بایگانی ماه : آگوست, 2017

گروه سیاسی: مصطفی ایزدی فعال سیاسی در یادداشتی در روزنامه بهار نوشت:
روزنامه نگاران در تعریف کلی، در چارچوب قانون اساسی و قوانین موضوعه در بیان نقطه‌نظرات خود و مردم و مسئولان و تحلیل مسائل آزاد هستند مگر اینکه خلافی را مرتکب شده باشند. البته این خلاف هم تعریف ‌شده است. یک اینکه نسبت به تمامیت ارضی یک کشور خدشه وارد کنند، دو اینکه با کلمات رکیک شخصیت‌ها را مورد وهن قرار دهند، دیگر اینکه امنیت کشور را که البته همین امنیت هم تعریف‌شده است، به خطر بیندازند و همچنین اینکه هرزه‌نگاری کنند. بنابراین تعریف تخلف روشن است. با وجود این ممکن است برخی از مقامات قضایی و یا امنیتی بخواهند این عناوین را برای خودشان بازتعریف کنند. مثلا اگر روزنامه‌نگاری به مقامی نقد یا  نصیحتی کرد، آنها بگویند که توهینی صورت گرفته است. توهین، نقد، تخریب در فرهنگ لغات و در قانون برای همه تعریف شده است. سیاستمداران، مسئولان امنیتی و قضایی نمی‌توانند از خود تعریف خلق کنند. در موضوع نقد برخی ممکن است بگویند این انتقادات تضعیف نظام است، که البته همین تضعیف نظام هم تعریف مشخصی ندارد. ما با دنیایی از لغات مواجه هستیم که مقامات تعریف می‌کنند و نه قانون؛نمی‌توان اسم نقد را تخریب یا  انتقاد را اهانت ‌گذاشت. تا زمانی که تکلیف این تعاریف مشخص نباشد برای اهالی رسانه، شرایط تغییری نخواهد کرد. اشکال دیگری هم که وجود دارد این است که برخی تک‌تک مقامات را عین نظام می‌دانند و چنانچه در یک رسانه احیانا به یکی از مقامات نقدی وارد شود، نمی‌گویند به شخص آنها نقد شده بلکه می‌گویند علیه نظام اقدام شده است و تا زمانی که شرایط به همین نحو باشد، برخورد قهری با رسانه‌ها و اهل قلم ادامه خواهد داشت. برای جلوگیری از گسترش چنین فضایی، مسئولان باید سعه صدر خود را زیاد کنند و همانگونه که رئیس دستگاه قضا در آستانه روز خبرنگار گفت باید با اهالی رسانه‌ها مهربان بود. بالاخره هر یک از مقامات و دستگاه‌ها در عملکرد هایشان یک سری جاذبه‌ها و یک سری دافعه‌ها دارند که مورد توجه رسانه‌ها و اهالی قلم قرار می‌گیرند و اگر در این میان سعه صدر وجود نداشته باشد شاهد برخورد‌های قهری خواهیم بود، برخورد هایی که در روز‌ها و هفته‌های گذشته تشدید شده است.  در آخر اینکه اگر اهالی رسانه در رابطه با وظایف خبرنگاری و روزنامه‌نگاری خود   فعالیتی قانونی کرده باشند  و بر مبنای آن با چنین برخوردهایی روبه‌رو گردند محل نقد است و باید این رویه اصلاح شود.

 

منبع: بهارنیوز

روزنامه بهار: در روزهای سرد زمستان۸۹ بود که شورای عالی امنیت ملی طی مصوبه‌ای دو چهره سیاسی را که پس از حوادث۸۸ در نزد برخی «سران فتنه» خوانده می‌شدند و در نگاه گروهی دیگر رهبران یک جریان اعتراضی بودند با محدودیت هایی مواجه ساخت که در ادبیات سیاسی ایران به «حصر» معروف شد. با گذشت زمان و فروکش کردن تنش‌های به جای مانده از بحران پس از انتخابات۸۸ بسیاری بر آن شدند که پرونده حصر را به سرانجامی برسانند. این تلاش‌ها آن طور که رییس جمهور سابق و همراهانش مدعی‌اند از زمان اواخر دولت دهم آغاز شده بود. تلاش هایی که البته هیچگاه نمود عینی نداشت و بسیاری باور ندارند که مسئولان آن زمان تمایلی به حل این مسئله داشتند.

