بایگانی ماه : ژوئن, 2017

گروه سیاسی: به مناسبت ماه مبارک رمضان، جمعی از استادان، نخبگان علمی و پژوهشگران دانشگاه‌ها، عصر چهارشنبه با مقام معظم رهبری دیدار کردند.


به گزارش ایسنا، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای عصر امروز (چهارشنبه) در نشستی با صدها نفر از استادان، اعضای هیأت‌های علمی، پژوهشگران و نخبگان دانشگاهی که بیش از دو ساعت به طول انجامید، با تشریح نقش بی‌بدیل استادان دانشگاه‌ها در پرورش دانشجویان و شکل‌دهی به جایگاه ایران در جهانِ بسیار پر مسأله و پر تحول آینده، روز جهانی قدس را بسیار مهم خواندند و تأکید کردند: این روز گرامی، صرفاً اعلام حمایت از یک ملت مظلوم نیست، بلکه نماد مبارزه با استکبار و سلطه‌گران جهانی است.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در این دیدار با اشاره به در پیش بودن روز جهانی قدس، افزودند: بزرگداشت روز قدس صرفاً به معنای دفاع از یک ملت مظلوم که از میهن و خانه خود رانده ‌شده نیست، بلکه امروز دفاع از فلسطین، دفاع از حقیقتی بسیار گسترده‌تر از مسأله فلسطین است. ایشان تأکید کردند: امروز مبارزه با رژیم صهیونیستی، مبارزه با استکبار و نظام سلطه است و به همین علت، سیاستمداران آمریکا از این حرکت، احساس ضربه و دشمنی می‌کند.

رهبر انقلاب اسلامی سپس موضوع اصلی سخنان خود در این دیدار را تبیین «مسئولیت معلمی و استادی» خواندند و افزودند: استادی که «مثبت‌اندیش، متعهد، امیدوار، معتقد به مبانی دینی و اصالت‌های میهنی و مسائل انقلابی» و برخوردار از «احساس مسئولیت و عزم و نیت قاطع برای اقدام» باشد، می‌تواند در وادار کردن دانشجو به فکر و حرکت، نقش کم‌نظیر و بی‌بدیلی داشته باشد.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای گفتند: در مقابل، اگر نگاه استاد به بیرون از مرزها باشد و اعتقادی به کشور و مفاهیم رایج و معتبر هویتی نداشته باشد، دانشجویانی با همان نگاه فاسد تربیت می‌کند که این تجربه بسیار تلخ در دوره پهلوی در کشور بوجود آمد و انقلاب اسلامی در واقع کشور را از بر سر کار آمدن آن نسل که از همه اصالت‌های دینی و ملی کاملاً تهی بود، نجات داد.

ایشان، دانشگاه در شکل کنونی آن را «مرکز علم، نوآوری و اثرگذاری بر جامعه و کشور» دانستند و خاطرنشان کردند: از روزی که دانشگاه در ایران تأسیس شد، عوامل سلطه‌گر تلاش کردند از تحقق یک حرکت علمیِ متناسب با استعداد ایرانی و بروز نوآوری جلوگیری کنند، و همچنین اثرگذاری دانشگاه بر جامعه را از طریق دستگاههای امنیتی و فرهنگی وابسته، مدیریت نمایند. رهبر انقلاب اسلامی، جلوگیری از ورود علوم جدید را از جمله برنامه‌های سلطه‌گران در تضعیف دانشگاه در ایران خواندند و گفتند: در سالهای متمادی دوره پهلوی، غربی‌ها هرگز پیشرفتهای مهم علمی و دانش‌های نو را به دانشگاه‌های ما منتقل نکردند و با تبدیل کردن دانشگاه به محل انتقال ارزشهای غربی، از بروز هرگونه نوآوری در دانشگاه‌ها جلوگیری کردند.

