بایگانی ماه : ژوئن, 2017

روزنامه اعتماد گزارشی از خانواده شهید مازیار سبزعلی‌زاده منتشر کرد.

در این گزارش آمده است:

«بابا عاشق زینب بود، خیلی دوستش داشت. زینب از آمپول و سرم می‌ترسید. بابا حواسش بود زینب سرما نخورد تا کارش به آمپول بکشد. حتی یک‌بار هم سرم نزده بود. »

حالا زینب همانطور که نشسته دست راستش را بالا زده و رگ دستش را نشان می‌دهد که در اثر تزریق پی در پی سرم کبود شده و باد کرده. او فرزند ٨ ساله مازیار سبزعلی‌زاده یکی از شهدای حمله تروریستی روز چهارشنبه در حرم است، پدرش یکی از باغبان‌های فضای سبز حرم امام خمینی بود.

او می‌گوید: «دیروز رفته بودیم بهشت زهرا بابا را ببینیم. پارچه سفید را کنار زدند تا صورتش را ببینم. یک طرف صورتش خیلی آسیب دیده بود و یکی از لپ‌هایش سرجایش نبود. اجازه ندادند صورتش را نوازش کنم. حالم بد شد و دکتر آمد به من سرم بزند. گریه کردم بیشتر به خاطر اینکه بابا هیچ‌وقت اجازه نمی‌داد دکترها به من سرم بزنند. امروز صبح هم حالم بد شده بود و دکتر آمد سرم وصل کرد. وقتی خوابیدم خواب بابا را دیدم. توی خواب داشتیم با هم بازی می‌کردیم که از خواب پریدم.»

زینب ٨ ساله وقتی از بازی‌هایش با پدر می‌گوید، می‌خندد. انگار که پدر روبه‌رویش نشسته و او را به بازی فرامی‌خواند. سرش را روی زانوی مادر می‌گذارد. مادر نگران، دست‌های سفید و یخ کرده دختر ١٢ ساله‌اش را در میان دست‌هایش فشار می‌دهد. می‌گوید: «تو برو تو اتاق؛ اینجا نشسته‌ای و از بابا حرف می‌زنی دوباره حالت بد می‌شه. » اما زینب گوشش به این حرف‌ها بدهکار نیست و از جایش تکان نمی‌خورد. عمویش دست‌هایش را به نشانه آغوش برای زینب دراز می‌کند. زینب روی پای عمویش می‌نشیند و می‌گوید: « ما اصلا باورمون نمی‌شد که باباست. اول فکر کردیم یکی دیگه است. اما بعد که آمدیم خانه گفتند خودش بوده. من به دوست‌هام می‌گم بابام واسه ایران جانش را داده.»

خانه فرزانه و مازیار یک سوییت یک خوابه است با حیاطی کوچک در صالح‌آباد، آن طرف اسلامشهر. خانه‌ای کوچک در یکی از کوچه‌های خیابان نگارستان که دیوارهای آجری‌اش را با بنرهای تبریک و تسلیت پوشانده‌اند. دری که نیمی‌اش آبی رنگ است و نیم دیگرش را ضد زنگ زده‌اند باز می‌شود و محمد در آستانه‌اش ظاهر می‌شود. لباس‌های سرتاسر سیاه پوشیده و همراه با عموها و پسرعمویش مهمان‌ها را به خانه دعوت می‌کند.

از روزی که خبر شهادت پدرش را شنیده‌اند در خانه‌شان به روی همه باز است. خانه نوساز یک هال کوچک دارد که کاشی‌های زرشکی رنگ آشپزخانه در نظر اول به چشم می‌آید. یک سو دراور و آینه و سوی دیگر جالباسی. دورتا دور خانه را پشتی‌های کرم رنگی چیده‌اند که اگر تعداد مهمان‌ها از ١٠ نفر بیشتر شود، دیگر جایی وجود ندارد. فرزانه رحمانی، همسر جوان شهید سبزعلیزاده کنار دخترش نشسته. قاطع و مصمم نشسته و آرام و آهسته صحبت می‌کند.

