بایگانی ماه : می, 2017

به گزارش ایسنا، به دنبال سفر هیات گردشگری فرانسه به ایران، گام‌هایی برای توسعه روابط گردشگری دو کشور برداشته شد، هرچند طرف فرانسوی در این مسیر جدی‌تر است. ژان مارک آیرو، وزیر امور خارجه این کشور  که بهمن ماه ۹۵ برای شرکت در همایش تجاری ایران و فرانسه به کشورمان سفر کرده بود، از اقدام دولت کشورش در تسریع صدور ویزا برای اتباع ایرانی خبر داد.«آیرو» با بیان این که فرانسه خواهان تسهیل روادید برای ایرانیان است، تاکید کرده بود: «ما تلاش می‌کنیم برای روادید تسهیلات بیشتری داشته باشیم و صدور ویزا را راحت‌تر کنیم و این موضوع را به سفارت فرانسه در ایران اعلام کرده‌ام و سفیر ما هم در این خصوص فعالیت زیادی دارد.»
به نظر می‌رسد با سفر هیات گردشگری فرانسه به ایران، این گفته وزیر امور خارجه فرانسه و تسهیل صدور روادید برای ایرانیان متقاضی سفر به آن کشور محقق شود. کارگزاران گردشگری فرانسه در دیدار با همتایان ایرانی خود، از برنامه‌ای یک ساله سخن گفته‌اند که طی آن قرار است شمار گردشگران ایرانی را به میزان ۸۰ هزار نفر در سال ۲۰۱۷ افزایش دهند.
«کریم میکاشیرا»، مدیر منطقه‌ای سازمان توسعه گردشگری فرانسه که در ادامه ماموریت‌های وزارت خارجه کشورش برای توسعه تعاملات گردشگری به ایران سفر کرد، در کارگاه آموزشی که با هدف ارتقای ورود گردشگران ایرانی به فرانسه در تهران برگزار شد، گفت: «تا پایان سال ۲۰۱۶ میلادی بیش از ۳۹ هزار روادید برای اتباع ایرانی که قصد سفر به فرانسه داشتند، صادر شد. امیدوارم این میزان در آینده‌ای نزدیک به ۸۰ هزار روادید افزایش پیدا کند.»
وی همچنین اظهار کرد: «افزایش گردشگران ورودی از منطقه خاورمیانه، شمال آفریقا، بویژه ایران و ترکیه در صدر برنامه‌های گردشگری فرانسه قرار دارد.»او ادامه داد: «ما در ارتباط با بازار ایران مطالعه کاملی انجام داده‌ایم و یکی از دلایل مهمی که امروز دست‌اندرکاران گردشگری شهر پاریس و حومه در این هیات حضور دارند، این است که متوجه شده‌ایم ایرانی‌هایی که به فرانسه سفر می‌کنند، در ابتدا علاقمندند حتما بازدیدی از شهر پاریس داشته باشند و سپس به شهرها و سایر نقاط سفر کنند.»
مدیر منطقه‌ای سازمان توسعه گردشگری فرانسه در پاسخ به سوال نمایندگان دفاتر خدمات مسافرتی حاضر در این کارگروه آموزشی درباره مشکلات و مسائل مرتبط با صدور روادید برای اتباع ایرانی، گفت: «این کاملا مشخص است که بدون صدور روادید نمی‌توانیم گردشگران ورودی از ایران به فرانسه را افزایش داده و به آمار در نظر گرفته شده دست یابیم. به همین دلیل شرایط صدور روادید برای ایرانی ها در آینده نزدیک باید با تغییراتی همراه شود که امیدواریم وزارت امور خارجه کشورمان در این زمینه همکاری لازم را داشته باشد.»

در این هیات گردشگری، نمایندگانی از هواپیمایی فرانسه، شرکت‌های گردشگری پاریس و شهرهای حومه آن به همراه مدیران پیست‌های اسکی، دهکده‌های گردشگری و شهر بازی این کشور حضور داشتند.این چندمین‌بار است که هیاتی با هدف توسعه تعاملات گردشگری از فرانسه به ایران سفر می‌کند. دولت فرانسه پس از توافق برجام ضمن تعیین ماموریتی برای بخش گردشگری فعال در زیر مجموعه وزارت امور خارجه این کشور با هدف گسترش همکاری های دو جانبه، برای سرمایه گذاری در ساخت هتل و توسعه ورزش های زمستانی در کوهستان های ایران تمایل نشان داد، هرچند که نتایج آن تا کنون ملموس نبوده است.
فرانسوی‌ها در عین حال نخستین گروه سرمایه گذار خارجی در بخش گردشگری بودند که یکی از برندهای معتبر هتل را به ایران وارد کردند. گروه هتلداری و هتلسازی «اکور» پروژه ۱۰ ساله ای را در ایران تعریف کرده که طی آن ۱۰۰ هتل ارزان و کم ستاره و همچنین لوکس ساخته خواهد شد.

