بایگانی ماه : ژوئن, 2017

یکی از سوالات مهمی که به ویژه از طرف مادران جوان مطرح می شود چگونگی و تعداد دفعات حمام کردن شیرخواران است. بعضی مادران معتقدند که باید نوزاد را کمتر حمام کرد و در این کار به قدری افراط می کنند که در مطب های متخصصین پوست و مو با نوزادانی عرق سوز شده مواجهیم ؛ از طرفی تعدادی از مادران چنان در حمام کردن نوزاد وسواس به خرج می دهند و با لیف و صابون به جانش می افتند که کودک دچار اگزمای پوستی می شود. از آن جا که شیرخواران زبان دفاع از خود را ندارند ، والدین باید از چگونگی شست و شوی صحیح آن ها اطلاعات کافی داشته باشند تا بتوانند از پوست ظریف و حساس آن ها محافظت کنند.
به طور کلی اگر شیرخواری پوست سالم داشته باشد بهتر است یک روز در میان حمام شود. لازم است یادآوری کنیم که اصولا پوست ظریف کودکان نیازی به لیف و کیسه ندارد و فقط کافی است مادر به آرامی دست خود را بر روی بدن نوزاد بکشد تا پوست او کاملا تمیز شود.
در مورد شیرخوارانی که دارای پوست خشک بوده یا احتمالا مبتلا به اگزمای سرشتی هستند ؛ بسیار مهم است که میزان حمام کردن کودک کم باشد. برای این کودکان ، هفته ای یک بار و در نهایت ۲ بار حمام کافی است.
تاکید می کنیم برای شست و شوی بدن کودکان مبتلا به اگزما ، از هیچ شوینده ای استفاده نشود و تنها آب روان برای پاک کردن پوست لطیف این بچه ها کافی است.
لازم است پس از استحمام با یک حوله تمیز و فوق العاده لطیف بدن کودک خشک شود. این کار باید با ملایمت بسیار زیاد انجام شود تا پوست حساس کودکان صدمه ای نبیند.
آخرین کاری که باید بعد از استحمام انجام شود ، مرطوب کردن پوست کودک با استفاده از یک نرم کننده است. با این کار رطوبت پوست ، حفظ شده و از خشکی بیش از حد پوست جلوگیری می شود. یادتان باشد اگر کودک مبتلا به اگزما است حتما باید بعد از حمام بدنش را با مرطوب کننده آغشته کنید و اگر بپرسید بهترین مرطوب کننده برای این بچه ها چیست ؛ باید گفت که وازلین یا اوسرین بهترین مرطوب کننده است ؛ زیرا ضمن حفظ رطوبت ، پوست بدن این کودکان را شاداب می کند
منبع: مه شو

یکی از مسایل نسبتا مهمی که بسیاری از خانم ها و نیز تعداد کمتری از آقایان با آن سر و کار دارند ، شیوه رهایی از شر موهای زائد بدن است. معمولا تبلیغات زیادی هم در این زمینه در رسانه ها و مطبوعات به چشم می خورد ؛ مواردی مانند لیزر در خانه یا اپیلاسیون با جلبک و گیاهان دریایی به عنوان راهکاری برای از بین بردن دائمی موهای زائد ؛ اما باید دید این تبلیغات و ادعاها واقعا تا چه حد صحت دارند. به طور کلی ، راه های مختلفی برای رهایی از موهای زائد بدن وجود دارد که اثر برخی از آن ها ، کاملا موقتی و برخی دیگر اثرشان طولانی و گاهی هم تقریبا دائمی است. روش هایی که موجب حذف موها از سطح پوست می شوند را دپیلاسیون می نامند. شایع ترین فرم دپیلاسیون ، همان استفاده از تیغ یا شیو کردن است. گزینه دیگر ، استفاده از دپیلاتورهای شیمیایی یا همان پودرها یا کرم های موبر است که با شکستن پیوندهای دی سولفیدی در زنجیره های پروتئینی موها ، موجب بریده شدن آن ها در سطح پوست می شوند.
اصطلاح اپیلاسیون هم عبارت است از خارج کردن کل مو که شامل قسمت زیر پوستی آن نیز می شود. اپیلاسیون را می توان با روش های مختلفی مانند : استفاده از موچین ، موم ، دستگاه های اپیلاسیون مانند اپی لیدی و بند انداختن انجام داد. این روش ها کاملا موقت مو را حذف می کنند.