با اندوه و افتخار به عکس همسرش نگاه می‌کند و می‌گوید: « مراسم ارتحال و روز بعدش را حرم بود. عصرش آمد خانه و گفت خسته‌ام. افطاری‌اش را خورده بود و من غذایی که برای شام آماده کرده بودم را با بچه‌ها خوردیم. سحری که از خواب بیدار شد، پریشان بود. گفت خواب دیدم دخترم رفته سر کوچه و او را دزدیده‌اند. دوتایی صلوات فرستادیم و با هم روی طاقچه صدقه گذاشتیم. گفت امروز اجازه نده زینب از خانه بیرون برود. زینب را که هنوز نخوابیده بود، بغل کرد و بوسید و دور خانه چرخاند. هی می‌گفت دختر بابا و ناز و نوازشش می‌کرد. بعد رفت بالای سر محمد پیشانی او را هم بوسید و از خانه بیرون رفت.

هنوز چند دقیقه از خانه بیرون نرفته بود که دیدم برگشت. تا سر کوچه را رفته بود و دوباره برگشته بود. می‌گفت نمی‌دانم چرا از زینب سیر نمی‌شم. دوباره زینب را بغل کرد و موهایش را نوازش کرد. او را چسباند به سینه‌اش وبوسید. محمد به من گفت چرا بابا داره اینجوری می‌کنه؟ من گریه‌ام گرفت و نتوانستم جلوی خودم را بگیرم. به دست و پای مازیار افتادم و گفتم تو را به خدا امروز را نرو سر کار. انگار یک اتفاقی دارد می‌افتد و مثل همیشه نیست. پشتش به من بود. برگشت و خندید. نصیحتم کرد. گفت نگران نباش. جان تو و جان این بچه‌ها. اگر برای من اتفاقی افتاد از بچه‌ها مراقبت کن. ما ١٩ سال است که با هم ازدواج کرده‌ایم و او ٧ سال است که در حرم کار می‌کند این نخستین باری بود که قبل از رفتنش این حال را پیدا کرده بودیم. هیچ‌وقت از این خبرها نبود. دلم شور افتاده بود و آرام نمی‌شد. دوباره رفت بیرون و سر صالح‌آباد که رسید به موبایلش زنگ زدم. گوشی را برداشت و گفت نگرانی‌ام بی‌مورد است. هر ١٠ دقیقه یک‌بار به او زنگ می‌زدم و او هر بار که گوشی را برمی‌داشت آرامم می‌کرد و می‌گفت که هیچ اتفاقی نمی‌افتد. آن روز از ساعت ۵ صبح که او از خانه بیرون رفت تا ساعت ١٠ من مدام با او تماس می‌گرفتم و حالش را می‌پرسیدم. ١٠ دقیقه از ١٠ گذشته بود که هر چه به او زنگ زدم دیگر گوشی‌اش را جواب نداد. هیچ خبری هم نشد. یک ساعت بعد یکی از همکارانش با گوشی مازیار تماس گرفت و گفت: شما خانمش هستید؟ گفتم بله. گفت مازیار حالش خوب نیست. اگر می‌توانی همراه بچه‌ها بیا حرم. دست‌هایم می‌لرزید و گوشی را به زور نگه داشته بودم. قسمش دادم هر اتفاقی افتاده به من بگوید. گفت مازیار شهید شده. از آن لحظه به بعد نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد. از حال رفتم. محمد گوشی را از دستم گرفت و کمک کرد تا از جایم بلند شوم. سه تایی با هم آژانس گرفتیم و رفتیم حرم. هرچه التماس کردیم نگذاشتند داخل برویم. تا بعدازظهر آنجا بودیم و به ما گفتند به خانه برویم تا خبرمان کنند. هنوز باورمان نمی‌شد. یکی از همکارهای مازیار ما را با ماشین به خانه رساند. »

محمد دو زانو روبه روی مادر و خواهرش نشسته و با دقت به روایتی گوش می‌دهد که در این چند روز بارها از زبان مادر شنیده است. میان حرف‌های مادر اضافه می‌کند: «سه نفری داخل ماشین نشسته بودیم و آنقدر حال‌مان خراب بود که آدرس خانه را گم کردیم. راننده آدرس را بلد نبود و ما هم به جای اینکه به صالح آباد بیاییم سر از عبدل‌آباد درآورده بودیم. ساعت‌ها در خیابان‌ها می‌گشتیم تا بالاخره آدرس خانه را پیدا کردیم.

