بایگانی ماه : جولای, 2017

به گزارش ایلنا، رضا فوادیان (مدیربرنامه‌های بهنام صفوی)؛ با تایید اینکه بهنام صفوی توسط پروفسور سمیعی مورد عمل جراحی قرار گرفته است،افزود: «بهنام صفوی حدود ۱۰ روز پیش برای ادامه درمان به آلمان سفر کرد و حدود شش روز پیش در بیمارستانی در هانوفر توسط پروفسور سمیعی مورد جراحی مغز قرار گرفت.»او با اشاره به اینکه بیمارستانی که بهنام صفوی در آن مورد عمل جراحی قرار گرفته یکی از بهترین بیمارستان‌های دنیاست، بیان کرد: «عمل جراحی بهنام صفوی مدت پنج ساعت به طول انجامید که خوشبختانه نتیجه عمل رضایت‌بخش بود و هم‌اکنون در بیمارستان به درمان ادامه می‌دهد.»

 

فوادیان با تشکر از پروفسور باباپور در همراهی و فراهم کردن شرایط درمان بهنام صفوی در آلمان ادامه داد: «روز گذشته سه‌شنبه ۱۳ تیرماه بهنام صفوی بعد از پنج روز بستری در بخش مراقبت‌های ویژه به بخش منتقل شد و هم‌اکنون در حال فیزیوتراپی است و سطح هوشیاری خوبی دارد و حتی می‌تواند به صورت معمول و تحت نظر پزشک تغذیه کند.»

 



 

او ادامه داد: «هم‌اکنون منتظر جواب پاتولوژی بهنام صفوی هستیم و تا پنج روز آینده نتیجه پاتولوژی اعلام می‌شود و بعد از اعلام نتیجه پاتولوژی وضعیت جدید درمان معلوم می‌شود. اما باتوجه به شرایط موجود آنچه مشخص است این است که بهنام صفوی حداقل یک ماه باید در آلمان برای امور درمانی بماند.»فوادیان با تشکر از پیگیری‌ها و نگرانی‌های علاقه‌مندان و اهالی رسانه ادامه داد: «فردا پنجشنبه ۱۵ تیر سالروز تولد بهنام صفوی است و از مردم و علاقه‌مندان او تقاضا دارم که این هنرمندان جوان را از دعای خیر خود بی‌بهره نگذارند همچنین خواهشمندم که اخبار روند درمان بهنام صفوی را از منابع معتبر و سایت‌ها و خبرگزاری‌های رسمی پیگیری کنند.»

منبع: بهارنیوز

روزنامه بهار: بعد از مدت‌ها تشکیل انجمن صنفی نویسندگان در روز چهارشنبه ۱۴ تیر ماه ۱۳۹۶ به نتیجه رسید و با حضور تعداد زیادی از اعضا اساسنامه آن تحت نظارت نماینده وزارت کار به رای گذاشته شد و اعضای هیات رئیسه آن انتخاب شدند. انجمنی که امید می‌رود بتواند دغدغه‌های اهالی قلم را پیگیری کند و راهکارهایی متناسب در کارزارها و اختلافات ارائه دهد. در سرزمینی که شاعران نام آور و نویسندگان به نامش پر تعداد و پر شمارند و اما بسیاری دیگر بی‌نام و نشان، برای خلق اثر فرهنگی شان چه مرارت‌ها کشیدند و چه آفرینش‌ها که در دل تاریخ و زمان و خاطره‌ها به یاد گذاشته‌اند. همان هایی که ملال زندگی‌مان را با عطر داستان و اشعارشان آکنده‌اند و آنچه را نمی‌دانسته‌ایم به ما آموخته‌اند و تجربه‌های نکرده را جلوی چشم‌مان آوردند.