در روزهای انتخابات۹۲ در کنار خواسته‌ها و شعارهای گوناگون مردمی موضوع حصر نیز برای بخشی از جامعه تبدیل به یک مطالبه و درخواست از رییس جمهور آینده شد. حسن روحانی در آن ایام به شکل صریح و مستقیم وارد این مسئله نشد و تنها با اشاره هایی که البته هم او و هم مخاطبانش متوجه می‌شدند که مقصود همین مسئله حصر است از حل و فصل این پرونده سخن می‌گفت. با اعلام نتایج انتخابات مشخص شد که ظاهرا اکثریت هم همراه و موافق نگاهی است که در نهایت به حل معضل حصر ختم خواهد شد.

به انتخابات مجلس شورای اسلامی در زمستان۹۴ که رسیدیم باز هم اکثریت به فهرستی رای داد که آن فهرست مورد تایید چهره هایی از دنیای سیاست بود که موضع مخالفت آن‌ها با حصر کاملا روشن و عیان است. و در نهایت نقطه اوج موضع گیری جامعه درباره پرونده حصر انتخابات۹۶ بود که می‌توان گفت هیچ حضور انتخاباتی روحانی نبود که در آن به این مسئله از سوی مردم اشاره نشود و موضوع رفع حصر تبدیل به خواستی عمومی شد. در کنار این موارد با نگاهی به آن چه برخی معتدلان جریان اصولگرا به طور مستقیم و یا غیر مستقیم می‌گویند شاهد آن هستیم که انتقاد به حصر تنها محدود به جریان سیاسی همراه محصورین و یا حامیان دولت اعتدال نیست و اتفاقا بسیاری از اصولگرایان معتدل هم از روی دلسوزی برای نظام جمهوری اسلامی ایران و همینطور تلاش برای کاهش تنش‌های داخلی این موارد را مطرح می‌کنند.

در برابر این تصویر شاهد آن هستیم که برخی بر این عقیده‌اند که نقدها به مقوله حصر نه با قصد و نیت دلسوزی برای نظام بلکه یا از روی ناآگاهی است و یا به واسطه تکرار حرف بیگانگان. به عنوان نمونه حجت‌الاسلام موسی غضنفرآبادی، رئیس دادگاه انقلاب تهران اخیرا گفته‌اند که درخواست برای رفع حصر «حرف دلسوزان نظام نیست» و «برخی از کسانی که این حرف‌ها را می‌زنند شاید بی‌اطلاع باشند، ولی این حرف بیگانگان است» .

آیا واقعا می‌توان پذیرفت که همه بزرگانی که از هر دو جناح عمده سیاسی کشور که در دلسوزی و زحماتشان برای انقلاب و نظام‌تردیدی نمی‌توان به خود راه داد می‌خواهند حرف بیگانگان را تکرار کنند و برای آن که برای کشور ایجاد مشکل کنند خواهان حصر هستند؟ این سخن به این معنا نیست که همه آنان که از حصر می‌گویند دلسوزند و نیتی خیر دارند. قطعا این طور نیست و می‌توان در بین مخالفان حصر هم افرادی را یافت که قصد وغرض سالمی نداشته و شاید به دنبال ضربه زدن به کشور با پوشش تلاش برای رفع حصر باشند اما آیا می‌توانیم بگوییم که همه آنان که این پرونده را پیگیری می‌کنند یا جاهلند یا تکرارکننده سخن بیگانگان؟!

