بایگانی ماه : می, 2017

چهارده سالی که کار اجرای «موزه تلاقی ها» اثر دفتر «کپ هیملیلاو» در لیون۳ به طول انجامیده (ده سال عقب تر از برنامه و همچنان ناتمام در زمان افتتاحیه اش در دسامبر) کافی است تا این موزه را هم به اثری دوران گذشته تبدیل کند و چه دورانی! این بنا آخرین پروژه از پروژه های عظیم و فرعون وارِ «پیشا – بحران مالی» است که مستقیما از توفیق گوگنهایم بیلبائو الهام می گرفتند (دست کم در فرانسه).

اول بار در سال ۱۹۹۹، دو سال بعد از موفقیت پروژه بیلبائو، قرار بر این بود که «موزه تلاقی ها»، مانند الگویش، نقشی کلیدی را در باززنده سازی یک منطقه سابقا صنعتی ایفا کند. سایت موزه زمینی باریک است که از مرکز لیون به سمت جنوب امتداد می یابد و و حد انتهایی آن به تلاقی گاه رودخانه های سون۴ و رون۵ می رسد. در این مکانِ راهبردی، به بیان اولین مدیر پروژه، میشل کوت۶، قرار بود موزه ای که «شبیه هیچ موزه دیگری در دنیا نیست»، از زمین سر بر آورده علم، هنر، انسان شناسی و فناوری های نو را در تلاقی آزادانه در دسترس مردم قرار دهد.

در مارس سال بعد اعلام شد چنین برنامه ریزی شده بود که موزه در سال ۲۰۰۵ افتتاح شود. از هفت شرکت کننده، از جمله استیون هول۱۱ و پیتر آیزنمن۱۲ که به وسیله برگزار کنندگان دست چین شده بودند، «منو ببین۱۳» ترین پروژه پیروز شد: «ابرِ کریستالی» کوپ هیمل باو۱۴، پروژه ای که به قول طراح کاریزماتیک اصلی اش، وولف پریکس۱۵، «مانع دسترسی به طبیعت نمی شود، بلکه راهی متشکل از عناصر مصنوع را رو به طبیعت می گشاید.» این انتخابی بحث برانگیز بود.

در سال ۲۰۰۰، ۶۱ میلیون یورو بودجه برای پروژه در نظر گرفته شده بود؛ اما از آن موقع هزینه پروژه دست کم چهار برابر شده است. میزان رسمی آن در حال حاضر ۲۵۵ میلیسون و چهارصد هزار یورو اعلام شده است. در توجیه این مسئله عذرهای زیادی آورده شده: تورم، افزایش قیمت مصالح، پیمانکار اولیه پروژه که از پس پروژه برنیامد (که باعث شد ساخت و ساز برای دو سال به منظور یافتن پیمانکار جدید تعطیل شود)، «کمبود توضیحات واضح» از سوی معمارها، که به قول شرکت سازنده اسکلت فلزی به معنای «انجام دادن دوباره همه محاسبات» بود، طبیعت بی ثبات سایت کنار رودخانه که تلاش برای تقویت آن تمام بودجه اولیه پروژه را در خود بلعید، و دیگر عذرها.

آن چه درباره دو نمونه حادتر این تعدی ها، یعنی «موزه تلاقی ها» و «فیلارمونی»، واضح است، این است که هزینه های اجرای این پروژه ها به عمد کمتر از آن چیزی که بود برآورد شد تا این اطمینان حاصل شود که طرح ها در وزارت دارایی فرانسه مهر تایید می خورد. قاعدتا هر کسی در لیون باید می دانست که شن های سایتی که در تلاقی گاه دو رودخانه بزرگ واقع شده است، همواره دچار جابجایی هستند و ساخت پروژه پرجزییات پریکس حتی روی پی های مقاوم هم ساده یا ارزان نخواهد بود.

اما هیچ چیزی زیر این آسمان کبود تازه نیست: در قرن نوزدهم، تکمیل اُپرای۲۲ شارل گارنیه۲۳ پانزده سال طول کشید و بنا به مشکلات پیش بینی نشده ای که ناشی از پی های مرطوب و نرم [سایت] بود، بسیار بیش از بودجه اولیه خرج برداشت. اما آنچه در آن زمان به طور مفتضحانه ای خانمان برانداز به نظر می رسید، اکنون به میراثی جواهرگون بر تاجِ پاریس تبدیل شده است.

