بایگانی ماه : جولای, 2017

قتل عام «تسالونیکا» یکی از عجیب ترین و وحشتناک ترین قتل عام های تاریخ بود که در قرن چهارم میلادی دست کم هفت هزار نفر را به خاطر یک بهانه عجیب و غیرقابل باور به کام مرگ فرستاد. ماجرا از این قرار بود که «بوتریک»، فرماندار نظامی شهر «الیریکوم» و «تسالونیکا» در سال ۳۹۰ میلادی دستور داد تا یک ارابه ران را به جرم تجاوز به یک مشروب فروش دستگیر کنند. مرد ارابه ران بلافاصله تحت بازجویی قرار گرفت اما در بازجویی ها مقاومت کرده و به جرمش اعتراف نمی کرد، در نهایت جلسه محاکمه ای با حضور شخص فرماندار برگزار شد.

 

متهم باز هم مقاومت کرد و به هیچ وجه جرمش را گردن نمی گرفت و مدعی بود که بی گناه است و برایش پاپوش دوخته اند. در مدت کوتاهی ارابه ران به چنان شهرت و محبوبیتی رسید که وقتی از مردم خواست تا او را از زندان آزاد کنند، همه به حرفش گوش کردند.

مردم شهر شورش کرده، به مقر حکومت فرماندار حمله کردند و عده زیادی از کسانی  را که در فرمانداری حضور داشتند به قتل رساندند. این حمله باعث خشم امپراطور «تئودوسیوس اول» شد. فرمانروای رومی دستور داد تا سربازان بلافاصله به شهر اعزام شده و هرکدام از اهالی شهر را که می بینند، بدون محاکمه یا برگزاری دادگاه با تبر، نیزه یا هر وسیله دیگری که دم دست شان می رسد، سلاخی کنند.

قتل عام بابی یار یکی از تلخ ترین اتفاقاتی بود که درز مان جنگ جهانی دوم و باز هم توسط پلیس مخفی شوروی اتفاق افتاد، در همان سالی که قتل عام NKVD رخ داد. پلیس که دستش حسابی در کشتار آدم ها راه افتاده بود ۱۵۰ هزار دیگر از زندانیان را قتل عام کرد.

 

از تمام کسانی که به زندان افتاده بودند، خواسته می شد تا لباس هایشان را کاملا بیرون بیاورند و تمام چیزهایی را که همراه داشتند به نیروهای ویژه پیشکش کنند. اگر کسی از این دستور سرپیچی می کرد، قبل از مرگ به شدت مجازات می شد.

قتل عامی که منجر به مرگ هزاران نفر در روز «سنت بارتولومه» شد، یکی از تلخ ترین قتل عام های تاریخ فرانسه بود. این قتل عام که علیه پروتستان ها انجام شده بود، بزرگ ترین قتل عام قرن ۱۶ فرانسه قلب گرفت. این اتفاق بعد از آن رخ داد که ملکه مادر در زمان سلطنت «هنری چهارم» تصمیم گرفت دخترش مارگارت را به عقد یک شاهزاده پروتستان دربیاورد.

 

جشن باشکوه و مفصلی در پایتخت برگزار شد. از هر دو فرقه پروتستان و خاندان سلطنتی هم در آن شرکت کردند. در ظاهر مشکلی وجود نداشت اما واقعیت این بود که مردم شهر از نظر احساسی املا علیه پروتستان ها بودند و کسی که پیرو این فرقه بود، جرئت گشت و گذار در این شهر را نداشت، کسانی هم که به عروسی سلطنتی دعوت شده بودند، صرفا به خاطر امنیتی که خانواده پادشاه قرار بود برایشان فراهم کنند، به این مهمانی آمدند.

با این وجود، شرایط طوری پیش نرفت که رضایت بخش باشد، دو روز پیش از این که عروسی برپا شود، شاه به تحریک مادرش یک اسقف کاتولیک را که گفته می شد، فرانسه را به جنگ با اسپانیا تحریک کرده بود، به زندان انداخت. مادر شاه درخواستش این بود که اسقف کشته شود ولی شاه تنها به شکنجه او اکتفا کرد. مادر شاه که بسیار از این کار رنجیده شده بود، با استفاده از جاسوسانی که داشت در نقاط مختلف شهر شایعه کرد که پروتستان ها عامل مرگ اسقف بوده اند، آن ها خائن هستند و قرار بوده که اسپانیا را به جنگ با فرانسه بشورانند.

در ادامه این نقشه سیاه، ملکه مادر که پیش از به سلطنت رسیدن پسرش، زمام امور را به دست داشت، در شب جشن سنت بارتولومی دستور داد کسانی که باعث آن ننگ بزرگ شده بودند یعنی پروتستان ها را به قتل برسانند. با به صدا درآمدن ناقوس کلیسای سنت ژرمن در مقابل کاخ ورسای، تمام پروتستان های پاریس قتل عام شدند و این در حالی بود که تمام کسانی که سرشان را از دست دادند در لحظات اولیه فکر می کردند که ناقوس کلیسا برای خوشبختی شاهزاده و همسرش نواخته شده ولی این، ناقوس مرگ آن ها بود.

چند ساعت بعد از به صدا درآمدن ناقوس مرگ، شاه چارلز در روز ۲۵ آگوست، دستور توقف کشتار را صادر کرد ولی بوی خون آن قدر همه پاریس را در بر گرفته بود که پاریسی ها حتی به فرمان شخص اول مملکت هم توجهی نکردند. بعد از قتل عام تمام ساکنان پروتستانی پاریس، نوبت به ایالت های دیگر رسید. کشتار تا ماه اکتبر ادامه پیدا کرد و پروتستان ها در پنج ایالت دیگر هم مورد هجوم افراد متعصب قرار گرفتند.