تصویری که در ابتدای این مطلب از دوره‌های گوناگون انتخابات‌ترسیم شد نشان دهنده آن است که ظاهرا مردم و البته منتخبان همین مردم موضع مشخصی در خصوص پرونده حصر دارند و هر دو خواهان حل و فصل این موضوع هستند. اما آن چه تبدیل به مسئله‌ای اساسی شده است چگونگی ورود به این پرونده است.
برخی بر این عقیده‌اند که به دلیل آن که تشکیل دادگاه برای محصورین با حکم و مجازاتی سنگین همراه خواهد بود در نتیجه ادامه یافتن حصر از جهاتی به سود این افراد است، گروهی دیگر همچون علی مطهری، نایب رییس مجلس این نگاه را دنبال می‌کنند که بحران۸۸ حاصل اشتباهاتی از هر دو طرف بوده است و اگر قرار است دادگاهی تشکیل شود می‌بایست به طور همزمان برای هر دو سوی آن بحران باشد و اگر هم نظام به هر دلیل و مصلحتی تمایلی به برپایی این دادگاه ندارد دیگر پس از عبور از فضای تنش آلود آن سال‌ها نیازی به ادامه یافتن حصر نیست.

گروهی دیگر نیز بر این اعتقادند که اساسا این افراد مرتکب خطایی نشده‌اند و حصر از اساس تصمیم نادرستی است. این که کدام یک از این سه زاویه دید و یا هر برداشتی دیگر را به عنوان مبنا قرار دهیم در نوع تصمیم گیری در خصوص این پرونده تاثیر مستقیمی خواهد داشت. به نظر می‌رسد که رفع حصر جز در فضایی «برد – برد» امکان تحقق نداشته باشد. افزایش تنش‌ها و دامن زدن به دوگانه «حق و باطل» چه از سوی موافقان رفع حصر و چه از طرف مخالفین محصوران که در آن یک طرف عاری از اشتباه خوانده شود و طرف دیگر محکوم و خطاکار نه آن چنان با واقعیات سیاست سازگار است و نه کمکی به حل این مسئله خواهد کرد.

تاکید رییس جمهور روحانی بر ایجاد اجماع داخلی برای حل برخی مسائل را می‌توان راه حلی دقیق برای همین پرونده دانست. حصر در فضایی که تصمیم گیران تصور کنند که کشور در نوعی بن بست سیاسی قرار گرفته است حل نخواهد شد و اتفاقا اگر به دنبال حل واقعی آن هستیم می‌بایست همه، چه آنان که در این سال‌ها دچار محدودیت هایی همچون حصر شده‌اند و چه دیگرانی که مسئول این پرونده هستند تلاش کنند که اگر بن بستی شکل گرفته است حل شود. در خصوص این پرونده پیچیده و چند بعدی، محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز دیروز در اظهارنظری تازه گفته است که این نهاد نمی‌تواند در این باره تصمیمی بگیرد و «مرجع رسیدگی کننده به این پرونده شورای عالی امنیت ملی و قوه قضائیه است»

در روزهایی که مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی بر کرسی ریاست مجمع تشخیص تکیه زده بودند هم برخی از دلسوزان این پیشنهاد را مطرح کردند که خوب است مجمع به عنوان مرجع رسیدگی کننده به پرونده حصر و حتی کلیت بحران۸۸ به کمک گرفته شود. در آن روزها این پیشنهاد مورد موافقت قرار نگرفت و حالا ظاهرا بار دیگر عده‌ای همان پیشنهاد را روی میز قرار داده اند. آن چه محسن رضایی می‌گوید سخن درستی است زیرا تا پرونده‌ای به این نهاد مشورتی ارجاع داده نشود آنان نمی‌توانند درباره آن به اظهارنظر و تصمیم گیری بپردازند اما آیا واقعا ارجاع این پرونده به مجمع کمکی به حل مسئله خواهد کرد؟ با توجه فقدان شخصیتی همچون مرحوم هاشمی که وزنه‌ای غیر قابل تکرار برای نظام هستند به نظر می‌آید که تفاوتی ندارد که این پرونده در شورای عالی امنیت ملی رسیدگی شود و یا مجمع و از همین رو انتقال آن به مجمع نوعی دوباره کاری است. به نظر می‌آید که آن چه پرونده «حصر»  را به سامان خواهد رساند توجه به این نکات باشد:

۱ـ بازخوانی واقع‌بینانه وقایع۸۸
۲ـ پذیرش خطاها از جانب تمامی اطراف آن حوادث تلخ
۳ـ تلاش برای ایجاد اجماع در بین تصمیم‌گیران در خصوص چگونگی مواجهه با این پرونده
۴ـ عدم ایجاد تنش جدید در مسیر پرونده حصر و توجه جدی به ظرایف موجود در این راه
۵ـ به حاشیه راندن تندروهایی که از هر دو طرف تنها باعث سخت‌تر شدن مسیر حل و فصل پرونده حصر می‌شوند.
۶ـ توجه به مصالح نظام در تصمیم گیری‌ها به خصوص در شرایط حساسی که چه از بعد داخلی و چه از بعد خارجی با آن مواجه هستیم.
کوتاه سخن آن که پرونده حصر با اجماع دلسوزان و بزرگان نظام و همین طور همکاری محصوران می‌تواند با کمترین هزینه و بیشتر فایده حل شود به شرط آن که همه طرف‌ها در عمل خواهان حل این مسئله باشند. قطعا گفتگو با فرزندان همین نظام و انقلاب کاری سخت‌تر از گفتگو و دست یافتن به توافق با دولتی که چهار دهه است دشمن خوانده می‌شود نخواهد بود.

منبع: بهارنیوز

مهدی دادویی‌نژاد
این روزها و پس از عملکرد نه چندان امیدوار کننده لیست امید در ماجرای وزرای پیشنهادی، باید از خودمان بپرسیم در پس عملکرد این نمایندگان که قرار بود سرمایه‌های اصلاحات باشند و در نبود بزرگان که بالاخره روزی باید جایشان را به دیگران بدهند آبروداری کنند، چه اتفاقی در حال رخ دادن است. مسئله ابدا کوچک نیست، بسیاری از افراد لیست امید یا ناتوان از فهم حداقلی جایگاهی که دارند هستند یا قد و قواره بسیاری از آن‌ها به کارهای مهم و بر زمین مانده اصلاح طلبان نمی‌خورد یا به طور کلی این لیست را برای رسیدن به حوائج و رانت‌ها دور می‌زنند، از نطق فاجعه بار یکی از آن‌ها در دفاع از پدرش تا مسئله تقلاهای عده‌ای از آن‌ها در پیش دستی برای گرفتن سلفی با فدریکا موگرینی، سکوت نماینده مخالف و تطمیع و در نهایت موضوع رای نیاوردن یک وزیر اصلاح طلب و رای اوری عده‌ای که خودشان هم باورشان نمی‌شد رای بیاورند.
می توان به حضور اصلاح طلبان در این دوره از مجلس از دو منظر نگریست.

منظر اول حضور با حدا اقل کارکرد ومنظر دوم حضور با حداکثر قوا و جریان ساز، معتقدان به منظر اول معتقد بودند با حضور افراد لیست امید و اصلاح طلبان راه ورود به مجلس بر روی تندروان و مخالفان دلواپس بسته شد و جامعه اندکی از هیاهو برای هیچ ایشان در امان ماند، این نگاه بسیار نزدیک به مسئله دفع افسد به فاسد است، اصلاح طلبان باشند تا عده‌ای دیگر نباشند. بسیاری معتقد و معترف به این نگاه حداقلی هستند و عدم حضور عده‌ای را مفید و مطلوب می‌دانند، اما آیا جمعیت امیدوار به اصلاحات که به پای صندوق‌های رای آمده‌اند این دیدگاه را مورد قبول می‌دانند؟