البته در اپیلاسیون ، مدت بیشتری نسبت به روش دپیلاسیون طول می کشد تا موها دوباره رشد کنند.
برخی از روش های دیگر اپیلاسیون مانند الکترولیز ، استفاده از لیزر یا IPL می توانند موها را نسبتا دائمی از بین ببرند یا حداقل آن ها را به طور دائمی کم کنند.
تنها روش قطعی از بین بردن دائمی موها استفاده از الکترولیز است. در این روش یک سوزن بسیار نازک از سوراخ مو در سطح پوست وارد عمق آن می شود و سپس با استفاده از انرژی الکتریکی و تولید حرارت ، فولیکول مو را به طور دائم می سوزاند. اشکال عمده این روش ، وقت گیر بودن و سرعت پایین آمدن است. ضمن اینکه حسن انجام این روش که کاملا به فرد انجام دهنده آن بستگی دارد. اگر فردی در این کار مجرب نباشد ، می تواند موجب سوختگی پوست و بر جای ماندن جوشگاه های فرورفته بد شکل شود.
امروزه رایج ترین روش برای از بین بردن یا کم کردن دائمی موهای زائد استفاده از انرژی نورانی لیزر یا IPL است. در این روش رنگدانه ملانین موها انرژی نورانی لیزر را جذب و آن را به حرارت تبدیل می کند. حرارت هم در نهایت باعث از بین رفتن سلول های زایای فولیکول مو می شود. این روش برای از بین بردن موهای زائد سفید یا بور مفید نیست (بر خلاف الکترولیز) و هر چه پوست سفیدتر و موها تیره تر و کلفت تر باشند ، پاسخ دهی آن بیشتر و بهتر خواهد بود.
در مجموع می توان گفت ادعای واهی مبنی بر کم شدن دائمی موها با جلبک یا هر دو موجود دیگری مبنای علمی ندارد و این نوع ادعاها صرفا جنبه تبلیغاتی دارند. اپیلاسیون با جلبک یا گیاهان دریایی ، همان ایپلاسیون با موم یا ماده غلیظ و چسبنده دیگر است که با کندن موها از ریشه ، به طور طبیعی رشد آن ها را به تعویق می اندازند و جلبک در این میان نقش خاصی ندارد ! یادتان باشد که برخی از تبلیغات تنها برای بالا بردن ظاهری هزینه ها و اخذ پول بیشتر از مشتری ها هستند.
نکته بسیار مهم در زمینه لیزر موی زائد این است که برای این موضوع به متخصص پوست و مو مراجعه کنید و از مراجعه به کلینیک های لیزری که مسئول فنی آن متخصص پوست نیست پرهیز نمایید.
توجه کنید که بسیاری از پزشکانی که از عنوان پوست ، مو و زیبایی در تابلوهای مطب خود استفاده می کنند ، پزشک عمومی هستند و صلاحیت انجام لیزر درمانی را از نظر انجمن متخصصین پوست و مو ندارند
منبع: مه شو

بسیاری از خانم ها بلافاصله پس از سوختگی در خانه کمی خمیر دندان روی پوست می زنند ؛ ولی این روش اشتباهی است. خمیر دندان اثری بر ترمیم زخم های ناشی از سوختگی ندارد و فقط نعناع یا اسانس آن ، می تواند باعث خنک شدن ، کاهش درد و سوزش شود. در زمان سوختگی ها ، شست و شو با آب سالم و خنک کافی است. استفاده از خمیر دندان برای تسریع درمان یا بهبود زخم های ناشی از سوختگی به هیچ وجه توصیه نمی شود ، زیرا ممکن است پوست به ترکیب های موجود در خمیر دندان حساسیت داشته باشد یا در صورت استفاده از خمیر دندان تازه ای که فرد تا کنون مصرف نکرده ، آلرژی پیدا کند و عوارض و وضعیت سوختگی یا آسیب دیدگی با افزوده شدن اگزمای تماسی آلرژیک وخیم تر شود.
حتما کسانی را که دچار التهاب و پوسته ریزی لب و دهان هستند و دلیل آن را نمی دانند ، دیده اید ؛ این حالت که در برخی افراد ظاهرا بدون دلیل رخ می دهد ؛ ناشی از مواد آلرژی زا موجود در خمیر دندان است. نکته بعدی به استفاده خودسرانه از انواع پماد ها و داروها مربوط می شود. برای درمان سوختگی فقط باید از آب شیر لوله کشی استفاده کرد و هیچ پماد و دارویی را خودسرانه مصرف نکرد.
