بایگانی ماه : می, 2017

نادر مشایخی ضمن اشاره به مسئله ممیزی در موسیقی به خبرنگار ایلنا گفت: یکی از مشکلات موسیقی ما در ایران که البته لاینحل نیست اما پله پله جلو می‌رود مسئله مجوز موسیقی است. مجوز دادن به موسیقی کار بی‌معنی محسوب می‌شود. من بدون اینکه بخواهم فردی با ماجرا برخورد کنم همانطور که همواره گفته‌ام تمام این شوراهای موسیقی که مجوز می‌دهند باید منحل بشوند. باید به این سمت برویم که بالاخره به این جوانهایمان امکان بدهیم تا در قبال کارشان و کشورشان احساس مسئولیت کنند. وقتی جلو جوانها را می‌گیریم معلوم است که تلاش می‌کنند از هر روزنه‌ای که گیر می‌آورند کار غیرمتعارفی انجام بدهند.این موسیقیدان افزود: باید شوراهای ممیزی موسیقی کنار گذاشته شود تا ببینید این جوانها چه کار می‌کنند. شش ماه این شوراهای موسیقی را تعطیل کنید تا ببینید موسیقی ایران چه می‌شود. من به این جوانها ایمان دارم. این جوان =ها را باید جدی بگیریم.
وی همچنین عنوان کرد: من کاری با شوراهای شعر ندارم اما شوراهای موسیقی نمی‌توانند متعارف کار کنند. اصلا ممیزی موسیقی امکان‌پذیر نیست. برای مثال من نمی‌توانم موسیقی رپ گوش بدهم و طبعا نیز نمی‌توانم درباره این موسیقی نیز نظر بدهم. من موسیقی رپ بلد نیستم و این موسیقی در زندگی من نقش بازی نمی‌کند؛ اما در زندگی یک پسر شانزده ساله نقش زیادی بازی می‌کند.
مشایخی ادامه داد: من نمی‌توانم برای یک جوان شانزده ساله تعیین کنم چه موسیقی گوش بدهد و چه موسیقی گوش نکند. وقتی ما موسیقی را ممیزی می‌کنیم درست مثل این است که بگوییم شما حق داری به چه چیزی فکر کنی و حق نداری به چه چیزی فکر کنی. این رویه اصلا امکان‌پذیر نیست و به نظرم باید این روند اصلاح شود و شوراهای ممیزی موسیقی تعطیل شوند چون هم موسیقی را نمی‌شود ممیزی کرد و هم تجربه نشان داده جامعه به حرف چنین شورایی گوش نمی‌دهد.نادر مشایخی در بخش دیگری از گفتگویش با خبرنگار ایلنا؛ درباره ارکستر تحت امرش گفت: “اینتر ارکستر تهران” ارکستر مستقلی محسوب می‌شود. البته کمک‌های بسیاری از سوی فرهنگستان هنر به این ارکستر می‌شود و خوشبختانه به ما جای تمرین و امکاناتی می‌دهند که می‌توانیم فعالیت‌مان را ادامه بدهیم و البته بنیاد رودکی نیز بسیار به ما کمک می‌کند و آنها نیز جای تمرین را برای ما فراهم کرده‌اند.
این آهنگساز و رهبر ارکستر در ادامه افزود: از آنجا که این روزها ارکسترهای مختلفی دارند به وجود می‌آیند و همچنین کنسرت‌های زیادی برگزار می‌شود ارکسترهای بزرگی مانند ما به شدت با مشکل جای تمرین مواجه هستند. مشکل مالی هم که مثل همیشه برای اداره ارکسترهای بزرگ وجود دارد.
وی همچنین عنوان کرد: خوشبختانه بنیاد رودکی در این زمینه به ما کمک می‌کند و حتی اگر ساز بزرگی هم احتیاج داشته باشیم در اختیارمان می‌گذارد. به نظرم بنیاد رودکی و دفتر موسیقی در این زمینه درست کار می‌کنند. سالن‌های بزرگ و خوبی در این شهر برای تمرین ارکسترها وجود دارد که می‌توان حداقل در اختیار ارکسترهایی که با مشکل مکان تمرین روبرو هستند؛ قرار بگیرند و مشکلشان را حل کنند.
مشایخی در مورد ارکستر شهرداری که بعدها تعطیل شد نیز گفت: زمانی که قرار بود ما ارکستر شهرداری را راه بیندازیم ارکسترهای سمفونیک و ملی منحل شده بودند و هنوز علی رهبری به ایران نیامده بود. در آن زمان وقتی ما داشتیم ارکستر شهرداری را راه می‌انداختیم ارشاد نیز کارهای بازگشایی ارکسترهای سمفونیک را تسریع کرد. در آن زمان ۶۰ درصد از نوازنده‌های ما کسانی بودند که در ارکستر سمفونیک ساز می‌زدند. وقتی ارکستر سمفونیک بازگشایی شد ما این تدبیر را در پیش گرفتیم که نوازنده‌های جوان را به ارکستر بیاوریم.
مشایخی گفت: پس از ارکستر شهرداری وقتی ما خواستیم “اینتر ارکستر تهران” را راه بیندازیم سه مرحله در پیش داشتیم: اول اینکه نوازنده‌های جوانی را جذب کنیم که رفتار ارکستری را بفهمند؛ در ارکستر باید بیشتر گوش داد تا اینکه نوازندگی کرد. مرحله دوم کار ما این است که رپرتوار استاندارد را کنار بگذاریم؛ در اروپا هم در کنسرت‌ها الزاما قطعات استاندارد نمی‌نوازند. یعنی فرم کنسرت را هم باید تغییر داد. سومین مرحله این است که ما باید با فرهنگ‌های شنیداری دیگر به نوعی تطبیقی کار کنیم. منظور من ادغام و یا فیوژن نیست بلکه معتقدم که باید فرهنگ‌های شنیداری مختلف را همجوار کنیم تا فرم و شکل جدیدی به وجود بیاید. این تنها راهی است که می‌شود امکانات جدید را کشف کرد. یعنی یک نوع از عادت شنیداری با نوع دیگری، هم زمان پیش می‌روند و چیز جدیدی به وجود می‌آورند.
این موسیقیدان افزود: اجرای موسیقی کلاسیک با ارکستر سمفونیک یک نوع عادت شنیداری است؛ در این عادت شنیداری، مخاطب و کسی که جریانات عاطفی را از طریق صوت ابراز می‌کند از هم دور هستند و نمی‌توانند به یکدیگر برسند. ارکستر بالا نشسته و اجرا می‌کند و مخاطب هم این پایین فقط دارد گوش می‌دهد. یعنی تنها فعالیتی که مخاطب انجام می‌دهد و البته کم هم نیست؛ شنیدن است.
وی همچنین عنوان کرد: ما در “اینتر ارکستر تهران” داریم سعی می‌کنیم که این فاصله را برداریم تا ارکستر و مخاطب به یکدیگر نزدیک شوند و صمیمیتی خاص بین‌شان به وجود بیاید. این صمیمیت چیزی است که در عادت فرهنگ شنیداری ما و موسیقی‌مان وجود دارد. به همین دلیل است که تا این حد رزنانس سازهای ایرانی پایین است؛ اگر سازها کم‌صدا هستند به دلیل این است که مخاطب نزدیک به موزیسین می‌نشیند؛ این نزدیکی برای موسیقی ایرانی الزامی است. برای همین است که من مدام می‌گویم در اجراها از میکروفن استفاده نکنید. میکروفن تمام ظرافت‌های موسیقی زنده را از آن گرفته است؛ در چنین شرایطی سه‌تار دیگر صدای سه‌تار نمی‌دهد؛ ما در این شرایط از سه‌تار صدای هوی‌سه‌تار می شنویم.

