بایگانی ماه : ژوئن, 2017

فائزه طاهری- روزنامه بهار: مقام معظم رهبری در آخرین دیدار خود با دانشجویان، با به کار بردن عبارت «آتش به اختیار» اظهار کردند: «گاهی دستگاه‌های مرکزی فکر، فرهنگ و سیاست، دچار اختلال و تعطیلی می‌شوند که در این وضعیت، باید افسران جنگ نرم، با شناخت وظیفه خود، به صورت آتش به اختیار، تصمیم‌گیری و اقدام کنند.» آتش به اختیار اصطلاحی است که بین نیروهای مسلح وجود دارد و به واسطه آن، به برخی یگان‌های مسلح این اجازه داده می‌شود که بدون هماهنگی با مرکز فرماندهی، به سوی هر جنبنده‌ای آتش بگشایند. استفاده از عبارت افسران جنگ نرم در کنار اصطلاح آتش به اختیار از طرف رهبری، برای کسانی که با ادبیات ایشان آشنا باشند این معنی را می‌دهد که این اختیار تام برای مقابله با ناهنجاری‌ها به گروه‌های فرهنگی و نخبه دانشجویی در جهت تصحیح و اجرای قوانین داده شده است و نه گشودن آتش به روی افراد. با وجود این، این تعبیر از طرف برخی در هر دو جناح سیاسی کشور مصادره به مطلوب شده است. برخی افراطیون اصولگرا که در انتظار فرصتی برای در دست گرفتن اختیار تام بودند، از این تعبیر تحت عنوان کسب اجازه برای اقدامات خودسرانه خود و حتی بدون توجه به قوانین برداشت کرده‌اند.

در طرف مقابل نیز از سوی برخی در جناح اصلاح طلب، زمزمه‌هایی از اختیار تام از سوی رهبری به برخی نیروها برای ایجاد هرج‌ومرج‌ به گوش می‌رسد. در همین ارتباط با حمیدرضا‌ ترقی عضو شورای مرکزی حزب موتلفه اسلامی-به گفتگو نشستیم و ارزیابی وی را درباره ماهیت اصطلاح آتش به اختیار در سخنان اخیر مقام معظم رهبری جویا شدیم. او در این گفتگو معتقد است کسانی که از تعبیر آتش به اختیار برداشت جنگ‌طلبی می‌کنند قلب‌های مریض دارند و بدون تفکر درباره سخنان رهبری، با موضوع مغرضانه برخورد می‌‌کنند. در عین حال می‌گوید این مساله به معنای خارج کردن نیروهای انقلاب از انفعال و برخورد فعال با انحرافات و میکروب‌های فرهنگی است و نه هرج و مرج و بی قانونی از سوی برخی. در ادامه مشروح گفت‌وگوی «بهار» با عضو ارشد حزب موتلفه و از چهره‌های برجسته جریان اصولگرا را می‌خوانید.

*مقام معظم رهبری در دیدار خود با دانشجویان از تعبیر آتش به اختیار در شرایط اختلال  در دستگاه‌های فرهنگی و سیاسی استفاده کردند. از این تعبیر برداشت‌های متفاوتی از طرف گروه‌های مختلف شده است. نظر شما درباره معنی این تعبیر چیست و مقام معظم رهبری چه منظوری از به کار بردن آن داشتند؟
استفاده از کلمه آتش به اختیار بیانگر ناامیدی رهبری از کنش‌های دستگاه‌های اجرایی به ویژه دستگاه‌های فرهنگی کشور در قبال میکروب‌های فرهنگی در جامعه است و نشان می‌دهد که اتاق‌های فکر دستگاه‌های اجرایی متاسفانه در تشخیص اولویت‌های فرهنگی کشور دچار اختلال و تعطیلی هستند. به همین خاطر مقام معظم رهبری تاکید کردند که مردم و نخبگان و دانشجویان جامعه تصور نکنند که اگر حل همه مشکلات را به دوش دولت و مسئولین بیندازند موضوع حل می‌شود، بلکه باید بدانند خودشان هم مسئول هستند و باید پیگیری و اقدام کنند. آنها نباید با دست روی دست گذاشتن کار را تنها روی دوش دولت نگذارند. بر همین اساس به نظر می‌رسد با توجه به اینکه قانون امر به معروف و نهی از منکر در کشورمان تصویب و ابلاغ شده، قانون دسترسی آزاد مردم به اطلاعات نیز تصویب و ابلاغ شده است، بنابراین چارچوب مشخصی برای عمل به فرمایشات رهبری و برای اینکه نیروهای مومن و خلاق بتوانند هنرمندانه و خردمندانه با قوای دشمن در تحریف و جابه‌جایی ارزش‌های انقلاب مقابله کنند وجود دارد.