بنابراین در واقع سوال ۲۵۵٫۴ میلیون یورویی ما این است: آیا لیون صاحب شاهکاری شده است که نسل های آینده گرامی بدارند؟ هنگامی که به سایت می رسید، اولین چیزی که چشمان شما را می گیرد، غول آسایی ساختمان است. لقب های زیادی هم نثارش کرده اند: سفینه فضایی، سوسک، مارمولک؛ اما اگر از پارک ده بیژ۲۵ به آن بنگرید، به هیچ چیز به اندازه یک دایناسور سایبورگ که در حال تلوتلو خوردن به سمت لبه رودخانه است شبیه نیست (این احتمالا بهترین استعاره برای یک موزه تاریخ طبیعی قرن بیست و یکمی است).

در مجاورت «کریستال» و رو به تلاقی گاه، «ابر» کوری وجود دارد که با آلومینیوم محاط شده و بر فراز تکیه گاه های بی شکل قرار گرفته است. «ابر» در دو طبقه پایینی خود فضاهای راست گوشه جعبه های سیاه نمایشگاه۲۶ را جای داده است (در مجموع شامل نُه گالری است: پنج تا برای نمایشگاه های موقت و چهارتا برای نمایش دائمی)، و کافه تریا و مدیریت موزه در بالای این بخش از موزه قرار دارد. بنا به گفته پریکس، «کریستال از انگاره تلاطم نشئت گرفت. تلاش کردیم حسی از شناور بودن را در «ابر» پدید آوریم که با انقطاع های گرداب واری که با اهداف کاربردی گوناگون در احجام آن به وجود آمده، کامل می شود.»

میان «پایه» و «ابر»، فضایی بیرونی قرار دارد که حوض ها، فواره ها و براسِری۲۷ موزه را شامل می شود؛ فضایی که به روانی به پارک منظره پردازی شده ای می پیوندد که سر حد اسطوره ایِ سایت است: خودِ «تلاقی گاه».

یک رشته پله شما را به فضای غارگونه کریستال می سپارد؛ گویی ورودی در پشت دایناسور بحث ما تعبیه شده است. برای دسترسی به گالری ها می توانید راه مستقیم را از طریق بالابرهایی سرگیجه آور پی بگیرید یا از «مسیر تفرجی۲۸» موزه را – که مسیری پیاده و معلق است که همه طور تمهیدات محیرالعقول نمایشی در بالاترین حد ممکن در آن در نظر گرفته شده و، آن گونه که معماران می گویند، «فضایی ارتباط دهنده» است – برگزینید.

به محض ورود به ابر، بازدیدکنندگان در هر دو سوی راهروهای بسیار پهنۀ گالری های جعبه مانند سیاهی را می بینند که صاف و ساده روی هم انباشته شده اند و در انتها با راه پله ای نیمه مات با هم در ارتباط اند. آن گونه که درخواهید یافت، این راه پله تنها جایی در داخل موزه است که «تلاقی گاه» دیده می شود، حسی شبیه به نقطه اوجی ناامیدکننده به طریق مشابه، کافه تریای روی سقف با دیدهای مسدود شده فراوانش، به طور چشم گیری غیر چشم گیر است.

تلقی بریکس از محیط سایت آن بود که فارغ از دو راه۸ آب اصلی، یک بزرگراه و یک خط راه آهن، سیاق قابل توجهی ندارد که بخواهد به آن واکنشی نشان دهد و بنابراین، خود باید آن سیاق را خلق کند. در نتیجه، همانگونه که می بینیم، این پروژه می تواند به منزله قطعه ای غول پیکر از یک منظره پردازی تندیس وار تفسیر شود که در این نقطه راهبردی، رویدادی معمارانه خلق می کند: توتمی در ورودی شهر برای مسافرانی که از جنوب به لیون می آیند اما آیا هیچ گاه شکاف میان نیت و اجرا بیش از شکافی که «کریستال – ابر» دارد، بوده است؟

در مصاحبه پریکس درباره موزه او با نقل قول از موبی دیک۳۰ چنین گفت: «کاشکی کاشکی این باد جسم می داشت.۳۱» من معماری را این گونه تصور می کنم. هیچ نیروی گرانش و، از همه مهم تر، هیچ ستونی نیست. مسئله [معماری] بیشتر مسئله ساختمان هایی است که به ابرها متصل اند…» ولی عجب که گرانش بر این توده فلزی، بتنی، شیشه ای و آلومینیومی سوار بر ستون کاملا چیره شده است.

