجلس تصویب نشده است و نمایندگان در حال انجام تغییراتی روی آن هستند. او در گفت‌وگو با ایسنا درباره آخرین وضعیت این قانون می‌گوید: لایحه قانون سلامت روان به مجلس رفته است و در آنجا با توجه به پیشنهاداتی که مطرح شد، اصلاحیه‌هایی روی آن صورت گرفت. در این موارد کلیات قانون پذیرفته شده، اما هنوز تصویب نشده است. احتمالا آخرین تغییرات برای تصویب آن در حال انجام است.

وی ادامه می‌دهد: تصویب قانون سلامت روان از نظر سازمان بهداشت جهانی یکی از شاخص‌های مهم در نظام سلامت کشورها محسوب می‌شود. این لایحه کمک می‌کند بسیاری از حقوق شهروندی بیماران به آنها بازگردد. از طرف دیگر بحث انتخاب درمان و ارائه دهنده خدمات نیز در مراکز درمانی تسیهل می‌شود.به گفته اسدی قانون سلامت روان بحث حمایت‌های بیمه‌ای را نیز در بر می‌گیرد و منافع حقوقی و اجتماعی خانواده بیماران و کارکنان در ارتباط با آنها را نیز دنبال می‌کند.

منبع: بهارنیوز

گروه حوادث_رسانه ها: جام جم آنلاین نوشت:رسیدگی به پرونده بنیتا، دختر هشت‌ماهه‌ای که اواخر تیر امسال همراه خودروی پدرش ربوده شد و به طرز دلخراشی جان باخت در دادگاه کیفری استان تهران آغاز شده است.متهم ردیف اول، محمد ۲۷ ساله، ۲۹ تیر امسال برای خرید روانگردان شیشه به مشیریه رفته بود که ناگهان متوجه یک دستگاه پراید روشن در کنار خیابان شد.پدر بنیتا، دخترش را در پراید گذاشته و لحظه‌ای برای بستن در پارکینگ او را رها کرده بود. متهم از همین چند ثانیه استفاده کرد و ماشین را دزدید. او یک ساعت و نیم بعد به مامازن پاکدشت رفت و ماشین و بنیتا را در خیابانی رها کرد. این کار باعث شد کودک به دلیل شدت گرما جان خود را از دست بدهد.
محمد در قسمت دوم برنامه رادیویی «یک پرونده، یک روایت» درباره این پرونده می‌گوید: وقتی ماشین را دزدیدم، متوجه بنیتا شدم. یک لحظه دیدم پستانکش افتاده، آن را در دهانش گذاشتم تا گریه نکند. من ماشین را نزدیک یک ابزارفروشی گذاشتم و فکر می‌کردم حتما پیدایش می‌کنند. متهم در این قسمت جزئیات بیشتری از زندگی خود را بازگو کرده است.

خانواده‌ات چقدر در جرایمی که مرتکب شده‌ای، نقش داشته‌اند؟

هیچ نقشی. آنها همیشه مانع کارهای خلاف من بودند.

پدرت تو را تنبیه می‌کرد؟

بله، هم تنبیه بدنی می‌کرد، هم محدودیت‌هایی قائل می‌شد. آخرین بار که به خاطر سرقت به زندان افتاده بودم، ۱۷ ماه دنبال کارهایم را نگرفت تا شاید اصلاح شوم.

آخرین بار پدرت وثیقه گذاشت و از زندان بیرون آمدی. فکر می‌کنی این بار هم این کار را انجام دهد؟

نه، توقع این کار را ندارم.

چند بار ازدواج کردی؟

یک بار.

با چند زن دیگر ارتباط داشتی؟

با هیچ زنی.

غیر از تهیه مواد، پول‌هایت را صرف چه کاری می‌کردی؟

برای خانه خرج می‌کردم.

تنها زندگی می‌کنی؟

نه، مدتی است ازدواج کرده‌ام و با همسرم زندگی می‌کنم.

همسرت چند ساله است؟

۳۸ سال.

او هم مواد مصرف می‌کند؟

بله، شیشه می‌کشد.

چطور با هم آشنا شدید؟

مشتری موادم بود.

بچه هم داری؟

همسرم دو ماهه باردار است.

خانه‌ات قبل از ازدواج کجا بود؟

پیش پدر و مادرم بودم. یک خانه سه طبقه داریم. آنجا زندگی می‌کردم.

پدر و مادرت به مصرف یا فروش مواد مخدر اعتراضی نمی‌کردند؟

چرا، سعی می‌کردند مانعم شوند اما فایده‌ای نداشت. دو سه بار هم ماموران را خبر کرده بودند.

شغلت چه بود؟

موتورسازی داشتم اما به خاطر سوءسابقه‌ام، ماموران جمعش کردند.

معمولا با خودت سلاح حمل می‌کنی؟

چاقوی کوچکی دارم. برای دفاع از خودم در درگیری‌ها از آن استفاده می‌کردم.

پیش آمده جراحت جدی با این چاقو به کسی وارد کنی؟

نه اما برای خودم پیش آمد.

تا به حال فکر ارتکاب قتل، هنگام کشیدن مواد به ذهنت آمده است؟

نه.

روز حادثه برای چه کاری به مشیریه رفته بودی؟

صبح مواد کشیده بودیم. رفته بودیم مواد بعد از ظهرمان را بخریم.

تا قبل از آن سرقت کرده بودی؟

بله، پنج سابقه کیفری دارم که سرقت هم جزو آنهاست.

فکر می‌کنی مردم حقشان است مورد سرقت قرار بگیرند؟

نه، چرا حقشان باشد؟ یک نفر با زحمت کارگری پول درمی‌آورد آن وقت من بروم بدزدم؟ چه کسی گفته حقش است؟

تا به حال عذاب‌وجدان داشتی؟

هیچ کدام مثل این بار نبود.

