بایگانی ماه : ژوئن, 2017

گروه سیاسی: روزنامه شرق نوشت: آنچه با دیدن مکرر فیلم مستندی که از آخرین لحظات زندگی تروریست‌های داعش در مجلس ایران ثبت‌شده، به تماشاگر القا می‌شود، احساس وحشت در وجود آنهاست. ترس از اینکه می‌دانند راه بازگشتی وجود ندارد و تا دقایقی دیگر کشته خواهند شد؛ به دست خودشان یا دشمنان‌شان. آنان با قرائت شتاب‌زده خطابه‌های عربی سعی در پنهان‌کردن این هراس دارند؛ اما صدای لرزان‌شان آشکار می‌کند آنان بیش از آنکه از زندگی دل کنده باشند، به آن عشق می‌ورزند، در صدایشان از آرامش و ایمان، ایمانی که از آن عشق زاده می‌شود، خبری نیست.

 

رجزخوانی است از هول مرگ؛ مرگی بیهوده. ماشین جنگی داعش سازوکار ساده‌ای دارد؛ فرمان است و اطاعت، آنان در این اطاعت پاداش خود را که همان معناست می‌یابند، آن‌هم در جهانی تهی از معنا. همین دوگانه فرمان و اطاعت است که موجب شد داعش به‌سرعت شهرهای سنی‌نشین عراق و سوریه را اشغال کند. علت موفقیت داعش قدرت نظامی و حتی هراسی که برمی‌انگیخت نبود. داعش در سرزمینی که همواره دولت‌های دست‌نشانده بر سر کار آمده‌اند، داعیه استقلال دارد، استقلالی با آمیزه ‌‌ایدئولوژی دینی. آنان برخلاف گروه القاعده در سال‌های ٢٠٠٣ و ٢٠٠۴ در فلوجه و رمادی خود را به‌عنوان نیروهای خارجی تحمیل نکردند.

 

آنان با اتکا بر دین و قومیت، توده‌‌های تحت فشار سنی در عراق و سوریه را گردهم آوردند و با دادن قدرت به رؤسای قبایل سنی، شهرها و استان‌ها را چه در فلوجه و چه در شهرهای بزرگ عراق، موصل و تکریت و چه شهرهای سوریه، رقه و دیرالزور، به احاطه خود درآوردند. باورنکردنی است اما داعشی‌ها بخشی از هزینه‌ اداره شهرها را با خمس و زکات پوشش دادند و مسئولان سابق را که اغلب به فسادهای مالی آلوده بودند، در ملأ عام کشتند. آنان از رؤسای قبایل سنی فقط یک چیز می‌خواستند، اطاعت تام‌و‌تمام و بی‌قیدوشرط. ازاین‌رو در خرداد ٢٠١۴ دوسوم مناطق سنی‌نشین عراق را تصرف کردند. تصرف موصل دومین شهر عراق با دو میلیون جمعیت و انتخاب آن به‌عنوان پایتخت دولت اسلامی، توسط ابوبکر بغدادی که عراقی‌الاصل است انتقامی تاریخی از استعمار بریتانیا و فرانسه بود. داعش مرزهای «سایکس-‌پیکو» را که در قراردادی میان بریتانیا و فرانسه در ١٩١۶ پس از جنگ جهانی اول به اعراب تحمیل شده بود، شکست. پشت این قرارداد کوهی از جنایت و غارت و خیانت به اعراب سنی و شیعه بود. مردم این بخش از خاورمیانه جز جنایت و خیانت از سران خود و جهان ندیده‌اند. آخرین آن جنایت صدام علیه مردم و خیانت آمریکا به هم‌پیمان خود صدام بود.

 

داعش متولد این تاریخ جنون و خیانت است، جنونی که ناگزیر است آن را به فراتر از منطقه بکشاند و به آن ابعادی فراملی و جهانی بدهد. این کار صرفا از دست «سلول‌های خفته داعش» ساخته است؛ سربازانی انتحاری که قربانی می‌کنند و قربانی می‌شوند. حمله این سلول‌ها به دولت‌های مدرن نه‌تنها به اتوریته داعش نینجامید، بلکه جنایت‌هایش موجب شد سرزمین‌های به‌تصرف‌درآورده را نیز از دست بدهد و در حصار نفرتی که برانگیخته بود محصور شود. شاید داعش با عقب‌نشینی از موصل در پی انتقام از دشمنان خود است و برای همین بی‌محابا به عملیات‌های انتحاری روی آورده است؛ اما آنچه برای تحلیلگران سیاسی پرسش‌برانگیز است، زمان و مکانی است که داعش برای عملیات در ایران برگزیده است.
 

