بایگانی ماه : آگوست, 2017

گزارش کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی درباره حادثه آتش سوزی و فرو ریختن ساختمان پلاسکو در سال گذشته در جلسه علنی امروز قرائت و ۷ مقصر حادثه اعلام شد.

به گزارش مهر، در جلسه علنی امروز مجلس شورای اسلامی گزارش کمیسیون عمران مجلس در خصوص بررسی حادثه آتش سوزی و فرو ریختن ساختمان پلاسکو که در تاریخ ۳۰ دی ماه سال گذشته به وقوع پیوست و منجر به شهادت ۱۶ آتش نشان شد، از سوی سخنگوی کمیسیون قرائت شد.

این گزارش در پی ماموریت رئیس مجلس شورای اسلامی به کمیسیون عمران و بر اساس ماده ۴۹ آیین نامه داخلی مجلس تهیه شده است.

این گزارش از شش بخش شامل «مقدمه و کلیات، شرح حادثه و علل آن، مسئولیت ها و وظایف قانونی، آسیب شناسی قوانین موجود، جمع بندی و توصیه ها و پیشنهادات» تهیه شده است.

در بخش «شرح حادثه و علل وقوع آن» اشاره شده است که پس از آتش سوزی در طبقه دهم ساختمان پلاسکو در ساعت ۷.۵۰ دقیقه روز ۳۰ دی ماه ۹۵، در ساعت ۹ صبح اکثر افراد عادی اعم از کسبه و شهروندان توسط نیروهای جستجو و نجات آتش نشانی از محل حادثه خارج و آتش سوزی کاهش یافته و لکه گیری آغاز می شود و تا ساعت ۱۰ صبح تعدادی آتش نشان گرفتار در طبقات فوقانی توسط بالابر و نردبان ها از ساختمان خارج می شوند.

اما با فروکش کردن نسبی حریق، نیروهای عملیاتی با هجوم گسترده کسبه و مالکین جهت جمع آوری اسناد و مدارک مالی مواجه می شوند و عملیات اطفای حریق و لکه گیری با اختلال مواجه می شود و در همین زمان گزارش می شود که مجددا شعله های آتش شدت گرفته و با ریزش آوار در طبقه دهم ساختمان، تعدادی آتش نشان گرفتار شده اند؛ در ساعت ۱۱.۰۲ دقیقه فرمانده صحنه عملیات دستور تخلیه فوری نیروهای عملیاتی و شهروندان از طریق بیسیم صادر می کند و در ساعت ۱۱.۳۳ دقیقه ساختمان فرو می ریزد.

علت حادثه حریق بهره برداری غیرمجاز کارگران واحدها صنفی در طبقه دهم ساختمان از ادوات گرمایشی و سیم کشی غیرمجاز و غیراستاندارد منجر به حریق اعلام شده است. از دیگر عوامل اصلی حریق و ریزش ساختمان عدم وجود استانداردهای لازم ایمنی در سیستم های برق صنعتی، روشنایی، تهویه، گرمایش، حفاظت، هشدار و تجهیزات اطفای حریق در ساختمان بوده است.

این گزارش در ادامه و در بخش «مسئولیت ها و وظایف قانونی» هفت مقصر را به همراه استنادات قانونی برای این حادثه اعلام کرده است که عبارتند از؛

مالک و مدیر ساختمان، اتاق اصناف و افراد صنفی، شهرداری و شورای شهر تهران، استانداری و فرمانداری تهران، وزارت کار، سازمان برنامه و بودجه و سازمان مدیریت بحران کشور

گزارش کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی در ادامه پس از آسیب شناسی قوانین موجود، در بخش جمع بندی اعلام کرده است که بیش از صد ساختمان بلندمرتبه مشابه پلاسکو در سطح تهران و دیگر شهرها وجود دارند که شرایط ایمنی آنها مناسب نیست.