آیا شأن نمایندگی مردم بر مبنای هر مصلحتی که در این نگاه وجود دارد، اینگونه است؟ چرا اگر قرار بر این نگاه بود همه جایگاه‌ها را به جوانان گمنام ندادند و عده‌ای با فشار به لیست چپانده شدند؟ آیا قرار است حال که برخی از نابودی اصلاحات نا امید شده‌اند لیست امید خود پروسه نابودی را مانند انچه اکنون شاهد آن هستیم به پیش برد؟ آیا قرار است مردم در انتخابات ۹۸ با دفع افسد به فاسد رای به دلواپسان بدهند یا اصلا رنگی به حنای بزرگان می‌ماند که مردم را به پای صندوق‌ها بکشانند؟ آیا آبرویی برای اصلاحات می‌ماند؟
عملکرد تا به امروز لیست امید دقیقا تایید کننده این نگاه بی ارزش و خانمان بر‌انداز است، نگاهی که نشان می‌دهد خود امیدی‌ها هم بر مبنای آن عمل می‌کنند. بی ثمری و سکوت محض عارف در مجلس واقعا فرقی با بی‌ثمری حضور حداد عادل برای مردم دارد؟

اما نگاه دوم یا نگاه حداکثری، یعنی حضور مثمر ثمر و در شان اصلاحات و کسانی که از آبروی خویش مایه گذاشته اند، نگاهی که نماینده و عملکردش را از چنارهای خیابان ولیعصر تمییز می‌دهد، قرار به تبدیل دی اکسید کربن به اکسیژن نیست، این نهال باید ثمره داشته باشد و علاوه بر اکسیژن و تلطیف هوا میوه و ثمری هم برای مردمی که به جان کِشتن اش و به جان آب دادند، بدهد و این میوه چیزی نیست جز دفاع جانانه از حقوق مردم، رعایت شان نمایندگی، پرهیز از ویژه خواری و رانت خواری. رای مردم سرمایه است و یک ودیعه در دست نمایندگان، نمی شود و نباید به مردم گفت به دلیل فیلتر شورای نگهبان این‌ها نفرات اصلی ما نبودند و بزرگان درو شدند، چرا باید مردم به این حرف‌ها گوش بدهند؟ یعنی در جبهه اصلاحات ۵۰ نفر نماینده بالقوه و ذخیره خوب وجود نداشت؟ یا بسیاری از فرصت پیش آمده سوءاستفاده کردند و با رایزنی‌ها در لیست، تحمیل شدند و بعد از‌تریبون نمایندگی برای ماله کشی استفاده کردند؟

کمتر از دوسال به پایان این دوره از نمایندگی مانده و باید تصمیم گرفته شود تا در این دوسال نگاه حداقلی باشد یا حداکثری؟ قرار است سرمایه‌ای که با خون دل فراهم آمده بر باد ندانم کاری برود و تبدیل به سرمایه سوزی بشود؟ بهتر است در فرصت باقی مانده تا انتخابات با گشودگی دربها به روی نخبگان جوان در کنار با تجربه‌های قدرت مند و به دور از هر گونه رانت و سفارش و هم چنین با فشار به نمایندگان ساکت و منفعل سرمایه جدیدی خلق شود تا بر اندوخته‌های قبلی اضافه شود. نمایندگان مردم بابت عملکرد تک تک وزرا مسئولند و نباید صرف حمایت اصلاح طلبان از روحانی سکوتی منفعلانه در پیش گرفته شود و در بزنگاه انتخابات ۹۸ دست‌ها را به علامت تسلیم بالا برد. سرمایه‌سازی مهم‌ترین اصل در مدت باقیمانده است و باید بر سرمایه‌های اصلاح طلبان افزود.

منبع: بهارنیوز