 حسن روحانی با خوش‌اقبالی‌های پی‌درپی در انتخابات ٩۶ روبه‌رو بود، اوج این بخت‌یاری‌ها در مناظره‌ها و سخنرانی‌های آخر رقم خورده و بر همگان آشکار شد او قبل از رأی‌گیری رقبایش را از پای انداخته است. اثبات این ادعا چندان طول نکشید و مردم با آرای ٢۴ میلیونی خود نشان دادند همچنان دلبسته دیپلماسی هستند؛ اما حملات غیرمنتظره داعش به مجلس شورای اسلامی، نماد دموکراسی در ایران و مرقد امام خمینی (ره)، خاستگاه انقلاب، معنا و مفهومی خاص داشت. این حملات، حمله به زیربنا و روبنای فکری حسن روحانی بود تا طعم پیروزی ٢۴ میلیونی را به کامش تلخ کند.

 

این‌بار سلول‌های خفته داعش نشان دادند در پس پشت بربریت‌شان اتاق فکری جدی وجود دارد، اتاق فکری که می‌داند مردم ایران که انقلابی بزرگ و جنگی هشت‌ساله و دوران پرالتهاب دهه ۶٠ را پشت سر گذاشته‌اند با انفجارهای مهیب و کشتارهای وسیع و بی‌رحمانه متحد شده و با عزمی جزم برای مواجهه با داعش با نیروهای نظامی خود یک‌دل و یک‌صدا خواهند شد، ازاین‌رو این حملات بیش از هرچیز حمله به دستاوردهای آتی این ٢۴ میلیون رأی است؛ رأیی که دولتی را بر سر کار آورده که درصدد است رابطه‌ای عقلانی و دیپلماتیک با جهان برقرار کند. سلول‌های خفته داعش درواقع به اندام دولت روحانی یورش آورده‌اند تا نگذارند جامعه از فضای امنیتی خارج شود. این رویکرد و فضا کار را برای دولتی که محورش براساس دیپلماسی می‌چرخد، سخت و دشوار می‌کند. آن‌هم دولتی که ٢۴ میلیون رأی گرفته و انبوهی از مطالبات اقتصادی و سیاسی را بر دوش دارد. مطالباتی که یک سوی آن معیشتی و سوی دیگرش انتظار مردم از دولت برای توسعه سیاسی است. در فضای ناامن داعشی این رؤیاها به‌سختی محقق خواهد شد.

 

«بدترین سیاست» برای حسن روحانی آن است که بخواهد از شوک به‌وجودآمده استفاده کند و وعده‌های انتخاباتی‌اش را در پس پشت این واقعه به فراموشی بسپارد. دولت روحانی در شرایطی قرار دارد که می‌تواند از دو تئوری «پیش‌دستی و پیشگیری» به نحو احسن استفاده کند؛ پیش‌دستی کند و حملات داعش را محملی برای گفت‌وگوی جدی‌تر با دنیا قرار دهد و از اعتماد به‌وجود‌آمده سود ببرد و با گشایش فضای دیپلماتیک در حل بحران‌های منطقه‌ای پیش‌قدم شود.

 

 اگر تا دیروز جنگیدن در خارج از مرزهای ایران امنیت‌آفرین بود، اینک شانه‌به‌شانه آن دیپلماسی کارآمد دولت روحانی می‌تواند استراتژی ایران را در خاورمیانه به نرمی و زیرپوستی تغییر دهد و برای پیشگیری از یأس و سرخوردگی در هر شرایطی به یادآوری وعده‌های انتخاباتی خود بپردازد و آرام‌آرام به آنها جامه عمل بپوشاند. آنچه اینک بیش از هرچیزی ضرورت دارد، ازدست‌نرفتن دیپلماسی و ازدست‌ندادن آرای مردم است. برای نوشتن این یادداشت از کتاب «در دام داعش» نوشته پی‌یر ژان لوییزار، ترجمه ویدا سامعی، نشر نو استفاده شده است.