آنها که راز جهان را در شعر یا نثری گنجانده‌اند و روح‌مان را از معنا پر کرده‌اند و در تمام سال‌ها، قرن‌ها و دوره‌های متمادی همین افرادی که با شعر و نثر و پژوهش‌هایشان، داشته‌های فرهنگی که به آنها مفتخر بوده و هستیم، را جلا داده‌اند اما در تمام دوره‌ها در مرارت و سختی روزگار گذرانده و گاه حتی از تهیه مایحتاج روزمرگی‌های زندگی شان هم ناتوان بوده‌اند و این تعداد از نویسندگان و شعرا و بانیان فرهنگی کم نبوده‌اند و نیستند و در همین عصر معاصر بی خبر یا با خبر شده و خواهیم شد که دشواری‌های زندگی توان مقابله را از این جماعت دلداده به فرهنگ گرفته است. آنها که خود را از میان برداشته‌اند و آنها که بریده‌اند و علی‌رغم میل باطنی شان تغییر مسیر داده‌اند تا بن زندگی‌شان به جا بماند. رفع این دشواری‌ها نیاز به حمایت دولتمردان دارد تا شرایط تحقیق و پژوهش و خلق آثار فرهنگی در خلوت این دلدادگان مهیا شود و ذهن‌شان را از بار دغدغه خالی باشد. ولی این مهم هنوز در پیچ و خم ضوابط و بی‌توجهی‌ها بی‌نتیجه مانده است و عزمی راسخ و راهکارهایی جدی را طلب می‌کند.

حضور بیش از دو سوم اعضا در مجمع
محمد حسینی، سخنگوی انجمن صنفی- کارگری داستان نویسان تهران از برگزاری اولین مجمع انجمن صنفی خبر داد و گفت: خوشبختانه از این مجمع به خوبی استقبال شد و بیش از دو سوم اعضا حضور داشتند. اساسنامه بند به بند خوانده و به رای گذاشته شد. انتخابات اولیه هیات مدیره صورت گرفت و این هیات رئیسه یک هفته فرصت دارد تا به شکایات رسیدگی کند. بعد از یک هفته این هیات رئیسه جدید کار را در دست خواهند گرفت. نماینده وزارت کار هم در مجمع حضور داشت.وی اضافه کرد: کار ویژه‌ها و شرح وضعیت نویسندگان و موارد مختلف در این اساسنامه در نظر گرفته شده است و مشروح آن بعد از برگزاری اولین جلسه هیات مدیره جدید به اطلاع عموم خواهد رسید. بعد از طی دوره قانونی صاحب تابلو و مهر خواهد شد.حسینی همچنین گفت: تشکیل انجمن صنفی یک آرزوی ۸۰ ساله است که حالا محقق شده است و باید در ادامه فاصله تحقق و آرزو را کم کرد. مرکزی که فرهیخته‌ترین افراد جامعه آرزوی آن را داشتند، بالاخره محقق شده است و قطعا کارکرد ویژه‌ای در پیشبرد اهداف این اهالی خواهد داشت.

تجربه کار گروهی نویسندگان در حمایت از منافع خود
مهدی اسدزاده، نویسنده در پاسخ به این سؤال که به عنوان یکی از اعضای انجمن صنفی داستان نویسان تهران چه انتظاری از آن دارید؟‌، گفت: انتظار زیادی از یک انجمن تازه تاسیس که هنور هم آغاز به فعالیت نکرده است، ندارم. آن چیزی که مهم است این است که فعالیت جمعی نویسنده‌ها برای اولین بار در یک چارچوب و قالب رسمی شناخته بشود و تجربه کار گروهی نویسندگان در حمایت از منافع خودشان به نتیجه‌ای برای خودشان برسد. اگر این انجمن در وهله اول بتواند مراحل تاسیس خود را به صورت جدی دنبال کند و به میزانی از استقرار لازم دست پیدا کند، می‌تواند اعضای خود را جذب کند و فعالیت‌های اولیه اش را در زمینه تامین منابع مالی، مکان و آیین نامه‌های داخلی پیش ببرد.

وی در ادامه تاکید کرد: در دوره اول انتظار می‌رود که ساختار شکل بگیرد و در ادامه تمامی انتظاراتی که اهالی قلم از یک انجمن صنفی دارند نیز بایستی از این طریق پیگیری و مورد توجه قرار گیرد. البته شاید پیگیری این نوع مسائل و دغدغه‌ها به دوره‌های بعدی موکول شود و بعد از تشکیل ساختار در دوره‌های آینده اتفاقات بهتری هم محقق خواهد شد. اسدزاده در ادامه پیش بینی کرد که این انجمن با توجه به اراده و جدیت اعضا و شرکت اهالی قلم در روز مجمع انجمن صنفی قابل امیدواری است. او افزود: اعضا با حرارت و شور در روز مجمع صنفی حضور داشتند و افرادی که انتخاب شدند، افرادی بودند که هم دغدغه لازم و هم سابقه و توانایی انجام کار صنفی را داشتند. فکر می‌کنم همبستگی که برای اولین بار در بین اهالی قلم شکل گرفته است، بتواند سرنوشت انجمن را سمت و سویی مثبت بدهد.

