بایگانی ماه : می, 2017

غلامرضا تاج‌گردون در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: ثبت سامانه پرداخت کارانه از سوی آقای قالیباف یک تخلف محرز انتخاباتی است و حتما موضوع باید در جلسه هیأت اجرایی انتخابات مطرح شود چرا که تطمیع مردم به حساب می آید.وی افزود: اگر محرز شود که ثبت این سامانه رسما از سوی ایشان انجام شده به عنوان یک تخلف محرز و اقدام ناشایست تبلیغاتی باید با آن برخورد جدی صورت گیرد.
تاج‌گردون خاطرنشان کرد: شاید طرح چنین موضوعاتی از جمله پول دادن به افراد جویای کار در جوانان بیکار، تاثیرگذار باشد اما این رفتار در قامت یک رئیس‌جمهور نشان می‌دهد که برخی افراد شایستگی لازم را برای این کار ندارند و حاضرند از هر ابزار غیراخلاقی برای کسب یک کرسی استفاده کنند. ما پیش از این شاهد طرح این ادعاها به شکل سنتی بودیم اما حالا شکل مدرن آن را هم تجربه می‌کنیم!رئیس کمیسیون برنامه و بودجه مجلس شورای اسلامی اضافه کرد: مردم هم بدانند که این از اختیارات یک رئیس‌جمهور نیست که بخواهد چنین اقدامی انجام دهد بلکه رئیس‌جمهور برای هر کاری نیاز به بودجه و اعتبار مشخصی دارد و طرح این ایده و برنامه از اختیار رئیس‌جمهور خارج است.
وی با اشاره به تصمیم دولت احمدی‌نژاد در سال آخر فعالیت برای افزایش یارانه نقدی به ۲۵۰ هزار تومان گفت:‌ آقای احمدی‌نژاد می خواست به هر ایرانی ۲۵۰ هزار تومان یارانه بدهد که ما در مجلس جلوی آن را گرفتیم زیرا می دانستیم که این کار فاجعه ای است که مملکت را به ورطه نابودی می کشاند.نماینده مردم گچساران در مجلس در پایان تاکید کرد: مهم نیست که چه کسی پیروز انتخابات باشد بلکه مهم این است که حواسمان باشد کشور را در سراشیبی نیندازیم.

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی_رسانه ها: صادق زیباکلام، استاد دانشگاه، در ستون اول دفتر روزنامه ایران نوشت: «رئیس‌جمهوری روز گذشته برای بازدید از معدن آزادشهر به محل حادثه رفت و با خانواده‌های جانباختگان هم دیدار و گفت‌وگو کرد. در کنار این حضور، حاشیه‌هایی هم پدید آمد و تعدادی از کارگران معدن اعتراض خود نسبت به وضع معیشتی و شاید شرایط کار را در حضور رئیس دولت بیان کردند. اعتراضی که البته توأم با خشم و عصبانیت هم بود. در پی این حادثه، رسانه‌های اصولگرا و حامی رقبای انتخاباتی رئیس جمهوری بلافاصله درصدد بهره‌برداری سیاسی از این ماجرا برآمدند و فیلم این اعتراض را با آب و تاب منتشر کردند و این گونه القا کردند که این خشم، نارضایتی از عملکرد دولت یازدهم بوده است.
 
حال آن که بروز چنین واکنشی از سوی تعدادی از کارگران با توجه به عمق حادثه رخ داده امری کاملاً طبیعی است و به هیچ وجه نمی‌توان آن را به منزله نارضایتی یا انتقاد از رئیس جمهوری و دولت قلمداد کرد. بدون تردید روز گذشته یا قبل‌تر از آن هر مقام مسئولی اعم از رقبای انتخاباتی آقای رئیس‌جمهوری یا رؤسای سایر قوا به جمع کارگران معدن آزادشهر می‌رفتند، با همین واکنش توأم با خشم و عصبانیت روبه‌رو می‌شدند. این عمل کارگران قابل درک است اما آیا اگر مسئول دیگری و بخصوص نامزدهای مورد حمایت اصولگرایان با چنین صحنه‌ای روبه‌رو می‌شدند، آیا این رسانه‌ها باز هم این گونه آن را بازتاب می‌دادند و حکم صادر می‌کردند که کارگران از عملکرد آن نهاد یا مسئول ناراضی هستند؟
 