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی: استفاده از تعبیر «آتش به اختیار» در سخنان اخیر رهبر انقلاب در دیدارا با دانشجویان بسیجی، واکنش‌های مختلفی را به دنبال داشت به نحوی که امروز روزنامه جوان (نزدیک به سپاه) در یادداشتی نوشت:… این کلیدواژه دقیقاً معنایی برعکس چنین تفاسیری دارد، یعنی کار بر مدار «آتش به اختیار» مکمل دولت است، یعنی پیگیری آرمان‌ها و مطالبات به‌طور خودانگیخته و خارج از محدوده‌ها و حصارهای ارگان‌ها و نهادهای دولتی و رسمی و حکومتی. «آتش به اختیار» یعنی اعتلا و ارتقای انقلابی‌گری از سطح حاکمیتی به قله مردمی.

در همین حال، «حمیدرضا جلایی پور» جامعه شناس در یادداشتی در این باره نوشت: مقام رهبری چند ساعت پس از دو حمله تروریستی به مجلس و آرامگاه امام خمینی (ره) در ۱۷/۳/۹۶ در مراسم افطاری با دانشجویان گفتند: «شما افسرهای جنگ نرمید، آنجایی که احساس میکنید دستگاه مرکزی اختلالی دارد و نمیتواند درست مدیریّت کند، آنجا آتش‌به‌اختیارید؛ یعنی باید خودتان تصمیم بگیرید، فکر کنید، پیدا کنید، حرکت کنید، اقدام کنید.».