تنها مواد مفید طبیعی که می توان پس از شست و شو با آب روی موضع استفاده کرد ، ژل آلوئه ورا و عسل طبیعی هستند که در ترمیم سوختگی و برطرف کردن التهاب بسیار مفیدند.
به هیچ وجه نباید تاول حاصل از سوختگی را ترکاند ، زیرا محیط تاول استریل است و به درمان پوست کمک می کند. تاول به عنوان یک پانسمان فیزیولوژیک عمل و مانند پانسمان از زخم سوختگی مراقبت می کند.
منبع: مه شو

درماتوفیتوزیس یکی دیگر از انواع قارچ هایی است که ابتلا به آن بین ورزشکاران شایع تر است و امکان مبتلا شدن به آن با گرم تر شدن هوا و بالا رفتن میزان تعریق بدن هم افزایش می یابد. درماتوفیتوز می تواند مشکلاتی را در قسمت های کشاله ران ، زیر بغل و حتی ناخن ها ایجاد کند.
عفونت درماتوفیتی در لا به لا انگشتان پا یکی دیگر از شایع ترین بیماری های پوستی است که در بین ورزشکاران دیده می شود و به نام پای ورزشکاران هم معروف است. به عبارت ساده تر، معمولا ورزشکارانی مانند دوچرخه سواران مجبور به پوشیدن طولانی مدت کتانی هستند و تعریق فراوانی داخل کفش آن ها اتفاق می افتد و فضای داخلی کفش کاملا مرطوب می شود و این محیط گرم ، تاریک و مرطوب داخل کفش های ورزشی محیط مناسبی برای رشد و تکثیر قارچ هاست ، بنابراین تمام ورزشکاران باید کفش هایی که تهویه مناسب هوا در آن ها صورت می گیرد ، بپوشند و در فاصله های زمانی کوتاهی کفش خود را دربیاورند ، پاها و لا به لای انگشتان را با یک پارچه نخی خشک کنند و جوراب نخی و تمیز بپوشند.
عفونت و شلوار ورزشکاران
کشاله ران ورزشکارانی که شلوارها و شلوارک های تنگ و نایلونی به تن می کنند نیز از ابتلا به قارچ درماتوفیتوزیس در امان نخواهد بود. تعریق زیاد و تهویه نشدن مناسب سطح پوست کشاله ران در اثر پوشیدن شلوارهای تنگ در دوچرخه سواران می تواند باعث ایجاد التهاب و قرمزی در این ناحیه از بدن آن ها شود. این قرمزی و التهاب در ناحیه کشاله ران نشان دهنده ابتلا به نوع دیگری از قارچ های پوستی است که اگر به موقع درمان نشود ، ممکن است عفونت کند. این نوع عفونت قارچی در چین های بدن (کشاله ران ، زیر بغل ، زیر سینه و…) ورزشکاران مبتلا به دیابت ، بیشتر از سایر ورزشکاران دیده می شود.
درمان لکه های کم رنگ و پررنگ
معمولا ابتلا به لکه های پررنگ تر در بین ورزشکاران شایع تر است و درمان لکه های کم رنگ تر از پوست ، خیلی سخت تر است. حتی گاهی رنگ پوست فرد تا مدت ها در ناحیه بالا تنه به صورت تکه تکه ، کم رنگ تر باقی خواهد ماند. بنابراین بهتر است ورزشکارانی که مانند دوچرخه سواران لباس های تنگ و نایلونی می پوشند ، در صورت مشاهده هر نوع لکه پوستی کم رنگ یا پررنگ غیر طبیعی ، بلافاصله به پزشک متخصص پوست مراجعه کنند تا اقدام های درمانی لازم برای آن ها انجام شود و دوره درمان آن ها بیش از اندازه طولانی نشود.
منبع: مه شو

اونیکومایکوز اصطلاحی است که تمام عفونت های قارچی ناخن را در برمی گیرد و شامل درماتوفیت ها و غیر درماتوفیت ها است.