نکته قابل تأمل‌تر اما نوع مواجهه آقای رئیس‌جمهوری و هیأت همراه ایشان با کارگران معترض است. آن گونه که مشاور آقای روحانی گفته‌اند، به رئیس‌جمهوری پیشنهاد شده که به محل معدن نرود؛ چرا که ممکن است چنین واکنشی از سوی کارگران دیده شود. اما آقای روحانی نمی‌پذیرند و با وجود پیش‌بینی چنین واکنشی به جمع کارگران و خانواده‌های جانباختگان می‌رود تا از نزدیک با آنها ابراز همدردی کند و قول دهد که به مشکلات‌شان حتماً رسیدگی می‌شود. این اقدام رئیس‌جمهوری کاملاً اخلاقی و درخور تمجید است. با این حال بر اساس خبرهای منتشر شده در پی این اتفاق، هیچ کدام از کارگران معترض مورد بازخواست قرار نگرفته‌اند، همراهان یا محافظان رئیس‌جمهوری هیچ گونه بی‌حرمتی به آنها نکرده‌اند و کسی بازداشت نشده است. حال دوست دارم در چشم مدیران رسانه‌های اصولگرای حامی برخی نامزدهای انتخابات نگاه کنم و این سؤال را بپرسم که اگر به جای آقای روحانی نامزد مورد حمایت آنها یا برخی مقامات مسئول دیگر در صحنه حاضر شده و با چنین واکنش همراه با خشم کارگران روبه‌رو می‌شدند، باز هم کسی بازداشت نمی‌شد؟»

منبع: بهارنیوز

گروه سیاسی- رسانه‌ها: روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: با نزدیکتر شدن زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری برحجم تبلیغات نامزدها و هواداران آنان مرتباً افزوده می‌شود. نقش رسانه‌ها به ویژه صدا و سیما در این زمینه چشمگیرتر است، اما آنچه بیشتر اهمیت دارد این است که در برخی موارد، تبلیغات نامزدها به ویژه آنجا که جنبه تهاجمی و تخریب دیگران را به خود می‌گیرد، نه تنها لزوماً به نفع مهاجمین و تخریب‌گران تمام نمی‌شود، بلکه نتایج معکوسی به بار می‌آورد که دقیقاً «ضد تبلیغ» است و «نقض غرض».


 

در موضع‌گیری برخی نامزدها شاهد بی‌تابی و تلاش آنها برای تخریب طرف مقابل با هدف جمع آوری رای به هر قیمت ممکن و حتی به قیمت تخریب نظام هستیم که حتی از تریبون سیمای جمهوری اسلامی هم سوءاستفاده می‌کنند. این دسته از نامزدهای ریاست جمهوری از مرزهای مجاز و معیارهای مطلوب نقد مخاطب و کنکاش در مواضع و کارنامه دیگران پا را فراتر گذاشته و عملاً متعرض اصل نظام شده‌اند.

 

برای مثال، فردی که مدعی است در قامت رئیس‌جمهور آینده ظاهر شده و جامعه را به اکثریت و اقلیت خیالی تقسیم می‌کند و می‌گوید عموم مردم به حاشیه رانده شده‌اند و سهم و نقشی در کشور ندارند و فقط معدودی افراد با در اختیار گرفتن تمامی امکانات و فرصت‌ها، عرصه را بر دیگران تنگ کرده‌اند، قطعاً نمی‌تواند مدعی باشد که دولت فعلی ظرف مدت سه سال و نیم توانسته این چنین فضائی را ایجاد کند و اگر مدعی هم باشد، ادعای قابل پذیرشی محسوب نمی‌شود. صرف طرح این موضوع بدین معنی است که گویا در نظام جمهوری اسلامی به عنوان محصول تلاش تمامی قوا، وضعیت شبیه وال استریت آمریکاست که اکثریت قریب به اتفاق فقیر و درصد ناچیزی برخوردار هستند. آیا این، تلاشی ولو غیرعامدانه برای مخدوش جلوه دادن چهره و کارنامه نظام نیست؟

