بایگانی ماه : آگوست, 2017

در نظر سنجی انجام شده از توریست‌های خارجی خوشمزه ترین غذاهای ایران مشخص شدند.
 
به گزارش ایران خبر، هر کشوری معتقد است غذایی که در آن پخته می‌شود، خوشمزه ترین غذای جهان است ولی نظر درست این است که همه غذاها متناسب با ذائقه مردم آن منطقه شناخته می‌شود. در جدیدترین نظرسنجی هایی که از توریست‌های خارجی در ایران انجام شده است، خوشمزه ترین غذای ایرانی مشخص شد. براساس این نظرسنجی قورمه سبزی به عنوان خوشمزه ترین غذای ایرانی معرفی شد و پس از آن دیزی در رتبه دوم قرار گرفته است. بیشترین غذایی که توریست‌ها در رستوران‌های ایرانی سفارش داده‌اند همین غذاها هستند.

منبع: الف

وقتی صحبت از دروغ و دروغگویی می‌شود، به سختی می‌توان از روی کلمات رمزگشایی کرد! چیزی که فرد دروغگو می‌گوید معمولا کنترل شده و تمرین شده است مخصوصا اگر فرد تبحر خاصی در این کار داشته باشد.

به گزارش برترینها، دروغگویی، صدرنشین ِ لیست رفتارهای منفی است. هیچکس دوست ندارد بفهمد که فریب خورده، اما این اتفاقی است که تقریبا همه‌‌ی ما مرتبا تجربه می‌کنیم. طبق آمار، بین هر دوهزار آمریکایی، ۹۱ درصدشان در خانه و در محل کار به طور مرتب دروغ می‌گویند. تعجب کردید؟ احتمالا نه! دلیل دروغگویی بیشتر افراد، خودخواهی نیست.

احتمال اینکه شما به افراد مورد علاقه‌تان دروغ بگویید خیلی بیشتر است، چون می‌خواهید جلوی لطمه و عواطف و احساسات خود را بگیرید. اما اگر واقعا بخواهید بدانید چه زمان‌هایی فریب می‌خورید چطور؟ آیا این امکان وجود دارد که از روی یک سری علائم، فرد دروغگو را تشخیص دهید؟

دروغگو را زود شناسایی کنید

چطور می توانیم بفهمیم کسی دروغ می‌گوید؟ وقتی صحبت از دروغ و دروغگویی می‌شود، به سختی می‌توان از روی کلمات رمزگشایی کرد! چیزی که فرد دروغگو می‌گوید معمولا کنترل شده و تمرین شده است مخصوصا اگر فرد تبحر خاصی در این کار داشته باشد. اما رفتارها و حرکات خیلی بهتر از واژه‌ها می‌توانند دروغگویی را برملا کنند زیرا بیشتر ژست‌های بدنی، بر خلاف کلمات، غیرقابل کنترل بوده و اتوماتیک هستند، بنابراین برای اینکه بفهمید فرد مقابل‌تان به شما دروغ می‌گوید یا نه، باید روی زبان بدن‌اش تمرکز کنید.

وقتی دروغ می‌گوید کمتر لبخند می‌زند

تحقیقات نشان داده وقتی افراد در حال دروغ گفتن هستند، احتمال لبخند زد‌ن‌شان خیلی کمتر است، مخصوصا در مورد آقایان. اگر کسی هنگام دروغ گفتن لبخند بزند، لبخندش معتبر و حقیقی به نظر نمی‌آید، یعنی به نظر می‌رسد ناگهان لبخند می‌زند و طولانی‌تر هم نگهش می‌دارد.

گردنش را می‌خاراند چون اضطراب دارد

فرد دروغگو معمولا به خاطر اضطراب ناشی از دروغگویی، کنار گردنش یعنی درست زیر نرمه‌ی گوش خود را می‌خاراند. این کار معمولا به شیوه‌ی خاصی انجام می‌شود؛ یعنی با انگشت اشاره‌ی دست ِ مسلط. این حرکت، علامتی از ناامنی، شک و تردید و عدم اطمینان را می‌رساند که در ذهن کسی می‌گذرد که قرار نیست تمام ِ حقیقت را بگوید.