واکنش ها در فضای آن لاین
۱- پس از این سخنان واکنش های گوناگونی از سوی تحلیل گرانی که نگران اوضاع کشور هستند و از منظر توسعه پایدار و همه جانبه به امور ایران می نگرند ابراز شد. این واکنش ها طیفی از تفسیرها را تشکیل می دهد که می توان آنها را به تفسیرهای «بدبینانه» و تفسیر «متعارف» تقسیم کرد. اگر چه بیشتر تفسیر ها بدبینانه بود و تفسیر متعارف صدای اقلیت در فضای آن لاین است، من بیشتر خود را به تفسیر «متعارف» نزدیک می بینم.
۲-در تفسیر های بدبینانه گفته می شود مقام رهبری خصوصا با تاکید بر واژه «آتش به اختیار» ناراحتی خود را صریحا از دولت روحانی و نیروهای جامعه مدنی که پیروز قاطع انتخابات شدند، اعلام کردند. و در مقابل به اصول گرایان رادیکال اطمینان دادند که نا امید نشوید و وقتی در تدبیر امور در بالا اختلالاتی بوجود می آید شما «آتش به اختیار» برای عمل هستید (البته با هدایت فرماندهی). از نظر این مفسران این سخنان مقام رهبری برای کسانیکه پس از انتخابات امیدوار بودند که با کمک دولت و جامعه مدنی، کشور ( در شرایط لغزنده خاورمیانه) در مسیر توسعه همه جانبه بیفتد، نگران کننده و حتی ناامید کننده بود. از نظر آنها پیامد این سخنان یعنی ادامه کشمکش سیاسی و درجازدن و عقب افتادن ایران از توسعه و حتی ایجاد ناامنی از سوی افراد خود فرمان در جامعه است.
۳-در برابر تفسیرهای بدبینانه فوق یک تفسیر «متعارف» و « عادی» قرار دارد. شاید کوتاه ترین و رساترین تفسیر در اینجا تفسیر عباس صالحی معاون وزیر ارشاد باشد که گفت: « آتش به اختیار در کلام و منطق رهبری، یعنی فعالیت های فرهنگی خودجوش، غیر دستوری، اما در چارچوب قانون و اخلاق. از این واژه چماق نسازیم». (پایان نقل قول).
۴- من در برابر دو ارزیابی فوق از ارزیابی دوم دفاع می کنم و معتقدم نگرانان به حال کشور و اصلاح جویان نباید تفسیر های منفی را جدی بگیرند. زیرا که:
الف- هدف اصول گرایان همیشه این بوده و هست که از کسانی که دلسوز کشور هستند و از اصلاح جویان گزک بگیرند و به مقام رهبری بگویند: ببینید این اصلاح طلبان در برابر شما هستند. از این رو استراتژی بیست ساله خاتمی مبنی بر علاقه اصلاح جویان در تعامل و دوستی با رهبری همچنان بهترین راهبرد اخلاقی، عقلانی و از لحاظ امنیت ملی استراتژیک است. انصافا دست همکاری اصلاح جویان در چارچوب قانون اساسی به سوی همه ارکان حکومت دراز است. و البته اصلاح جویان امور غیرقانونی و تبعیض آمیز را هم در جامعه ( مثل اصول گرایان) ماسمالی نمی کنند. و در اصلاح آنها به اندازه توانشان می کوشند.
ب-مقام رهبری در این سخنرانی نگران بیست و چهار میلیونی که به روحانی رای دادند نبودند وبیشتر توجهشان به اصول گرایان رادیکالی بود که در انتخابات شکست خوردند. در ضمن لحن گفتاری ایشان در هنگام سخنرانی ها عینا سیاست های عملی حکومت نیست. تازه وقتی هم که لحن و عمل مخالفان دولت روحانی و جامعه مدنی در موضوعی یکی بوده، در عمل لزوما آن موضوع تحقق نیافته است. مثل لزوم یک دوره ای شدن دولت روحانی و پیروزی رئیسی که محقق نشد.
ج-این سخنان «سیاست عملی» نبود بلکه «بارگفتمانی» داشت. سیاست های عملی رادیکال را معمولا اجرا می کنند نه اینکه اعلام کنند. به همین دلیل سخنان مقام رهبری در برابر نظامیان و سپاهیان نبود بلکه در برابر دانشجویان که در معرض جنگ نرم تلقی می شوند، بود.
د- نباید بدبین بود زیرا اصول گرایان رادیکال تاحالا در عمل دارای اختیار بوده اند. آیا در چهار سال گذشته کاری بوده که می شده علیه دولت روحانی و جامعه مدنی کرد که انجام نداده اند، آیا در جریان انتخابات مگر اعلام نکردند ۱۶ میلیون حاشیه نشین داریم و به آنها سند می دهیم! کدام مسولی در این کشور جرئت می کند که بتواند با تتلو بنشیند و در جلوی چشم میلیونها ایرانی گپ بزند و کسی هم به نگرانان ارزش ها و فرهنگ پاسخ نگوید. تمام کسانی که در روستاها و در مساجد نارواترین تهمت ها را ذیل سند ۲۰۳۰ علیه روحانی زدند واقعا اختیار داشتند. از این رو عمل به اختیار در آن گفتار بیشتر علامت اعلام یک تغییر در جبهه اصول گرایان رادیکال است. زیرا این جبهه در جریان انتخابات به رغم برافراشتن شعارهای «اقتصاد گرای پاپولیستی» شکست خورده اند و دوباره باید به طرف چالش فرهنگی با دولت و جامعه مدنی حرکت تغییر جهت دهند. پس اهمیت بحث بیشتر یک جدال گفتمانی است.
ه- در مجموع سخنان رادیکال پس از انتخابات مثل رای حرام، و یا سیاه و حرف های دیگر بیشتر بحث های گفتمانی و برای روحیه دادن است نه برای به پایین کشاندن دولت روحانی و مشابه سازی این وقایع با دهه شصت خطا است. خوشبختانه مقام رهبری، فهول اصول گرایان و حتی نظامیان می دانند که جامعه ایران با ابر چالشهایی روبرو است که مهار این چالشها با خودسری و به هرج و مرج کشیدن جامعه درمان نمی شود.
گم نکردن راهکارها
اصلاح جویان همچنان باید به دنبال پنج چیز باشند و حواس خود را با امور غیر راهبردی پرت نکنند:
۱-حفظ انسجام اصلاح طلبان ( و اعتدال گرایان و اصول گرایان میانه رو).
۲-کمک به دولت در اینکه چرخ جامعه ایران به طرف توسعه پایدار و همه جانبه حرکت کند.
۳-تقویت نهادهای مدنی جامعه مدنی ( اعم از افراد مدنی، سمن ها، اصناف، خیریه ها، هیئت های مذهبی، محافل اجتماعی ، پویش های جمعی و شبکه های اجتماعی) و هدایت آنها در جهت کمک به حل مسائل عامه جامعه در کنار دولت مثل حفاظت از محیط زیست، مبارزه با فساد، ایجاد مشاغل جدید، کاهش آسیب های اجتماعی.
۴-ارائه گزارش عملی و افتخار آمیز (پس از چهار سال) به مردم شهرهایی که لیست امید در آنها پیروز شده اند.
۵-حفظ روحیه امید در میان مردم خصوصا مبنی بر این اینکه کار خوبی کردند که رای دادند. اگرچنین نکرده بودند که رایشان را حرام نمی دانستند.
خلاصه: دولت روحانی، اصلاح طلب ها و اعتدال گراها باید به کارهای ایجابی خود فکر کنند. بعضی عناوین را مرور زمان بهتر حل می کند. ما شاهد بودیم در زمان اصلاحات بیشترین فشارهای حتی عملی به دولت خاتمی و جامعه مدنی آمد، ولی التزام به روشهای اصلاحی برآیند بهتری برای بهروزی جامعه ایران از لحاظ توسعه اقتصادی، گسترش حوزه عمومی، جامعه مدنی و فرهنگ همزیستی داشت.