 

این قبیل بی‌انصافی‌های بی‌حد و مرز قطعاً به قیمت ایجاد ابهام و تردید نسبت به کارآئی نظام و به زیر سوال بردن اصل انقلاب تمام خواهد شد و زمینه‌های دلسردی و نومیدی آحاد ملت را ایجاد می‌کند و قطعاً منطقی نیست. به راستی آیا بعداً فرصتی برای جبران و ترمیم و مهار آثار و تبعات بدفرجام این سیاه نمائی‌ها خواهیم داشت؟ آیا چند صباحی قدرت را در اختیار داشتن به این همه بداخلاقی و بی‌انصافی می‌ارزد؟ آیا این افراد فکر نمی‌کنند که اگر به قدرت برسند روزی کنار خواهند رفت و برای یک دستمال نباید قیصریه‌ای را به آتش کشید؟

 
 


طبعاً امروز، روز عروسی و شادمانی دشمنان قسم خورده انقلاب و نظام است که نامزدهای ریاست جمهوری، اینگونه با صراحت و قاطعیت، همه چیز حتی کارنامه انقلاب و نظام را به زیر سوال می‌برند و حرف دل دشمنان و عناصر زخم خورده از انقلاب را در قلمرو اثبات ادعای ناکارآمدی نظام، تکرار می‌کنند که وهن نظام است. جای تعجب است که سرمایه اصلی برخی نامزدها، فقط تهاجم به رقیب است. منهای این حربه در کارزار تبلیغات انتخاباتی، آنها فاقد برنامه و حرف تازه‌ای برای گفتن هستند و به طرز حیرت انگیزی به سیاه نمائی و تلاش برای کشاندن افکار عمومی به بیراهه و مسائل انحرافی متوسل شده‌اند.

 
 


این بسیار شرم آور است که تبلیغات بر روی «فساد در نظام جمهوری اسلامی» به فصل مشترک تبلیغات و حملات نامزدهای انتخاباتی تبدیل شده و آنها با هدف تخریب رقیب و به موضع انفعالی کشاندن وی، چهره مخدوش و غیرقابل دفاعی از نظام را به تصویر می‌کشند که گویا در همه جا، فساد و غارت بیت المال، حرف اول را می‌زند و عمومیت دارد! اگر دشمنان نظام و انقلاب افراد قدرشناسی باشند، باید مجسمه این جماعت را از طلا بگیرند و این خوش خدمتی‌های ناشیانه به بیگانه را بی‌پاسخ نگذارند، اگرچه امروز هم از آن استقبال می‌کنند. چون تا همین جا هم در هر فرصتی از عملکرد و رفتار کسانی ستایش می‌کنند که انحرافی بودن آنها مورد اجماع است.

 

متاسفانه در این دوره از انتخابات و حتی در مناظره تلویزیونی بعضی از نامزدهای ریاست جمهوری تلاش می‌کنند با کشاندن افکار عمومی به بیراهه و توسل به عوام فریبی و طرح مسائل انحرافی، بر بی‌برنامگی خود سرپوش بگذارند و جامعه را دو قطبی و ملتهب سازند. با نگاهی به رسانه‌های بیگانه و مروری بر تحلیل معاندین، بهتر می‌توان دریافت که این جماعت در فضاسازی علیه نظام، دشمنان انقلاب را هم خوشحال و از تلاش و برنامه ریزی برای ضربه زدن به انقلاب و نظام جمهوری اسلامی بی‌نیاز می‌سازند.