صورت خود را زیاد لمس می‌کند

دست زدن به صورت یکی از متداول‌ترین نشانه‌های دروغگویی است. این حرکت می‌تواند پوشاندن چشم‌ها باشد یا قرار دادن دست روی پیشانی یا چانه که اساسا از ویژگی‌های دوران کودکی ناشی می‌شود. بچه‌ها معمولا برای اینکه دیگر نبینند، نشنوند و یا حرف نزنند، چشم‌ها، گوش‌ها و یا دهان خود را می‌پوشانند. این حرکات معمولا بزرگنمایی می‌شوند اما افراد وقتی بزرگ‌تر می‌شوند، این ژست‌ها سریع‌تر شده و کمتر آشکار می‌شوند اما ناخودآگاه هنوز هم مورد استفاده‌اند.

البته این حرکات همیشه هم بیانگر دروغگویی نیستند، ممکن است فرد سعی داشته باشد اطلاعاتی را مخفی نگه دارد که برای بعضی‌ها می‌تواند معادل همان دروغگویی و فریبکاری باشد.

ناخودآگاه جلوی دهانش را می‌گیرد

پوشاندن دهان، یک واکنش نیمه خودآگاه است که می‌تواند اینگونه تعیبر شود که فرد سعی می‌کند جلوی کلمات دروغ آمیزی را که از دهانش بیرون می‌آیند بگیرد. این علامت می‌تواند به صورت گذاشتن دست روی دهان و یا حتی گذاشتن انگشت جلوی لب‌ها (اعلام سکوت: هیس!) باشد. چنین حرکتی معمولا توسط والدین یا بزرگ‌ترها برای اعلام فرمان سکوت برای بچه‌ها استفاده می‌شود اما در مورد بزرگسالان می‌تواند تلاشی برای بازداشتن خود از بروز کلمات یا احساسات باشد.

موقع حرف زدن بینی‌اش را لمس می‌کند

همه‌ی ما ماجرای پینوکیو را می‌دانیم و از تاثیری که دروغگویی روی بینی دارد آگاهیم. دانشمندان دریافتند بینی انسان هنگام دروغ گفتن، واقعا بزرگ‌تر می‌شود. دلیل این اتفاق هم مواد شیمیایی هستند که به دلیل تحت فشار بودن فرد دروغگو ترشح شده و موجب التهاب بافت درون بینی می‌شوند. شاید شما واقعا نتوانید این اثر را ببینید، اما اتفاقی که در این التهاب می‌‌افتد می‌تواند احساس سوزش و مور مور در بینی ایجاد کند که در نتیجه فرد دروغگو می‌خواهد بینی‌اش را بخاراند، بنابراین ناخودآگاه بینی‌اش را لمس می‌کند.

یقه‌اش را می‌کِشد

این علامتی است که فرد دروغگو را آشکارا لو می‌دهد و دلیل این حرکت هم این است که بافت حساس صورت و گردن، هنگام دروغ گفتن، حساس‌تر می‌شود. وقتی کسی دروغ می‌گوید، حس سوزش در این نواحی ایجاد می‌شود که فرد را وادار به لمس کردن می‌کند. فشار و تنش و اضطراب ناشی از دروغگویی موجب افزایش تعریق در ناحیه‌ی گردن هم می‌شود که این هم دلیل دیگری برای مشهور بودن این علامت از دروغگویی است.

چشم‌هایش را می‌مالد

این رفتار هم ریشه در دوران کودکی دارد. بچه‌ها معمولا وقتی دوست ندارند به چیزی نگاه کنند جلوی چشمان خود را می‌گیرند و این ویژگی‌ است که در بزرگسالی، کاملا ترک‌مان نکرده است. ما همچنان وقتی نمی‌خواهیم به چیزی نگاه کنیم، نیمه آگاهانه چشم‌های خود را می‌مالیم یا اطراف چشم را لمس می‌کنیم. این مکانیسم دفاعی مغز برای مهار فریب‌کاری و غلبه بر فشار ناشی از رودرویی با کسی است که داریم به او دروغ می‌گوییم.