این نویسنده در پاسخ به این سؤال که بسیاری از مواقع انجمن‌ها به دلیل عدم هماهنگی و نبود ساختار از پیگیری مطالبات خود ناموفق‌اند. این انجمن چه راهکارهایی برای رفع این موارد فراهم می‌کند؟ ، گفت: این انجمن می‌تواند نهادی اصلی در پیگیری مطالبات و دغدغه‌های متعدد اهالی قلم باشد. وجود نهادهای موازی دولتی و خصوصی چون کانون نویسندگان و انجمن قلم، مانعی بر عدم ساختارمندی این انجمن بودند و تجربه این سال‌ها نشان داده است که آن نهادها نمی‌توانند حامی منافع صنفی باشند و وجود یک نهاد صنفی نیاز می‌شد.

وی در ادامه به ابعاد حقوقی و اصل تاسیس انجمن صنفی نویسندگان اشاره کرد و گفت: نداشتن ماهیت صنفی جماعت نویسندگان و فعالیت‌های حرفه‌ای آنها، استرس زیادی به آنها وارد می‌کرد و در نتیجه با مسائلی چون عدم امنیت شغلی و کپی غیر قانونی آثار مواجه شوند. قراردادهای بین ناشران و نویسندگان از این طریق قابل پیگیری خواهد شد و بناست که در این انجمن، معاونت قضایی وجود خواهد داشت و هم تا حدودی اتاق داوری در آن تشکیل شود تا اختلافات درون صنفی بتواند رسیدگی کند. البته این موارد در مراحل اولیه صورت خواهند گرفت و در مراحل بعدی، تهدیداتی که نویسندگان با آن روبه رو هستند، می‌تواند جزو اهداف اصلی این انجمن قرار بگیرد و از این طریق محقق شوند. مطالباتی که آنها درباره کپی رایت و حقوق نشر یا حقوق معنوی و امثال این قابل پیگیری خواهند شد. لازم است ساختار شکل بگیرد و در طی نشست هایی، بررسی شود که نویسندگان چه مطالباتی دارند و در نظام حقوقی ایران چگونه قابل پیگیری هستند و از سویی ضعف‌های حقوقی موجود را پیدا کنند.

مهدی اسدزاده همچنین تصریح کرد که این موارد نیاز به ساختارمندی در طی زمان دارد و این انجمن هنوز به مرحله صنفی نرسیده است و فعلا گام‌های اولیه را برمی دارد. مهم این است ساختار لازم تهیه شود و مستقل روی پای خود قرار بگیرد. تا این انجمن ساختار خود را پیدا کند و منابع مالی و رویه‌اش معلوم نشود، زمانی حداقل یک ساله طی خواهد شد.

نیاز به حمایت ساختارمند
فرید حسینیان تهرانی درباره کارکرد انجمن صنفی نویسندگان گفت: در ایران فضای محدودی داریم و مجبوریم با شرایطی نامعلوم و حقوقی نامعقول با ناشرین و مراکز مختلف همکاری کنیم. لازم است یک ساختار حقوقی مشخصی وجود داشته باشد تا در موارد مختلف مشاوره‌های حقوقی، داوری آثار و اختلافات موجود در بین نویسندگان و حفظ حقوق آنها دخالت کند و بتواند تصمیماتی پیش برنده داشته باشد تا آنها در تنهایی و رفع امور زندگی مجبور به امضای هر قرارداد و تعهدی نشوند.
حسینیان تهرانی همچنین به تاثیر ویژه این انجمن صنفی در پیگیری ابعاد حقوقی نویسندگان اشاره کرد و گفت: ما به جای این که شخصا به دنبال مطالبات مان باشیم از این پس می‌توانیم به صورت صنف و نهاد مطالبات مان را دنبال کنیم. زیرا این نهاد در وزارت کار ثبت خواهد شد و اساس نامه‌ای خواهد داشت و درنتیجه برد بیشتری در مذاکرات و قراردادها از آن خود خواهد کرد. از این طریق چانه زنی اهالی قلم در قراردادها قوی خواهد شد و داوری و مقابله با مسئله کپی رایت به تنهایی از طریق افراد محقق نمی‌شود. این انجمن می‌تواند این خدمات را به خوبی به نویسندگان ارائه دهد.
وی افزود: ارتباط منصفانه ناشر با نویسنده و ارائه حق تالیف معقول و امثال آن از طریق انجمن پی گرفته شود. نویسندگان با این مشکلات مواجه هستند و از طرفی در میان خودشان هم با هم مشکل دارند و بسان یک بدنه واحد عمل نمی‌کنند. کورش اسدی که فوت می‌کند، همه دوست او می‌شوند ولی تا وقتی زنده بود، همه در حال انتقاد از او بودند. این ویژگی در همه ما هست و مسئله‌ای فرهنگی است که نیاز به راه حل هایی اساسی دارند و حمایت کردن را باید ساختارمند بیاموزیم و ارتباطات مان را حل کنیم. در نتیجه فرصت هایمان در مراکز غیر رسمی دارد صرف این می‌شود که زیرآب همدیگر را بزنیم. کیفیت آثار ادبی در ایران به همین دلایل پایین است و امیدواریم با وجود این انجمن صنفی این موارد تا حدی حل شود.