 

متاسفانه آنچه در مناظره تلویزیونی از بعضی نامزدها مشاهده شد، محاکمه نظام جمهوری اسلامی بود. این افراد اگر قدری انصاف داشتند به گوشه‌هائی از آن همه خدمت که انقلاب و نظام جمهوری اسلامی به کشور و ملت ایران کرده نیز اشاره می‌کردند. اکنون بسیاری از جوانان که اوضاع قبل از انقلاب را درک نکرده‌اند و با فراز و نشیب‌های دهه‌های اول بعد از استقرار نظام جمهوری اسلامی آشنائی ندارند و از دستاوردهای فراوان این نظام مطلع نیستند با دیدن مناظره‌های تلویزیونی نامزدها حتی برای حضور در پای صندوق‌های رای نیز دچار تردید شده‌اند. این، درست برخلاف رسالتی است که نامزدهای ریاست جمهوری برعهده دارند. آنها باید کاری کنند و بگونه‌ای سخن بگویند که مردم برای حضور در انتخابات تشویق شوند و از این طریق، هم رئیس جمهوری که انتخاب می‌شود را تقویت کنند و هم عظمت پشتوانه مردمی نظام را به رخ دشمنان بکشند. آیا حضرات در مناظره سوم برای جبران خطای گذشته خود اقدام خواهند کرد؟