منبع: الف

تکدی‌گری یکی از آسیب‌های جدی در شهرستان بهارستان است، چراکه نیمی از متکدیان در این شهرستان قابلیت ساماندهی نداشته و از روی عادت اقدام به تکدی‌گری می‌کنند که مقابله با این پدیده شوم در کنار فرهنگ‌سازی، همکاری مسئولان متولی و مردم را می‌طلبد.

به گزارش تسنیم، یکی از آسیب‌ها و مسائل مورد توجه هر جامعه پدیده تکدی‌گری و گداصفتی است که با ساختارهای فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی هر جامعه‌ای در ارتباط است؛ در این میان چنین پدیده‌ای در شهرها از معضلات گریبان‌گیر بوده که با شیوه‌های گوناگون و با سوء‌استفاده از احساسات و عواطف انسانی، سعی در کسب منافع شخصی دارند که در نهایت با ذلّت و خواری و نمایش اعضای از کار افتاده، معلول، زخمی، بدشکل و … در گوشه و کنار شهرها و حتی روستاهای کشور پدیدار می‌شوند.

در این راستا باید توجه داشت که این متکدیان و گدایان شامل دو طیف عمده هستند گروهی از آن‌ها متکدیان بومی بوده و گروه دوم نیز متکدیان خارجی از کشورهایی همچون افغانستان، پاکستان، بنگلادش و … می‌باشند؛ در واقع متکدیان با گدایی کردن نه تنها به کار تولیدی نمی‌پردازند و یا خدمتی ارائه نمی‌دهند، بلکه علاوه بر مصرف‌گرایی در بسیاری از موارد در مسیرهای انحرافی غیرقانونی حاوی ده‌ها پیامد منفی اجتماعی، فرهنگی و بهداشتی برای کشور فعالیت می‌کنند.

در این میان شهرستان جدیدالتأسیس بهارستان با مهاجرت‌پذیری و رشد جمعیت فراوان، کانون توجه متکدیان قرار گرفته و با یک گشت‌وگذار ساده در سطح این شهرستان می‌توان متکدیان زیادی را در معابر مشاهده کرد که از صبح زود تا پاسی از شب اقدام به تکدی‌گری و دریافت پول از مردم می‌کنند.

متکدیان نه تنها تعدادشان در سال‌های گذشته زیاد شده بلکه شیوه تکدی‌گری‌شان نیز تغییر کرده، و متناسب با افراد با آن‌ها برخورد و طلب کمک می‌کنند؛ به طور مثال اگر به مادر و پدر میانسالی برخورد کنند، متکدی اگر جوان باشد خود را سربازی معرفی می‌کند که به دلیل نداشتن کرایه ماشین نمی‌تواند به پادگان برگردد یا در برخی موارد این نوع پول خواستن‌ها به شیوه‌های نوین‌تری نیز انجام می‌شود و متکدیان خود را افرادی فالگیر یا دعانویس معرفی می‌کنند.

دیدگاه متفاوت مردم در برخورد با متکدیان

در بین مردم دیدگاه‌های متفاوتی برای کمک کردن یا نکردن به این افراد وجود دارد، عده‌ای بر این باورند که نباید به این افراد کمک کرد تا آن‌هایی که نیازمند هستند، از راه قانونی و تعیین‌شده به بهزیستی یا کمیته امداد مراجعه کنند، و معتقدند در برخی موارد دست افراد سودجو نیز پشت این قضیه است و برخی از متکدیان را ساماندهی شده و مدیریت شده می‌دانند؛ اما عده‌ای موافق این دیدگاه نبوده و معتقدند که هیچ فرد بی‌نیازی دست به این کار نمی‌زند که صبح تا شب در خیابان‌ها به تکدی‌گری بپردازد و کمک کردن به این افراد را ترجیح می‌دهند.

در بحث برخورد با متکدیان در کشورمان قانون‌هایی تصویب‌شده و نهادها و سازمان‌هایی از جمله بهزیستی، کمیته امداد، شهرداری‌ها نقش دارند و موظف به جمع‌آوری و ساماندهی این افراد هستند؛ در همین راستا و برای روشن شدن این موضوع در بهارستان به سراغ مسئولان ذی‌صلاح در بهارستان رفتیم تا در جریان کمیّت و کیفیت پیگیری موضوع تکدی‌گری در این شهرستان قرار بگیریم.