رهبر انقلاب اسلامی با اشاره به لبیک پر اهمیتِ دانشجویان و دانشگاهیان به نهضت اسلامی و امام خمینی افزودند: دانشگاه با وجود آنکه دچار مشکلات مبنایی بود و همزمان در معرض دو عامل معارض با تفکرات اسلامی یعنی گرایشهای مارکسیستی و تبلیغات فاسد کننده اخلاقی قرار داشت به صفوف ملت و نهضت اسلامی پیوست و بعد از پیروزی نیز در شکل دهی نهادهای انقلابی نظیر «جهاد سازندگی و سپاه» نقش درجه اول ایفا کرد. ایشان تأکید کردند: این واقعیت نشان‌دهنده‌ی زمینه مساعد دانشگاه در گرایش به اسلام و انقلاب بود که فرصتی بسیار مهم برای پیشرفت انقلاب و ایران محسوب می‌شد.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای «نجات دانشگاه‌ها از گرایش انحرافی»، «درک اهمیت علم و نوآوری علمی در مراکز دانشگاهی» و «به حرکت درآمدن دانشگاه‌ها» را از برکات انقلاب اسلامی دانستند و افزودند: بسیاری از دانشجویان آن دوران، امروز به استادانی تبدیل شده‌اند که می‌توانند در ایجاد بالندگی در دانشگاه‌ها و حراست از ارزشهای اسلام و انقلاب، نقش‌آفرینی جدی کنند. رهبر انقلاب دو مسیر مشخص و مکمل را در تحقق این اهداف تعریف و ترسیم کردند: اول؛ «شاگرد پروری و نقش آفرینی استادان روی دانشجویان» و دوم؛ «تأثیرگذاری آنان در محیط بیرون دانشگاه». ایشان با اشاره به وقوع تحولات بسیار سریع و قاطع در جهان، دهه‌های آینده جهان را بسیار پر مسأله خواندند و خطاب به استادان دانشگاه‌ها افزودند: جوانان دانشجوی این سرزمین را برای روبرو شدن با چنین جهانی پرورش دهید.

رهبر انقلاب اسلامی افزودند: اگر نیروی انسانی جوان کشور، «متدین، انقلابی، عمیق، با سواد و مصمم» بار آید، می تواند در تحولات پر شتاب آینده، حصار و حباب تاریخی وابستگی ایران را به معنای حقیقی کلمه بشکند و ایران و ایرانی را در شأن و جایگاه واقعی خود قرار دهد. ایشان هشدار دادند: در غیر این صورت کشورمان دوباره مانند دوران مشروطه تا قبل از انقلاب، وارد دالان تاریک و طولانی تحقیر و وابستگی خواهد شد. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، وابستگی در اندیشه و عمل را عاملی بسیار منفی برشمردند و افزودند: جوانِ امروز برای مواجهه با قضایای مهم و عجیب دهه های آینده، باید «آگاه، کارآمد، کاربلد، دارای اعتماد به نفس و برخوردار از روحیه مقاوم» باشد و ضمن افتخار به هویت ملی خود، آگاه باشد که منافع ملیِ حقیقی، منافعی است که با هویت ملی در تعارض یا ناسازگاری نباشد.

ایشان، به دنیا آمدن و پرورش جوانان امروز را در ایرانی که به قدرت‌های جهان هیچگونه وابستگی ندارد، موجب عدم درک کافی از اهمیت استقلال دانستند و به استادان دانشگاه گفتند: جوانان را قدرشناس استقلال کشور بار بیاورید. رهبر انقلاب اسلامی پس از تبیین اهمیت نقش استادان در تربیت صحیح جوانان، به عرصه دوم نقش‌آفرینی استادان دانشگاه‌ها یعنی «تأثیرگذاری در محیط بیرون از دانشگاه» پرداختند. ایشان با اشاره به سخنان چند نفر از استادان در این دیدار، گفتند: مهم این است که اینگونه افکار و دیدگاهها به گوش مراکز تصمیم گیری برسد و در اتخاذ تصمیمات صحیح، مؤثر افتد. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، آسیب شناسی و گره‌گشایی از تلاش‌ها و فعالیت‌هایی را که در سطح کشور به نتیجه مطلوب نمی‌رسد، از دیگر زمینه های نقش آفرینی استادان دانشگاه‌ها دانستند.