طبیعتا نیروهای انقلابی در جامعه باید از انفعال خارج شوند و کم‌کاری و غفلت دستگاه‌های متولی اجرایی در کشور را خصوصا در حوزه فرهنگی جبران کنند. البته این به معنای هرج‌ومرج و خودسری نیست اما مفهوم واقعی آن این است که نیروهای انقلابی و دانشجویان باید هرگونه اقدام رسانه‌ای و فرهنگی و فکری را که می‌توانند علیه غرب‌گرایان انجام دهند، موکول به مجوز نکنند، بلکه با تشخیص خود در این حوزه رسانه‌ای و فرهنگی فکری عمل کنند و نسبت به تحرک دشمن حساس باشند. دستگاه‌های فکری فرهنگی عملی و جهادی باید واکنش به موقع نشان دهند و طوری آتش به اختیار شوند که هرگونه میکروب فرهنگی که وارد فضای کشور می‌شود، با واکنش آنها روبه‌رو شود و با آن به مقابله بپردازند. ما در نقاط حساس تیربارهایی داریم که هر شی پرنده که بدون هماهنگی و بدون مجوز وارد فضای کشور شود، به صورت خودکار به سمت آن حمله می‌کنند. جامعه نخبه و دانشجویان و نیروهای انقلابی هم باید چنین روحیه‌ای داشته باشند و منتظر این نباشند که رادارهای تعطیل‌شده به آنها اجازه دهند که مقابله کنند یا خیر. بنابراین این اقدام مقام معظم رهبری و فرمان آتش به اختیار کمکی است به دستگاه‌های اجرایی کشور که در صورتی که دچار اختلال و تعطیلی و غفلت شدند، مردم اجازه توطئه به دشمن ندهند.

*برخی از این تعبیر برداشت‌های جنگ‌طلبی کردند. به نظر شما چنین برداشتی را می‌توان از این تعبیر در ادبیات رهبری داشت؟ اینکه برای مثال به نیروها این اختیار داده شود که با صلاح‌دید خود  از ابزارهای جنگی استفاده کنند؟
کسانی که برداشت جنگ‌طلبی از این تعبیر می‌کنند عمدتا افرادی هستند که قلب‌هایشان مریض است و یا فهم و درک درستی نسبت به این‌گونه مفاهیم ندارند و مغرضانه برخورد می‌کنند. قطعا هر کس که اندک تفکری داشته باشد و نسبت به سخنان مقام معظم رهبری فکر کند، نمی‌تواند چنین برداشتی داشته باشد.

*برداشتی که هر کدام از تندروها از جریانات سیاسی مختلف از این تعبیر داشتند چه میزان می‌تواند نادرست باشد؟
صرف نظر از اینکه تندروهای جناح چپ و راست چه برداشتی کردند، باید توجه داشت ما بر اساس یک فهم مشترک نسبت به سخنان مقام معظم رهبری باید عمل کنیم و سخنان ایشان را تفسیر به رای نکنیم، بلکه باید تلاش کنیم دقیقا آنچه را که ایشان بیان کردند چندین بار مورد دقت و بررسی قرار دهیم تا ابعادش کاملا روشن شود. مساله‌ای که ایشان فرمودند، یک مساله مبهم نیست، بلکه به معنای خارج کردن نیروهای انقلاب از انفعال و برخورد فعال با انحرافات و میکروب‌های فرهنگی است و طبیعتا همه باید سعی کنند در همان چارچوبی که مقام معظم رهبری تبیین کردند، این موضوع را مورد دقت قرار بدهند و به آن عمل کنند.