منبع: بهارنیوز

گروه هنری: لیلی رشیدی در اینستاگرام نوشت: کار را از مضحکه و بلاهت هم گذرانده‌اند. برداشته‌اند با عکس من و همکاران و دوستانم استیکری با این عنوان ساخته‌اند که «یک اشتباه را دوبار تکرار نکنیم و به فکر مردم هم باشیم». منظورشان این است که یعنی ما از حسن روحانی برائت جسته‌ایم. احتمالا می‌خواهند ازین نمد کلاهی برای کسانی بدوزند که سال‌هاست هرچه من و هم‌صنفانم می‌کشیم ریشه در تفکر آنان دارد. اما سرنا را از سر گشادش زده‌اند. من لیلی رشیدی، با صدای بلند «تَکرار می‌کنم» که به رغم تمام کاستی‌ها و مشکلات، دوباره به حسن روحانی رای می‌دهم؛ برای خودم، برای مردمم و برای ایران. تا کور شود هرآنکه نتواند دید.
 

منبع: بهارنیوز

آزاده آقاجان- روزنامه بهار:
امیر کربلایی زاده را بیشتر با اجرای استندآپ کمدی‌های  موفقش و حضورش در برنامه «خندوانه» شناخته شده و تصویری که از او در ذهن ها نقش بسته است همان شخصیت بشاش و طنازی است که اجرا و کلامش تر و فرزی خاصی دارد. این استندآپ کمدین این روزهادر نقشی جدی حضور پیدا کرده است و از تصویری که از او می‌شناسیم، بسیار دور به نظر می رسد. کربلایی زاده این روزها در نمایش «صعود مقاومت پذیر آرتورو اویی» نوشتۀ «برتولت برشت» بازی می کند. اثری کاملا جدی با کارگردانی «امیر دژاکام» که در تالار حافظ تهران به روی صحنه رفته است. گفتگویی که می خوانید  راتجربه متفاوت اوست که در این تئاتر به دست آورده است.
 