ایشان با ذکر چند مثال در این باره افزودند: «اقتصاد مقاومتی» را همه تأیید می‌کنند و برای آن، کمیسیون و کمیته تشکیل می‌دهند اما کار پیش نمی‌رود که این مشکل نشان‌دهنده وجود یک گره علمی است و شناسایی و باز کردن آن، کار استادان دانشگاه است. «به نتیجه نرسیدن تلاش ها برای ایجاد اشتغال در دولتهای قبلی و فعلی»، «عدم پیشرفت محسوس اجرای اصل ۴۴»، «ریشه یابی اینکه چرا نقدینگی عظیم کشور در خدمت تولید و پیشرفت نیست»، «اشکالات نظام بانکی و کافی نبودن نتیجه تلاش ها برای تحقق عدالت اجتماعی» از دیگر مواردی بود که رهبر انقلاب اسلامی، استادان دانشگاه را به آسیب شناسی و گره گشاییِ آنها توصیه کردند.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، «کمک به مدیریت کلان کشور» را از دیگر عرصه های نقش‌آفرینی دانشگاهیان برشمردند و افزودند: «ویروسی شدن نرم افزار مدیریت کلان کشور» بدست دشمنان از جمله مسائلی است که همه کارها را دچار اخلال خواهد کرد و برای جلوگیری از بروز این مشکل باید از ظرفیت دانشگاهیان استفاده کرد. رهبر انقلاب اسلامی، تبیین موضوعات مختلف را از دیگر انتظارات خود از استادان دانشگاه‌ها خواندند. ایشان با تشکر از یکی از سخنرانان دیدار که درباره ابعاد «سند ۲۰۳۰» سخن گفت، افزودند: این مسأله‌ی بسیار مهم و خطرناکی است که برخی ها در پشت ویترین مراکز مختلف سازمان ملل از جمله یونسکو، در حال ایجاد یک منظومه فکری، علمی، فرهنگی و عملی برای همه ملتها هستند تا همه جهانیان، آنگونه که آنها می خواهند، فکر و عمل کنند.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای افزودند: سند ۲۰۳۰ جزئی از سند بالا دستی سازمان ملل یعنی «سند توسعه پایدار» است که سلطه گران جهانی در حرکتی معیوب و غلط می خواهند همه ملتها را در چارچوب آن کنترل کنند اما آنها به چه حقی درباره عقاید، سنت ها و فرهنگ دیگر ملتها تصمیم می گیرند؟ اینها واقعیاتی است که استادان دانشگاه‌ها باید برای جامعه تبیین کنند. رهبر انقلاب اسلامی خاطر نشان کردند: اینکه برخی می گویند این اسناد الزام آور نیست، نوعی سطحی نگری است چرا که همه اجزای این اسناد در واقع الزام آور است و اگر محقق نشود، موجب نوعی عکس العملِ آنها خواهد شد.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در پایان این بخش از سخنانشان یک سوال اساسی مطرح کردند: اصولاً چه لزومی دارد این اسناد را بپذیریم و در عمل قبول کنیم که غربی ها باید به ما الگو بدهند؟ ایشان افزودند: چندین سال است که موضوع الگوی پیشرفت اسلامی ایرانی را مطرح کرده ایم که این الگو باید با تلاش دانشگاهیان تدوین، و راه برای الگو دادن غربی ها به کشور بسته شود. رهبر انقلاب اسلامی، با یادآوری نتایج ایستادگی ملت و نظام اسلامی در پیشبرد اهداف اسلام و انقلاب تأکید کردند: ملت این راه پر افتخار را ادامه می دهد و به فضل الهی، قطعاً و یقیناً پیروزی نهایی از آنِ اوست. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای همچنین همگان بویژه اساتید را به استفاده حداکثری از روزهای پایانی ماه مبارک رمضان و تضرع به درگاه الهی فراخواندند و افزودند: امروز کشور با مسائل و مشکلات فراوانی مواجه است و این مشکلات با همت همه و با تحکیم رابطه با پروردگار متعال قابل حل است چرا که ارتباط با خدا موجب قدرت، امید و گره‌گشایی در مشکلات است.