آخرش راننده با یکی از همکارهای قدیمی پدرم تماس گرفت و آدرس خانه را گرفت تا اینکه به خانه رسیدیم.» فرزانه به گل‌هایی که مردم برای اظهار تبریک و تسلیت آورده‌اند نگاه می‌کند و می‌گوید: «مازیار هیچ‌وقت بلد نبود از زندگی گلایه کند و هر وقت من یا بچه‌ها خواسته‌ای از او داشتیم تا جایی که توان داشت انجام می‌داد. حتی هیچ‌وقت به ما نمی‌گفت نداریم یا نمی‌شود. ما حتی نمی‌دانستیم او چقدر حقوق می‌گیرد.»

برادر بزرگ‌تر آقا مازیار از راهی می‌گوید که برادرش برای وطن انتخاب کرد: «خودش این را می‌خواست و غیرمستقیم در این مسیر شهید شد.» او از برخورد پرسنل حرم و دیدارش با سیدحسن خمینی نیز می‌گوید: «دیروز حسن‌آقای خمینی را در حرم امام دیدیم و تمام حرف‌های‌مان را به او گفتیم. البته مسوولان هم تا جایی که می‌توانستند به ما کمک کردند. دیروز که تشییع جنازه بود نزدیک به ٣٠٠ نفر به خانه ما آمده بودند آنقدر که دیگر جایی برای نشستن نبود. از حرم تماس گرفتند و گفتند هم برای‌شان هتل فراهم می‌کنند و هم هزینه افطاری را می‌دهند. من از لطف همه مردم ایران تشکر می‌کنم. ما بعضی‌ها را نمی‌شناختیم اما تماس می‌گرفتند و پشت تلفن با بغض و گریه به ما تبریک و تسلیت می‌گفتند. مسوولان هم مدام هر روز به ما سر می‌زنند و حالمان را می‌پرسند. این روزهای سخت می‌گذرد و هفته‌ها و ماه‌ها از راه می‌رسد. سنگینی این اتفاق روی دوش همسر و بچه‌های مازیار است. حالا محمد پدر خانواده است و باید از آنها مراقبت کند.»

محمد میان حرف‌های عمویش سرش را پایین می‌اندازد تا صورتش دیده نشود. اشک‌ها از گونه‌اش می‌غلتد و روی شلوار سیاهرنگش می‌افتد. به عکس نقاشی شده پدر که به دیوار آشپزخانه تکیه داده نگاه می‌کند و بعد با تردید به چشم‌های زینب زل می‌زند. بعد به ترتیب عموها و پسرعمویش را، در آخر نگاهش به مادر می‌رسد و دوباره سرش را پایین می‌اندازد. چشم‌های هراسان و حیرانش مدام ماجراهای چند روز گذشته را به خاطر می‌آورد و به آینده‌ای فکر می‌کند که قرار است بدون حضور پدرش اتفاق بیفتد. پدری که با عشق در راه وطنش جان داد و شهید شد. » محمد ١٧ ساله در رشته ریاضی فیزیک درس می‌خواند و ادامه می‌دهد: « هر وقت بابا از من می‌پرسید می‌خواهی چه کاره شوی می‌گفتم می‌خواهم مهندس هوا فضا شوم و در دانشگاه صنعتی شریف درس بخوانم. می‌گفت در هر رشته‌ای که درس می‌خوانی طوری زندگی کن که به کشورت خدمت کنی و همه به تو افتخار کنند.»
فرزانه از خاطراتی می‌گوید که با همسرش در حرم داشته. از روزهایی که با هم حرم می‌رفتند: «همیشه با هم به زیارت حرم می‌رفتیم و او برای‌مان نان و پنیر و گوجه و خیار آماده می‌کرد و بعد از زیارت جلوی پارک روبه روی حرم می‌نشستیم و ۴ تایی می‌خوردیم و می‌گفتیم و می‌خندیدم.» ناگهان بغضش می‌ترکد و تمام تلاشش را می‌کند تا بغض میان گلویش را فرو دهد و دوباره آرام شود. چشم‌های قرمز و صورت افروخته‌اش ناگفته از درد و غم آمیخته به شادی‌اش می‌گوید: «من شوهرم را در راه کشورم از دست داده‌ام و خوشحالم. »