همچنین در این بخش یادآوری شده است که میزان نقش هر یک از مقصرهای هفت گانه حادثه باید در مراجع ذیصلاح قانونی مشخص شود.

در این بخش همچنین اشاره شده است که یکی از اساسی ترین ریشه های عملکرد نامناسب دستگاه ها، عدم مسئولیت پذیری و عدم انگیزه در اجرای قوانین به دلیل فقدان امنیت شغلی است. در این خصوص قانونگذار در تصویب قانون مدیریت خدمات کشوری تلاش کرده است که اولا مناصب حرفه ای و سیاسی را مشخصا تفکیک کرده و به مناصب حرفه ای ویژگی ارتقای سلسله مراتبی و سلب امکان جابجایی و تنزل (مگر در موارد تخلف) ببخشد، اما در عمل، مدیران ارشد دستگاه ها با بی اثر کردن این هدف قانون گذار مناصب حرفه ای را مشابه مناصب سیاسی دچار نوعی تزلزل کرده و در نتیجه کارکنان دستگاه ها احساس مسئولیت و همچنین اقتدار لازم برای اجرای قوانین را از دست داده اند.

این گزارش در پایان و در بخش پیشنهادات، پنج پیشنهاد برای اصلاح قوانین مرتبط با موضوع ارائه کرده است تا از تکرار حوادث مشابه جلوگیری شود.

منبع: الف

رئیس پلیس‌راه استان البرز محدودیت‌های ترافیکی جاده چالوس در روزهای پایانی هفته را اعلام کرد.

سرهنگ رضا معظمی گودرزی در گفتگو با مهر با اعلام محدودیت‌های ترافیکی محور کرج – چالوس، اظهار کرد: تردد انواع خودرو از ساعت ۱۴ روز جمعه دهم شهریورماه تا ساعت یک بامداد روز شنبه یازدهم شهریورماه از کرج به سمت مرزن‌آباد ممنوع می‌شود.

تردد موتورسیکلت از محور چالوس ممنوع است

وی در ادامه با اشاره به استقرار مأموران پلیس‌راه در محور کرج – چالوس، گفت: با اعلام مأموران تردد انواع خودرو از ساعت ۱۷ روز جمعه دهم شهریورماه تا ساعت یک بامداد روز شنبه یازدهم شهریورماه از مرزن‌آباد به سمت کرج به‌صورت یک‌طرفه می‌شود.

رئیس پلیس‌راه استان البرز در ادامه به ممنوعیت تردد موتورسیکلت در محور کرج – چالوس و بالعکس اشاره کرد و گفت: این ممنوعیت از ساعت ۱۲ ظهر امروز چهارشنبه تا ساعت ۶ بامداد روز شنبه یازدهم شهریورماه در محور برقرار است.

ممنوعیت تردد خودروهای سنگین

سرهنگ معظمی گودرزی تأکید کرد در زمان ممنوعیت تردد موتورسیکلت از محور کرج – چالوس، تردد موتورسیکلت‌های انتظامی و امدادی برای انجام مأموریت‌های ضروری مانعی ندارد.

 وی همچنین به وضعیت تردد خودروهای سنگین اشاره کرد و گفت: تردد انواع تریلر، کامیون و کامیونت از محور کرج – چالوس و بالعکس ممنوع است و این ممنوعیت شامل حال وسایل نقلیه حامل مواد سوختی و یا فاسدشدنی نمی‌شود.

منبع: الف

از ایران می‌آیید؟؛ کجا سکونت می‌کنید؟ چند‌وقت می‌مانید؟ خانواده‌تان را می‌آورید؟ چقدر حقوق می‌گیرید؟  اینجا چقدر کار می‌کنید؟ دلتان تنگ نمی‌شود؟… و هزاران سوال دیگر آدم را می‌کشاند سمت سردرآوردن از قصه آدم‌هایی که هرکدامشان یک دنیا حرف دارند با خودشان و نصیب و قسمت‌شان.