منبع: بهارنیوز

داوود آتش‌بیک-روزنامه بهار
پیرمرد لخ‌لخ کنان می‌آید داخل داروخانه. روی یکی از صندلی‌های پلاستیکی می‌نشیند. نفس عمیقی می‌کشد و خدا را شکر می‌کند. فرقی نمی‌کند وسط تابستان باشد یا یک روز سرد و برفی؛ همیشه کلاهی بافتنی به سرش کشیده و کاپشن گشادِ قهوه‌ای رنگی به تن دارد. بار اولی که پا به داروخانه گذاشت من و یکی از نسخه‌پیچ‌های داروخانه که مرد پا به سن گذاشته‌ای ا‌ست زل زده بودیم به او؛ بهت‌زده و گیج. پیرمرد اول کفش‌ها و بعد هم جوراب‌هایش را از پا در آورد. دستش را کرد توی جورابش و چند سکه پانصد تومانی بیرون آورد و کناری گذاشت. بعد کفش‌ها را به نوبت روی صندلی کنارش تکاند؛ سکه‌های پانصدی، دویستی و صدتومانی ریخت بیرون. بعد از زیر کلاه کشی‌اش، جیب‌های کاپشن و شلوارش سکه و اسکناس‌های مچاله بیرون آورد و همه را روی صندلی کناریش مرتب کنار هم چید و دسته‌بندی کرد و در نهایت نگاهی به ما که با دهان‌های باز جلو پیش‌خوان ایستاده بودیم انداخت و گفت: «سی هزار تومن.» منظورش این بود که این پول‌های خورد من را بردارید و به جایش سه تا ده هزار تومنی به من بدهید. و خب، ما هم بعد از این‌که به خودمان آمدیم این‌کار را برایش کردیم. معامله‌ای بود برد برد. ما به پول خُرد احتیاج داشتیم و او هم از سر تا پا پول خرد بود. دیگر مجبور نبودیم به مشتری‌ها به جای باقی‌مانده‌ پولشان چسب زخم بدهیم و غرغر بشنویم؛ این‌گونه بود که مشتری ثابت ما شد و حالا بیشتر از یک سال است که تقریبا هر روز به ما سری می‌زند.

باب صحبت را خودم باز کردم. روز دوم یا سوم بود که پیرمرد نزدیک به چهل هزار تومان پول خرد روی پیشخوان ریخت. چهار تا ده هزار تومانی از دخل برداشتم و گفتم: «امروز کاسبی بد نبوده‌ها!» سری تکان داد و «ای بابا» یی گفت و رفت روی صندلی نشست. انگار منتظر بود تا من چیزی بگویم و رویش باز شود. از زندگی‌اش گفت. این‌که دو پسر لیسانسه‌ و بیکار دارد. چند سال است فارغ‌التحصیل شده‌اند ولی هنوز برایشان کار پیدا نشده است. چندجا مصاحبه رفته‌اند ولی رد شده‌اند «پارتی آقای دکتر. پارتی نداریم.» بعد هم گفت پسرهایش که دانشگاه سراسری درس خوانده‌اند تن به کارگری نمی‌دهند؛ در نهایت به دولت روی کار رسید و این‌که تمام مشکلات زیر سر این رئیس‌جمهور است و بعد هم درودی فرستاد به یکی از شخصیت‌های سیاسی کشور که فقط او درد آن‌ها را می‌فهمید. گفتم این‌طور نیست. از آمارهای بانک مرکزی برایش گفتم، از تثبیت قیمت‌ها، از وضعیت دارو، از تورم و شاخص بورس گفتم و. . . او که زل زده بود به من، بدون این‌که در رابطه با صحبت‌های من یک کلمه بگوید دوباره حرف‌های قبلی‌اش را تکرار کرد. نه. مرغش یک پا داشت. آخرش هم ‌گفت: نه آقای دکتر. شما درد ما رو نمی‌فهمید. شما هیچ‌وقت پدر دو تا پسر بیکار نبودید.