آماری که بعدها جسته و گریخته جمع آوری شد نشان می داد که دستکم سه هزار نفر در شهر پاریس و ۷۰ هزار نفر در کل فرانسه جان شان را به خاطر کوردلی مادر شاه از دست دادند.

قتل عام جنگل «کاتین» یکی از بزرگ ترین و دردناک ترین قتل عام های تاریخ بود که در چند نوبت باعث مرگ بیشتر از ۲۲ هزار لهستانی شد. این انسان های بی گناه در سال ۱۹۴۰ میلادی، در بحبوحه جنگ جهانی دوم توسط پلیس مخفی شوروی کشته شدند. کسانی که این افراد را از دم تیغ گذارندند و در مرگ شان دست داشتند می خواستند مطمئن شوند که از آن تاریخ به بعد، در حوالی مرز شوروی، این لهستانی ها دیگر پیدایشان نخواهدشد!

 

قتل این افراد مثل بسیاری از آدم کشی های دوران جنگ جهانی دوم، در چند مرحله و با حساب و کتاب ویژه ای انجام می شد. در اولین مرحله، اطلاعات شخصی محکومان جمع آوری و بررسی می شد. بعد هر کدام از افراد به یک اتاق که با کیسه های شنی پوشیده شده بود، برده می شدند. از محکومان خواسته می شد که زانو بزنند، بعد هم با یک تیر، خلاص شان می کردند.

قتل عام «باتاک» تجسم واقعی جهنم روی زمین بود، جهنمی که سربازان ارتش عثمانی، در سال ۱۸۷۶ میلادی آن را به راه انداختند. آن سال، زمانی بود که «احمت آقا»، فرمانروای عثمانی بر سر کار بود. بی لیاقتی سردمداران حکومت و نمایندگان فرمانروا در بخش های مختلف کشور باعث خشم مردم شده بود. در نهایت هم مردم «باتاک» کنترل شان را از دست داده و عده ای از نمایندگان حکومت در آن شهر را کشتند. این کار مردم باعث خشم حاکم شد و او بلافاصله دستور داد تا یک گروه پنج هزار نفره از «باشی بازوک»ها که سربازان مخصوص دربار بودند، به محل اعزام شده و کار سرپیچی کنندگان را یکسره کنند.

 

تعداد نیروهای حکومتی از مردم باتاک خیلی بیشتر بود. به همین دلیل هم نیروهای داخل شهر تصمیم گرفتند تا با سربازان حاکم مذاکره کنند، آنها به احمت آقا پیشنهاد صلح دادند و او هم پذیرفت در صورتی که همه مردم شهر تسلیم شوند، به آن ها امان بدهد. اما اعتماد به حاکم بزرگ ترین اشتباه باتاکی ها بود. سربازان «باشی بازوک» بدون این که حتی ذره ای رحم در وجودشان باشد، تمام مردم شهر، اعم از زن، مرد و کودک را به تیغ سپردند.

البته تنها کشتن افراد برای سربازان کافی نبود. آن ها پیش از آن که اهالی خانه ای را بکشند، تمام اشیای قیمتی ساکنان خانه را از آن ها می گرفتند و جای تمام دفینه های خانگی را می پرسیدند، مردم هم به خیال این که با واگذار کردن اموال شان ممکن است نجات پیدا کنند، همه چیز را به دقت برای سربازان توضیح می دادند، اما سربازان جنایتکار به هیچ کس رحم نکردند.

مرگ یکباره ۳۰۰ هزار نفر در یک قتل عام دسته جمعی که توسط حکومت ژاپن انجام شد، تا به حال رکورددار بدترین و بزرگ ترین قتل عام ثبت شده در تمام تاریخ بوده است.

 

نکته وحشتناک این است که برخی از محققان می گویند تعداد کشته شده ها ممکن است از این هم بیشتر باشد.

در سال ۱۹۳۷ میلادی، زمانی که ارتش سلطنتی ژاپن توانست به شهر «نانجینگ» در چین دست پیدا کند، در عرض شش هفته، تعداد زیادی از مردم شهر سلاخی شدند.

قتل عام بزرگ بعدی را هم پلیس مخفی شوروی به سرانجام رساند. درست یک سال بعد از قتل عام جنگ کاتین، وقتی پلیس مخفی دید برای نگهداری تمام زندانیانش امکانات کافی در اختیار ندارد، ترجیح داد به جای فراهم آوردن منابع مورد نیاز، با خلاص کردن آن ها از زندگی، خودش را از دست این افراد راحت کند. در نتیجه این اتفاق، پلیس مخفی بیشتر از ۱۰۰ هزار نفر از مردم لهستان، اوکراین و اهل بالتیک را کشت. بیشتر این افراد بدون این که در دادگاهی محاکمه شوند، یکراست به جوخه اعدام سپرده شدند.

بعد از این که دستور مرگ رسما صادر شد هیچ کدام از زندانبان ها کوچک ترین رحمی از خودشان نشان ندادند. برخی از زندانیان در همان سلول شان کشته می شدند. آنهایی که خوش شانس تر بودند، با سرنیزه یا چاقو به قتل می رسیدند و بقیه هم آن قدر در سلول می ماندند تا از گرسنگی جان بدهند.

منبع: برترینها