باورش برای خیلی‌ها سخت است کسی بتواند ۶ماه؛ یک‌سال یا اصلا یک‌ماه بدون خانواده‌اش برود یک کشور دیگر و… اما خیلی‌ها این مسیر را انتخاب کرده‌اند و خیلی‌ها در انتظارند تا دعوتنامه‌شان امضا شود و قصه زندگی‌شان برسد به فصلِ دلدادگی. این را می‌شود از درخواست‌ها و نامه‌های عریض و طویل و زنگ‌های ممتد و پیگیری‌های بی‌وقفه متقاضیان و مراجعان به مرکز پزشکی حج و زیارت جمعیت هلال‌احمر فهمید؛ از پزشک فوقِ‌تخصص تا پرستار و سوپروایزر و مدیر و دانشجو و داروخانه‌دار و…

مسیرت که بیفتد سمتِ این دیار؛ یعنی یک قصه داری با یک فصلِ جاوِدان که هر سطرش پُر از راز و رمز است. آدم‌ها؛ اینجا بی‌قصه نمی‌آیند؛ بی‌نشانه نمی‌آیند؛ هرکسی می‌آید؛ قبلَش قصه‌ای داشته، فصل‌های زیادی را گذرانده و حالا رسیده به اینجا… این قصه‌ها را گاه در عمق چشمانشان باید دید و گاه باید گوش جان سپرد…


وقتش باید برسد

خیلی‌وقت بود که دنبال فصلِ دلدادگی بود. نزدیک ٧-۶سال. گفته بودند این‌جور جاها برایِ آدم‌های خاص است؛ آدم‌هایی که یک واسطه‌ای؛ چیزی؛ دارند. گفته بود، من واسطه‌ام خداست. خدا برایش واسطه‌گری می‌کند، اما نه عراق، بلکه در عربستان. انگار قرار نبوده به این زودی‌ها برسد به فصل کربلا. می‌گوید: «هربار که قرار بود بیام عتبات یک‌جور دیگه دعوت می‌شدم بروم خانه خدا. خیلی عجیب بود داستان. خدا خودش می‌دانست در دلم چه می‌گذرد، اما نمی‌توانستم به دعوتنامه خانه خودش هم نه بگویم.» همیشه بعد از  برگشت از ماموریت‌های حج، قصد می‌کرده که این‌بار وقت خانه عشق است، اما انگار قصه‌اش چند صفحه اختصاصی خانه خدا گرفته بود.»

در نهایت به این تصمیم می‌رسد که ورق‌زدنِ صفحات این قصه را بسپارد به نگارنده‌اش تا هروقت و هرطور که خواست، این قصه به انجام برسد و قصه بالاخره می‌رسد به عشق. می‌گوید: «حالا که رسیدم؛ نمی‌خواهم تمام شود. هرچه در صفحات قصه‌ام نوشته‌اند؛ پربرکت است. می‌شد بنویسند خادم حرم شده، می‌شد بنویسند زائر شده، اما این صفحه‌ای که حالا قصه‌اش را می‌دانید، خیلی خاص‌تر است. من خودم هستم با همه توانایی‌های تخصصی‌ام و در قصه‌ای که مالِ خودِ من است. اینجا همه چی بی‌واسطه است؛ تویی و قصه‌ات و یک دنیا عشق.»

«خانواده اول مخالف اینهمه رفت‌وآمد بودند، اما همان کسی که قصه را رسانده بود به این صفحه، خودش هم می‌دانست چطور باقی قصه را جلو ببرد تا این قصه نیمه‌تمام و ابتر نماند. خودشان یکهو راضی می‌شدند که من بروم؛ پیگیر بودند؛ حامی می‌شدند و این یعنی همه این قصه‌ها یک نگارنده توانا و بصیر دارد.»