 




 

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی_رسانه ها: سیدرضا صالحی امیری  وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در روزنامه «ایران» می‌نویسد: مطابق همه چهارشنبه‌ها، صبح عازم جلسه هیأت دولت شدم. جلسه رأس ساعت آغاز و وارد دستور می‌شویم. به دلیل شرایط آب و هوایی خاصی که در شهرهای استان سیستان و بلوچستان حاکم است، وزیر محترم نیرو گزارشی از سفر خود به منطقه ارائه می‌کند و در ادامه پیشنهاد کاهش تعرفه برق برخی شهرهای استان از یک تا ۹ ماه مطرح و به تصویب می‌رسد و از این طریق در مجموع مبلغ صد میلیارد تومان بخشودگی برای مردم شریف سیستان و بلوچستان حاصل می‌شود.
ساعتی از جلسه نگذشته که خبر می‌رسد انفجاری در نزدیکی حرم مطهر امام خمینی(ره) رخ داده است و متعاقب آن خبر ورود تروریست‌ها به ساختمان مراجعین مردمی مجلس شورای اسلامی می‌رسد. هریک از وزرا به فراخور مسئولیت خود اقداماتی را آغاز می‌کنند و در این میان دکتر روحانی که تجربه حضور سال‌های متمادی در شورای امنیت ملی و مدیریت شرایط بحرانی را دارد، پیگیری‌ها و توصیه‌های لازم را انجام می‌دهد. با ایشان در مورد نشست بعد از ظهرمان با اصحاب فرهنگ صحبت می‌کنم و تأکید می‌کنند که نشست با قوت برگزار شود. سخن دکتر روحانی دلم را قرص می‌کند.

ناخودآگاه ذهنم به سی و چند سال قبل برمی‌گردد و روزهای ملتهب اوایل دهه ۶۰ و ترورهای ناجوانمردانه پاک‌ترین نیروهای انقلاب به دست عناصر خودفروش و بی وجدان. همین چند روز قبل بود که مقام معظم رهبری در سخنرانی سالروز ارتحال امام خمینی(ره)، به درستی اشاراتی به شرایط دهه ۶۰ داشتند و تذکرات مهمی در این باره به نسل جدید دادند.حالا ساعتی از ظهر گذشته و عملیات مقابله با تروریست‌ها به نقطه حساس خود رسیده است. به سبب گروگانگیری مردم بیگناه و مراجعین بی‌پناه مجلس توسط تروریست‌ها، برادران امنیتی با احتیاط و ملاحظه بیشتری پیش می‌روند تا جان هموطنان به خطر نیفتد. ساختمان وزارت فرهنگ و ارشاد هم که در همسایگی خانه ملت است، به کمک تیم‌های انتظامی و امنیتی می‌آید تا دسترسی و تسلط بر عوامل خودفروخته تسهیل شود. تقارن زیبایی شکل گرفته. گویی راه عبور از خشونت و ترور از مسیر فرهنگ می‌گذرد و باطل‌السحر سیاهی اندیشه‌های متحجر و خشونت‌گرا، فانوس روشنایی بخش فرهنگ و هنر است.