منبع: الف

کیهان نوشت: دولت تمام توان خود را بسیج کرده تا در یک جنگ روانی به جامعه القا کند سند ۲۰۳۰ تعهدآور نیست. معاون اول رئیس جمهور هم ۲۹ اردیبهشت در نامه‌ای سرگشاده، حقایق مستند و مستدل در باره سند ۲۰۳۰ را شایعات خواند و گفت«سند ۲۰۳۰ یونسکو توسط ایران امضا نشده و برای ایران آلزام‌آور نیست». این درحالی است که‌:

۱- اول خرداد، دو روز بعد از این نامه سرگشاده معاون اول رئیس جمهور، مهدی فیض معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش در همایش هدایت تحصیلی قطب غرب کشور در همدان به امضای سند توسط مسئولان دولت یازدهم اذعان کرد و گفت «‌سند ۲۰۳۰ در سال ۹۵ توسط وزیر وقت آن زمان یعنی آقای فانی به امضا رسید و اکنون یک سال از امضای سند می‌گذرد». حال جای تعجب دارد در حالی که وی به امضا و تعهدآور بودن این سند اذعان می‌کند، چرا منتقدان را سوء‌استفاده‌کنندگان انتخاباتی معرفی می‌کند!

۲- برای اطلاع آقایان باید گفت در سند ۲۰۳۰ بیش از ۱۶۷ بار عنوان «تعهد و ضمانت دولت‌ها» قید و در تمام این موارد تاکید شده است «دولت‌ها و کشورها متعهد می‌شوند و ضمانت می‌کنند».

۳- معاون اول رئیس جمهور حداقل اگر تعهدِ دولت در یونسکو و سازمان ملل و اجلاس اینچئون کره جنوبی را بتواند از دید ملت پنهان نگه دارد، حداقل در داخل کشور ابلاغ این سند با امضای خودش را که ثبت و ضبط و غیرقابل خدشه است نمی‌تواند انکار کند.

۴- معاون اول رئیس جمهور گفته «شرط و تحفظ‌های ایران به یونسکو اعلام شده است».  در این سخن نیز مغلطه وجود دارد، چرا که سند۲۰۳۰ هم در اجلاس اینچئون کره جنوبی با حضور وزیر آموزش و پرورش دولت یازدهم و هم در اجلاس سران سازمان ملل با حضور شخص آقای روحانی به صورت«‌without voting»، یعنی «بدون رای و نظر مخالف» به تصویب رسیده است، در حالی که اگر مخالفتی از سوی حتی یک کشور از جمله از سوی ایران صورت گرفته بود، این سند با «اجماع عمومی» تصویب می‌شد.

۵- براساس رویه اسناد بین‌المللی شروطى که در ذیل یک سند نوشته ‌شود تا آنجا اعتبار دارد که با روح و محتوی این سند مخالفت نداشته باشد. لذا از آنجایی که روح و متن سند۲۰۳۰ تماما در مغایرت کامل با اهداف و ارزش‌های نظام آموزشی جمهوری اسلامی است اولا باید نسبت به تمام این متن تحفظ اعلام می‌شد و ثانیا تحفظ‌هایی هم که گفته می‌شود اعلام شده، مورد پذیرش قرار نگرفته است.

۶- اگر ادعای دولت مبنی بر ارائه تحفظ را بپذیریم، این تحفظ کلی بوده و مشخص نمی‌کند جمهوری اسلامی ایران با کدام بخش از سند۲۰۳۰ مخالف است، لذا تحفظ کلی از سوی کشوری پذیرفته نمی‌شود و آن کشور متعهد به تمامی سند دانسته می‌شود. چنان‌که شرط ایران در مورد کنوانسیون حقوق کودک در سال ۱۹۹۵ نیز پذیرفته نشد و سازمان ملل اعلام کرد این کنوانسیون برای ایران لازم‌الاجرا است.

۷- همین که دولت می‌گوید خود را متعهد به بخش‌هایی از سند۲۰۳۰ که در تعارض با باورهای دینی و ارزش‌های فرهنگی جامعه ایرانی است، نمی‌داند، این خود نشان می‌دهد سند تعهدآور است.

۸- سوال این است اگر سند ۲۰۳۰ را امضا نکردید و تعهدآور نیست پس چرا حق تحفظ گرفتید؟ سندی که تعهدآور نباشد، دیگر نیازی به حق تحفظ گرفتن نیست. حق تحفظ گرفتن خود دلیل الزام‌آور بودن اصل سند است.

