بایگانی ماه : ژوئن, 2017

به گزارش ایسنا، محمدرضا بهشتی در مراسم شب قدر «مجمع دینی احیا فضیلت» با بیان این که وحدت افراد در جامعه یکی از ویژگی‌های مهم آن است، اظهار کرد: منظور از وحدت در جامعه وحدت عددی نیست بلکه نوعی از وحدت است که در موجود زنده و ارگانیک وجود دارد که در اینجا افراد به منزله افراد به مثابه یک کل نیستند بلکه پیوند میان افراد در جامعه مورد نظر است.  وی افزود: اگر ما جامعه را به مثابه یک موجود اندام‌وار و ارگانیک دیدیم، آن وقت به پیوندها و همبستگی‌های اجتماعی اهمیت می‌دهیم که یکی از این موارد پیوند، آموزه‌های دینی است که شاید دو، سوم این دستورالعمل‌های دینی مربوط به پیوندها و همبستگی‌ها و محکم کردن آن است که اگر به مشکل بربخورد، ما با گسست جامعه رو به رو خواهیم شد.
 
بهشتی با اشاره به این که از میان رفتن همبستگی‌ها موجب اضمحلال جامعه می‌شود، گفت: آموزه‌های دینی می‌کوشند افراد را طوری تربیت کنند که خود را عضوی از یک جامعه ببیند نه صرف یک فرد و آن قدر این موضوع مهم است که پیامبر می‌فرماید اگر کسی اهتمام به زندگی سایر مسلمانان نداشته باشد پا را از اسلام بیرون نهاده است.  این استاد دانشگاه با تاکید بر این که صلابت جامعه و کارهای بزرگی که از یک جامعه برمی‌آید، باید با پیوند و همبستگی همراه باشد، گفت: در ماجرای برگزاری نماز عید فطر در سال ۵۷، جامعه‌ای که در آن افراد نسبت به همدیگر فاصله و حتی واهمه داشتند، یخ‌هایش باز شد و افراد به هم نزدیک‌تر شدند و همان افرادی که نسبت به هم واهمه داشتند و از یکدیگر دور بودند، با یک همبستگی که در جریان برگزاری نماز پیش آمد، در کنار هم قرار گرفتند.
 
فرزند شهید بهشتی با بیان این که جامعه ما در یک همبستگی چیزهایی را می‌پذیرد و چیزهایی را نه، گفت: نمی‌دانم چرا عده‌ای به دنبال سست کردن همان چیزهایی هستند که جامعه ما را به هم متصل می‌کرد؟ این کار با هر نیتی که انجام شود، نادرست است. جامعه ما می‌خواهد خود را با ارزش‌هایی که دارد، به افرادش متصل و همبسته نگاه دارد، پس این مفصل‌بندی اجتماعی از سوی هر کس یا چیزی که بخواهد نفی شود، غلط است. از هر نردبانی نمی‌توان به هر پشت‌ بامی رسید.
 
وی افزود: کسانی که به دنبال دور کردن افراد و جدا کردن آنان در جامعه از یکدیگر هستند، با هر نیتی این کار را می‌کنند و در واقع افرادی‌اند که با ایجاد کشمکش‌های بی‌فایده و بی‌سود و مضر به حال جامعه که دور از حقایق دین است، مردم را به سمت شکل‌گیری خصومت‌ها در جامعه می‌کنند که این بسیار ناپسند و غلط است.  بهشتی تاکید کرد: پرده‌دری و ولنگاری اگر در جامعه‌ای رشد کرد و پا گرفت و مقبول واقع شد، هیچ‌گاه روی سعادت را نخواهد دید، چه جامعه‌ای مذهبی باشد چه نباشد. سعی کنیم جلوی پیشرفت این خلقیات را در جامعه بگیریم و یکی از فرصت‌ها برای این کار همین ماه رمضان است.
 
وی افزود: اگر ما به دنبال این افتادیم که به جای کمک کردن و دست کسی را گرفتن به دنبال مچ‌گیری برویم، کی روی سعادت را خواهد دید؟ وقتی کسی در جست‌وجوی عیب برادر مومن خود باشد، تمام پرده‌های ستر عیب از روی خودش برداشته خواهد شد.  این استاد دانشگاه تاکید کرد: این چه میل و شهوت و هوس افشاگری است که در لوای خدمت به جامعه از سوی عده‌ای اتفاق می‌افتد؟ اتهام‌زنی و برچسب زدن در یک جامعه مایه فتور و اضمحلال است. اگر به دنبال مبارزه هستیم، ادب این مبارزه کجاست؟ اگر به دنبال استفاده از سلاح زبان در انتقادات و مبارزه‌های خود هستیم، وقتی آن با بدزبانی و بددهانی همراه شود، دور از ارزش‌های دینی است. می‌شود کسی مومن باشد و بدخواه دیگران باشد؟ می‌شود که کسی با هر نیتی به دنبال جا انداختن موضوعی در جامعه باشد اما بخواهد به هر قیمتی و با چرخاندن زبان به هر کلامی به خودمان اجازه بدهیم بیانش کنیم، دیگر جامعه‌مان را جامعه دینی نمی‌توان دانست.
 