عقربه‌های ساعت هنوز تا سه بعد از ظهر فاصله دارد که خبر پایان عملیات و عادی شدن شرایط، قدرت بالای نیروهای امنیتی، اطلاعاتی و نظامی کشورمان را به رخ می‌کشد. عملیات پاکسازی و خروج مصدومین از مجلس آغاز شده و متأسفانه تعدادی از هموطنان عزیزمان در این میان جان باخته‌اند؛ بانوی معلم نهضت سوادآموزی که برای پیگیری از استان لرستان به مجلس آمده، روحانی قرآن‌پژوه و مدیرعامل سابق خبرگزاری قرآنی کشور، مسئولین دفتر یکی از نمایندگان مجلس و سرباز شریف حفاظت مجلس و عزیزان دیگر، قربانی ترور وحشیانه چهارشنبه می‌شوند. اما با خون پاک خود درخت تنومند جمهوری اسلامی را صلابت و اقتدار مضاعفی می‌بخشند.

ساعتی به مغرب مانده که نشست رئیس‌جمهوری محترم با اهالی فرهنگ و هنر آغاز می‌شود. سیل جمعیت نشان از ایمان و اراده قوی مردم این سامان دارد. ترکیب‌بند مشترک سخنان نمایندگان فرهنگ، ادای احترام به جان‌باختگان امروز و تسلیت به خانواده‌های آنان است. در مجالی اندک چهار سخنران به نمایندگی از جامعه فرهنگ سخن می‌گویند. یکی از قدرت و ظرفیت سینما در عصر حاضر گفت. دیگری از ضرورت رونق تئاتر، این مردمی‌ترین هنر گفت. پس از آن سخن از مشکلات نشر و راه حل‌های رفع آن سخن به میان آمد و دست آخر دستاوردهای هنر موسیقی در معرفی ایران فرهنگی در سراسر جهان بیان شد.

حالا نوبت دکتر روحانی بود که در دقایق باقی مانده تا افطار با میهمانان سخن بگوید. او گفت دین اسلام، هنر سخن گفتن با خداست و معجزه دین ما کتاب است و هنر پیامبر ما گفت‌وگو. به ماجرای نیمروز چهارشنبه و تروریست‌ها اشاره کرد و گفت که تفکر خشونت‌گرا و کوردل نقطه مقابل فرهنگ و هنر است.بانگ اذان مغرب طنین‌انداز شد و پس از اقامه نماز روزه‌داران روزه خود را باز کرده و اصحاب فرهنگ رئیس‌جمهوری را حلقه کردند. دیداری صمیمی در شامی روشن پس از یک نیمروز تیره.

انتهای شب در راه بازگشت به خانه، سخنان مهم مقام معظم رهبری در بین دانشجویان را که ساعتی قبل منتشر شده بود، مرور کردم. تذکرات داهیانه ایشان نسبت به تعیین اولویت‌ها و اصلاح روش‌ها همواره راهنما و راهگشا بوده است و دستگاه فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز مبنای برنامه‌ریزی خود را در همین چارچوب تعریف و خود را ملزم به تحقق آن می‌داند؛ چنان‌که از آغاز دوره مسئولیتم در این وزارتخانه تأکید کرده‌ام راه رسیدن به قله‌های توسعه فرهنگی حرکت بر مدار گفتمان و قطب‌نمای فرهنگی رهبری معظم است. خانواده بزرگ فرهنگ و هنر اشراف و احاطه رهبری عزیز بر مباحث فرهنگی را سرمایه‌ای بی بدیل برای خود می‌داند و با تمام توان برای اعتلای فرهنگ ایرانی اسلامی تلاش خواهد کرد. خدا را شکر کردم که رهبری هوشمند، دولتی خدمتگزار، نیروهای نظامی و امنیتی جان برکف، اصحاب فرهنگ دلسوز و ملتی مقاوم داریم. اینجا ایران است، مهد دلیران. بدخواهان و دشمنان این مرزو بوم راه به جایی نخواهند برد.

منبع: بهارنیوز