منبع: بهارنیوز

محمدآزاد جلالی‌زاده – روزنامه بهار

الف: گهگاه در عرصه کنشگری سیاست و در سپهر سیاسی ایران، وقایعی پیش می‌آید که بیش از آنکه قوه تحلیل بشری را بارور کند، حس حیرت  آدمی را نیرو می‌دهد و جز انگشت حیرت به دهان گزیدنی سهم رصدکنندگان وقایع، چیزی نصیب نمی‌شود، در تازه‌ترین رویدادهایی از این دست، سانسور مستند انتخاباتی رئیس جمهور از صدا و سیمای ملی کشور، بهت و حیرت را به جامعه کنش – واکنشی سیاسی و اجتماعی ایران افزود و بحث هایی درگرفت.
ب: یکی از عناصر مدرنیته، «مدرنیسم» و «اتکا به ابزارهای مدرن» است، استفاده از خودرو، امپراتوری‌های صوتی-تصویری، رایانه‌ها و. . . نمودِ آشکاری از مدرنیسم‌اند و تقریباً اغلب  مردمان جهان از این مواهب مدرنیسم بهره گرفته و حظ‌ها برده‌اند، امّا از دیگر عناصر و مؤلفه‌های بنیادین عصر جدید به دست آوردن و به‌کارگیری ذهنیت و عقل مدرن و درونی کردن الزامات آن است و تا این مهم صورت نگیرد، تعلیق بین سنت و مدرنیته ناگزیر خواهد بود.
ج: هایدگر فیلسوفِ هستیِ قرن بیستم، نکته‌ای بدین مضمون دارد که «تکنولوژی، متافیزیک عصر پیش روست»، مداقّه در این کوته نکته نشان از آن دارد که آدم عصر جدید بر خلاف انسان سنتی که در پی شناسایی راز گل سرخ نمی‌رفت و به اصطلاح آن را حوزه گریز و گزیر ناپذیر متافیزیک می‌دانست، دیگر احساس ناتوانی نمی‌کند و خواهان آن است که همه چیز را از طریق عقل مدرن و غول اصلی اش یعنی تکنولوژی فراچنگ آورد و در این میان محدودیت‌ها را قابل حل در گذر زمان می‌داند‌.
د: بسیاری هستند که دنیای مدرن را کج راهه‌ای در مسیر بشر  می‌دانند و به تبع تکنولوژی را فریبنده و ضربه زننده و موجب نابودی معنوی، روحی و حتی جسمانی مردمان می‌دانند و خواهان بازگشت به اصلند، امّا این گروه نیز خود به درستی دریافته‌اند که غول برون آمده تکنولوژی از بطری مدرنیته، دیگر به سر جای خود باز نمی‌گردد و بایستی بالاخره با آن کنار آمد. با نگاهی کلی و گذرا می‌توان پی بردکه تکنولوژی با همه آفت‌هایش از جمله یورش بی‌رحمانه به حوزه خصوصی افراد انسانی و کمرنگ و بیرنگ کردن این حوزه از زندگانی موجود انسانی، فایده‌های غیر قابل انکاری داشته است.
ه: از بزرگترین نعمات یورش بی محابای تکنولوژی یکی آنست که انحصار و رانت معرفتی را به نوعی در هم شکسته و آگاهی را به امری عمومی بدل ساخته « البته بحث چپ‌های نو و هوادارانشان مبنی بر اینکه این نوع آگاهی، سرمایه دارانه و کاذب است، بماند» و از دیگرسو از بزرگترین خدمات گسترش تکنولوژی و به تبع گسترش فضای به اصطلاح مجازی – و در اصل واقعی – به زیر ذره بین بردن بی‌رحمانه سیاست مداران و قدرت‌ورزان است و این خود باعث شده که تا حدودی پروسه تبدیل قدرت به فساد فردی و جمعی و ساختاری کنترل شود.
و: ابزارهای مدرن و نیز شبکه‌های اجتماعی مدرن همچون تلگرام و توئیتر و اینستاگرام و فیس بوک و وایبر و گوگل پلاس  و. . .، باعث شده که دیوارهای ضخیم پنهان کاری و معامله پنهان پشت درهای بسته عرصه سیاست و قدرت ورزی سنتی را در هم شکسته شده و بسیاری از امور این حوزه را به اتاق شیشه‌ای و در جلوی چشمان افکار عمومی هدایت شود.
ز: همگامی با این تغییرات گسترده، تنها همگامی سخت‌افزاری و استفاده از ابزار جدید و استودیوهای پر زرق و برق و تقلید مناظره‌های دیگر کشورها و. . . نیست، بلکه علاوه برآن و در بُعدی مهم‌تر، همگامی ذهنی و درونی‌سازی روانی این امر و به اصطلاح همگامی نرم‌افزاری ا‌ست، همگامی نرم‌افزاری یعنی اینکه ما از نظر روانی – ذهنی بپذیریم و قبول کنیم که «عصر تلگرام» ، مؤلفه‌ها و الزامات خاص خود را دارد و اگر این الزامات را نپذیریم، سیلِ تلگرامیسم ما و مدیریتمان را با خود خواهد برد. انگار مدیران رسانه ملی هنوز نفهمیده‌اند در عصر تلگرام و توئیتر  اگر رسانه‌ای برنامه‌ای را پخش نکند یا با تیغ سانسور  دچار بدپخشی اش کند، شبکه‌های مجازی بی‌رحمانه جایش را خواهند گرفت و بدون سانسور همه چیز را پیش روی چشمان افکار عمومی نشان می‌دهند‌.
ح: این‌چنین است که سیاست ورزی در عصر پیشا و پسا تلگرام اساساً با هم تفاوت دارد، و دیگر انحصار و سانسور و محدودیت ایجاد کردن، محلی از اعراب ندارد، وقتی صدا و سیما برنامه روحانی را ناقص نشان می‌دهد و شهروندان ایرانی نمی‌توانند بر روی تلویزیون‌های صفحه بزرگ جدیدشان، برنامه‌ کامل و بدون سانسور را ببینند، به گوشی‌های هوشمند با صفحه‌های کوچکشان پناه می‌برند، اصل فیلم را که منتشرشده، نگاه می‌کنند و مرزهای سانسور را پشت سر می‌گذارند.