«بهشتی دَن گوزَلی کربلاسی وار آقامون»
قصه‌اش از دیار آذربایجان شروع شد؛ از همان روزهای کودکی که میانه هیأت از کربُ و بَلا برایش گفته بودند. هرچه می‌گذشت، این قصه مسیرش تغییر می‌کرد؛ درست در همان روزها که ساز زندگی‌اش ناکوک شده بود و با خود فکر می‌کرد عمرِ سی و اَندی ساله را بیهوده گذرانده؛ قصه‌اش رسیده به فصل «دعوت». می‌گوید: «امام حسین(ع) ندای درونی انسان‌ها و حال و احوالاتشان را از بر است. وقتی آمدم که دیگر ورق‌های زندگی‌ام از هم جدا شده بود و رسیده بودم به بُن‌بست». قصه‌اش اینجا رسیده به حس آشنایی که نمی‌شود ساده از کنارش گذشت. حس‌هایی که توی تمام لحظات و ثانیه ریشه دوانده است.»
«وصف ندارد این حس و حال؛ وقتی با وجودت حس می‌کنی فردی که سال‌های زیادی منتظر نگاهش بودی و منتظر پاسخش؛ یکهو، بی‌هوا، بی‌آنکه بتوانی تصور کنی؛ می‌شوی ریزه‌خوار سفره کرمش» برای اینجابودن و همجواری با «حسین(ع)». تمام دارایی‌اش از زندگی، یک پسر ٨ساله است که دوری‌اش سخت است و گاه غیرقابل تحمل. می‌گوید: «خوب است که می‌شود تصویری با هم حرف بزنیم. اینجا شلوغ باشد و کار زیاد؛ کمتر اذیت می‌شوم. الان فصلِ شلوغی است. یک روزهایی هیچ‌کس اینجا نیست و تازه می‌فهمی چه جایی آمده‌ای و چطور می‌توانی با خدا راز و نیاز کنی؛ درست در وسط بهشت.»


در عشق دیدن تو هواخواه غربتم
همه صورتش می‌شود لبریز از اشک‌های سرازیرشده؛ وقتی از قصه‌اش حرف می‌زند و سطرهای آن؛ قصه ارادتش خیال بود، تصور بود، همه‌اش انتزاعی بود و همیشه یک قصه تکراری آرام را مرور می‌کرد؛ اما دنیا زیرورو شد تا قصه‌اش رنگ بگیرد. بار اول فقط به هوای خودش و دنیایش آمده بود؛ با همه آنچه عَقَبه ارادت و دلدادگی‌اش بود. آمده بود حاجت بگیرد؛ با خیال جمع برگشته بود که حاجت روا می‌شود، اما حاجت دلش را ندادند؛ دل برید از دنیا، از خودش، از همه چیز… خودش می‌گوید: «اگر آن فصلِ دل‌بریدن نبود، حالا فصل دلدادگی هم نداشتم. اگر حاجتم را می‌دادند، دیگر فصلِ خدمتی هم نداشتم، فصلِ پروازی هم نداشتم.»
اینجا انگار خودت قلم برمی‌داری و رنگ می‌بخشی به قصه‌ات. بعضی‌ها زائرند و نور چشم آقا، اما تو انتخاب شدی تا خادمِ همان زائرای نور چشمی باشی. تصورش هم شیرین است و البته پُرمسئولیت. می‌گوید: «فکر می‌کنم اگر آن روزها حاجتم را می‌دادند، دیگر خادم نبودم، دیگر ماندنی نبودم. روزهای سختی گذشت، اما حالا هرچه بیشتر می‌مانم اینجا، بیشتر مطمئن می‌شوم از دست‌دادن این حس چقدر دردناک‌تر است.»