*در خصوص همین چارچوب، تندروهای جریان اصولگرا می‌توانند از این تعبیر این اجازه را به خود بدهند که بدون توجه به قوانین و خارج از ضوابط، آنچه که خودشان صلاح می‌دانند اعمال کنند و یا چارچوب قانونی باید حتما لحاظ شود؟
طبیعتا منظور مقام معظم رهبری این نیست که چارچوب قانونی زیر پا گذاشته شود، بلکه مقصود ایشان اجرای قانون است. قانون امر به معروف و نهی از منکر در حال حاضر در کشور معطل است و دستگاه‌های اجرایی به آن عمل نمی‌کنند. این موضوع درباره قانون دسترسی آزاد به اطلاعات هم صدق می‌کند. اینکه ما خارج از قانون بخواهیم کاری انجام دهیم قطعا مورد نظر رهبری نیست اما اجرای همین قانون اهمیت دارد. وقتی دولت قانون را اجرا نمی‌کند چه کسی باید اجرای آن را مطالبه کند؟ رهبری اینجا می‌فرمایند مردم. مردم نباید اجازه دهند دولت قانونی که از طریق مجلس به او ابلاغ شده است را انجام ندهد و یا در انجام آن غفلت و تعلل کند. بلکه باید از دولت مطالبه کنند که به سمت اجرایی شدن قانون پیش برود. بنابراین قطعا آتش به اختیار در قالب چارچوب و برنامه‌ای است که داده می‌شود. حتی تیرباری هم که در نقاط امن یک شهر یا کشور نصب می‌شود، دارای یک برنامه است که طبق آن برنامه فرمان می‌گیرد و به محض اینکه یک شی ناشناخته وارد فضا شد، به سمت آن حمله کند. این اقدام در چارچوب برنامه‌ای است که به آن داده شده و در چارچوب فرماندهی است که آن را هدایت می‌کند. این برنامه و فرماندهی قطعا منطبق بر قوانینی است که وجود دارد، البته قوانینی که متاسفانه در کشور اجرا نمی‌شود.