منبع: بهارنیوز

روزنامه بهار: با نگاهی به آن چه در صحنه انتخابات می‌گذرد و مقایسه آن با دوره‌های پیشین شاهد آن هستیم که بخشی از جریان رسمی قدرت که نگاهی حمایتی به نامزدهای جریان اصولگرا دارد در تلاش است تا با روش‌های پیچیده‌ای که گاه عیان می‌شود مانع گرم شدن تنور انتخابات شود. برخی چهره‌های سیاسی نزدیک به رقبای روحانی در این دوره از انتخابات نیز به صراحت نسبت به افزایش مشارکت مردم در انتخابات ابراز نگرانی کرده اند.

الگوی انتخاب شده توسط مسئولان صداوسیما در مناظره‌ها که به شدت باعث سرد و بی روح شدن مناظره‌ها شده است وهمچنین پرسش‌های کلیشه‌ای و بی ارتباط با دغدغه‌های واقعی متن جامعه که در برنامه‌های این رسانه انحصاری با حضور  کاندیداهای ریاست جمهوری مطرح می‌شود نشان می‌دهد که برخی تمام تلاش خود را برای کاهش مشارکت مردم در انتخابات به خرج می‌دهند. برخوردهای تند صورت گرفته با حامیان حسن روحانی در برخی شهرها و پلمپ ستادهای انتخاباتی وابسته به جریانات اصلاحی نشانگر آن است که عده‌ای در خیال خام پیروزی در انتخابات، راه کاهش مشارکت مردم در انتخابات را برگزیده اند. آنان با الگو قرار دادن شورای شهر دوم تهران و تا حدودی انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ بر این عقیده هستند که هر گاه درصد مشارکت پایین بیاید و مردم رغبتی به حضور در انتخابات از خود نشان ندهند پیروزی با اصولگرایان خواهد بود. با نگاهی به سبد آراء دو جریان عمده سیاسی کشور نیز می‌توان به آن‌ها حق داد که به چنین نتیجه‌ای رسیده باشند زیرا در غالب موارد رای و خواست اکثریت جامعه به سوی جریانات میانه رو و به خصوص اصلاح طلبان بوده است و کاهش مشارکت به معنای حضور دوباره جریانات تندرو در قوه مجریه خواهد بود. در توضیح باید گفت: بخشی از جامعه که متمایل به مشی سیاسی اصولگرایان تندرو هستند تحت هر شرایطی در انتخابات شرکت خواهند کرد.  یکی دیگر از‌ترفندهای جریان اصولگرا برای دلسرد کردن مردم نسبت به مشارکت در انتخابات پاشیدن بذر ناامیدی در جامعه است.

آنان دچار نوعی تناقض آشکارند زیرا از یک سو با بیان وعده هایی به این توهم دامن می‌زنند که گویا  پس از چهار سال حضورشان در قدرت در صورت رای آوردن ایران به بهشتی بر روی زمین تبدیل خواهد شد و از طرف دیگر وضعیت امروز کشور را زیر صفر نشان می‌دهند و این پرسش پاسخ نمی‌دهند که چگونه قرار است ایران را از زیر صفر پس از چهار سال به آن جایگاه بلند مد نظرشان برسانند.
به نظر می‌آید پیروزی در انتخابات تنها علت ظاهری یکسره تیره و تار نشان دادن وضعیت زندگی و معیشت مردم و اتهام زنی‌های بی سند و مدرک مداوم به همراهان روحانی و شخص رئیس جمهور باشد و آنان در اصل به دنبال کاهش مشارکت مردم در انتخابات از طریق ناامید‌سازی جامعه هستند. توصیه و اصرار موکّد و مکرّر رهبر انقلاب مبنی بر حضور گسترده و حداکثری مردم در این دوره از انتخابات می‌تواند نشانه‌ای از آن باشد که این رفتار موجبات گلایه و مخالفت صریح مقامات ارشد نظام را نیز فراهم آورده است.