منبع: بهارنیوز

به گزارش ایسنا، محمدرضا ممتازواحد – پژوهشگر موسیقی – در روزنامه «ایران» می‌نویسد: در خصوص هنر رسانه‌ای و مؤلفه‌ها و پارامترهای تعیین‌کننده و تأثیرگذار بر آن، این نکته حائز اهمیت است که ساختار رسانه – در این نوشتار به طور اخص رسانه «رادیو» – و مختصات حاکم بر آن، روند زیبایی‌شناسی غالب بر موسیقی کلاسیک ایرانی و متغیرهای کیفی و کمی زیبایی‌شناسانه آن را تحت‌الشعاع خود قرار داد.
نمونه بارز آن، تغییر عامدانه شیوه نوازندگی هنرمند فقید «احمد عبادی» بود که دقیقاً در راستای این منظور صورت پذیرفت، به‌طوری که بعدها اصطلاحات و تعبیراتی همچون «سبک و شیوه رادیویی» بر سر زبان‌ها افتاد که البته با توجه به تنوع و کثرت سبک‌ها و شیوه‌های نوازندگی و خوانندگی در این رسانه و با عنایت به وجوه افتراق فراوان آنها، وجودی چند از وجوه اشتراکی را که بویژه بر متغیرهای کیفی در بحث زیبایی‌شناختی موسیقی رسانه آن ایام (از قبیل ملاحت، ظرافت و لطافت در خوانش ساز و آواز) دلالت داشت، جریان اصلی گفتمان موسیقی رادیو تا سه دهه پس از تأسیس آن قرار داد.
حال در اواسط یا اواخر دهه ۴۰ خورشیدی، صدای تار هنرمند جوانی گوش‌ها را به سمت خود جلب کرد که خوانش ساز او با خوانش اغلب سازهای آن دوران مغایر بود. این تمایز بخصوص در مورد ساز تار و با وجود تارنوازان شهیر آن عصر، نمود عینی و سمعی بیشتری می‌یافت. سبک و شیوه‌ای متفاوت با زیبایی‌شناسی آن دوران رادیو که ملاحت و ظرافت و لطافت را تحت لوای تکنیک و قدرت نوازندگی قدمای این فن ملحوظ داشته بود. حالت بخصوصی از نوازندگی به شیوه قدیم که دهه‌ها بود که از خاطره جمعی شنوندگان رسانه پرمخاطب رادیو، رخت بربسته بود.
به‌زعم راقم این سطور، فارغ از تمامی خدمات و زحمات گرانسنگ هنرمند فقید «محمدرضا لطفی» (۹۳ – ۱۳۲۵) و اقلیت دیگری چون او در راستای احیای سنت‌های حاکم بر موسیقی کلاسیک ایرانی، همین تابوشکنی او در آن عصر، خود حائز اهمیت بسیاری است؛ هنرمندی که با روحیه و شخصیت کاریزماتیک خود، تابوی عصر خود در موسیقی رسانه را شکست و در جهت ایجاد سبک و شیوه‌ای آوانگارد در موسیقی کلاسیک ایرانی – البته بر پایه سنت‌ها و اصالت‌ها – پیشتاز و پیشرو شد. روحش شاد و یادش گرامی باد.
به گزارش ایسنا، روزنامه «ابتکار» هم به مناسبت سالروز درگذشت محمدرضا لطفی آورده است: او یک معلم بود. می‌گویند وقتی بچه‌ای به مکتب‌خانه‌اش می‌آمد تا از او موسیقی بیاموزد، روی دو زانو می‌نشست تا هم‌قد بچه شود، توی چشمانش نگاه می‌کرد و با او حرف می‌زد، و گاهی انقدر از این گفت‌وگو به شعف می‌آمد که چشمانش پر از اشک می‌شد. او معلم بود، او لطفی بود.