این نویسنده ابراز امیدواری کرد که این انجمن به یک محفلی تبدیل نشود که برخی دنبال منافع خود باشند و گفت: ما درباره نویسندگان مطرح حرف نمی‌زنیم درباره کسانی صحبت می‌کنیم که یک ناشر کارشان را بخواند و با مشکلات بسیاری مواجه می‌شوند. عضویت در این انجمن باید یک مزیتی داشته باشد و برای برخی ناشرین و حمایت از کتاب اولی‌ها و مسائلی از این دست، اعتبارهایی قائل شوند و پشتیبانی کنند.اعضای اصلی هیات مدیره انجمن کارگری داستان نویسان تهرانبعد از برگزاری اولین مجمع عمومی انجمن کارگری نویسندگان که روز چهارشنبه ۱۴ تیر ماه تشکیل شد، احمدپوری، فرخنده آقایی، محمدحسن شهسواری، مهدی افروزمنش، کامران محمدی، محمد حسینی، محسن حکیم معانی به عنوان اعضا اصلی هیات مدیره انجمن کارگری داستان نویسان استان تهران انتخاب شدند و مهدی اسدزاده و امین حسینیون، بازرسان این انجمن خواهندبود.

منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، «ماریو بارگاس یوسا» که اخیرا سفر کوتاهی به بوینس آیرس داشته، در مصاحبه با روزنامه «لا ناسیون» آرژانتین درباره زندگی، ادبیات، رسانه‌های مدرن و تجربه نگارش مشهورترین رمان‌هایش صحبت کرده است.

به عقیده شما زندگی را تمام و کمال زندگی کردن یعنی چه؟ می‌دانم که ادبیات شما را به وجد می‌آورد، چیز دیگری هم هست؟

من هم مثل تمام آدم‌های دیگر، تنها بخشی از امکانات بی‌پایانی را که زندگی ارائه می‌کند زندگی کرده‌ام و سعی دارم تا پایان از آن استفاده کنم. امیدوارم بتوانم کنجکاوی و اشتیاقم را نگه دارم؛ این آخرین چیزی است که باید از دست داد. از دید من غم‌انگیزترین چیز، منظره آدم‌هایی است که تخیلات و کنجکاوی‌شان را از دست می‌دهند و به زندگی ادامه می‌دهند. در واقع آن‌ها مرده‌اند، چون این یعنی مرگ واقعی.زندگی مملو از چیزهای متنوع است، زندگی غنی است. زندگی می‌تواند یک ماجراجویی خارق‌العاده باشد و ادبیات یکی از همان ماجراهاست. آدم نمی‌تواند تمام تجربه‌ها را زندگی کند، اما ادبیات این امکان را به شما می‌دهد که تجربیاتی را زندگی کنید که تنها از طریق تخیل و تصورات در دسترس‌تان هستند. به همین خاطر است که ادبیات، زندگی را غنا می‌بخشد، اما جایگزین آن نمی‌شود. با این حال در برخی موارد استثنا این هم ممکن است. مثلا در مورد «بورخس» که در مقدمه‌ یکی از کتاب‌هایش نوشته: «بسیار چیزها خواندم و کمتر زندگی کردم.» به نظرم درباره او می‌توان مطمئن بود که آن‌چه او خوانده، مهم‌تر از تجربه‌های زیستی‌اش بوده و بهترین نوع زندگی کردن برای «بورخس»، مطالعه بوده است. اما این یک مثال معمولی نیست.