فرزند شهید بهشتی با بیان این که فحش و تفحص از اسلام نیست، اظهار کرد: این کلام امیرالمومنین است که کسی که کوشش کند زشتی و بدی دیگران را افشا کند تا او را در جامعه خوار سازد، از ولایت خدا خارج شده است. اگر کسی یا کسانی بخواهند از مردم پیشی بگیرند در حالی که در جامعه از آنان شایسته‌تر هستند و این کار را با عیب‌جویی از دیگران انجام دهند، پا روی حقوق آنان گذاشته‌اند. کجا ما می‌توانیم با پای نهادن بر حق، آن چه را فکر می‌کنیم حق است اجرا کنیم؟  وی در پایان گفت: این خط‌کشی‌های مدام که تا امروز یک نفر خودی و دیگری ناخودی است، کجا با آموزه‌های دینی ما سازگار است؟ خداوند نماز را قرار داد که ما را از کبر دور کند. حال جالب نیست که گاهی این نماز خواندن برای برخی عاملی جهت فخرفروشی می‌شود؟

منبع: بهارنیوز

رضا صادقیان
 حادثه‌تروریستی در تهران بهانه‌ای شد تا شماری از کاربران شبکه‌های اجتماعی و برخی سایت‌های خبری بیش از آنکه به عمل غیرانسانی و ضد دینی‌تروریست‌ها دقت کنند، به کُرد بودن آنان اشاره‌های مکرر داشته باشند. گویا این‌ دفعه توسعه نیافتن استان کردستان، باورهای دینی و موزیک اندوهگین-شاد کردی به حاشیه رانده و به جای آن‌تروریست بودن کردها مسئله‌ساز شد. هیهات از این نگاه‌های با غرض که گاه و بی‌گاه سبب رنجش هموطنانمان می‌شود.

نوشتن فعل خطا و بی‌شرمانه چند‌تروریست به پای هر کدام از شهروندان ایرانی که در هر نقطه‌ای از این کشور پهناور و با لهجه، گویش و زبانی دیگر تکلم و زندگی می‌کنند اشتباه نابخشودنی است. نه تنها جو بدبینی را در میان شهروندان دامن می‌زند بلکه به بهانه تکلم به زبانی دیگر و انتخاب پوششی متفاوت باعث رانده شدن شمار قابل توجهی از شهروندان کشور می‌شود. عمل‌ترور از سوی هر فرد و با ملیت و زبانی متفاوت می‌تواند صورت بگیرد، اساسا پرداختن به زبان و گویش‌تروریست‌ها بخش ناچیزی از خبرهای مربوطه را تشکیل می‌دهد و هیچگاه مهم نبوده است، افسوس که در کشوری با فرهنگ متکثر ما برجسته شد.

سال گذشته برای انجام کار مطالعاتی بر روی نحوه‌ترورهای مختلف و یافتن ریشه‌های‌ترور در کشورهای مختلف بودم، با توجه به فیش‌برداری‌های که از کتاب‌های مختلف انجام گرفت به یادم ندارم یکی از محققان ارتباطی میان قومیت و عمل‌تروریستی قائل شده باشد. آنچه از نگاه محققان بی‌ارزش جلوه می‌کرد بررسی رویدادهای‌تروریستی و ارتباط آن با قومیت خاص بود، حتی مادامی که پای ملیت‌ها نیز به میان می‌آمد از منظر آن پژوهشگران جایی برای پرداختن به آن نبود، در واقع مسئله‌ترور و پدیده‌تروریسم در اشکال مختلف آن ارتباطی با شاخص‌های زبان و قومیت ندارد و دخالت دادن چنین مولفه‌هایی تحلیل تحقیق‌محور را به نوشتاری بی‌مایه مبدل خواهد کرد.

اینکه حزب‌هایی با مشی مسلحانه در نقطه‌ای جغرافیایی خاصی اقدام به حمله مسلحانه علیه نیروهای نظامی ایران می‌کنند هیچ ارتباطی با مردم همان شهرها ندارد، تجربه درگیری‌های ابتدای انقلاب اسلامی در کردستان و خاطرات منتشر شده برخی از نیروهای سیاسی مخالف نظم موجود حکایت سودجویی، فرصت طلبی و اختلاف افکنی برخی کشورهای خارجی و کسانی را نشان می‌دهد که علاقه‌مند هستند سخن خود را از لوله تفنگ بیان کنند و نه مذاکرات، آن اختلاف‌ها و درگیری‌ها به مردم کردستان مرتبط نبود، جبر جغرافیا آنان را نیز گرفتار ساخت و برقرار ساختن ارتباط میان آن رویدادها با حادثه‌تروریستی اخیر دور از انصاف است.