اونیکومایکوز می تواند برای بیمار بسیار دردساز باشد و درمان آن ، هم برای بیمار و هم برای پزشک دارای مسائل متعددی است. درمان اونیکومایکوز از چند جهت می تواند مسئله ساز باشد. برای مثال تشخیص آن مشکل و مدت زمان درمان آن طولانی است. داروهای سیستمیک مصرفی می توانند بالقوه دارای عوارض باشند و بالاخره احتمال عود آن به دنبال این درمان های طولانی مدت ، بالا است. در حالی که خیلی ها اونیکومایکوز را فقط یک مشکل ساده می دانند ؛ اما بیماران مبتلا به آن به کرات از ناراحتی و درد هنگام کوتاه کردن ناخن ها ، دویدن و سایر فعالیت ها از جمله رقصیدن شکایت می کنند.
وضعیت ظاهری ناخن به خصوص در خانم ها علل اصلی مراجعه آن ها به پزشک و تقاضا برای درمان است.
وقتی گفته می شود Tinea unguinm منظورمان اختصاصا اونیکومایکوزی است که با درماتوفیت ها ایجاد شده باشد و یک بیماری شایع در تمام جهان است و آقایان را به طور شایع تری نسبت به خانم ها درگیر می کند و به طور شایعی با عفونت درماتوفیتی مزمن کف پا همراه است. عفونت های ناخن پا ۷ مرتبه نسبت به ناخن های دست شایع تر هستند و بسیار نادر است که عفونت درماتوفیتی ناخن دست بدون درگیری همزمان ناخن های پا اتفاق بیفتد. امکان دارد تنها یک ناخن درگیر شود اما به طور شایع چندین ناخن عفونی می شود و یک یا دو دست و یا پاها می توانند درگیر باشند.
در افراد دیابتی یا دچار نقص ایمنی به خصوص ممکن است عوارضی مانند عفونت پوست نیز رخ دهد. در افراد دچار نقص ایمنی ، غیر درماتوفیت ها مانند فوزاریوم نیز می توانند مشکل زا باشند.
هر چند بد شکل شدن ناخن می تواند علل متعدیی مانند تروما ، پسوریازیس ، لیکن پلان و اختلالات ارثی داشته باشند ، اما حدود ۵۰ درصد یا بیشتر این موارد ناشی از عفونت قارچی یا اونیکومایکوز هستند. کمتر از ۱۰ درصد موارد اونیکومایکوز ناشی از کپک ها یا قارچ های غیر درماتوفیتی می باشند و بنابراین عامل ۹۰ درصد موارد درماتوفیت ها هستند. گونه های کاندیدا ، شایع ترین عامل ایجاد پارونیشی مزمن است و گاهی با درگیری ناخن نیز همراه می باشد. معمولا ناخن های دست درگیر می شوند و دچار تغییر رنگ زرد و نیز شیاردار شدن شده ، گاهی اونیکومایکوز رخ می دهد. معاینه بالینی دقیق اولین و مهم ترین قدم در تشخیص عفونت های درماتوفیتی است. عمدتا بررسی آزمایشگاهی برای اثبات تشخیص لازم است. بررسی KOH وجود یا عدم وجود درماتوفیت را نشان می دهد.
برای تعیین نوع درماتوفیت لازم است که نمونه کشت داده شود (در حرارت ۲۵-۳۰ درجه سانتی گراد و گاه همچنین در ۳۷ درجه سانتی گراد) و مدت زمان کشت ۳ – ۴ هفته است.
درمان اونیکومایکوز
هر چند در مورد بسیاری از درماتوفیتوزها درمان موضعی انتخاب اول است اما در مورد ناخن عموما نیاز به درمان سیستمیک (خوراکی) وجود دارد. عفونت درماتوفیتی کف دست ، سر و ناخن از جمله عفونت هایی هستند که درمان سیستمیک برای آن ها لازم است. در مورد ناخن ها به درمان خوراکی همراه با برداشتن درماتوفیتوم (و توده های زیر ناخنی ناشی از هایفی های متراکم) توصیه می شود. هر چند با داروهای ضد قارچ جدید مانند: ایتراکونازول ، فلوکونازول ، تربینافین میزان درمان تا ۸۰ درصد نیز ذکر می شود ، اما عود بیماری به خصوص در مورد ناخن پا مسئله مهمی است. عوامل پیشگیری کننده شامل : کفش های محافظ ، جوراب های نخی ، پودرهای ضد قارچ یا جاذب و کوتاه کردن ناخن ها است. بهتر است کفش های کهنه که اغلب حاوی تعداد زیادی ارگانیسم های عفونی هستند ، دور انداخته شوند.
منبع: مه شو