مخاطب بیشتر شما را در اجرای استندآپ کمدی ها می‌شناسند که بیشتر بر پایه طنز هستند. بازی جدی و طنز برایتان متفاوت است؟
در من یک سری از فولدرها وجود دارد که با سپردن آن ها به سیستم، کارها خود به خود انجام می شود و مرا جلو می برد اما زمانی که می خواهم کاری جدی انجام بدهم چون این آپشن ها از قبل آماده نیست و بسیار کمتر از کمدی در انبار ذخیره های من وجود دارد، بنا‌براین شرایط کار کردن برای من اندکی سخت تر می شود.

آیا سعی دارید در همه ژانرها به عنوان فردی توانمند حاضر شوید و از تجربه نقش کمدی یا تراژدی نمی ترسید؟
من همیشه تلاش کرده ام که در هر دو نقش کمدی یا تراژدی بازی کنم و به عنوان یک بازیگر شناخته شوم نه کمدین. کمدین بازیگری است که اختصاصا کمدی کار می کند و این دقیقاً همان معنایی است که می توانیم در مورد تراژدین ها به کار ببریم یعنی کسی که صرفاً نمایش تراژدی اجرا می کند. بعضی از بازیگران وجود دارند که فقط می توانند کارهای جدی انجام بدهند و زمانی که در نقشی کمدی حاضر می شوند، مردم آن ها را باور نمی کنند. می‌خواهم ژانرهای مختلف را تجربه کنم و به همین دلیل هم بازی در نمایش «صعود مقاومت پذیر آرتورو اویی» را پذیرفتم.

«آرتورو» انسانی جدی است که در موقعیت طنز قرار گرفته است، شاید به نوعی به شیوه استندآپ کمدی های شما نزدیک است یا حداقل شما می توانید این موقعیت را درک کنید. نظرتان در این باره چیست؟
این تجربه را «کمدی جدی» می دانم که مهم ترین شاخصه مثبت آخرین اثر «امیر دژاکام» در مقام کارگردان است.  امروزه با وجود انواع کمدی، از جمله آدم طنز در موقعیت جدی، آدم جدی در موقعیت طنز و ترکیبی از این ها مثل چارلی چاپلین یا استن لورل و اولیور هاردی که یکی از آن ها جدی است و در موقعیت طنز قرار می گیرد و دیگری کاراکتری طنز دارد که در موقعیتی جدی قرار می گیرد. «آرتورو» انسانی جدی است که در موقعیت طنز قرار گرفته است،اصلا با کسی شوخی ندارد و با حضورش در صحنه تماشاچی خنده‌اش می‌گیرد.

ارتباط تماشاگران با فاصله گذاری های برشتی چگونه است؟ آیا آنها به خوبی با این اثر ارتباط برقرار می کنند؟
امروز، تماشاچی در نمایش «صعود مقاومت پذیر آرتورو اویی» از اپیک ها، فاصله ها و از دیدن قدرتمند شدن یک گانگستر لمپن که در ابتدای کار به او می‌خندند، شگفت زده می شوند. تماشاچی این اثر همین طور با خود می اندیشد که چطور انسانی که در ابتدای داستان به او خندیدیم تا این حد قدرتمند شد و به ریاست شورای شهر رسید. این پرسش برای او مطرح می‌شود که در بسیاری از کشورهای دنیا، افرادی که دست مایۀ طنز و تمسخر دیگران هستند، چگونه به یک انسان قدرتمند و گردن کلفت تبدیل می شوند؟

این تجربه را چطور ارزیابی می کنید؟ آیا از این تجربه تئاتری راضی هستید؟
سال ها پیش حضور در این اثر را به عنوان یک نورپرداز تجربه کرده بودم. حدود ۱۸ سال پیش در همین متن به کارگردانی «مجید جعفری» به عنوان نورپرداز در پشت پرژکتور فالو می ایستادم و نور فالوی صحنهآقای اکبر زنجان پور را که در نقش آرتورو اویی بازی می کردند را می دادم. در آن نمایش، رضا رویگری نیز نقش روما را بازی می کرد. همیشه وقتی پشت پروژکتورفالو، مشغول نور دادن به این صحنه ها بودم از خود می پرسیدم که آیا می شود روزی در نقش آرتورو‌اویی بازی کنم یا آن را کارگردانی کنم.این تجربه پاسخ همان آرزوست. بازی در این نقش می تواند به عنوان هیجان انگیزترین تجربه یک بازیگر در کارنامه کاری اش باشد. شاید من بسیاری از اجراهای استندآپ کمدی خود را به خاطر تمرین و اجرای این نمایش از دست داده ام اما من بسیار از این جهت خوشحالم. شاید اجرای استندآپ کمدی ها از نظر شرایط مالی، وضعیت متفاوتی را برای من رقم بزند  اما این قدر این اتفاق برای من هیجان انگیز، عجیب و جالب بود که اصلاً تا به امروز به آن فکر هم نکرده بودم.