مردم کردستان همان شهروندانی هستند که با کمترین امکانات روزگار می‌گذارنند  ولی بالاترین رای را به کاندیدای اصلاح‌طلب داده‌اند، در انتخابات اخیر بالاترین رای به حسن روحانی، متعلق به مردم پایتخت و دیگر شهرهای بزرگ و برخوردار نبود، کردستان پرچم این رای بالا به جریان اصلاحات و اعتدال را در دست گرفت. شهروندان کُرد همان مردمی هستند که بار گران یخچال، تلویزیون و صدها کالای الکترونیکی را بر شانه‌های خود حمل می‌کنند تا نانی تهیه و مقابل چشمان به انتظار مانده خانواده سرافکنده نباشند، مدرک تحصیلات دانشگاهی در دست ولی از راه کول‌بری زندگی می‌کنند. در استانی که در پنج سال اخیر بالاترین نرخ بیکاری را داشته و نیروی کار آن مجبور به مهاجرت به دیگر شهرها بوده‌، نباید با ادبیات تفرقه سخن گفت و مردم آن دیار را به بهانه حمله به‌تروریست‌ها رنجاند، به رنج مردم کردستان بیش از این نیفراییم.

منبع: بهارنیوز

علی بیگدلی-کارشناس مسائل بین‌الملل در یادداشتی در روزنامه بهار نوشت: یکی از مشکلات عربستان با قطر این است که عربستان، قطر را متهم به گسترش روابط خود با ایران برخلاف سیاست‌هایی که بین خود داشتند، کرده است. یکی از آن ۱۰ شرطی که ملک سلمان برای از سر گرفتن روابط خود با قطر تعیین کرده، قطع ارتباطات دیپلماتیک با ایران است. البته باید توجه داشت این مساله بر خلاف ظاهر ارتباطی به اختلافات حال حاضر ندارد و ساخته و پرداخته دیپلماسی منطقه‌ای آمریکا است. آمریکایی‌ها پس از کنفرانس ریاض احساس کردند عربستان سعودی دارد صاحب امپراطوری عرب می‌شود و رهبری عرب را به دست می‌گیرد.

در صورتی که این اتفاق به زیان آمریکا است، اینکه همه کشورهای عرب، تحت سلطه ملک سلمان و عربستان سعودی قرار بگیرند. به همین خاطر آمریکا این تیرگی روابط را بین کشورهای عربی و قطر به وجود آورد، به این نحو که‌ترامپ از عربستان سعودی حمایت کند، اما  رکس  تیلرسون وزیر امور خارجه‌اش از قطر حکایت می‌کند تا روابط خود را با این کشور از دست ندهند، با توجه به اینکه بزرگترین پایگاه آمریکا در قطر وجود دارد. روابط عربستان و قطر دیپلماسی جدیدی است که آمریکایی‌ها به کار بردند تا یگانگی دنیای عرب را تحت رهبری عربستان سعودی پایان دهند زیرا اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، آمریکا تحت سلطه عربستان سعودی قرار خواهد گرفت. بنابراین ایجاد نفاقی که به وجود آمده کاملا به نفع آمریکایی‌ها خواهد بود.

 اما نقش ایران نقش بسیار موثری است. کمک‌هایی که ایران به قطر کرده به این خاطر است که ما با قطر مشترکاتی داریم از جمله منابع گازی و ناچار هستیم این ارتباط را با قطر حفظ کنیم. اما در حل اختلاف با عربستان سعودی ما هیچ نقشی نخواهیم داشت. قطر نیز به سمت ما قدم‌های بلندی بر نخواهد داشت، یکی از مخالفان ما علاوه بر عربستان،‌ترکیه است که اجازه نمی‌دهد ایران در مسائل منطقه با نفوذی که دارد وارد مرافعه دیگری شده و رهبری این مرافعه را بر عهده بگیرد. به همین دلیل قطر برای مواد غذایی با کشورهای اروپای شرقی قرارداد امضا کرده که این کار به نوعی گذار از ایران است. در حالی که خرید از ایران با توجه به قیمت ارزان‌تر و فاصله کم‌تر با‌صرفه‌تر است. این نشان می‌دهد قطر راضی نیست به همان نسبتی که از عربستان دور شده به ایران نزدیک شود. البته ایران هم باید به قطر کمک می‌کرد برای روز مبادا و برای اینکه نشان دهد برای دوستی خود با قطر احترام قائل است.

از طرف دیگر رابطه بین ایران و عربستان است. با توجه به اینکه در سال‌های اخیر به رابطه ایران و عربستان خدشه وارد شده است و اگرچه درخواست‌هایی از داخل وجود دارد برای اینکه ایران تنش‌زدایی کند و روابط خود با عربستان را از سر بگیرد، اما یران درحال حاضر برای بهبود رابطه خود با عربستان سعودی کاری نمی‌تواند انجام دهد، زیرا عربستان دلایل مختلفی برای این تیرگی روابط دارد. از جمله اینکه ایران را متهم می‌کند به حضورش در یمن و کمک کردن به حوثی‌ها که امنیت عربستان را به خطر انداخته و مرز عربستان ناامن شده است.