چه چیزهایی باعث می‌شود شما زندگی را تمام و کمال زندگی کنید؟

خیلی چیزها. من همیشه به جنبه‌هایی از زندگی علاقه‌مند بوده‌ام که ماجراجویی را نشان می‌دهند، تجربیات زنده‌ای که از دل مسائل معمولی بیرون می‌آیند و به گونه‌ای توانایی مقاومت شما را می‌سنجند. به بی‌باکی علاقه‌مند هستم. روزنامه‌نگاری باعث شده من تجربیات شگفت‌انگیزی در حوزه سیاسی و اجتماعی داشته باشم، جهان‌ها و آدم‌های دیگر را بشناسم، آدم‌هایی عادی که تجربیات خارق‌العاده‌ را پشت سر گذاشته‌اند.

کدام‌شان اول به ذهن‌تان می‌آید؟

وقتی ۵۸ ساله بودم و داشتم برای سفر به اروپا آماده می‌شدم (بورسیه‌ شده بودم و باید برای تحصیلات کارشناسی ارشد به اسپانیا می‌رفتم)، سفری چندهفته‌ای به جنگل‌های پرو داشتم. با جنگل روبه‌رو شدم و به عنوان یک نویسنده این سفر خیلی برایم مهم بود، چون از آن به بعد سه یا چهار کتاب درباره آدم‌هایی نوشتم که با آن‌ها در سفر آشنا شدم. دنیایی کاملا متفاوت بود با طبیعتی وحشی و بکر که حتی به تسلط آدم‌ها هم درنیامده بود. انگار واقعیت دیگری بود. آن سفر، خیلی ابتدایی‌تر و ماجراجویانه‌تر از زندگی در دل تمدن، در شهر و در دوران تحصیلم بود. آن زمان، دست پیدا کردن به آن جهان بدوی مثل بازگشت به تاریخ تا زمان ظهور تمدن بود و این برایم تجربه خارق‌العاده‌ای بود. از آن‌جا «خانه سبز»، «پانتالیون و میهمان‌ها» و چند داستان مهم دیگر من نشأت گرفتند.

من زیاد سفر کرده‌ام. سال ۷۴ مستندی از جمهوری چک را دیدم که چشمانم را به روی بازجویی‌های حکومت دیکتاتوری تروخیلو باز کرد. آن هم تجربه شگفت‌انگیزی بود که من را به سمت نوشتن رمان «سور بز» سوق داد. خواندن رمان «سرتون‌ها» از «اوکلیدس دو کونا» (روزنامه‌نگار برزیلی) باعث شد اثری درباره جنگ کانودوس (جنگ آخرالزمان) بنویسم. نگارش این اثر موجب شد یک ماجراجویی خارق‌العاده را تجربه کنم. برای مثال با دولت باهیا از نزدیک آشنا شدم، به تمام روستاهایی که درباره‌شان سخنرانی کرده و در آن‌ها کلیسایی ساخته یا نوسازی کرده بودم، سفر کنم. بنابراین، زندگی به عنوان یک ماجراجویی همیشه برای من جذاب بوده و در عین حال هرگز آن را ناسازگار با ادبیات ندانسته‌ام.



واقعیت تا چه حد در رمان‌های‌تان نقش دارد؟‌

تجربه زیستی همیشه نقطه شروع تمام داستان‌هایی بوده که نوشته‌ام. داستان‌ها، رمان‌ها، نمایشنامه‌ها همیشه براساس تجربه‌ای رازآلود بوده‌اند و دلیل این امر هم برایم روشن نیست. این تجربیات، تصاویری در ذهنم باقی می‌گذارند که قابلیت تشویق من برای تخیل و خلق جنین یک داستان را دارند و این یک فرآیند خودآگاه نیست، چون در کل هر زمان من ایده نوشتن یک داستان براساس این تصاویر را داشته‌ام، به صورت ناخودآگاه کار را شروع کرده‌ام و به سمت تبدیل آن تجربه به مواد خام ادبی سوق داده‌ شده‌ام. این اصلا به این معنا نیست که هر چه نوشته‌ام نوعی زندگینامه خودنوشت پنهان است. خیلی وقت‌ها که مساله نقطه شروع حل می‌شود، تخیل و تصورات جلو می‌افتند. اما من نویسنده‌ای واقع‌گرا هستم؛ یعنی همان‌طور که نویسندگان آثار تخیلی با مسائل غیرواقعی سروکله می‌زنند، من با واقعیت سروکار دارم.

