بایگانی ماه : ژوئن, 2017

گروه فرهنگی_رسانه ها: روزنامه قانون نوشت: برنامه ماه عسل نیز با ظاهری آراسته و مجری برخاسته از نسل جوان به مردم چنین می‌آموزد که می‌توان در عین فقر از زندگی لذت برد. چنین دیدگاهی همچون ترمز برای پیشرفت اجتماعی است.   «ماه عسلِ» احسان علیخانی بی‌تردید یکی از مهم‌ترین و جریان‌سازترین برنامه‌های صداوسیماست. مهم از آن جهت که این برنامه توانسته قدری شکست‌های پی‌درپی رسانه ملی در جذب مخاطبان را جبران کند و جریان‌ساز از آن باب که توجه ویژه و متفاوتی به موضوعات اجتماعی داشته است. تمام این‌ها شاید به‌ ظاهر از محاسن این ویژه‌برنامه ماه رمضان باشد اما این خصایل، تنها پوسته‌ای از هدفی‌ است که در طول سال‌های متمادی به‌ وقوع پیوسته است.
 
مهم‌ترین وجه ماه عسل توجه به طبقات محروم اجتماعی است. اگر با دقت به‌ جان‌مایه موضوعات این برنامه بنگریم، درخواهیم یافت که حتی موفقیت‌ها و کامیابی‌ها از دل فقر جست‌وجو می‌شود. به‌ طوری که سعادتمندترین افراد کسانی هستند که توانسته‌اند در مقابل سخت‌ترین موقعیت‌ها تاب آورند و در شرایط حیات خود تغییری کلی یا نسبی ایجاد کنند. البته چنین تفکری چندان غریب نیست زیرا در گذشته نیز بسیار بوده‌اند افرادی که برای جبران کاستی‌های نظام سیاسی فقر را آزمونی برای تقوا دانسته‌اند. اساسا وقتی به مردم چنین القا می‌شود که تاب‌آوردن در مقابل فقر یک فضیلت است، مسئولیت‌های اجتماعی و سیاسی مسئولان ذی‌ربط مرتفع و همه امور به دست قضا و اراده اشخاص سپرده می‌شود. زمانی که انسداد سیاسی بر مناسبات اجتماعی فایق می‌آید، واکنش اعتراض در مقابل مصایب، به شکرگزاری تبدیل می‌شود. در چنین جامعه‌ فقیری به واسطه فقرش تشویق و انتقاد از وضع موجود نوعی عصیان از تقوا برشمرده می‌شود. در واقع آن جمله معروف از «آندره‌ژید»، نویسنده فرانسوی که گفته بود: «ناتانائیل، ای‌ کاش عظمت در نگاه تو باشد، نه در آن چیزی که بدان می‌نگری» مصداق بارز برخورد متصدیان امر با توده‌هاست. نوعی قناعت سرکوبگر شخصی و اجتماعی که انسان را به موجودی منفعل و مطیع تبدیل می‌کند که تنها عظمت باید در جان و روانش و نه در شرایط مادی پیرامونش باشد. زیرا اگر برقراری تعالی مادی هم مد نظر قرار گیرد، حاکمیت متبوع، باید شرایطی مطلوب چون نبود فساد اداری، سیاسی و اقتصادی در ارکان حاکمیتی، احراز دقیق تخصص افراد متصدی و برقراری آزادی بیان را فراهم کند و اگر فراهم نشود بهترین راه، تکریم فقر است. این حالت زمانی را ماند که کسی در بستر بیماری باشد و اطرافیان به‌ جای آوردن پزشک معالج بر بالین بیمار، او را به مقاومت در برابر رنج تشویق می‌کنند. در حقیقت بقای درد با رضایت بیمار به‌ جای درمان بیماری، سیاستی است که برای فریب ‌به کار می‌رود.
 