 از طرف دیگر دخالت ایران در کشورهای عرب منطقه از جمله عراق، سوریه و لبنان، مقداری نگرانی عربستان را که خود را رهبر دنیای عرب می‌داند افزایش داده است. در نهایت تا زمانی‌که که این قضایا وجود داشته باشد و تا زمانی که ما این مناطق نفوذ سیاسی و نظامی را در خاورمیانه در دست داشته باشیم، به هیچ وجه رابطه‌‌مان با عربستان سعودی بهبود پیدا نخواهد کرد.

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی_رسانه‌ها: روزنامه آرمان نوشت: یک حقوقدان و استاد دانشگاه تأکید می‌کند: نخستین اقدامی که شورای شهر جدید تهران باید انجام بدهد این است که قالیباف را به خاطر سیاست‌هایی که در طول مدیریتش در شهرداری تهران انجام داده است مورد مؤاخذه قرار بدهد. شورای شهر جدید باید به همه پرونده فساد اقتصادی در شهرداری و شورای شهر رسیدگی و نتایج را به مردم اعلام کند.
با پیروزی قاطع اصلاح‌طلبان در انتخابات شورای شهر پنجم، مدیریت شهری تهران با فرصت‌های جدیدی مواجه خواهد بود. این در حالی است که چهار شورای گذشته شهر تهران با حواشی و حرف و حدیث‌های زیادی مواجه بوده و همواره به عنوان یکی از کانون‌های جنجال‌آفرینی شناخته می‌شده‌اند. به همین دلیل و برای تحلیل و بررسی ریشه‌های مشکلات مدیریت شهری تهران با دکتر نعمت احمدی، فعال سیاسی و استاد دانشگاه، گفت‌وگو کردیم.
نعمت احمدی معتقد است: «شورای شهر پنجم تهران وارث شکست‌های چهار شورای گذشته است. در نتیجه شورای شهر پنجم یک راه بیشتر پیش روی خود نمی‌بیند. شورای پنجم یا به دنبال این خواهد بود که راه چهار شورای گذشته را ادامه بدهد یا اینکه به دنبال درانداختن طرحی نو در مدیریت شهری تهران است. بدون شک اگر شورای جدید نیز به دنبال ادامه رویکرد شوراهای گذشته باشد قطعا با شکست مواجه می‌شود و ظرفیت‌های جریان اصلاحات را از بین می‌برد. این در حالی است که در شرایط کنونی شورای شهر با یک دوران طلایی مواجه شده است، به شکلی که هر ۲۱ نفر اعضای این شورا اصلاح‌طلب هستند و هیچ‌کدام از اصولگرایان موفق نشدند وارد شورای شهر شوند.»
در ادامه متن گفت‌وگوی دکتر نعمت احمدی با «آرمان» را از نظر می‌گذرانید.
شهرداری تهران از چه زمانی سیاسی شد؟
پس از جنگ تحمیلی و هنگامی که مرحوم آیت‌ا… هاشمی به ریاست‌جمهوری رسیدند، کشور در مسیر بازسازی خرابی‌های جنگ و توسعه قرار گرفت. در این مقطع آقای کرباسچی که استاندار اصفهان بودند به تهران منتقل شدند و مسئولیت شهرداری تهران را پذیرفتند. آقای کرباسچی در مرحله نخست، مدیریت شهر تهران را از یک مدیریت سنتی به یک مدیریت مدرن تبدیل و تلاش کرد چهره و دکوراسیون شهری را مدرن کند. در نتیجه در پارک‌های سنتی شهر تهران تغییرات مدرنی ایجاد شد تا برای شهروندان تهرانی دلپذیرتر شود. در دولت آیت‌ا… هاشمی طرحی در دولت به تصویب رسید که بر اساس آن شهردار تهران می‌بایست به عنوان یک عضو کابینه در جلسات هیات دولت شرکت کند. در نتیجه آقای کرباسچی اولین فردی بودند که جایگاه شهرداری تهران را از یک جایگاه عمرانی به یک جایگاه سیاسی تبدیل و به عنوان شهردار در جلسات هیات دولت شرکت ‌کردند. جایگاه شهرداری تهران تا قبل از روی کار آمدن غلامحسین کرباسچی از اهمیت امروز برخوردار نبود و پس از دوران کرباسچی به یک جایگاه بااهمیت تبدیل شد. آقای کرباسچی تلاش کرد برای شهرداری تهران منابع مالی جدیدی به وجود بیاورد و به همین دلیل در این دوران ساخت‌و‌سازهای تهران آغاز شد. مساله دیگر اینکه در دولت اصلاحات قانون تشکیل شوراهای شهر و روستا تصویب شد. در چنین فضایی اصلاح‌طلبان با حمایت کامل مردم وارد شورای اول شهر تهران شدند. در نتیجه افرادی مانند عبدا… نوری، سعید حجاریان، ابراهیم اصغرزاده، جمیله کدیور، محمد عطریانفر و عباس دوزدوزانی، وارد اولین شورای شهر تهران شدند. با این‌همه، پس از مدتی بین اصلاح‌طلبان حاضر در شورای شهر اختلاف‌سلیقه پیش آمد و شورای شهر اول تهران به یک شورای پرحاشیه و پرحرف و حدیث تبدیل شد. این در حالی بود که چهره‌های تأثیرگذار این شورا مانند عبدا… نوری نیز شورا را ترک کردند و به وزارت کشور رفتند و از طرف دیگر جمیله کدیور نیز وارد مجلس شورای اسلامی شد.