منبع: بهارنیوز

رضا صادقیان
 از منظر برخی نیروهای سیاسی، طرفداران رئیس جمهور سابق و شماری از اعضای ستادهای کاندیدای شکست خورده در انتخابات ریاست جمهوری اخیر، ظهر روز چهارشنبه هفته گذشته زمانی بسیار مهم برای نقد دولت روحانی بود. مجالی که به گمانشان می‌توانستند با نوشتن یک پاراگراف به‌اندازه یک سال نقدهای نانوشته و سخنان ناگفته در بحبوحه حمله‌تروریست‌ها به مجلس شورای اسلامی و حرم امام خمینی (ره) موثر واقع شوند. مثل اینکه آن نقدها آنقدر مهم بود که وسط میان نبرد و با طعنه به دولت وقت بیان و امکان اینکه به روزی دیگر حوالت داده شود، نبود. در روز‌ترور بی‌دقتان چنین کردند؛ سخنان روزهای قبل و سال‌های پیش رئیس جمهور را به بهانه ضعف در حوزه امنیت شهروندان به صورت ناقص نوشتند و در پاسخ به آن گفته‌ها با زبانی طنز به ریاست جمهور کم‌کاری دستگاه‌های دولتی، وعده‌های انتخاباتی و اشتباه‌های ایشان را یادآوری کردند. پنداری حادثه‌تروریستی نه در تهران که در سرزمینی دیگر روی داده است. این عمل و بروز چنین رفتارهایی به غیر از وقت‌نشناسی معنای دیگر هم داشت؟ بعید است.
اگر دولت در بخش‌هایی کم‌کار بوده و یا نتوانسته پاسخگوی نیازهای روزمره شهروندان در قسمت‌های مختلف باشد، با نگاهی به روزنامه‌های کشور متوجه می‌شویم طی چهارسال گذشته هر دو جریان سیاسی کشور به نقد دولت نشسته‌اند و حداقل آنکه در این زمینه کارنامه دولت قابل دفاع است. مسئله مجوز و یا لغو کنسرت‌ها یکی از همان چالش‌ها برای دولت بوده و هست، هر کدام از طیف‌های سیاسی براساس خواسته‌های خود با این رویداد موافقت و مخالفت می‌کنند. نقدهایی که پیرامون برجام و مذاکرات هسته‌ای از سوی جریان اصولگرا به عنوان «دلواپسیم» در رسانه‌های عمومی انعکاس یافت برکسی پوشیده نیست، از روزنامه‌های منتقد همیشگی دولت گرفته تا صدا و سیما که عملا‌تریبون مخالفت با برجام و توافق هسته‌ای بوده و هست. نقد سیاست‌های اقتصادی دولت نیز به همین‌ترتیب بارها از سوی کارشناسان نقادی شده و کاستی‌ها را متذکر شدند، دولت نیز با توجه به ساختار اجرایی کشور نه تنها این نقدها را منکر نبوده، بلکه کوشش کرد در فضایی آرام به آن نقد و نظرها واکنش نشان دهد.
حادثه روز چهارشنبه هفته گذشته از جنس دیگری بود. فصل نقد و ایراد گرفتن نبود. جایی برای گلایه و نوشتن نقدهای تند هم نبود، روزی که می‌توانستیم فارغ از تمام گرایش‌های سیاسی و اقتصادی به جای نواختن‌سازی دیگر نمایی تازه از اتحاد ملت را نشان بدهیم، افسوس که برخی از نیروهای سیاسی همان وقت یادشان آمد که نقد دولت و اساسا نقد «قدرت» را انجام دهند. گویا هشت سال زمامداری دولت‌مردان در دولت «جمهور مردم» یادشان نبود که قدرت را باید نقد کرد و از فعالیت‌های دولتی‌ها پرسش نمود، انگار مسئله قدرت و نقد کارگزاران در زمان فعلی مهم و آن روزها از اهمیت برخوردار نبوده.
افسوس دوستان در آن هشت سال به کلی مسئله نقد دولت را برنمی‌تابیدند، نقد را مساوی با تضعیف دولت و زدن ریشه دولت نهم و دهم فهم کردند، تفسیری که دولت و بخش اجرایی آن را اصلی‌ترین نهاد حاکمیتی تعریف و هر انتقادی را با بدترین ادبیات‌ها پاسخ دادند. هاله‌ای نورانی گرد قدرت دولت و شخص رئیس اجرایی کشور قرار دادند و نزدیک شدن و نقد آن قدرت را عملا ناممکن ساختن.
فروگذاشتن آن نقدها و چشم بستن به آن ایرادها باعث به‌وجود آمدن فسادهای باورنکردنی در درون دولتی شد که هزاران بار رای به پاک‌دستی خویش و ویژه‌خواری دیگران داده بود. وقتی به ناظران اجتماعی نهیب می‌زنیم که ما را نقد نکنید نتیجه‌ای به غیر از روبه‌رو شدن با فسادهای مالی، سیاسی و… در سال‌های آینده نخواهد داشت. نقد دولت به صورت خاص و قدرت به معنای عام آن در هر دوره‌ای باید مورد نکته‌گیری قرار گیرد، انتقادهایی که از شکل‌گیری فساد و ناکارآمد شدن سیستم و فرسوده شدن آن در طول زمان جلوگیری می‌کند.
مسئله نقد قدرت، نه تنها ضعف دولت و یا دستگاه‌های قدرت‌مدار را به همراه ندارد بلکه باعث دیده شدن و برطرف ساختن ایرادهایی می‌گردد که طی سال‌ها طولانی با ایجاد شدن آن کاستی‌ها باعث بالا رفتن هزینه‌ها شده است. نقد قدرت اگر با شناخت ظرفیت‌ها و در نظر گرفتن ساختار‌های دیگر باشد چهره‌ای دیگر از حل مسئله را نشان می‌دهد، فضای نفس کشیدن بهتر قدرت را فراهم می‌کند. همه این سخنان مورد پذیرش است، ولی بیان چنین نقدهایی به صورت گفتارهای طعنه‌آمیز نه تنها قدرت‌مداران را به سوی نقد فرا نمی‌خواند بلکه اوج بی‌دقتی و نشناختن وقت از سوی منتقدین قدرت را نشان می‌دهد، منتقدانی که حمله‌تروریستی به خاک کشور را درست نمی‌بینند و مدعی نقد و عیب‌جویی از دولت هستند. انتخاب چنین رویکردی مدعیان نقد دولت را به هزل‌گویان فرومی‌کاهد، به جای آنکه دیده و شنیده و به عنوان منتقد دولت وقت جدی گرفته، بر پایه همان رفتار اشتباه و تفرقه‌ساز از سوی جامعه نفی می‌شوید.

منبع: بهارنیوز