یکی از اختلاف نظرهای اساسی من با مرحوم مصدق بر سر دیدگاه او راجع به دموکراسی و حق رای بی‌سوادان بود. مصدق به حق رای بی‌سوادان اعتقادی نداشت  و حتی در دوران نخست‌وزیری‌اش لایحه‌ جداسازی حوزه‌های رای‌گیری بی‌سوادان و با‌سوادان را به مجلس ارائه کرد که تصویب هم نشد. پیرمرد با توهین‌های بی‌دلیلش به برخی شخصیت‌های سیاسی و حمایت‌های بی‌حساب و کتابش از آدم‌هایی معلوم‌الحال علاوه بر این‌که به طور ناگهانی فشار خونم را بالا برد و کله‌ام را تا مرز انفجار پیش برد، دست‌کم برای لحظاتی من را با مرحوم مصدق هم‌نظر کرد. پیرمرد همه چیز را برعکس فهمیده بود و زیربار هم نمی‌رفت. عامل بدبختی‌اش را فرشته نجات می‌دانست و کسی که می‌توانست مشکـــلش را تا‌اندازه‌ای حــل کند دشـمن جانی خود. . . با خودم فکر کردم که بدبخت مصدق هم حتما یک چنین چیزهایی دیده بوده. آخرش هم که توسط همین آدم‌ها دولتش سرنگون شد. ولی خب. . . بعد از مدتی هم با خودم گفتم همان‌طور که ما نظر آن‌ها را غیرکارشناسی می‌دانیم آن‌ها هم نظر ما را از موضع قدرت و ثروت می‌بینند و این‌که هیچ‌وقت پدر دو پسر بیکار نبوده‌اید. هر دو، طرف مقابل را قبول نداریم و خود را به حق می‌دانیم و از این منظر فرق چندانی باهم نداریم. پیرمرد دیگر رویش به ما باز شده. از همان روز تا به امروز که دارم این یادداشت را می‌نویسم، بلافاصله بعد از به اتمام رسیدن شمارش پول‌های خردش نطقش باز می‌شود و از مسائل روز سیاسی می‌گوید. همیشه هم بی‌کاری دو پسر لیسانسه‌اش را می‌چسباند به حقوق‌های نجومی و بعد به بحث‌ها و اتفاق‌های روز می‌رسد. من اما دیگر با او (جز بحث داغ و حیثیتی انتخابات ریاست جمهوری) وارد گفت‌و‌گو نمی‌شوم. من و نسخه‌پیچمان بعد از ده پانزده روز جدل‌هــای بی‌پایان کلافه شدیم و به این نتیجه رسیدیم که صحبت‌ها و استدلال‌های ما هیچ تاثیری بر او ندارد.

هربار که پا به داروخانه می‌گذاشــــت کل‌کل‌های تکراری شروع می‌شد. مثل نواری که هر روز سر ساعت معینی پخش شود. سر هم را می‌خوردیم و نتیجـــــه‌ای نمی‌گرفتیم. گوش کردن به این نوار تکراری باعث شد به چیزهای دیگری فکر کنیم. مثلا به منافع مشترکمان. به پول‌های خرد او که می‌تواند ما را از شر چسب زخم انداختن به مشتری بی‌پناه نجات دهد. او هم بابت داروها و نسخه‌هایی که از ما می‌گیرد پولی پرداخت نمی‌کند. هم‌زیستی مسالمت آمیز درسی بود که از این متکدی محترم گرفتم.

منبع: بهارنیوز

حسین نورانی‌نژاد *
هرکس مخاطب بایدهایی است. بایدهایی که مسئولیت‌ها، سبک زندگی، اعتقادات، اخلاق، تعلقات و حتی عادت‌ها را  بر هر فرد تکلیف می‌کند. از جمله این موارد، مسئولیت اجتماعی و سیاسی است که برخی برای خود قائلند و این مسئولیت آنها را مخاطب بایدهایی می‌کند. حدود یک ماه پیش، میلیون‌ها نفر در تصمیمی جمعی و ملی مسئولیتی سنگین را بر دوش کسی نهادند که خود را مکلف و آماده انجام آن دانسته بود. حاصل آن تصمیم، رئیس جمهور شدن حسن روحانی بود. بایسته‌های حسن روحانی از همان زمان معلوم بود؛ عمل به وعده‌ها و شعارها. اما بایدها و بایسته‌های مردمِ مطالبه گر چطور؟ آیا با همان رایی که دادند، تکلیفشان به پایان رسیده و تنها کار آنها «انتظار تحقق وعده‌ها» است؟