در انتظار یک تولد…
ردِّ خطِ پیشانی‌اش را که می‌گیری، سنش بیش از ۴٠‌سال نمی‌شود، اما نزدیک‌های ۵٠‌سال سن دارد. می‌گوید: «همین روزهاست که مادربزرگ شوم. بعد از اینکه من درخواستم پذیرفته شد، خبردار شدم دخترم باردار است، دلم نمی‌آمد کنسل کنم این سفر را. آمدم اینجا. همه چی خیلی خوب است، چون در جوار حسینی و می‌دانی به زوارش خدمت می‌کنی و می‌دانی که خود آقا ابوالفضل (ع)، حواسش به توست.»
سطرهای قصه‌اش روزبه‌روز خوانده می‌شود و دلش به دعای زائران خوش است و عکس‌های دختر باردار و خریدهای نوزادی که به‌ زودی به جمع خانواده می‌پیوندد، اما در قصه دعوتش، فصلی است به ‌نام حامی‌بودن. خیلی‌هایی که می‌آیند برای ماموریت‌های کوتاه مدت از پزشکان و پرستاران جوان؛ می‌شِناسند او را. یک‌جورایی برایشان مادری می‌کند و مثل دخترش حواسشان به آنها و خورد و خوراکشان است. می‌گوید: «برای ماهایی که مدت‌های زیادی می‌مانیم، دلتنگی رنگ و بوی دیگری دارد. قول داده بودم به خودم زیاد با بچه‌هایی که می‌آیند و می‌روند، صمیمی نشوم، چون دلبسته‌شان می‌شوم و وقتی برمی‌گردند، خیلی جدایی سخت می‌شود.»


قصه‌ای از نوع سکوت
هرچه بیشتر می‌خوانی‌اش؛ قصه‌اش را کمتر می‌فهمی؛ از کجا شروع شده و قرار است به کجا برسد. پیرمردی نزدیک ٧٠ساله با محاسن و موهای سفید که حسابی در کارش دقیق است، می‌آید نیروهای دوره‌ای را در فرودگاه تحویل می‌گیرد و همه‌ چیز را برایشان می‌گوید و حواسش حسابی به کارشان است. از هر کی می‌پرسی، می‌گوید: «اینجا بود وقتی آمدم؛ خیلی‌وقت است اینجاست. کسی سطرهای صفحات قصه‌اش را نمی‌داند. پا پی‌اش می‌شوم، پیگیرش می‌شوم، سر از قصه‌اش دربیاورم، اما خودش هم می‌گوید: «قصه ندارم؛ سخت نگیر اِنقدر.»
اما به ‌خیال من قصه‌اش آن‌قدر زیباست و رازآلود که دلش نمی‌آید آن را فاش کند؛ کسی را شریک روزها و شب‌های سطرهای قصه‌اش کند. از آن قصه‌های شنیدنی است که انگار کسی نباید محرم شنیدنش شود. باید همان‌طور توی دلت بماند و بشود برای خودت و آنکه قصه را نوشته و سرانجام می‌دهد…


از دانشگاه شهیدبهشتی تا بهشت
مادری عراقی و پدری ایرانی ابتدای قصه خانم دکتر جوان است. پدر،‌ سال ۶٣ شهید می‌شود، اما خانم دکتر، تهران بزرگ می‌شود؛ ازدواج می‌کند و بچه‌دار می‌شود؛ مادر ساکن عراق می‌شود و قصه خدمتش هر‌ سال با همکاری با بیمارستان‌های عراقی و بنیادهای خیریه، رنگ‌وبوی دلدادگی می‌گیرد.
می‌گوید: «اربعین ‌سال گذشته بود که قصه‌ام ورق خورد و رسید به فصلِ هلال‌احمر. درخواست همکاری دادم؛ پذیرفته شد و از همان موقع هر روز می‌آیم درمانگاه هلال‌احمر.» حالا نزدیک یک‌سال است که بیمارستان لقمان و دانشگاه شهیدبهشتی را رها کرده و موقتا ساکن کربُ و بَلا شده است.  «همین که یک‌نفر از اتاق راضی برود؛ همین که بگوید اجرت با امام حسین(ع)؛ برایم یک دنیا ارزش دارد؛ نمی‌شود مقیاس و مقداری برای این نوع دعاها پیدا کرد. خیلی‌وقت‌ها بوده واقعا گره‌هایی باز شده که خودم هم نمی‌دانم چطور و چگونه؛ اما شک ندارم تأثیر همین دعاهاست.»