اثر غیرداستانی باید تا چه میزان دربردارنده حقیقت باشد؟

بنا به دلایل واضح، فکر می‌کنم کتاب‌های مقاله، گزارش و اسناد باید خیلی بیشتر از آثار ادبیات داستانی شامل حقیقت باشند. چون وقتی شما یک اثر داستانی می‌خوانید، کاملا می‌دانید المان تخیل و داستان غالب است و این نباید هرگز در یک کتاب غیرداستانی دیده شود. آن‌جا شما انتظار دارید با حقیقت عینی روبه‌رو شوید. این‌جا مرزی وجود دارد که همیشه کمی غیرمتمرکز و پراکنده است، چون واقعیتِ نوشتار، عنصری است که با واقعیت فاصله می‌گیرد و از محدوده مربوط به زبان عبور می‌کند. این فاصله همان تجربه زیستی فرد است.

آیا محدودیتی در مورد حرف زدن شخصیت‌ها درباره افکارشان وجود دارد؟ در ادبیات غیرداستانی منابع سبکی چقدر ارزش دارند؟

به نظر من وقتی نوبت به داستان‌نویسی و گردآوری مدارک برای نوشتن آثار تخیلی، داستانی و خلاقانه می‌رسد، نوعی آزادی برای تنظیم مطالب وجود دارد. اما در حالت تعادل، داستان نمی‌تواند حقیقت را از بین ببرد، یا به آن مسلط شود. حالا مقالاتی هستند که نیمی از هر دو را دارند، مقالاتی که به نظر من فوق‌العاده هستند چون بسیار خلاقانه نوشته شده‌اند و این خلاقیت، تو را از حقیقت جدا نمی‌کند، بلکه تو را به سمت درک بهتر آن سوق می‌دهد. یک مثال می‌زنم: کتاب فوق‌العاده‌ای از «ترومن کاپوتی» با عنوان «در کمال خونسردی». این یک گزارش شگفت‌انگیز است و در عین حال یک داستان. «کاپوتی» با تمام مکانیزم‌های داستان‌سرایی، این داستان را نوشته اما در نهایت تو را به سمت کشف یک حقیقت راهنمایی کرده. این یک داستان کاملا عینی و بدون المان‌های شخصی است.

دو سال پیش جایزه نوبل ادبیات را به «سوتلانا الکسی‌یویچ» بلاروسی دادند، روزنامه‌نگاری که روی مصاحبه‌های قربانیان یا قهرمان‌های فجایع مختلف کار می‌کرد… به نظرم کاملا می‌توان گفت که بی‌شک روزنامه‌نگاری (منظورم کار روزنامه‌نگاران بزرگ است) شاخه‌ای از ادبیات است.

آیا ادبیات باید دلیل سیاسی داشته باشد؟

به هیچ عنوان. نویسندگانی هستند که سیاست در کارهای‌شان خیلی پررنگ است، آن‌ها ادبیات سیاسی خلق می‌کنند، اما آن‌چه نمی‌شود انجام داد، سیاست ادبی است. اگر اساسا می‌خواهید عقاید سیاسی‌تان را منتشر کنید، ادبیات بهترین راه نیست. مقاله بنویسید، سخنرانی کنید. ادبیات، خلق واقعیتی موازی است که با واقعیت واقعی فرق دارد و می‌تواند با مسلمات محض تحریک شود؛ چون ادبیات واقعیت را منتقل می‌کند و اگر این کار را نکند، ادبیات نیست؛ ژورنالیسم و تبلیغات است. ادبیات نمی‌تواند پروپاگاندا باشد. ادبیات باید تصوری توصیفی را با نوعی بی‌طرفی و نداشتن وابستگی به زندگی ارائه کند و این غیرممکن می‌شود اگر فرد درگیر سیاست شود.

من اعتقاد دارم نویسنده‌ای که اغلب با انگیزه‌های سیاسی قلم می‌زند، به عنوان یک نویسنده شکست می‌خورد. ادبیات او بسیار فرار و زودگذر است و تحت تأثیر شرایط تاریخی که روزی از بین می‌رود، قرار دارد. این نوع ادبیات سقوط می‌کند و ضعیف می‌شود. آن‌چه من باور دارم این است که ادبیات می‌تواند از سیاست استفاده کند، همان‌طور که از تجربیات انسانی بهره می‌برد. اما آن‌ها را به کار بگیرد و نه به آن‌ها خدمت کند، چون اگر ادبیات در خدمت سیاست باشد، به شدت تضعیف می‌شود.