از طرف دیگر این مشی و روش به چند دلیل خلاف منافع ملی نیز هست. و به نوعی می‌توان گفت که نامزدهای جریان تندرو برای پیروزی در انتخابات و دست یافتن به قدرت در حال ذبح منافع ملی هستند. در نگاه نظام سیاسی مستقر حضور گسترده مردم در انتخابات همواره -به درست یا غلط-  به معنای تایید نظام تلقی شده است، در نتیجه این که بخشی از همین نظام سیاسی برای پیروزی نامزد مورد حمایتش راهبرد کاهش مشارکت مردم در انتخابات را برگزیده است می‌تواند نشانگر آن باشد که این جریان که از سوی بزرگان جریان اصولگرا نیز در اغلب موارد طرد شده‌اند تمام فکر و ذکر خود را رسیدن به قدرت قرار داده است حتی اگر در این راه با اقداماتش باعث عدم حضور گسترده مردم در انتخابات که به معنای عدم حمایت از نظام تلقی می‌شود گردد.از سوی دیگر مطابق آن چه رهبری نظام بارها بر آن تاکید داشته است حضور ایرانیان پای صندوق‌های رای باعث دفع تهدیدهای دشمنان ایران خواهد شد. روی دیگر این سخن آن است که حضور کمرنگ مردم در انتخابات و عدم مشارکت گسترده جامعه در این موضوع می‌تواند سبب ساز افزایش تهدیدها علیه ایران شود. از این زاویه هم که به دلسرد کردن مردم توسط برخی رقبای روحانی نگاهی می‌اندازیم می‌بینیم که این افراد با رفتارهایی مستقیم و غیر‌مستقیم که نتیجه‌ای جز کاهش مشارکت مردمی در انتخابات نخواهد داشت در حال بازی با امنیت و منافع ملی کشور هستند. 

عدم مشارکت در انتخابات نوعی همراهی و یاری رساندن به جریانات تندرو در کشور است و دقیقا به همین دلیل نیز در این دوره از انتخابات که این جریان عزم جزمی برای از میان برداشتن دولت میانه رو از خود نشان می‌دهد شاهد فضایی سرد در انتخابات هستیم. تندروها مایلند تا بخش هایی از جامعه وارد کارزار انتخابات نشده و با عدم مشارکت خود برای حضور آنان در قدرت فرش قرمز بیاندازند. آنان از سویی با وارونه نمایی شاخص‌های اقتصادی و عدم اشاره دقیق به چگونگی به وجود آمدن بحران اشتغال در تلاش‌اند تا اقشار ضعیف جامعه را به این نتیجه برسانند که وضعیت امروز از چهار سال پیش بدتر شده است و از سوی دیگر با‌ترفندهای رسانه‌ای در تلاش‌اند با یادآوری برخی عقب ماندگی‌های دولت در خصوص وعده هایش در حوزه سیاسی بخش دیگری از جامعه را نسبت به کلیت جریان اصلاحات و به خصوص دولت یازدهم ناامید کنند. ناامیدی این بخش از جامعه با عدم مشارکت در انتخابات خود را نشان خواهد داد. عدم مشارکتی که قطعا خبری شیرین برای نامزدهای جریان افراطی درون کشور خواهد بود، زیرا آنان به خوبی می‌دانند بی تحرکی در انتخابات توسط این بخش از جامعه به معنای شکست حسن روحانی و نیروهای میانه رو است.  به نظر می‌آید تنها راه حل پیش روی رئیس جمهور روحانی و همراهانش در چند روز باقی مانده تا شصتمین روز بهار صراحت و شفافیت بیشتر در این گونه موضوعات است. روحانی باید برای این بخش از جامعه علت عدم موفقیتش در این عرصه را با صریح‌ترین و شفاف‌ترین بیان ممکن توضیح دهد. تداوم سکوت روحانی یعنی بهره برداری تندروهایی که خود از موانع اصلی اجرایی شدن وعده‌های دولت منتخب اکثریت در حوزه‌های سیاسی بوده و هستند.

منبع: بهارنیوز