محمد جانعلی‌زاده شهردار نسیم‌شهر با بیان اینکه سعی کردیم این افراد را از سطح شهر جمع‌آوری کنیم اظهار داشت: درصدد هستیم آن‌هایی را که واقعاً از روی نیاز و بی‌بضاعتی اقدام به تکدی‌گری می‌کنند را به بهزیستی معرفی کنیم، تا آن‌ها را ساماندهی کنند.

وی ادامه داد: واقعیت این است که در برخی موارد جمع‌آوری این افراد سخت شده است؛ چرا که برای تعدادی از متکدیان این کار، تبدیل به شغلی درآمدزا شده و عده‌ای هم که از اتباع خارجی هستند و اقدام به این کار می‌کنند را نیز بلافاصله بعد از شناسایی به نیروی انتظامی شهرستان تحویل می‌دهیم.

زنان تبعه پاکستانی و افغانستانی بخش اعظم متکدیان را تشکیل می‌دهند

شهردار نسیم‌شهر با بیان اینکه تعداد زیادی از متکدیان سطح شهر از اتباع خارجی هستند تصریح کرد: بسیاری از متکدیان در سطح شهر اتباع خارجی بوده که به صورت مدیریت شده توسط فردی که حتی شناسایی هم شده و به نیروی انتظامی هم معرفی شده، در قسمت‌های اصلی شهر این افراد را پراکنده و سازماندهی می‌کنند که عمدتاً این افراد از اتباع پاکستانی و افغانستانی و بیشتر زن هستند، که به محض شناسایی، طرد می‌شوند؛ اما دوباره برمی‌گردند.

نیمی از متکدیان در بهارستان قابلیت ساماندهی نداشته و از روی عادت اقدام به تکدی‌گری می‌کنند

جانعلی‌زاده در ادامه افزود: حدود۶۰ درصد از متکدیان ایرانی‌ توسط شهرداری و شورای شهر ساماندهی شده‌اند؛ اما مابقی متکدیان قابلیت ساماندهی نداشته و از روی عادت و سودجویی اقدام به تکدی‌گری می‌کنند و حتی زیرپوشش کمیته امداد نیز هستند؛ اما از راه تکدی‌گری نیز روزانه ۲۰۰ الی۳۰۰ هزار تومان درآمد دارند.

وی افتتاح مرکز نگهداری کودکان بی‌سرپرست را اقدامی راهبردی برای ساماندهی کودکان متکدی دانست و گفت: برخی کودکان بی‌سرپرست یا بدسرپرستی به دلیل نداشتن مکان و تغذیه مناسب اقدام به تکدی‌گری می‌کنند، که قطعاً با راه‌اندازی مرکز نگهداری کودکان بی‌سرپرست شاهد برطرف شدن بسیاری از مشکلات در این زمینه خواهیم بود.

بهزیستی تنها متولی ساماندهی متکدیان نیست

روح‌اللّه لطیفیان رئیس اداره بهزیستی شهرستان بهارستان نیز با بیان اینکه در برخورد با تکدی‌گری فقط بهزیستی مسئولیت ندارد تصریح کرد: برای برخورد با موضوع تکدی‌گری کارگروهی تشکیل می‌شود که ادارات مختلفی از جمله کمیته امداد، شهرداری‌ها، نیروی انتظامی، دادستانی و اداره کار حضور دارند، که هر کدام نیز مسئولیتی در این راستا دارند.

وی افزود: اگر فرد متکدی شغل نداشته باشد و از روی بیکاری به این کار روی آورده باشد، اداره کار برای او شغل پیدا می‌کند؛ اما آن‌هایی که از کارافتاده و معلول بوده و یا توانایی کار کردن نداشته باشند، توسط شهرداری جمع‌آوری شده و در اختیار ما قرار داده می‌شوند و ما این افراد را در محل مناسبی به نام خانه مهربان نگهداری می‌کنیم.

در مجموع در کنار اقدامات سازمان‌ها و مسئولان متولی برای مقابله با تکدی‌گری برای مقابله با این معضل، رسانه‌ها نقش بسیار مهّمی در فرهنگ‌سازی دارند و با ارتقاء سطح بینش، دانش و آگاهی مردم علاوه بر این موضوع می‌توان بسیاری از معضلات اجتماعی را در یک مجرای آگاهی‌بخشی، سامان داد.