درباره «بارگاس یوسا» چه؟ چیزی هست که شما را عصبی و نگران می‌کند؟

خیلی چیزها! مثلا آینده کتاب. کتاب در زندگی من خیلی مهم بوده. آن‌چنان من را غنی کرده که وقتی درباره احتمال از بین رفتن کتاب‌ها فکر می‌کنم، خیلی ناراحت می‌شوم. این واقعیتی است که کاملا نمی‌توانیم رهایش کنیم. آیا کتاب ابزار اصلی شکل‌دهی ذهن بشر باقی می‌ماند و زندگی را مثل قبل غنا می‌بخشد یا این‌که تصاویر، صفحه‌های نمایش و انقلاب بزرگ صوتی ـ تصویریِ دوران ما، جایگزینش می‌شود و کتاب روزبه‌روز به حاشیه رانده می‌شود؟ این یک واقعیت کاملا محتمل است که وجود انسان‌ها را خیلی تضعیف می‌کند. معتقد نیستم رسانه‌های صوتی ـ تصویری که برای اطلاعات و ارتباطات فوق‌العاده هستند، بتوانند جایگزین آن‌چه ادبیات نمایندگی‌اش می‌کند، شوند. فکر نمی‌کنم این رسانه‌ها انسان را شکل‌ دهند، حساسیت و ابداعات او و از همه بالاتر روحیه انتقادی او را ارتقا ببخشند، همان کاری که ادبیات کرد.

نظرتان درباره جایگاه ادبیات در سیستم آموزشی چیست؟

آموزش در زمان ما روی شکل‌دهی ذهنی افراد برای جهان ماشینی و دنیای صفحه‌های نمایش تمرکز دارد. این یک نوع تمرکز و جهت‌گیری است و دارد حوزه‌های غیرضروری علوم انسانی را گسترش می‌دهد. این به نظر من اشتباهی جدی است که می‌تواند شدیدا روی فرهنگ اثر بگذارد. فرهنگ فقط فرهنگ نیست. فرهنگ، سیاست است، زندگی اجتماعی، روابط و حساسیت‌هاست. این‌ها مشکلات بزرگ دوران ما هستند که ـ البته با احترام به آن‌چه در آینده بر سر زندگی خواهد آمد ـ همچنان معما باقی مانده‌اند.



جایزه نوبل به غیر از مبلغ مالی (حدود یک میلیون دلار)، چیست؟

یک مدال طلا که نام شما روی آن حک شده. آن‌ها به شما اجازه می‌دهند (یوسا زیرکانه می‌خندد) پنج کپی از آن را که تولید خود آکادمی سوئدی است، بخرید. مسلما تمام برندگان آن را می‌خرند و به خانواده‌های‌شان هدیه می‌دهند. مثلا من آن را به فرزندانم دادم. یکی دیگر از مدال‌هایم در موزه است؛ موزه‌ای که در خانه محل تولدم در آرکیپا احداث کردم.

آن مدال، نماد جایزه است. متوجه شده‌ام که بعضی از برندگان نوبل، آن مدال‌ها را فروخته‌اند. (دوباره و با شدت بیشتری می‌خندد) امیدوارم من تحت تاثیر آن شرایط ترسناک قرار نگیرم که مجبور شوم مدال نوبلم را بفروشم! و امیدوارم در خانواده‌مان باقی بماند.

مدال خودتان کجاست؟

به شما نمی‌گویم (باز هم می‌خندد) این یک راز است و امیدوارم حفظ شود. امیدوارم به خوبی از مدالم نگهداری و محافظت شود.

دوست دارید مرگ در چه حالی به سراغ‌تان بیاید؟

در حال نوشتن. دوست دارم مرگ با جوهر، کاغذ و دفتر، غافلگیرم کند. این شکل ایده‌آل مرگ برای من است. مرگ تصادفی است که رخ می‌دهد، چیزی غیر از آن‌که ما شوم می‌دانیمش.