اختلاف سلیقه اصلاح‌طلبان از کجا شروع شد؟
به نظر من زمینه انشقاق و شکست جریان اصلاحات از شورای شهر اول تهران آغاز شد. این در حالی بود که مردم در خرداد۷۶ با شور و اشتیاق بالا در انتخابات شرکت و یک حماسه سیاسی خلق کرده بودند. با این‌همه، اعضای اصلاح‌طلب شورای شهر اول بر سر کوچک‌ترین مسائل دچار اختلاف شدند و همین مساله سبب دلسردی مردم از اصلاح‌طلبان شد. نکته دیگر اینکه پس از تشکیل شورای شهر وظیفه انتخاب شهردار تهران از وزارت کشور به شورای شهر واگذار شد. در نتیجه اعضای اصلاح‌طلب شورای شهر اول آقای مرتضی الویری را به عنوان شهردار تهران انتخاب کردند. با این‌همه، آقای الویری علاقه داشت تهران را مانند قبل و به صورت سنتی اداره کند که این وضعیت پس از دوران آقای کرباسچی دیگر امکانپذیر نبود. از سوی دیگر اعضای شورای شهر نیز بیش از آنکه در انتخاب خود از تعقل و تدبیر استفاده کنند اسیر هیجان و حواشی به‌وجودآمده پیرامون شورای شهر شده بودند. برای مثال آقای عباس دوزدوزانی که برای یک مقطع زمانی به ریاست شورا برگزیده شده بود پس از اینکه این مدت به پایان رسید و شخص دیگری رئیس شورا شده بود همچنان خود را رئیس شورا می‌خواند و زیر بار تصمیم کلی شورا نمی‌رفت. ایشان در جلسات شورا شرکت می‌کرد، اما در رأی‌گیری‌ها شرکت نمی‌کرد و به دلیل همین یک رأی مصوبات شورا به حد نصاب نمی‌رسید. در نتیجه عملکرد برخی افراد در شورای شهر در نهایت شورای اول را به بن‌بست کشاند.
در این مقطع زمانی فساد اقتصادی هم در شورا وجود داشت؟ فساد اقتصادی از چه زمانی در شورای شهر و شهرداری تهران آغاز شد؟
خیر، در این مقطع زمانی فساد اقتصادی در شورا و شهرداری وجود نداشت. فساد اقتصادی از زمانی آغاز شد که نوسازی در تهران شکل گرفت و «پول» برای مدیریت شهری معنا پیدا کرد. در چنین شرایطی ساخت‌و‌سازها در تهران افزایش پیدا کرد و ضوابط جدیدی در این زمینه به وجود آمد. به همین دلیل هوا‌فروشی و تبدیل پارکینگ به ساختمان و همچنان تبدیل باغات به اراضی مسکونی آغاز شد. بدون شک یکی از جنایات بزرگی که در شهر تهران رخ داد تبدیل حواشی خیابان‌ها به املاک خصوصی بود. در نتیجه از زمانی که ساخت‌و‌سازهای غیرقانونی در تهران آغاز شد منابع مالی وارد مناسبات سیاسی و قدرت شد. اتفاقات رخ‌داده در شورای شهر اول تهران از دو جنبه در آینده جریان اصلاحات تأثیر منفی گذاشت. نخست اینکه عملکرد بحث‌برانگیز اعضای شورای شهر سبب قهر مردم با جریان اصلاحات شد و این مساله خود را در انتخابات بعدی و به‌خصوص انتخابات ریاست‌جمهوری سال۸۴ نشان داد. وضعیت به شکلی بحرانی شد که وزارت کشور تصمیم گرفت شورا را منحل کند. مساله دیگر اینکه اصولگرایان از اختلاف‌سلیقه و مشکلات شورای اول شهر تهران استفاده کردند و در حالی که مردم نیز با اصلاح‌طلبان قهر کرده بودند موفق شدند وارد شورای دوم شهر تهران شوند. در همین مقطع زمانی بود که تشکل آبادگران از دل شورای دوم شهر تهران بیرون آمد و بر احمدی‌نژاد برای شهرداری تهران و در آینده ریاست‌جمهوری سرمایه‌گذاری کردند.
احمدی‌نژاد چگونه زمینه‌های ریاست‌جمهوری خود را از شهرداری تهران فراهم کرد؟
