عفونت های پوستی چقدر شیوع دارند؟
بیماری ناشی از وجود میکروارگانیسم داخل یا روی پوست، جزئی از تجربه انسان است. علی رغم آنکه دفاع بر علیه باکتری، قارچ، ویروس و تک یاخته بیماری زا به طور کلی بسیار موثر است، عفونت ها غیر قابل اجتناب و بعضی نیز بسیار شایع هستند. اکثر مردم در مرحله ای از زندگی، زگیل های ویروسی، تینه آی پا، زرد زخم و فولیکولیت را تجربه می کنند.
چرا عفونت های پوستی اهمیت دارند؟
اغلب اوقات، تغییرات پوستی نشانه این است که بیمار یک عفونت سیستمیک بالقوه خطرناک دارد. برای مثال، سیفیلیس ثانویه، ضایعات ویژه سپتی سمی منتگوکوکی و جذام. اغلب عفونت های پوستی خود محدود شونده هستند و اثر کمی دارند ولی به یک یا چند دلیل زیر می توانند پر اهمیت باشد: اگر آن ها
سیستمیک شوند؛ یا به وسیله تهاجم مستقیم (مثل سپتی سمی ناشی از سلولیت ، انسفالیت هرپسی به دنبال اگزما ماهر پتیکوم) یا آزاد شدن سمی که وارد گردش خون می شود (مانند پوست فلسی شده استافیلوکوکی و سندرم های شوک توکسیک).
واکنش التهابی شدید ایجاد کنند؛ بعضی مواقع واکنش به عفونت خفیف جدی است. (مانند سندرم استیون جانسون عود کننده به علت هرپس سیمپلکس)
ناخوشی قابل توجه ایجاد کنند؛ عفونت های پوستی می توانند تغییرات تخریبی دائمی ایجاد کنند (مانند عفونت قارچی شدید پوست سر که می تواند منجر به از دست دادن دائمی موها شود، لیشمانیا که اغلب باعث بدشکلی می شود.) حتی زمانی که عفونت های پوستی تخریب کننده نیستند، می توانند گاهی برای مدت های طولانی باعث نقص عملکردی شوند (مانند زگیل های دردناک کف پا)، نباید عواقب روانشناختی عفونت پوستی را فراموش کرد: بیماری هایی مانند پیتریازیس ورسیکالر که از نظر طبی کم اهمیت هستند، می توانند اغلب موارد بیش از آنچه به چشم می آید بر اعتماد به نفس اثر بگذارند.
نشانه یک بیماری جدی داخلی باشند؛ تظاهرات شدید یا گستردگی نامعمول در بعضی از عفونت های پوستی ممکن است نشانه این باشد که بیمار نقص ایمنی دارد (مانند مولوسکوم کنتاژیوزم وسیع در یک فرد بالغ که می تواند تظاهر اولیه ایدز باشد).
منبع: مه شو