۹- مضاعف بر این باید پاسخ داده شود اگر صادق هستند، چرا در هیچ قسمت از سند ملی نسبت به تفسیر بومی بندهای ماهوی اقدامی صورت نگرفته و متن ۳۰۰ صفحه‌ای سند ۲۰۳۰ را بدون هیچ‌گونه قید و تحفظ‌های اعلام‌شده، تماماً برای اجرا ابلاغ کرده‌اند؟

۱۰- اگر تعهد داده نشده چرا با وجود سند تحول بنیادی آموزش و پرورش و دیگر اسناد بالادستی دولت خود را ملزم به تدوین سند ملی کرده است؟ تا جایی که مورد تقدیر یونسکو قرار گرفته‌!

۱۱- اگر سند ۲۰۳۰ تعهدآور نیست چرا در مصوبه هیئت وزیران از کلمه «تعهدات» استفاده شده است. این نشان می‌دهد یا دولت اساسا در سند۲۰۳۰ متعهد شده و یا دولت با پذیرش داوطلبانه! خود را متعهد به اجرای سند اصلی کرده است که در هر دو صورت کشور را به چیزی متعهد کرده‌اند که روال قانونی آن طی نشده است.

۱۲- اصولا وقتی کشوری عضویت در یک سازمان بین‌المللی از جمله یونسکو را می‌پذیرد، براساس اساسنامه آن سازمان بین‌المللی، برای آن کشور تعهداتی ایجاد می‌شود و چنانچه کشوری به تعهدات خود عمل نکند در قالب صدور قطعنامه تحت فشار قرار خواهد گرفت.

 ۱۳- اصولا در سند ۲۰۳۰ به برخی اسناد بین‌المللی ارجاع داده شده که خود این اسناد الزام‌آور هستند از جمله بیانیه جهانی حقوق بشری که تعهد‌آور است و تاکنون ایران این سند را نپذیرفته و امضا نکرده است.

۱۴- براساس ماده ۸ اساسنامه یونسکو گزارش‌دهی در باره روند اجرای سند ۲۰۳۰ الزامی است. لذا تا زمانی اجرای یک سند الزامی نباشد، الزام گزارش‌دهی در باره آن بی‌معنا خواهد بود.

۱۵- نکته جالب این است که در خود سند ۲۰۳۰ تاکید شده است «‌کشورها حق اجرایی نکردن همه و یا برخی مفاد سند را ندارند».

۱۶- ادعا شده اصل ۱۳۸ قانون اساسی به دولت اجازه تصویب آیین‌نامه و مقررات اجرایی می‌دهد. در این سخن نیز مغالطه سیاسی به چشم می‌خورد چرا که قانون اساسی به دولت اجازه داده برای قانونی که در مجلس شورای اسلامی تصویب شده باشد آیین‌نامه و مقررات اجرایی تصویب کند. لذا طبق اصل ۷۷ قانون اساسی دولت باید ابتدا مصوبه مجلس در باره اصل سند ۲۰۳۰ را می‌گرفت و سپس براساس اصل ۱۳۸ نسبت به تدوین و تصویب آیین‌نامه و مقررات اجرایی آن اقدام می‌کرد. خود دولت به طور ناخواسته نیز در بیانیه تبیینی‌اش به این نکته اذعان کرده است.

۱۷- سند توسعه ۲۰۳۰ (SDG) که در سال ۲۰۱۵ به تصویب سازمان ملل رسیده در حقیقت ادامه سند توسعه هزاره (MDG) و نسخه کامل و به روز شده آن است که در سال۲۰۰۰ در سازمان ملل برای اجرا تا سال ۲۰۱۵ تصویب شد و براساس اسناد سازمان ملل که در سایت رسمی آن آمده، تمام تعهدات سند توسعه هزاره نیز علاوه بر تعهدات جدید در سند ۲۰۳۰ قید شده است. در گزارش مرکز اطلاعات سازمان ملل دفتر تهران تحت عنوان«از اهداف توسعه هزاره (MDG) تا توسعه پایدار (SDG)» هم تاکید شده است «کشورها «مکلف شده‌اند» با اجرای سند۲۰۳۰ گزارش‌های خود را به مجامع بین‌المللی ارائه نمایند». این گزارش تصریح می‌کند «لحاظ و اجرای این شاخص‌ها در برنامه ششم اجتناب‌ناپذیر است»! زیرا اولا تعهد داده شده و ثانیا براساس اجرای این شاخص‌ها کشورها در آینده ارزیابی خواهند شد.