احمدی‌نژاد دارای دو خصوصیت مهم بود. نخست اینکه قانون را قبول نداشت و در شرایطی که متوجه می‌شد عمل به قانون به ضررش تمام می‌شود تلاش می‌کرد قانون را زیر پا بگذارد و دوم اینکه از همان ابتدا یک پوپولیست به تمام معنا بود که به‌راحتی می‌توانست روی موج افکار عمومی سوار شود. به همین دلیل اولین اقدامی که در تهران انجام داد، این بود که هیأت‌های مذهبی را ساماندهی کرد و برای آنها منابع مالی در نظر گرفت. نکته مهم در این زمینه این است که چطور احمدی‌نژاد سر از شهرداری تهران درآورد. این در حالی است که وی در انتخابات مجلس ششم از تهران کاندیدا شده بود و در نهایت نفر هشتادوسوم تهران شد. به نظر می‌رسید اصولگرایان از مدت‌ها قبل به دنبال فرد ناشناخته‌ای می‌گشتند که بتواند سیاست‌های آنها را در آینده ادامه بدهد. با این‌همه، احمدی‌نژاد خیلی زود خود را به عنوان نماد مستضعفین و پابرهنگان جامعه معرفی کرد و تلاش کرد از این طریق برای خود شهرتی به دست بیاورد. این در حالی بود که در همان زمان محمدباقر قالیباف به عنوان یک اصولگرای مدرن که لباس‌های گران‌قیمت می‌پوشید و مدارج ترقی را نیز پله‌پله طی کرده بود به عنوان رقیب احمدی‌نژاد معرفی شد. با این‌همه، اصولگرایان که در پشت‌پرده بر احمدی‌نژاد برای ریاست‌جمهوری اجماع کرده بودند با شگردهای تبلیغاتی همه اذهان را به سمت قالیباف کشاندند تا بتوانند برنامه‌های بلندمدت خود را اجرا کنند. از سوی دیگر، احمدی‌نژاد در زمانی که شهردار تهران بود برای خود منابع مالی ایجاد کرد و با اشخاص ذی‌نفوذ ارتباط پیدا کرد و از همانجا زمینه حضور در انتخابات ریاست‌جمهوری را برای خود فراهم کرد. این در حالی بود که شورای دوم شهر تهران به صورت کامل تابع دیدگاه‌های احمدی‌نژاد بود و این دو با همکاری یکدیگر تلاش می‌کردند سیاست‌های اصولگرایان را برای رسیدن به قدرت اجرا کنند. در نتیجه شهرداری تهران برای احمدی‌نژاد و اصولگرایان به یک سکوی پرتاب برای رسیدن به ریاست‌جمهوری تبدیل شد. قبل از آن احمدی‌نژاد هیچ‌ سابقه مدیریتی در کشور نداشت و تنها سابقه آن استانداری استان تازه‌تأسیس اردبیل بود. احمدی‌نژاد با شگردهای پوپولیستی تلاش کرد بلندگوی باندهای ثروت و قدرت را در تهران به دست بگیرد و به همین دلیل تلاش کرد همه گروه‌های مهم قدرت را از خود راضی نگه دارد. در زمانی که احمدی‌نژاد شهردار تهران بود شهرداری تهران به یک مرکز بزرگ مالی تبدیل شد و قاعده و قانون دقیقی نیز برای کنترل این همه ثروت وجود نداشت.
آیا قالیباف نیز راه احمدی‌نژاد را در شهرداری تهران ادامه داد؟
قالیباف در ۱۲ سالی که شهردار تهران بود ظلم بزرگی به مردم تهران کرد. اگر به صورت دقیق این مساله بررسی شود که روزی که قالیباف به شهرداری تهران رسید مساحت تهران چقدر بود و امروز چقدر است به‌راحتی می‌توان به اتفاقاتی که در طول این ۱۲ سال در تهران رخ داده است، پی برد. از سوی دیگر، باید درآمد شهر تهران را در نیز در طول ۱۲ سال گذشته مورد بررسی دقیق قرار داد تا مشخص شود پول‌های هنگفتی که در شهرداری تهران صرف برخی مسائل نامشخص شد با چه هدفی صورت گرفته است. مدیریت قالیباف در تهران تاحدود زیادی شبیه مدیریت پوپولیستی احمدی‌نژاد بود. با این‌همه، بین مدیریت این دو نفر تفاوت‌هایی نیز وجود داشت. احمدی‌نژاد در زمان مدیریتش در شهرداری تهران تلاش کرد منابع مالی لازم و همچنین مراکز تأثیرگذار قدرت را برای انتخابات ریاست‌جمهوری با خود همراه کند. به همین دلیل نیز تلاش کرد از تمام امکانات شهرداری تهران در این زمینه استفاده کند. این در حالی است که قالیباف در دوران مدیریت خود بیشتر به دنبال به رخ کشیدن تهران برای شهرهای دیگر ایران و حتی جهان بود. به همین دلیل هزینه‌های هنگفتی را صرف زیباسازی‌های مجلل شهری می‌کرد تا مردم گمان کنند وی در مدیریت شهری عملکرد قابل قبولی داشته است. از سوی دیگر، قالیباف به جای اینکه هزینه عبور و مرور خودروهای شخصی را در تهران افزایش دهد تا عبور و مرور کمتری در این زمینه وجود داشته باشد، تلاش کرد هزینه عبور و مرور خودروهای شخصی را در تهران کاهش بدهد. به همین دلیل نیز آمار خودروهای شخصی در تهران به‌شدت افزایش پیدا کرد و همراه با آن آلودگی هوا نیز شکل بحرانی به خود گرفت، طوری‌که هوای تهران در طول سال تنها چند روز عادی است. این در حالی است که در شهرهای مهم دنیا مانند لندن هزینه عبور و مرور خودروهای شخصی را بالا می‌برند و همزمان هزینه عبور و مرور با وسایل حمل‌و‌نقل عمومی را کاهش می‌دهند تا مردم مجبور شوند از وسایل حمل‌و‌نقل عمومی استفاده کنند. قالیباف بیشتر دوران مدیریتش در شهرداری تهران به دنبال ظاهرسازی تهران و به دست آوردن پول برای این ظاهرسازی‌ها بود.