با این حال، از یک نظر، موزه به واژه های پریکس جامه عمل پوشانده: بادهای سردی که از دره رون با بیشترین سرعت از طریق «مسیر عناصر مصنوعِ گشوده به طبیعت» می گذرند. دو پروژه دیگر که اخیرا در فرانسه اجرا شده اند و از معماری به منزله منظره پردازی بهره برده اند، بنیاد لویی ویتونِ۳۳ فرنک گِری۳۴ و فیلارمونی نوول هستند. هر دوی آنها به اندازه «موزه تلاقی ها» غول آسایند و همان تمایل به کوه سان بودن را هم دارند؛ اما لااقل می توان از آنها بالا رفت و از منظره لذت برد.

از آنجا که همه چیز بلافاصله پس از ورود به ساختمان عیان می شود، با گذر از مسیر تفرجی کریستال هیچ چیز تازه ای از فضا دستگیرتان نمی شود. همچنین به نظر می رسد جنبه های عملکردی به کلی در اولویت دوم بوده اند. پله های برقی بلافاصله بعد از فضای ورودی به بالا می روند؛ اما اولا باید تمام راه را برگردید تا بلیت بگیرید؛ در حالی که آسانسوری که به سکو می رسد و درست در کنار در جلویی قرار دارد، با توجه به مکعبِ بتنی زشتی که آن را احاطه کرده، به وضوح عنصری الحاقی و نو است.

آثار متعالی معماری در گذشته معمولا حاصل خلاقیت در محدوده قوانین بودند؛ اما اینجا، در نمودی دیررس از شمایل گرایی دهه ۱۹۶۰، همه قوانین به گردباد حواله شده اند. در حالی که تناسب و هندسه معماری گوتیک، معماری کلاسیک و معماری لوکوربوزیه را راهبری می کرد، بی توجهی عمدی پریکس به این دو – در همراهی با منابع ظاهرا بی پایان مالی و مکتب معماری که محدودیت های عملی را بی اهمیت می شمارد – تنها به بزم پوچی۳۵ منجر شده است.

آنچه در این پروژه نظم و ترتیبی دارد، مدیون سازندگان و مهندسان است که قهرمانانه این توده بی شکل عمرانی را به پا کرده اند. هنگام ساخت اسکلت فلزیِ «ابر» مشکلی رخ نمود؛ اشکالی که ناشی از باد و تغییرات دمایی در بالای تکیه گاه های بتنی سازه بود. برای حل این مسئله، مفاصلی نئوپرنی۳۶ تعبیه شد که آنها را از اعمال فشار بر جرزهای قوسی مانند از [زیر خود] بازدارند.

در همین حال فردی بی نوا باید مسئول نظارت بر محاسبات بی پایانِ لازم برای کنار هم چیدن هفده هزار پانل آلومینیومی منحصر به فردِ «ابر» می شد. با این حال، به رغم تلاش مهندسان، هر چه بیشتر بکوشید نیروی گرانش و ماده را انکار کنید، آنها خود را بیشتر به رخ شما می کشند. در این ساختمان، جدایی مطلقی میان نیت و اثرگذاری وجود دارد. در حقیقت این جدایی در جای جای پروژه حکمفرماست.

پریکس، ملال زده، درباره موضوع بینال ۲۰۱۰ ونیز چنین گفته بود: «حقیقتا پوچ، پرزحمت، طاقت فرسا، غم انگیز و ملال آور است. دیگر خبری از بحث های زنده و نقد موضوعات مربوط به معماری معاصر نیست؛ بلکه جای آن را پوسته هایی تهی، محافظه کارانه و پوپولیستی گرفته که معنایی عاریتی بر آنها نشسته است.» در واقع، چنان که چارلز هالند۳۷، عضو گروه معماری FAT، در همان زمان [در واکنش به پریکس] توییت کرده بود، «وولف پریکس! به کتری سیاه سلام کن. کتری! به وولف پریکس، قوری معروف، بگو سلام.۳۸»

• اندرو آیرز۲
• برگردان کامیار صلواتی 

۱٫ The Musee des Confluences
2. Andrew Ayers
3. Lyon
4. Saone
5.Rhone
6. Michel cote
7. tout et n’importe quoi
8. cabinet de curiosites