آیا از رایانه برای نوشتن استفاده می‌کنید؟

نه، دستی می‌نویسم، با جوهر و همیشه در دفتر. و بعد وقتی اصلاحاتم را انجام دادم، آن را به رایانه می‌سپارم. اما اولین نسخه‌ها، حتی مقاله‌هایم، همیشه با جوهر و روی کاغذ نوشته می‌شوند. وارد کامپیوتر کردن آن‌ها اولین فاصله‌ای است که به من اجازه می‌دهد متن را اصلاح کنم. دوست دارم کمتر بنویسم و بیشتر تصحیح کنم. اولین چرک‌نویس همیشه وقت و انرژی زیادی از من می‌برد. در عوض وقتی متن آماده است و شروع به پاک‌سازی و دوباره‌نویسی آن می‌کنم، واقعا لذت می‌برم. این لذت‌بخش‌ترین بخش کار ادبی برای من است.

هر رمان چقدر زمان می‌برد؟

خب، طولانی‌ترین رمان از من سه سال وقت گرفت. مثلا «گفت‌وگو در کاتدرال»، «جنگ آخرالزمان» و شاید «رویای سلت». دو تای اولی بیش از همه کار برد.

سه سال کار روزانه؟

من عملا هر روز کار می‌کنم. بعضی روزها پیشرفتی نمی‌کنم، اما پسرفت چرا. اما وقتی کتابی را شروع می‌کنم – و همیشه در حال شروع کردن یک کتاب هستم – سعی می‌کنم کاملا منضبط باشم.

در حال حاضر چه کتابی در دست دارید؟

مقاله‌ای است درباره این‌که چطور یک آزاداندیش باشیم. این اثر به نوعی یک زندگینامه خودنوشت سیاسی و فکری است.

*****

«ماریو بارگاس یوسا» متولد ۱۹۳۶، از مطرح‌ترین چهره‌های ادبیات آمریکای لاتین به‌شمار می‌رود. او در پنج دهه گذشته، آثاری را مانند «سور بز»، «خانه سبز»، «گفت‌وگو در کاتدرال» و «شهر سگ‌ها» خلق کرده است. این نویسنده در عرصه‌ سیاست و مقاله‌نویسی هم دست توانایی دارد و آثارش در روزنامه‌های معتبر اسپانیولی‌زبان به چاپ می‌رسد. شهرت «یوسا» با نخستین رمانش – «زندگی سگی» – آغاز شد.

این رمان‌نویس پرویی هفتم اکتبر سال ۲۰۱۰ برنده جایزه‌ نوبل ادبیات شد. حدود ۲۰ سال نام او جزو کاندیداهای این جایزه بود. «یوسا» در سال ۱۹۹۴ به عنوان عضو آکادمی اسپانیا برگزیده شد و در سال‌های گذشته در بسیاری از دانشگاه‌های آمریکا، آمریکای جنوبی و اروپا تدریس کرده است. این نویسنده توانست در سال ۱۹۹۵ جایزه «سروانتس»، مهم‌ترین جایزه ادبی نویسندگان اسپانیولی‌زبان، را از آن خود کند و همچنین در سال ۱۹۹۶ برنده جایزه صلح آلمان شد.

منبع: بهارنیوز

به گزارش ایرنا، سید رضا صالحی امیری  در حاشیه آیین اختتامیه سی امین جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان اصفهان در جمع خبرنگاران افزود: آنچه من و رئیس سازمان سینمایی درباره فیلم های توقیفی بیان کردیم به مفهوم صدور مجوز اکران برای فیلم های توقیفی نیست بلکه به معنی بازبینی و بازنگری است.وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ادامه داد: فیلم های توقیفی باید بازبینی و در صورت امکان اصلاح شوند و مجوز اکران دریافت کنند و فیلم هایی که امکان اصلاح ندارند نیز رسیدگی و تعیین تکلیف شوند.

 

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ۱۱ خرداد امسال در پی نامه اصغر نعیمی یکی از کارگردانان سینما، طی نامه ای به رئیس سازمان سینمایی، ضرب الاجل دو ماهه ای را برای رسیدگی و بسته شدن پرونده فیلم های توقیفی در دولت قبل (دولت دهم) تعیین کرد.اصغر نعیمی نویسنده و کارگردان سینما در نامه ای به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با اشاره به نامه نگاری وی برای رفع توقیف «ربنا» گفته بود: اگر بنا به رفع توقیف است ابتدا باید تکلیف فیلم هایی که در اداره نظارت ارشاد تحت امر وی توقیف شدند، مشخص شود.نعیمی در نامه خود تاکید کرده است: بیشتر به اقدام قاطع و تدبیری کارآمد از جانب شخص شما امیدوار هستم.

منبع: بهارنیوز