قالیباف نیز مانند احمدی‌نژاد به دنبال جمع کردن منابع مالی برای رسیدن به ریاست‌جمهوری بود؟
بله، قالیباف سه بار شانس خود را برای رسیدن به ریاست‌جمهوری امتحان کرد، اما هر سه بار شکست خورد. سرمایه‌هایی که صرف ساختن بزرگراه امام علی(ع) و پل طبقاتی صدر شد، باید صرف به زیرزمین بردن وسایل حمل‌ونقل عمومی می‌شد. این در حالی است که بزرگراه امام علی(ع) و پل طبقاتی صدر تنها برای ظاهرسازی شهر تهران بود و کارکرد دیگری نداشت. قالیباف در شهرداری تهران به دنبال این بود که خود را به عنوان یک مدیر توانمند ملی به مردم معرفی کند. به همین دلیل نیز از همه سرمایه شهرداری تهران استفاده کرد تا مردم به‌خوبی اقدامات وی را مشاهده کنند. مدیریت قالیباف در شهرداری تهران ایجاد‌کننده وضعیتی بود که در آن در راستای اهداف شهردار تهران عمل شود. در ۱۲ سال گذشته شبکه‌هایی به شکل‌های مختلف در شهرداری تهران رخنه کردند و پرونده‌های زیادی در این زمینه منتشر شد.
به نظر شما شورای شهر پنجم و شهردار آینده تهران برای ساماندهی به اوضاع شهر تهران چه اقداماتی باید انجام بدهند؟
بدون شک شورای شهر پنجم تهران وارث شکست‌های چهار شورای گذشته است. در نتیجه شورای شهر پنجم یک راه بیشتر پیش روی خود نمی‌بیند. شورای پنجم یا به دنبال این خواهد بود که راه چهار شورای گذشته را ادامه بدهد یا اینکه به دنبال درانداختن طرحی نو در مدیریت شهری تهران است. بدون شک اگر شورای جدید نیز به دنبال ادامه رویکرد شوراهای گذشته باشد قطعا با شکست مواجه می‌شود و ظرفیت‌های جریان اصلاحات را از بین می‌برد. این در حالی است که در شرایط کنونی شورای شهر با یک دوران طلایی مواجه شده است به شکلی که هر۲۱ نفر اعضای این شورا اصلاح‌طلب هستند و هیچ‌کدام از اصولگرایان موفق نشدند وارد شورای شهر شوند. این وضعیت در شورای دوم شهر تهران برای اصولگرایان اتفاق افتاد و در آن شورا، اصولگرایان موفق شدند به صورت کامل شورای شهر را در اختیار بگیرند. به نظر من اگر شورای شهر پنجم تهران قصد دارد عملکرد موفقی از خود برجای بگذارد باید دو اقدام بسیار مهم انجام بدهد. نخستین اقدامی که شورای جدید باید انجام بدهد این است که باید محمدباقر قالیباف را به خاطر سیاست‌هایی که در طول مدیریتش در شهرداری تهران انجام داده است مورد مؤاخذه قرار بدهد. از سوی دیگر، شورای شهر جدید باید به همه پرونده فساد اقتصادی در شهرداری و شورای شهر رسیدگی و نتایج را به مردم اعلام کند. شورای شهر پنجم باید در این زمینه با قاطعیت عمل کند و از تمام امکانات موجود برای مشخص شدن پشت‌پرده شهرداری تهران استفاده کند.
دومین اقدام مهمی که شهرداری تهران باید انجام بدهد انتخاب یک شهردار متخصص و متعهد برای شهر تهران است. به نظر من تنها فردی می‌تواند در شهرداری تهران مدیریت کارآمدی داشته باشد که از بدنه مدیریت شهری باشد و مسائل شهری را به‌خوبی بشناسد. در نتیجه اگر شهردار تهران با تمهیدات سیاسی انتخاب شود هیچ ‌کمکی به شهر تهران نخواهد کرد. تهران مدت‌هاست از سیاست‌بازی و سیاسی‌کاری رنج می‌برد. در نتیجه در دوران جدید انتخاب یک شهردار که با مدیریت شهری آشنا باشد یکی از اولویت‌های جدی شورای شهر است. به نظر من از بین اسامی‌ای که تاکنون برای شهرداری تهران مطرح شده است، بهترین گزینه محسن هاشمی است که هم دارای تحصیلات مرتبط با مدیریت شهری است و هم‌اینکه تا حدود زیادی با مشکلات شهری تهران آشناست و فضای شهری تهران را به‌خوبی می‌شناسد.