واقعیت آن است که در یک نظام فرضی بدون رقیب که همه نیروها و ابزارهای داخلی در خدمت دولت باشند، باز هم کناره گرفتن مردم بعد از انتخابات و انتظار تحقق وعده‌ها، منطقی نیست. مشارکت مردم در قالب‌های مدنی و ایفای مسئولیت‌های اجتماعی راه کمک آنها به منتخبانشان در انتخابات و نظارت بر پی گیری درست وعده‌ها و سپس تحقق آنها است. برای تحقق این موضوع، تمهید دو مقدمه بر ذمه دولت است. یکی تسهیل تشکل یابی و به بیان دیگر تقویت جامعه مدنی است و دیگری حمایت از شبکه‌های اجتماعی برای شکل گیری جامعه شبکه‌ای. دو راهبردی که دولت روحانی در حوزه حمایت از شبکه‌های اجتماعی نمره نسبتا بالاتری را کسب کرده است.

در صورت تحقق این دو مقدمه که تا حد قابل استفاده‌ای محقق است، نوبت به مردمی می‌رسد که برای رسیدن به مطالبات خودشان، باید پشت منتخب‌شان بمانند. این توصیف انتزاعی را اگر به شرایط واقعی امروز و مشخصا فضایی که برای رئیس جمهور محترم ساخته و پرداخته شده منظم کنیم، موضوع جدی‌تر می‌شود.
رئیس جمهوری در میدان است که به میزان مسئولیت‌هایش از سویی و مطالباتی که از او وجود دارد، در سوی دیگر، اختیارات و قدرت حقوقی وجود ندارد. رئیس جمهور مسئول اجرای قانون اساسی است، اما ابزار کافی برای اعمال آن ندارد، رئیس جمهور بر بزرگ‌ترین رسانه انحصاری کشور تسلط ندارد، طبق قانون بر فعالیت‌های نظامی نمی‌تواند اعمال نظر کند، بخش‌های مهمی از بنگاه‌های اقتصادی و متعلق به منابع عمومی را در اختیار ندارد، بسیاری از دستگاه‌های فرهنگی و بودجه‌های کلان آنها خارج از دولتند  و البته این حوزه‌های متعدد خارج از اختیار دولت نه در اختیار مردم و بخش‌های خصوصی که در اختیار بخش‌هایی از حاکمیتند که دولت بر آنها مسلط نیست. طرفه آنکه برخی از این دستگاه‌ها، به نوعی رقیب و یا مخالف دولت محسوب می‌شوند.

به واقع می‌شود گفت که رقابت روحانی با گفتمان و اردوگاه رقیب با پایان انتخابات به اتمام نرسیده و نخواهد رسید. به بیان دیگر، آن برنامه‌ها و شعارهایی که در انتخابات رای برتر را کسب کرد، برای به نتیجه رسیدن همچنان حمایت کامل و قاطع حامیان روحانی را نیاز دارد. این جاست که مردم برای مطالبات خودشان، مخاطب بایدهایی می‌شوند. رمز و راز موفقیت در این حوزه هم به چند عامل باز می‌گردد:
۱- نظارت و حمایت مدنی با راه‌اندازی و تقویت نهادهای مختلف
۲- تداوم فعالیت در شبکه‌های اجتماعی و راه‌اندازی کمپین‌های متعدد
۳- استمرار در حرکت
۴- کنترل سطح مطالبات به نحوی که نه موجب رادیکالیزه شدن فضا شود و نه ناامیدی از سطح نازل مطالبات
۵- ارتباط منظم دولت در بخش‌های مختلف آن با فعالان حامی رئیس‌جمهور
۶- حمایت دولت از احزاب واقعی و جدی که نیروهای باانگیزه و با قدرت سازماندهی دارند و حامی دولتند
۷- گزارش گیری بدنه اجتماعی از دولت درباره پی گیری وعده ها، حتا اگر منجر به تحقق آنها نشده باشد
۸- تقویت حوزه رسانه‌ای و تبلیغاتی دولت
*دبیر دفتر سیاسی حزب اتحاد ملت

منبع: بهارنیوز