فرهنگ‌سازی در زمینه ارتقاء سطح آگاهی مردم نسبت به این افراد ضروری است؛ چرا که براساس تحقیقات صورت گرفته بسیاری از آن‌ها وضعیت مالی نسبتاً مناسبی نیز دارند؛ در واقع باید با فرهنگ‌سازی و اجماع نظر در این مورد دست متکدیان و سودجویان را از این کار کوتاه کرد تا سیمای شهرها توسط این افراد مخدوش نشود.

منبع: الف

این روزها شاهد تشکیل و فعالیت موسسات خیریه ی زیادی هستیم و از آنجا که نیاز به وجود آن ها هم در کشورمان احساس می شود، آن ها مورد استقبال واقع شده و قابل تقدیرند. این خیریه ها در حیطه های مختلف و از طرق گوناگون فعالیت های خود را تعریف کرده اند و هرکدام به نوبه ی خود گوشه ای از ناکامی های اجتماعی مان را پررنگ کرده و از روش های متفاوت و متنوعی به آن می پردازند.

چندی پیش  شاهد برگزاری نمایشگاه یکی از این موسسات بودیم. به قول خودش، «دستادست، کارآفرینی اجتماعی است. یعنی برای حل یک مشکل اجتماعی از روش های کارآفرینی استفاده می کند. همچنین دستادست، یک بازار برای عرضه محصولات دست ساز و هنرهای دستی افراد است که امکان دسترسی عادلانه به بازار برایشان فراهم نیست. اصلی ترین هدف دستادست، توانمندسازی تولیدکنندگانش است.» برخی از فعالیت هایی که برای رسیدن به هدف فوق انجام داده و میدهد عبارتند از:

برگزاری شش بازارچه فروش در ارومیه و تهران از سال ۹۳ تا ۹۵
همکاری با بیش از ۷۰ تولید کننده مستقل و گروه توانمندسازی در ۱۵ استان کشور از آغاز کار
فراهم کردن بازاری بزرگتر برای فروش از طریق فروش آنلاین، برگزاری بازارچه و…
کمک به طراحی محصولات کاربردی تر و سازگارتر با سلیقه ی بازار
حذف واسطه ها و تجارت عادلانه

…همچنین برخی فعالیت هایی که این خیریه در برنامه دارد عبارتند از:
ایجاد یک چرخه کامل توانمندسازی برای تولیدکنندگان
ارائه وام های خرد به تولیدکنندگان برای خرید ابزار یا مواد اولیه
کمک به جریان کارآفرینی خرد
ارائه آموزش های مورد نیاز

…چند و چون این موسسه و موسسات مشابه را با یکی از خیرین آن به گفتگو نشسته ایم:
ما گروهی هستیم که تقریبا سه سال است داریم کار می کنیم. ایده ی ما این بود که یک کسب و کار اجتماعی داشته باشیم. در واقع از اینجا شروع شد که ما با فعالیت ها ی آقای یونس آشنا شدیم و دیدیم کارهایی که در بنگلادش انجام داده اند بسیار کارهای جالبی است و توانسته اند به شکل پایداری به افراد کمک کنند طوری که آن ها خودشان بتوانند شرایط زندگی خودشان را تغییر دهند. این ایده به نظر ما خیلی جذاب بود چون کمک های خیریه ای معمولا خیلی پایدار نیستند. تا وقتی هستند کمک می کنند ولی وقتی نیستند دیگر هیچ کمکی وجود ندارد. ما چون به این پایداری خیلی اهمیت می دادیم تصمیم گرفتیم یک کسب و کار اجتماعی راه بیاندازیم. اطراف و شرایطمان را بررسی کردیم و یک تحقیق کوچک میدانی کردیم و دیدیم که یکی از جاهایی که ما می توانیم در آن فعالیت بکنیم همین حیطه ی محصولات دست ساز است چون معمولا خانم ها این ها را تولید می کنند و عموما نمی توانند تولیداتشان را به قیمت خوب و عادلانه ای بفروشند چون یا به بازار دسترسی ندارند یا مثلا کسانی که از این ها خرید می کنند خیلی قیمت درستی پرداخت نمی کنند. ما تصمیم گرفتیم کاری کنیم که اینها بتوانند به بازار وصل شوند، به شکل عادلانه ای وصل شوند و قیمتی که مردم می پردازند برسد به خود این ها نه اینکه برسد به دست تعداد زیادی واسطه که این وسط هست. ایده ی دستادست از اینجا شکل گرفت.