برنامه ماه عسل نیز با ظاهری آراسته و مجری برخاسته از نسل جوان به مردم چنین می‌آموزد که می‌توان در عین فقر از زندگی لذت برد. چنین دیدگاهی همچون ترمز برای پیشرفت اجتماعی است. در واقع سازندگان برنامه مزبور با استفاده از احساسات عمومی و اشک‌های پیش از افطار، وجود جایگاه فقر در جامعه را ابتدا توجیه می‌کنند و سپس حل این مشکل را بر عهده مردم می‌دانند. روزگاری با آوردن پسری آهنگر که کفشی پاره بر پای دارد او را نماد تلاش می‌دانند و روز دیگر قهرمان‌هایی که توانسته‌اند از دل فقر به مدال‌های جهانی دست یابند را اسطوره مبارزه تلقی می‌کنند. نکته جالب این است که در پیدایی و سپس حل مصایب مردم، مسئولان هیچ‌ نقشی نباید ایفا کنند. حتی گاهی مجری برنامه با حالتی مطمئن خود را از مسئولان جدا می‌کند و می‌گوید: «با مسئولان کاری نداریم. انتقادها به‌ جای خود اما ما مردم برای یکدیگر چه خواهیم کرد؟» این جمله و وعده انتقادهای احتمالی آتی، نوعی سرکوبگری اجتماعی است. مانند آن که چماقی بر سر کودکی قرار دهیم و به او بگوییم که حق سخن گفتن در آن موضوع به خصوص را داری یا نداری و اگر خلاف چارچوب تعیین شده سخنی گفتی با چماقی بر سر مواجه خواهی شد.
 
پس در وهله نخست، برنامه پرمخاطب ماه عسل صبر در قبال فقر را نوعی فضیلت می‌داند و در وجه دوم، با تعیین خط‌مشی معینی، مخاطب را وادار به تفکری خاص می‌کند که در حقیقت به‌ گونه‌ای سیاست‌مدارانه با ایجاد انسداد روانی، آزادی بیان را منکوب می‌کند. به‌ هر روی این برنامه شاید لحظاتی متفاوت را برای مخاطبان رقم زند اما با سیاست‌های پشت پرده بی‌شماری که هدایت‌گر آن است، تبعات روانی و اجتماعی بسیاری را برای مردم پدید خواهد آورد و شاید پر بیراه نباشد اگر بگوییم: «ماه عسل، افیون توده‌هاست.»