منبع: بهارنیوز

صادق صدرایی

در روزهای اخیر در خصوص تعبیر «آتش به اختیار» از زوایای گوناگونی مطالبی بیان شده است. افراطیون یک سوی میدان سیاست، «آتش به اختیار» را تایید خودسری‌هایی که گاه منجر به جنایت شده است معنا کردند و عده‌ای هم این تعبیر را مترادف با بر هم زدن نظامات قانونی دانسته و تصور کردند که «آتش به اختیار» در حوزه فرهنگ یعنی آن‌که به تشخیص خود می‌توانیم حتی از برگزاری مراسمی هنری که از تمام مراجع ذی‌ربط مجوزهای لازم را کسب کرده است جلوگیری کرده و یا آن را هم برهم بزنیم. عده‌ای نیز این مفهوم مطرح شده از سوی رهبری را به عنوان مثال همان گروه‌های خودجوشی دانستند که به جای رفتارهای قانون شکنانه با حضور در کنار اقشار ضعیف جامعه و کمک به آنان از طریق گروه هایی که به اصطلاح «گروه‌های جهادی» خوانده می‌شوند به یاری آنان بشتابند.

در کنار تفاسیر مختلفی که در روزهای اخیر از «آتش به اختیار» شده است می‌توان با نگاهی مثبت این تعبیر را از زاویه‌ای دیگر هم مورد بررسی قرار داد. یکی از وعده‌ها و برنامه‌های اساسی رئیس جمهور روحانی چه در انتخابات۹۲ و چه در انتخابات اخیر که مورد استقبال چه از سوی متن جامعه و چه از طرف نخبگان قرار گرفت واگذاری امور فرهنگی-هنری به انجمن‌های حرفه‌ای بود. به این معنا که به عنوان مثال وظیفه نظارت بر انتشار کتاب به دوش ناشران که قطعا از کارمندان وزارت ارشاد نگاهی حرفه‌ای‌تر خواهند داشت باشد، یا مثلا در حوزه سینما برگزاری جشنواره‌ها و در قدم بعد ارائه مجوز ساخت و نمایش فیلم‌های سینمایی در صورتی که امکان حذف این فرآیند به وجود نیامد حداقل به اصناف حرفه‌ای سینمایی واگذار شود.

حال بیاییم با چنین مقدمه‌ای فارغ از آن‌که تا چه میزان به این وعده‌ها عمل شده است به آنچه رهبر انقلاب اخیراً فرموده‌اند نگاهی بیندازیم. ایشان در بخشی از بیاناتشان گفته‌اند که هنگامی که دستگاه مرکزی (مثلا در فرهنگ) دچار اختلال شد می‌بایست «آتش به اختیار» عمل کرد. این موضوع که دستگاه‌های تصمیم گیر در حوزه فرهنگ دچار اختلال هستند واقعیتی غیرقابل انکار است. این اختلال عظیم به وجود آمده در این حوزه هم لزوماً به این سالهای اخیر حضور جریانات اعتدالی در قوه مجریه باز نمی‌گردد و قدمتی بیش از سه دهه را شامل می‌شود.

از همین رو می‌توان اختلال در دستگاه مرکزی فرهنگ را نه به دلیل حضور مدیری اعتدالی یا اصلاح‌طلب یا اصول‌گرا بلکه به واسطه ساختار فشل و غیرمنعطف و ناکارآمد موجود در عرصه فرهنگی دانست. به نظر می‌آید که یگانه راه حل برون رفت از چنین وضعیتی سپردن امور به اهل فن و به تعبیری مردم است. اگر از این زاویه به «آتش به اختیار» بنگریم و آن را این گونه معنا کنیم که این بیان به نوعی فرمان خروج دولت (به معنای قوه مجریه و تمام ساختارهای موازی حاکمیتی که در حوزه فرهنگ و هنر نقش آفرین هستند) است آنگاه می‌توان اتفاقا این تعبیر مطرح شده از سوی عالی‌ترین مقام کشور را هم‌راستا با برنامه‌های رئیس جمهور روحانی قلمداد کرد.

حقیقت آن است که تجارب بشری پیش روی ما نشانگر آن است که حداقل در دو عرصه فرهنگ و اقتصاد هر چه دخالت دولت افزایش یابد به همان نسبت وضعیت به سمت نابسامانی بیشتر متمایل خواهد شد، از همین رو به نظر می‌آید اگر به واقع خواهان ارتقا و پیشرفت ملموس در عرصه فرهنگ باشیم چاره‌ای جز این پیش روی ما نیست که فضا را برای نقش آفرینی بیش از پیش اهالی فن باز کرده و قدرت سیاسی (چه از طریق دولت و چه از طرق دیگر) از نقش خود در این عرصه بکاهد تا اجازه داده شود که اهل فرهنگ و هنر اصطلاحاً «آتش به اختیار» عمل کنند.

منبع: بهارنیوز