در طول مسیر ما چیزهای زیادی هم یاد گرفتیم.  مثلا در میانه ی راه متوجه شدیم که فقط مساله فروش نیست باید این آدم ها یک سری مهارت های مالی یاد بگیرند، یک سری مهارت های طراحی شان بهبود بیابد، یعنی یک مهارت های جانبی هم باید در کنار این، به آن ها افزوده بشود. یا بعضی هاشان نیاز دارند که ابزار بهتری بخرند، به آن ها برای تهیه مواد اولیه کمک شود… به مرور این ایده ها به ایده ی اصلی ما اضافه شد.

بودجه تان از کجا تامین می شود؟ما از جایی بودجه نگرفتیم، خودمان شروع کردیم و خودمان کار را اداره کردیم. هرجا که توانستیم و هرچقدر که توانستیم سعی کردیم به این ایده ها جامه ی عمل بپوشانیم البته هنوز خیلی جای کار دارد و راه داریم حالا تا بتوانیم این کارها را به شکلی که مطلوب و هدف خودمان هست انجام بدهیم.
 
سالی چند روز نمایشگاه یا بازارچه برپا می کنید؟
ما سالی دو سه بار نمایشگاه می گذاریم. دو سه تا سه روزه
 
در حرف هایتان به آقای یونس اشاره کردید. برای ما توضیح می دهید ماجرای کارهای ایشان چه بوده است؟
آقای محمد یونس در بنگلادش اولین کاری که کردند آمدند یک بانک گرامین راه انداختند که به بانک فقرا مشهور شد. ایشان استاد اقتصاد بودند و وقتی رفتند به یکی از روستاهای اطراف دانشگاهی که در آن تدریس می کردند، متوجه شدند که در این روستا مثلا ۴۶ تا خانواده هستند که تمام محصولاتشان پیش فروش شده و بارها بخاطر پول خیلی کمی که مردم مجبور شدند قرض بگیرند، نزول شده. این قضیه بدین دلیل بود که فقرا دسترسی به بانک ندارند. دسترسی به ضامن و خیلی چیزها ندارند که بتوانند از خدمات بانکی استفاده بکنند. او دید که میتواند ۴۶ تا خانواده را با پولی نزدیک به مثلا ۵۰ دلار نجات دهد. او دید که با چه پول کمی می تواند به افراد زیادی کمک کند. ایده ی بانک فقرا از اینجا شکل گرفت که بانکی تاسیس بشود که به آدم ها بدون اینکه ضامن داشته باشند یا چک و سفته و امثال این چیزها را داشته باشند، وام بدهد. وام های حداقل خرد و کوچک بدهد. ضامن این آدم ها شد گروه های اجتماعی که در آن روستا تشکیل می دادند.
 
 یعنی مثلا این روستایی ها بالاخره با همدیگر آشنا هستند، هم محله ای هستند، همدیگر را می شناسند، هر ۵ نفر یا ۷ نفر یک گروه تشکیل می دادند و این گروه ها انگار ضامن همدیگر می شدند. اگر یکی از آن ها وامش را نتواند بدهد، بقیه نمی توانند وام بگیرند. و در نتیجه این ها این ضمانت اجتماعی که همدیگر را می کردند خیلی کارامد شد. نرخ بازپرداخت وام های بانکی گرامین حدود ۹۸ درصد بود که یک نرخ بازپرداخت خیلی خوبیست برای یک بانک  پس درواقع این ضمانت اجتماعی خیلی کارامد عمل کرد.