منبع: بهارنیوز

حسین پرنیا (آهنگساز و سرپرست گروه همایون) در گفتگو با  ایلنا، ضمن انتقاد شدید از عملکرد انجمن موسیقی همدان در زمینه صدور مجوز کنسرتش گفت: به دنبال بدرفتاری‌هایی که مسئولان انجمن موسیقی همدان با ما داشتند؛ کنسرتم را لغو کردم و تا زمانی‌که چنین افرادی در راس امور این انجمن هستند در همدان کنسرتی برگزار نخواهم کرد.آهنگساز قطعه “گلپونه‌ها” در ادامه افزود: رفتارهای به شدت عجیبی در همدان و بسیاری از شهرهای دیگر در بحث صدور مجوز کنسرت‌ها دارد اتفاق می‌افتد که شدیدا به آنها اعتراض دارم و از دولت تدبیر و امید که بنده هم مانند سایر هنرمندان از آن در انتخابات حمایت کردم؛ می‌خواهم این مشکلات را حل کند.
وی همچنین عنوان کرد: برای گرفتن مجوز کنسرت در همدان می‌بایست انجمن موسیقی این شهر تاییدیه بدهد؛ افرادی که در راس این انجمن هستند فیلم کل اجرا را از ما خواسته‌اند؛ این در حالی است که معمولا فایل صوتی اجرا برای گرفتن مجوز فرستاده می‌شود ولی این افراد فیلم را خواسته‌اند. با این وجود ما فیلمی از اجرای قطعات که در تمرین‌ها ضبط شده بود را برایشان ارسال کردیم؛ اما بار دیگر گفتند باید فیلم باکیفیت برای ما بفرستید؛ ما که نمی‌توانیم ۲۰ – ۳۰ میلیون هزینه کنیم تا برای شما فیلم حرفه‌ای بسازیم. متاسفانه نظیر این اتفاق پیش از این نیز برای اساتیدی چون کیهان کلهر و حسین علیزاده نیز اتفاق افتاده و از آنها هم فیلم خواسته‌اند که بسیار نادرست است.
حسین پرنیا گفت: همه این اتفاقات درحالی رخ می‌دهد که برای برگزاری کنسرت باید از حراست وزارت ارشاد نامه دریافت کنیم، مجوز سالن داشته باشیم، فایل صوتی بفرستیم و عکس‌ها و مشخصات‌مان را نیز ارسال کنیم؛ همه اینها یک طرف، حالا داستان تهیه فیلم کامل و باکیفیت از کنسرت هم به آن اضافه شده است.این موزیسین همچنین افزود: قصد داشتم در کنسرتی که قرار بود بعد از ماه رمضان در همدان برگزار شود قطعات آلبوم‌هایم که پیش از این با مجوز وزارت ارشاد منتشر شده را اجرا کنم. حالا بعد از سی سال فعالیت در عرصه موسیقی باید برای گرفتن مجوز یک کنسرت؛ از خودم فیلم بسازم.
پرنیا که سابقه همکاری با خوانندگانی چون شهرام ناظری، ایرج بسطامی، علیرضا افتخاری، علی رستمیان و علی جهاندار را در کارنامه خود دارد، عنوان کرد: من حتی ۳- ۴ روز نیز این مسئله را از انجمن موسیقی ایران پیگیر شدم و با خود آقای بهرام جمالی (رئیس انجمن موسیقی ایران) هم صحبت کردم تا در این زمینه اقدامی صورت بدهند.وی همچنین گفت: تا دیروز وزارت ارشاد مجوز برگزاری کنسرت صادر می‌کرد و برخی نهادها جلوی برگزاری کنسرت‌ها را می‌گرفتند اما امروز برخی مسئولان ارشاد استان‌ها و انجمن‌های موسیقی به گونه‌ای رفتار می‌کنند که موزیسین از برگزاری کنسرت پشیمان شود. در واقع کاری می‌کنند که خودمان محترمانه کنسرت‌هایمان را لغو کنیم.
این آهنگساز در ادامه افزود: ما می‌توانیم فایل صوتی اثر را برایشان بفرستیم اما تهیه فیلم انتظار عجیبی است و این افراد اجازه ندارند با قیافه ما کاری داشته باشند و قیافه‌مان را ممیزی کنند. به قدری پروسه دریافت مجوز کنسرت طولانی و طاقت‌فرساست که مجوزها تنها چند روز پیش از برگزاری کنسرت صادر می‌شود و به دلیل اینکه برگزارکنندگان زمانی برای تبلیغات ندارند؛ عملا کنسرت با شکست روبرو می‌شود.حسین پرنیا گفت: متاسفانه برای صادر نکردن مجوز گاهی بهانه‌هایی می‌آورند که هیچ وجاهت قانونی در آنها نمی‌توان پیدا کرد. سال قبل هم در شاهین‌شهر به من اجازه برگزاری کنسرت ندادند. نظیر این اتفاق مدام تکرار می‌شود. مثلا می‌گویند ۱۰ روز تا ایام فاطمیه مانده نمی‌توانید کنسرت برگزار کنید، یا چون ۲۰ روز به ایام محرم مانده نمی‌توانید کنسرت برگزار کنید. یا مجوز کنسرتی را که دو تا سه ماه قبل برایش اقدام شده؛ معطل می‌کنند و ۲-۳ روز تا یک هفته قبل از کنسرت مجوز را می‌دهند.
وی افزود: ما از دولت انتظار داریم که در تمام ساختارهای فرهنگی هنری اصلاحاتی که لازم است را صورت بدهد. به ویژه در زمینه موسیقی و کنسرت‌ها باید روشن بشود که آیا یک فرد بعد از ۳۰ سال فعالیت در این حوزه و داشتن کارنامه مشخص همچنان نیازمند دریافت مجوز برای هر اجرایش هست یا خیر؟! آیا کیهان کلهر، حسین علیزاده و بسیاری دیگر از هنرمندان باید نیازمند مجوز باشند؟! چندی قبل نیز در شیراز به حسین بهروزی‌نیا که قصد اجرای موسیقی بی‌کلام داشت به همین دلایل اجازه برگزاری کنسرت ندادند.این موزیسین گفت: متاسفانه وحدت رویه در بحث موسیقی در کل کشور وجود ندارد. در یک شهر اگر بخواهیم با همکاری انجمن موسیقی برنامه‌ای اجرا کنیم به ما می‌گویند انجمن موسیقی اجازه برگزاری کنسرت ندارد، در شهر دیگر به ما می‌گویند انجمن موسیقی باید مجوز بدهد.
حسین پرنیا همچنین عنوان کرد: پیشنهاد می‌کنم ممیزی‌ها از روی موسیقی‌ها برداشته شود و تنها کلام را ممیزی کنند. خود موسیقی و ساز و گروه را که نمی‌شود ممیزی کرد. چرا باید هر بار برای هر کنسرتی، ما تمام مشخصات و مراحل حراست و سایر موارد را بگذرانیم. هم ما و هم گروه‌ها در ارشاد و در اداره‌های مرتبط پرونده داریم و با یک کد ملی تمام سابقه ما را می‌توانند دربیاورند. این ممیزی‌های ناتمام تنها خاصیتش دلزده کردن هنرمندان است. من از وزارت ارشاد و آقای مرادخانی (معاون امور هنری وزیر ارشاد) تقاضا دارم هم در مسئله این ممیزی‌ها کاری اساسی انجام بدهند و هم کسانی که کارنامه‌شان مشخص است؛ از بحث ممیزی حذف شوند.

منبع: بهارنیوز