دوباره جان می بخشند…
ورق خدمتش آن‌قدر رنگ‌وبوی اینجا را گرفته که نمی‌شود همه را نوشت. بچه‌هایش استرالیا و آلمان زندگی می‌کنند و فصل‌های قصه‌اش در آلمان و دانشگاه و عربستان و… عبور کرده و حالا رسیده به فصل حسین(ع). آمده طولانی‌مدت بماند، یک‌جورهایی، همجواری با این طایفه انگار روزی‌اش شده، مدت زیادی کاظمین بوده و حالا در کربلا. خیلی زندگی مرفه‌تری می‌توانست داشته باشد؛ با کار در یک بیمارستان خصوصی و تدریس و غیره؛ اما عَطایش را به لَقایش بخشید تا بیاید اینجا و یک فصلِ جدید اضافه کند به زندگی‌اش.
می‌گوید: «قصه من با این «خانواده» وصف‌نشدنی است؛ بی‌نظیر است. من تا آخرِ عمرم یادم نمی‌رود این خاندان چه لطفی در حقم کردند و چگونه جواب مرا دادند؛ همیشه مدیونشان هستم و خدمت به زوارشان را دین بزرگی روی گردن خود می‌دانم.» از میانه ورق‌هایش می‌شود ردِ یک امید را گرفت و رسید به یک نگاه ویژه؛ دخترِ جوانش مبتلا به ام‌اس می‌شود و حضورش در عراق، همزمان می‌شود با بیماری دخترش و روزگار میل می‌کند به ناخوشی، اما اینجا در یکی از سطرها برایش می‌نویسند؛ «جانِ دوباره» و دوباره جان می‌بخشند…

این داستان‌ها و روایت‌ها و قصه‌ها، تمام‌شدنی نیستند و گاه آنچنان در هم تنیده شده که می‌شود ردِ یک نشانی، ردِ یک تلنگر، ردِ یک حس آشنا را در یک قصه دیگر دنبال کرد. اینجا آدم‌ها با قصه‌هایشان می‌آیند و می‌مانند و برمی‌گردند و مرور همین قصه‌ها و نقلِ سینه‌به‌سینه‌اش است که جاودانه می‌کند این آمدن‌ها و رفتن‌ها را؛ تمام‌شدنی در کار نیست، نه اینکه دور تسلسل بیفتد در خاطرات و قصه‌ها؛ نه انگار کسی اینها را به هم زنجیر می‌کند و تَتِمه عشقش‌اش را می‌ریزد توی دل‌های آدم‌ها؛ آن‌قدر زیبا و هنرمندانه که دلت می‌خواهد ساعت‌ها فارغ از دنیا شوی و بنشینی و یک دلِ سیر گوش دهی، بخوانی و نگاه کنی به این قصه‌ها.

همه آدم‌ها، قصه‌ای دارند با این سرزمین؛ با آمدنشان یکی به‌عنوان زائر، یکی به اسم خادم، یکی هم به نام… راستی؛ «تو» در گرگ و میشِ تمامِ شب‌ها و روزهایی که به خیالت بیش از حدِ مجاز دردآور و ناشکیب و روزمره شدند و رنگ خاکستری گرفته‌اند و درست وسطِ تمامِ حصارهایی که دور خودت کشیده‌ای؛ تا‌به‌حال به قصه خودت با این سرزمین؛ حلقه اتصالت؛ به دعوتنامه‌ات فکر کرده‌ای؟

منبع: الف