بعدش آمدند یک ایده های دیگری را امتحان کردند. گفتند خب حالا که این کار کرد مثلا یک کارخانه ای تاسیس کردند به اسم گرامین دانون با همکاری شرکت بین المللی دانون که این برای کودکان، ماست غنی شده تولید می کرد- برای مقابله با سوء تغذیه ی کودکان فقیر بنگلادشی. این هم ایده اش دقیقا این شکلی بود که یک کسب و کار اجتماعی باشد. یعنی هزینه های خودش را بتواند از طریق فروش این ماست تامین بکند و سودی هم اگر به دست می آید این سود باید برای گسترش کار صرف شود. کلا ایده این است که در این کسب و کار اجتماعی حق برداشت سود وجود ندارد از کاری که می کنند و باید برای خود کار، توسعه ی کار، بهبود کار و یا یک فعالیت اجتماعی دیگر آن را صرف بکنند.

کارهای مشابه گروه خودتان در ذهنتان است؟
در نقاط مختلف دنیا الان چنین کارهایی مشابهات مختلف زیادی دارد. مثلا سواران سلامت یک گروهی بودند که مسابقات موتور سواری برگزار می کنند و با پول آن، خودروهایی را در آفریقا تجهیز می کردند. این خودروها راننده هایش هم آموزش می دیدند تا بتوانند در شرایط صحرا که ماشین بخاطر شن و امثال آن خیلی زود خراب می شود، به مردمی که در جاهای دوردست هستند، خدمات بهداشتی ارائه بکنند. مثلا مردم را به بیمارستان  ببرند و بیاورند یا مامورین بهداشت را از یک نقطه به نقطه ای دیگر ببرند و بیاورند . خلاصه اینجور کارها الان در دنیا نمونه های خیلی زیادی دارد. ولی در ایران این ایده ها هنوز زیاد شناخته شده نیستند و زیاد عملی نمی شوند و متاسفانه قانونی هم برایشان وجود ندارد. قانونی وجود ندارد که بروی بعنوان یک کارآفرین اجتماعی خودت را ثبت کنی. یا بعنوان یک کسب و کار اجتماعی خودت را ثبت کنی و فعالیت کنی.
 
نوشته بودید کارهای دستی که شما اینجا ارائه می دهید مربوط به  زنان روستایی و مهاجر است. منظور از مهاجر چیست؟

منظور خانم های افغانستانی هستند که مهاجرت کرده اند آمده اند اینجا و معمولا مشکلات مالی خیلی زیادی دارند. ما به آنها کمک کردیم که از هنر دستی مانند گلدوزی یا شماره دوزی که دارند استفاده کنند برای خروج از آن چرخه ی فقری که در آن گرفتارند.

البته در اینجا بعضی از کارها هم مال افراد غیر روستایی و غیر مهاجر هست که ما برای اینکه جاذبه ی نمایشگاه را بالا ببریم از آن ها استفاده می کنیم. این ها هم البته آدم های معمولی اند یعنی مثلا کارگاه یا کارخانه ندارند بلکه در خانه شان کار دستی می کنند و نیاز به حمایت خاصی از طرف ما ندارند ولی این ها هم شروع کارشان است  وما کارهای اینها را هم می آوریم که تنوع محصولات بالاتر برود و جاذبه ی نمایشگاه بیشتر بشود. یک درصد کارمزد بیشتری از این افراد گرفته می شود که باز صرف برگزاری نمایشگاه می شود که خیلی هزینه های زیادی دارد. ما باید بتوانیم از این طرق، این هزینه ها را پوشش دهیم.
 
راضی بوده اید از فروشتان  و از نتیجه ی کار؟
 خیلی جای کار دارد هنوز. اینطور نیست که من بتوانم بگویم که ما خیلی راضی بوده ایم. متاسفانه قانون حمایتی هم که وجود ندارد تا بتوانیم از آن ها استفاده کنیم. ما همیشه روی پای خودمان ایستاده ایم چه از لحاظ بودجه و چه برای پیدا کردن جا. بعضی و قت ها خوب بوده و گاهی اوقات هم خوب نبوده. اینطور نیست که روند ثابتی داشته باشد. ولی خب بخاطر اینکه احساس مسئولیت اجتماعی می کرده ایم در مقابل این آدم هایی که بالاخره به یک امیدی آمده اند با ما کار کنند، ما کار را همچنان ادامه داده ایم.

منبع: الف