 ۱۸- گزارش اداره اطلاعات همگانی سازمان ملل در سایت این سازمان همچنین تاکید می‌کند «اعلامیه توسعه پایدار طیف گسترده‌ای از «تعهدات» در زمینه برابری جنسیتی و حقوق بشر است و نشان از یک «معامله بزرگ جهانی» دارد».

 ۱۹- در سایت سفارت ایران در نایروبی نیز در باره تعهدات منتقل شده از سند توسعه هزاره به سند ۲۰۳۰ تاکید شده است «۱۴۷ نفر از سران کشورها از جمله ایران (در زمان دولت اصلاحات)«متعهد شدند» تا اهداف توسعه سازمان ملل از جمله ترویج و گسترش برابری جنسیتی و آموزش را اجرایی کنند و این اهداف به عنوان «قطعنامه تعهدآور» و«تعهد جهانی (Global Compact)»به شماره ۲/۵۵/RES به تصویب سازمان ملل رسید و کشورهای عضو از جمله ایران آن را امضا کردند».

۲۰- لذا سابقه دادن تعهد و اجرای اهداف توسعه سازمان ملل و سند ۲۰۳۰ به دولت اصلاحات در سال ۷۸ بر می‌گردد و در سال ۸۳ این دولت اولین گزارش ایران را به سازمان ملل ارائه کرد و اکنون دولت تدبیر همان مسیر دولت اصلاحات را در پیش گرفته است، این در حالی است که ادعا می‌کنند سند ۲۰۳۰ در دولت نهم و دهم اجرا شده است! و نکته مهم‌تر اینکه اهداف سند ۲۰۳۰ (SDG) مثل سند هزاره (MDG) در قطعنامه‌ای به تصویب سازمان ملل رسیده. لذا آقایان دیپلمات و سیاستمداران مدعی که تا دیروز کسانی که قطعنامه‌های سازمان ملل را کاغذپاره می‌خواندند، به سخره می‌گرفتند و ادعا می‌کردند قطعنامه‌های سازمان ملل «تعهدآور» است، حالا چگونه ادعا می‌کنند این قطعنامه‌ها الزام‌آور و تعهدآور نیست؟!

 ۲۱- تعهد‌آور بودن اهداف توسعه پایدار در اسناد سازمان ملل تا آنجا مهم و برجسته است که در اجلاس مقدماتی تدوین سند۲۰۳۰ در ریودوژانیرو برزیل تحت عنوان«ریو+۲۰، دستور کار توسعه پس از ۲۰۱۵ (Post 2015)» که نشست پر تنشی بود، حتی برخی کشورهای اروپایی نیز نگران سوء‌استفاده آمریکا از برخی مفاهیم و ایجاد تعهدات جدیدی برای خود بودند تا جایی که برخی از مفاهیم اولیه با مخالفت کشورهای اروپایی به دلیل تعهدآور بودن برای آنها حذف شد. نکته مهم‌تر اینکه در این نشست آمریکا در فصل«تجدید تعهد سیاسی» (یعنی تجدید تعهدات سند هزاره در سند۲۰۳۰) اصل «مسئولیت مشترک اما متفاوت» را که تعهد مهمی برای آن کشور محسوب می‌شد با نفوذ خود حذف کرد، اما اصرار داشت کشورهای در حال توسعه این تعهد را بپذیرند!

 ۲۲- در پایان ذکر این نکته مهم است که یونسکو از کشورهایی که در اجرای اسناد این سازمان تعلل کنند شکایت و علیه آنها قطعنامه صادر می‌کند از جمله علیه کشورهای چین، بلاروس، لوکزامبورگ، ازبکستان، چک، سنگاپور و لیبی و سایر کشورها به دلیل غیرقانونی دانستن روسپیگری، سقط جنین و همجنس‌بازی، و عدم آموزش جنسی در مدارس و ترویج ارزش‌های خانواده و بازنگری نکردن در تفسیر قرآن در راستای کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان.

۲۳- نکته مهم اینکه براساس تعهدی که داده شده، وزیر فعلی آموزش و پرورش در برنامه‌ای که در روز گرفتن رای اعتماد در مجلس ارائه نمود، تاکید کرد «باید سند ۲۰۳۰ اجرا شود و در سند تحول بنیادین بازبینی شود»!

منبع: الف