پس تئاتر از دغدغه ها و اولویت های شماست، این طور نیست؟
همواره عاشق تئاتر بودم و در عین حال در رشته دیگری در دانشگاه به تحصیل مشغول بودم مانند بسیاری از جوانانی که ورود به حوزه نمایش در عصر حاضر را بسیار سخت می دانند و آرزوها و رؤیا پردازی های خاص خود را دارند، من هم پر از رؤیا بودم و درست در همین زمان بود که احساس کردم می‌بایست برخیزم و به جای این که بنشینم و فکر کنم، گام های کوچک بردارم و برای رسیدن به رؤیاهایم کارهای کوچک انجام دهم.

چطور توانستید سد این دنیای به قول خودتان سخت را بشکنید و  وارد این فضا شوید؟
همیشه عبارت «از تو حرکت، از خدا برکت» در ذهنم هست و اعتقاد داشتم و احساس می کردم که این اتفاق برای من نیز به وقوع می پیوندد. همچنین به این سخن معتقدم که راه هزار فرسنگی زمانی شروع می شود که انسان اولین قدم را بر می دارد. در این راه من هم تصمیم گرفتم اولین قدم این راه هزار فرسنگی را بردارم. آدم مسئولیت پذیر و وظیفه شناسی هستم و این را عامل موفقیتم می دانم. زمانی که پشت پروژکتور فالو در سالن نمایش نور می دادم، درست به یاد دارم آن قدر با دقت این کار را انجام می دادم که به همین علت مجید جعفری، کارگردان اثر، یک شب از اجرا را به من تقدیم کرد و گفت: نمایش امشب را تقدیم می کنم به پسر بچه ای که آن بالا ایستاده است و با تمام وجود چنان نور پروژکتور را بر روی بازیگر می اندازد که انسان حس می‌کند تمام عشق خود را برای این کار گذاشته است. واقعاً در تمامی شب های این نمایش، زمانی که من بروشور کار را نگاه می کردم، به اسم آرتورو اویی که می‌رسیدم در مقابل آن به جای نام  اکبر زنجان پور، نام خود را می دیدم. سال های بعد از آن کارهای بسیار زیادی را روی صحنه بردم و آرام آرام از پشت پروژکتور به روی صحنه آمدم.

این طور که معلوم است مسیر حرفه ای شدن را پله پله طی کردید. آیا آن تجربیات این روزها به کمک تان آمده است؟
در نخستین روزهای کارش در سال های ۷۵ و ۷۶ به بازیگرهای حرکت رسیده و برای نخستین بار در یکی از آثار شهره لرستانی به ایفای نقش پرداختم. پس از آن نیز در کارهای بسیار دیگری از جمله کارهای دانشجویی بازیگری کردم و در این مسیر همواره سعی کردم که در گروه های کوچک نقش های اصلی را ایفا کنم و در گروه های بزرگ به بازی در نقش های فرعی بپردازم.

چرا «صعود مقاومت پذیر آرتورو اویی» بعد از بیست سال باید مجدداً روی صحنه بیاید؟
تعداد سالن های نمایش در شهر تهران بیشتر شده است و این اتفاق خوبی است. آن زمان مثل الان سالن های تئاتر زیاد نبود و همان تعداد محدود هم که بود، سالن های بزرگی نبود. چهار یا پنج سالن اصلی تئاتر در شهر تهران مختص بزرگان تئاتر بود و فرصت حضور بر روی صحنه های تئاتر برای بازیگران وکارگردانان جوان بسیار کمتر اتفاق می افتاد و این امر موجب می شد که این عزیزان کمتر بتوانند خود را به معرض نمایش بگذارند. امروز برای خود من جای سؤال دارد که چرا «صعود مقاومت پذیر آرتورو اویی» بعد از بیست سال باید مجدداً روی صحنه بیاید، اما از جهتی خوشحالم که پس از گذشت این مدت، من در نقش آرتورو اویی بازی می‌کنم. شاید هم من این انرژی را به کائنات فرستاده باشم و کائنات نیز مقدر کرده است که این اثر دیگر اجرا نشود تا من در این زمان در نقش آرتورو روی صحنه حاضر باشم.

منبع: بهارنیوز