محمدرضا لطفی در سال ۱۳۲۵ در گرگان متولد شد، در جوانی به تهران آمد و در هنرستان شبانه موسیقی تار آموخت. او از علی‌اکبر شهنازی و حبیب‌الله صالحی، ردیف آقا حسینقلی را یاد گرفت و به دلیل تحصیل در هنرستان با مبانی موسیقی علمی و نظرات موسیقیدان‌ها هم آشنا شد. لطفی با عبدالله دوامی ، ردیف‌شناس معروف، ردیف‌های آوازی و تصنیف‌های قدیمی را که در حافظه دوامی باقی مانده بود، یاد گرفت. بعد از آن شاگرد نورعلی خان برومند و محمد تقی مسعودیه شد و از سعید هرمزی سه‌تار نوازی را آموخت. لطفی از سال ۱۳۵۱ در رادیو تلویزیون ملی ایران، مشغول کارهای پژوهشی در زمینه موسیقی بومی ایران شد و از سال ۱۳۵۳، به عضویت هیأت علمی دانشکده هنرهای زیبا درآمد و یک دو سال بعد گروه «شیدا» را تأسیس کرد. حسین علیزاده و محمدرضا لطفی از بنیانگذاران گروه هنری چاووش در اوایل انقلاب ایران بودند. لطفی به یاری همین گروه و با همکاری خوانندگانی مثل محمدرضا شجریان و شهرام ناظری توانست آنچه را که می‌خواست انجام دهد و این‌گونه لطفی «لطفی» شد.
با محمد معتمدی، خواننده موسیقی سنتی ایران که اپرای عروسکی مولانا را هم در کارنامه‌اش دارد، گپی کوتاه در مورد محمدرضا لطفی، نوازنده و آهنگساز بزرگ ایرانی، داشتیم. معتمدی درباره لطفی چنین گفت: «لطفی متعلق به جریانی بود که موسیقی سنتی ایران و موسیقی ردیف دستگاهی را از حاشیه زندگی فرهنگی جامعه بزرگی مثل ایران تبدیل کرد به یک موسیقی جریان‌ساز و اجتماعی. نقطه اوج فعالیت‌های لطفی برمی‌گردد به فعالیت‌هایی که در کانون «چاووش» داشت. توسط تشکلی که لطفی یکی از نقاط پر رنگ آن بود، موسیقی سنتی ایران از موسیقی قدیمی موزه‌ای تبدیل شد به یک جریان اجتماعی به نام «چاووش‌ها». این گروه تداوم خودش را تا چند دهه حفظ کرد و روند اجتماعی شدن موسیقی سنتی را ادامه داد. بزرگ‌ترین خدمت لطفی به موسیقی ایران این بود که تار و نوازندگی اصیل آن به شیوه قدما را از دل تاریخ به موسیقی امروز منتقل کرد».
از معتمدی در مورد جای خالی لطفی پرسیدیم و او این طور پاسخ داد: «رفتن لطفی و از داست دادنش خسارت بسیار بزرگی است اما این که بگوییم دیگر کسی نمی‌تواند مثل او باشد یا با رفتن لطفی ساز تار هم مرد و صحبت‌هایی از این دست صحیح نیست. موسیقی، مثل طبیعت یک مسأله زنده و در جریان است. طبیعت با یک خزان و دو خزان از بین نمی‌رود، بهارهای دیگری در راه است. هر بهار، هر گل و هر جوانه تازه‌ای مشخصات خاص خودش را دارد. لطفی شاگردان زیادی تربیت کرد. نسل امروز هم خیلی تلاش می‌کند که راه بزرگانی مثل لطفی را ادامه بدهد. ولی باید اعتراف کنیم که شرایط جامعه امروز خیلی سخت‌تر از زمانی است که گروه‌های چاووش، عارف و شیدا فعالیت می‌کردند. امروز انواع و اقسام موسیقی به راحتی در دسترس مردم است. گوش جامعه خیلی پُرتر از زمان فعالیت گروه‌های عارف و شیدا است و جا باز کردن موسقی سنتی در سبد فرهنگی و کالای فرهنگی خانوار به عنوان موسیقی‌ای که مردم بتوانند از آن در زندگی روزمره خود استفاده کنند، کار دشواری است و این موضوع وظیفه و مسئولیت نسل حاضر موسیقی سنتی ایران را سنگین‌تر می‌کند. با وجود همه این حرف‌ها اما از دست دادن لطفی ضایعه بزرگی است. با رفتن محمدرضا لطفی جامعه موسیقی، نقطه اتصال بین نسل قدما و نسل معاصر را از دست داد. او با تمام گنجینه ارزشمند علوم موسیقی‌ای که در سینه داشت، با تمام گنجینه ردیف موسیقی و تجربیات موسیقی‌اش از میان ما رفت و در هر صورت جای خالی‌اش در جامعه موسیقی احساس می‌شود.»

منبع: بهارنیوز