وقتی بنیتا را در ماشین رها کردی، با خودت گفتی هر اتفاقی بیفتد به تو مربوط نیست؟

من از ترس، ماشین و بچه را رها کردم.

چه ترسی؟

ترس زندان رفتن.

تا حالا بچه‌ای را بغل کرده‌ای؟

بله، بچه برادرم. دوستش دارم.

روز حادثه به بنیتا دست هم زدی؟

نه، فقط یک بار پستانکش افتاد، برای اینکه گریه نکند آن را در دهانش گذاشتم.

هیج جا توقف نکردی برایش شیر یا آب بگیری؟

نه، به فکرم نرسید.

چرا با تلفن همگانی، محل رها کردن ماشین را به پلیس خبر ندادی؟

فکر می‌کردم همان روز اول پیدایش می‌کنند. من بچه را جایی گذاشتم که فقط پنج قدم با ابزارفروشی فاصله داشت.

چرا امروز، وقتی تصویر جسد بنیتا را دیدی متاثر شدی؟

چون به خاطر نفهم‌بازی من این اتفاق افتاد. می‌شد صد سال دیگر هم این طور نشود و بچه سالم به دست خانواده‌اش برسد. آن موقع من هم حبس
نمی‌گرفتم.

تا به حال با مادر بنیتا روبه‌رو شدی؟

نه.

الان حست چیست؟

می‌خواهم هرچه زودتر راحتم کنند.

متهم ردیف دوم: نقشی در حادثه نداشتم

مهدی، متهم ردیف دوم پرونده است. او پیش از این اعتراف کرده بود هنگام سرقت خودرو، جلوی در پارکینگ خانه ایستاده بود تا مانع دخالت پدر بنیتا شود. اکنون اما مدعی است که هیچ نقشی در حادثه نداشته است.

چند بار ازدواج کردی؟

یک بار، دو تا بچه هم دارم.

شغلت چیست؟

بنگاهدار هستم.

تا به حال موادفروشی کرده‌ای؟

نه.

هیچ فکر کرده‌ای اگر آن روز تو سوار ماشین می‌شدی چه اتفاقی می‌افتاد؟

من سوار نمی‌شدم. دوستم یک چهارراه آن طرف‌تر منتظرم بود. قرار بود محمد برایمان مواد جور کند.

یعنی تفریحی ماشین را دزدیدید؟

من هیچ نقشی در سرقت نداشتم. پیشنهاد سرقت هم از من نبود.

پس چرا مقابل در پارکینگ خانه ایستادی؟

من این کار را نکردم. خود محمد ناگهان از من فاصله گرفت و سوار ماشین شد.

یک بار شده مسئولیت کاری که انجام داده‌ای را بپذیری؟

بله.

چرا کمک نکردی بچه سالم پیدا شود؟

من به امید اینکه سالم پیدا شود همکاری کردم اما دیگر دیر شده بود.

منبع: بهارنیوز

به گزارش تسنیم، نیمه‌های شب نخستین روز خرداد ماه ۹۴ خبر کشف جسد یک زن جوان در استخر یک مجموعه مسکونی در شهرک ارتش به بازپرس کشیک قتل پایتخت اعلام شد که سجاد منافی‌آذر؛ بازپرس امور جنایی تهران به همراه اکیپ تشخیص هویت آگاهی در محل کشف جسد حاضر شدند.بررسی اولیه حاکی از آن بود که همسر متوفی با مشاهده جسد زنش به صورت شنا‌ور روی آب استخر مجموعه، پلیس را در جریان قرار داده است.همزمان با انتقال جسد متوفی به پزشکی قانونی برای تعیین علت دقیق مرگ، شوهر وی در اظهارات اولیه مدعی شد که از مرگ مشکوک همسرش بی‌خبر بوده است.

 

در ادامه پس از تحقیقات کارشناسان پزشکی قانونی آثار متعدد کبودی و شکستگی روی گردن مقتول مشاهده و مشخص شد که زن جوان به قتل رسیده است که دستور بازداشت همسر افغانستانی مقتول صادر شد.همسر مقتول در تمامی تحقیقات منکر هرگونه دخالت در مرگ همسرش شد و به بازپرس گفت: من در مجتمع مسکونی سرایدار بودم و همراه با همسر و فرزندانم در آنجا سکونت داشتم، شب حادثه پس از آبیاری باغچه و سر و سامان دادن به درختان به خانه رفتم و پس از صرف شام خوابیدیم، ۳۰ دقیقه از بامداد گذشته بود که از خواب بلند شدم و دیدم فرزندانم خواب هستند اما همسرم در رختخواب نبود که داخل ساختمان را گشتم و زمانیکه به استخر رسیدم با جسد بی‌جان همسرم روی آب مواجه شدم.

 

اظهارات متهم پرونده در حالی مطرح شد که فرزندان خردسال مقتول گفتند شب حادثه پدر و مادرشان با هم دعوا کرده و در حین درگیری پدرشان یک بشقاب به سمت مادرشان پرتاب کرده است همچنین مادر مقتول نیز در اظهاراتش به بازپرس گفت که مقتول شنا بلد نبوده و فقط هر از گاهی همراه با دخترانش از حوضچه کوچک مجتمع استفاده می‌کرده‌اند.سرانجام سجاد منافی‌آذر؛ با توجه به شواهد و قراین موجود و دلایل کافی، برای متهم این پرونده قرار جلب به دادرسی صادر کرد و متهم پس از صدور کیفرخواست به‌زودی به اتهام قتل همسرش برای محاکمه در دادگاه کیفری حاضر می‌شود.

منبع: بهارنیوز